Tag Archives: Андрей Лаврухин

В. Рубинчик. ЧЕТЫРЕ ДАТЫ

О чём шумим? Скоро грянут, как минимум, день работников прокуратуры, мой день рождения и (нежданно) день молодёжи. А ещё на месте горячо любимого правительства я ввёл бы День чистой воды, дабы праздновать его 25 июня – в день, когда год назад упала стрела половина Минска осталась без нормального водоснабжения. Пару дней из кранов текла вонючая жижа.

Карта проблемных мест отсюда

Увы, не единичным и не случайным было то происшествие. В конце марта 2021 г. многие жители Бешенковичей, райцентра Витебской области, жаловались на неприятный запах воды и ухудшение самочувствия. В больницу с симптомами острой вирусной кишечной инфекции обратились 104 человека: 29 были госпитализированы, 75 наблюдались амбулаторно. В мае взяла слово прокуратура (вот и повод её послушать; не рассказывать же здесь, как ведомство боролось с газетой «Новы час», брестским театром «Крылы халопа» и т. д., и т. п.):

Унитарное предприятие «Витебскоблводоканал» в нарушение законодательства не провело санитарную обработку и дезинфекцию сооружений и сетей централизованной системы питьевого водоснабжения после завершения и ремонтных работ… Работа станции обезжелезивания воды не соответствовала требованиям локальных документов; у «Витебскоблводоканала» отсутствовал оптимальный план действий при загрязнении воды; записи журнала контроля технологического режима работы не соответствовали фактическому пребыванию специалистов на станции.

Добавил бы, что рыбка-то гниёт с головы. Если кто-то – не будем показывать пальцем – плюёт на все разделы Конституции, разбрасывая вокруг себя говномемы вроде «именем революции», «иногда не до законов», etc, трудновато ожидать дотошного соблюдения правил от условных наследников местечковых водовозов. Разумеется, не оправдываю конкретных виновников (целых троих должностных лиц привлекли аж к дисциплинарной ответственности; видимо, «свои люди»…) – я лишь о том, что «тут всю систему надо менять». Желательно перед этим перечесть Игоря Губермана… в новых переводах на белорусский 🙂

Утром 16 июня с. г. в результате серьёзной аварии на водопроводных сетях без холодной воды остался город в Минской области. Речь о славном Борисове с его 140 тысячами жителей (и жительниц). К вечеру централизованное водоснабжение возобновилось, однако на следующий день борисовчан всё-таки продолжали обеспечивать питьевой водой в цистернах. А ночью 21/22 июня довелось промывать магистральный городской водопровод.

23 июня из-за пожара на Лукомльской ГРЭС без воды (и электричества) на некоторое время осталась часть жителей Могилёвщины и Витебщины.

«Мы мало говорим о том, что такое государство и что оно делает для людей. Я всегда привожу пример: наш слушатель встает утром и умывается. Изпод крана течет вода — чистая, соответствующая санитарным нормам, и это принимается как должное. Но это сделало для тебя государство» (Вадим Шепет, ведущий «Альфа радио», преподаватель академии управления при президенте, апрель 2021 г.). Фото с colors.by

Будь ваш покорный слуга язычником, наверно, допустил бы, что в 2020–2021 гг. Посейдоны, Тритоны и прочие водяные разгневались на Синеокую Тутэйшыю. Ну, право: не ржавеет рубрика «Проблемы с мостами в Беларуси» на осторожном, но зорком портале… Из неё узнаем, например, о двух авариях в течение недели (19 мая рухнул мост через реку Рова на трассе национального значения Борисов-Березино-Бобруйск, 26 мая – его товарищ в Пружанском районе). В Новополоцке же ключевой мост через Двину в июне закрыли заблаговременно: «В результате обследования был выявлен ряд дефектов, снижающих грузоподъёмность и долговечность сооружения. Состояние пролётных строений квалифицируется как предаварийное и дальнейшее развитие дефектов может привести к обрушению…». Не наследие ли пропагандистки «плана Даллеса», рулившей городом в 2007–2014 гг.?!

Который год бездействует и разрушается фонтан у минского кинотеатра «Киев», а ведь, будучи включённым с умом (не так, как в Докшицах), принёс бы в жару много пользы. Что бывало в 1980–90-х.

Фото 24.06.2021

Насколько понимаю, сейчас хронический простой фонтана идеолухам легко будет объяснить санкциями ЕС и борьбой с оными – «гибридная война» всё спишет. И отключение декоративно-питьевого источника в парке у Комсомольского озера, в том же Центральном районе столицы…

Об этом источнике говорилось в прошлый раз; поскольку проблема не решена, «можем повторить». Фото 24.06.2021, 14:30

Однако есть и как минимум одна хорошая новость, связанная с аш-два-о!

Наш ответ авианосцам НАТО («СБ», 15.06.2021)

Теперича немного о «дне молодёжи». Полюбуйтесь-ка на пару заголовков из того же официоза (21.06.2021):

Александр Кадлубай – не ком с горы, а целый замминистра образования РБ, почти 2 года уж. Если б о том,  что «в стране созданы все условия…», разглагольствовал непосредственный шеф Кадлубая или даже «главный дроздун», карьеры которых явно клонятся к закату, я бы, пожалуй, проигнорировал. Но здесь важно, кто вещает – человек 1982 г. р., возможно, рассматривающий себя в качестве альтернативы всем этим «мастодонтам». Так что я принял его разглагольствования речи отчасти всерьёз, и даже попытаюсь кое-что оспорить с цифрами в руках.

Никто же не отрицает, что важным критерием востребованности молодых людей является то, насколько они представлены в госуправлении? Когда Лукашенко завоевал «трон» в 1994 г., ему было 39 лет и 10 месяцев. Президент позиционировал себя как новое явление в политике не только РБ, но и СНГ, и команда его поначалу действительно была моложавой. Начальнику избирательного штаба и первому руководителю администрации президента Леониду Синицыну в том году стукнуло 40, главному помощнику президента Владимиру Коноплёву – 36, как и помощнику по особым поручениям Виктору Кучинскому (столько же было «основному по безопасности» Виктору Шейману). Второму по значимости человеку в администрации президента Михаилу Сазонову исполнилось 38, а его брату Александру, «смотревшему» за бизнесом в стране – 31, он был одним из самых молодых министров Беларуси. Вице-премьером стал 37-летний Виктор Гончар, опора Лукашенко в Верховном Совете, советником президента – ещё один активист предвыборного штаба, будущий бунтарь Анатолий Лебедько (1961 г. р.). Управление информации в первой администрации Лукашенко возглавил Александр Федута, которому перевалило за 30 лишь в ноябре 1994 г.

Старился вождь, старилась команда. В начале 2020-х, по-моему, страна управляется на принципах «дедовщины»/«бабовщины» куда в большей степени, чем при 58-летнем Вячеславе Кебиче, коeго высмеивали 27 лет назад (и агитаторы Лукашенко, и сторонники 50-летнего Зенона видели в премьер-министре, занявшем свою должность в 1990 г., некий осколок прошлого, да и я, грешный, обозвал его в начале июля 1994 г. «старым филином»).

Если изучить актуальный список членов правительства Беларуси, то окажется, что их средний возраст превышает 50 – даже после вычёркивания председателя академии наук Гусакова (1953 г. р.) и руководителя «Белкоопсоюза» Иванова (1955 г. р.). Лишь вырастет средний показатель от прибавления к списку влиятельных «спикеров» – Кочановой (1960 г. р.) и Андрейченко (1949 г. р.). И это мы ещё не трогали прочих «особо доверенных» – 54-летнего Орду, 66-летнего Миклашевича, 68-летнюю Ермошину, 78-летнего Сукало 🙂

Тридцати-тридцатипятилетние лоялисты в госсистеме нынче «на подхвате»: служат начальниками управлений, председателями райисполкомов, в лучшем случае – заместителями министров. Ну, а которые помоложе, тем ставятся грязные «деликатные» задачи: разгон собраний, поддержание обвинений по политическим делам в суде, дискредитация оппонентов…

К слову, послезавтра мне 44. Возраст уже даёт о себе знать, и, конечно, не отказался бы я сбросить лет …дцать. Но если бы в обмен на возвращённую молодость мне предложили пойти путём орденоносного телеведущего, 25-летнего Гриши А.?.. Нет уж, увольте.

Возвращаясь к тезису Кадлубая & Со. насчёт «раскрытия потенциала молодёжи». В системе, законсервировавшейся после референдума 2004 г., 35-летний(-ая) – которому(-ой) по Конституции уже можно быть президентом страны – вряд ли станет и премьер-министром (что удавалось политикам в таких соседских странах, как Россия и Украина, а в Австрии с Финляндией главы правительств и помоложе были). Белорусский режим давно уповает на «стабильность» и «дисциплину» – соответственно, не поощряются инициатива и готовность идти на риск, присущие молодым. В целом это напоминает изощрённую форму «дисциплинарного санатория», описанного Эдуардом Лимоновым.

Удивительно ли, что в 2018 г. 60% опрошенных жителей крупных городов Беларуси в возрасте от 18 до 35 лет хотели эмигрировать из страны? (Похоже, иные социальные лифты, помимо политического, тоже работали неважно.) Более свежих данных не имею, но сильно сомневаюсь, что после жесточайшего кризиса 2020 г. эмиграционные настроения молодых граждан пошли на убыль. «Дни молодёжи», не без административного восторга отмечаемые с конца 1990-х, обернулись «дном молодёжи».

Изучил я и данные о возрасте политзаключённых Беларуси, найденные на сайте «Вясны». Правда, все пять сотен биографий не осилил, взял 50 «случайных»; оказались среди этих людей и пенсионеры, и юноши, рождённые в нынешнем веке. Средний же возраст – около 34 лет, т.е. в полтора раза меньше, чем у министров. Мотайте на ус.

Активистке «Молодёжного блока» Алане Гебремариам, брошенной за решётку в ноябре 2020 г., 24 года. В 2019-м она пыталась пробиться в «палату представителей», но люди её поколения если туда и попадают, то за очень уж специфические услуги 🙁

Замминистра Кадлубай заявлял ещё, что рост экспорта образовательных услуг («27 тысяч иностранных граждан из 109 стран выбрали для обучения наши учреждения») свидетельствует о престижности качества высшего образования в Беларуси. Но прямой связи между количеством иностранных студентов и качеством образования не усматривается, а уж тем более рост экспорта услуг не говорит об их доступности для внутреннего потребителя (c 2013 г. число белорусских граждан, обучающихся в здешних вузах, непрестанно падает). Да и к чему рассуждать о 109 странах, если подавляющее большинство абитуриентов едет к нам из Туркменистана, Китая, Ирана, России & Нигерии? Жители стран, где расположены самые престижные вузы мира, почему-то не спешат массово посылать в Беларусь свою молодёжь (видимо, как пчёлы из знаменитого мультфильма о Винни-Пухе, о чём-то догадываются). Единичных же студентов из Франции, Германии, США я легко представлю себе и в университете Уагадугу, что в Буркина-Фасо 😉

Европейский гуманитарный университет в Литве отнюдь не идеален, но, несмотря на мрачные прогнозы пятилетней давности от специалиста по немецкой философии Андрея Лаврухина, не пропал и даже в чём-то развивается. Лектор ЕГУ д-р Владислав Гарбацкий в рамках своей очередной одиссеи посетил деревню Пабярже, что к северу от Вильнюса. Прислал фотографии с еврейского кладбища.

 

 

Ранее на belisrael публиковались снимки В. Г. из Молетая, Вильнюса и Велючониса.

Вольф Рубинчик, г. Минск

24.06.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 24.06.2021  17:57

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (31)

Вітанні прыхільнікам (і прыхільніцам) серыялу! Сёння пагутарым пра дэмагогію як стыль жыцця, пра Украіну і Беларусь, пра тутэйшых нацыянал-патрыётаў і лібералаў у двукоссі і без, і г. д., і г. д.

На мінулым тыдні памёр адзін з абсалютных чэмпіёнаў свету па дэмагогіі, які ўмеў прамаўляць па сем гадзін запар. Хлеба на «востраве Свабоды» заўсёды бракавала, наконт відовішчаў таксама ёсць сумневы (відовішча = змена карцінак, а якая змена ва ўмовах ідэйнай самаізаляцыі, калі адна сям’я больш як паўстагоддзя кіруе?), затое па колькасці слоў і метафар, абрынутых на «душу насельніцтва», Куба дзесяцігоддзямі знаходзілася ў сусветнай «вышэйшай лізе». Хто яшчэ ў гэтай лізе? Некаторыя мяркуюць – КНДР, хтосьці пакажа на Ватыкан з яго энцыклікамі, ну, а мне ўяўляецца, што Беларусь, Расія ды Украіна зоймуць далёка не апошнія месцы. Вонкава краіны ў нас розныя, аднак усе тры моцна выдаюць на лабараторыі дэмагогіі, і паўсюль гучыць «добрае, ціхае слова» (сарказм). У выніку нават слушныя рэчы, тыпу «2Х2=4», ужо не ўспрымаюцца з вуснаў начальнікаў… Што ўражвае, трапляюцца індывіды, якія вышукваюць у лагарэйных прамовах рацыянальнае зерне, абапіраюцца на цытаты, каб дасягнуць нейкіх сваіх мэт… Далёка хадзіць не трэба – у 23-й серыі «Катлет & мух» я сам спасылаўся на «Пораха» 🙂 Асобныя людаеды нават помняць, што перад абраннем у маі 2014 г. Пётр П. прагназаваў пад сваім кіраўніцтвам курс долара ніжэй за 11 грывень (у красавіку 2014 г. курс сягаў 12 гр. за USD, зараз перавышае 25). Плюс абяцаў прадаць фірму «Рашэн» і перакрыць усе афшоры, скончыць антытэрарыстычную аперацыю «за лічаныя гадзіны»… Бязвізавы рэжым з Еўрапейскім Саюзам абяцаўся шматкроць: апошні (здаецца) раз называлася дата 24.11.2016. У ЕС пачухалі патыліцу… і перанеслі разгляд пытання на 2017 г.

«Альтэрнатыўна адораны» аматар шахмат з Каліфорніі ў 2015 г. паглядзеў на тое, як прымаў Парашэнка чэмпіёнку свету Марыю Музычук (на жаль, і гэтая прыгажуня не дала рады кітаянцы Хоў Іфань – менш як праз год страціла тытул), і замілавана вымавіў: «Прэзідэнт, за якога не сорамна». Забыўся бядак, што папярэдніку Парашэнкі, «крымінальніку ў наколках», таксама хапіла інтэлекту ўзнагародзіць ордэнам шахматную чэмпіёнку з Украіны (Ганну Ушэніну) – і папіярыцца на яе фоне. Ну дык… «у іх шпіёны, у нас разведчыкі».

На сем бед у кіраўнікоў нашай суседкі адзін адказ: «расійская агрэсія вінавата». Днямі П. П. назваў гэтую агрэсію ліхам, горшым за Чарнобыль. Праўда, не патлумачыў, чаму ў такім разе Расіі не абвясцілі вайну, чаму краіна не пераведзена на ваеннае становішча… Афіцыйныя асобы Украіны тлумачылі, што ў такім разе «можна будзе забыць пра замежныя крэдыты». Што выглядае «размовамі на карысць бедных»; напрыклад, Ізраіль і арабскія краіны знаходзіліся ў стане вайны ад 1948 г., аднак крэдыты спраўна атрымлівалі (Ізраіль – з Захаду, Егіпет і Сірыя – з СССР).

«Чаму мы купляем расійскае мыла, расійскі шампунь, бытавую хімію, прадукты сельскай гаспадаркі?» – задаў надоечы рытарычнае пытанне ўкраінскі эканаміст Аляксандр Саўчанка. Вядома, гэта справа грамадзян іншай краіны, як сябе паводзіць, вядома, жыць у міры лепей, але, мажліва, яднанне «для фронту і перамогі» дазволіла б ім лягчэй перажыць цяжкія часіны?.. У 2014 г. валавы ўнутраны прадукт, падзелены на лік насельніцтва, быў роўны 2924$ за год, у 2015-м – 2004$, у 2016 г. прагназуецца 1854 (падзенне за 2 гады – звыш 35%). Раней жартавалі: «Не тую краіну назвалі Гандурасам…» Жарт перестаў быць актуальным: Гандурас летась абагнаў Украіну паводле названага паказчыка, дый Папуа-Новая Гвінея апярэдзіла (!)

Наўрад ці таварышаў з Поўдня суцяшае той факт, што намінальны ВУП на душу насельніцтва ў Беларусі падаў яшчэ хутчэй: у 2014 г. быў 8041$, у 2015-м – 5749, сёлета прагназуецца 4855 (мінус 38%!) Давяраць гэтым лічбам МВФ ці не – выбар кожнага, аднак у мінскім «Чырвоным доме» зачухалі патыліцу: аказваецца, за правал у беларускім машынабудаванні «нехта павінен адказаць». У лік самых папулярных каментаў мінулага тыдня ўвайшлі наступныя: «Застаецца знайсці чыноўніка па прозвішчы Нехта – і жорстка пакараць». «Нехта павінен адказаць! І гэты «нехта» павінен адказаць не толькі за машынабудаванне, а за ўсё, што ён нарабіў за 22 гады ва ўладзе!» Падрабязны ж дыягназ беларускай прамысловасці 2010-х гг. паставіў тут малады інсайдэр – тры гады назад…

Тым часам у Мінск прыязджаюць прапагандысты «рускага свету», у Маскве крытыкуюць беларускіх гісторыкаў, тыя адбрэхваюцца… Усё як звычайна: тэлевізар ваюе з халадзільнікам. Руціну парушыла хіба тое, што адзін з тэлегерояў, а менавіта старшыня Таварыства беларускай мовы імя Францішка Скарыны Алег Трусаў, заявіў пра сваю скорую адстаўку. І пахваліў Лукашэнку, які летась хваліў яго.

Экс-дэпутат Вярхоўнага Савета А. Трусаў узначальвае ТБМ з 1999 года. Мне выпадала некалькі разоў перасякацца з гэтым супярэчлівым дзеячам, мог бы ўспомніць нямала камічнага, апрача «хітраватай усмешкі», ды навошта: у «палатку № 6» А. Т. сёлета не прайшоў, начальствуе на маленькім лапіку (Мінск, вул. Румянцава, 13). Трэба адзначыць, што пры Трусаве, які ў 1990-х даследаваў тэму беларускіх сінагог, суполка худа-бедна павярнулася «тварам да яўрэяў». Некалі А. Т. прапаноўваў адкрыць у таварыстве курсы ідыша, у 2006 г. казаў, што трэба прыняць новы Закон аб мовах, дзе беларуская будзе дэкларавацца адзінай дзяржаўнай, але прапаноўваў «не забыць пра польскую, пра ідыш — помнік беларускай культуры». Наўрад ці выпадкова тое, што менавіта на сядзібе ТБМ у верасні 2008 г. адбылася прэзентацыя вялікага ідыш-беларускага слоўніка. Таксама гадоў восем таму Трусаў публічна прасіў пасла Бен-Ар’е выдаць па-беларуску кнігу па гісторыі Ізраіля, а Зэеў скардзіўся на недахоп грошай… Такой кнігі, калі не памыляюся, няма дагэтуль, затое просты складаны ізраільскі беларус Павел Касцюкевіч падрадзіўся пераказваць біблійныя падзеі (напрыклад, тут і тут).

aleg_pasha

А. Трусаў і разбуджаны ім Павел К. Выявы з svaboda.org.

Штотыднёвая газета «Наша слова» час ад часу дае матэрыялы кшталту «Яўрэі Шчучына», а іншае тэбээмаўскае дацзыбао, «Новы час», – такія артыкулы, як «Габрэі і беларусы». Потым сайту belisrael.info ёсць што публікаваць 🙂

Парадавалі мяне ў свой час і аб’явы, ласкава змешчаныя на сайце ТБМ. У 2014 г. анансаваўся конкурс «Якаву Камянецкаму – 100», у 2016 г. – сустрэча да 120-годдзя Майсея Кульбака ў кнігарні «Галіяфы». Карацей, у «сухой рэшце» ад зносін з трусаўскай арганізацыяй, заснаванай аж у 1989 г., застаецца пазітыў. Не выключаю, што і таблічкі са звесткамі пра мінуўшчыну, развешаныя ў цэнтры сталіцы (легенды для турыстаў на беларускай і англійскай, слова «Мінск» на розных мовах, у т. л. на іўрыце/ідышы), – ініцыятыва актывістаў суполкі. A гарвыканкам толькі зацвердзіў.

masony

На пл. Свабоды, лістапад 2016 г.

Да яўрэйства ў 1990-х неабыякава ставіліся як «нацыянал-патрыёты» (БНФ, ТБМ…), так і «лібералы-касмапаліты», якія гуртаваліся пераважна вакол Аб’яднанай дэмакратычнай партыі, Беларускага фонду Сораса, Беларускага Хельсінкскага камітэта… Многія з іх працавалі ў ЕГУ – неслі студэнтам (у тым ліку і мне) «еўрапейскія каштоўнасці».

Ужо на пачатку 1990-х «патрыёты» і «касмапаліты» не палюблялі адно аднаго, тым болей што канкуравалі за людскія і матэрыяльныя рэсурсы. Прыход Лукашэнкі да ўлады нe спыніў іхняга суперніцтва. Толькі ў пачатку 2000-х часова замірыліся, і тое пад націскам замежніка (эмісара АБСЕ, немца Ханса-Георга Віка), і тое коштам расколу БНФ на памяркоўных вячоркаўцаў ды імпэтных пазнякоўцаў…

Вядома, «лібералы» – сярод якіх было нямала асіміляваных яўрэяў – асуджалі антысемітызм. З іншага боку, выказванні іх яркага прадстаўніка Алега Манаева (які пару гадоў кіраваў мясцовым фондам Сораса) дэманструюць плыткасць, павярхоўнасць іхняй юдафіліі. Ніжэй – фрагменты з інтэрв’ю д-ра Манаева 2000 г. пра паваенную БССР. Толькі адна заўвага: велізарнай нацяжкай выглядае апісанне савецкіх яўрэяў як аплоту «еўрапейскай цывілізацыі»…

Галоўнае, большасць прыезджых прыўносілі не еўрапейскую, а еўразійскую сістэму каштоўнасцей і лад жыцця. Да таго ж значную ролю ў «вымыванні» лепшых прадстаўнікоў нашай краіны адыграла гісторыя беларускіх яўрэяў, якіх да другой сусветнай вайны налічвалася тут звыш мільёна. Многія з іх былі знішчаны ў час вайны, але многія і з’ехалі ўжо ў 1970-80-х, пасля папраўкі Вэніка-Джэксана, прынятай у свой час амерыканскім кангрэсам… Цяпер у РБ, паводле даных апошняга перапісу, засталося менш 30000 яўрэяў… Яўрэі, і гэта агульнапрынята, зрабілі значны ўклад у навукова-тэхнічны і культурны прагрэс у Беларусі. Высокі ўзровень нацыянальнай самаідэнтыфікацыі яўрэяў дазволіў ім увайсці ў нацыянальную беларускую эліту, з якой яны дзякуючы мэтаскіраванай палітыцы антысемітызму былі выбіты. Іх месца таксама занялі зусім не самыя лепшыя людзі, якія прадстаўлялі традыцыі і каштоўнасці, далёкія ад традыцый і каштоўнасцей еўрапейскай цывілізацыі.

Далей прафесар дзейкае пра «плебс», які лічыць Лукашэнку сваім прэзідэнтам…

Працытаваў Манаева, каб паказаць, адкуль «растуць ногі» сёлетніх рэфлексій Святланы Алексіевіч у Вашынгтоне:

«У Беларусі гэтая праблема [эліт] абсалютна відавочная. З аднаго боку эліту нашай краіны знішчыў Сталін, з другога боку Гітлер падчас вайны знішчыў яўрэяў. Гэта была галоўная культурная праслойка ў нашай краіне. На гэтым стаяла культурная стабільнасць і трываласць. Зараз гэтае сялянскае насельніцтва без эліты і, канечне, веды толькі адныя — сялянскія. Вось старшыня калгаса — вось гэта правадыр, вось гэта лідар».

Калі пагартаць выданні пачатку ХХ стагоддзя, хаця б тую ж «Нашу Ніву», то відаць, што нават тады, у пераважна аграрнай Беларусі, веды і інтарэсы беларусаў мелі не толькі «сялянскі» характар. Цяпер жа гараджан – тры чвэрці, і многія (большасць?) нарадзіліся-павырасталі ў гарадах… Пісьменніца ж, падобна, загрузла нават не ў 1990-х, а ў 1970-х гадах, калі праблема «сена на асфальце» была насамрэч актуальная.

Пра штучнасць процістаўлення тутэйшых гараджан і вяскоўцаў, яўрэяў і беларусаў я задумаўся, калі чытаў тэкст свайго даўняга знаёмца, германіста Андрэя Лаўрухіна (былы выкладчык ЕГУ, у 1990-х пэўны час наведваў ідыш-курсы пры Мінскім аб’яднанні яўрэйскай культуры імя Ізі Харыка, зараз, здаецца, робіць у адным з піцерскіх універсітэтаў). Нечакана А. Л. узяўся аналізаваць… змест расійскага ток-шоў пра Беларусь 24.11.2016, і пашкадаваў – вы не паверыце! – пра аднабаковасць тэлежурналістаў.

moek96

Заняткі ў МОЕКу на Інтэрнацыянальнай, 6. Год 1996-ы. На фота М. Мінковіча А. Лаўрухін справа (у акулярах).

Вобраз жыхароў Беларусі на тэлебачанні РФ мала мяне абыходзіць, але ж аўтар задаў даволі важнае пытанне: чаму «ў найбольшай ступені маргіналізавана якраз тая група грамадзян, якая больш за ўсіх “сябруе з розумам”, не ўпісваецца ў сканструяваны ўладай і нацыянал-патрыятычнай апазіцыяй шаблон і не ідэнтыфікуе сябе з крайнімі, відовішчнымі, эпатуючымі публіку пазіцыямі: ні з кандовай афіцыйнай, ні з крайняй нацыянал-патрыятычнай»? Па-мойму, у пытанні часткова змяшчаецца адказ: ТV і здаровы глузд прымірыць няпроста. Тым не менш было б карысна пакорпацца і ў суб’ектыўных прычынах недастатковай публічнасці «Беларусі без крайнасцей». Яшчэ 20 год таму «лібералы-касмапаліты» інтрыгавалі грамадства ды валодалі значнымі рэсурсамі. Апроч вышэйназваных арганізацый, яны кантралявалі, напрыклад, «Белорусскую деловую газету», шэраг аналітычных цэнтраў… Потым уплыў паступова зніжаўся; на «БДГ» пасыпаліся папярэджанні, ЕГУ і НІСЭПД былі выціснуты з Беларусі. Дык чаму ўсё пайшло коса-крыва – адзін Лукашэнка вінаваты? А мо ФСБ? Ці адказныя зноў яўрэі, каторыя не абаранілі? 🙂 Тут ёсць аб чым дыскутаваць, хіба што ў іншай серыі.

…Калі б вароны ўмелі гуляць у шахматы, якую асалоду яны атрымалі б ад толькі што скончанага матчу на першынство свету! (КАРлсен адолеў КАРакіна на тай-брэйку: 3:1). А ў сусветнай эліце ж ёсць і КАРуана, дый КАРпаў дагэтуль cядае за дошку… Праўда, усё часцей яго супернікамі стаюцца малыя карапузы 🙂

Вольф Рубінчык, г. Мінск

01.12.2016

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 1.12.2016  14:30