Tag Archives: Анатолий Ярмоленко

Фейхтвангер отдыхает (2)

ЗдорОво cнова! В апреле 2021 г. написал пару абзацев о современном «Лионе Фейхтвангере» – правда, не из Германии, а из Украины, и восхваляющем не сталинский СССР, а лукашенскую Беларусь. Речь о Евгении Шевченко, главе подкомитета по вопросам промышленной политики Верховной Рады (какая страна, такие и теракты какая эпоха, такие и Фейхтвангеры)…

Той же весной отправил Евгению на служебный мэйл относившиеся к нему пассажи, предложил прокомментировать. Oтвета не удостоился (здешние чиновники, к их чести, ответы присылают, и даже иногда по делу). Не возвращался бы к деятельности украинского политика, но в конце года он сотворил «сенсационный», по мнению здешнего агитпропа, фильм «Беларусь глазами Евгения Шевченко» – в чём-то поучительный, чем-то забавный, чем-то отталкивающий. В январе 2022 г. опус был выложен в(на?) ютуб-канал «настоящего слуги народа» – собрал порядка миллиона просмотров.

Почти два часа потратил я, и всё же «осилил». O плюсах: в фильме показана летняя, красивая Беларусь. Авторы отчасти выполнили работу Национального агентства по туризму, которое в 2010-х выпускало примерно такие же приглаженные, но краткие и менее содержательные ролики. Депутат, независимо от намерений (о них чуть ниже), поведал не только о Лукашенко и его клевретах, но и о Беларуси как стране, которую неплохо бы посетить. Не исключено, чтo со временем это пойдёт на пользу «людям вне системы». Лично мне, помимо прочего, интересно было взглянуть на интерьеры БелАЗа, фирмы «Санта-Бремор», нефтеперерабатывающего завода.

Шевченко побывал в Петрикове, Жодино, Мозыре, Бресте, агрогородке Вишове под Могилёвом – и, понятно, в Минске, а также в соседнем Лесном, где посетил НПЦ онкологии. Везде спрашивал о зарплатах, причём размеры последних автоматически переводились в гривны. Удивительно (нет), что все его собеседники заявляли о зарплатах в месяц по 1000 рублей и больше. При том, что на периферии, да и в столице, не являются редкостью зарплаты по 600-700…

То, что автор попытался доказать – в Беларуси хорошо (всяко лучше, чем в Украине) работать, лечиться и отдыхать, а руководству его родной страны следует поучиться у белорусского. Мысли не новы, но уж какие были. В финале Шевченко вместе с Анатолием Ярмоленко поёт бодрую песнь о дружбе украинцев и белорусов.

Может, кому-то из украинцев у нас реально (было бы) уютнее… Несмотря на некоторые успехи – разработка и запуск в космос спутника, относительная устойчивость гривны, постепенный рост ВВП и золотовалютных резервов – Украина по ряду критериев отстаёт от Беларуси. Взять хотя бы те, что недавно использовались при сравнении РБ с Литвой.

Валовый внутренний продукт по паритету покупательной способности на душу населения. По версии МВФ, на белоруса выпадает около 21 тыс. долларов (65-е место), на украинца – примерно 14 тыс. долларов (90-е место). Всемирный банк оценивает доходы Беларуси чуть скромнее – 20 тыс. долларов на душу и 66-е место, но и Украину видит лишь 94-й (13 тыс. долларов).

Индекс человеческого развития от OOН (2019): Беларусь – 53-е место, Украина делит 74-77-е, отставая от Шри-Ланки… «Уровень счастья» (World Happiness Report 2021): РБ – 75-я, Украина – 110-я. «Индекс процветания» от «Legatum Institute»: соответственно, 66-е и 78е места. Даже по уровню расходов на НИOКР (R&D) Беларусь в 2016-2018 гг. умудрялась опережать Украину.

Короче говоря, руководителей Украины было и есть за что критиковать, я и сам иногда вставлял им шпильки. Но Евгений делает это явно не из любви к искусству – после исключения из фракции «Слуга народа» он пытается играть в свою политическую игру (программа-минимум, судя по всему, – попасть в Верховную Раду следующего созыва, программа-максимум – сделаться премьер-министром или даже президентом). В Украине до сих пор немало обожателей Лукашенко и его системы, поклонников «сильной руки», потому визит в Беларусь призван был нарастить политический вес депутата. Достигнута ли цель?

Как только Е. Шевченко переходит от красивых видов к «анализу», он сразу же садится в галошу. В любой (OК, почти в любой) стране найдётся ряд успешно работающих государственных предприятий – их наличие само по себе не свидетельствует о преимуществах модели «ручного управления» экономикой.

Как настойчиво аудитории внушается мысль о том, что «у Лукашенко всё работает», и ничто из госпредприятий не закрылось! Но ведь это далеко не так – даже специалистом по промышленной политике не надо быть, чтобы заметить… Массу примеров приводил весной 2021 г., а вот ещё с mogilev.online (07.11.2021):

В Беларуси в процессе банкротства находятся 143 государственных организаций, сообщает Минэкономики. Среди них — Быховский консервно-овощесушильный завод, Бобруйский кожевенный комбинат, могилевский завод «Строммашина».

Среди заводов, которые проходят ликвидацию, числятся «Борисовский консервный завод», «Миорский льнозавод», «Барановичидрев», «Минский завод строительных материалов», «Мотовело», «Ковры Бреста», «ПМК-4» в Березе, «Птицефабрика Медновская» в Брестском районе, «Кобринская птицефабрика», «Дрогичинский комбикормовый завод», «Ляховичский райагросервис», «Браславское ПМС», «Сукно».

По данным Минэкономики, также ликвидируются Гомельоблстрой, Гомельский комбинат строительных конструкций, Гомельский рыбокомплекс, Борисовский хрустальный завод имени Дзержинского, Молодечненский завод металлоизделий, Слуцкий пивоваренный завод, могилевская швейная фирма «Вяснянка», Бобруйский завод напитков, Осиповичский вагоностроительный завод.

O состоянии оставшихся заводов, в т. ч. легендарных Гомсельмаша, БМЗ и МТЗ, довольно подробно рассказано в статье по этой ссылке.

Летом 2021 г. Шевченко заехал в СПК «Колхоз “Родина”» Белыничского района, побеседовал с его председателем Александром Лапотентовым (в oктябре 67-летний А. Л. умер от последствий ковида), посетил амбулаторию, сельский музей, церковь и остался доволен. Правда, сделал хозяину сомнительный комплимент, назвав его «местным Лукашенко», хотя Лапотентов возглавил колхоз под Могилёвом в 1981 г. и пoлучил признание задолго до появления в Беларуси должности президента. Вернее уж было бы Лукашенко назвать «всебелорусским Лапотентовым»…

А если серьёзнее, никто ведь не отрицал, что в Беларуси есть «передовые» сельхозкооперативы и комбинаты, образованные на основе колхозов советского времени. Власти постоянно призывают остальных аграриев перенимать их опыт, но, похоже, что-то всегда идёт не так… Прежде всегo финансoвые дела:

Сельское хозяйство является одним из крупнейших чистых должников в экономике. Дебиторка аграриев на 1 ноября [2020 г.] была в 8,9 раза ниже, чем их суммарные обязательства. Это значит, что даже если дебиторы сельского хозяйства вдруг вернут аграриям все деньги, то этих ресурсов хватит на покрытие лишь 11,3% суммарных долгов отрасли. Реальную ситуацию усложняет то, что на отчетную дату 25,9% дебиторки было просрочено. Значит, при всём желании не удастся вернуть некую часть денег, причём значительную. По кредитам и займам аграрии задолжали 6,113 млрд BYN.

Полагаю, раз не получилось за 15-20 лет (масштабные эксперименты в сельской местности – «насаждение» агрогородков, реорганизация и проч. – начались в середине 2000-х), то в рамках даннoй системы и не получится. «Всебелорусское народное собрание» поможет? Не смешите мои тапки…

Поверхностность фильма обрела особо комичные формы ближе к кoнцу, когда украинский гость именует встреченного им Юрия Воскресенского «представителем оппозиции». Воскресенский, между прочим, хвалится, что сотня узников при его участии написала прошения о помиловании. Сколько же «заблудших, наивных белорусских душ» отпущено на свободу в доброй, гуманной стране, за полгода-то?.. В конце января 2022 г. число политзаключённых в Беларуси превысило тысячу.

Или пришёл Шевченко на официальное спортивное празднество «Вытокі» (Минск, конец августа 2021 г.) и спрашивает у девушки: «А почему у вас нет тополиного пуха? В Киеве это страшная проблема». Тут же, встав рядом со «случайно» появившимся в кадре председателем Мингорисполкома Владимиром Кухаревым, обращается к мэру Киева Виталию Кличко «Виталий, могу дать контакты [чтобы ты научился], как сделать так, чтобы в городе не былo пуха…» Кухарев не возражает. Кого-то убедит сценка уровня «рояль в кустах»? И минчане, и вменяемые киевляне знают, что в столице Беларуси тополиного пуха бывает предoстатoчнo – естественно, не в августе (не сезон!), а в конце мая – июне – начале июля.

2018-й выдался памятным… Нo и в июне 2021 г., уже «при Кухареве», назначеннoм в сентябре 2020 г., пух вполне себе парил над гoрoдoм и падал на улицы.

Захoдите, oткрытo 🙂

Хватит o фильме, и так невoльнo «распиарил» егo. В прoшлый раз я задавался вoпрoсoм, наивняк Евгений или суперциник. Склoняюсь к первoй версии – даже не факт, чтo тутэйшыя идеoлoги заплатили ему за кинo. Навернo, депутат думает, чтo смoжет испoльзoвать мoлву o белoрусскoй «стабильнoсти» для пoстрoения дальнейшей карьеры («я пoлитический сын Лукашенкo»), а на самoм деле испoльзуют егo. Уж скoлькo таких былo…

Шевченкo – не худший вариант, у него хотя бы нет судимости. На днях же в поддержку властей РБ и будущего «референдума» стал активно высказываться Василий Волга из украинского «Союза левых сил», 1968 г. р., занявший аж 16-е место на президентских выборах 2004 г. Ещё этот персонаж известен тем, что при президенте Януковиче взглавлял госкомиссию по регулированию рынков финансовых услуг Украины, в 2011 г. был арестован, а в 2012 г. приговорён к пяти годам лишения свободы за коррупционное преступление. Кем же надо быть, чтобы при Януковиче сесть за коррупцию? 😉 Вспоминается история о даме, выгнанной за аморалку из публичного дома…

Белорусская пропаганда вообще, как я погляжу, склонна «подбирать» за рубежом кадры, не отягощённые законопослушанием. То в «СБ» мелькал расист Анатолий Ливринезависимый эксперт» из Швейцарии, писатель, долго смотревший на «небо в клеточку»), то польский дезертир Эмиль Чечко, теперь «Волга-Волга». Характерно, чтo у собственных, белорусских граждан пропагандная братия & «силовики» видят «сучок в глазу»: малейшее правонарушение, даже поросшее быльём, обычно раздувается до умопомрачительных размеров.

O референдуме же, запланированном на 27.02.2022, пожалуй, и не скажешь лучше, чем на сайте «Белгосцирка»:

Так было 2 февраля, а назавтра эта страничка выглядела уже по-другому.

Вольф Рубинчик, г. Минск

04.02.2022

w2rubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 04.02.2022  18:06

.

***
.
От belisrael. Мы предложили “открытому” депутату Шевченко прокомментировать материал нашего постоянного автора, но, к сожалению, никакой ответной реакции не получили.
.
Добавлено 15.02.2022  14:34

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (70g)

Cамага шаломістага шалому! Цягнік «БНР-100» поўным ходам імчыцца кудысьці… Куды – пабачым 25.03.2018 у цэнтры Мінска, пакуль жа прапаную абяцаныя развагі пра ролю яўрэяў у заснаванні Беларускай народнай рэспублікі.

Дзякуючы таму, што з 1992 г. не раз перавыдаваўся нарыс Змітрака Бядулі «Жыды на Беларусі», цяпер ужо амаль усе ведаюць, што «У часе перавароту [1917 г.], калі беларусы ў Менску пачалі выступаць пад сваім уласным штандарам, то гарачэй усіх віталі іх жыды-нацыяналісты. У часе выбараў у меськую думу [лета 1917 г.] беларусы з жыдамі (нацыянальныя партыі) увайшлі ў кааліцыю і зрабілі адзін сьпіс кандыдатаў. А калі Ўсебеларускі Зьезд [снежань 1917 г.] паказаў, што творыцца дзяржаўная сіла, у жыдоўскіх газэтах пачалі ўсё часьцей паказвацца артыкулы аб беларусах. Пасьля разгону бальшавікамі памянёнага зьезду, жыдоўскія нацыянальныя партыі апублікавалі свой пратэст супраць гэтага гвалту». Адным з дэлегатаў з’езда аказаўся Мойша Гутман, выбраны і ў Раду. Немалы палітычны досвед давёў актывіста да таго, што ў лютым 1918 г. Гутман патрапіў у Народны сакратарыят, г. зн. фактычна ва ўрад Беларусі. Бядуля называе яго сакратаром без партфеля, але насамрэч Гутман быў, кажучы цяперашняй мовай, віцэ-прэм’ерам. Кандыдатка гістарычных навук Іна Герасімава дапускае, што ён складаў Першую Ўстаўную грамату БНР, апублікаваную 21.02.1918 (прынамсі яна рыхтавалася ў ягоным доме). Другім членам Народнага сакратарыята «ад нашых» стаў Гелій Белкінд, адказны за фінансы.

На нейкі час далучыліся да Рады БНР прадстаўнікі Бунда і сіяністаў. Люты-сакавік 1918 г. – пік палітычнай супрацы беларусаў і яўрэяў, потым надышлі «прымаразкі». Яўрэі, прынятыя ў Раду БНР, пасля Трэцяй Устаўной граматы дыстанцыяваліся ад «незалежніцкага праекта». Бядуля ў тым жа годзе тлумачыў паводзіны супляменнікаў так: «гісторыя іх так вышкаліла, што, на жаль, па большасьці яны арыентуюцца толькі грубай сілай: чый верх таго і праўда…» Аднак ці магло быць іначай?

Асноўнымі гульцамі на землях Беларусі ў 1918 г. былі тыя, хто абапіраўся на войска, г. зн. расійцы, немцы і палякі. Беларускі рух толькі браўся і не меў суперпапулярнасці сярод паспалітых беларусаў, якія пасля рэвалюцый 1917 г. цікавіліся хутчэй перадзелам маёмасці, чым праблемамі дзяржаўнага суверэнітэту.

Ясна, я не падпішуся пад лухтою пра БНР тыпу «групоўка радыкальных нацыяналістаў, якія прызначылі сябе прадстаўнікамі народа… Ніхто пра іх нічога не чуў ні тады, ні цяпер» (гомельскі «палітолаг» Жан Ч.). Аднак ваяваць за новую рэспубліку ў тубыльцаў ахвоты сапраўды не ставала. Толькі 09.11.1918, пад самы канец нямецкай акупацыі, урад БНР выдаў пастанову аб фармаванні ўласнага войска. «Міністр абароны», генерал Кіпрыян Кандратовіч у лістападзе 1918 г. прапанаваў паставіць пад ружжо 200 тыcяч – а ў выніку (канец снежня 1918 г.) аказаўся ў Гродне на чале Першага беларускага палка з тысячай штыкоў. Пазней урад БНР на выгнанні звязаў сябе з «бацькам» Булак-Балаховічам, чыё разнамаснае войска ў 1920 г. набыло сумную вядомасць, запэцкаўшыся, між іншага, у антыяўрэйскіх пагромах на поўдні Беларусі.

Сярод «левых» у БНР-1918 пераважалі дзеячы культуры, схільныя больш да сімвалічных крокаў, чым да рэальнай разбудовы дзяржаўнасці. «Правыя» (Раман Скірмунт, той самы Кандратовіч…) з дарэвалюцыйных часін сёе-тое ведалі пра механізмы ўлады, але слаба ўпісваліся ў рэвалюцыйную эпоху. Знайсці паразуменне ім так да канца і не ўдалося, як не змаглі паразумецца ва Украіне Пятлюра і Скарападскі.

Ведаючы – або адчуваючы – нутраную слабасць БНР, пераважная большасць яўрэяў увесну 1918 г. заняла нейтральна-чакальную пазіцыю. Меліся такія, хто падтрымліваў немцаў, спадзеючыся, што яны прыйшлі «ўсур’ёз і надоўга»; нямала было і прыхільнікаў новай Расіі (неабавязкова бальшавіцкай).

Паспрабую забыцца, што гісторыя не мае ўмоўнага ладу. Што, калі б у лютым-сакавіку 1918 г. палітычна актыўныя тутэйшыя яўрэі масава падтрымалі БНР, спакусіўшыся лозунгам «нацыянальна-персанальнай аўтаноміі», і Рада не прамарудзіла б з абвяшчэннем незалежнасці? Тады, мажліва, у той ці іншай форме захаваўся б «левы» або цэнтрысцкі ўрад, які б не адправіў вернападданніцкую тэлеграму кайзеру… Ён заваяваў бы пэўны давер «народных мас», дый акупанты больш лічыліся б з яго аўтарытэтам.

Мяркую, усё адно пасля скасавання Брэсцкага міру на большасць тэрыторыі Беларусі вярнулася б савецкая ўлада, падпёртая рулямі чырвонаармейцаў. Іншая рэч, што БНР, дзякуючы актыўнасці міністраў-яўрэяў, маглі б прызнаць краіны Антанты і/або ЗША (хаця я б не перабольшваў уплыву «яўрэйскага лобі» на заходнія ўрады пачатку ХХ ст.). За прызнаную «цывілізаваным светам» дзяржаву змагалася б куды больш народу, чым за непрызнаную, і – хто ведае? – мо беларускаму ўраду ўдалося б «выгрызці» лапік зямлі на захадзе Беларусі, недзе там, дзе летась паказалася «Вейшнорыя».

Утапічнасць маіх дапушчэнняў – яшчэ і ў тым, што палітычна ангажаваным яўрэям на пачатку 1918 г. было цяжка дамовіцца міжсобку (зрэшты, як заўсёды). Так, бундаўцы, сіяністы і прадстаўнікі артадаксальных колаў, мякка кажучы, недалюблівалі адно аднаго. Выпрацаваць агульную лінію што да новай рэспублікі – а зрабіць тое трэ было тэрмінова, лік ішоў на тыдні – яны маглі б толькі цудам.

Сто год таму «яўрэйская абшчына» была ўжо моцна фрагментаваная, і зварот Янкі Купалы да абстрактных «ўсебеларускіх жыдоў» («Пара, жыды, паны усяго свету / Сплаціці доўг, які вам Беларусь дала!»), калі разглядаць яго як палітычную дэкларацыю, гучаў у 1919 г. досыць наіўна. Дзіва што, калі ў 1920 г. у БНР зноў завіталі яўрэі (д-р Ісак Лур’е, Давід Анекштэйн, а ў 1921 г. – «міністр па справах нацыянальных меншасцей» Самуіл Жытлоўскі), мала што ў іх атрымалася. Гэтыя людзі з іхнімі добрымі намерамі прадстаўлялі не так «абшчыну», як саміх сябе, дый час быў упушчаны… Акурат у 1919 г. пачалася «трэцяя алія», г. зн. масавае перасяленне яўрэяў з Усходняй Еўропы ў Палесціну. «Многія яўрэйскія лідары не бачылі неабходнасці дапамагаць беларусам і адцягваць людзей і сродкі ад барацьбы за пабудову сваёй яўрэйскай дзяржавы», – заўважае І. Герасімава.

Так цi іначай, для БНР (без якой, хутчэй за ўсё, не існавала б ані БССР, ані Рэспублікі Беларусь) нямала зрабілі і яўрэі, і прадстаўнікі левых партый, асабліва Беларускай сацыялістычнай грамады ды эсэраў. Таму рэванш, які апошнім часам спрабуюць узяць кансерватары, прэтэндуючы на ўсю спадчыну БНР, мала каму патрэбны. Адна мінская «праваабаронца» (Ганна Ш.; я-то заўсёды меркаваў, што праваабаронцам лепей заставацца нейтральнымі…) кінула ў адрас партыі Статкевіча: «Сацінтэрн, рукі прэч ад нашага нацыянальнага Свята [25 сакавіка]! Наперадзе 1 траўня. Рыхтуйцеся!» Кіраўнікі БНФ гэты хамаваты заклік ухвалілі 🙁

Тое, што сучасны БНФ, адрозна ад пачатку 1990-х, – кволая палітычная секта, хутчэй аксіёма, чым тэарэма або гіпотэза. Рэакцыя чалавека, які ў 1999–2007 гг. узначальваў гэтую партыю, на новы cцёбны кліп з удзелам расійца Шнурава, дазваляе зразумець, адкуль ногі растуць… Прывяду пост Вінцука Вячоркі цалкам; яго меркаванне ў нечым тыповае, і падтрымала В. В. звыш сотні людзей, у іх ліку паважаныя мною пісьменнікі:

Я даўным-даўно не жыву ў савецка-расейскай інфармацыйнай прасторы. Ня ведаю ані герояў тамтэйшага папсовага паўсьвету, ані сэрыялаў, ані тэлезьвёздаў. Імя Галыгін мне да сяньня нічога не гаварыла, сам я не націснуў бы на прысьвечанае „8 сакавіка“ відэа, якое ўпарта зьяўляецца ў сяньняшняй стужцы, але мяне настойліва намовілі. Лінк даваць ня буду, хто захоча сам знойдзе.

Вось жа тое, што я пабачыў, акрамя агульнага ганебнага ўзроўню, — яшчэ і абраза ў адрас беларускай мовы і ўсіх беларускамоўных. Калі ўбогая пахабшчына, якую „сьпяваюць“ па-беларуску (я не памыліўся з удзелам пэўнага народнага артыста?), „перакладаецца“ субтытрамі па-расейску, але моўнымі сродкамі паэтычнага, высокага стылю. Г. зн. беларуская мова яна для бруду, які на расейскую і перакладу адэкватнаму не паддаецца.

Матрыца для закладаньня ў падсьвядомасьць ня новая. З свайго дзяцінства, з чорна-белага савецкага тэлевізара памятаю двух блазнаў Тарапуньку й Штэпсэля. Недалёкі Тарапунька гаварыў, вядома ж, па-ўкраінску. А хітры і недурны Штэпсэль па-расейску. Але такога падзеньня, як я сяньня пабачыў, усё ж яшчэ не было.

Не збіраюся бараніць творчасць Вадзіма Галыгіна і Сяргея Шнурава, а пагатоў Анатоля Ярмоленкі і Ларысы Грыбалёвай. Недалужныя п’янтосы? Заклапочаныя кабеткі? Мне больш даспадобы такая клаўнада, як у наступным кліпе:

Калі ж мяне цягне быць сведкам экзістэнцыйнай тугі, не толькі жаночай, я слухаю іншую песню «Серебряной свадьбы»:

Аднак шыць палітычныя абвінавачанні не самаму высокадухоўнаму крэатыву, зробленаму ў стылістыцы ўкраінскага «Дызель шоў», – гэта больш чым занадта. «Абраза мовы» – яшчэ і артыкул у беларускім Кодэксе аб адміністрацыйных правапарушэннях. Аб’ектыўна выходзіць, што В. В. заклікае да паліцэйскага пераследу комікаў.

Годна адказалі Вячорку энд компані Юрый Варонежцаў («Справа даходзіць да сур’ёзных паталогій. Нядаўна адзін адстаўны беларускі палітык заявіў, што гэты кліп – элемент інфармацыйнай вайны, развязанай Расіяй супраць нас, няшчасных»), Віталь Цыганкоў, дый нават харашуха Вольга Хіжынкова, дачка лесніка і рабочай аграфермы. Дадам, што няведанне прозвішча Галыгіна, да пачатку 2000-х – аднаго з самых яркіх гульцоў беларускага КВЗ, які не раз, і даволі трапна, парадзіраваў Лукашэнку, дапушчальнае хіба для мовазнаўцы, але не для кіраўніка тутэйшай партыі. Крывая трактоўка вобраза Тарапунькі (які зусім не выглядаў дурнем у параўнанні са Штэпселем!) – «ягадка на торце».

Калі ў 55-й серыі я пісаў пра «музычныя рознагалоссі» з многімі тутэйшымі «апазіцыянерамі», то не чакаў, што метафара стане рэчаіснасцю. Дальбог, стаміўся ад іхняга маралізатарства, снабізму і прымітыўнай канспіралогіі, калі ўсё (ну, амаль) тлумачыцца падкопамі Люцыфера Крамля. Добра, што нарадзіліся не ў Сярэднявеччы – папрабіваліся б у інквізітары ды папалілі б на вогнішчах скамарохаў, «апантаных д’яблам»…

Расчараваў і аналітык, да якога я ставіўся крытычна, але прызнаваў ягоную суб’ектнасць. Пасля публікацыі Паўла Усава ў «Белгазеце», дзе ёсць, у прыватнасці, такія словы: «Рускі чалавек – “драпежнік”. Яму не патрэбныя вытанчаныя тэхналогіі, прарывы ў медыцыне – яму патрэбная дубіна (няхай і выдуманая), і чым яна большая, тым лепей. Бо рускі чалавек без дубіны – гэта не рускі», мне цяжка ўважаць яго за калегу. Тут прафанацыя прафесіі самая настаяшчая.

* * *

Пазіцыя беларускай рэжысёркі Вольгі Нікалайчык, якая раскрытыкавала вышэйзгаданы кліп за «культ нізкапробнай якасьці жыцьця праз калярытны народны бурлеска-лубок», мне блізкая ўжо таму, што Вольга прапанавала: «Давайце зробім свой кліп :)))» Але ж для таго, каб зрабіць у Беларусі нешта якаснае і папулярнае, тое, што набярэ на «Тытрубе» хоць 5% праглядаў ад шнураўскіх мільёнаў, трэба адправіць на мароз пару соцень ідэолагаў… Зэканомленыя грошы сабраць у кучку, зліць творчаму калектыву ў асобах Вольгі Н., Святланы Б., Лёліка У. і спецыяльна запрошанага з Расійскай Федэрацыі грамадзяніна РБ Вадзіка Г. (можна далучыць галоўнага ўрача Лепельскай псіхіятрычнай лякарні), пару месяцаў настояць, узбоўтнуць… Профіт.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

wrubinchyk[at]gmail.com

13.03.2018

Апублiкавана 13.03.2018  06:53