Tag Archives: Беларусь и Литва

Мифы и суровая реальность (В. Р.)

Здрасьте-мордасти. Предлагаю снова посмеяться сквозь слёзы, увидев, какую ересь опубликовали «серьёзные» люди в «серьёзной» книге, изданной по заказу министерства информации РБ за бюджетные, естественно, деньги («Белорусский путь», Минск, 2012). Прежние заметки об этом нетленном фолианте – здесь и здесь; больше обращаться к нему не собираюсь, а сегодня… ну, потерпите, что ли 🙂

Ссылка на М. Ковалёва – доктора физ.-мат. наук, профессора. Да, этот известный сказочник, долгое время возглавлявший (не иначе как по недоразумению) экономический факультет БГУ, написал в журнале администрации президента о росте доли Беларуси во всемирном ВВП в 10+ раз:

Ладно, журнал «Беларуская думка» пропустил чушь… Но неужели на многочисленных этапах редактирования никто из готовивших книгу не дотумкал, что такой рост за 12 лет – из области ненаучной фантастики?

Сейчас поведаю, как оно в 1995–2007 гг. было реально (по данным Всемирного банка, data.worldbank.org). Для вящей информативности добавлю информацию о 2019 годе; также о том, как ВВП рос у некоторых соседей, а именно, у Литвы и Польши. Спойлер: в указанный период вес РБ во всемирном ВВП нигде не превышал 0,2%.

ВВП в пересчёте на доллары по текущему курсу, млрд

  Мир Беларусь Литва Польша
1995 31040 13,97 (0,045%) 7,87 142,29
2007 58360 45,28 (0,078%) 39,7 429,03
2019 87650 64,41 (0,073%) 54,7 597,28

ВВП в пересчёте на доллары по курсу 2015 г., млрд

  Мир Беларусь Литва Польша
1995 40280 19,23 (0,048%) 17,91 217,6
2007 61610 44,79 (0,073%) 38,73 371,62
2019 84670 59,01 (0,07%) 48,17 570,12

ВВП по паритету покупательной способности, в пересчёте на доллары по курсу 2017 г., млрд

  Мир Беларусь Литва Польша
1995 53640 59,18 (0,11%) 38,61 480,88
2007 90200 137,84 (0,153%) 83,48 821,24
2019 130420 181,61 (0,14%) 103,85 1026

 

Важен и показатель «ВВП на душу населения по паритету покупательной способности». В 1995 г. он (в пересчёте на «международные доллары» 2017 г.) был в Беларуси ниже, чем в мире; в 2007 г. несколько превысил средний показатель, и это превышение сохранилось в 2019 г. (19279 против 16974). Однако в Литве и Польше ВВП на душу населения оказался в 1,5-1,9 раза больше. Лучше показать на графике:

Вывод: в конце 1990-х и в 2000-х Беларуси «фартило» – выгодные цены на энергоносители помогали экономическому росту. В 2010-х всё как-то затормозилось… По моим ощущениям, переломным стал 2011-й год, когда белорусский рубль обесценился примерно в три раза. После этого значительная часть граждан, в т. ч. поклонников «всенародноизбранного», подрастеряла доверие к государству (шок был сопоставим с событиями в апреле 1991 г.), а какой же серьёзный рост без доверия?

Удивительно ли, что с конца 2010-х сползает Беларусь в ооновском «Индексе человеческого развития»… Была 50-й среди неполных двух сотен стран, стала 53-й, теперь вот, по новым данным разведки, – 60-я.

Тут вчерась одна прикормленная Наталья заявила о «Дне народного единства»: «Это самый молодой наш праздник, но, по-моему, он уже становится у белорусов одним из любимых. Потому что мы как никогда можем ощутить действительно единство всего нашего народа, единство душ…» Очередной пример так называемого вранья wishful thinking, оно же принятие желаемого за действительное. Год назад, прогулявшись утром по Центральному району столицы, заметил: «Всё обходилось без флажков, транспарантов, блеска в глазах и взаимных поздравлений». Но допустим, тогда был рабочий день, к тому же прошло лишь 3 месяца с дня высочайшего дарования нам новой праздничной даты… А в текущем году?

Около 11 часов утра 17.09.2022 выбрался из своей «берлоги» в тот же Центральный район. Опять-таки – никакого блеска у встреченных мною на прогулке сотен людей не обнаружил. Где красно-зелёные флаги висели ранее (они навязываются госучреждениям и крупным торговым точкам), там наблюдались и в субботу; не видел, чтобы кто-то их дополнительно вывешивал.

В тот день открылась осенняя продовольственная ярмарка у кинотеатра «Киев». Местные жители ходили мимо палаток и фур, слегка обалдевшие от цен. Картофель и морковь, например, продавались по 1.20 за кг, хотя в соседнем магазине стоили, соответственно, 0.78 и 0.85.

Критерием актуальности и народности праздника может, пожалуй, служить… грохот от взорванных во дворах и на пустырях петард. Если в ночь с 31 декабря на 1 января их взрывается «вагон и тележка», 9 мая – несколько меньше, то 17 сентября не слышал ни одной. Всё вышесказанное значит, что агитпроп со своими концертами, пресс-конференциями и плакатами в честь «Дня народного единства» снова сработал то ли вхолостую, то ли с КПД паровоза.

Подпишусь под своими же словами 19.09.2021: «Чем больше сейчас подобных “всенародных праздников”, тем меньше ресурсов остаётся на решение реальных проблем».

Ладно бы хоть исторические знания распространялись в народе благодаря новоиспеченному празднику… Может, таковые и распространяются, но на ложку мёда – бочка дёгтя. Не мог не усмехнуться, почитав речугу «главного» на «патриотическом форуме “Это НАША история”» 17.09.2022:

Гм, а ничего, что Василий Исаакович Талаш партизанил в 1919 г. между Мозырем и Петриковом, т. е. отнюдь не в Западной Беларуси? Ничего, что загадочный «Максим Севрук» не вписывается в один ряд с Танком, Тавлаем и Ширмой? (Очевидно, имелся в виду западнобелорусский художник Михась Севрук, 1905-1979.) И это ведь только два абзаца, а дальше?

Печально, что человек, позиционирующий себя главой современного государства, вещает, словно замполит образца 1940 г., прочитавший в газете «Правда» речь тов. Молотова. Как будто за 80 лет белорусы и мир ничего нового не узнали о Второй мировой войне, в частности, о войне германо-польской и «освободительном походе» РККА 1939 г.!

«Межвоенная Польша сама привела себя к краху» – ну, по такой «логике» и Беларусь в 1919-21 гг. привела себя к краху (подписанию 18.03.1921 Рижского мирного договора, утвердившего раздел её территорий), откуда тогда претензии? 🙁

Окончательное решение о походе Красной армии на Запад было принято в Москве – по согласованию с нацистской Германией – 15 сентября 1939 г. В тот день, да и много позже, Польша вполне себе являлась субъектом международной политики, по крайней мере, обладала правительством (послу которого представитель СССР вручил ноту 17.09.1939) и довольно боеспособными, хотя и потрёпанными в начале сентября, армией и флотом. Варшава пала только 27 сентября; военно-морская база Хель на Балтике – 1 октября. Ещё несколько дней спустя капитулировали перед немцами силы оперативной группы «Полесье», но, как справедливо напоминает «Википедия», «Помимо партизанского движения внутри страны, войну продолжали многочисленные польские военные формирования в составе армий союзников». Когда «припекло» (в июле 1941 г.), СССР вспомнил о субъектности польского правительства в изгнании и подписал с ним «Договор Майского – Сикорского». В общем, не следовало бы «историку» настаивать, что «В первых числах сентября (1939 г. – В. Р.) в течение двух недель Польша перестала существовать». Только выставил на посмешище себя и свою систему управления, пережёвывающую фейки от псевдоэкспертов.

Ничего лучше не придумал заслуженный агитпроповец из «СБ» (31.08.2022), чем лягнуть страны, объявившие Германии войну в сентябре 1939 г. Так союзники «ни разу не выстрелили», что в том же сентябре провели наступление в Сааре (французы) и в апреле 1940 г. высадились в Норвегии (британцы, французы, поляки). К середине октября 1939 г. вермахт потерял на западном фронте около 200 человек убитыми, сотни ранеными. Да, странно велись боевые действия против Гитлера, нерешительно; с другой стороны, СССР-то их тогда вообще не вёл, а сентябрьским вторжением в Польшу объективно помог вермахту.

Уж, казалось бы, насколько изученная тема – сопротивление в Брестской крепости в июне-июле 1941 года – но и здесь не обошлось без манипулёжа:

Из речи 22.06.2020

Увы, гарнизон крепости, захваченной в основном к концу июня (последняя документально зафиксированная перестрелка с оккупантами относится к 23.07.1941), держался несколько меньше, чем Польша. Справедливости ради, «французская кампания» немцев тоже длилась не месяц, а чуть больше пяти недель (формально – с 10 мая до 22 июня 1940 г.). И, конечно, абсурдно утверждать, что полторы тысячи погибших и раненых интервентов, которых вывели из строя защитники Брестской крепости, – это в три раза больше, чем «за всю польскую кампанию» (минимальная оценка немецких потерь в той кампании – 10,5 тыс. убитых и 30 тыс. раненых).

Была ли гитлеровская армия «абсолютно непобедимой» до 22.06.1941, тоже вопрос. Город Нарвик в Норвегии был отбит у неё 28 мая 1940 г. силами норвежской армии и французского иностранного легиона; правда, дней 10 спустя союзники оставили его…

Надеюсь, Балаклее, Изюму и Купянску повторное оставление не грозит.

Не иначе как со злости на то, что чудо-богатыри облажались в Украине, их здешние «товарищи» из органов отыгрываются на лицах сугубо гражданских…

А. Санотенко, Д. Семченко, А. Ильеня. Фото из открытых источников

На днях редактор издания «Бобруйский курьер» Анатолий Санотенко (на belisrael публиковалась его проза) и бывший ведущий ОНТ Дмитрий Семченко получили по 15 суток; журналист «Прессбола», футбольный комментатор Андрей Ильеня – 10. «Народное единство» за решёткой.

Вольф Рубинчик, г. Минск

18.09.2022

w2rubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 19.09.2022  08:05

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (43)

Добрага чаго-та там! «Что мы знаем о лисе? Ничего! И то не все» (С). Што я, просты смяротны, не дасведчаны ў іспанскай мове, знаў пра Уга Чавеса да XXIV Міжнароднай кніжнай выставы ў Мінску, дзе мне ля венесуэльска-кубінска-эквадорскага стэнду ўручылі пару кніг, брашурку і буклецік?! Здагадваўся, што карані гэтага дзядзькі – у Чавусах, што на Магілёўшчыне (Беларусь жа – радзіма сланоў і мамантаў, а таксама чылійскага героя Дамейкі, дык чаму ёй не даць свету і прэзідэнта Венесуэлы? :)) А калі больш сур’ёзна, то прыпамінаў, што У. Чавес на піку сваёй славы ў 2006 г. прыязджаў у Мінск, што пазней, пасля яго смерці, у «маім» Фрунзенскім раёне адкрылі парк яго імя… Пагартаў «раздатачныя матэрыялы» не без цікавасці.

 

Адразу насцярожылі некаторыя дэталі. Па-першае, у кнізе 2016 г., аўтарам якой пазначаны Хасэ Багіяна, яго «пяру» належыць хіба 10–15% тэксту. Асноўная частка – матэрыялы таго самага Педра Артэгі Дыяса, падрыхтаваныя ў мінулым стагоддзі. Ну, мне, дапусцім, падабаецца твор Майсея Кульбака «Зельманцы», у свой час я пару старонак накрэмзаў пра гэты раман і яго аўтара – стаў бы выдаваць фаліянт пад назовам «Актуальнасць “Зельманцаў”…», уціскаючы туды ўвесь тэкст Кульбака і ставячы на вокладку сваё прозвішча? Не, я б пасаромеўся.

«Сакрэт фірмы» аказаўся просты: Х. Б. – не нейкі там графаман, а «Надзвычайны і Паўнамоцны Пасол Баліварыянскай Рэспублікі Венесуэла, віцэ-адмірал флота». Напэўна, такому важнаму чалавеку – можна. Тут я знянацку ўспомніў, як цяперашняя міністарка інфармацыі РБ у 2003 г. «прыбудавалася» да кнігі кандыдата філалагічных навук 2002 г., зрабіўшыся яе фармальнай сааўтаркай.

 

Розніца паміж зместам першай кнігі і другой – у спісах беларускіх выдаўцоў, правайдэраў ды інш., узятых з даведніка (правайдэры тыпу ТДА «Айчына» названы… «інтэрнэт-рэсурсамі»). Творчай працы, укладзенай у другую кнігу, не прыкмеціў: мо камусьці пашанцуе болей? Здаецца, тагачасная намміністра таксама лоўка скарыстала сваё службовае становішча.

Венесуэльцы вабяць чорнай вокладкай і бел-чырвоным слоганам: «Смерць тыраніі! Жыве свабода!» Больш за тое, ад імя віцэ-адмірала чытачам у пачатку кнігі задаюцца пытанні, быццам у «Маскве-2042» Уладзіміра Вайновіча. Помніце плакат у маскарэпаўскай лазні: «Ты змарнаваў лішнюю ражку?» Вось і ў пасла на с. 13: «Хіба мексіканец – не амерыканец? Хіба венесуэлец – не амерыканец?.. Тады чаму ж ты, паважаны чытач, не называеш іх амерыканцамі?» Гэта хто на што вучыўся: у маёй школе № 79 заўсёды ведалі, што Мексіка і Венесуэла знаходзяцца ў Амерыцы, адна ў Паўночнай, другая ў Паўднёвай… Карацей, прэтэнзіі да «паважанага чытача» вычварныя ад слова «зусім»; яго правасхадзіцельства ў поўным сэнсе «адкрывае Амерыку». Імкнецца зрабіць беларускіх чытачоў без віны вінаватымі, каб ямчэй маніпуляваць?

Хацеў бы звярнуць увагу і на «пячатку» ў правым ніжнім куце апалагетычнай кнігі «Наш Чавес». Там напісана (па-руску): «Кніга задарма. Продаж гэтай кнігі з’яўляецца контррэвалюцыйным актам». Я аж спалохаўся – прадаваць намеру не меў, ды раптам кніга сапсуецца, як потым тлумачыць венесуэльскаму КДБ, што незнарок?.. Але потым падумаў: калі што якое, то нашы доблесныя спецслужбы абароняць ад «доўгіх рэвалюцыйных рук» з Каракаса.

Зусім збянтэжылі звесткі пра бітву пры Карабоба 1821 г., дзе нібыта «было разгромлена пераможнае войска Напалеона Банапарта». Ізноў жа, мяне вучылі, што пасля Ватэрлоа (1815 г.) Напалеон І ні ў якіх бітвах не ўдзельнічаў… Не кажучы пра тое, што да «каланіяльнага прыгнёту з боку Іспаніі», ад якога вызвалілася Венесуэла, Францыя мела дужа ўскоснае дачыненне: лацінаамерыканцаў прыгнятаў кароль Фердынанд VII, з якім Банапарт зусім не сябраваў… Ну, камусьці закарцела прыцягнуць за вушы «агульныя рысы» ў гісторыі беларусаў і венесуэльцаў: маўляў, і тыя, і другія гнілі ў адных акопах пакутавалі ад Напалеона.

Напэўна, у «чавізме» былі і ёсць здаровыя элементы, аднак, гледзячы на друкаваную прадукцыю пасольстваў Венесуэлы ў РБ і РФ, гэтага не скажаш. Ужо згадвалася, што ў лютым 2017 г. паўднёваамерыканскія агітатары пашыралі брашуры cямігадовай даўніны.

У ліпені 2006 г. кіраўнік Венесуэлы «падчапіў» першага прэзідэнта РБ, раўналетка, на чэгеварскую рамантыку іхняга юнацтва. Паміж імі адбыўся такі дыялог. У. Чавес: «Мы ў Гаване, калі сустрэнемся, падпішам афіцыйны дакумент аб стварэнні змяшанай камісіі. Я б хацеў, каб мы з табой такі дакумент стварылі, як ваенную дырэктыву – з чоткім вызначэннем адказных, графікаў, падкамісій… А ў канцы напішам: “Радзіма або смерць!”» А. Лукашэнка: «Згодзен!»

Так, у другой палове 2000-х гг., на фоне адноснай эканамічнай стабільнасці, Беларусь магла сабе дазволіць геапалітычныя эксперыменты – заваёўваць плацдарм у Лацінскай Амерыцы праз Венесуэлу і г. д. – але, здаецца, усё даўно атавізьмъ. Паводле «Еўрарадыё», к сярэдзіне 2010-х з распрацоўкай радовішчаў нафты, дый з тавараабаротам, меліся вялікія праблемы. Пры ўсёй павазе да «Баліварыянскай рэвалюцыі», лепей бы афіцыйная Беларусь 10 год таму гэтак жа імпэтна мацавала сяброўскія адносіны з суседнімі краінамі, а то і ў 2017-м адбывалася, между протчым, туруканне з Літвой («У вас засталося мала суверэнітэту!» – «Самі вы дурні!»). Суседзям, магчыма, бракуе лацінаамерыканскага тэмпераменту ды харызмы, якую цэніць «галоўны хакеіст», але ж прадказальнасць – яна даражэйшая.

Дзейкаюць, гісторыя не мае ўмоўнага ладу… І ўсё-такі: што замінала адкрыць бязвізавы ўезд для развітых краін свету не цяпер, а тады, у 2000-х? Баяліся варожага ўплыву на стэрыльна-чысты «цэнтр Еўропы»? Усё роўна ж цяпер ліхаманкава даводзіцца шукаць дадатковыя сродкі, «пераабуваючыся ў палёце». За студзень 2017 г. валавы ўнутраны прадукт Беларусі ўпаў на 0,5% (за 2016 г. – на 2,6%). Цешыцца няма з чаго; я і не цешуся. Заўважу толькі, што ва Украіне намячаецца рост ВУП, актывізуецца вытворчасць, так што на месцы калегі Прэйгермана я б не выказваўся гэтак катэгарычна: «Да саюза з Украінай у нас няма перадумоў».

Тут нядаўна намеснік з адміністрацыі (п)рэзідэнта не без гордасці адказваў на заклік дэпутаткі Ганны Канапацкай адмяніць «антыдармаедскі» дэкрэт 2015 г.: «На прадпрыемствах Беларусі запаволілася цякучасць кадраў, былі запоўнены многія незапатрабаваныя раней вакансіі». У перакладзе з бюракрацкай на чалавечую гэта значыць: цяпер наёмныя работнікі яшчэ больш баяцца запярэчыць начальству, ідуць, куды скажуць… Адпаведнай становіцца і прадукцыйнасць працы ў РБ.

Не ведаю, якія маніторынгі наконт «падтрымкі» дэкрэта № 3 прадстаўнікамі «рэальнага сектару» ладзілі ў адміністрацыі, дый ці ладзілі ўвогуле. Як па мне, то пра многае гаворыць масавае галасаванне (+319-2) на talks.by за камент чытача ад 06.02.2017: «Трэба з 8 да 17 адбыць на працы? Чалавек адбудзе гэты час. Іменна адбудзе, ну і, магчыма, адпрацуе тыя 200 рублёў, якія вы яму плаціце. А можа, і скрадзе на 300. Дачакаецеся, што ў маторы пачнуць пясок сыпаць, а піламі камяні рэзаць».

Многіх работнікаў дэмаралізуе і тое, што выхад на пенсію для іх адкладваецца згодна з панскім указам 2016 г. Да таго ж летась служкі таварыша Напалеона чыноўнічкі рабілі празрыстыя намёкі, што падвышэнне пенсійнага ўзросту ў Беларусі на тры гады – гэта толькі пачатак. Каму ахвота паўтараць лёс каня Баксёра з класічнай казкі-антыўтопіі Джорджа Оруэла?.. Мазахістаў/мазахістак у Беларусі хапае, але каб яны пераважалі – з гэтым, бадай, не згаджуся.

Тым часам асобным маладым паўсюль у нас дарога. Па-свойму бліскучую кар’ерку робіць Наталля Эйсмант, якая нядоўга працавала акцёркай у музычным тэатры, потым гадоў восем вяла перадачы на БТ… У канцы 2014 г. яе прызначылі прэс-сакратаркай Лукашэнкі, і во ў пачатку 2017 г. паўнамоцтвы істотна пашыраюцца; калі верыць указу № 40, то Наталля будзе не толькі «языком», а і «вачыма» ды «вушамі» Рыгоравіча. Прывабная 33-гадовая дама ўвойдзе, умоўна, у сямёрку самых уплывовых дзяржаўных службоўцаў, хоць дагэтуль наўрад ці трапляла ў дваццатку.

Місія «прахадной пешкі» – тлумачэнне і прапаганда асноўных кірункаў унутранай і знешняй палітыкі… Не, хутчэй, прапаганда – на першым месцы; нездарма ж адна з асноўных задач чыноўніцы фармулюецца так: «фармаванне праз СМІ грамадскай думкі пра дзейнасць прэзідэнта».

Сумняюся, што ў акадэміі мастацтваў і на тэлебачанні давалі глыбокія веды ў сферы ўнутранай і знешняй палітыкі, дый менеджменту («каардынацыя дзейнасці буйных дзяржаўных СМІ»). Калі Н. Э. сапраўды «чалавек адказны», то лепей бы ёй элегантна адмовіцца ад новых паўнамоцтваў, а мо ад працы ў адміністрацыі ўвогуле… Кепска выйшла ў Наталлі нават арганізацыя «Вялікай Размовы з Прэзідэнтам» 03.02.2017; ну, якую «аналітычную і іншую інфармацыю пра дзейнасць дзяржаўных органаў» яна зможа рыхтаваць? Прэс-сакратары Ельцына і Пуціна, як бы да іх ні ставіцца, былі дыпламатамі, спецыяльна абучанымі людзьмі; адна з папярэдніц Эйсмант – кандыдаткай юрыдычных навук (Пяткевіч).

Калі абстрагавацца ад канспіралагічнай версіі, паводле якой Наталлю ўзвышаюць, каб потым рэзка скінуць, і ад непазбежных думак «пра гэта», то сэнс указа чытаецца так. Па-першае, экс-супрацоўніца БТ умее маляваць начальству прыгожыя карцінкі так, што апошняе верыць, што і народ у іх верыць (піяр, яшчэ больш піяру і лалітыкі, з Колем ці без…) На фоне працяглага крызісу, калі маршы ў Мінску і абласных цэнтрах супраць «падатку на дармаедства» прадвяшчаюць перамены, так хочацца адгарадзіцца ад праМблем! Па-другое, недалёкасць падначаленай часам бывае перавагай, гл. «феномен Псакі»: «З дапамогай некампетэнтнай Дж. Псакі дзяржаўны дэпартамент ЗША выйграваў час для поўнага аналізу той ці іншай сітуацыі… яны прапаноўвалі свету слухаць Псакі, словы якой усур’ёз не ўспрымаліся».

На жаль, у доўгатэрміновым перыядзе і густы піяр, і праявы недакампетэнтнасці гуляюць «на паніжэнне» краіны. А можа, насамрэч усё не так, як на самай справе, і першай асобе проста маркотна? У такім разе не дапамогуць ні прэс-сакратары, ні аналітыкі: лепей наняць блазна. Мяркую, Яўген Крыжаноўскі, які ведае звыш 1000 показак, не адмовіўся б пайсці на такую пасаду. Ці кандыдат філасофскіх навук Уладзімір Падгол – чым ён тут не блазен са сваёй «анексией» [sic]?

Ад сябе рэкамендую пацыенту патэнцыйнаму кліенту пачытаць зборнікі кандыдата гістарычных навук Льва Раманавіча Казлова: «Большой музей остроумия» (Мінск: АРТИ-ФЕКС, 1999), «З дазволу караля і вялікага князя» (Мінск: Галіяфы, 2016). Смешна й павучальна; хіба ў наступных серыях нешта працытуем.

І па-добраму пра міністра МУС Украіны. Яго можна і трэба ганіць за нераскрытыя забойствы Алеся Бузіны, Паўла Шарамета, за смяротную перастрэлку падначаленых у Княжычах, многае іншае, але ў гісторыі з Аляксандрам Лапшыным ён павёў сябе годна: адмовіў афіцыйнаму Азербайджану ў выдачы. Ды потым Лапшын апынуўся ў Абсурдыстане, дзе адзін міністр («унутраных спраў») не ўмее адрозніваць мух ад катлет, аліеўскія «хацелкі» ад запыту Інтэрпола… А іншы міністр («культуры») лічыць, што сваёй пастановай здольны вызначыць, якая суполка творчая, якая не. Чаво, СБП, заснаваны ў 1934 г., куды ўваходзяць усе самыя вядомыя пісьменнікі краіны? Не, куды яму да саюзa журналістаў!

* * *

Сёння атрымаў пісульку з мінінфармацыі, дзе А. Карлюкевіч (паказаны ў мінулай серыі) фактычна пацвердзіў наяўнасць цэнзуры на Мінскай кніжнай выставе: «Мелі месца спробы асобных экспанентаў выставіць у першы дзень на паліцы кнігі няпэўнага зместу, якія былі адразу спынены арганізатарамі выставы». Тое, што «пад раздачу» трапілі творы А. Бузіны, намеснік міністра не прызнаў, але і не абверг. Свежае слова ў юрыспрудэнцыі: «кнігі няпэўнага зместу»…

Вольф Рубінчык, г. Мінск

21.02.2017

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 21.02.2017  23:59