Tag Archives: Марианна Щеткина

ГЛАЗАМИ КЛОУНА-3

Кончается июль – в чём-то напряжённый, в чём-то унылый, чем-то абсурдный, а чем-то и смешной. Как уже приходилось писать в 2018 г. о месяце выборов в местные советы: «это само по себе смешно».

Слегка позабавила позиция моего «официального оппонента» Петра Резванова, который изучил программы кандидатов (или тезисы, найденные в интернете), но абстрагировался от их качества и решил поддержать личность, собирающую массы людей на митингах: «идти против течения и голосовать против всех нет смысла». Не мне его разубеждать, но вспомнился чей-то афоризм: «плыть надо не по течению, не против течения, а туда, куда тебе надо».

Да, «длинные тексты» избирателям изучать полезно, а иной раз и необходимо. В идеале свой политический выбор лучше делать, основываясь на программах, а не на личностях – так говорил ещё Заратустра Зеэв Жаботинский (тем более что знакомство с кандидатами, как правило, весьма скромное; среднему избирателю предлагается их медиаобраз). Но это в идеале, в рамках устоявшейся системы, где политики, по большому счёту, взаимозаменяемы. На постсоветском пространстве не так: у нас «роль личности в истории» априори повыше. Глядя на нового персонажа в политикуме, поневоле задумываешься, а сумеет ли он(а) навязать свои «правила игры» чиновникам? Крупным бизнесменам? И здесь многое зависит от его/её способностей, связей, да и харизмы. Что толку от изящно подготовленной программы, если таковая повиснет в воздухе без шансов на осуществление… Выходит, что всматриваться надо и в бэкграунд кандидата (-тки), и в самопрезентацию, и в группу поддержки.

В условиях РБ, несколько необычных для Европы (нигде в последнее время лидер не правил бессменно 26 лет…), создание непротиворечивой «пошаговой» программы – особо сложная задача. Слишком уж велик разрыв между официальными декларациями, статистикой, «нормативно-правовыми актами» – и жёсткой реальностью. Наверно, такой разрыв характерен для всех «долгоиграющих» авторитарных режимов. Благодаря тому же П. Резванову прочёл о Португалии при Салазаре:

Главная сложность в оценке экспертами четырех десятилетий португальской диктатуры состоит в том, что на самом деле существовали как бы две Португалии. Одна – та, которую хотел видеть Антониу Салазар. Она жила в его мечтах по принципам корпоративизма и консервативных католических ценностей. А другая – реальная, которая очень сильно отличалась от воображаемой.

Что получается? Пока не откроешь «чёрный ящик», т. е. не попадёшь во власть, заметны её отталкивающие черты, но не очень ясно, что можно сделать для исправления системы… В общем, кое в чём понимаю кандидатов, действующих по старинному рецепту: «Сначала ввяжемся в бой, а там посмотрим» (есть набор лозунгов, мемов, иных политтехнологических приёмов – и хватит). Заодно устраняется риск того, что власть предержащие перехватят какой-либо из «ударных» пунктов альтернативной программы 🙂

И всё-таки немного жаль, что никто в эти жаркие и нежаркие дни не сумел предъявить цельной, годной альтернативы. «Чайно-пирожковая» пастораль с байками о том, что в ней «рабочим приятно общаться с начальством» (у Светланы Т. 28.07.2020 с 15:30) мне подозрительна. Процитирую-ка заявление Свободного профсоюза металлистов, сделанное ещё 18 июля с. г.:

Очередная политическая кампания – выборы Президента РБ — превращена в грубый и циничный фарс…

Официальные профсоюзы (ФПБ) являются одним из придатков агонизирующей системы. В настоящее время верхушка и функционеры, неплохо устроившиеся за счёт взносов работников, прислуживают режиму в качестве членов лживых избирательных комиссий и псевдо-наблюдателей с целью скрыть истинные настроения избирателей.

Очевидно, что при сохранении политического режима реальный уровень жизни большинства работников и пенсионеров будет стремительно падать.

Мы заявляем, что ни у кого из зарегистрированных кандидатов нет чёткой программы по радикальному улучшению жизни людей труда. Призываем зарегистрированных кандидатов в Президенты, которые действительно заинтересованы в возвращении страны на демократический путь развития и не являются марионетками действующей власти, снять свои кандидатуры и не участвовать в политическом фарсе с заведомо известным результатом.

Видимо, в глубине души я металлист – как Остап Бендер был в душе почвоведом и управдомом 🙂

Кстати, первое выступление Анны Канопацкой по БТ (21.07.2020) понравилось мне куда больше второго (28.07.2020)– хотя бы потому, что в первом белорусский язык не уступал русскому. И меньше было популистских обещаний, вроде проведения «Народного собрания» в начале правления нового президента (президентки?) Уж чего-чего, а курултаев под лейблом «Всебелорусское народное собрание» с 1996 г. проводилось достаточно. Верховной власти хочется новых идей из гущи народной? Знать бы, как на таком «мероприятии» в принципе возможно достичь того, что «каждый неравнодушный человек будет услышан».

Никто из альтернативных кандидатов не призвал наёмных работников к выходу из «официальных» профсоюзов (ФПБ; см. выше) и к дальнейшему вступлению в независимые. Между тем не исключено, что именно указанные шаги – начало пути к победе. Во всяком случае, для власть предержащих они пострашнее будут, чем белые ленточки на руках «честных людей». «Сдувание» ФПБ способно повлечь за собой распад иных массовых организаций, худо-бедно служащих «опорами» властной группировки, изображающих «гражданское общество» (БРСМ, «Белая Русь», союз жэншчын, руководить которым направляются заслуженные лукашистки типа Ирины Алексановой или Марианны Щёткиной…) – в итоге всем станет очевидно, что «король голый». Разумеется, чтобы на такой призыв откликнулись массы, оратор должен пользоваться авторитетом у конкретных, а не воображаемых рабочих и служащих. Недавнее открытое письмо гродненца к председателю ФПБ свидетельствует, что идея перспективна.

Ещё пару слов о стиле выступлений. Конкуренты Лукашенко не показали себя ни холодными, ни горячими: видимо, потому, что не принимают избирательный фарс близко к сердцу, но и не готовы открыто его высмеивать. Поскольку честных выборов в этом сезоне всё равно нет, я бы с интересом послушал два вида речей:

1) Что-то вроде проповеди, построенной на цитатах и реминисценциях из Библии;

2) Набор шуток юмора c доведением популизма до абсурда.

Проповедь в наших условиях вряд ли кого-то переубедит, но хотя бы заставит задуматься, «что такое хорошо и что такое плохо». Жаль, что христианский демократ Павел Северинец с 7 июня сидит на Окрестина – он бы объяснил лучше…

Во втором случае следовало бы привлечь в качестве консультанта, к примеру, Лёлика Ушкина. Бывший глава партии «Зелёных» помнит, как в 1990-х его товарищи выступали за геноцид пингвинов Антарктиды… Кандидату 2020 года стоило бы, наоборот, заявить о том, что после его победы Беларусь возьмёт пингвинов под защиту (и примет в гражданство РБ) – любители птиц поддержали бы… Судя по постоянному присутствию в СМИ, «Ахова птушак Бацькаўшчыны» является у нас богатой и авторитетной организацией! Ещё вариант: под лозунгом «Вернуть народу то, что у него отняли» пообещать минчанам Водопроводный переулок в Каштановке и улицу «Первая Шестая линия» (Вторая Шестая в районе ул. Я. Коласа есть, а Первой нет – непорядок! :))

Кому война, кому мать родна. Некоторые СМИ благодаря «предвыборным кампаниям» повышают свою капитализацию – во всяком случае, их руководителям «выборы» точно идут на пользу.

Хорошо помню 2005–2006 г., когда «Наша Ніва» всячески «раздувала» Милинкевича (на тогдашнем жаргоне – «единый кандидат демократических сил») и «мочила» Козулина.

Вперёд, к победе 🙂

«Они ничего не забыли и ничему не научились». В 2020 г. роль Милинкевича играет Тихановская, роль Козулина – Канопацкая…

Скриншоты с сайта «НН», 29.07.2020. Два кандидата и чуть примкнувший к ним Дмитриев

На даму глядеть приятнее, чем на отставного чиновника предпенсионного возраста – хоть какой-то прогресс за 14 лет. А если серьёзнее, я – за беспристрастные масс-медиа; во всяком случае нашей «четвёртой власти» не следовало бы зарываться, подыгрывая конкретным политическим силам и делая хорошую мину при неважной игре.

«БелГазета», 29.07.2020. Редактор издания – доверенное лицо Сергея Черечня, тем не менее перекоса в пользу этого кандидата на сайте не заметно

Да, под эгидой «НН» в июле вышел номер журнала с материалами о евреях. Сколько в нём искренности, а сколько конъюнктуры – решайте сами

А вот хорошая новость из мир(к)а белорусских медиа. «Бобруйский курьер», кажется, отбился от «наезда» бобруйских же чиновников и чиновниц. От редакции требовали убрать с сайта ряд видеоинтервью под предлогом, что эти беседы с людьми являются «социологическими исследованиями», на которые в РБ требуется особое разрешение. «БК» сделал «ход конём», обратившись в Институт социологии Академии наук. Директор института Геннадий Коршунов разъяснил, что такое социсследование и почему журналистские опросы не подпадают под это понятие. Что ж, могу себя поздравить: ещё в феврале 2019 г. я приметил, что «драконовед» Коршунов – неглупый человек…

Главред электронной газеты Анатолий Санотенко – тоже «крепкий орешек», да и к истории неравнодушен:

Фото 2009 г. с babruysk.by

Впрочем, пусть он сам расскажет о своей работе (письмо от 29.07.2020):

Работая главным редактором «Бобруйскoго курьера» с мая 2003 г., а газетным менеджером (редактор, зам. редактора) – с мая 1995 г., я никогда не снимал ни одного материала по требованию властей. И никогда не ориентировался на их «мнение», «неудовольствие» и т. д. Эта свобода, по моим подсчётам, стоила около 5 миллионов долларов, которые мы не получили за эти 17 лет, – с мая 2003 г.

Неоднократно наших авторов (штатных или внештатных) «брали в плен» сотрудники милиции. Действуя, как вы понимаете, незаконно. Приходилось ходить в суд – объяснять, свидетельствовать, освобождать их. Так было в апреле 2006 г., в апреле 2010 г., в июле 2011 г. (двух наших ведущих журналистов «взяли» тогда во время освещения молчаливой акции). В марте 2017 г. уже пришлось освобождать себя самого и двух журналистов «БК» из местного УВД.

Кстати, в 2011 г. по всей РБ было задержано около 100 журналистов (во время освещения молчаливых акций), и только мы смогли «отбить» претензии милиционеров, добиться закрытия административных дел.

Мне кажется, в Бобруйске есть чему поучиться, или я неправ?.. «БК» верно поступил, обратившись в прокуратуру с жалобой на чиновницу горисполкома, выдвинувшую неправомерные претензии к изданию. Правда, жалобу переслали в тот же горисполком, но в анналах она останется. И, может, в следующий раз кому-то неповадно будет.

Последнее. Я подозревал, что Моника Анна Мария Беллуччи происходит из наших палестин – у неё ж и фамилия «говорящая», отчасти белорусская. Недавнее появление Моники на публике с брылями развеяло последние сомнения.

 

К сожалению, супермегапортал оставил те брыли где-то за кадром…

Но я полагаю, что они выглядят, как на фото здесь. Или на рисунке здесь (см. выше).

Вольф Рубинчик, г. Минск

30.07.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 30.07.2020  22:50

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (17)

На мінулым тыдні пару слоў выціснуў з сябе пра візіт Софы Ландвер у Мінск, на «Усебеларускі народны сход»… Ужо тады мне кінулася ў вочы нават знешняе падабенства ізраільскай міністаркі з цынічнай дамай, якая ў беларускім урадзе служыць «тэрмінатарам»…

Sofa_Schotka

«Шэрачка з Машэрачкай»: С. Ландвер і М. Шчоткіна

Маю прызнаць, што выказаўся пра С. Л. не зусім дакладна: «На трыбуну сходу яе не пусцілі». Каб дыпламаванаму псіхолагу, экс-настаўніцы Шымона Пераса і дырэктарцы ў фірме Грышы Лернера, ды не далі слова! Паводле карэспандэнта «Нашай Нівы», 22 чэрвеня пад канец пасяджэння яна «ухваліла адкрыццё мемарыяла ў Трасцянцы і ўспомніла знакамітых дзеячаў Ізраіля родам з Беларусі». Зразумела, пра пенсіі для выхадцаў з Беларусі ў Ізраілі на сходзе нічога сказаць не рызыкнула, хоць яе памочнікі баялі, што збіралася. Дый сама яна ў фэйсбуку

Так-так, я зазірнуў у фэйсбук Софы, думаў знайсці тлумачэнні «з першых вуснаў»… Аднак прачытаў толькі яе адказ 24.06.2016 нездаволенаму чытачу з Ізраіля (каменты якога хуценька выдалілі): «Мы знаем, есть еще семейки, что наше хают и бранят. И с увлечением глядят на заграничные наклейки, а сами здесь сидят????!!!!!» Тут і адзначаная раней саўковасць (С. Л. перафразавала вядомую байку Сяргея Міхалкова часоў барацьбы з касмапалітызмам, толькі там было «а сало русское едят!»), і блізкаўсходняе хамства… Карацей, Софа як міністр абсорбцыі – гэта дыягназ для Ізраіля; Іосіф Шагал на яе фоне – «плотник супротив столяра». Нават калі палова напісанага тут праўда – а выглядае, што праўды больш за палову! – ёй трэба назаўжды забараніць выступаць ад імя «яўрэйскай дзяржавы». Ды «хто ж яго пасадзіць, ён жа помнік… (С)».

Яўрэям Беларусі варта было б ігнараваць (калі не байкатаваць) такіх дзеячаў/дзеячак. Вядома, заўсёды знойдуцца штрэйкбрэхеры накшталт «галоўнага рабіна ўсея Беларусі», які ў тым жа фэйсбуку С. Л. сёлета напісаў «Удачы ва ўсім!», а пазалетась з ёй фоткаўся. На месцы Грышы А. я б памятаў, што сёння ў Ізраілі чалавек займае адказную пасаду, а заўтра ён пад следствам і, размазваючы слёзы, пакідае палітыку (як летась было з іншай памочніцай Лібермана Фаінай Кіршэнбаўм – у Мінск, дарэчы, яна таксама гойсаць любіла). Жадаць удачы асобам з падмоклай рэпутацыяй – апускацца да іх узроўню…

Успомнілася, што ў 1990-х С. Ландвер кіравала «Аб’яднаннем выхадцаў з СССР-СНД у Ізраілі» – арганізацыяй, з’езды якой адбываліся прыкладна так, як «усебеларускія народныя сходы». Традыцыя «кіраванай дэмакратыі», паводле сведчання пісьменніка Рыгора Свірскага, была закладзена ў аб’яднанні ад пачатку, з 1970-х гадоў. Працытую «Прорыв» (1979–1982), кнігу мастацкую, але ў многіх месцах блізкую да дакументальнасці:

«Маё прозвішча Мансекоўскі. Я – шавец з кібуца Гіват Ашлаша… Я сцвярджаю, што на з’ездзе ёсць многа людзей з фальшывымі мандатамі. Мяне ніхто не выбіраў… Прыбеглі да мяне, сунулі мандат, залазь, кажуць, у аўтобус, трэба ехаць. Навошта? – пытаюся. – “Трэба! – адказваюць. – Ты будзеш называцца дэлегатам з вырашальным голасам ад кібуца Гіват-Хаім”. – Яны толькі што прыгналі з кібуцаў два аўтобусы фальшывых дэлегатаў! – пракрычаў Доў Гур… Справаздача мандатнай камісіі ўжо не была сакрэтам для многіх. Пацвердзілася, што, прынамсі, каля ста “дэлегатаў” тэрмінова дастаўлены з кібуцаў і не маюць ніякага дачынення да імігрантаў з Савецкага Саюза».

Можна так далёка ў мінулае не зазіраць. Дзіўна і трохі вусцішна, што фільм «Гудбай, бацька», зняты мінскімі анархістамі пасля «усебеларускага сходу» 2006 г., дагэтуль актуальны. Так лёгка ўявіць сабе ідыёта-дэлегата, які жыве ў паралельнай рэальнасці і «слухае бацьку»… Зрэшты, 10 год таму, калі ўжо прайшоў рэферэндум аб падаўжэнні паўнамоцтваў Лукашэнкі (намер ператварыць іх у пажыццёвыя не хаваўся і ўвосень 2004 г.), у мяне было больш аптымізму. Я цягаў па Мінску кайстры з «першай беларускай газетай», выкінутай з сістэмы дзяржраспаўсюду за падтрымку Аляксандра Мілінкевіча, пісаў у яе пра шахматы і шашкі. Калега-культуролаг бойка сцвярджаў пра згаданы фільм: «Смеючыся, мы развіталіся са сваёй цяпершчынай». Тады, пасля Плошчы-2006, цяжка было сабе нават уявіць, што ў 2016 г. галоўная старонка сайта «Нашай Нівы» будзе выглядаць так (прынтскрын ад 27.05.2016: прозвішча «смешнага» персанажа пазначана белымі квадрацікамі):

NN27-05-16

Справа, падобна, і ў тым, што Мілінкевіч – «мужчына, якому прыемна падпарадкоўвацца» – к пачатку 2010-х гг. зусім «здзьмуўся», і хітрамудрыя рэдактары «НН» паступова пераарыентаваліся на мацнейшага… «Усё пра яго і крышачку пра надвор’е арыштаваных».

* * *

Адной нашай чытачцы падалося, што Бенька з яе развагамі, якія мы цытавалі ў 14-й серыі, згусціла фарбы. Баюся, не. Вось чарговы прыклад таго, як нам «забараняюць купляць цыбулю». У маі г. г. «парламент» прыняў закончык з бяскрыўднай на першы погляд назвай: «Пра ўнясенне зменаў і дапаўненняў у некаторыя законы Рэспублікі Беларусь» На нядаўні «пакет Яравой», яшчэ не зацверджаны ў Расіі, беларускія СМІ адрэагавалі, а праблемы ў сябе пад носам не прыкмецілі… Між тым праблема ёсць, яна – у тым, што адыёзныя нормы прыкрываюцца «клопатам пра дзяцей». Для такіх уладных захадаў прыдумаў я тэрмін «лалітыка». Хаця… хто ведае – можа, у вялікай і магутнай рускай мове слова «лолитика» ўжо ёсць?

У законе № 362-З дэкларуецца: «Кожнае дзіця мае права на абарону ад інфармацыі, якая наносіць шкоду яго здароўю і развіццю». І спіс там – хавайся ў бульбу! Што, на думку заканадаўцаў, прычыняе шкоду? Тое, што «адлюстроўвае здзекі з чалавека або групы людзей або іх прыніжэння ў сувязі з этнічным паходжаннем, нацыянальнай, расавай, рэлігійнай, палавой прыналежнасцю, перакананнямі або поглядамі, сацыяльным паходжаннем, захворваннем», «заахвочвае звычкі, што супярэчаць фармаванню здаровага ладу жыцця», «дыскрэдытуе інстытут сям’і і шлюбна-сямейныя адносіны»… Пад артыкул можна падагнаць усё, што заўгодна: Калабок дыскрэдытуе сямейныя адносіны (сышоў ад бабулі з дзядулям), пра герояў Марка Твена і казаць няма чаго…

Карацей, калі строга выконваць закон, то «пад раздачу» патрапяць многія творцы, найперш сучасныя (тыя, хто даўно памёр, яшчэ могуць спадзявацца на тым свеце, што Грамадска-кансультатыўны савет па абароне дзяцей, зацверджаны Саветам міністраў РБ, убачыць у іхніх опусах «значную гістарычную, мастацкую і (або) іншую каштоўнасць для грамадства»).

Ясна, у творах для дзяцей заўсёды былі і мусяць быць канфлікты, якімі поўніцца рэальнае жыццё. Не дзяржава павінна кантраляваць інфармацыйныя плыні ў сям’і; стагоддзямі гэтым займаліся бацькі і апекуны, якія неяк давалі рады з выхаваннем дзяцей без цэтлікаў «0+», «6+», «12+» і г. д. (гэтыя цэтлікі праз год, з 1 ліпеня 2017 г., будуць абавязковымі на большасці кніг і іншых друкаваных выданняў).

Збыткоўная паліткарэктнасць, спалучаная з аўтарытарызмам, здольная адно выгадаваць пакаленне прыстасаванцаў і забіць ахвоту да творчасці ў дарослых. Слушна пісаў Ігар Аліневіч у сваёй кнізе «Еду ў Магадан», створанай за кратамі: «Дыктатура абыходзіцца з народам, як з дзіцём… Самакіраванне, сацыялізацыя, самаарганізацыя – вось прынцыпы прагрэсіўнага грамадскага ўладкавання». Але што змянілася за тыя 10 месяцаў, што ён знаходзіцца «на волі»?

Сітуацыя ў Беларусі ўсё больш нагадвае нават не Кафку (гэтае параўнанне банальнае і зацяганае ад шматкротнага ўжывання), а найбольш абсурдныя эпізоды з перабудовачных мастацкіх фільмаў (і хто скажа, што жыццё не імітуе мастацтва?) То людзі пасля закліку «правадыра» працуюць аголенымі, як сакратарка ў «Горадзе Зера» (1988)… То дробныя чыноўнікі настаўляюць артыстаў, як ім граць, спяваць і сябе паводзіць, як тое было ў фінале салаўёўскай «Ассы» (1987)… А натацыі навукоўцам ды дзеячам культуры на «ўсебеларускім сходзе» і не толькі – чым не выступ Шарыкава з балалайкай перад прафесурай у «Сабачым сэрцы» (1988)? Мадэрнізаванага Шарыкава, з двума дыпломамі…

Рэзюмаваў бы словамі Аляксея Рыбіна з яго аповесці-мемуараў «Кіно ад самага пачатку» (1991), дзе гаварылася пра гнілую атмасферу ў Ленінградзе на рубяжы 1970-80-х гг., у прыватнасці, на заводзе:

Гэта было проста брыдка. Не злавала, не выклікала жадання спрачацца, даказваць – проста было брыдка. Хаця хапала сярод рабочых і нармальных людзей, не пазбаўленых здаровага глузду, але ўсе яны неяк памоўквалі і не кідаліся ў вочы – напэўна, саромеліся выстаўляцца.

Той перыяд у пэўным сэнсе быў нават больш ліберальны: прынамсі ў нонканфармістаў мелася нямала шансаў на працаўладкаванне, чым не праміналі карыстацца і сам Рыбін, і яго прыяцель, нейкі Віктар Цой. Галоўнае, у «шырокіх колах насельніцтва» (а перадусім у недараструшчанай на той час інтэлігенцыі) цыркулявала вера, што вось дзе-та там, у нармальных краінах, ёсць нармальнае жыццё… «Не знают они, что есть Брежнев / И что мы куда-то идем», – развучвалі парадыйную песеньку Валодзі Захарава тыя ж Цой з Рыбіным. Адносную бяспеку і бурны эканамічны рост на Захадзе цяжка было адмаўляць… Святлана Алексіевіч са сваімі «брадвейскімі тэзісамі» не расплюхала, данесла святую веру да 2016 г.

Што ж у сярэдзіне 2010-х робіцца ў «цывілізаваных краінах»? Шматлікія тэракты, няўменне або нежаданне даць рады з хвалямі бежанцаў. Сёлета адзін рэферэндум (у Нідэрландах) валуном лёг на шляху еўрапейскага развіцця Украіны; другі, у Вялікабрытаніі, наогул ставіць пад сумнеў будучыню Еўрапейскага Саюза. Да ўсяго мы назіраем за істэрычным дзядзькам і хлуслівай цёткай у ролі кандыдатаў на прэзідэнта «самай свабоднай краіны». У дачыненні да Беларусі з Захаду ідзе паддобрыванне да важакоў рэжыму, вызначэнне ў якасці «лідэраў апазіцыі» тых, хто насамрэч імі ніколі не з’яўляўся…

Смешна назіраць, як некаторыя тутэйшыя актывісты ўпарта спрабуюць навярнуць жыхароў РБ у «еўрапейскую веру». Характэрнае чэрвеньскае інтэрв’ю паплечніка Мілінкевіча, палітолага Алеся Лагвінца, побач з якім я некалі вучыўся ў ЕГУ: «Велізарны аб’ём працы трэба зрабіць, каб пераканаць нашых людзей у тым, што максімальнае збліжэнне з ЕЗ… у нашых нацыянальных інтарэсах». Ну проста як у той показцы: «Мышы плакалі, калоліся, але працягвалі жэрці кактус».

Не, роспачы не маю, пагатоў ёсць жа і добрыя навіны: гастролі «Серебряной свадьбы» ў ЗША (цэлы амерыканскі тур), выстаўка «яўрэйскіх лялек» Валерыі Гайшун у Мінску, інаўгурацыя вуліцы Марка Шагала ў Віцебску, ды яшчэ з партрэтам майстра, з’яўленне памятнай дошкі ў гонар паэта Давіда Сімановіча ў тым жа горадзе. Паэта я памятаю з часоў яго выступаў у Мінску пад канец 1990-х: нягледзячы на паважны ўзрост, ён быў шумнавата-напорысты, пэўна, браў прыклад з Яўгена Еўтушэнкі, куміра сваёй маладосці… Заўсёды ў скураной куртцы – таксама знак мінулага. І нязменны верш-дэкларацыя «Имею честь принадлежать к тому гонимому народу…»

Gajshun

Фота з krynica.info

Між іншага, лялькападобныя танцоры на канцэрце для дэлегатаў праславутага сходу (арганізатар – тэлеканал АНТ) дэманстравалі ідэалагічна вытрыманы «Палёт Шагала і Бэлы над краінай». Мастак не вінаваты, што яго летуценні выкарысталі надзвычай прыземленыя людзі. Аднак асадачак астаўся.

Пацешыла, што альтэрнатыўныя кнігары, зведаўшы цяжкасці ў вядзенні бізнэсу па-беларуску, кінуліся… друкаваць і прадаваць індульгенцыі. Ну дык Касцюкевіч жа! 🙂

Вольф Рубінчык, г. Мінск

27.06.2016

wrubinchyk@gmail.com

Апублiкавана 30 чэрвеня 2016 10:16