Tag Archives: Алесь Денисов

Переход откуда-то куда-то (В. Р.)

Howdy! Что же делать, если «шалом» и «привіт» не срабатывают…

Переход от октября к ноябрю стал для Израиля временем внеочередных парламентских выборов, а для Беларуси – временем обсуждения очередных судьбоносных законов 😉 Начальство, как и в начале 2022 г., пыталось доказать самому себе, что народ в едином порыве стремится на «дискуссионные площадки». Но трудновато было скрыть, что «Всебелорусское народное собрание» (ВНС) интересует немногих, и даже в меньшей степени, чем интересовал проект Конституции. Всё-таки фотографий, на которых депутаты и проч. «разъясняют» проект закона о ВНС ширнармассам, идеологические службы наштамповали вагон и тележку.

То, что сотрудниц предприятия «Брестские ковры», как представляется, сорвали с рабочих мест для «политинформации», не делает организаторам чести. Фото 27.10.2022 отсюда

В любом случае – телега ставится впереди лошади. Законникам, даже лояльным системе, следовало бы рассуждать в ином ключе: «Раз уж принята новая Конституция (да, по сути новая, что бы ни говорили о «поправках и дополнениях»), то прежде всего надлежит обновить кадры на должностях депутатов палаты представителей, членов Совета республики и президента – провести новые выборы в разумный срок». «Этот, как его, народ» (С) в 2019-2020 гг. вроде как голосовал за своих представителей с одним функционалом, а в 2022 г. обнаружил их с другим… Тем более что один из субъектов заявлял в ноябре 2020 г.: «С новой Конституцией я уже с вами президентом работать не буду». Смешно, конечно, ссылаться на эти словеса (допускающие пространство для манёвров и казуистики – например, готов не «работать», а служить :)), но смельчаки в «эшелонах власти» могли бы иметь их в виду – не отвлекаться на декоративные проекты и другим не давать. Правда, смельчаки среди чиновников – большая редкость (каково открытие, не правда ли?) Ладно, понаблюдаем, как пережёвывается тема ВНС.

Дальше – самое, на мой взгляд, забавное с сайта sb.by, подконтрольного администрации президента:

  1. Отвечая на вопрос, не является ли Всебелорусское народное собрание дублированием функций Парламента, сенатор (председатель постоянной комиссии Совета республики Национального собрания Беларуси по законодательству и государственному строительству Сергей Сивец. – В. Р.) подчеркнул:

 Нет никакого дублирования. Национальное собрание – законодательный орган Республики Беларусь. У Всебелорусского народного собрания иные права, например право законодательной инициативы (31.10.2022).

Знать бы «сенатору» ст. 37 закона «О Национальном собрании Республики Беларусь», основанную на ст. 99 Конституции, согласно которой «Совет республики» (верхняя палата парламента) давно имеет право законодательной инициативы, как и депутаты нижней палаты. Так-таки «никакого дублирования»? 🙂

  1. Председатель Гродненского областного Совета депутатов Елена Пасюта отметила:

– В основном люди интересуются, как стать делегатом ВНС, хотя всё четко прописано. Важно понимать, что таковыми могут стать представители гражданского общества, лидеры общественных организаций, в том числе молодежных (01.11.2022).

Опять кому-то не повезло с «непонятливым народцем» 🙁 Нету в Конституции, да и в законопроекте о ВНС, чётких указаний на то, кто имеет право быть делегированным в «собрание» от гадательного «гражданского общества». Похоже, делегированием займутся высшие органы ФПБ, «Белой Руси», «cоюза женщин» и БРСМ. Если учесть, что в ВНС «гражданскому обществу» отведено четыре сотни мест, а в Беларуси более 100 районов, и в каждом обретаются руководители «крупнейших общественных объединений», то четыре названные организации легко заполнят всю квоту – просто за счёт первых секретарей и председателей районных ячеек.

В январе предполагал я: «Что-то перепадёт “конструктивно настроенным” партийцам (КПБ, ЛДПБ…) И лояльным бизнес-ассоциациям планируют, видимо, слово давать». Теперь всё чаще сомневаюсь, что «перепадёт», т. к. администрация явно ориентируется на массовидность организаций (назывался критерий – не менее 100 тыс. членов). Политические же партии в плане массовости проигрывают лояльным общественникам вроде «Красного Креста», общества охотников и рыболовов или даже союза офицеров… И будут проигрывать – по крайней мере, в ближайшей перспективе.

  1. «Это не апогей демократии, это не просто апогей демократии…» Наверно, это апофегей демократии 🙂 По внятности речи Довгало не уступают словам сами-знаете-кого: «В целом экономика по отдельным направлениям показывает неплохие результаты» 🙂 🙂

Об уникальности и «аналоговнетности» ВНС, где примерно треть составят депутаты разных уровней, треть – чиновники (исполкомовские, судебные), а треть – «сливки гражданского общества», много кто рассуждал в последние дни: Л. Жолнерчик & С. Любецкая из палаты представителей, вышеупомянутый С. Сивец из совета республики… По мне, если форма и уникальна, это ещё не говорит в её пользу: может, аналогов потому и нет, что они в современных странах нафиг никому не нужны (правда, имеется нечто подобное в КНР, и есть «Верховное народное собрание КНДР» – тоже ВНС ;))

«Наш» курултай на 1200 персон выглядит громоздким и архаичным; его уже сравнивали с «Генеральными штатами» в королевской Франции XVII-XVIII ст., куда порознь отбирались представители трёх сословий. Короче, обсуждать планы его созыва имеет смысл для того, чтобы (попытаться) минимизировать возможный ущерб, в частности, финансовый. Планируется, что делегаты будут работать не ради денег, но им, как показывает опыт прежних собраний, вручаются дорогостоящие подарки. Плюс – оплата билетов, гостиниц, питания; плюс – штамповка нагрудных знаков, работа секретариата, etc, etc.

Впрочем, Генеральные штаты во Франции 1789 г. «выстрелили» нежданно для Людовика XVI и его камарильи. Нельзя исключать, что президиум ВНС (15 человек или около того), как бы тщательно ни согласовывались «наверху» его заседатели, возомнит себя реальной коллективной властью и начнёт «бодаться» с администрацией Лю… Лукашенко. Тогда в страну, пожалуй, вернётся политика – монополия сменится олигополией. Не по этой ли причине в 2022 г. созыва «Всебелорусского народного собрания» не будет – привластные политтехнологи из тех, что поумнее, стремятся отсрочить камуфлеты, связанные с новой фрондой? 😉

***

В начале года я беззлобно, почти по-дружески посоветовал своему ровеснику – председателю Свислочского райисполкома – «не хвалиться, едучи на рать». Алекс Версоцкий, 08.02.2022: «А мы в Свислочи в этом году сдаём в эксплуатацию современный деревообрабатывающий завод, а это 250 рабочих мест. Для небольшого городка это много». Я, 9 февр.: «Гордиться ещё не сданным деревообрабатывающим заводом, противопоставляя его Украине – такое себе… Во-первых, надо ещё посмотреть, заработает ли в 2022 г. завод в отдалённом пограничном районе Гродненской области (вопрос окупаемости покамест отложим), о запуске спутника Белгосуниверситета в 2020-2021 гг. тоже немало говорили». Как было дальше?

І. Что такое санкции и почему не так страшен чёрт, как его малюют, председатель райисполкома показал на примере деревообрабатывающего завода, который строится у нас с привлечением австрийского капитала. Тут в полной мере ощутили всё «великолепие» санкционного давления. Вполне вероятно, что при бездействии в данной ситуации стройку пришлось бы заморозить, а затем реанимировать. Но ни наши австрийские коллеги, ни мы не искали причины, а искали способы, как санкции преодолеть. Поэтому все вопросы, связанные с поставкой оборудования, решены (свислочская «районка», перевод с бел., 21.04.2022).

ІІ. На планёрке поднята тема строительства деревообрабатывающего завода ООО «ЭйчЭс Белакон». Какова его судьба в свете последних событий?

– Введение санкций в отношении Российской Федерации и Республики Беларусь затормозили реализацию этого инвестпроекта. И значительно. С июля 2022 года предприятие должно было уже функционировать, но на данном этапе его строительство приостановлено, – рассказал Александр Людвигович [Версоцкий] (там же, 31.10.2022).

Звучало обещание вместо завода открыть пока что цех по производству пеллет (модная тема). Но тоже не в 2022-м… когда-нибудь. No comment.

***

Алесь Денисов, музыкант из Гродно, участвовавший 30.10.2022 в варшавской презентации 2-го издания книги «Нерасстраляныя», сказал нечто спорное (пер. с бел.):

Любая тоталитарная власть уничтожает сначала людей идеи. И когда это происходит — нет тех, кто эти идеи будет подавать. А есть то, что происходит сегодня в Беларуси. Всё уничтожено, всё зачищено, и идеи создают лишь власти.

А. Денисов, фото отсюда

Препарирует Пётр Резванов из Минска, генерирующий мысли на belisrael и в своём ЖЖ: «“Любая тоталитарная власть…” — можно и согласиться. С “когда это происходит — нет тех…” согласиться труднее, ибо история ещё не знала такого положения дел (в СССР не сумели “зачистить” не только независимые марксистские кружки, но и националистов всех мастей, и евразийца Гумилёва, и либералов). С описанием ситуации в Синеокой согласиться нет возможности: где те идеи, создаваемые нашими властями?! Ну, и не всё уничтожено-зачищено…»

Мне же снова – как и в августе с. г. – пришлa на ум шутка чёрного юмора («Доктор сказал “в морг”…»). Аналогично среагировал другой минчанин: «Такой взгляд на Беларусь из-за границы становится характерным для нынешней белорусской эмиграции. Только они остаются чистыми и непоколебимыми носителями белорусской идеи, а в Беларуси уже “никого нет”». Однако то, что земляк просил сохранить его инкогнито, как бы намекает, что Денисов не совсем уж ошибается, что угроза тоталитаризма в РБ налицо. По-моему, она серьёзнее, чем год назад.

30 октября состоялись презентации как «Нерасстраляных» (в Варшаве), так и другой близкой мне книги, «Еврейский Слуцк – земной и небесный» (в Иерусалиме). Подготовил я в тот день ролик-обращение к израильским участникам:

День был ветреный…

16 ноября с. г. в иерусалимской «русской городской библиотеке» намечается встреча в память о 132-х казнённых в Минске 29-30 октября 1937 г. («Ночь расстрелянных поэтов»). Вопреки анонсу, далеко не все казнённые были писателями, но пусть так; пост в интернете – не энциклопедия.

Не вся информация поступает своевременно. Лишь вчера узнал, что 21 сентября 2021 г. на 86-м году жизни умер Владимир Петрович Сычов – видный шахматный проблемист и организатор, с которым небезуспешно сотрудничал в 2000-х. Добрый человек, он искренне помогал мне в работе над журналами «Шахматы» и «Шахматы-плюс», входя в редколлегии.

Такую самодельную почтовую карточку, посвящённую В. Сычову, мы в «Шах-плюс» выпустили небольшим тиражом в 2013 г. (в серии печатались также карточки с портретами других шахкомпозиторов ХХ в. – например, В. Гебельта, Я. Каменецкого).

Вольф Рубинчик, г. Минск

02.11.2022

w2rubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 02.11.2022  17:50

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (64)

Трэці год цягнецца катлетна-мушыны серыял, бы той караван у пясках… 50 кіламетраў выпускаў… 60… Гэтая серыя таксама ў нейкім сэнсе юбілейная, бо для шахматыстаў (і шашыстаў) лік «64» ледзь не сакральны 🙂 Так, удалося запоўніць на «дошцы» ўсе «палі», аднак восеньскі дожджык за акном і слабая зваротная сувязь навяваюць маркотныя думкі. Напэўна, час канчаць з аглядам бягучых падзей ды анонсамі: як хто цікавіцца актуальнасцю «яўрэйскага жыцця», то хай наведвае групы ў «сацыяльным» сеціве, напрыклад, «Белорусские евреи», «Еврейские новости в Беларуси», «Яма», «Еврейские лица Беларуси». Тое, што мінімум на адной з гэтых старонак пануюць непамысныя засцярогі, а пост Міхаіла Гохмана ад 07.09.2017 cа спасылкай на мой даўні артыкул, прысвечаны ўнутраным праблемам у «галоўным яўрэйскім саюзе», прыбралі ў той жа дзень, ужо іншае пытанне. Карацей, у далейшым «Катлеты & мухі» калі і будуць выпускацца, то зрэдчасу, праз нешта экстраардынарнае.

Пару гадзін сёння, 17.09.2017, вылучыў на «Дзень яўрэйскай культуры» ля мінскай ратушы. Падалося, што вярнуўся на год назад у машыне часу – той жа дызайн афішы з раскладам, тыя ж «Сцяна плачу», краў-мага ды «мастацкая самадзейнасць» на вялікай сцэне… І палаткі з «Яўрэйскай кухняй» (піты за 0,5$ расчаравалі – у Ізраілі яны ў два-тры разы таннейшыя ды смачнейшыя).

Сёлета фэст меў спартыўнае адценне – нездарма ж побач улады зладзілі выставу ў гонар 80-годдзя барца Аляксандра Мядзведзя, ганаровага грамадзяніна г. Мінска… (здымак справа).

Старшыня мінскай іудзейскай абшчыны Давід Старобінскі выжымаў штангу, а экс-чэмпіён свету па шашках, 77-гадовы Аркадзь Плакхін даваў сеанс адначасовай гульні

Імпрэза каторы раз пацвердзіла, што «залаты Іерусалім» шмат каму хацелася б любіць на адлегласці. Вось як мастак Давід Дукорскі, былы актывіст «беларускага зямляцтва», які вярнуўся з Ізраіля ў Мінск яшчэ ў сярэдзіне 2000-х. Абяцаў – зрабіў.

Злева – творы Д. Дукорскага; справа – беларуска-яўрэйскі жарт невядомага аўтара

Каму хочацца больш «яўрэйскіх культурных» фотак з плошчы Свабоды, тых адрасую да рэпартажу Алега Грушэцкага. Я ж азірнуся на паўгода назад – у сакавіку Мінск віраваў… Не адмаўляюся ад сваіх слоў пра тое, што грамадзяне Беларусі змяніліся, і мы на стаім на парозе грандыёзнага шухера перамен. Аднак – і гэта, бадай, натуральна – знешнія праявы перамен пакуль сціплыя.

Пасля лекцыі пра Кульбака 8 верасня выйшаў на галоўны праспект… і наткнуўся на купку людзей з бел-чырвона-белымі сцягамі, якія адзначалі «Дзень беларускай вайсковай славы», а разам пратэставалі проці супольных з Расіяй вучэнняў… Пратэстоўцаў было, можа, дзве сотні. Ні іхнія лозунгі тыпу «Русский солдат, иди домой – водки здесь нет» (антырэклама для завода «Крышталь»?), ні «шматлікасць» не пераканалі мяне далучыцца да дэманстрацыі. Адна справа, калі сёння выходзіць 200 чалавек, заўтра – 500, паслязаўтра – 1000, з’яўляюцца новыя ідэі, лідары… Другая – калі адны і тыя ж зухі штогод паўтараюць сімвалічныя рухі.

Як слушна заўважыла маскоўская паліталагіня Кацярына Шульман (рэальная паслядоўніца Макса Вебера), няможна недаацэньваць ролю сімвалічнага ў палітыцы. Іншымі словамі, і сізіфава праца некаму патрэбная. Аднак я ўсё ж аддаю перавагу рацыянальным крокам… Тым болей што на другім баку «барыкад» нямала халодных рацыянальных розумаў, якія збольшага далі рады з нейтралізацыяй спантаннай пратэстнай хвалі ў РБ на пачатку 2017 года.

Варта прызнаць, што сістэма «ручнога» кіравання эканомікай яшчэ не вычарпала свае рэсурсы. Беларускі рубель сёлета не валіўся, інфляцыя была мінімальная (у летнія месяцы назіралася нават дэфляцыя), экспарт актывізаваўся, золатавалютныя рэзервы выраслі… Але, як некалі занатоўваў Ілья Ільф, «радыё правялі, а шчасця няма». Будуецца небяспечная АЭС, па-ранейшаму ганіцца іншадумства, адказнасць за правалы перакідваецца на «стрэлачнікаў». Нарэшце, «зверху» ўпарта навязваецца мадэль, у якой «кагосьці трэба проста нахіліць» (ды што там «кагосьці» – 24.08.2017 таварыш хваліўся, што для збору ўраджаю ў інтуітыўна вызначаныя ім тэрміны ён усю краіну «наклонил»). Ну, і дзе той Сярэдзіч, які ў лютым абдымаў згаданага таварыша і насіўся з планам «круглага стала», як… разумнік з пісанай торбай?

Адрадзіць ва ўсёй Беларусі ГУЛаг а-ля Паўночная Карэя ў тутэйшых «эліт» няма ні жадання, ні магчымасцей, ды ахвярам лакальных актаў садызму ад гэтага наўрад ці нашмат лягчэй; не ўсе ж ахвяры – мазахісты. Тое, што ў суседзяў бывае горай (збіццё ў жніўні маскоўскага актывіста Івана Скрыпнічэнкі, які праз некалькі дзён памёр у бальніцы… помнікі Сталіну і Івану Жахліваму… забарона кнігі слыннага польскага дзеяча Яна Новака-Езёраньскага «Усходнія развагі» як «экстрэмісцкай»…), таксама не дужа суцяшае.

Усё ж і ў Расіі не бракуе «выспачак бяспекі», якія, у прынцыпе, паддаюцца пашырэнню. Добрым знакам для мяне сталася заваёва «альтэрнатыўнымі» кандыдатамі соцень мандатаў на выбарах у мясцовыя саветы Масквы 10 верасня. На перыферыі расійская «апазіцыя» выступіла не так паспяхова; выбарцы па-за МКАДам жывуць горш, затое сістэма больш напружаная і мабілізаваная. Ну, можа, галоўнае наперадзе… І на мясцовых выбарах у Беларусі (пачатак 2018 г.) трэба чакаць адноснага поспеху людзей, не звязаных з адміністрацыяй. Бо многім абрыдлі такія «дзяржымордачкі», як Людміла К., дзяжурная па ідэалогіі Глыбоцкага райвыканкама, з яе пагрозамі журналісту на адкрытым мерапрыемстве. (Мне ўспомніўся падобны эпізод і з беларуска-яўрэйскага жыцця.) У Глыбокім чыноўнічкі наогул тыя яшчэ фрукты: 14.09.2017 абвясцілі на сваім сайце пра «каменданцкую гадзіну» на тэрыторыі раёна ў сувязі з вучэннямі, назаўтра прыбралі гэтую інфу. Дзякуй, што да «Дня адкрытых забойстваў» не даўмеліся… Калі ўсчаўся шум, выставілі тую самую К. тлумачыць, што «каменданцкая гадзіна» была «вучэбная» 🙂

Ці во Павел С., несамавіты ідэолаг з Мінска, у чэрвені 2017 г. узяўся вызначаць, якія песні патрэбныя народу, якія не. Нацкаваў на музыку Алеся Дзянісава (гурт «Dziecіuki») і паэта Алеся Чобата цэлы «мастацкі савет», а потым забараніў выкананне праграмы «Кароткая гісторыя Беларусі» у сталічным клубе «ІЛІ».

Я паслухаў нумары праграмы, балазе ўсе даступныя ў сеціве. У цэлым яна даволі змрочная – ну, а жыццё (было) якое?.. У некаторых песнях згаданыя пагромы і «жыды». Спробы знайсці апраўданне генералу Булак-Балаховічу крыху рэзалі вуха, але, на маю думку, не выходзілі за рамкі прымальнага. Цяпер заяўнік канцэрта судзіцца з чыноўнікамі, і правільна шчыруе – цэнзура ў нас пакуль яшчэ забаронена Канстытуцыяй, а права на самавыяўленне, наадварот, гарантаванае (арт. 33). Ды прага ўсё кантраляваць і вырашаць за іншых, як ім сябе паводзіць, на практыцы найчасцей дамінуе над «Асноўным законам». Чатыры гады таму захацелася «некаторым» ліквідаваць Вышэйшы Гаспадарчы суд, прадугледжаны Канстытуцыяй, – і ліквідавалі.

Вядома, нікуды тутэйшыя ідэолухі і «моцныя гаспадарнікі» не дзенуцца з наменклатуры, але ў выбарных органах, будзьма лічыць, налета іх усё ж паменее. Як бы ні імкнулася нобелеўская лаўрэатка давесці, што народ у цэлым «падтрымлівае Пуціна і Лукашэнку», па стане на верасень 2017 г. павераць у гэта хіба што самыя наіўныя грузінскія слухачы.

Бяда не ў дробных чыноўніках, а ў тых, хто іх прызначае. Таксама і ў «інтэлектуалах», якія не бачаць рэальных праблем, а бачаць уяўныя, заводзячы сваю паству ў тупік.

Не раз адзначаў ужо, што істэрыкі пра «дзікунскі рэжым» часам ладзяцца на пустым месцы, што падрывае аўтарытэт «незалежных СМІ», апанентаў лукашызму ўвогуле. Зволілі, да прыкладу, пенсіянера, які загадваў філіялам дзяржаўнага музея ў Брэсцкай вобласці ды не зусім спраўляўся з гаспадарчымі справамі (хоць экскурсіі ладзіў добрыя) – адразу гвалт пра непапраўную шкоду для культуры. Сам герой публікацый не хацеў агалоскі, але каго тое хвалюе?.. Ці во свежы выпадак: прафесар-беларус з Пецярбурга быў заяўлены на Міжнародным Скарынаўскім кангрэсе, не змог прыехаць праз недахоп грошай – значыць, яго даклад «забаронены». Не толькі сумнавядомая «Хартыя», а і «Радыё Свабода» 14.09.2017 істэрычна гукнула пра тое, што прафесару «адмовілі ва ўдзеле», ды праз гадзіну-дзве ціхенька паправілася, маўляў, справа ў «тэхнічных прычынах». Атракцыён нечуванай павагі да чытачоў…

На 950-годдзе беларускай сталіцы «Свабода» 09.09.2017 унесла раман М. Кульбака ў спіс 20 найлепшых кніг пра Мінск. Добра, але і тут не без задзірыны: «Пісаў на дзяржаўнай мове ідыш». М. К. пісаў на ідышы задоўга да таго, як гэтая мова стала афіцыйнай у БССР.

Чарговы раз стрэліў міма касы Гары Каспараў, якому я шчэ летась радзіў аддаліцца ад грамадска-палітычнай дзейнасці. Ад эмігранта – ані слова падтрымкі (ці простага спачування) арыштаваным у Расіі экс-чыноўнікам Бялых і Улюкаеву, затое шмат зласлівасці, памножанай на няведанне гісторыі: «Няхай адны бандыты “мочаць” іншых – гэта аслабляе рэжым». Пра Эрнста Рома, забойства якога ў 1934 г. толькі ўзмацніла гітлераўскую ўладу, нагадалі ў каментах… Я перакананы, што Пуцін не тоесны Гітлеру, але ў каспараўскай сістэме каардынат, дзе Аляксей Улюкаеў быў «рэйхсміністрам», а Мікіта Бялых – «гаўляйтарам», згадка дарэчная. Але нашто далёка хадзіць – чаму Г. К. было не зірнуць на Беларусь, дзе «міністры-карупцыянеры» арыштоўваюцца ўжо гадоў 20, а рэжым ад гэтага не паваліўся?..

Кепскія навіны з Украіны: 6 верасня ў аварыі на дарозе загінула чацвёра палітолагаў і адзін журналіст. Папраўдзе, нікога з іх не ведаў, але балюча, калі сыходзяць калегі… У Беларусі чорным годам для паліталогіі стаў 2011-ы, калі з інтэрвалам у некалькі месяцаў памерлі Святлана Навумава, Віталь Сіліцкі, Ірына Бугрова. На жаль, тых, хто застаўся, не пачалі цаніць больш, і во сёлета ў канцы жніўня пайшоў з жыцця паліттэхнолаг з Полаччыны Алег Багуцкі. У 49 гадоў (!) Апошнія гады ён жыў у Кіеве, а памёр у кыргызскім Бішкеку, што таксама сведчыць пра тутэйшую атмасферку.

А добрая вестка нечакана прыйшла з Азербайджана – Ільхам Гейдаравіч Аліеў адпусціў-такі свайго палоннага, ізраільска-расійскага блогера Аляксандра Лапшына, пра якога мы пісалі, напрыклад, тут і тут. Мілая драбяза: акурат перад вызваленнем вязня або спрабавалі забіць (так ён сам кажа), або ён быў даведзены да спробы самазабойства (паводле заявы афіцыйнага Баку). Няйначай у апошні момант умяшалася валавокая Мехрыбан і змякчыла сэрца «султана»: акурат як у рамане Аляксандра Бяляева «Арыэль» (1941) раджыня, адрозна ад свайго супруга, спачувае галоўнаму герою.

Тым часам Дональд Фрэдавіч Трамп узяў прыклад з Рыгоравіча, махнуў рукой на брутальных мужычкоў ды прасунуў на пасаду дырэктара Белага дома па камунікацыях экс-мадэльку Хоўп Хікс. Каму-каму, а ёй з тутэйшай скромніцай Наталляй Эйсмант будзе пра што пагаманіць – мо вялікаразумныя дамы нават зафрэндзяць адна адну, абмяркуюць навіны моды, фітнэсу… Няхай жыве амерыканска-беларуска-прэс-сакратарская дружба!

Вольф Рубінчык, г. Мінск

17.09.2017

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 18.09.2017  02:07