Tag Archives: Николай Волков

Зноў пра самападман (і не толькі)

Так склалася, што апошнія пару гадоў засцерагаю грамадска-палітычных актывістаў ад шапказакідальніцтва і самападману – гл., напрыклад, тут і тут. Дый 13.08.2020, на фоне (тады яшчэ) дужа масавых пратэстаў, дапускаў, што «адміністрацыі РБ, якая нарабіла кучу памылак і атрымала масу адчувальных аплявух, неўзабаве ўдасца сяк-так стабілізаваць сітуацыю, дарма што са скрыпам і не без саступак у “негалоўных” сферах». Цяпер, праз чатыры месяцы, можна канстатаваць, што дапушчэнне – на жаль ці на шчасце – выявілася карэктным. Рэвалюцыі, пра якую доўга казалі бальшавікі апаненты «перасідэнта», не адбылося.

Тым не менш не толькі гастралёр з Украіны Міхаіл Мінакоўчэрвені), а і Андрэй Ягораў, беларус, пацярпелы ад рэпрэсій, якога я ў верасні менаваў удумлівым палітолагам, у кастрычніку 2020 г. даводзіў наяўнасць «рэвалюцыі», ды яшчэ дэмакратычнай:

Вартасць пяці доказаў можаце ацаніць самі… На мой погляд, тэзіс пра грамадства, якое «не жадае жыць па старых правілах», адносіцца да разраду wishful thinking. Гаворка мусіла б ісці пра сегмент грамадства – значны, але, як паказалі падзеі жніўня-верасня 2020 г., усё яшчэ даволі друзлы. Акурат напярэдадні ягораўскага выступу канстатаваў: «размовы пра давер і салідарнасць застаюцца шмат у чым размовамі; грамадства змянілася істотна, але не радыкальна» (09.10.2020). Апошнія два месяцы не пераканалі мяне ў адваротным. Эрозія сістэмы працягваецца, але павольна, і ўважаць яе за непасрэдны вынік «дэмакратычнай рэвалюцыі» пакуль што не выпадае. Быў бы «грамадскі рух» настолькі шырокім, як хацелася – мы б назіралі ў канцы кастрычніка сапраўдны агульнанацыянальны страйк, а не лакальныя праявы, якія здараліся і да заклікаў Ціханоўскай & Co…

Нечаканасць пратэстаў («ніхто не чакаў, што яны працягнуцца больш за тры дні») таксама раздзьмутая. Нават у сакавіку 2006 г. яны доўжыліся больш за тры дні, а лукашэнская сістэма тады яшчэ не настолькі абрыдла… Карацей, А. Ягораў выступіў больш як «інтарэсант», што не дзіўна (ён жа ў Каардынацыйнай радзе), чым як аналітык.

Другі бок пераацэнкі ўласных сіл – недаацэнка апанентаў, iх прымітывізацыя, пра каторую таксама ў свой час пісаў… Вось як гэта зараз выглядае ў аўтара сайта budzma.by Ціхана Чарнякевіча (09.12.2020):

Бо ў «іншага боку», не ў сілавікоў адных, проста няма нічога. Толькі жаданне разбурыць. Пасля сябе яны пакідаюць бясконцыя знакі разбурэння, і рэальныя, і сімвалічныя: садраць, перамаляваць, засыпаць, зрэзаць, перакруціць у словах. На жаль, у пераліку гэтых разбурэнняў – і чалавечыя жыцці.

Не трэба падманвацца, што гэтая стратэгія – энергія пошуку нейкага выйсця. Пошук прадугледжвае акурат той самы дыялог; у пошуку ёсць набытак і страта, плюсы і мінусы. У нашай жа сітуацыі ёсць толькі жаданне дэструкцыі: разбурыць яўнае, адмовіць у прапанове, фальсіфікаваць усім вядомае, абылгаць праўдзівае. Гэта не пошук і не дыялог нават на долю працэнта.

A значыць, улада адкрыта пазіцыянуе сябе як пусты знак. Чвэрць стагоддзя кіравання не вынайшлі нічога. Толькі пустку, нежыць, якая хоча паглынуць усё жывое.

Некаторыя эпізоды апошніх тыдняў як быццам пацвярджаюць рацыю сп. Чарнякевіча – адна спілаваная за «няправільныя» колеры «Эйфелева вежа» ў мікрараёне «Усход» чаго вартая!

Вежа: 29.09.2020 і 22.11.2020

Калі б усё было так проста: «мы» ствараем, «яны» толькі бураць. Колькі разоў сутыкаўся з непавагай (і перакрутамі, і безадказнасцю, і адмовамі ў дыялогу), маючы стасункі з «дэмакратамі»… Дый «культурка» ад уладаў не зводзіцца да сясцёр Г-вых, з’едліва згаданых Ціханам… Нават цяпер на «іншым баку» – не толькі пустэча, а і, напрыклад, народныя артысты Беларусі Генадзь Аўсяннікаў ды Зінаіда Зубкова. Можна кпіць з таго, што праўладнае пісьмо спартоўцаў у пачатку снежня падпісала мноства «ноўнэймаў» – чыноўнікаў і/або носьбітаў першых разрадаў, але ж і некалькі алімпійскіх чэмпіёнаў падпісаліся, і легендарны трэнер Спартак Мірановіч

Карацей, варта прызнаць: выйшлі супраць дыктатуры і таленавітыя, і неталенавітыя. Сярод яе абаронцаў таксама ёсць… такія і гэткія. Нават цяпер урад сёе-тое робіць для «культуркі»; той жа сайт budzma.by адсылае да рэцэнзіі на кнігу Алеся Разанава, выдадзеную ў міністэрскай «Мастацкай літаратуры». Дабралася да мяне інфа і пра даведнік «Уладзімір Караткевіч», які выйшаў да 90-гадовага юбілею пісьменніка ў дзяржаўным жа выдавецтве «Беларуская энцыклапедыя»… Хваліць гэтыя кнігі, не чытаўшы, не бяруся, але сам па сабе факт уцешны.

Мне ніколі не былі блізкія заклікі да «кіраўнікоў дзяржаў-суседак Беларусі», каб тыя зрабілі «захады дзеля прымусу беларускіх уладаў да дыялогу з беларускім народам і ягоным прадстаўніком – Прэзідыумам Каардынацыйнай рады». Ні ў пачатку кастрычніка, ні, тым болей, цяпер, калі Прэзідыум – дый, падобна, сама Каардынацыйная рада – фактычна не дзейнічаюць. Але я паважаў і паважаю права старэйшых калег на летуценні… і, у рэшце рэшт, на памылковыя крокі. Хіба сам іх мала рабіў у жыцці?..

Заміж таго, каб настойваць на «паўторных выбарах» (як быццам спецаперацыя, адбытая ў пачатку жніўня 2020 г., была выбарамі; як быццам пасля пастаноў ЦВК і Вярхоўнага суда ў сярэдзіне жніўня ды заявы Канстытуцыйнага суда ў канцы жніўня, чагосьці можна дабіцца ўгаворамі), думаю пра лёсы канкрэтных асобаў. Засела, відаць, у галаве выказванне Іосіфа нашага Бродскага: «Cвет, верагодна, уратаваць ужо не ўдасца, але асобнага чалавека – заўсёды можна».

Адно з рэдкіх калектыўных пасланняў, якое падпісаў: адкрыты ліст прадстаўнікоў навуковай супольнасці (і Беларусі, і свету). Там, у прыватнасці, гаворыцца:

Рэпрэсіі ў адносінах да вучоных, якія выконваюць свае прамыя прафесіянальныя і грамадскія абавязкі, недапушчальныя!

Важна адзначыць, што пацярпелыя ад падобных рэпрэсій вучоныя маюць высокую кваліфікацыю, мноства публікацый, патэнтаў, добрую рэпутацыю ў міжнароднай навуковай сферы.

Турбуюць найперш звальненні дасведчаных спецыялістаў з Інстытута гісторыі Акадэміі навук – канкрэтна, гэта Кацярына Крывічаніна, Аляксей Шаланда, Мікалай Волкаў, Уладзiмiр Шыпiла, Андрэй Радаман, Аляксандр Жлутко, Татьяна Папоўская. Доследы мінулага ў Беларусі 2000–2010-х гадоў былі падарваныя праз надуманыя звальненні гісторыкаў з таго самага акадэмічнага інстытута і з дзяржаўных ВНУ (асабліва Гродзенскага дзяржуніверсітэта). Чарговы ўдар можа стацца фатальным для тутэйшай гістарыяграфіі.

Пётр Рэзванаў цікуе за заявамі аднаго вусатага персанажа пра змены ў Канстытуцыі. Ну, а мне цікавей сачыць за паваротамі думкі самога Пятра…

Спачатку [17.08.2020] было неакрэсленае абяцанне «Выносім на рэферэндум, прымаем Канстытуцыю, і я вам свае паўнамоцтвы па Канстытуцыі перадам» (што праўда, яшчэ тады ён пужаў, што «нельга гэту Канстытуцыю аддаваць незразумела каму. Таму што будзе бяда»).

Потым [28.08.2020] была размова пра паўнамоцтвы, але, хутчэй, пра grassroot level: «Навошта на ўзровень Прэзідэнта цягнуць гэта? — запытаў ён. — Вы ж хочаце паўнамоцтвы перадаць зверху ўніз. Вось і забірайце іх. Чаму Прэзідэнт павінен вырашаць: будзе сам калгас гэта будаваць са сваімі людзьмі або ПМК».

Потым (калі не лічыць пераразмеркаванне паўнамоцтваў паміж Камітэтамі дзяржкантролю і дзяржбяспекі ці пашырэнне паўнамоцтваў яго памочнікаў, для чаго змен у Канстытуцыі не патрэбна) зноў былі згаданы вышэйшыя органы ўлады, і дадалося канкрэтыкі: «Урад і іншыя органы ўлады трэба дагружаць, знімаць з Прэзідэнта неўласцівыя пытанні. Нядаўна я атрымаў запіску: прапануецца 71 паўнамоцтва, калі можна так сказаць, перанесці ад Прэзідэнта на ўсе ўзроўні ўлады» [12.10.2020]…

Потым [27.11.2020] ён зноў вярнуўся да таго, з чаго пачаў (у т. л. «бяды»): «Кіраўнік дзяржавы падкрэсліў, што выступае за ўнясенне паправак у Канстытуцыю і ўпэўнены ў неабходнасці скарэкціраваць паўнамоцтвы Прэзідэнта. “Я прыхільнік новай Канстытуцыі. Не таму, што дэмакратыю нейкую патрэбна. Не ў дэмакратыі справа, — сказаў ён. — Мяне што ў гэтай сітуацыі хвалюе: незнаёмаму прэзідэнту такую Канстытуцыю аддаваць нельга. Будзе бяда”. “У нас вельмі сур’ёзная Канстытуцыя. Казахстан, Расія, мы — бадай, вось тры прагрэсіўныя дзяржавы, якія маюць такую сур’ёзную Канстытуцыю, дзе ад рашэння прэзідэнта залежыць усё. З гэтага пункту гледжання, разумеючы, што не дай бог прыйдзе чалавек і захоча развязаць вайну і іншае… Так, трэба нам стварыць новую Канстытуцыю, але выгадную для нашай краіны, каб потым краіна не абвалілася”, — растлумачыў беларускі лідар».

Пазаўчора [07.12.2020] ён зноў казаў пра «пераразмеркаванне паўнамоцтваў» на карысць «тых, каму мала», але яшчэ нічога не прадвяшчала…

І вось 8-га мы даведаліся, што «ва Урад і парламент гэтыя [пакуль што прэзідэнцкія] паўнамоцтвы не падыходзяць», і пра прапанову перадаць іх Усебеларускаму народнаму сходу, як (увага!) «органу, які ўсіх імгненна стабілізаваў бы». Чым яму Ўрад і Парламент не падабаюцца? — Нібыта тым, што ён баіцца таго, што «калі растварыць паўнамоцтвы Прэзідэнта, якія перадаюцца парламенту, Ураду, міністрам, губернатарам, будзе поўны бардак, які мы ў сярэдзіне 90-х перажылі». Да спасылак на 1990-я і нават 1980-я мы ўжо прызвычаіліся! Нагадаю, што нядаўна [27.11.2020] была яшчэ адна фраза: «Давай, дэмакратыя, усе павінны выбірацца… Мы гэта праходзілі ў перыяд Гарбачова, — нагадаў Аляксандр Лукашэнка. — Мы ж выбіралі ўсіх — кіраўнікоў прадпрыемстваў, дырэктараў. Ну што, давыбіраліся? І краіну страцілі, і Саюз разваліўся. Нам гэту падлянку хочуць падкінуць цяпер».

Далей Пётр жартуе:

Але ж гэты самы Ўсебеларускі народны сход (асабліва з сапраўднымі паўнамоцтвамі!) можа прывесці на памяць не толькі Ўсебеларускія кангрэсы (вай! і сцяг не той, а другі яшчэ і калабаранты праводзілі!) але і гарбачоўскі З’езд народных дэпутатаў (паралельны Вярхоўнаму Савету). Ой, разваліць Рыгорыч краіну, ой разваліць! 😉

Я схільны згадзіцца з тым, што «Усебеларускі народны сход» – орган, апрыёры не здольны «ўсіх імгненна стабілізаваць». Разам з тым ва ўяўным «вар’яцтве» (перадача паўнамоцтваў ад першай асобы «курултаю», куды трапляюць нібыта ад працоўных калектываў па нейкіх цьмяных квотах) ёсць свая логіка. I наліванне «новага віна» (грамадскай энергіі) у «старыя мяхі», г. зн. у сход, альтэрнатыўны дзеючаму парламенту, сапраўды здольнае на нейкі час адцягнуць увагу ад галоўных праблем краіны… Мяркую, сярод дэлегатаў акажацца «памяркоўная апазіцыя», якой, хутчэй за ўсё, дадуць трыбуну і нешта паабяцаюць. Хтосьці на гэта нават купіцца – купіліся ж некаторыя пратэстоўцы ў чэрвені 2020 г. на абяцанку «самога» арганізаваць у Брэсце мясцовы рэферэндум наконт будоўлі акумулятарнага завода «пасля выбараў»! Чатыры месяцы мінула пасля 09.08.2020 – мясцовага рэферэндуму няма… і, напэўна, ужо не будзе.

Рыгорычу Рыгорычава, а зборнік «Іудзейнасць», пра які ў «Новым часе» напісаў рэцэнзент, д-р Уладзіслаў Гарбацкі, усё яшчэ можна замовіць. Зміцер Дзядзенка адгукнуўся так: «Дваістыя ў мяне адчуванні засталіся пасля прачытання. З аднаго боку, я з пэўнай шчымлівасцю ў сэрцы дакрануўся да гэтага габрэйскай Атлантыды, якую мы страцілі за мінулае стагоддзе. З яе любовямі, здрадамі, натхненнем, кроўю і слязьмі… З другога — паспрабаваў уявіць, што гэтаксама можна будзе апісаць беларускую культуру. Як аскабалкі вяршыняў, якія яшчэ бачныя над вадзяной роўняддзю. Цікавая кніга атрымалася. Асобна хачу падзякаваць за артыкулы пра габрэйскую тэму сярод беларускіх літаратараў» (01.12.2020). Кандыдат філалагічных навук Віктар Жыбуль, на наступны дзень: «Безумоўна, у кнізе ўздымаецца цікавы і важны культурны пласт!»

Малюнак адсюль

Застаецца нагадаць, што зборнік выйшаў пад эгідай суполкі «Шах-плюс» (мэйл для сувязі – ніжэй). І павіншаваць чытачоў: а) з Ханукай; б) з Міжнародным днём правоў чалавека.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

10.12.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 10.12.2020  18:14

Подлость, пошлость, солидарность

Перед «выборами» 9 августа, если помните (прошу прощения за малопочтительный оборот, но многие не помнят и того, что было вчера), в Минске были распространены листовки с «антипутинским» лозунгом начала 2010-х: «Мы не протестуем, мы тебя увольняем!»

Ясно было, что сразу «уволить» не получится. Но протесты громыхнули на весь мир – во всяком случае, о них знают в Европарламенте, в московском, псковском и тульском кремлях, в Конгрессе США… Даже израильский гроссмейстер Борис Гельфанд высказался 09.09.2020, пусть и обтекаемо, не без высокомерия: он-де в какой-то степени следит за событиями в Беларуси, откуда уехал 22 года назад, и сейчас «тот редкий случай», когда поведение жителей родного Минска вызывает у него уважение. «Нету агрессии друг против друга… Люди убирают за собой бутылки с водой», – молвил Гельфанд.

Другой давний эмигрант смотрит на события предсказуемо иначе. Из статьи Зенона Позняка, 15.09.2020 (пер. с бел.):

15 сентября постоянный комитет Парламентской ассамблеи Совета Европы принял декларацию. Согласно декларации, ПАСЕ считает, что Беларуси нужен «демократический, широкомасштабный и инклюзивный политический диалог» с участием в нём гражданского общества для мирного выхода из кризиса. В Беларуси нужно провести реформы, начиная с реформы конституции

А вот что говорит руководитель дипмиссии Евросоюза Жозеп Боррель. Он считает, что выход – в политическом диалоге между властями и обществом. Началу такого диалога могла бы способствовать наблюдательная миссия ОБСЕ. «Однако мы не смогли связаться с белорусскими властями ни на каком уровне», – сокрушается Боррель.

Они не понимают элементарных вещей: Лукашенко ни с кем не будет говорить – ни с Европой (ни с Меркель, ни с Боррелем), ни с народом. Они не могут сообразить, что если режим лукафашизма поддерживает Москва и московский гэбизм, то Европа бессильна. А когда сообразят, начнут искать компромиссы с Москвой, чтобы вместе обуздать белорусскую революцию.

Сдержанно отношусь к заявлениям З. П. (почему – писал ещё года 4 назад, к примеру, здесь). Вместе с тем надо заметить, что доля истины в свежих его рассуждениях есть, и немалая. Очень вовремя подвернулся кое-кому в Минске полуторамиллиардный кредит, обещанный на днях, –он-таки продлит агонию режима и поможет сдержать… не революцию, но массовые протесты.

Доминанты поведения власть предержащих в этом месяце – подлость и пошлость. Я бы даже сказал, что пошлость иногда выходит на первый план.

Чем живёт «Беларусь сегодня», 18.09.2020

И сам «женский форум» в «Минск-Арене» 17 сентября, куда свезли тысячи людей из регионов, и кричалки на нём вроде «Света, ты украла наше лето!», и подмена певческого голоса на сцене, как в старом фильме с Норманом Уиздомом, – проявления пошлости. Хотел было написать «жуткой», но мне, скорее, смешно и противно.

Кто бы сомневался, что у этого «дважды заместителя», экс-министра информации, будет именно такое мненьице…

Противны и действия и. о. царя вроде указа 16.09.2020 о лишении дипломатического ранга Чрезвычайного и Полномочного Посла трёх «непослушных» сотрудников МИДа: двух бывших (Павел Латушко, Игорь Лещеня) и одного действующего (Василий Маркович, до 16 сентября – посол Беларуси в Латвии). Ранг присваивается за совокупность заслуг на госслужбе и сохраняется за отставными дипломатами пожизненно, что следует из указа «президента» РБ «О некоторых вопросах дипломатической службы Республики Беларусь» от 15.05.2008 (п. 42). Лишить ранга, исходя из документа, можно лишь действующего дипломатического работника (пп. 46, 52). Но когда Лукашенко останавливали подписанные им самим бумаги?

П. П. Латушко вообще ушёл из МИДа в начале 2019 г. – тогда к нему по службе, насколько знаю, не было претензий. «Обнулёж» его заслуг 2000–2010-х годов создаёт опасный прецедент и преподносит антиурок молодым дипломатам: нечего служить интересам государства, в т. ч. ради почётных званий-рангов, ведь так или иначе ценится лишь твоя лояльность конкретному лицу. И чем выше поднимаешься, тем больнее падать: разжалованный в августе посол РБ в Испании Павел Пустовой об этом тоже узнал…

Владимиру Макею, допустившему сентябрьский беспредел в отношении «своих людей» (именно при его руководстве МИДом Латушко 6 лет был послом в Польше и постпредом при ЮНЕСКО, а Лещеня 4 года – послом в Словакии), будь у него хоть капля самоуважения, следовало бы немедленно подать в отставку. Впрочем, и в 2018 г. я понимал, что наша нобелевская лауреатка по литературе сильно переоценивала министра: «Я смотрю на Макея как на трагическую фигуру. Неизвестно, чем кончится его желание другой Беларуси. Наверное, не без его помощи достигается этот пошаговый компромисс. Он один из думающих людей у власти». Фигурка-то на самом деле комическая – как и все, кто пытается слепить конфетку из лукашенского г..на. Какое там «желание другой Беларуси» у «скованных одной цепью»…

От беседы с П. Латушко, опубликованной 18.09.2020, осталось впечатление, что П. Л. пытается выгородить своего бывшего шефа, которого якобы пытается уничтожить Максим Рыженков (первый зам. главы администрации президента, тоже когда-то служивший в МИДе). Допускаю, что «молодые волки» ещё позубастее старых, но пусть они сами разбираются… С моей точки зрения, первоочередная задача – притупив зубы обеим стаям категориям хищников, устранить тот самый беспредел. Или «правовой дефолт», как изволил выразиться Андрей Казакевич.

Предмет гордости белорусских идеологов – погранкомитет оформил хасидам, стремящимся в Умань, выезд из Беларуси в Украину… Что при этом думает официальная Украина, в расчёт не принимается, ведь сам Лукашенко 15.09.2020 поручил договориться с ней о «зелёном коридоре»! У соседей карантин? «Пренебречь, вальсируем» 🙁 Зато ныне кто-то из хасидов благодарит человека, «доброго» за чужой счёт

Молодые спортсмены тоже получили свой антиурок. Главный тренер национальной сборной по фристайлу Николай Козеко, которого Лукашенко в апреле поздравлял с 70-летием, в августе возмутился из-за жёсткости в отношении демонстрантов, а в сентябре был лишён именной президентской стипендии. Более того, минспорта потребовало вернуть сумму стипендии за год 🙁

По большому счёту, не мне бы рассуждать об отношениях тренера с министерством, но Сергея Щурко, журналиста, который «собаку съел» в подобных вопросах, 14 сентября закрыли на 15 суток. Его российский коллега Игорь Рабинер в сердцах написал: «Моего давнего товарища Сергея Щурко, великолепного белорусского спортивного журналиста, одно из самых узнаваемых лиц культового Прессбола, автора благотворительных проектов, вчера посадили в минскую тюрьму… Насколько понимаю, Щурко никогда не был политически особо активным человеком, но последние события исчерпали терпение вообще всех белорусов».

Не всех… В ответ на заявление российских учёных от 12 сентября могучий текст опубликовал 17.09.2020 «Президиум Национальной академии наук Беларуси» на официальном сайте НАН. Сотни россиян заявили: «Мы возмущены решением руководства России о признании Александра Лукашенко избранным президентом Беларуси. Мы требуем отменить это решение и воздержаться от любого силового вмешательства в дела соседней страны. Определить легитимного президента может только воля граждан Беларуси, однако проведение свободных выборов несовместимо с репрессиями против политических оппонентов, развёрнутыми нынешним белорусским режимом». Им ответили.

«Народ полностью поддерживает действующего главу Государства», а «группе российских учёных лучше бы заняться решением своих проблем» – это пять! Забыли добавить, что в России негров линчуют 🙂

Массовые протесты против фальсификации выборов и насилия; Гродно, 16.08.2020, Минск, 30.08.2020

Деятели под ником «Президиум» хуже омоновцев и бойцов внутренних войск: последние, как правило, не обременены учёностью и будут рассказывать, что не понимали последствий преступных приказов, а первые… Чего ж вы прячетесь, ребята, гордящиеся «демократическим государством» и «результативной наукой»? Покажитесь публике.

Бюро президиума академии наук – пока ещё без балаклав

В президиуме ещё десяток (бывших?) учёных, но с них спрос поменьше – теоретически они могли и не знать о позорном воззвании. Вообще, множество (большинство?) сотрудников Академии не согласны с мнением «верхушки». Кто-то выходит на демонстрации, как старший научный сотрудник института истории, 35-летний кандидат наук Николай Волков, а кто-то по обыкновению хлопает дверью… Сегодня, 18 сентября, – последний рабочий день в должности директора института социологии НАН у другого кандидата наук, «драконоведа» Геннадия Коршунова. Два года руководил он институтом и, в частности, признал в июне, что весной 2020 г. уровень доверия «действующему президенту» составлял в Минске 24%, а ермошинскому Центризбиркому вообще доверяли только 11%. Вряд ли это признание понравилось работодателям Коршунова.

Н. Волков, Г. Коршунов. Фото отсюда и отсюда

Кстати, об истории. Не вдаваясь в подробности, поздравил бывших и нынешних «купаловцев» со столетием их театра, т. к. официальная дата его основания – 14.09.1920. Но въедливый Анатоль Сидоревич заметил в письме (получено 18.09.2020, пер. с бел.):

Театр родился в 1917 году, когда было создано Первое белорусское общество драмы и комедии во главе с Флорианом Ждановичем. Не позже 26 июня 1918 года труппа Ждановича получила статус государственного театра БНР, а сам Жданович – должность руководителя художественной части. Это значит, что он был далёким предшественником уважаемого Николая Пинигина.

Люди добрые, неужели вы настолько осовеченные, чтобы не знать, что белорусский театр в Минске появился в 1917 году до большевистского переворота? Не опоздали ли вы с празднованием его 100-летия более чем на три года? Да и какой праздник может быть, когда театру устроен настоящий погром, когда в его труппе нет ни Зои Белохвостик, ни Елены Сидоровой (ах, какая была из неё Наста Побегунская в «Тутэйшых»!), ни моего лицеиста Романа Подоляко?

Я не театровед, но всезнающая (смайлик) википедия говорит о том, что труппа Ждановича дала в 1920 г. не один, а два мощных побега: собственно Белорусский государственный театр и передвижной театр Голубка. В Азии существуют традиции, согласно которым возраст ребёнка отсчитывается от зачатия, но большинству из нас всё-таки привычнее считать возраст от момента рождения…

Упоминалось, что инсталляция в честь ОСВОДовцев на ул. Нововиленской в Минске примерно 10.09.2020 была забелена. Но вскоре на её месте появилась жизнеутверждающая надпись:

Фото 17.09.2020

15 сентября жёстко задержали одного из активистов минской «Площади Перемен», 40-летнего предпринимателя Степана Латыпова – ему «шьют» уголовное дело. «Когда Латыпова выводили из дома, жильцы встречали его как героя. Милиционерам они кричали “Позор!”» – да, это я слышал сам.

Несмотря на задержание, десятки жителей окрестных домов по-прежнему собираются вместе по вечерам. Например, 17-го перед ними выступала группа «Літы талер» (играет средневековую музыку). А 18-го кто-то с чувством юмора спародировал уничтоженный мурал:

Сейчас на знаменитой будке нету граффити с изображением «диджеев перемен», однако, помимо котиков, есть небольшие наклейки. На одной из них виден и С. Латыпов.

Шана това! А год сейчас будет 5781-й – «недостаточный», всего 353 дня.

Вольф Рубинчик, г. Минск

18.09.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 18.09.2020  21:12