Tag Archives: Владимир Подгол

При закрученных гайках (В. Р.)

Менее четырёх недель осталось до белорусской спецоперации 9 августа. Не так давно я с долей оптимизма писал: «9,5 лет назад всё выглядело ещё хуже». Но последние три-четыре недели поистине отбросили Беларусь куда-то в январь 2011 г. – имею в виду прежде всего заведённые уголовные дела на «участников беспорядков». Как отметила «Вясна» в обзоре июньских событий: «Список политзаключённых в Беларуси вырос до 22 человек, что по количеству уже сопоставимо с ситуацией самого тяжёлого кризиса с правами человека в Беларуси в конце 2010–2011 гг.». Сергея Тихановского, захваченного ещё в конце мая, сажают в карцер по надуманным причинам, деморализуя Светлану – его супругу, бросившую вызов «первому лицу».

Попали под раздачу и до «выборов» вряд ли окажутся на свободе авторы belisrael – Павел Северинец, Сергей Спариш. Поступают сообщения о необычно жёстком прессинге «политиков» в ИВС/ЦИП (а попросту, в тюрьме) на пер. Окрестина в Минске. Визгливый тон здешних «вечерних мудозвонов» тоже намекает на обозлённость власть предержащих, чувствующих, что их время уходит, и цепляющихся за нагретые места. «Наехал» главный М-к «главной президентской газеты» даже на шумного, но маловлиятельного минского блогера: «Некий Евгений Липкович. Как, говорят, уверенно доказывают друг другу в тутбаевских курилках, это моссадовский проект. Хотели в геном человека добавить главные хромосомы скунса». Надо полагать, Моссад и Липкович могут гордиться рекламой от «БС» ¯\_(ツ)_/¯

Где-то в сети вычитал ироничное замечание о «выборах-2020»: мол, участвовать в них – «это как играть с голубем в шахматы – он раскидает фигуры, насрёт на доску и улетит всем рассказывать, как он тебя уделал». Собственно, это переделка известного анекдота о споре с дураком… оговорюсь, что в данном случае «голубь» – далеко не дурак, и не следует его недооценивать, как делалось четверть века в некоторых «интеллектуальных» кругах («лукашенкоед» В. Подгол не даст соврать).

Я не раз предостерегал от шапкозакидательства и недооценки «другой стороны» – в июне 2016 г.Что касается высших чиновников РБ – они с 1990-х годов привыкли прикидываться глуповатыми… Учитывая то, что сеанс коллективной туповатости длится третий десяток лет, не так уж глупа верхушка», как иногда хочет казаться») и в марте с. г. тоже. Но… имеем, что имеем; начиная с мая 2020 г., кое-кто на лихом коне с сабелькой снова и снова бросался на танковую колонну.

Бывший помощник Лукашенко В. Цепкало, отстранённый от выборов, 5 июля изъявил намерение жаловаться на нарушения в… Европейский суд по правам человека. Что с того, что власти Беларуси неподсудны ЕСПЧ (кандидат юридических наук сам об этом знает) – реально пожаловаться на них можно только в Комитет по правам человека ООН, и то победа в нём приносит лишь моральное удовлетворение. Пиар-ход? Но ведь не особо любят в народе «жалобщиков», даже если они кругом правы. Хотя бы так: сначала подал заявление, потом об этом рассказал…

Впрочем, идея провести референдум о возвращении к Конституции в версии 1994 г., высказанная другим претендентом, нравится мне ещё меньше. «Обнулёж» двадцати с лишним лет, прошедших после плебисцита 1996 г., – это очередная попытка вернуться в начало шахматной партии, уже клонящейся к эндшпилю. Уж лучше начать новую игру или придумать что-нибудь неожиданное, как Выливаха в короткевичской «Ладье Отчаяния»:

В стальном строе атакующих зияли теперь страшные бреши. Войско Смерти истекало кровью. И, однако, без обеих ладей, без визиря и слона, она всё равно была сильнее всякого игрока на земле. Потому что она предвидела все возможные положения фигур на поле боя и знала, чем завершится и как может развиться любой ход врага…

Делай неожиданное, делай, как не бывает, делай, как не делает никто, — и тогда победишь. Даже если ты слаб, как комар среди враждебного моря. Потому что только глупцы рассуждают всегда по правилам здравого смысла. Потому что человек только тогда человек, когда он дерзко рвёт унылое предопределение и плюет на «извечный» закон.

Поверхностный канадский автор, качество суждений которого в 2017 г. обсуждалось здесь, на прошлой неделе сказал, что «Бабарико — значительно более серьёзная проблема, чем традиционные оппозиционные фигуры, с которыми Лукашенко мог справиться и не раз доказал, что справился». А ещё, по мнению канадца, «похоже, что Лукашенко испугался». Историку метко возразил читатель «РС» Евгений Чапко (13.07.2020): «Пока что он только разозлился. Испугать таких людей можно только реальной и внятной силой. Этого нет». 14 июля местный Центризбирком просто не зарегистрировал В. Бабарико кандидатом в президенты – и подтвердил нерегистрацию В. Цепкало. Оба несостоявшихся кандидата намерены оспорить решение ЦИКа в суд – а способны ли они на «неожиданное», порвут ли «унылое предопределение»? Ближайшие недели покажут, я же что-то сомневаюсь…

Вероятно, в бюллетене на «президентских выборах» будет не одна, как в 2015 г., а целых две женских фамилии (Канопацкая, Тихановская). Этот феномен и собираются продать «Западу» в качестве прогресса – продвижения гендерного равенства, разнообразия в единстве… Тем более что Анна К. в марте 2020 г. «по-модному» позиционировала себя в качестве феминистки: «Боязнь с треском проиграть по-настоящему народному политику-женщине – страшный сон наших оппозиционеров в штанах… Спрятавшись за ширмой якобы секретности от умных и грамотных женщин, группа мужчин «по интересам» наделала очень много ошибок. Исправлять которые в будущем придется нашим женщинам».

* * *

В прошлый раз я слегка посмеялся над тем, как тутэйшыя ищут западную «чудо-книгу» (словно папараць-кветку), которая даст ответы на все вопросы, и заглядывают в рот мимоезжим ораторам. Смеяться-то я смеюсь, но ведь и сам тутэйшы… Поcему предлагаю альтернативную версию того, что политизированной публике было бы полезно почитать из переводных изданий.

Вот полезная книга Тома Николса «Смерть экспертизы. Как интернет убивает научные знания», написанная в середине 2010-х (выпущена в переводе на русский Татьяны Платоновой в 2019 г.). Из главного:

Люди не просто верят глупостям, они активно сопротивляются процессу познания и не хотят отказываться от своих неверных убеждений.

У нас нет здорового скептицизма по отношению к экспертам: вместо этого мы активно возмущаемся ими. А большинство людей полагает, что эксперты неправы просто по факту того, что они эксперты. Мы освистываем «яйцеголовых» – бранное слово, вновь вошедшее в моду – когда учим наших врачей тому, какие лекарства нам нужны, или когда убеждаем учителей в том, что ответы наших детей в тестовом задании верны, даже если они допустили ошибки. Каждый из нас не только так же умен, как любой другой – мы все считаем, что мы самые умные люди на земле.

Боюсь, что сейчас мы наблюдаем процесс обесценивания экспертного знания в любой области; спровоцированное Google, Wikipedia и блогами стирание любых границ между профессионалами и дилетантами, студентами и преподавателями, знающими и просто любопытствующими – другими словами, между теми, кто достиг определенных успехов в какой-то конкретной области, и теми, кто этим похвастаться не может.

Многие из тех, кто выступает против традиционной системы знаний, в своей будничной жизни – умелые и успешные люди. В каком-то смысле это еще хуже, чем незнание: это безосновательная самонадеянность, озлобленность растущей культуры нарциссизма, не способной пережить малейшего намека на любого рода неравенство.

Американский профессор «умеет в занимательность». Но главное, что обозначенные им проблемы присущи также постсоветскому пространству – может быть, и в большей степени, чем США, т. к. у нас авторитет знаний дополнительно подрывается недофинансированием научных учреждений, массовым плагиатом, «освоением» разного рода званий и степеней крупными чиновниками вроде Путина В. В. (кандидат экономических наук), Мясниковича М. В. (доктор экономических наук, профессор), Лукашенко А. Г. (почётный доктор Киевского национального университета им. Т. Г. Шевченко и Бакинского славянского университета).

Чуть ли не единственное, что не понравилось у Николса, – его пренебрежение к изданиям за счёт автора. У меня несколько таких книг, три из них рецензированы кандидатами наук, и за рецензии никто не платил. Этими книгами интересовались профессионалы, на них ссылались… Так, восемь лет назад увидел свет мой научно-популярный сборник «З гісторыі Беларусі шахматнай» (Минск: Шах-плюс, 2012), одобренный Ю. Л. Авербахом, – отнюдь не идеальный, но, по-моему, у «конкурентов» по историографии шахмат в Беларуси ничего лучшего в 2012–2020 гг. не вышло. Был бы рад ошибиться…

Обложку оформил С. И. Веремейчик из аг. Залесье Сморгонского района

Тем временем посол Израиля в РБ занялся проблемой слонимской синагоги XVII века – 7 июля съездил в райцентр, пообщался с начальством, пообещал найти организацию, которая выкупит здание… Возможно, в его демаршах и обещаниях есть какой-то потайной смысл, но не исключено, что они сводятся к самопиару при некотором желании сделать «хорошую мину при плохой игре» (смотрите, Израиль, несмотря на трудную ситуацию с COVID-19, заботится о еврейском наследии в галуте…) Ещё в июне с. г. о намерении купить здание на повторном аукционе заявил британский фонд еврейского наследия.

Так или иначе, поездка Алона Шогама в Слоним даёт повод опубликовать несколько абзацев о полузабытом, хоть и присутствующем в википедии еврейском деятеле. Его «открыло» для белорусов краеведческое электронное издание «Слонімскі край» (№ 8, июль 2020). Пишет Геннадий Гурский:

Среди писателей и журналистов, уроженцев нашего города, незаслуженно забыто имя Шмуэля Гиршгорна. А это был интеллектуал, хорошо известный в межвоенной Польше. Гиршгорн родился в Слониме в 1876 году. Как и поэт Гальяш Левчик, уехал в Варшаву. Известно, что Гиршгорн окончил там коммерческую школу.

С юности Шмуэль Гиршгорн писал стихи — на идише и по-польски. Его увлечением были переводы. Между прочим, он переводил на польский язык произведения еврейской литературы (они вышли в сборнике в 1921-м).

А ещё Гиршгорн известен как журналист, который печатался в многочисленных еврейских изданиях. Он был автором исторической работы, посвящённой жизни и деятельности евреев в Польше в 1788-1914 гг. (она вышла на польском и идише в 1921 и 1923 годах).

Гиршгорн был и политиком. В 1903-м он участвовал в издании политической брошюры, посвящённой сионизму. Входил в городской совет Варшавы, избирался депутатом польского Сейма… Был лидером одного из течений в еврейском движении – народников.

Слонимчанин погиб 28 мая 1942 года. Во время ликвидации Варшавского гетто он окончил жизнь самоубийством. Гиршгорн в те жуткие дни вёл дневник, который, к сожалению, не сохранился.

Ш. Гиршгорн и С. Дубнов

Во многом биография Гиршгорна напоминает о судьбе другого нашего земляка – Семёна Дубнова, уроженца Мстиславля. Они наверняка были знакомы. Дубнов тоже был «народником», тоже пытался совмещать занятия политикой и наукой… и тоже погиб в гетто (Рижском). Депутатом Думы или Сейма Дубнов не избирался, а в историографии преуспел больше. Работа Гиршгорна «История евреев в Польше» («Historja Żydów w Polsce: od Sejmu Czteroletniego do wojny europejskiej (1788-1914)»), упомянутая Г. Гурским, доступна в интернете; она выглядит по-журналистски субъективной.

Вольф Рубинчик, г. Минск

14.07.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 14.07.2020  22:50

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (43)

Добрага чаго-та там! «Что мы знаем о лисе? Ничего! И то не все» (С). Што я, просты смяротны, не дасведчаны ў іспанскай мове, знаў пра Уга Чавеса да XXIV Міжнароднай кніжнай выставы ў Мінску, дзе мне ля венесуэльска-кубінска-эквадорскага стэнду ўручылі пару кніг, брашурку і буклецік?! Здагадваўся, што карані гэтага дзядзькі – у Чавусах, што на Магілёўшчыне (Беларусь жа – радзіма сланоў і мамантаў, а таксама чылійскага героя Дамейкі, дык чаму ёй не даць свету і прэзідэнта Венесуэлы? :)) А калі больш сур’ёзна, то прыпамінаў, што У. Чавес на піку сваёй славы ў 2006 г. прыязджаў у Мінск, што пазней, пасля яго смерці, у «маім» Фрунзенскім раёне адкрылі парк яго імя… Пагартаў «раздатачныя матэрыялы» не без цікавасці.

 

Адразу насцярожылі некаторыя дэталі. Па-першае, у кнізе 2016 г., аўтарам якой пазначаны Хасэ Багіяна, яго «пяру» належыць хіба 10–15% тэксту. Асноўная частка – матэрыялы таго самага Педра Артэгі Дыяса, падрыхтаваныя ў мінулым стагоддзі. Ну, мне, дапусцім, падабаецца твор Майсея Кульбака «Зельманцы», у свой час я пару старонак накрэмзаў пра гэты раман і яго аўтара – стаў бы выдаваць фаліянт пад назовам «Актуальнасць “Зельманцаў”…», уціскаючы туды ўвесь тэкст Кульбака і ставячы на вокладку сваё прозвішча? Не, я б пасаромеўся.

«Сакрэт фірмы» аказаўся просты: Х. Б. – не нейкі там графаман, а «Надзвычайны і Паўнамоцны Пасол Баліварыянскай Рэспублікі Венесуэла, віцэ-адмірал флота». Напэўна, такому важнаму чалавеку – можна. Тут я знянацку ўспомніў, як цяперашняя міністарка інфармацыі РБ у 2003 г. «прыбудавалася» да кнігі кандыдата філалагічных навук 2002 г., зрабіўшыся яе фармальнай сааўтаркай.

 

Розніца паміж зместам першай кнігі і другой – у спісах беларускіх выдаўцоў, правайдэраў ды інш., узятых з даведніка (правайдэры тыпу ТДА «Айчына» названы… «інтэрнэт-рэсурсамі»). Творчай працы, укладзенай у другую кнігу, не прыкмеціў: мо камусьці пашанцуе болей? Здаецца, тагачасная намміністра таксама лоўка скарыстала сваё службовае становішча.

Венесуэльцы вабяць чорнай вокладкай і бел-чырвоным слоганам: «Смерць тыраніі! Жыве свабода!» Больш за тое, ад імя віцэ-адмірала чытачам у пачатку кнігі задаюцца пытанні, быццам у «Маскве-2042» Уладзіміра Вайновіча. Помніце плакат у маскарэпаўскай лазні: «Ты змарнаваў лішнюю ражку?» Вось і ў пасла на с. 13: «Хіба мексіканец – не амерыканец? Хіба венесуэлец – не амерыканец?.. Тады чаму ж ты, паважаны чытач, не называеш іх амерыканцамі?» Гэта хто на што вучыўся: у маёй школе № 79 заўсёды ведалі, што Мексіка і Венесуэла знаходзяцца ў Амерыцы, адна ў Паўночнай, другая ў Паўднёвай… Карацей, прэтэнзіі да «паважанага чытача» вычварныя ад слова «зусім»; яго правасхадзіцельства ў поўным сэнсе «адкрывае Амерыку». Імкнецца зрабіць беларускіх чытачоў без віны вінаватымі, каб ямчэй маніпуляваць?

Хацеў бы звярнуць увагу і на «пячатку» ў правым ніжнім куце апалагетычнай кнігі «Наш Чавес». Там напісана (па-руску): «Кніга задарма. Продаж гэтай кнігі з’яўляецца контррэвалюцыйным актам». Я аж спалохаўся – прадаваць намеру не меў, ды раптам кніга сапсуецца, як потым тлумачыць венесуэльскаму КДБ, што незнарок?.. Але потым падумаў: калі што якое, то нашы доблесныя спецслужбы абароняць ад «доўгіх рэвалюцыйных рук» з Каракаса.

Зусім збянтэжылі звесткі пра бітву пры Карабоба 1821 г., дзе нібыта «было разгромлена пераможнае войска Напалеона Банапарта». Ізноў жа, мяне вучылі, што пасля Ватэрлоа (1815 г.) Напалеон І ні ў якіх бітвах не ўдзельнічаў… Не кажучы пра тое, што да «каланіяльнага прыгнёту з боку Іспаніі», ад якога вызвалілася Венесуэла, Францыя мела дужа ўскоснае дачыненне: лацінаамерыканцаў прыгнятаў кароль Фердынанд VII, з якім Банапарт зусім не сябраваў… Ну, камусьці закарцела прыцягнуць за вушы «агульныя рысы» ў гісторыі беларусаў і венесуэльцаў: маўляў, і тыя, і другія гнілі ў адных акопах пакутавалі ад Напалеона.

Напэўна, у «чавізме» былі і ёсць здаровыя элементы, аднак, гледзячы на друкаваную прадукцыю пасольстваў Венесуэлы ў РБ і РФ, гэтага не скажаш. Ужо згадвалася, што ў лютым 2017 г. паўднёваамерыканскія агітатары пашыралі брашуры cямігадовай даўніны.

У ліпені 2006 г. кіраўнік Венесуэлы «падчапіў» першага прэзідэнта РБ, раўналетка, на чэгеварскую рамантыку іхняга юнацтва. Паміж імі адбыўся такі дыялог. У. Чавес: «Мы ў Гаване, калі сустрэнемся, падпішам афіцыйны дакумент аб стварэнні змяшанай камісіі. Я б хацеў, каб мы з табой такі дакумент стварылі, як ваенную дырэктыву – з чоткім вызначэннем адказных, графікаў, падкамісій… А ў канцы напішам: “Радзіма або смерць!”» А. Лукашэнка: «Згодзен!»

Так, у другой палове 2000-х гг., на фоне адноснай эканамічнай стабільнасці, Беларусь магла сабе дазволіць геапалітычныя эксперыменты – заваёўваць плацдарм у Лацінскай Амерыцы праз Венесуэлу і г. д. – але, здаецца, усё даўно атавізьмъ. Паводле «Еўрарадыё», к сярэдзіне 2010-х з распрацоўкай радовішчаў нафты, дый з тавараабаротам, меліся вялікія праблемы. Пры ўсёй павазе да «Баліварыянскай рэвалюцыі», лепей бы афіцыйная Беларусь 10 год таму гэтак жа імпэтна мацавала сяброўскія адносіны з суседнімі краінамі, а то і ў 2017-м адбывалася, между протчым, туруканне з Літвой («У вас засталося мала суверэнітэту!» – «Самі вы дурні!»). Суседзям, магчыма, бракуе лацінаамерыканскага тэмпераменту ды харызмы, якую цэніць «галоўны хакеіст», але ж прадказальнасць – яна даражэйшая.

Дзейкаюць, гісторыя не мае ўмоўнага ладу… І ўсё-такі: што замінала адкрыць бязвізавы ўезд для развітых краін свету не цяпер, а тады, у 2000-х? Баяліся варожага ўплыву на стэрыльна-чысты «цэнтр Еўропы»? Усё роўна ж цяпер ліхаманкава даводзіцца шукаць дадатковыя сродкі, «пераабуваючыся ў палёце». За студзень 2017 г. валавы ўнутраны прадукт Беларусі ўпаў на 0,5% (за 2016 г. – на 2,6%). Цешыцца няма з чаго; я і не цешуся. Заўважу толькі, што ва Украіне намячаецца рост ВУП, актывізуецца вытворчасць, так што на месцы калегі Прэйгермана я б не выказваўся гэтак катэгарычна: «Да саюза з Украінай у нас няма перадумоў».

Тут нядаўна намеснік з адміністрацыі (п)рэзідэнта не без гордасці адказваў на заклік дэпутаткі Ганны Канапацкай адмяніць «антыдармаедскі» дэкрэт 2015 г.: «На прадпрыемствах Беларусі запаволілася цякучасць кадраў, былі запоўнены многія незапатрабаваныя раней вакансіі». У перакладзе з бюракрацкай на чалавечую гэта значыць: цяпер наёмныя работнікі яшчэ больш баяцца запярэчыць начальству, ідуць, куды скажуць… Адпаведнай становіцца і прадукцыйнасць працы ў РБ.

Не ведаю, якія маніторынгі наконт «падтрымкі» дэкрэта № 3 прадстаўнікамі «рэальнага сектару» ладзілі ў адміністрацыі, дый ці ладзілі ўвогуле. Як па мне, то пра многае гаворыць масавае галасаванне (+319-2) на talks.by за камент чытача ад 06.02.2017: «Трэба з 8 да 17 адбыць на працы? Чалавек адбудзе гэты час. Іменна адбудзе, ну і, магчыма, адпрацуе тыя 200 рублёў, якія вы яму плаціце. А можа, і скрадзе на 300. Дачакаецеся, што ў маторы пачнуць пясок сыпаць, а піламі камяні рэзаць».

Многіх работнікаў дэмаралізуе і тое, што выхад на пенсію для іх адкладваецца згодна з панскім указам 2016 г. Да таго ж летась служкі таварыша Напалеона чыноўнічкі рабілі празрыстыя намёкі, што падвышэнне пенсійнага ўзросту ў Беларусі на тры гады – гэта толькі пачатак. Каму ахвота паўтараць лёс каня Баксёра з класічнай казкі-антыўтопіі Джорджа Оруэла?.. Мазахістаў/мазахістак у Беларусі хапае, але каб яны пераважалі – з гэтым, бадай, не згаджуся.

Тым часам асобным маладым паўсюль у нас дарога. Па-свойму бліскучую кар’ерку робіць Наталля Эйсмант, якая нядоўга працавала акцёркай у музычным тэатры, потым гадоў восем вяла перадачы на БТ… У канцы 2014 г. яе прызначылі прэс-сакратаркай Лукашэнкі, і во ў пачатку 2017 г. паўнамоцтвы істотна пашыраюцца; калі верыць указу № 40, то Наталля будзе не толькі «языком», а і «вачыма» ды «вушамі» Рыгоравіча. Прывабная 33-гадовая дама ўвойдзе, умоўна, у сямёрку самых уплывовых дзяржаўных службоўцаў, хоць дагэтуль наўрад ці трапляла ў дваццатку.

Місія «прахадной пешкі» – тлумачэнне і прапаганда асноўных кірункаў унутранай і знешняй палітыкі… Не, хутчэй, прапаганда – на першым месцы; нездарма ж адна з асноўных задач чыноўніцы фармулюецца так: «фармаванне праз СМІ грамадскай думкі пра дзейнасць прэзідэнта».

Сумняюся, што ў акадэміі мастацтваў і на тэлебачанні давалі глыбокія веды ў сферы ўнутранай і знешняй палітыкі, дый менеджменту («каардынацыя дзейнасці буйных дзяржаўных СМІ»). Калі Н. Э. сапраўды «чалавек адказны», то лепей бы ёй элегантна адмовіцца ад новых паўнамоцтваў, а мо ад працы ў адміністрацыі ўвогуле… Кепска выйшла ў Наталлі нават арганізацыя «Вялікай Размовы з Прэзідэнтам» 03.02.2017; ну, якую «аналітычную і іншую інфармацыю пра дзейнасць дзяржаўных органаў» яна зможа рыхтаваць? Прэс-сакратары Ельцына і Пуціна, як бы да іх ні ставіцца, былі дыпламатамі, спецыяльна абучанымі людзьмі; адна з папярэдніц Эйсмант – кандыдаткай юрыдычных навук (Пяткевіч).

Калі абстрагавацца ад канспіралагічнай версіі, паводле якой Наталлю ўзвышаюць, каб потым рэзка скінуць, і ад непазбежных думак «пра гэта», то сэнс указа чытаецца так. Па-першае, экс-супрацоўніца БТ умее маляваць начальству прыгожыя карцінкі так, што апошняе верыць, што і народ у іх верыць (піяр, яшчэ больш піяру і лалітыкі, з Колем ці без…) На фоне працяглага крызісу, калі маршы ў Мінску і абласных цэнтрах супраць «падатку на дармаедства» прадвяшчаюць перамены, так хочацца адгарадзіцца ад праМблем! Па-другое, недалёкасць падначаленай часам бывае перавагай, гл. «феномен Псакі»: «З дапамогай некампетэнтнай Дж. Псакі дзяржаўны дэпартамент ЗША выйграваў час для поўнага аналізу той ці іншай сітуацыі… яны прапаноўвалі свету слухаць Псакі, словы якой усур’ёз не ўспрымаліся».

На жаль, у доўгатэрміновым перыядзе і густы піяр, і праявы недакампетэнтнасці гуляюць «на паніжэнне» краіны. А можа, насамрэч усё не так, як на самай справе, і першай асобе проста маркотна? У такім разе не дапамогуць ні прэс-сакратары, ні аналітыкі: лепей наняць блазна. Мяркую, Яўген Крыжаноўскі, які ведае звыш 1000 показак, не адмовіўся б пайсці на такую пасаду. Ці кандыдат філасофскіх навук Уладзімір Падгол – чым ён тут не блазен са сваёй «анексией» [sic]?

Ад сябе рэкамендую пацыенту патэнцыйнаму кліенту пачытаць зборнікі кандыдата гістарычных навук Льва Раманавіча Казлова: «Большой музей остроумия» (Мінск: АРТИ-ФЕКС, 1999), «З дазволу караля і вялікага князя» (Мінск: Галіяфы, 2016). Смешна й павучальна; хіба ў наступных серыях нешта працытуем.

І па-добраму пра міністра МУС Украіны. Яго можна і трэба ганіць за нераскрытыя забойствы Алеся Бузіны, Паўла Шарамета, за смяротную перастрэлку падначаленых у Княжычах, многае іншае, але ў гісторыі з Аляксандрам Лапшыным ён павёў сябе годна: адмовіў афіцыйнаму Азербайджану ў выдачы. Ды потым Лапшын апынуўся ў Абсурдыстане, дзе адзін міністр («унутраных спраў») не ўмее адрозніваць мух ад катлет, аліеўскія «хацелкі» ад запыту Інтэрпола… А іншы міністр («культуры») лічыць, што сваёй пастановай здольны вызначыць, якая суполка творчая, якая не. Чаво, СБП, заснаваны ў 1934 г., куды ўваходзяць усе самыя вядомыя пісьменнікі краіны? Не, куды яму да саюзa журналістаў!

* * *

Сёння атрымаў пісульку з мінінфармацыі, дзе А. Карлюкевіч (паказаны ў мінулай серыі) фактычна пацвердзіў наяўнасць цэнзуры на Мінскай кніжнай выставе: «Мелі месца спробы асобных экспанентаў выставіць у першы дзень на паліцы кнігі няпэўнага зместу, якія былі адразу спынены арганізатарамі выставы». Тое, што «пад раздачу» трапілі творы А. Бузіны, намеснік міністра не прызнаў, але і не абверг. Свежае слова ў юрыспрудэнцыі: «кнігі няпэўнага зместу»…

Вольф Рубінчык, г. Мінск

21.02.2017

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 21.02.2017  23:59