Tag Archives: Виталий Станишевский

Жыццё ідзе, кантора піша (В. Р.)

Прывітанне! Адразу папярэджу – «сенсацыйныя» гутаркі з удзелам сузаснавальніка «экстрэмісцкага» праекта «NEXTA» не глядзеў, бо не вельмі цікава, і наогул даўно не сачыў за целарухамі Пратасевіча, Пуцілы & Co. Пэўную ролю ў мабілізацыі пратэстнага электарату, асабліва сярод моладзі, праект адыграў у канцы 2019 – пачатку 2020 г.; далей куцця, здаецца, варылася ўжо сама па сабе. Важнейшым было абурэнне паводзінамі ўладаў у час першай хвалі COVID-19 (cакавік-чэрвень 2020 г.), – супярэчлівымі дзеяннямі і бяздзеяннямі, на якія наклаліся «перадвыбарныя» паскудствы, кшталту правакацыі ў Гродне 29.05.2020 з мэтай затрымання Сяргея Ціханоўскага.

Успомнім, як яно было

Маё кола зносінаў не ўключала ні людзей з «NEXTA», ні тых квазіпалітыкаў, што «ўпісваліся» за іх у Польшчы або Літве. Аддаю перавагу асобам, якія даводзяць свае справы – няхай сціплыя і малазаўважныя – да лагічнага завяршэння. Прынамсі, не сыплюць авантурнымі заклікамі кшталту «Даеш пяцігодку за тры гады усеагульную забастоўку ў Беларусі!».

Трапная заўвага ад Валерыя Забаўскага (15.06.2021): «Калi ты ябацька, то Пратасевiча няма чаго слухаць, бо ён тэрарыст. Калi ты “невераятны”, то Пратасевiча няма чаго слухаць, бо ён у заложнiках. Куды нi кiнь – усюды клiн».

На самай-та справе – нічога істотна новага. Андрэй Дынько ў 1999 г. напісаў эсэ «Дзе вы, Шапіра?», адштурхоўваючыся ад лёсу хлопца гадоў 25-ці, які на Брэсцкім абласным тэлебачанні ў сярэдзіне 1980-х «прасіў прабачэньня ў гуманнай савецкай дзяржавы за свае аблуды і злачынствы, за прапаганду чалавеканенавісьніцкага вучэньня сіянізму і павініўся ў сувязі з замежнымі спэцслужбамі. Твар у Шапіры быў зямлісты, пад вачыма — фіялетавыя мяшкі, а голас — зрэзыгнаваны». Хіба што, гледзячы па ўсім, у ХХІ ст., тутэйшыя нашчадкі Эдмундыча ўзялі на ўзбраенне чачэнскія прыёмы ды кітайскія тэхналогіі – можа, пры дапамозе Масквы, а мо і беспасярэдне.

Тое, што кадыраўшчына й кітайшчына больш-менш працуюць у рэпрэсіўна-каральнай сферы, стварае «наверсе» аблуднае ўражанне, што яны спрацуюць ва ўсім. І вось ужо «правая рука атамана Маруські» (выраз, які любіў ужываць св. пам. Якаў Гутман) «аўтарытэтна» заяўляе, што не трэба нам супрацоўніцтва з Захадам – народнай гаспадарцы хопіць таго, чым падзеляцца РФ і КНР.

Апыніся я там, дзе цяпер пан Галоўчанка, верагодна, таксама падтрымліваў бы стасункі з вотчынай Кітайскай камуністычнай партыі, нягледзячы на сістэматычныя парушэнні правоў чалавека ўрадам гэтай краіны; усё ж КНР – адна з найбуйнейшых эканомік свету, (патэнцыйны) фінансавы донар. Але ж адна справа – падтрымліваць, іншая – «прагінацца» і «класціся»… Нават аўтары аналітычнага дакладу «Беларусь – Кітай: дасягненні, праблемы і перспектывы стратэгічнага партнёрства» (верасень 2020 г.), якія мяркуюць, што пашырэнне кантактаў з Паднябеснай «ва ўмовах геапалітычнага ціску на Беларусь з боку Расіі» умацуе нашую незалежнасць (цуда-аптымісты, па-мойму), не адмаўляюць наяўнасці сур’ёзных праблем з кітайскімі праектамі на нашай зямлі. Трагікамічная гісторыя з заводам беленай цэлюлозы пад Светлагорскам у 2018 г. зрабілася пагалоскай. Выявілася (гл. с. 12-13 пазначанага дакладу), што недаправацалі кітайцы і ў Добрушы, дзе на 2018 г. планаваўся пачатак вытворчасці мелаванага кардону, а ўрэшце запуск завода перанеслі на 2020 г. «Накасячылі», вядома, і тутэйшыя… гэты казус разбіраўся на belisrael.info ў студзені 2021 г. Няйначай мае саркастычныя стрэлы прывялі да таго, што пару тыдняў таму шматпакутны завод на Гомельшчыне ўсё-такі быў здадзены ў эксплуатацыю 😉

Пяць год таму я разважаў пра «нястрашную Маскву». Мажліва, для вонкавых назіральнікаў яна і цяпер не надта страшная, але масквічам, асабліва тым, хто не гатовы моўчкі трываць свавольствы мэра, урада РФ і «вялікага Пу», наўрад ці стала больш утульна ў мегаполісе. Хтосьці за гэтую пяцігодку з’ехаў за мяжу – зусім або «напалову» (як Віктар Шэндэровіч, уладальнік ізраільскага грамадзянства з канца 2020 г.), кагосьці, як Дзмітрыя Быкава, труцілі агенты Крамля, хтосьці папаў за краты.

Яшчэ і звесткі пра захворвальнасць на COVID-19 у «золатагаловай» аніяк не цешаць:

Крыніца: ncov.blog

Пры тым, што ў [Заходняй] Еўропе пандэмія апошнім часам ішла на спад, а, напрыклад, у Ізраілі з 15 чэрвеня знята пераважная большасць абмежаванняў для жыхароў і прадпрыемстваў.

Выглядае, вакцына «Спутник V» («галоўная зброя» супраць каранавірусу ў Расіі, у тым ліку і ў Маскве) далёкая ад ідэальнай, пра што папярэджвалі спецыялісты. Ці нам ганарыцца тым, што Беларусь летась была адной з першых краін, куды паставілі пробныя партыі «Спадарожніка», што ў канцы лютага 2021 г. на прадпрыемстве «Белмедпрэпараты» ўзяліся разліваць менавіта гэтую вакцыну? Сумняюся.

На жаль, і ў пачатку лета 2021 г. узровень смяротнасці ад кавіду ў Беларусі не тое каб зніжаўся параўнальна з канцом зімы…

Таблічка з вікіпедыі

Агульная колькасць памерлых у краіне сёння перавысіла 3000 – паводле афіцыйных звестак. Па стане на 28.02.2021 было 1976 смерцяў.

Руская мова, безумоўна, вялікая-магутная, і многа ёсць талентаў у рускім народзе (ОК, сярод насельніцтва РФ). Але да суседскіх тэхналогій заўсягды, яшчэ з часоў ляскоўскага Ляўшы, былі пытанні. Там і ў ХХІ ст. чысцяць умоўныя ружжы «тоўчанай цэглай», і вось парачка вынікаў:

– у адным з буйных гарадоў Іркуцкай вобласці (Усолле-Сібірскае, каля 75 тыс. жыхароў) з 2018 г. дзейнічае рэжым надзвычайнай сітуацыі праз вусцішнае экалагічнае становішча. Тое, што два гады таму туды для святкавання 3 ліпеня з’язджаліся беларусы аж «з усёй Іркуцкай вобласці», не адмяняе таго факта, што камбінат «Усоллехімпром», закрыты ў 2017 г., пакінуў пасля сябе сотні тон небяспечных адкідаў, якія атруцілі глебу, рэкі, паветра;

– тэхнагенная катастрофа з выцечкай звыш 20 тыс. тон дызельнага паліва адбылася 29.05.2020 (няшчасны дзень і для Беларусі, і для Расіі) у Нарыльску. «Заяўлялася, што праблема з абсталяваннем на прадпрыемствах Уладзіміра Патаніна мае сістэмны характар». Паведамлялі таксама, што 3 чэрвеня 2020 г. Пуцін згадзіўся з прапановай свайго міністра абвясціць надзвычайную сітуацыю федэральнага маштабу, хаця гэтае абвяшчэнне павінна было адбыцца ў дзень аварыі, і адпаведна закону, а не са згоды службовых асоб. Ну дык, ёлы-палы: на Ўсходзе (хутчэй у Азіопе, чым у Еўразіі) традыцыйна «часам не да законаў» 🙁

Не забыліся і запампоўка ў Беларусь з Расіі няякаснай нафты ў красавіку 2019 г., і паўтары сотні крымінальных спраў, звязаных з будаўніцтвам расійскага касмадрома «Усходні» ў 2010-х гадах… Карацей, тутэйшыя гора-чыноўнікі могуць, вядома, казырыцца, кляймуючы Літву «дзяржавай-пігмеем», сварыцца з Украінай, Польшчай і Захадам увогуле, але прыярытэтная стаўка на цяперашнюю Расію, дзе «палюбляюць» даследчыкаў-інаватараў аж да здушэння ў абдымках – бадай, шлях у цывілізацыйны тупік.

Годны вершык напісаў мінскі аршанец Зміцер Дзядзенка (05.06.2021):

«За намі – рускія, кітайцы,

Мы з імі будзем заадно», –

Паспеў сказаць ён, перш чым яйцы

Сталёвыя пайшлі на дно.

* * *

Мінула дзевяць сутак, як «Белпошта» атрымала маё пісьмо наконт газеты «Новы час». Пазіцыя адрасаткі пасля таго ўшчування наўрад ці змянілася – яна адлюстравана ў камюніке на сайце арганізацыі:

Чаго вартае меркаванне «геніяльнай пракуратуры», было паказана амаль паўмесяца таму (belisrael, 03.06.2021). Але ж высокапастаўленых асоб, якія жывуць у сваіх інфармацыйных бурбалках, даволі цяжка адтуль выкалупаць… І во сёння прыйшоў э-адказ ад намесніцы гендырэктара РУП «Белпошта» па эксплуатацыйнай дзейнасці Алены Васільеўны Драздовіч. З няпрошанай парадай: «Адносна распаўсюджвання газеты “Новы час” Вы можаце звярнуцца да рэдакцыі, на якую ўскладзены функцыі па распаўсюджванні ў адпаведнасці з Законам».

Што ж, рэдакцыя «НЧ» не здаецца і насамрэч ужо тыдзень як збірае адрасы ахвотных для «альтэрнатыўнай падпіскі». А 15.06.2021 разрадзілася наступнай навіной:

У вольным доступе па-беларуску з’явілася кніга Тэадора Герцля «Яўрэйская дзяржава»

Поўная назва твора «Яўрэйская дзяржава. Спроба сучаснага вырашэння яўрэйскага пытання». Кніга была напісана ў 1896 годзе. Магчымасць чытаць яе па-беларуску з’явілася ўчора.

Учора ў публічны доступ быў выкладзены беларускі пераклад самай вядомай кнігі яўрэйскага літаратара і публіцыста, заснавальніка ідэялогіі сіянізму Тэадора Герцля.

Пераклад распачаўся некалькі гадоў таму, яго зрабіў Ігар Крэбс пры невялікай дапамозе Віталя Станішэўскага. Фрагменты перакладу друкаваліся ў часопісе «ПрайдзіСвет» у верасні 2018 года ў нумары «Габрэйскі акцэнт».

Цяпер поўны тэкст кнігі даступны на «Беларускай палічцы» ў вэб-фармаце і ў фармаце epub па спасылцы, а таксама на Google Дыску ў выглядзе PDF-файла.

Удакладню: пераклад з нямецкай з’явіўся ў вольным доступе ўжо ў нядзелю, 13 чэрвеня. Выклаў яго колішні госць Ізраіля, беларускі лінгвіст В. Станішэўскі, адрэкамендаваўшы твор Т. Герцля так: «Кніга, якая дэманструе волю і імпэт да стварэння нацыянальнай дзяржавы і настойлівасць у ажыццяўленні мары. Дзеля натхнення ўсім, хто верыць у сваю нацыянальную дзяржаву».

Герцль на ізраільскіх банкнотах 1960-70-х гг.

Тым часам тутэйшыя ідэолагі робяць выгляд, што вераць у «народнае адзінства». У пачатку чэрвеня на ўваходзе ў парк ля Камсамольскага возера (Нававіленскі завулак, 2) павесілі каравы білборд:

Падобныя ўзоры прапаганды сцябалі Ільф & Пятроў, паваенны пісьменнік Ілья Звераў… Пасля іх я б мо і пакінуў «крэатыў» без увагі, але кінулася ў вочы, што пітная крыніца ў парку стаіць бяздзейная (грошыкі, відаць, пайшлі на стэндзікі).

Сёння ў 8.00-8.15

Між тым у Мінску намячаецца спякотнае лета. Як патлумачыць шэфам гарвыканкама і адміністрацыі Цэнтральнага раёна, што народнае адзінства – гэта не марнаслоўе з білбордаў, а магчымасць для «левых», «правых» і цэнтрыстаў наталіць смагу? Баюся, у бліжэйшы час – ніяк (гл. вышэй тэзіс пра інфармацыйныя бурбалкі). З цягам часу, калі горадам будуць кіраваць пераможцы мясцовых выбараў, а не прызначэнцы, – можа быць, удасца.

Дапраўды народныя адказы на чынавенскі выклік. Даўгінаўскі тракт і «Арлоўка» (аўтары невядомыя; «не спрабуйце гэта паўтарыць» :)).

Думаю, што з расстаноўкай прыярытэтаў не памыляюся. Не памыліўся ж у ліпені 2020 г., калі ўзважваў будучыя крокі ўладаў у «поствыбарны» перыяд: «Верагодна, прадоўжацца спробы згуляць на полі “апазіцыі” – маю на ўвазе ўсялякія “Дні вышыванкі”, дый увогуле, працэс “мяккай беларусізацыі”». Так, у гэтым месяцы ладзіцца чарговы БРСМ-аўскі конкурс «Сэлфі & фота з вышыванкай», а ўчора ва Ўшачах былі ўсталяваныя помнікі-бюсты Васілю Быкаву (1924–2003) і Рыгору Барадуліну (1935–2014). Праўда, грошы на іх збіралі прыватныя асобы, але дазвол даваў райвыканкам… І што характэрна, падпісаны той дазвол быў 28.08.2020 – пасля «выбараў».

Крыніца фота

Чыноўнікаў не спыніла тое, што дзядзька Васіль і дзядзька Рыгор належалі да БНФ, крытыкавалі ўладу Лукашэнкі. «Мёртвыя не кусаюцца».

Вольф Рубінчык, г. Мінск

16.06.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 16.06.2021  22:41

В. Рубінчык. Безназоўнае

Нават да маёй ізаляванай званіцы даходзяць звесткі, што так званая генпракуратура, якая два з паловай месяцы валаводзіць са справай Рамана Бандарэнкі, займела намер прызнаць бел-чырвона-белы сцяг «экстрэмісцкім». Г. зн. пакінуць «у законе» адзін чырвона-зялёны.

Не праміну зацытаваць свой тэксцік чатырохмесячнай даўніны:

З павагай стаўлюся да абодвух варыянтаў сімволікі, але бел-чырвона-белы сцяг з’явіўся раней на 30 з плюсам гадоў і болей грэе душу… Пад ім у снежні 1917 г. прайшоў Усебеларускі з’езд, без якога не было б сучаснай Беларусі. Дый цяжка запярэчыць аўтарытэтным навукоўцам канца ХХ ст. (гл. у артыкуле Аляксандра Кур’яновіча пастанову Вучонага савета Інстытута гісторыі Акадэміі навук, прынятую 12.09.1991) наконт таго, што «герб і сцяг БССР, зацверджаныя ў 1951 г., не адлюстроўваюць шматвяковую гераічную гісторыю і нацыянальныя колеры беларускага народа».

Наўрад ці на 44-м годзе жыцця змяню сваю пазіцыю праз высілкі нейкіх там гора-пракурораў і «дэпутатаў».

На мінулым тыдні палітаглядальнік Арцём Шрайбман таксама выказаўся пра два віды сцягоў:

Забарона БЧБ і прызнанне яго экстрэмісцкім — важны крок да далейшай сакралізацыі сцяга. Ён пачынаў 2020 год як сімвал нацыянальна-дэмакратычнай праслойкі грамадства — 15-20% ад сілы. Завяршаў ён гэты год як сімвал шырокага грамадзянскага пратэсту без прывязкі да сваёй гісторыі. Чырвона-зялёны сцяг заўсёды меў большую падтрымку, чым беларуская ўлада, і дакладна мог яе перажыць. Цяпер грамадству прапануюць падзяліцца. Сядзець побач з чырвона-зялёным сцягам цяпер праява палітычнай пазіцыі…

Такая палітызацыя сімвала і яго прывязка да канкрэтнай пазіцыі — шлях да таго, што сыход улады будзе азначаць сыход і яе атрыбутаў разам з ёй. Чырвона-зялёны сцяг меў шанцы не стаць такім атрыбутам, але зараз сапраўды стане.

Забараняючы БЧБ, улада гарантуе, што ён будзе дзяржаўным, паколькі гэта цяпер не субкультура.

На мой густ, развагі трохі павярхоўныя і паспешлівыя – відаць, даецца ў знакі вопыт вядзення тутбаеўскай рубрыкі «Разжёвано» – але ў цэлым карэктныя. Тым часам на Арцёма накінуліся «правільныя нацыяналісты» – на першы погляд, за слоўца «субкультура», а на другі?..

Аляксандр Краўцэвіч (фб, 30.01.2021). Палітычны аналітык Шрайбман назваў бела-чырвона-белы сцяг да 2020 «субкультурай». Вось за што не люблю гэткага гладкапісара – не грамадзянін, не патрыёт, цынік.

Віталь Станішэўскі. Метады ў ТУТ.бая такія. Часціца «не» падсвядомасцю не ўспрымаецца, ён мусіць ведаць, на семінарах гэтаму вучаць. Так што так, абазваў субкультурай… Да таго, як Шрайбман напісаў, што наш сцяг – больш не субкультура, хто ўласна так лічыў? Ён мог бы напісаць і так: БЧБ – больш не сцяг людажэраў. Ці там: БЧБ – больш не фішка інстаграмных пустышак. Разумееце, Шрайбман штучна закінуў думку, нібыта нехта так лічыў у мінулым.

Севярын Квяткоўскі. Чалавек абраў шлях працы на РФ. І звяртаецца да РФаўцаў.

Уладзімір Хільмановіч. Я адзін раз прачытаў гэтага «аналітыка» і больш ні разу не ўзьнікла жаданьне яго чытаць.

Анхела Эспіноса. БЧБ сьцяг і ёсьць дзяржаўным сьцягам РБ. Ці хтосьці далей лічыць рэферэндумы гэтага пацука легітымнымі?

А. Э. Руіс (фота з lit-bel.org)

Адразу адкажу беларускамоўнай паэтцы з Іспаніі, ганаровай сяброўцы «майго» творчага саюза. Хоць непасрэдна я не ўдзельнічаў у рэферэндуме 1995 г. – ён ладзіўся за месяц да таго, як мне споўнілася 18 – дастаткова ведаю пра ігнараванне законаў у час яго падрыхтоўкі… Тым не менш парушэнні юрыдычных норм – і аналагічныя праз паўтара года – не абудзілі шырокія народныя масы; апошнія прынялі як непераадольную сілу і новы-стары сцяг, і Канстытуцыю ўзору 1996 г. Дэ-факта дзяржаўным сцягам стаў чырвона-зялёны, і з ім падчас навуковай канферэнцыі ў Магілёве (май 2014 г.) не грэбаваў фоткацца нават Алег Трусаў, «дэпутат Незалежнасці», удзельнік галадоўкі супраць рэферэндуму 1995 г… Калі я злёгку пакпіў з той «фотасесіі», спадар Алег аджартаваўся прыкладна так: «Абы не з расійскім трыкалорам».

Сумна, але праўда: прыхільнікі бел-чырвона-белага штандара і адпачатнага тэксту Канстытуцыі (гэта розныя катэгорыі, але шмат у чым пераплеценыя) пасля 1995–96 гг. апынуліся ў меншасці ды наступныя 20 з чымсьці гадоў на самай справе ўяўлялі з сябе нешта накшталт «субкультуры». Са сцягам выходзілі на дэманстрацыі тутэйшыя дысідэнты, шмат гадоў ён вісеў над уваходам у сядзібу БНФ па вул. Варвашэні, 8, мо і над іншымі падобнымі сядзібамі… але кола яго прыхільнікаў да 2020 г. расло марудна. Нават у кастрычніку канцы верасня 2020 г., паводле даследавання брытанскага «Chatham House», на пытанне «Якія з наступных дзяржаўных сімвалаў найдаражэйшыя Вам?» перавагу бел-чырвона-беламу сцягу і «Пагоні» аддалі 38,2%. Гэта нямала, але ніяк не адпавядае ўяўленням пра пераважную большасць; да таго ж 42,2% выбралі ўсё-такі афіцыйную сімволіку (c. 25 справаздачы). Так, пасля жнівеньскіх падзей.

Пра тое, што Канстытуцыю ўзору 1994 г. вярнуць аўтаматычна не ўдасца, дый наўрад ці гэтае вяртанне было б аб’ектыўна мэтазгодным, я разважаў не аднойчы. Новыя довады – і, на маю думку, даволі грунтоўныя – выставіў Міхась Пліска.

З тымі, хто нападае на асобу Шрайбмана (argumentum ad hominem), не бачу неабходнасці сур’ёзна спрачацца. Ну, можа, і я «працую на РФ» – стасаваўся нейкі час з маскоўскім выдавецтвам (прыватным, але хто ведае?), ездзіў з жонкай у Піцер, Пскоў, Смаленск…

Трохі расчараваў мовазнавец-бізнэсовец Віталь – «выкрывальнік маніпуляцый», які проціставіў апошнім тэзіс, варты Оруэла: «“не” значыць “так”» (ды іншы довад ад абсурднага, звядзенне меншасці да людажэраў…). А калісьці я спасылаўся на В. С. 🙁

Некаторым крытыкам Арцёма, як заўважыў, не спадабалася, што чалавек з яўрэйскім прозвішчам увогуле ўзяўся разважаць пра палітыку ў Беларусі. Нічога новага, адзначаў гэткую рэакцыю чатыры гады таму; з другога боку, цягам «рэвалюцыі свядомасці» некаторыя «інтэлектуалы» маглі б і паразумнець… Бязглуздыя нападкі – чарговы доказ таго, што ў 2020 г. рэвалюцыі не адбылося, а «неверагодная салідарнасць» апанентаў рэжыму была залішне міфалагізаваная.

Яшчэ адзін невялікі, але важкі доказ – становішча недзяржаўных газет. «Комсомольская правда в Белоруссии» яшчэ год таму па серадах выходзіла накладам 165-180 тыс. асобнікаў. Пасля летніх і восеньскіх мітрэнгаў наклад «таўстушкі» сягае 36600 (№ за 21.01.2021). Так, газету выкінулі з друку ў Беларусі, з кіёскаў і з падпіснога каталога «Белпошты», аднак яна прадаецца ў буйных крамах і… не выклікае ажыятажу, нягледзячы на бясспрэчныя заслугі рэдакцыі перад «вольным словам». Там, дзе я набываю «КП» (гіпермаркет у Цэнтральным раёне Мінска, побач з «Плошчай Перамен»), у серады яшчэ ляжаць купы нераспрададзеных газет за мінулы чацвер 🙁

Да канца студзеня 2021 г. «Новы час» пашыраўся не толькі па падпісцы, а і праз «Белдрук» (цяпер прадпрыемства мінінфармацыі «спахапілася» ды прыбрала няўрадавую газету з продажу). Ізноў, не казаў бы пра шалёны попыт і шквал грамадскай салідарнасці з выданнем: наклад 4200 асобнікаў (№ за 22.01.2021) пры цане 56 капеек як бы намякае. Праўда, год таму – 24.01.2020 – наклад сягаў толькі 2000 ас. Але чаму яму было не вырасці ў 5-7 разоў – напрыклад, за кошт 25 тыс. чытачоў друкаванай версіі «Народнай волі», якая не выдаецца з сярэдзіны лістапада 2020 г.? Далёка не ўсё вырушылі ў сеціва

Каб не забыцца, скажу тутака дзякуй тым, хто ў студзені 2021 г. самахоць стварыў «мае» старонкі ў беларускамоўнай вікіпедыі: як «клясычнай», так і «наркамаўскай». Гэтыя стваральнікі – Руслан Равяка і Уладзіслаў Чаховіч. «Чытайце, зайздросціце…» (С) Вікі-праектам(і) ніколі не захапляўся, але тут ужо такая справа: калі эсбэшны М-к «супраць», то я – «за» 🙂

Тут мінскі жыллёвы комплекс «Магістр» абклаўся жоўтымі зоркамі з лічбамі «6.2» (пад гэтым кодам «Магістр» пазначаны ў спісе раёнаў, якія, паводле гарадскіх уладаў, вымагаюць узмоцненага патрулявання міліцыі)…

Так сабе ідэя – што з патруляваннем, што з шасцікутнымі зоркамі. Пры ўсёй жорсткасці рэжыму, ён не дасягнуў узроўню татальнай гітлераўскай лютасці… Можа быць, выявы пакліканы прыцягнуць увагу да тутэйшага аўтарытарызму? То пра яго і так усе, хто хацеў, даведаліся за апошнія паўгода. Альбо аўтары «перформанса» хацелі прысароміць чыноўнікаў? Дык я не ўпэўнены, што апошнiя ведаюць пра злавесны сэнс жоўтых зорак, а калі ведаюць – хутчэй за ўсё, проста паціснуць плячыма. Што да жыхароў раёна, іх такая «творчасць», імаверна, толькі дэмаралізуе. У мінчан хапае нагодаў, каб адчуваць сябе прыніжанымі, нашто выдумляць новыя?

Сумняюся я і ў тым, што дапаможа паспалітым беларусам вестка пра вылучэнне Святланы Ціханоўскай у патэнцыйныя лаўрэаты Нобелеўскай прэміі міру 2021 г. (вылучыў, нібыта, прэзідэнт Літвы…) Замежныя прэміі зазвычай не дадаюць палітыкам аўтарытэту ва ўнутраных справах – успамінаюцца казусы Міхаіла Гарбачова ды Шымона Пераса… Калі казаць пра беларусаў, то неўзабаве па прысуджэнні яму прэміі Еўрапарламента (2006) Аляксандр Мілінкевіч «садзьмуўся»… Напрошваецца выснова: добрая рэпутацыя ва ўласным горадзе/раёне/краіне, магчыма, важнейшая, чым сусветнае прызнанне. Не шкода мне прэмій, але, так ці іначай, грамадска-палітычным дзеячам – а Святлана ўсё ж імкнецца быць палітыкіняй – варта абапірацца перадусім на сваіх землякоў.

Сяння споўнілася 75 год «Краснакуцкаму» – Уладзіміру Майсеевічу Ліўшыцу, які публікуецца ўжо з паўстагоддзя. За гэты час ён усебакова апяяў Горкі Магілёўскай вобласці і Ноф а-Галіль у Ізраілі (дзе жыве з 2007 г.). Пазнаёміўся з ім я ў Мінску, на «яўрэйскай» навуковай канферэнцыі 1996 г. – потым абменьваліся лістамі на розныя тэмы… Прывяду жартаўлівы вершык, які друкаваўся ў беларуска-яўрэйскім бюлетэні «Мы яшчэ тут!» на 60-годдзе кандыдата філасофскіх навук, тады яшчэ дацэнта Беларускай дзяржаўнай сельскагаспадарчай акадэміі:

Прыгоды Тараса на Горацкім Парнасе

Павел Саковіч

Тарас заўважыў вокам зоркім:

Хтось пад гарой вядзе раскопкі.

Вунь як стараецца – глядзі ты!

Мо талент свой ім тут зарыты?

Але калі так пойдзе дзела,

Гара каб раптам не асела.

А можа, трэба – для страхоўкі –

Пужнуць нахабу з дубальтоўкі?

Намер Тараса Зеўс спыняе:

– Яго ж любы сабака знае!

У Горках тых ва ўсякім разе,

Бо ўсё тут вывучыў, аблазіў,

І напісаў пра Горкі кніжку.

З ім варта выпіць па кілішку!

Пакліч сюды яго, Тарасе,

Хай адпачне лепш на Парнасе.

Ён будзе тут зусім не лішні:

Пісьменнік, навуковец, Ліўшыц.

У. М. Ліўшыц (злева) з магілёўскім літаратарам Міколам Яцковым. Фота: horki.info

Un avade, biz hundert un cvancik! Да 120!

Вольф Рубінчык, г. Мінск

01.02.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 01.02.2021  21:21

* * *
.
Анхела Эспіноса (facebook, 03.02.2021). 
Адразу адкажу гэтаму прэтэнцыёзнаму аўтару (які цытаваў мяне без дазволу ані права на рэпліку і чамусьці здымак 2015 года запосьціў), што няважна, каго парушэньні ”абудзілі” ці ”не абудзілі”. Ад гэтага парушэньні не ператвараюцца ў закон. А наступным разам прасіце фота, я дам новае з асабістага архіву.
П. С. Вельмі цікава, дзе здымкі іншых каментатараў. Чаму толькі я.
.
Ад В. Р. (Мінск, 22.04.2021). Пардон, што рэагую са спазненнем. Дазволу на цытаванне рэплік з fb, наколькі ведаю, не патрабуецца. Паважаю думкі замежнікаў (і замежніц) пра бел. сітуацыю… Усё ж, як грамадзянін РБ, сталы жыхар яе сталіцы, нарэшце, як прэтэнцыёзны аўтар з дыпломам палітолага, дазволю сабе і далей самастойна вырашаць, што важна ў нашым кантэксце. Можна? 😉
PS. Чаму гэткі здымак? Не самаапраўданне, а тлумачэнне: ведаючы пра блізіню А. Э. да СБП (наконт інш. каментатараў не быў у курсе), натуральна было наведаць сайт гэтай творчай суполкі ды знайсці выяву тамака.

Изменит ли Беларусь «Всебелорусское народное собрание»?

От belisrael. Раньше трудно было себе представить, что мы перепечатаем материал из «Телескопа» – ресурса, который нам, мягко говоря, не близок, да и в 2019 г. был замечен в распространении фейков. Но статья С. Игнатовского показалась нам заслуживающей внимания, хотя, пожалуй, чересчур категоричной в своих выводах. Вслед за ней предлагаем мнение нашего читателя П. Резванова – сотрудника одного из научных учреждений г. Минска…

Почему Всебелорусское народное собрание не изменит Беларусь

Помните старый советский анекдот про рабочего завода по сбору детских колясок, который понемногу воровал с работы детали и пытался дома собрать детскую коляску?.. Но сколько они ни старался, все равно выходил пулемет. Именно эта история вспоминается, когда наблюдаешь за процессом подготовки Всебелорусского народного собрания (далее – ВНС) номер 6.

Если принимать на веру все, что говорится в официальных белорусских СМИ, получится примерно следующая картина: 11-12 февраля в Минске пройдет некое судьбоносное народное вече, которое определит жизнь страны на пять лет вперед и более того – сильно его улучшит. Участвовать в вече будут лучшие представители народа, выбранные этим народом совершенно свободно, более того – там будут не только «ябатьки», но и носители альтернативных мнений. После ВНС, надо полагать, жизнь страны сразу же кардинально улучшится и наступит тот самый Год народного единства, который был заявлен в новогодней речи президента.

Но это – общий контур. Если же слушать более внимательно, то всплывает множество любопытных деталей. То Лукашенко мимоходом обмолвится, что никаких особенных полномочий у ВНС нет и менять конституцию оно не будет. То появятся списки уже утвержденных делегатов, и выясняется, что никаких «представителей народа» там и в помине нет, а есть старые (вернее, уже не особенно старые – лет 45-50) добрые белорусские номенклатурщики, т.е. примерно те же люди, что наполняли залы и во время предыдущих пяти ВНС. Встает вопрос: а зачем, собственно, созывать такое собрание, если оно окажется калькой всего, что было до этого?

Ответ прост. Грандиозное народное вече никогда и не при каких обстоятельствах не может стать гибким и мобильным инструментом быстрого реагирования на ситуацию в стране. Иллюзии по этому поводу люди испытывали всегда – что, мол, соберемся все вместе, услышим друг друга и выберем лучшее. Так вот – такая схема не работала ни в каких исторических условиях. В августе 1917 года в центре Москвы, в Большом театре, было собрано Московское совещание – аналог ВНС, только для всей России. Съехались представители всех движений и партий – судить и рядить, как жить дальше. В итоге собрание превратилось в то, во что и должно было превратиться – в многодневную пустую говорильню. Правильных и красивых слов было сказано много, но они так и остались словами. А история страны пошла так, как нужно было ей, а не делегатам совещания.

Другой пример. 1990 год. В Кремле торжественно идет XVIII съезд КПСС. Полон зал делегатов, они принимают решения… И что, помнит сейчас кто-то имена тех делегатов? Выполнено ли было хоть одно их решение?..

Да и вообще трудно вспомнить хотя бы одно такое мероприятие, которое действительно преобразовало бы историю страны. Что, разве народное вече принимало решение о начале революции 1917-го, коллективизации, полете Гагарина в космос, развале СССР, создании независимой Республики Беларусь?.. Да ничего подобного. Утром люди просыпались, включали радио и узнавали – оказывается, полетел Гагарин или мы уже независимые.

Почему так? Да потому, что каждое массовое собрание людей, пусть даже самых демократически настроенных и разных взглядов, никогда не порождает некие новаторские идеи и тем более не проводит их в жизнь. Этим занимаются те, кто устраивает такие собрания, организовывает их. Ведь не ХХ съезд КПСС внезапно родил в своих глубинах идею развенчания Сталина. Нет, эта идея родилась до съезда и была озвучена его лидером – Хрущёвым, которого делегаты просто поддержали, так сказать, легитимизировали. Так и ВНС не породит ровно ничего ошеломительно нового. Можно заранее быть уверенным, что оно превратится в очередной съезд номенклатуры, где хорошо одетые люди в зале будут аплодировать, когда надо, и голосовать за то, за что надо. Возможно, некоторые окна в государственном здании перезастеклят, пару дверей заложат, пару – пробьют. Возможно, выступит из зала делегат Воскресенский, который «смело» заявит о необходимости политической амнистии. Но никто его смелости не удивится, потому что все будут в курсе – смелость эта запланирована заранее. Какие-то грандиозные новации?.. Да ни в жисть. Зачем, когда надо сохранить то, что есть?..

Некое сомнение в этом могло зародиться в двух случаях – если бы делегатами ВНС-6 избрали значительное количество активистов Сопротивления-2020 и если бы даже прогосударственно настроенные делегаты имели опыт и желание активного обсуждения происходящего, примерно на уровне Совета народных депутатов-1989. Но никаких смутьянов в ВНС-6, понятно, не пустят (и это понятно: они просто начнут из зала орать «Долой Лукашенко» и испортят весь праздник), а опыта демократических дебатов у тех, кого пустили, нет и быть не может.

Так что как ни собирай детскую коляску, из нее все равно получится пулемет. В смысле – безупречное внешне, выверенное, «правильное» мероприятие, которое единогласно одобрит все предложенные президентом вещи и на которое потом можно будет ссылаться с удивленным лицом: вы ж хотели всенародный сход, так вот он прошел, чего еще надо?

Сергей Игнатовский (12.01.2021)

* * *

Несмотря на то, что Всебелорусское народное собрание вроде бы «выступает от имени народа, трудовых коллективов», далеко не во всех трудовых коллективах выборы в это собрание проводились. За всё время существования ВНС [с 1996 г.] я не участвовал в выборах его депутатов не из принципа, а потому, что рядом со мной этих выборов не было. Так что если сейчас (из тех, у кого есть хоть какая-нибудь власть) «нас даже не представляет» один Рыгорыч, потом будет не представлять целое собрание. Не знаю, догадывается об этом Рыгорыч или нет, но основания для протестов не исчезнут! Так что вряд ли это собрание кого-то стабилизирует…

Пётр Резванов (09.12.2020, пер. с бел.)

«Радыё Свабода» продолжает обсуждать ВНС. Латушко спорит с Тихановским (правда, последний текст – с «Немецкой волны»), но Карбалевич объясняет, что спор (почти) бессмысленный: поскольку «участники [ВНС] избираются» только «Советами депутатов [всех уровней] и наиболее многочисленными общественными объединениями», то попасть туда хоть кому-то из не-«ябатек» почти невозможно.

Кстати, этот Указ вызывает и иные вопросы: почему «участников и приглашенных лиц шестого Всебелорусского народного собрания» именно «2700 человек», из них участников «от каждой области – не более 310 человек, от г. Минска – не более 370 человек» (ну, никак эти цифры не следуют из этих и этих данных!)? Даже новая странная инициатива (например, с чего её организаторы взяли, что «Facebook» и «Одноклассники» менее представительны, чем Viber и Telegram? Я, например, ничем из перечисленного не пользуюсь) более понятна в этом смысле.

Он же (07.01.2021, пер. с бел.)

В качестве дополнения – мысли нашего минского автора о предыдущем «народном собрании» (2016 г.).

* * *

Жаркий июнь… Юбилейная, пятая тусовка «честных» делегатов в Минске. Вчера в метро уж так навязчиво кричали через репродуктор: «Сегодня происходит один из важнейших форумов в жизни нашей страны…» Никакой он не важнейший, понятно: организаторы всё решили заранее. К жителям Беларуси в очередной раз залезли в карман: ну, положа руку на сердце, затраты относительно небольшие (всё же мероприятие не затянулось, и дарили делегатам не «Мерседесы», не тракторы, а «всего лишь» самсунговские планшеты). В сравнении с деньгами, выброшенными на геополитические проекты – дружбу с Венесуэлой, строительство АЭС – копейки, можно сказать.

Главный оратор по-фрейдовски проговорился, какое место отводит народу: «И запомните простую народную истину: Не сено идёт к корове, а корова к сену. И надо научить наш народ двигаться туда, где есть рабочее место». Впрочем, почти так же видит своих любимых бедненьких белорусиков Светлана Алексиевич: по Минску, оказывается, ходит какое-то безликое «народное тело». Возможно, в следующий раз один прямо скажет о «быдле» («В Западной Беларуси при Польше национально-языковые права белорусов топтались, их обзывали и выставляли быдлом и хамами», отмечал лингвист Виталий Станишевский), а другая – о «биомассе»; дурные примеры заразительны.

Ах, в Беларуси невысокая отдача от труда, которая не растёт уже три года, поэтому всем надо «раздеваться и работать»!.. Кинорежиссёр Юрий Хащеватский – не очень мне симпатичный, ибо сам во многом отстал от жизни – метко заметил о Лукашенко: «остановился, застрял в той матрице, которую создал для себя». Неудивительно: человек 22 года руководит, давно пересидел на должности руководителя страны Брежнева (тот лишь 18 лет продержался), а многие помнят, во что превратился Леонид Ильич в конце 1970-х – начале 1980-х гг…

Я бы, может, и не стал упоминать шоу в центре Минска, если б не «израильский аспект». Приехала Софа Ландвер, которая всё-таки не ком с горы, а министр абсорбции Израиля (покинула эту должность в ноябре 2018 г. – ред.), председатель израильско-белорусского комитета по экономическому сотрудничеству и т. д. И понеслось! «Всебелорусское народное собрание – это весьма значимое мероприятие для страны, где обсуждаются планы на ближайшую пятилетку и подводятся итоги предыдущих лет. Примечателен тот факт, что собрание созывается один раз в пять лет и будущее страны определяется действительно всенародно». Сразу видно, что 30 лет, прожитых в СССР (1949-1979), наложили на сознание Софы неизгладимый отпечаток: видимо, до сих пор тужит по пятилеткам и коммунизме, который должен был построиться год спустя после её отъезда… И ясное дело, визитёрка лучше миллионов граждан Беларуси, непричастных к собранию, знает, что такое «всенародность»…

Вольф Рубинчик (24.06.2016, пер. с бел.)

Опубликовано 14.01.2021  00:14

Шутить иль не шутить? Вот в чём…

* * *

На днях один популярный журналист позволил себе выдать интервью популярному белорусскому интернет-ресурсу nn.by. Любопытная вышла беседа; правда, о ресурсе я ничего нового не узнал, а вот о журналисте и учреждении, где он много лет работал, кое-что узнал. Оказывается (кто бы мог подумать) на супермегапортале tut.by была самоцензура! ¯\_(ツ)_/¯

Слово самому Артёму Шрайбману:

Я не позволял себе анонсировать акции протеста, если они несанкционированные. Прямого запрета на это в белорусском законе нет… но все точно знают, что «прилетит»… Я не позволял себе сатиры над Лукашенко и его семьёй… если б я захотел это сделать, то, скорее всего, моя внутренняя самоцензура меня бы остановила, потому что есть понимание, что Лукашенко очень болезненно воспринимает шутки над собой и своей семьёй, если они не добрые… Всё то другое, что я писал для тутбая, и вообще работа в тутбае, важнее, чем иметь возможность пару раз пошутить.

А. Шрайбман и ведущая программы «Ток» А. Ровдо, скриншот с youtube.com

Невольно вспомнилась известная сказка «Проданный смех» – вернее, фильм по ней… Возможно, проблема журналиста заключалась в том, что хозяин корпорации «тутбай» слишком серьёзно себя воспринимает. Не то, чтобы Юрий Анатольевич подражал эльдар-рязановскому тов. Огурцовуи сам шутить не люблю, и людям не дам»), но чувство юмора у него специфическое, как это обычно бывает у самозваных «оракулов»… Одни «сельские клубы» чего стоят.

Пара новых (2020), но уже тухлых перлов от Ю. Зиссера

Ну, а мы никак не связаны с означенной корпорацией, хоть однажды, 3 года назад, и пытались ей помочь. Потому – шутили, шутим и будем шутить, в том числе над политиками, чиновниками и «народными героями». Во всяком случае, я сам решаю, когда вставлять шпильки «солнцеподобному», когда – «единой нобелевской», а когда – другим важным дядям и тётям. Министерства и ведомства мне в этом деле не указ; видимо, я родился слишком рано, в «рабском» 1977 году… Мои понятия о том, «что такое хорошо и что такое плохо», формировались до 1994 года (хорошо это или плохо).

Ниже – шутки-шмутки о президенте Национального олимпийского комитета в переводе с белорусского, добрые и не очень. Как любит говаривать одна весёлая борисовчанка, «этот праздник для вас» 🙂

И да, конечно, поздравляю с Пуримом всех, «кому релевантно» 😉 Картинки – от пинчука-идишиста Ромы Циперштейна; уже публиковались здесь, но тем не менее.

В. Рубинчик (зам. редактора belisrael.info в 2016–2018 гг.),

г. Минск, 10.03.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

* * *

Давно пора бы догадаться всем заинтересованным, что А. Лукашенко – друг самому себе, ну разве что ещё близким родственникам и паре-тройке доверенных лиц (если вспомнить, как он обходился с теми, кто помогал ему придти к власти, то и последнее выглядит сомнительно). Он сам признавался в 2005 г., что друзей не хватает, что «президентство – это колоссальное одиночество… С годами это больше и больше усиливается». Подозревать его в какой-то особенной юдофилии или израилефилии нет оснований: лукашенковские жесты в адрес израильских политиков (Авигдора Либермана, Шимона Переса…) объясняются либо требованиями дипэтикета, либо желанием получить дивиденды через «еврейское лобби» на Западе, либо попытками заманить израильских/международных предпринимателей в Беларусь. Не буду цитировать самую одиозную часть высказывания о Бобруйске (октябрь 2007 г.), а вспомню это: «Мы его привели в порядок и израильским евреям говорим – ребята, возвращайтесь обратно. Я им сказал – с деньгами возвращайтесь!» Иными словами, без денег вы здесь на… кому-то нужны (и тратить их будете, как подскажут)… «Остапа несло» и после 2007 г., например, в послании 2012 г.: «Борис Васильевич Батура приходит и говорит: вот это наши умные евреи из Израиля приехали, хотят 45 гектар земли. Я говорю, ты что, это поле хорошее возле Боровой. Батура говорит: ну такой проект! Говорю: передай евреям привет, я им завтра найду неудобицы, но там затраты больше.» Почти как Жорж Милославский из гайдаевского фильма: «Так что мне передать мой король? – Передай твой король мой пламенный привет!»

(из «Котлет & мух»-5, 05.11.2015)

* * *

Главный оратор «Всебелорусского народного собрания» по-фрейдовски проговорился, какое место отводит народу: «И запомните простую народную истину: «Не сено идет к корове, а корова к сену». И надо научить наш народ двигаться туда, где есть рабочее место». Впрочем, почти так же видит своих любимых бедненьких белорусиков Светлана Алексиевич: по Минску, оказывается, ходит какое-то безличное «народное тело». Возможно, в следующий раз один прямо будет говорить о «быдле» («В Западной Беларуси под Польшей национальноязыковые права белорусов топтались, их также обзывали и выставляли быдлом и хамами», отмечал лингвист Виталий Станишевский), а другая о «биомассе»: дурные примеры заразительны.

Ах, в Беларуси невысокая отдача от труда, и она не растёт уже три года, поэтому всем надо «раздеваться и работать»!.. Кинорежиссёр Юрий Хащеватский метко сказал о Лукашенко: «остановился, застрял в той матрице, которую создал для себя». Неудивительно: человек 22 года руководит, давно пересидел Брежнева на должности руководителя государства (тот лишь 18 лет продержался), а многие помнят, во что превратился Леонид Ильич к концу 1970-х – началу 1980-х годов…

(из «К&М»-16, 24.06.2016)

Коллаж Олега Минича, racyja.com

* * *

«Главный» над всеми музеями и прочими госучреждениями уже не намекнул, а попросту дал отмашку готовиться к референдуму в Беларуси. С моей точки зрения гражданина РБ, первый и главный вопрос должен касаться возвращения в Конституцию максимального количества президентских сроков (два). В 2004 г. ограничение было снято – жызня показала, что пора его восстановить… Бессрочное руководство одного чиновника приводит страну к состоянию, не на ночь будь сказано, Кемеровской области…

Если же такой поправки в Конституцию предложено не будет, то следует уж напрямую спросить у «электората»: «Поддерживаете ли преобразование Республики Беларусь в монархию?» Так себе вариант, но он лучше, чем существующий строй, когда «ни рыба, ни мясо», когда выборы устраиваются для проформы, оттягивают значительные матресурсы и де-факто лишь деморализуют «электорат» (ОК, выборщиков). Как кто-то сказал, в монархической династии может случайно вырасти и пристойный человек…

Ей-ей, «президент» мог бы переназвать себя в царя (великого князя, короля, султана) Луку І, и «именем революции», как он это любит, создать новую аристократию. Например, из людей, чья фамилия звучит похоже: Лукашонки, Лукашанцы, Лукашевичи… Заодно нейтрализовал бы Лукашука, директора зловредного «Радыё Свабода», хоть оно в Беларуси и так уже, кажется, на коротком поводке. Агитаторы с пропагандистами всегда между собой легко договаривались 🙂

(из «К&М»-70і, 03.04.2018)

Коллаж О. Минича, racyja.com

* * *

В прошлый раз я рассуждал о возможном возрождении монархии в Беларуси. Вполне вероятно, что утомлённому жизнью неомонарху не нужна ответственность за всякие там Белоозёрски и Кричевы. Что ж, дарю идею: объявить себя самодержцем только на территории, которая не будет превышать по площади Лихтенштейн (в Европе с её карликовыми государствами это воспримут на ура). Например, путём референдума можно было бы выделить товарищу и его придворным часть Минска – северо-западную, с Дроздами, «Белэкспо» и резиденцией у Комсомольского озера. Назвать предлагаю «Батикан»; «крепкие хозяйственники» типа Миши Мясниковича замутят там и офшорную зону, и майнинговые фермы, и турцентры, и блэкджек со шлюхами… «Цивилизованный мир» слегка офигеет, а потом понесёт в государство-анклав свои нячэсныя капиталы. Ну, а остальная часть Минска будет наслаждаться самоуправлением – Рим же давно не зависит от Ватикана. Более того, и остальная часть Беларуси отдохнёт от…

(из «К&М»-70j, 10.04.2018)

* * *

Полтора месяца назад президент НОК, известный также как первый президент РБ, не прислушался к призыву уйти в отставку… Тем не менее призыв имел неожиданное продолжение – Рыгорыч наконец-то появился на заседании исполкома своей любимой организации и «навёл шороху». Например, было сказано: «К сожалению, в последнее время НОК несколько сбавил обороты. Если раньше в этом здании кипела жизнь, проводились резонансные мероприятия по олимпийскому образованию, поддержке детско-юношеского спорта, то сейчас этой работы почти не видно и не слышно…».

Короче, а-яй, «кто это сделал?» Рыба гниёт с головы, нет?.. Наверное, посмотрели в руководстве белорусского НОК, что их шеф не стремится исполнять данное 30.05.2017 торжественное обещание – каждый квартал посещать расширенные собрания – и сами решили «сбавить обороты», а первый вице-президент НОК вообще сложил свои полномочия, не отработав после их получения и двух лет.

Писали, что к Андрею Асташевичу появились вопросы в правоохранительных органах. Наверное, заслуженный мастер спорта РБ (получил звание за участие в любительских хоккейных турнирах вместе с Рыгорычам) тот ещё «жук», но кто был выдвинут вместо него? Не более и не менее, как сам помощник президента РБ Виктор Александрыч Лукашенко, а поддержали его кандидатуру исполкомовские единогласно.

Не люблю tut.by, и есть за что, но они дают возможность высказаться «простым» людям в комментариях, а за это кое-что могу простить. «Народная социология» показывает, что реплика «Так вроде бы нельзя семейным кланам занимать руководящие должности в одной организации?» (vadimkarako, 15.04.2019) на сегодня имеет рейтинг +368–3, «А больше людей в Беларуси нет?» (matutka-2) = +280–2…

Да, и. о. царя в который раз выстрелил себе в ногу, совершив в спортивно-административной сфере минимум три серьёзные ошибки за два года: 1) в мае 2017 г. «переизбрался» президентом НОК и пообещал активно участвовать в его работе, хотя явно не собирался этого делать; 2) в 2019 г. не ушёл в отставку вслед за своим первым заместителем; 3) продвинул – или позволил продвинуть – на место Асташевича своего сына, который к тому же «будет совмещать эту деятельность со своей работой на должности помощника Президента»…

После этаких камуфлетов заявления А. Г. Лукашенко – мол, нельзя мириться с ситуацией, когда бездарный руководитель пересаживается с одного тёплого места на другое («Понятно, что непотопляемость этих горе-руководителей основывается на таких негативных явлениях, как кумовство, протекционизм и круговая порука», 12.08.2014) – будут восприниматься чиновниками, в лучшем случае, с булгаковской иронией: взял бы дедуля и себя по затылку дубинкой постучал… С другой стороны, назначение В. А. Лукашенко в исполком НОК, замаскированное под выборы, имеет свою логику и может восприниматься даже с оптимизмом: пожалуй, «лавка запасных» режима в кадровых вопросах уже совсем коротка, перемены назрели и перезрели. В деле подготовки «Европейских игр» на К. Маркса, 38 не доверяют ни знаменитым спортсменам, ни крупным правительственным чиновникам… Их вынужден контролировать целый «сын главнокомандующего», ведь нынешний спорт – он такой: «не просто увеселительное зрелище, а битва, если хотите – война»…

 

Коллаж О. Минича, racyja.com

На первый взгляд, руководить в спортивной сфере легче, чем, к примеру, в сельском хозяйстве: всегда можно свалить причины неудач на самих спортсменов, тренеров, судей, допинг-лаборатории… Однако, если кто-то видит в «вице-президентстве» Виктора в НОК ступеньку к высшей должности в государстве, то, полагаю, ошибается. Лет через 5 большинству избирателей неприятно будет слышать саму фамилию «Лукашенко», а тем временем неумолимо подрастают конкуренты «клана», проявляющие себя и в околоспортивных интригах… Одного я упоминал.

(из «К&М»-112, 17.04.2019)

Опубликовано 10.03.2020  17:54

==============================================================================

О коронавирусе пара «шуток» от резидентов Беларуси:

От обыкновенного гриппа в мире в год умирает более 2,5 млн человек. От коронавируса умерло 3000 человек. Умирают пожилые люди от 70 лет или глубоко сами по себе больные люди. Остальные выздоравливают, как от обычного гриппа. Жаль, что СМИ навеяли такую панику. (Юрий Зиссер, из фб, 10.03.2020). Ю. З., сам владелец СМИ (!), завысил смертность от  «обыкновенного гриппа» раз в 5, а количество жертв коронавируса в мире уменьшил на четверть. «Интересно, зачем ему это понадобилось?» (С)

«На деле же, обратившись к статистике и медикам, видим: до пандемии куда как далеко, при всей опасности заболевания оно даже близко несопоставимо ни с чумой, ни с гриппом, выкосившим в свое время треть населения Европы» (Ирина Овсепьян из «президентской газеты», 12.03.2020). За день до этих великоразумных рассуждений «борчихи с фейками» Всемирная организация здравоохранения как раз и объявила о пандемии… Кстати, самый опасный («испанский») грипп в 1918–1919 гг. выкосил не «треть населения Европы», а около 1%.

Добавлено 13.03.2020  22:30

*

И ещё одна шутка (спойлер: вряд ли вы обхохочетесь) от «первого лица»:

Александр Лукашенко рассказал анекдот о российском политике Владимире Жириновском, который недавно раскритиковал белорусского Президента за подобные рекомендации. «Раскритиковал он, что водку нельзя, какая сауна, Лукашенко неправ. Приходит домой и жене говорит: “Налей сто грамм, буду лечиться от коронавируса”. Жена ему отвечает: “Володя, ты же только что Лукашенко раскритиковал, что водка не помогает”.  “Это я для всех сказал, а мне налей. Лукашенко не дурак, если говорит”. Жена ему опять говорит: “Володя, по-русски же после бани сто грамм пьют”. Жириновский: “Это по-русски. А я по-еврейски: сто грамм до бани и сто грамм после. Наливай!” На анекдот похоже, тем паче, что близко к нашей теме. Извиняюсь перед Владимиром Вольфовичем, но не мог себе не позволить рассказать эту быль», – заключил Александр Лукашенко (источник – официальное информагентство Беларуси, 19.03.2020).

Добавлено 19 марта 13:43