Хотят ли русские войны?
Сегодня, 24 августа, День Независимости Украины и ровно полгода с начала полномасштабной войны путинской России
Марафон на Дожде
Советник главы Офиса президента Михаил Подоляк ответил на циничное «поздравление с Днем Независимости» белорусского диктатора Александра Лукашенко
«Похоже, Лукашенко действительно считает, что мир не замечает его активного участия в преступлениях против Украины. Поэтому цинично желает мирного неба, пуская по нам смертоносные ракеты», — написал он в Twitter.
По словам Подоляка, «эта клоунада пропитана кровью, зафиксирована и будет иметь конкретные последствия».
Белорусский диктатор Александр Лукашенко, поддерживающий кремлевскую агрессию против Украины, решил «поздравить ее жителей с Днем Независимости». Особый цинизм «поздравления» Лукашенко состоит в том, что на фоне ракетных обстрелов украинцев с территории Беларуси он пожелал им «мирного неба» и «толерантности».
***
Поздравление Президента Владимира Зеленского c Днем Независимости Украины
24 августа 2022 года – 09:07
Свободный народ независимой Украины!
И этим все сказано. Всего четыре слова, но как много стоит за ними сегодня. На 182-й день полномасштабной войны. Сколько в этих словах символов и смыслов, подвигов и потерь, радости и боли. А главное – сколько в них правды. Нашей правды. Правды о нашем настоящем, с которым невозможно спорить, потому что невозможно не видеть и не признавать. Мы свободный народ независимой Украины. После шести месяцев, когда нас пытаются уничтожить, мы свободный народ независимой Украины. И это правда о нашем будущем. Свободный народ независимой Украины.
Полгода назад Россия объявила нам войну. 24 февраля вся Украина услышала взрывы и выстрелы. И 24 августа не должна была услышать слов «с Днем Независимости». 24 февраля нам говорили: у вас нет шансов. 24 августа мы говорим: с Днем Независимости, Украина!
За эти шесть месяцев мы изменили историю, изменили мир и изменились сами. Теперь точно знаем, кто действительно нам брат и друг, а кто даже не случайный знакомый. Кто не потерял свое имя и репутацию, а кто переживал, чтобы террористы сохранили лицо. Кому мы на самом деле не нужны, а где для нас двери действительно открыты. Мы поняли, кто есть кто. А весь мир узнал, кто такие украинцы. И что такое Украина. Больше никто не скажет о ней: это где-то там, возле России.
Мы стали уважать себя. Поняли, что, несмотря на любую помощь и поддержку, никто, кроме нас, не будет выгрызать нашу независимость. И мы объединились.
У нас еще не было «Хаймарсов», но были люди, которые готовы останавливать танки голыми руками. Нам не были готовы закрыть небо, но у нас были люди, которые были готовы закрыть собой родную землю.
Украинский народ и его мужество вдохновили весь мир. Дали человечеству новую надежду, что справедливость не покинула наш циничный мир окончательно. И в нем все еще побеждает не сила, а правда. Не деньги, а ценности. Не нефть, а люди.
Еще вчера мир не был сплоченным. COVID-19 ярко показал: каждый сам за себя. Через шесть месяцев Украина это изменила. Во всех мировых учебниках истории будет раздел «Времена, когда мир объединила Украина». Когда у демократии снова выросли зубы. Когда тирания получает ответ на том языке, который понимает.
Кто-то говорил: Европа больше не игрок. Слабая, разъединенная, пассивная, сонная. Украина взбодрила весь континент. Европа выходит на площади. Европа вводит жесткие санкции. Европа единогласно признает: Украина – будущий член Евросоюза.
Большой бизнес понял, что деньги все-таки пахнут. Кровью, гарью, смертью. Корпорации и бренды уходят с российского рынка, и люди стали важнее потенциальных убытков.
Еще никогда в мире мнение общества не имело такого влияния на политиков. Сегодня люди диктуют власти тренды и правила поведения. Быть безразличным, неактивным, медленным – стыдно. Быть нерешительным и слишком осторожным – стыдно. Говорить вяло, размыто и слишком дипломатично – стыдно. Не поддерживать Украину – стыдно. И говорить, что от Украины появилась усталость, стыдно. Это очень удобная позиция: усталость – это прикрытие, чтобы закрыть глаза. И сегодня мы слышим от лидеров мира и от обычных граждан: мы будем с вами до конца, до победы.
Уважаемый народ!
Мы всегда чтили всех борцов за независимость, называли этот день главным праздником, а сине-желтый флаг – святыней. Прикладывали руку к сердцу, исполняя гимн, гордо произносили «Слава Украине!» и «Героям слава!».
24 февраля нам выпало подтвердить слова делами. В этот день фактически прошел второй всеукраинский референдум. Снова – главный вопрос. Снова – определяющий выбор. Но в этот раз сказать независимости «да» нужно было не в бюллетене, а в душе и совести. Идти не на участки, а в военкоматы, терроборону, волонтерское движение, информационные войска или просто стойко и добросовестно работать на своем месте, в полную силу, на общую цель.
Мы все изменились. Кто-то родился во второй раз. Как человек, личность, гражданин, патриот, просто как украинец. И это, конечно, хорошая новость. Кто-то исчез. Не погиб, не умер, но растворился. Как человек, личность, гражданин, как украинец. И это на самом деле тоже неплохая новость. Мы больше не будем мешать друг другу.
Мы сделали выбор. Для кого-то это – Мариуполь. Для кого-то – Монако. Но мы знаем, кого больше. И мы наконец-то стали действительно едиными. Новая нация, которая появилась на свет 24 февраля, в 4 утра. Не родилась, а возродилась. Нация, которая не плакала, не кричала, не испугалась. Не убежала. Не сдалось. И не забыла.
Этот флаг будет повсюду, где должен быть по праву. И на Донбассе. И в Крыму. Враг думал, мы встретим цветами и шампанским. Вместо этого получил венки и коктейли Молотова. Ждал оваций, а слышит «хлопки».
Оккупант верил, что через несколько дней пройдет парадом в центре нашей столицы. Сегодня на Крещатике можно увидеть этот «парад». Доказательство того, что вражеская техника может появиться в центре Киева только в таком виде. Сожженная, разрушенная и уничтоженная.
Нам неважно, какая у вас армия, нам важно, какая у нас земля. Мы будем биться за нее до конца.
Мы держимся шесть месяцев. Нам тяжело, но мы сжали кулаки и выгрызаем свою судьбу. Каждый новый день – это новая причина не сдаваться. Потому что, пройдя столько всего, мы не имеем права не дойти до конца. Что для нас конец войны? Раньше мы говорили: мир. Сейчас мы говорим: победа.
Мы не будем искать с террористами взаимопонимания. Хотя понимаем русский язык, который вы пришли защищать. И убили тысячи людей, которых пришли освобождать.
И нам гораздо больше понятен и близок Джонсон, который говорит по-английски, чем убийцы, насильники и мародеры, которые все это делали по-русски.
И мы не садимся за стол переговоров из-за страха, с пистолетом у виска. Для нас самое страшное железо – не ракеты, самолеты, танки, а цепи. Не окопы, а оковы.
И мы поднимем руки вверх только один раз – когда будем праздновать нашу победу. По всей Украине. Потому что мы не торгуемся своими землями и своими людьми. Для нас Украина – это вся Украина. Все 25 регионов, без каких-либо уступок или компромиссов. Мы не знаем этих слов, они были разрушены ракетами 24 февраля.
Донбасс – это Украина. И мы будем возвращать его, каким бы ни был этот путь. Крым – это Украина. И мы будем его возвращать. Каким бы ни был этот путь. Не хотите, чтобы ваши солдаты гибли? Освободите наши земли. Не хотите, чтобы ваши матери плакали? Освободите наши земли. Вот такие простые и понятные наши условия.
Свободный народ независимой Украины!
Мы встречаем этот день в разных местах. Кто-то – в окопах и блиндажах, в танках и БМП, на море и в воздухе. Бьется за независимость на передовой. Кто-то – в дороге, в автомобилях, грузовиках и поездах. Бьется за независимость, доставляя необходимое тем, кто на передовой. А кто-то – в смартфоне или за компьютером. И тоже бьется за независимость – собирая средства, чтобы тем, кто в пути, было что везти тем, кто на передовой.
Мы встречаем этот день в разных обстоятельствах, условиях и даже в разных часовых поясах, но с единственной целью – сохранение независимости и победа Украины!
Мы объединились!
С Днем Независимости, Украина!
Слава Украине!
***
22.08.2022
Сцяпан Папоў: «Трэба дапамагаць Украіне, каб стварыць новае вакно магчымасцяў для беларусаў»
Cамбіст — пра сілу згуртаванасці. Цi што могуць зрабіць беларускія атлеты за мяжой.
Два гады таму беларускія спартоўцы падпісалі адкрыты ліст супраць гвалту і за новыя выбары. Многім з іх пазней гэта каштавала працы, адлучэння ад міжнародных турніраў, а камусьці і свабоды.
Актывіст аб’яднання беларускіх спартоўцаў Сцяпан Папоў у вялікім інтэрв’ю «Салідарнасці» распавёў пра тое, чаму з’ехаў з краіны, як сустрэў пачатак вайны ў Кіеве і як спартоўцы могуць паўплываць на цяперашнюю сітуацыю.
Змяніць чатыры краіны і застацца беларусам
Напрыканцы 2020-га чэмпіёна свету і Еўропы па самба, залатога медаліста Еўрапейскіх гульняў Сцяпана Папова звольнілі з Цэнтру алімпійскай падрыхтоўкі. А да таго дэлегацыя з Мінспорту ў стылі «браткоў з 90-х» спрабавала запалохаць, каб ён ці то адклікаў свой подпіс з-пад ліста свабодных спартоўцаў, ці то змоўк і не казаў пра гвалт, а лепш наогул ціхенька з’ехаў.
Абвінаваціць у прадажнасці чалавека, які правёў ноч пад дзвярыма Акрэсціна (туды трапіў дваюрадны брат), не атрымалася, вымусіць з’ехаць — таксама.
Але праз год спартовец усё ж пакінуў краіну.
— Я з’ехаў, калі пачалася Алімпіяда і была верагоднаць, што рэжым пад шумок возьмецца за спартоўцаў, хто адкрыта выказваў сваю пазіцыю, — загдвае Сцяпан. — Узяў квіток у Турэччыну на месяц, каб адпачыць і паглядзець па падзеі збоку. І якраз пачалася незразумелая цікавасць да мяне, нейкія званкі з РАУС.
Разумеў: калі вярнуся, будзе толькі два варыянты — альбо сядзець моўчкі і не крытыкаваць тое, што адбываецца, альбо проста сядзець. Таму ўзяў пэўную паўзу, трошкі заняўся самаадукацыяй. Штодня гадзін па 17 працаваў за камп’ютарам, паралельна слухаў навіны, што адбываецца ў краіне. Бачыў, што ўсё гэта зацягваецца, і шукаў месца, у якім можна застацца недзе на год.
Спартовец ужо быў нагледзеў у Антальі жытло для сям’і і школу для малодшай дачкі, пазнаёміўся з беларускай дыяспарай, ацаніў перавагі жыцця ля мора. Але трэба было легалізавацца, выехаць з краіны, каб потым вярнуцца і шчыльна заняцца дакументамі. Паехаў у Кіеў, дзе былі родныя і сябры. І менавіта тут заспеў пачатак вайны.
— Скрозь сон першыя выбухі слаба чуў. Падхапіўся толькі, калі Канстанцін Якаўлеў, у якога я начаваў, пачаў гучна гаварыць па тэлефоне, крычаць, мацюгацца — мы ўключылі інтэрнет і ледзь маглі паверыць, што гэта здарылася: Расея напала на Украіну.
Так, раней бачылі, як шмат людзей з’ехалі з горада, з размоваў з таксістамі тое-сёе чулі; але быць гатовым да гэтага немагчыма.
Мы меркавалі, што лепш застацца ў Кіеве, потым бачым відэа — расейская тэхніка ўжо на Абалоні, відэа, дзе БТР наехаў на легкавік. Былі перасцярогі, як адрэагуюць украінцы на чалавека з сінім пашпартам, ці не палічаць дыверсантам, бо ў паніцы — хто там будзе разбірацца? Але сядзець і бяздзейнічаць таксама не варыянт, лепш нешта рабіць, — кажа спартовец.
На вакзале квіткоў не было, але ўдалося за грошы падсесці ў машыну на Львоў, і гэта быў незабыўны шлях: пробкі з-пад самага Кіева, частыя выбухі, вадзіцель з Туркменістана то гнаў як шалёны, то машыну штурхалі; на блакпосце ўкраінскія вайскоўцы ўбачылі ў багажніку самбоўку і сумку з вялізным надпісам Belarus, але не спусцілі на беларусаў усіх сабак, проста перанакіравалі ў аб’езд.
У Львове спартовец імкнуўся ўсяляк дапамагчы сваім украінскім сябрам. Але рук хапала, і яму самому дапамагалі: «Нібыта гэта ў мяне здарылася бяда, а не ў іх», — з цеплынёй згадвае ён.
— Вырашыў ехаць у Польшчу, тым больш, і візу меў. Тут таксама была магчымасць дапамагаць Украіне: фуры разгружаў з гуманітарнай дапамогай, падтрымліваў ініцыятывы па зборы грошай.
«Маленькімі крокамі можна дайсці да перамогі»
— Тут усе разумеюць, што беларусы, якія выехалі з краіны — супраць рэжыму Лукашэнкі, што яны за Украіну і дапамагаюць, кожны як можа. Дрэннага стаўлення я не бачыў.
У многім, думаю, трэба быць удзячным Антываеннай дэкларацыі, якую ініцыяваў Фонд сп*ртовай салідарнасці. Бо мы знаходзімся на сувязі з украінскімі спартоўцамі і расказваем, што ў дакуменце выразна вызначана наша пазіцыя супраць вайны і названыя яе віноўцы: РФ, Пуцін, які яе ўзначальвае, і ягоны хаўруснік — Лукашэнка, які прадаставіў нашу тэрыторыю для абстрэлаў.
Таму дэкларацыя трошкі змяніла настрой украінцаў. Іхні міністр спорту размаўляе з фондам, НАК Польшчы таксама падтрымлівае, шэраг спартоўцаў-дэпутатаў, ёсць станцыя КіеўFM, якая прасоўвае гэтую павестку.
Што яшчэ могуць зрабіць беларускія спартоўцы за мяжой? На думку Сцяпана Папова, галоўнае — нягледзячы на стомленасць і эмацыйны спад, не размяжоўвацца і не весціся на «бульбасрачы»:
— Пра палітыку можна размаўляць вельмі шмат, і тут не будзе ідэалу. Любы лідар, які зараз выйдзе, адхопіць сваю порцыю крытыкі, бо шлях цяжкі, а перамога пакуль далёка. Але важна аб’ядноўвацца і працаваць у сваёй галіне. Нас жа было шмат падпісантаў ліста, больш як 2000 чалавек, я ведаю многіх асабіста. Многія атрымалі за свой подпіс «узнагароду», страцілі працу і дом, вымушаныя былі з’ехаць, але пазіцыя іх не пахіснулася.
Вось зараз у Варшаве адбыўся Кубак імя Сашы Івуліна, мэтай якога было не проста згуляць у футбол, а нагадаць свету, што ў Беларусі працягваюцца рэпрэсіі, што палітзняволеныя, у тым ліку спартоўцы, без аніякай віны застаюцца за кратамі. Уразіла, як на заклік Фонду адгукнуліся фядомыя футбалісты — Ілья Шкурын, Аляксей Хацкевіч, экс-дырэктар БАТЭ Міхась Залеўскі, іншыя хлопцы.
У Дзюсельдорфе ў гэты ж дзень Андрэй Краўчанка, Яна Максімава, Дзіма Шэршань зладзілі спартыўны пікнік — были паказальныя выступленні, гульні для дзяцей, плюс напісалі лісты палітвязням, выказалі падтрымку Беларусі і Украіне.
Калі з падпісантаў хаця б чалавек 200-300 актыўных будуць рабіць гэта ў іншых краінах і паказваць, што беларускія спартоўцы супраць вайны — падцягнуцца і іншыя. Гэта здаецца маленькім учынкам, але акурат такімі маленькімі крокамі можна дайсці да перамогі.
— З пачатку вайны вы завялі тэлеграм-канал, каб расказваць спартоўцам, што адбываецца. Ці ўдалося пераканаць кагосьці з тых, хто «Za», наогул зразумець, што ў галовах у людзей, якія падтрымліваюць вайну?
— Так, я пачаў весці дыялог з расейскімі спартоўцамі, і ў выніку, можа, з тысячу чалавек ад мяне адпісаліся. Спачатку быў шок: як так, я прыводжу факты, доказы, а дастукацца ніяк. Потым заўважыў, што ў многіх паўтараюцца адныя і тыя ж думкі, нават фармулёўкі, як па метадычцы. І каб не паўтарацца, скрыншоціў гэтыя аднолькавыя думкі і каментаваў іх.
Сцяпан прыводзіць прыклад, як знакамітаму ўкраінскаму самбісту Віктару Савінаву, чыя сям’я вымушаная была хавацца ў бомбасховішчы, тэлефанавалі спартоўцы з Расіі, маўляў, што здарылася, чаму «вашы ў нашых страляюць»?
Нехта напісаў: «Вось табе карта, каб выйсці з Харкава да нашых і ўратавацца, бо вашыя нацысты гэту карту не пакажуць». Украінскі спартовец у адказ папрасіў уратаваць яго ад «рускага свету», але для многіх тэлевізійная прапаганда аказалася мацнейшай, чым сведчанні асабіста знаёмага ўкраінца.
— Мяркую, гэта таму, што яны вельмі залежныя ад сваёй дзяржавы. Большасць з іх — «на пагонах», у структурах, і нічога не могуць сказаць, нават калі ўсё разумеюць. Дый не хочуць адчуваць сябе злодзеямі, таму вераць у тое, у што хочацца верыць: мы на баку дабра, а вы гады.
Многія спрабавалі мяне зачапіць, вывесці на эмоцыі, каб я іх паслаў і паказаў сябе неўраўнаважаным псіхапатам. І вельмі іх крыўдзіла, што я не зрываўся і не вёўся на маніпуляцыі.
Праз пэўны час адмовіўся ўжо ад гэтых дыялогаў, бо ўсе, хто жадаў, мог разабрацца ў падзеях і прычынах, і пераключыўся на размовы з расейцамі, якія не падтрымліваюць «спецаперацыю», адчуваюць сябе ізгоямі і знаходзяцца ў небяспецы пераследу за «фэйкі».
«Зона камфорту для маўчуноў скончыцца»
— Тыя беларускія спартоўцы, хто мог і жадаў адкрыта выказацца, ужо гэта зрабілі. А маўчуны застаюцца ў сістэме, спаборнічаюць, працуюць. Яны не падпісвалі праўладнае пісьмо і многія «супраць» — але маўчаць.
І вось цяпер да іх таксама даходзіць, як гучаць дурныя выказванні Кавальчука, Рыбака, Хмялькова пра «перыяд перазагрузкі для спорту», «санкцыі нас робяць мацнейшымі», і пошукі альтэрнатывы міжнародным турнірам — Ябацькіяда якая-небудзь замест Алімпіяды: сабраць стадыён «Дынама» і глядзець, як чыноўнікі і ябацькі бегаюць стометроўкі…
Проста раней спартоўцы ездзілі на спаборніцтвы, атрымлівалі зарплаты і прэміі, і якую лухту ды хлусню выдаюць чыноўнікі, іх не хвалявала. А зараз атрымліваць перастануць, бо міжнародны бан і 90%, што не паедуць на Алімпіяду, і ў Мінспорту ўсе рагочуць пра прыдуманую Кавальчуком «шкалу», па якой нібыта будуць налічваць заробкі — добра, калі выйдзе 400-500 рублёў акладу, без прэміяльных. Вось тады зона камфорту для маўчуноў скончыцца.
— У 2016 годзе вы атрымалі ўзнагароду Fair Play за высакародныя паводзіны. Сёння ў беларускім спорце адбываецца штосьці супрацьлеглае сумленнай гульні. Як гэта можна ахарактарызаваць?
— Як быццам прафесіянал узроўню заслужанага майстру спорту прыйдзе змагацца на юначы чэмпіянат, і яго назавуць вялікім чэмпіёнам. Наогул, усё гэта ідзе зверху, як і на выбарах, дзе нібыта перамог Лукашэнка, якому ЦВК намалявала 80,1 % галасоў, а ўсе іншыя і блізка не дацягнулі да яго.
Так у гэтага рэжыму ўсё і выглядае: мы паўсюль пераможцы, а вы — ніхто.
Галоўная праблема, на маю думку, што спартоўцам зараз няма за кім ісці. У цяперашняй Беларусі яны разумеюць, што ёсць пэўныя правілы: ты маўчыш і сёе-тое атрымліваеш. А з другога боку медаля — не хапае рэальных дзеянняў апазіцыі.
Мусіць быць рэальнае аб’яднанне і лідары, якія здолеюць згуртаваць людзей вакол сябе — не новае міністэрства спорту, але суполка роўных, дзе кожны працуе для перамогі.
«Нацэлены вярнуцца»
— Можа, і добра, што ў 2020-м мы не перамаглі адразу, бо ўсе выраслі ў гэтай краіне і прызвычаіліся жыць па пэўнай схеме. Калі мы ўсе аб’яднаемся і зробімся пэўнай структурай, у якой будзе бачанне перспектыў — тады будзе моц, якая пераверне рэжым.
А зараз трэба дапамагаць Украіне, каб стварыць новае вакно магчымасцяў для беларусаў. Многія лічаць: ЗСУ разбярэцца, ёсць жа зброя, дапамога. Так, Расія прайграла маральна. Але да фізічнай перамогі яшчэ вельмі далёка. Трэба набліжаць яе і абяляць беларускі спорт і беларусаў перад вачыма ўкраінцаў, як два гады таму, калі самі беларусы ўбачылі, што спартоўцы з народам.
Я перакананы, што ўсё было не дарэмна. Атрымалася вывезці сям’ю, яны цяпер у бяспецы. На ўмовы грэх скардзіцца, дый калі прыцісне, гатовы на любую працу. У Еўропе наогул больш магчымасцяў для рэалізацыі. Хоць, канешне, бывае і сум — не хапае родных, сяброў, чоўна, на якім рыбачыў і які без мяне ніхто не спускаў на ваду.
Накрывае часам: а што, калі ўсё вельмі доўга зацягнецца, і я ўжо пушчу тут карані, дзецям спадабаецца і яны не захочуць з’язджаць?
Але я прызвычаіўся да барацьбы, таму нацэлены вярнуцца. Веру, што мы можам быць не горш за Літву праз 5-10 год, калі будзем рухацца. Заўжды марыў развіваць культуру спорту і адпачынку ў сваім Лепелі, каб было нормай не выпіць таннае «чарніла» і ўпасці ў кусты, а паплаваць, пабегаць, займацца на трэнажорах у добрай залі.
Хочацца, каб Беларусь не стала часткай Расеі, а адштурхнулася, нарэшце, ад дна, на якое мы апускаемся гэтыя два гады, і на новым эмацыйным уздыме выйшла на ўзровень 2020-га і вышэй — да нашай перамогі.
Апублiкавана 24.08.2022 16:16
Обновлено 25.08.2022 00:23
