Tag Archives: Владимир Сорокин

В. Рубинчик. Продолжаю наблюдать

После похода на Комаровку 31 мая (естественно, с защищённым лицом) «больших вылазок» в город я не делал. Как умею, забочусь о здоровье своих близких, и по-прежнему считаю, что этой весной «власть» была скупа, нерешительна, непоследовательна, а местами и цинична в отношении коронавируса. На сегодня от COVID-19 в Беларуси умерло свыше 250 человек. Никому ничего не докажешь, но, глядя на ряд других стран, допустимо предположить: своевременный разумный карантин и раздача гражданам масок для обязательного ношения в общественных местах сохранили бы десятки жизней (а может, и сотни).

Рекомендации ВОЗ и других экспертов у нас выполнялись, как и было предсказано, весьма избирательно. После холодных недель на улице потеплело, но распространение COVID-19 в Беларуси продолжается, и последствия его непредсказуемы… Несмотря на заявления «специалиста по всем вопросам» вроде «Хорошо, что мы так вывернулись, выкрутились в этой ситуации с пандемией, не остановили производство. Если бы остановились, мы бы никогда не запустили это производство» (03.06.2020). Так уж и «никогда»? За месяц «простоя» все работники разбежались бы, а станки продали бы на металлолом?

Со вчерашнего дня число жителей Беларуси, заражённых коронавирусом, медленно снижается – по официальным данным. Впрочем, похоже, что дело в новой методике подсчёта – часть «пассивных» носителей вируса отныне не считается инфицированными… Как бы то ни было, последних – почти 25 тысяч. Что ждёт тысячи тяжело болевших, не станут ли они инвалидами, насколько сократится их жизненный путь? Похоже, это меньше волнует и. о. царя, чем «производство» (здесь и сейчас это псевдоним денежных поступлений, в том числе в «президентский фонд»).

В Беларуси, во время политической кампании, несколько напоминающей избирательную, «верховная власть» свои ошибки, ясное дело, не признаёт и не признает. В крайнем случае, как водится, переложит их на «нерадивых исполнителей». Для того я и вышел в воскресенье к пикетам за незнакомую мне Светлану Тихановскую и малознакомого Валерия Цепкало, чтобы «власть» научилась брать на себя ответственность (среди прочего, признавать собственные ошибки, попутно корректируя общественно-значимое поведение).

Критиков режима – уйма, но они до сих пор разрозненны, а главное, не очень стремятся к самообучению c дальнейшим совместным участием в серьёзных политических проектах. В итоге неформальных лидеров, как и прежде, давят поодиночке. Легко высмеивать «перлы» от малограмотных обозревателей официозных СМИ (что я по мере сил и делаю), но что противопоставить агрессии силовиков? Легальные средства борьбы слабо помогают – «против лома нет приёма» – а уход в подполье тоже так себе выход.

Сбор подписей в разных местах столицы несколько дней назад, в течение которого несколько тысяч человек посмотрели друг на друга, пообщались – неплохой зачин, однако в первые дни июня что-то не приметил я закрепления успеха. От претендентов, за которых собирались подписи, можно было ждать каких-то ярких, решительных действий, а они даже ничего особенного не промолвили. Пардон, если что-то пропустил, но, к примеру, на сайте В. Цепкало последний текст по состоянию на полудень 4 июня – «Столыпинская аграрная реформа», от 28.05.2020. Сайт В. Бабарико менее ригиден, но… «Декларация о честных выборах», обращение в ермошинскую Центральную избирательную комиссию с просьбой отказать А. Г. Лукашенко в регистрации кандидатом в президенты, либо вынести ему предупреждение – всё это выглядит в лучшем случае наивно. Cегодня ЦИК отклонила все жалобы Бабарико (кто бы сомневался). Или вот читаю: «В понедельник, 1 июня 2020 года, мы подаем заявления об известных фактах нарушения законодательства в сфере участия администрации в сборе подписей, подкупа, понуждения избирателей. Просим сообщать о всех таких фактах! Как только мы получим информацию, мы дополним свое обращение. Правду говорить легко и приятно – чем больше граждан расскажут о фактах нарушения законодательства, тем чище будут выборы». Что-то похожее на призывы «Говори правду» в 2010 г. Основная же проблема, наверное, не в том, что работников прессуют «на местах», а в отсутствии независимых судов и в наличии подконтрольных избиркомов. Где просто смеются над усилиями активистов, сообщающих о «добровольно-принудительном» сборе подписей и т. п., и годами отфутболивают их жалобы.

Кстати, и огласка фактов «независимыми СМИ» сама по себе мало кого из чиновников пугает. В августе 2004 г., когда в госучреждении на меня «наехали», чтобы собирал подписи за выдвижение кандидатом в депутаты Ирины Алексановой, крупной горисполкомовской чиновницы, я написал об этом в «Народную волю» и агентство «БелаПАН». Последнее связалось с и. о. директора учреждения, а та ответила, что сбор подписей имел место, но в рамках закона (LOL). В итоге «и. о.» не утвердили на должность директора, но Алексанову в октябре 2004 г. всё равно «выбрали». И, что самое обидное, «новое поколение» в ТЦСОНе Фрунзенского района мой демарш не поддержало – бывший молодофронтовец, 18-летний Алексей Т., готовился к поступлению в БГУ, а дивчина лет двадцати семи, чьё имя я давно выкинул из памяти, подвела «идейную» базу под использование админресурса: «Все всегда так делают».

Нас тут попугивают 1994-м годом: тогда, мол, вскоре выяснилось, что победитель Кебича – совсем не такой котик, которым казался (правда, Лукашенко никогда и не казался «котиком»). И советуют читать Евгения Шварца: «Дракона побеждает только Дракон» (ничего подобного в знаменитой сказке Шварца нет; Ланцелот – антипод Дракона и презирает его прислужников). Хорошо, что аудитория «Салідарнасці» распознала фальшь в рассуждениях известного белорусского литератора: средний балл материала Виктора М. после 50 с лишним оценок не дотягивает и до 3/5.

В общем, хоть и не полностью разделяю взгляды альтернативных кандидатов, я не опасаюсь никого из них (после отсидки на Окрестина и пары увольнений по политическим мотивам как-то странно бояться, что «кепска будзе»). Я практически уверен, что даже неопытная в административном плане Светлана Тихановская справилась бы с управлением страной – она обладательница высшего образования, по специальности переводчица, значит, владеет минимум двумя языками и взаимопонимание с людьми найдёт 🙂 Вместе с тем, в реальной «борьбе за это» себя пока не вижу. Осознавая, конечно, что позиция наблюдателя и комментатора – не самая выигрышная…

С. Тихановская и А. Климов. Фото из открытых источников

Андрей Климов в fb пытается быть оптимистом: «Два месяца осталось до падения диктатуры в нашей стране». И тут же опускает своих читателей с небес на землю: «Даже отсутствие фамилии Лукашенко в избирательных бюллетенях 9 августа 2020 г. не спасет нашу экономику от краха, общество — от морального разложения за годы диктатуры, всеобщего отупения и деградации как цивилизованного общества». Андрей, кстати, в своё время уже намечал революцию… на весну 2005 года.

По мне, так в этом году не будет ни падения диктатуры (шансы на то, что Лукашенко уйдёт, выше статистической погрешности, но не дотягивают до 50… и даже до 40 процентов), ни краха экономики. Владимир Сорокин со своим «Днём опричника» и полешуки из поэмы Янки Купалы «Над ракой Арэсай» сказали бы, что «будет ничего»/«нічога не будзе» 🙂

В чём-то неплохо понимаю ироничного минчанина Александра Бурьяка, написавшего:

Нам, мизантропам (тут следует зевок), исход этих выборов почти до фонаря: при любом исходе у общества останутся те же или почти те же усугубляющиеся проблемы. Раз нас, мизантропов, не приглашают, не ждут, значит, люди ещё не дозрели до надлежащих перемен. Пусть мучаются, надеются и дозревают дальше. Мы ни за кем таскаться со своими советами не будем.

Правда, сам иногда всё-таки не удерживаюсь от выдачи непрошенных советов. Ну, извините, дорогие реципиенты.

Вот с чем никак не могу согласиться у А. Бурьяка, так это с оценкой действий администрации РБ, ограничившей «предвыборные» интернет-опросы на здешних сайтах после того, как первый президент где-то там набрал считанные проценты: «Запрет на онлайн-опросы действие на самом деле очень правильное, морально вполне оправданное. Всякие такие опросы манипулянтское надувательство». Никто ведь не заставляет верить, что «срез» на onliner.by, tut.by или nn.by, согласно которому «всенародно избранный» получает 3-5%, а его конкуренты – по 30-40%, отражает общественное мнение всей страны. Не нравится – сделайте лучше! Кто же виноват, что опросам, проводимым академическим институтом социологии и университетской «лабораторией Давида Ротмана», в стране не очень доверяют… Видимо, не без оснований (см. здесь).

Мне очень понравилось, как энтузиасты обходят репрессивную статью 9.28 Кодекса об административных правонарушениях РБ («Проведение исследований и опубликование результатов опросов общественного мнения, относящихся к общественно-политической ситуации в стране, республиканским референдумам, выборам Президента Республики Беларусь, депутатов Палаты представителей, членов Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь, без получения соответствующей аккредитации – влекут наложение штрафа в размере до двадцати базовых величин, а на юридическое лицо – до ста базовых величин»).

Я бы пошутил ещё злее: вместо «трактор» подставил бы «таракан». Что поделаешь, не очень я добрый автор… Зато, ещё не будучи студентом, понимал, к чему всё клонится. Летом 1994 г., посмотрев теледебаты кандидатов в президенты, накропал сатирический стишок, где были такие строки: «Старый филин с тараканом / Глупости городят / И послушать можно, правда / Скулы скукой сводит».

Как уже сообщалось, в конце мая видеоблогера Сергея Тихановского (мужа упомянутой Светланы) вследствие милицейской провокации отправили за решётку. Теперь вот в его доме обнаружены «большие тыщи», якобы полученные из России на организацию «майдана» в наших широтах. Эх, политтехнологи в погонах… Были бы вы поизобретательнее, просто посоветовали бы вашему боссу сбрить усы, а то и настояли бы на этом. Тогда вся кампания Тихановских под лозунгом «Стоп таракан, но пасаран!» пошла бы насмарку (какой же таракан без усов? :))

Блогер со своим «антитараканьим» тапком на встрече в Барановичах. Фото отсюда

Интересно знать – сегодня правительство РБ возглавил профессиональный чиновник, после окончания московского МГИМО (1996 г.) работавший в здешнем «Совете безопасности», прокуратуре, МИДе, государственном военно-промышленном комитете. Похоже на «ответочку» Валерию Цепкало, тоже окончившему МГИМО, но на несколько лет раньше. Надо сказать, фантазия у «первого лица» выдыхается: в 2004 г. говорил об Александре Козулине, что тот «хрюкал у кормушки», намедни сравнил с хряком Цепкало… «Служы пану верне, то ён табе перне».

Из отставленных министров сочувствую разве что Максиму Ермоловичу, и то лишь потому, что он родился со мной в один день, 26.06.1977 🙂 Впрочем, его отправляют послом в «одну из европейских стран» – тоже неплохо, там даже спокойнее… Очень жаль, что на пост министра здравоохранения не назначили Игоря Марзалюка или Андрея Муковозчика – от их демагогии передохли бы все вирусы (но, может, ещё не поздно?)

Для разрядки – анекдотец о средствах индивидуальной защиты: «Маски реально помогают от коронавируса! Особенно, если это Илоны Маски…»

Вольф Рубинчик, «городишко Минск»

wrubinchyk[at]gmail.com

04.06.2020

Опубликовано 04.06.2020  23:03

МЕРКАВАННІ / МНЕНИЯ

* * *

«Нягледзячы на заявы “спецыяліста па ўсіх пытаннях” кшталту “Добра, што мы так выкруціліся ў гэтай сітуацыі з пандэміяй, не спынілі вытворчасць. Калі б спыніліся, мы ніколі не запусцілі б гэту вытворчасць” (03.06.2020). Так ужо і ніколі? За месяц “прастою” ўсе работнікі разбегліся б, а станкі прадалі б на металалом?»

Ну, навошта так перакручваць? Няўжо ў Рыгорыча няма іншых сцверджанняў (напрыклад, няўключанае ў самае афіцыйнае паведамленне ягонае параўнанне сябе са шчупаком? У дэмакратычным ідэале такі шчупак — народ!), за якія яго можна крытыкаваць?..

Вытворчасць, можа, і запусцілі б, але… Рыгорыч ужо калі гэта патлумачыў: «Таму што спыніць проста, нават можна потым і запусціць хутка, толькі потым не будзе куды ісці са сваёй прадукцыяй. Рынкі зоймуць іншыя — больш багатыя і тыя, хто хутчэй раскруціцца». З ім можна спрачацца (цытую «сябе любімага»: «на каранціне і большасць рынкаў, а на наша месца іншыя прыйдуць усё роўна, калі ў іх будуць лепшыя тэхналогіі»… Але нельга забываць і тое, што перад выбарамі спыняць вытворчасць, якая потым не ўстане, яму зусім не цікава: «Новыя пратэсты перад выбарамі яму непатрэбныя, хопіць брэсцкіх пратэстаў супраць акамулятарнага, і агульнабеларускіх — супраць АЭС». Хай лепш (як на БелАЗе) склады будуць завалены прадукцыяй, а спыненне вытворчасці будзе асацыявацца з кім іншым!

Пётр Рэзванаў

Адказ В. Р. Не разумею, у чым прадмет для спрэчкі, а тым больш – у чым «перакручванне». Па-мойму, Пётр толькі пацвердзіў, што часовы прастой прамысловых «гігантаў», чые склады і так у значнай ступені «завалены», не нанёс бы істотнай шкоды беларускай эканоміцы. Па БТ з месяц таму давялося чуць ад нейкай тутэйшай спецыялістцы, што гэткі прастой значыў бы для работнікаў страту кваліфікацыі – во лухта! За месяц ніхто не губляе веды, набытыя цягам гадоў. Пасля каранцінных захадаў паступова аднавіліся б у Беларусі вытворчасць і экспарт прадукцыі, як гэта назіралася ў іншых краінах.

* * *

Вольф, чиновники решают, какую хрень можно впаривать плебсу, какую нельзя. Полная свобода тут до хорошего не доведёт. Зачастую они решают не в пользу нации, а в пользу некоторых засидевшихся, но это другая проблема. И часть моментов им просто не по интеллектам. Это ещё одна проблема. Когда вы придёте к власти, вы тоже будете кого-то выкидывать из интернета. Возможно, меня. Любая пришедшая к власти компашка защищается.

Александр Бурьяк

Ответ В. Р. Я беспартийный и карьеру по «политической линии» не строю. Да и с тем, что все пришедшие к власти группировки склонны к подавлению свободы слова/самовыражения, не согласен.

Опубликовано 05.06.2020  17:09

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (128)

Шалом! Ну, паехалі… Як ні круці, а зноў даводзіцца разграбаць бруд, бо «калі не я, то хто»? 🙂

Спыніўшы выданне бюлетэня «Мы яшчэ тут!» (2009), у пачатку 2010-х амаль не прыглядаўся да суплётаў у «яўрэйскай абшчыне»: раз на год хадзіў да «Ямы», а так займаўся перакладамі, выпускаў кніжкі, удзельнічаў у навуковых сходах, etc. Пасля выправы на ідышны семінар у Кіеў (верасень 2014 г.) зноў пачаў прыглядацца – мо і дарэмна, бо многія карцінкі наганялі сум, а важкай альтэрнатывы «левіншчыне» не вырысавалася.

Не хачу казаць, што з яўрэямі Беларусі нічога не будзе – хутчэй, будзе нічога, як у «Дні апрычніка» Уладзіміра Сарокіна. Гэта, па вялікім рахунку, і шлях Сінявокай – таптанне на месцы, вечнае захапленне міражамі. Аднак ва ўладных колах Беларусі ўсё ж часам заўважнаe разуменне таго, што варта спадзявацца перадусім на сваіх суайчыннікаў, прыслухоўвацца ў тым ліку і да «дысідэнцкіх» думак… На «яўрэйскай вуліцы» такое разуменне практычна адсутнічае – як адсутнічае самастойная ды самавітая супольнасць беларускіх яўрэяў, пра якую летуценіў у пачатку 2000-х гг. Cурагатная ж «абшчына» часцяком паводзіла сябе, бы той сабака на сене, таму пайшлі ў глум і мае мары 2016 г.: няма ні беларускай іудаікі як грамадска-запатрабаванай з’явы, ні «прасунутых» курсаў мовы ідыш. У верасні пайшоў у лепшы свет прафесар псіхалогіі, заслужаны дзеяч навукі Якаў Каламінскі (1934–2019), аўтар звыш 30 кніг. Днямі памерла адна з найбуйнейшых спецыялістак у гісторыі беларускіх яўрэяў, кандыдатка культуралогіі Вольга Сабалеўская (1974–2019), колькі год таму выціснутая з Гродзенскага дзяржуніверсітэта… Цяпер шанцаў на развой іудаікі будзе яшчэ меней.

 

Св. памяці В. A. Сабалеўская (фота з ok.ru) і Я. Л. Каламінскі (фота з koob.ru)

Яўрэйскі «афіцыёз» не падтрымаў (прынамсі пра чынную падтрымку ніц не ведаю) і сціплыя прапановы 2017–2019 гг.: усталяванне дошкі ў памяць пра часопіс «Штэрн» на вул. Рэвалюцыйнай, 2 у Мінску; выпуск канверта з выявай Мойшэ Кульбака да 125-гадовага юбілею пісьменніка ў 2021 г. Дзякуй асобным актывістам, такім як мінчукі Інэса Ганкіна і Алекс Фурс – хоць яны й не выходзілі са мной на сувязь у гэтых справах, але пашыралі згаданыя ідэі ў публічнай прасторы.

Затое ў «лідараў» сёлета хапіла імпэту на вэрхал вакол барысаўскага гурта «Жыдовачка»… Зрэшты, на гэтую тэму выйшла пара іранічных матэрыялаў, праз якія дастаў новую жменю цэтлікаў ад людзей з паралельнай рэальнасці (напрыклад, выхваляюцца сваім веданнем белгісторыі – і тут жа пішуць аб працы ў 1926 г. Беларускай акадэміі навук, утворанай на 2 гады пазней). Акей, хлопцы-дзеўкі; калі б вы мяне хвалілі, я б насцярожыўся і падумаў, што нешта рабіў не так.

Верасень 2019 г., fb-старонка галоўнага рабіна Іудзейскага рэлігійнага аб’яднання ў РБ. На месцы нашчадкаў Самуіла Плаўніка (Змітрака Бядулі) запхаў бы армяна-яўрэйскаму маргіналу абразу ў глотку…

В. А., знаны таксама цэнзураваннем «вікіпедыі», што зачапіла Алеся Астравуха, – дагэтуль не абы-хто, а трэцяя асоба ў «Саюзе бел. яўр. абшчын» (як мінімум, лічыцца такім на сайце арганізацыі).

 

Цікава, што ў сярэдзіне 2000-х «Саюз» падтрымаў выданне зборніка твораў Бядулі, дзе быў і «нехарошы» нарыс «Жыды на Беларусі» (гл. фотку справа). Дэлегацыя «чэсных яўрэяў» у 2006 г. ездзіла святкаваць 120-годдзе пісьменніка на яго радзіму ў Пасадзец.

Усё-такі ў часы кіравання Леаніда Левіна рабілася нешта карыснае – вунь у 2004 г. дапамаглі выдаць кнігу Гірша Рэлеса ў арыгінале, аф ідыш. Офісы на В. Харужай, 28 – агмень адмоўнага адбору? 🙁

Дарэчы, у верасні 2019 г. у музеі гісторыі беларускай літаратуры была адкрыта выстава, прысвечаная Л. М. Левіну, – даведаўся пра яе з той самай fb-старонкі рава Мардэхая Райхінштэйна.

Чаму на выстаўцы паказалі зборнік 2011 г. Рыгора Барадуліна з чыімсьці надпісам, не саўсім ясна. У народнага паэта Беларусі почырк быў крыху іншы (гл. справа).

Але пару слоў пра Змітрака Бядулю, які цяпер успрымаецца як адзін з першых пасярэднікаў паміж беларускай і яўрэйскай культурамі (без яго, магчыма, не было б і мінскага музея, каторым у 2012–2019 гг. кіраваў «удзячны» абаронца «рускага свету»). У 1918 г. Бядуля насамрэч пісаў у сваім нарысе: «Наш народ нічога кепскага не рабіў жыдом», як бы аддзяляючы сябе ад яўрэяў (гэта, відаць, тлумачыцца яго палітычнай пазіцыяй – падтрымкай нованароджанай БНР, якая абапіралася найперш на беларусаў – і жаданнем прадухіліць пагромы, магчыма, неўсвядомленым). Тым не меней Бядуля не выракаўся яўрэйства, не хрысціўся, дарма што ў рэдакцыі «Нашай Нівы» 1910-х гг. яму паступалі прапановы.

Наведаўшы ў Іерусаліме паэтку Рахіль Баўмволь (1914-2000; яна ведала Бядулю, калі жыла ў Менску да вайны), у верасні 1998 г. я чуў ад яе такія словы: «Он был очень добрый, еврейственный…» Сябравалі з Бядулем ідышныя пісьменнікі, той жа Ізі Харык. Самуіл Плаўнік паўдзельнічаў у складанні першага ідыш-беларускага слоўніка (1932), перакладаў Шолам-Алейхема ды шмат каго яшчэ.

Так, Бядуля/Плаўнік (1886–1941) з 80-90-гадовай адлегласці можа выглядаць як слабы і грэшны чалавек: паддаўся бальшавікам, у 1930-х падпісваў звароты супраць ахвяраў сталінскага тэрору… Аднак ён пакінуў пасля сябе выдатныя творы, з якіх можна даведацца пра быт беларуска-яўрэйскіх мястэчак на рубяжы ХIХ-ХX cт. («У дрымучых лясах»), становішча яўрэяў на пачатку Першай сусветнай вайны («Жыды», «Набліжэнне») і ў Беларусі 1920-х гадоў («Язэп Крушынскі», т. 1). Што застанецца ад яго цяперашніх «крыўдзіцеляў»? Пытанне рытарычнае.

Няйначай у выніку працы такіх «адукатараў», як пан Акапян і яго калегі па «Саюзу», Жанна-«Авіталь», яшчэ не старая жыхарка другога па памерах горада Беларусі, пасля 20-гадовага наведвання «абшчыны» і паездак на розныя «Лімуды» не здольная прачытаць элементарны тэкст на ідышы (дый увогуле паблытала ідыш з іўрытам). Затое ў ліпені 2019 г. гомельская медсястра была ўпэўнена, што ў славян «генетычна закладзена нянавісць да яўрэйскага народу». Пасмешышча і фэйспалмішча.

Не ўсе тут падобныя да Ж. П., але такіх шмат, і яны «выносяць мозг» цягам усіх 30 гадоў «адраджэння яўрэйскага жыцця» ў краіне. Дзіва што няма абяцанай у 1998 г. мемарыяльнай пазнакі на «Рускім тэатры», а пахаванні на зараўнаваных яўрэйскіх могілках у раёне мінскай вул. Калектарнай рэгулярна ўскрываюцца з 2000-х гг. Штораз рэакцыя «прафесійных яўрэяў» рэзюмуецца словамі: «Ніколі не было, і вось ізноў». Цяпер во пасла Алона Шогама падцягнулі; у прынцыпе, яго слова магло б нешта значыць, але не на фоне дыпламатычнага канфлікту ў сувязі з масавым нядопускам беларусаў у Ізраіль.

Планы 2000 г., ад якіх застаўся толькі буклет. І Шыцік (aka Данькоў), і Дорн потым сядзелі за кратамі.

Больш-менш эфектыўна тутака працуе хіба служба дагляду старых і нямоглых – «Хэсэды» & «Рахамімы». Настолькі эфектыўна, што адна сацыяльная работніца з Бабруйска, беспартыйная Таццяна Гутарава, 1965 г. нар., сёлета пажадала стаць дэпутаткай «парламента» – і, што цікава, яе зарэгістравалі ў акрузе № 78 (разам з васьмю іншымі кандыдатамі).

Але, на РБ няўхільна падаюць імклівым дамкратам «парламенцкія выбары» 17.11.2019. Алену Анісім і Ганну Канапацкую 17.10.2019 не зарэгістравалі ў якасці кандыдатак у «палатку»: быццам бы подпісы выбарцаў «не тыя». Без аніякай злараднасці заўважу: лепей бы шаноўныя дамы ў свой час паслухалі мяне і паспрабавалі скасаваць указ аб прызначэнні «выбараў» на лістапад 2019 г. (замест жніўня-верасня 2020 г.). Нагадаю, што ўвосень 2002 г. Якаву Гутману за колькі тыдняў удалося сабраць подпісы канстытуцыйнай большасці дэпутатаў (75) пад петыцыяй у абарону гісторыка-культурнай спадчыны. Як выяўляецца, ад тактыкі «гучныя словы, мінімум рэальных крокаў», прынятай працягнутай увесну-улетку 2019 г., «альтэрнатыўныя» дэпутаткі мала што выйгралі.

Можа, у Мінгарвыканкаме прыслухаліся акурат да мяне, дый ліквідавалі «даўгабуд» на вуліцы Прытыцкага, а мо проста прыемнае супадзенне… Так ці іначай, гектар зямлі вярнуўся мінчукам.

Было ў красавіку 2018 г. і стала ў кастрычніку 2019 г.

Нейкія палавінчатыя крокі ў слушны бок зрабіла таксама міністэрства спорту і турызму РБ. У жніўні 2018 г. Уладзіслаў Каташук – вопытны трэнер з Брэста, 30.07.2018 па надуманых прычынах выключаны з Беларускай федэрацыі шахмат – атрымаў права на вышэйшую катэгорыю (бо яго вучаніца Аляксандра Тарасенка заняла 3-е месца на чэмпіянаце Еўропы). БФШ тармазіла працэс прысваення, што, безумоўна, біла па кішэні педагога… Але праз год (!) Каташук усё ж зрабіўся трэнерам вышэйшай катэгорыі.

Праўда, вельмі па-казённаму піша той намміністра – ні «дабрыдзень», ні «паважаны». І так, рашэнне было прынятае 02.09.2019, паведаміць пра яго кваліфікаванаму шахтрэнеру (якіх у Беларусі адзінкі) расчухаліся толькі 04.10.2019, а ў абласное ўпраўленне спорту і турызму загад паступіць пазней… Маўляў, цярпеў год, пацярпі яшчэ месяц-паўтара? Не ведаю, як у вас, шаноўныя, а ў мяне пасля гэтай гісторыі не пабольшала жадання звязвацца з тутэйшым мінспорту. Зрэшты, маё нежаданне многіх тутэйшых дзяржаўных (дый недзяржаўных) устаноў датычыцца. Найперш тых, якія, нібыта робячы вялікую ласку, аддаюць табе тваё ж.

Жэстачайшэ жартаваў сайт адміністрацыі Кастрычніцкага раёна г. Мінска яшчэ 10 дзён таму (цяпер гэтая старонка выдалена, што нагадала гісторыю з «Авивам»):

Загаловак пра «лішкі свабоды» – 2013 года, але ж і сёлета мог бы служыць цынічненькім дэвізам для ўсёй дзяржавы. Нават і для адной суседняй.

Збольшага парадавала новая кніга Алеся Карлюкевіча, якога лічу нягеглым чыноўнікам (як міністр інфармацыі РБ ён «вагаецца з лініяй партыі», дый карысць ад існавання яго міністэрства ўвогуле невідавочная), але неблагім краязнаўцам. У сваёй новай кнізе («Роднымі сцяжынкамі», 2019) піша і пра яўрэяў, у тым ліку пра вялікага акцёра. Цытуе майго старога знаёмца Іллю Рэзніка: «На мінскай маставой… паміраў кароль Лір – Міхоэлс».

Ды з якога перапуду Мацвей Гейзер са сваёй «шчымлівай кнігай пра Міхоэлса» стаў у Карлюкевіча «Глейзерам»? 🙂

Здаецца, дзяржава ўсё ж істотна абмяжуе распаўсюд рэкламных улётак па паштовых скрынях у пад’ездах (намер, з якога я кпіў год таму). «Наверсе» – свавольствы аж да сістэматычных парушэнняў Канстытуцыі, «унізе» – навязванне тупых дробязных правілаў, рэгламенцёж… Усё заканамерна.

Мінабароны РБ вучыцца піярыць сябе… Пры дапамозе бландзінкі-маёра, праз «незалежныя» СМІ.

Фота з nn.by

Можа, і чаго іншага міністэрыя навучыцца – каб не здаралася такіх трагедый, як крывавы салют 03.07.2019 і cмерць салдата 2 гады таму. Праўда, меў тады рацыю Мікола Дзядок: «змяніць войска як інстытуцыю немагчыма, не змяніўшы ўсё грамадства, яго маральныя ўстаноўкі і схемы функцыянавання».

Мінскія навіны. 23.10.2019 ахвотныя пойдуць у «Jewish Museum» на дыскусію «Якая яўрэйская кніга патрэбна Беларусі?» (мяне там не будзе; анансую толькі дзеля сябра, каторы мае выступіць). 27 кастрычніка – вечарына ў кафэ «Грай», прысвечаная забітым у 1930-я гады беларускім літаратарам, у тым ліку і яўрэям. 11 лістапада ў Палацы мастацтва (17:00) адчыніцца ІІІ выстава «Праўда пра Курапаты». Адзін з арганізатараў, Марат Гаравы, паведамляе, што выстава будзе працаваць да 22.11.2019.

(27.10.2019 М. Гаравы ўдакладніў, што адкрыццё выставы “Праўда пра Курапаты” перанесена на 13 лістапада 2019 г., 17:00. Адрас той жа: Мінск, вул. Казлова, 3. – belisrael)

Уваход паўсюль больш-менш вольны.

Гэта апошняя серыя «Катлет & мух» – серыяла, які існаваў больш за 4 гады, з лета 2015 г. Дзякуй усім, хто быў побач.

Цытатнік

«Позна стукаць па стале, калі ты ўжо з’яўляешся толькі стравай»; «Трэба мець вялікую цярплівасць, каб ёй навучыцца»; «Я трапіў не ў мішэнь? Менавіта туды і цэліўся» (з «Непрычасаных думак» Станіслава Ежы Леца ў перакладзе Міхася Мірановіча, «Дзеяслоў», № 101).

«Свет, верагодна, выратаваць ужо не ўдасца, але асобнага чалавека — заўсёды можна» (Іосіф Бродскі, 1987)

«Ультраправыя погляды многіх выхадцаў з былога СССР у Ізраілі, ЗША і Германіі – не вынік абставінаў або цяжкасцей інтэграцыі ў новае грамадства, а яўны вынік постсавецкага канцэптуальнага і культурнага багажа, які яны прывозяць з сабой і які працягвае вызначаць іх стаўленне да грамадзянскіх і нацыянальных пытанняў» (Дзмітрый Шумскі, кастрычнік 2019)

«Бадай, не будзе залішнім прызнаць, што, як усе людзі падзяляюцца на мужчын і жанчын, гэтак яны падзяляюцца ў адносінах да свабоды: на людзей свабоды і людзей несвабоды. Першыя адрозніваюцца ад другіх тым, што для іх існуе само паняцце свабоды. Для другіх не: для іх гэта абстрактная, мутная, збыткоўная ідэя». (Алег Дорман, 17.10.2019)

Вольф Рубінчык, г. Мінск

21.10.2019

wrubinchyk[at]gmail.com

 

Апублiкавана 21.10.2019  13:55

От редактора belisrael

Не со всем, о чем  писал в длиннющей авторской серии В. Рубинчик, можно соглашаться, но каждый материал затрагивал важные темы и  был интересен.