Tag Archives: Борис Камянов

И.Розовский. О «русской» общине Израиля. Софа Ландвер

ЧУДЕСА В РЕШЕТЕ

Предуведомление: Этот текст я намерен отправить в несколько групп, интересующихся социальной тематикой, хотя и предчувствую, что по меньшей мере в одной из них, а именно в группе «За акцию протеста на русской улице» его не опубликуют.

«Русская» община Израиля вновь впала в беспамятство и маразм, и, кажется, всерьез намерена своим «бюллютнем» продлить существование еще вчера дышавшей на ладан партии Либермана. Нынче самое время вспомнить наиболее славных сынов и дочерей этой партии. Поскольку ladies first, начнем мы с Софы Ландвер.

Ее путь в политику усеян если не розами, то чудесами. В 1996 году скромная логопединя, безуспешно обучавшая нерадивого Шимона Переса азам «русску языка», внезапно оказалась в партии Авода на забронированном для нового репатрианта месте. За какие заслуги ватичка, приехавшая в 1979, стала представительницей олим хадашим? Сие тайна великая есть. Но представляла она их в доблестной Аводе аж до 2006 года (с незначительными перерывами), 10 лет – срок немалый. Едва ли многие вспомнят, какими славными деяниями на благо алии отметилась Софа в этот период. Но по меньшей мере два человека с этим утверждением не согласятся:
Первый – Григорий Лернер, на защиту которого она встала грудью, организовывая демонстрации и пикеты против неправедного суда и за освобождение этого праведника. Вторым человеком была сестра Софы, знаменитая доктор Нонна. По удивительному и счастливому совпадению свою фирму она открыла незадолго до того, как ее сестра стала депутатшей Кнессета. Тогда же начался и ее стремительный взлет, благодаря великому открытию доктора. Она нашла в водах Мертвого моря архибактерию – первое существо на планете Земля (не знаю только, обладает ли эта бактерия разумом).

Не знаю, отблагодарила ли (и как?) доктор Нонна свою родственницу. Но Григорий Лернер о Софе не забыл. И в тот момент, когда возник перерыв в ее деятельности в партии Авода, он пригласил ее занять высокое кресло в его только что открывшейся фирме, обещавшей лохам из числа новых репатриантов чуть ли не 25 прОцентов в долларах под «твердые гарантии» самого Григория и его правой руки Софы.

Многим памятно, чем кончилась эта афера – бедный Лернер снова сел. Казалось бы, та же участь ждет и его соратницу. Но тут случилось очередное чудо. Вместо того, чтобы оказаться под следствием, Софа Ландвер вновь въехала в Кнессет. На этот раз от партии НДИ. Этот перелет из левой партии к Либерману, «правее которого только стенка», был, мягко говоря, неоднозначно встречен русскоязычной общественностью. Недоумевал даже «второй человек в партии», ныне покойный Юрий Штерн, который в частной беседе со мной риторически вопрошал: «Не понимаю, зачем Ивет ее пригласил?! Ведь мы из-за нее только теряем голоса!» Но слово Хозяина – закон, и его решения не обсуждаются.

Так начался новый (и блестящий) виток карьеры нашей героини. В конце концов, она доросла и до поста министра в пресловутом Министерстве Абсорбции. Чем была отмечена деятельность Софы на этом посту, сказать трудно. Вспоминается лишь безудержный самопиар, когда любые решения правительства она приписывала лично себе (даже после того, как суд обязал ее, как ответчицу, «решить вопрос с социальным жильем», она выступила с победной реляцией «Я добилась…»). Была еще кража цветочного горшка из кабинета другой депутатши, и осуждение на длительный срок ее личной секретарши по обвинению в убийстве бизнесмена (?!).

Софа и далее была намерена трудиться на благо Алии, но человек предполагает, а Бог (в данном случае, Либерман) располагает. Политическая жизнь Софы безвременно оборвалась, когда Ивет велел положить ей партбилет на стол. С тех пор прошло 9 месяцев. Но народ продолжает слагать в честь Софы легенды и песни. Одной из них я завершу свою и без того затянувшуюся летопись.

ТЕТЯ СОФА И БОМЖ
(баллада по мотивам стихотворения Ярослава Смелякова «Хорошая девочка Лида»)

Вдоль маленьких домиков белых
Где даже трава не растет.
Хорошая тетенька Софа
Работать министром идет.

Воспетая в песнях и одах,
Она на работу спешит.
Уйти на заслуженный отдых
Ей совесть и честь не велит.

Ее друганы по острогам
Давно уж мотают срока,
Но Софу всегда выручает
Незримая чья-то рука.

Пусть внешне она – не секс-бомба,
Но знает и любит страна
Лиловые Софины губы
И волосы цвета г…
(Я счел необходимым поставить многоточие, ибо метафора неизвестного автора неточная, да и несправедливая – ИР)

Все знают, какая большая
У Софы под блузкой душа.
Хорошая тетенька Софа.
Но чем же она хороша?

Спросите об этом бомжару,
Что в будке под домом живет –
Он с именем этим ложится,
И все в нем мгновенно встает

Он вел себя тихо и скромно,
Но страсти своей не скрывал.
«Хорошая тетенька Софа» –
Он пылкой рукой написал

Бомж помнил стихи Смелякова,
Поэзию нежно любя,
Но позже добавил сурово
И несколько слов от себя.

Напрасно их ночью стирают,
Ничто этих слов не берет.
И утром они проступают,
И вновь их читает народ.

Читают их снова и снова,
Слезу утирая рукой,
Банкир и вояка суровый,
Таксист и чиновник седой.

Рыдает крутой гешефтмахер,
Читая простые слова:
«Пошла бы ты, тетенька, на хер»
Их дальше разносит молва.

Туземцы и гости Сиона
Мечтают на чудо взглянуть,
И сыплются фунты и кроны
Бомжу на тщедушную грудь…

 

Фейсбук, 19 августа в 09:59

Из комментов:

Борис Камянов. 21 авг. в 07:29 – 08.41

О подлой роли Ландвер в интеграции алии-70 читайте в моих воспоминаниях, опубликованных в моей книге “По собственным следам”, Н.-Й., “Либерти”.

В те годы в Израиле существовало Объединение репатриантов из СССР – весьма характерная для этой страны организация, основанная правившей партией Авода для достижения двух целей: предотвращения создания независимых от левого истеблишмента групп и движений, а также перманентного выпуска пара из котла, в котором время от времени возрастало давление в результате недовольства вновь прибывших ситуацией в области алии и абсорбции. В руководство этой организации были допущены и представители оппозиционных партий, но в таком гомеопатическом количестве, что захват ими власти был исключен и теоретически, и практически. Председателем ее был назначен мапайник Йона Кессе, которого вскоре сменил кто-то из своих, а когда я стал приезжать на ее собрания в Тель-Авив, ею уже руководил бывший рижский отказник, фронтовик Гриша Фейгин, прославившийся тем, что вернул советским властям все полученные им награды в знак протеста против насильственного удержания его в совдепии.
Ситуация с приемом новых репатриантов была в семидесятые-восьмидесятые годы прошлого века катастрофической. О том, как нас принимали в аэропорту, я уже писал: попасть в тот город, куда человек стремился, было практически невозможно. Людей посылали в окраинные центры абсорбции, в маленькие городки, где по окончании занятий в ульпане можно было получить жилье, но работы там не было. Там, где она была, приходилось снимать квартиру, выплачивая за ее аренду значительную часть крошечной, как правило, на первых порах зарплаты. Чиновники в местных отделениях Министерства абсорбции русского языка, за редкими исключениями, не знали, и объясниться с ними без переводчика было невозможно. Хамство по отношению к нам процветало повсеместно, а уволить дрянного работника не мог никто, ибо он был защищен системой «квиюта» – постоянства, введенной Ѓистадрутом, цепным профсоюзным псом левого истеблишмента.
В этой ситуации сильная организация репатриантов была совершенно необходима – но Объединение олим для того и было создано, чтобы играть ту же роль охранки, что и Ѓистадрут. Правые в его руководстве были лишены возможности изменить ситуацию, а левые были озабочены лишь тем, чтобы не допустить их до кормушки. Впрочем, и кормушка была жалкой, о чем метко сказал в те годы бывший узник Сиона Йосеф Хорол: «Они не могут разделить пирог, а пирог-то с говном».
Тем не менее вокруг корытца постоянно возникали драчки; так, два члена правления объединения, мапайники, адвокат Даниэль Блюдз и генеральный директор предприятий Мертвого моря Эфраим Файнблюм ненавидели друг друга лютой ненавистью, и обстановка на собраниях с их участием всегда была накалена. Никаких материальных интересов у обоих не было – просто каждый стремился набрать больше очков в глазах своих партийных боссов. Блюдз, который при всем при том был готов к определенному сотрудничеству в интересах дела со своими политическими противниками, проиграл Файнблюму и подставившей ему свое железное плечо Софе Ландвер, нынешнему члену кнесета от партии «Наш дом – Израиль». Объединение олим, руководимое к тому времени бывшим израильским дипломатом Йосефом Ткоа, окончательно испустило дух. Через много лет, в девяносто втором году, в самый пик массовой алии из СНГ, когда вновь возникла опасность, что приехавшие попытаются сплотиться для защиты своих интересов, Ландвер возглавила эту организацию, которую уже давно никто всерьез не воспринимал, опять застолбив ее существование в качестве сателлита родной для нее в то время партии.

От редактора belisrael.info

Софа одна из самых одиозных, бесстыжих и наглых среди израильских политиков. И несмотря на то, что ее нет в предвыборном списке либермановской партии, посчитал нужным поместить этот материал. 

Опубликовано 08.09.2019  20:51

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (70f)

Шаломчыкі… Ніяк не развітаюся з 70-й серыяй – падзеі патрабуюць новага дадатку 🙂

Мінулы раз, паказваючы слабыя месцы Змітра Дашкевіча і Міколы Статкевіча, не чакаў, што неўзабаве першы агрэсіўна, з таннай дэмагогіяй, наваліцца на другога, дый на сам прынцып еднасці ў зносінах з уладамі. У чым сутнасць канфлікту? 15.01.2018 на пасяджэнні аргкамітэта (прадстаўнікі 13 «альтэрнатыўных» арганізацый, у тым ліку незарэгістраваных партый) было прынятае рашэнне – ладзіць у гонар юбілею шэсце і канцэрт у цэнтры Мінска. 25.01.2018 шэраг вядомых і менш вядомых у Беларусі людзей – cярод іх намстаршыні Аб’яднанай грамадзянскай партыі Леў Марголін – падалі заяўку ў Мінгарвыканкам. У канцы лютага гарадскія ўлады адмовілі заяўнікам і прапанавалі падрыхтаваць новую заяўку – на канцэрт, які мае працягнуцца 25.03.2018 з 14.00 да 19.00. Чатыры з трынаццаці арганізацый (і прымкнуўшы да іх Павел Белавус з «Арт-Сядзібы») вырашылі, што можна абысціся і без шэсця, ды згадзіліся на прапанову ўладаў. Праўда, ідзецца пра суполкі, якія на слыху, – тую самую АГП, плюс БНФ, рух «За свабоду», Беларускую сацыял-дэмакратычную партыю (Грамаду). Такі крок «агаліў тыл» тых, хто застаўся, і, натуральна, выклікаў абурэнне іхняга лідэра Статкевіча. Аднак – увага! – ён выступіў як за канцэрт, няхай атрыманы праз сепаратныя перамовы, так і за мірнае шэсце.

Статкевіч з яго «Беларускім нацыянальным кангрэсам» (які за два гады так і не развіўся ў нешта самавітае) мне не сват і не брат, але можна зразумець ягоную горыч: «Калі шэсце дазваляе людзям прынесці туды свае лозунгі, то канцэрт за агароджай такога варыянту не дае. У тым годзе быў жорсткі разгон… Калі мы ў гэты дзень будзем толькі святкаваць і танчыць, то можам згубіць той аўтарытэт, які ў нас быў сярод гэтых людзей год таму… мы павінны, дзеля павагі да тых людзей, якія выйшлі летась 25 сакавіка, паказаць, што грамадства не ўдалося запалохаць». Так, ён прэтэндуе на лідэрства ў апазіцыі – і пасля некалькіх гадоў адседкі мае на гэтыя прэтэнзіі маральнае права. Прынамсі яго апанентам варта было ўстрымацца ад асабістых выпадаў і скажэння пазіцыі палітыка-ветэрана. Дашкевіч, на жаль, не ўстрымаўся – яшчэ і ў гэтым тэксціку

Ладна б адзін Зміцер нагнятаў – насупор заяўленаму тут, са снежня 2017 г. ён нават не сустаршыня «Маладога фронту»… Брыдкае апытанне замуціў праславуты «Белсат» 06.03.2018 у сваім фэйсбучным акаўнце: «Усе (! – В. Р.) ідуць на канцэрт, Статкевіч – ідзе на шэсце. А куды пойдзеце вы?» Той жа канал на ўласным сайце праз глупства або наўмысна сказіў сэнс словаў Сяргея Спарыша, памочніка Статкевіча (cлушна было б: «…немирное шествие – если прийти с “коктейлями Молотова”».

За тры дні так і не памянялі – выходзіць, што Спарыш за «кактэйлі Молатава» на мірнай акцыі…

Майстры інсінуацый дагэтуль працуюць і ў «НН», іначай не абзывалі б сяброў аргкамітэта «паўлінамі», не торгалі б цытаты з акаўнта ў фэйсбуку таго самага Спарыша, рэзюмуючы: «Намеснік (! – В. Р.) Статкевіча за тыдзень нагаварыў такога, што лепш бы маўчаў». Дзейнічалі метадамі Баранчыка і Со.; напрыклад, выкінулі смайлік з жартоўнай рэплікі… Той самы Дашкевіч абазваў Спарыша «апарышам»; потым, праўда, папрасіў прабачэння, але прагучала яно, быццам у старым яўрэйскім анекдоцеРабинович не вор и не мошенник? Я извиняюсь!»). У масавай «Народнай Волі» па Статкевічу ў лепшых традыцыях камсамольскай прэсы ад імя «новага пакалення» пальнуў Алекс Фядута, 1964 г. нар., у менш масавым «Новым часе» – экс-намеснік Дашкевіча Алекс Кіркевіч… Гэты важна заяўляе: «Час палітыканаў, якія бачылі сябе рэпрэзентантамі народнай думкі, немінуча сыйшоў. Надыходзіць час менеджэраў і блогераў, інжынераў грамадскай думкі». Далучыліся да антыстаткевіцкай кампаніі блогер-паганец Антон М. і акадэмічны дырэктар «прабеларускага» аналітычнага цэнтра ў Вільні – адстаўны манах, які лічыць сябе спецыялістам у палітычных працэсах.

Карацей, рэсурсаў у «сепаратыстаў», якія прыкрываюцца то «дзяўчынай з дзіцёнкам», то «інжынерамі грамадскай думкі» (пра ўзровень апошніх сёе-тое кажа, што выступіць на канцэрце быў запрошаны… Аляксандр Саладуха, кароль тутэйшай рускамоўнай папсы; чаму ўжо не Анатоль Ярмоленка з яго суперхітом «Слухай бацьку»?), нямала, і шэсце 25 сакавіка, хутчэй за ўсё, будзе нешматлікае. Магчыма – хочацца верыць, што не! – яго разгоняць, а Статкевіч каторы раз пападзе за краты. Тады «смелыя выкрывальнікі» застою і правакатарства ў «апазіцыі» зноў кінуцца бараніць палітвязня, напампоўваючы свой сімвалічны капітал. Гэтае кінцо я ўжо бачыў у 2006 г., толькі ў тым годзе ролю Міколы Статкевіча граў Аляксандр Казулін.

Кур’ёзна – і сумна – што цяпер дзяўбуць Статкевіча тыя ж людзі, што дзяўблі прафесара Казуліна. Добра памятаю, як у пачатку 2006 г. у метро спаткаў мяне мастацтвазнавец Сяргей Х. і «па сакрэце» расказаў, што Казулін, ідучы на прэзідэнцкія выбары на злосць Мілінкевічу, зарабляе сабе месца ў палаце прадстаўнікоў 2008 г. «Зарабіў» жа Казулін пяцігадовы тэрмін; ледзь не памёр, калі трымаў галадоўку; адседзеўшы амаль 30 месяцаў, быў памілаваны. «Кінуты» паплечнікамі (яго знялі з пасады старшыні партыі завочна, калі яшчэ сядзеў за кратамі) ад палітыкі адышоў. «Отряд не заметил потери бойца…» 🙁

Як бы ні было, 7 сакавіка пададзена заяўка на шэсце – «Марш годнасці і волі». Удзельнікі маюць пераадолець 2–3 км ад плошчы Якуба Коласа да Опернага тэатра. Ісці не заклікаю, аднак і адгаворваць нікога не стану.

Ізраільцам тэма стагоддзя Беларускай народнай рэспублікі (#БНР100), выглядае, таксама блізкая: 25.03.2018 плануецца збор ахвотных пасвяткаваць юбілей каля помніка Янку Купалу ў Ашдодзе. З 19-й гадзіны. Праўда, грамадзянам Беларусі трэба яшчэ дабрацца да таго помніка; дэпартацыі з «Бен-Гурыёна» не спыняюцца.

Нямала і такіх беларускіх яўрэяў, для каго стагоддзе БНР – пусты гук. Між тым згадкі пра ролю яўрэяў у заснаванні БНР ёсць у папулярнай бядулявай брашуры «Жыды на Беларусі»; роля тая не была нязначнай, хаця (лёса)вызначальнай яе назваць таксама цяжка. Мо ў наступным выпуску катлетна-мушынага серыялу вярнуся да тэмы.

Зараз – пра іншае. 8 сакавіка ў Мінску прайшоў (трэці год запар) жаночы забег «Beauty Run». Традыцыйна адказвае за імпрэзу Беларуская федэрацыя лёгкай атлетыкі пры падтрымцы дзяржаўных і камерцыйных структур. Як муж адной з удзельніц, сёлета магу адзначыць прагрэс: прамова новапрызначанага міністра спорту & турызму была куды карацейшая, чым у яго папярэдніка ў 2017 г. – бягухі не паспелі замаркоціцца… Дый медаль стаў прыгажэйшы 🙂

Пасля забегу

Лыжкай дзёгцю было асвятленне ў некаторых СМІ – найперш маю на ўвазе колькасць удзельніц. Так, арганізатары напярэдадні старту дакляравалі 3000 або нават 3500, але ж ці тое прычына для буйнога дзяржагенцтва, каб постфактум бадзёра паведамляць «звыш трох тысяч прыгажунь прабеглі ў цэнтры горада»? Насамрэч іх – мо праз не самае прыемнае надвор’е – было меней за 2000, што відаць і з выніковай табліцы (644 прабеглі 5 км, 874 – 2 км). «Сацрэалізм» ад БелТЫ падхапілі анальнер анлайнерКаля 3500 жанчын узялі ўдзел…»), тутбай з сіцідогамТры тысячы дзяўчат…») і нават еўрарадыё з салідарнасцюкаля трох тысяч удзельніц»). Калі не ўмеюць – дакладней, не хочуць – праверыць гэткую драбязу, то і ў сур’ёзных пытаннях цяжкавата давяраць «лідарам медыярынку».

Як ні дзіўна, карэктна пра забег 08.03.2018 напісалі жоўтыя «Белновасці». Жоўтыя – і таму, што 5 сакавіка апублікавалі паскудны набор слоў пра Статкевіча, і таму, што гэты «палітычны» артыкул пра шкоду палітыка для Беларусі суседнічае ў іх з матэрыяламі тыпу «Анну Чапман пристыдили за фото в бикини» ды «Анастасия Волочкова испугала фанатов синими дряблыми ногами» (от ужо «белнавіны»!)

Зірнуў, хто кіруе сайтам; аказалася, дырэктар унітарнага прадпрыемства Віталь К., да 2014 г. – высокапастаўлены супрацоўнік МУС РБ. І падумаў пра цікавую тэндэнцыю, здаецца, яшчэ не адзначаную дамарослымі аналітыкамі – на пачатку 2010-х гг. «сілавікі» ламануліся ў палітбізнэс. Былы бабруйскі следчы Андрэй П. зрабіўся «незалежным аналітыкам», кіраўнік Фрунзенскага РАУС Алег Г. – намеснікам старшыні ў адной з псеўдаапазіцыйных партый… Падобна, цяперашні міністр замежных спраў, хітрун Макей (начальнік адміністрацыі Лукашэнкі ў 2008–2012 гг.), не дарма еў свой хлеб і даў адмашку на «ўгнаенне» палітычнага поля выпускнікамі акадэміі міліцыі. Тут толькі версія, але небеспадстаўная. Хапае ж Макею розуму сустракацца з прадстаўнікамі «Амерыканскага яўрэйскага камітэта» ды інфармаваць іх пра «становішча яўрэйскай абшчыны ў Беларусі» (02.03.2018). Відаць, Сямён Шапіра ды Павел Якубовіч ужо не тыя – задзейнічана цяжкая артылерыя 🙂

І пра блэк-джэк ды прасталытак пра авантурніцу Насцю Рыбку (aka Вашукевіч) з Бабруйска. Няблага пра яе напісала дасціпная «Белгазета», асабліва ж блізкая мне выснова: «Беларускім СМІ… без выспятка звонку не цікавы ні “чалавек простай працы”, ні мільярдэры і эскортныя прыгажуні…» Cапраўды, ігнаравалі тутэйшыя Рыбку з яе скандальнай кнігай, пакуль пра яе не расказалі расійцы, пачынаючы з Аляксея Навальнага, а між тым яна – Саламея Русецкая-Гальпір-Пільштынова нашых дзён (гэтай «белагаловай» сёлета споўнілася б 300)! Пажадаю Настассі хутчэй выбрацца з пераплёту, у які яна трапіла ў Тайландзе… Некалі і Рыбкавы запісы перакладуць на беларускую, вось тады зажывем 🙂

90 гадоў 8 сакавіка грукнула б Эфраіму Севелу (Яфіму Драбкіну), які, на жаль, памёр улетку 2010 г. Таксама быў той яшчэ авантурнік… Але ж яго кнігі чыталі мільёны – і будуць чытаць. Некалі пісаў па адной з іх школьнае сачыненне. Асабліва ж мяне пацешыла ў пачатку 1990-х, што галоўны герой сатырычнай аповесці «Спыніце самалёт – я злезу» носіць прозвішча Рубінчык. Сорак год таму ізраільскі паэт Барыс Камянаў нават напісаў яму (літаратурнаму персанажу!) адкрыты ліст з парадамі кшталту «Не ладзьце, укрывай Божа, дэманстрацый і галадовак, не пагражайце самаспаленнем вашых жонак, не смяшыце людзей! Пакіньце быць героямі вязням Сіёна. Не рыпайцеся!» Распісаўшыся і ў браку пачуцця гумару, і ў недаверы-непавазе да «простых яўрэяў»… (я б не згадваў гэты ліст, каб Барыс К. дагэтуль не выплюхваў у інфармацыйную прастору тэксты, поўныя жоўці). А Севела – што Севела? Дашчэнту наш, бабруйскі, хоць і паблукаў па свеце. У «горадзе баброў» яму пазалетась і помнік паставілі.

Пяцьдзесят гадоў у лютым святкаваў Юлій Абрамовіч – не апошні ў Іудзейскім рэлігійным аб’яднанні чалавек, які даказаў, што бізнэсмен здольны перакваліфікавацца ў журналіста (ну, міліцыянтам жа можна! – гл. вышэй). Газета «Берега» пад яго кіраўніцтвам горшай не стала; з іншага боку, падчас самапрэзентацыі новага кіраўніка (№ 1, 2018) можна было і падзякаваць папярэдняй рэдактарцы Любові Гаўрылюк, якая «цягнула» газету звыш 15 гадоў. Дый тое, што «Берега» засталіся «адзінай яўрэйскай газетай у Рэспубліцы Беларусь», не зусім слушна: калі-нікалі выходзіць і «Авив».

Вольф Рубінчык, г. Мінск

wrubinchyk[at]gmail.com

09.03.2018

Апублiкавана 09.03.2018  06:54