Tag Archives: современная музыка

Проклятие «Машины времени»?

ПРОКЛЯТИЕ КЛАВИШНИКОВ «МАШИНЫ ВРЕМЕНИ». ПОЧЕМУ ОНИ ПОКИДАЛИ КОЛЛЕКТИВ СО СКАНДАЛАМИ?

Из живого журнала ygashae-zvezdu.livejournal.com

12 февраля гулял день рождения клавишник Петр Подгородецкий, чье главное свершение игра в группе «Машина времени».

П. Подгородецкий

Вспоминая клавишников группы, Макаревич ударился в несложные подсчеты:

«Мы не раз замечали, что самые надежные люди в группе бас-гитаристы, потому что в их распоряжении всего четыре струны и голова не страдает. У гитаристов шесть струн, что уже сложнее. Ну, а у клавишников столько черных и белых клавиш, что крыша порой съезжает…»

У Подгородецкого, как водится, мнение противоположное:

«Я считаю, что не коллективу с клавишниками не везло никогда, а наоборот, что клавишникам не везло с коллективом. Это проклятие Машины времени».

Да, почти все клавишники покидали группу со скандалом и держали обиду, не в силах начать без «Машины…» новую творческую жизнь.

О Подгородецком ниже.

До него был Сергей Кавагоэ.

Кавагоэ

Японец Кавагоэ числился сооснователем группы и играл не только на клавишных. Начинал он с бас-гитары, закончил ударными. Клавишные занимали у проработавшего в «Машине…» десять лет Кавагоэ, так сказать, средний период с 1971 по 1974 год.

Создается впечатление, что Кавагоэ нужен был Макаревичу лишь как бесперебойный поставщик дефицитной аппаратуры. Отец Сергея был выездным, имея доступ к заграничным музыкалкам. Что говорить, если уже в 1969 году у Кавагоэ наличествовал японский электроорган.

Вспоминая о разрыве с Кавагоэ, Макаревич во всем винил свои творческие удачи. Что поделать, песни получались у него, лидером группы стал он.

Как говорил Макаревич:

«Никаких усилий для роста своей персональной популярности я, конечно, не прилагал, скорее, наоборот. Но Сережа страдал ужасно».

Кавагоэ стоял также у истоков группы «Воскресение», но и там долго не продержался. Уехал за границу, бедствовал, всё чаще обращался к дням молодости, обвиняя Макаревича в предательстве. Он, мол, группу создал, а его ушли. В итоге Андрей перестал отвечать на звонки бывшего друга.

Умер Кавагоэ в 2008 году, не старым еще человеком.

П. Подгородецкий

На место ушедшего в 1979 году Кавагоэ и пришел клавишником Подгородецкий. Его сотрудничество в «Машине времени» проходило в два этапа: 1979-1982 и 1990-1999.

Первый раз он покинул группу после фильма «Душа», объясняя это так:

«Финансовые дрязги, взаимное недоверие, а также определенная разница в творческих подходах, связанная с тем, что мне было не совсем интересно репетировать и работать с музыкантами значительнее более низкого уровня, послужили основными причинами того, что я покинул Машину».

Но конфликт был не такой уж острый, если в 1990 году Подгородецкий счел возможным вернуться вновь.

Уволили его после юбилейного концерта, посвященного тридцатилетию группы.

Подгородецкий никогда не отрицал пристрастия к игромании и кокаину, «машинисты» же навешали на него еще и безответственность, не товарищеские поступки, срывы концертов. Сам клавишник рассматривал увольнение как политическую акцию, устроенную спонсорами ансамбля, людьми из «СПС».

Какое-то время Подгородецкий держался на волне популярности, приобретенной в «Машине времени», вел интересное шоу «История сбитого летчика».

Пытаясь поддержать гаснущий к себе интерес, выпустил мемуар «“Машина” с евреями», где всё, начиная с названия, было ориентировано на скандал. Подгородецкий вывалил кухню «Машины…», дрязги коллектива, газеты радостно перепечатывали его откровения.

Но как заметил Евгений Маргулис: «Видно, что Подгородецкий обозлен и что он не писатель».

Макаревич рассказывал об уходе Подгородецкого так:

«Петя был нашим товарищем, в связи с чем мы закрывали глаза на его специфическую исполнительскую манеру, которая обусловлена просто недостатком вкуса. То есть, кабак из него периодически вылезал. Но со временем Подгородецкий превратился в совершенную свинью, и общаться с ним стало бессмысленно. То, что с Петром надо расставаться, понимали все машинисты, и решение о его увольнении было общим».

А. Зайцев

После первого ухода Подгородецкого из «Машины времени» в 1982 году его место занял Александр Зайцев. У него до «Машины…» опыт был также небогатый. Он проработал клавишником года четыре в двух не добившихся широкого признания ВиА.

Зайцев, как и Подгородецкий, нашел свою фишку. Если Петр любил показать народу пузо, то эффектный Зайцев выходил на сцену в военной шинели, за что заслужил прозвище «Полковник».

Зайцев проиграл в «Машине…» восемь лет и даже породнился с Макаревичем, став крестным его сына.

Дальнейшему его творческому продвижению помешал алкоголь.

Как и в случае с Подгородецким, взрыв пришелся на юбилейные торжества. В 1990 году планировались выступления в честь двадцатилетия группы, а Зайцев забил на репетиции, исчезнув в самый ответственный момент.

Максим Капитановский говорил:

«Заяц поступил тогда, как настоящий дурак. Запил, закололся, исчез, а потом вернулся, чуть ли не за полчаса до первого концерта во Дворце спорта, розовый, чисто выбритый, да ещё и нахамил Макаревичу, считая, что ничего плохого не сделал. И это после того как группа, разыскивая его, целую неделю обзванивала больницы, морги и т. п. Конечно, его сразу уволили».

И, так же как с Петром, Макаревич не счел нужным с Зайцевым даже разговаривать. Его увольнение произошло через директора группы.

Никакими творческими занятиями Зайцев больше не прославился, медленно спиваясь.

В 2008 году его убили квартирные риелторы.

А. Державин

После второго и окончательного ухода Подгородецкого место клавишника занял Андрей Державин. Честно говоря, не совсем понимаю, зачем Андрею это понадобилось. Он был самодостаточным артистом, с такими хитами в загашнике как «Не плачь, Алиса», «Чужая свадьба». Да, к нулевым популярность Державина просела, но не до такой степени, чтобы он не мог самостоятельно выступать в рамках ретро-волны.

А он пошел клавишником к Макаревичу, сопровождаемый ехидными замечаниями Подгородецкого о том, что, мол, его место в коллективе попсовому музыканту не занять.

Державин проработал в «Машине времени» 17 лет и уход его сопровождался скандалом, скорее раздутым, нежели реальным.

Державин не поехал с «Машиной» на гастроли по Украине. Сие трактовалось в том плане, будто парень поддержал присоединение Крыма к России, войдя с Макаревичем в конфликт. Ни сам Державин, ни Макаревич эту версию серьезной не сочли.

Державин реанимировал группу «Сталкер», с которой некогда добился популярности и, наконец, вернулся к поклонникам, ждущим от него старых песен. На «Машину времени» просто не осталось временных резервов.

Сейчас у «Машины времени» новый клавишник – Александр Левочкин.

Пока вроде работает.

Пожелаем ему удачи.

Источник (13.02.2021)

dom_pod_goroy 14 февраля 2021, 05:40:41 UTC

Позволю себе отметить небольшую неточность. Кавагоэ на клавишных играл, он был мультиинструменталист, но основная его роль — барабанщик. Так что после развала «Машины» в 1979 году Кавагоэ сменил Ефремов (кстати, играющий до сих пор), а не Подгородецкий.

* * *

От belisrael. Мы бы не сказали, что всё-всё в книге П. Подгородецкого (вышла в 2007 г.) было ориентировано на скандал. Есть в ней познавательные сведения о жизни в позднем СССР, остроумные байки. Например:

* * *

Власти не любили «Машину времени», скорее всего, потому, что не понимали. Макс Капитановский в свое время вспоминал анекдотом, как Макаревича пригласил к себе высокий чиновник. Ну а у Макара в то время была песня, скажем, про дождь. Типа, проснулся я утром, вставать не хочется, дождь идет и прочая нудятина. Но все почему-то задумывались о тайном смысле песни: про кого она — про Сталина или про Хрущева? В общем, высокий чин сдержанно похвалил «Машину», сказал, что ему нравятся песни, пожелал успешной работы. А когда Макар уже шел к двери, остановил его вопросом: «Андрей, но все-таки скажите мне, про что ваша песня, ну та, с дождиком, про Сталина или про Хрущева?»

* * *

В 1976 году я окончил музыкальное училище. Несмотря на мои тройки мне, единственному с курса, дали рекомендацию в консерваторию. Но мне несколько надоела академичность, и я решил добровольно отдать долг родине, то есть пойти в армию. Единственное, чем мне смогло помочь горюющее по этому пововоду руководство училища, — это тем, что меня с подачи директрисы взяли в Ансамбль Внутренних войск МВД СССР под руководством Елисеева, который можно сейчас видеть на всех торжественных концертах государственного масштаба.

Продержался я там полгода. Первое, что я там обнаружил — это то, что командир моего отделения — этой мой корефан и собутыльник по училищу Петька Лаврищев, учившийся на год старше. И первое, что он сделал, — дал мне пачку подписанных увольнительных с печатями. Так что я часто сваливал из расположения к молодой жене. Затем меня несколько раз ловили, прощали и снова ловили.

В общем, кому интересно, вам сюда.

Опубликовано 14.02.2021  18:18

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (84)

Яблычны Спас шалом! І грушавы таксама!

Толькі днямі я натрапіў на песню «Кампраміс» гурта «Бі-2», хоць адпаведны кліп убачыў свет у 2016 г. Мне, аўтару чатырох кніг пра шахматыстаў, павінна было спадабацца: як жа, шахматота ў творчасці вядомых расійскіх музыкаў беларускага паходжання (мо іх натхнілі «жывыя шахматы» ў Мінску-2015?)… Да таго ж гэтыя музыкі ў 1990-х нейкі час жылі ў Ізраілі, значыцца, «нашы людзі»… Але не, зусім не спадабалася 🙁

Мінск, чэрвень 2015 г. (фота С. Рубінчык); кадр з кліпа гурта «Бі-2».

У некласічнай аўтарскай музыцы – якую не падзяляю жорстка на папсу, джаз, рок ці там бардаўскае выкананне – цаню інавацыйнасць, шчырасць, гумар і/або іронію. Праказалі Лёва & Шура ў сваёй песні нешта новае? Не-а; максімабагдановіцкая сентэнцыя, маўляў, «няма таго, што раньш было», мільгала ўжо 100500 разоў, у тым ліку і ў расійскіх рокераў. З ходу, у БГ: «Когда ты был мал, ты знал всё, что знал…» У Макарэвіча: «И жизнь его похожа на фруктовый кефир…» І, вядома, у Цоя: «Когда-то ты был битником, уу-уу…», «Раньше в твоих глазах отражались костры…» Песня пра бітніка з ранняга альбома «Кино» («45», 1982) падабаецца мне найбольш, бо яна шчырая і канкрэтная, і досціпы з першых радкоў, і няма ні безвыходнасці, ні просталінейнасці.

А ў «Бі-2»? «Друг дорогой» відавочна не быў гатовы аддаць душу за рок-н-рол – ён «пил и курил, зажигал и тусил», а потым, пасля «ўзросту Хрыста», бач, нейкая «мара» павярнулася спінай… І цяпер жыццё – «сплошной проклятый компромисс». Пададзена прыгожа, гламурненька, з камп’ютарнымі спецэфектамі, а падмурак гнілы. Кампраміс як узаемныя саступкі – у прынцыпе, зброя моцных, плата за джэнтльменства і жыццё ў сучаснай цывілізацыі. Лямант пра «кляты кампраміс» – па сутнасці, чарговы заклік да прымітывізацыі, архаікі, у якую і так ужо шмат гадоў скочваецца няшчасная Расія, цягнучы за сабою суседнія краіны…

Скажаце: як песня не спадабалася, навошта ёй ахвяраваць свой час? Дык гурт усё ж небезвядомы – сёлета яму 30 год, быў заснаваны ў Бабруйску-1988. І 15 з нечым мільёнаў паглядзелі кліп… Вельмі многія лічаць, што гэта песня – з «глыбокім філасофскім тэкстам». Як тут не збянтэжыцца і не адрэагаваць? 🙂

З таго, што выканана былымі ізраільцамі, я б аддаў перавагу, як ні дзіўна, простай песеньцы «Круто ты попал на ТV» – хаця б з той прычыны, што 20 год назад пазнаёміўся з яе аўтарам, Сашам Еліным. Пару разоў сустракаліся ў іерусалімскім абшчынным доме на вул. Яфа, 36; ён там меў свой кабінецік як супрацоўнік ірыі (муніцыпалітэта), здаецца, адказваў за культуру і PR. Нават браў у яго, актывіста партыі «Ісраэль ба-алія», інтэрв’ю для сваёй дыпломнай работы пра палітычныя сілы рускамоўных у Ізраілі. Запомнілася з яго вуснаў: «Я апазіцыянер, штэрнавец» (мелася на ўвазе – прыхільнік Юрыя Штэрна, олеў а-шолем). Чаму? Таму што ішоў у партыю з канкрэтным праектам, які людзі Шчаранскага спачатку паклалі пад сукно, а потым прысабечылі. Пра стаўленне сабраў да імігрантаў: «Нас любяць, пакуль мы бедныя».

Карацей, займальная выйшла гутарка: скончылася яна распіццём віна з пластыкавых чарачак, акурат напярэдадні Рош-а-Шонэ (на працоўным месцы майго суразмоўцы, але зараз пра гэта ўжо можна казаць :)).

Пазней Елін перайшоў у партыю «Наш дом Ізраіль», а ў пачатку 2000-х, пэўна, расчараваўшыся ў блізкаўсходняй кар’еры, вярнуўся ў Расію і нанова праявіў сябе як «поэт-плесенник» (яго словы). Штораз, выпадкова чуючы «Круто ты попал…» – у 2000-х гэты матыўчык гучаў ледзь не з кожнага праса – я ўспамінаў хітраватую елінскую фізіяномію, і настрой мой паляпшаўся. Слуханём?

Прынамсі няма тут пустых прэтэнзій на філасафічнасць, а ёсць гульня слоў (пачынаючы з назвы) і гумарок.

А. Елін, 2001 г. Фота адсюль.

22 жніўня г. г. Еліну Аляксандру Міхайлавічу, аказваецца, споўнілася 60. Набівацца ў прыяцелі цярпець ненавіджу, але тое даўняе знаёмства 1998 г. для мяне, як мінімум, не перашкода ў жыцці. Нават крыху грэе…

* * *

Зараз пра менш прыемных асоб, якія доўгі час сядзелі не ў сваіх санях, а некаторыя сядзяць і дагэтуль… Хто сачыў за серыялам, помніць, як скептычна я выказваўся пра колішняга старшыню БНФ і экс-начальніцу Беларускага Хельсінскага камітэта. Зараз – чарга былога старшыні Канстытуцыйнага суда, які заняў гэтую пасаду ў 1997 г., пасля дужа сумніўнага рэферэндуму, а ў 2008–2011 гг. служыў генпракурорам.

«Еўрарадыё» ахвотна дае гэтаму чалавеку (самому Рыгору В-чу!) трыбуну – вось і 22.08.2018 ён заявіў, што «Прэзідэнт прызначае прэм’ер-міністра са згоды Палаты прадстаўнікоў, але ў Канстытуцыі не сказана, што гэта згода павінна быць папярэдняй… Таму, калі будзе праходзіць бліжэйшая сесія, тады і будзе разгледжанае гэта пытанне — ніякіх адступленняў ад Канстытуцыі тут няма». Паводле загадчыка кафедры канстытуцыйнага права юрфака БДУ, «Сяргея Румаса цалкам карэктна ўжо цяпер, да разгляду яго кандыдатуры ў парламенце, называць менавіта прэм’ер-міністрам, а не выконваючым абавязкі».

Рэдкая казуістыка… Паводле арт. 106 Канстытуцыі, якую гэты юрыст быццам бы некалі рыхтаваў (няпроста паверыць): «Прэм’ер-міністр назначаецца Прэзідэнтам Рэспублікі Беларусь са згоды Палаты прадстаўнікоў. Рашэнне па гэтаму пытанню прымаецца Палатай прадстаўнікоў не пазней як у двухтыднёвы тэрмін з дня ўнясення прапановы па кандыдатуры Прэм’ер-міністра». Па-мойму, ясна: пакуль няма згоды ніжняй палаты парламента – няма прэм’ер-міністра.

Дзеля-мадзеля вырашыў спытаць у Аляксандра Розенблюма – не доктара навук, але юрыста з велізарным стажам, не зацікаўленага хлусіць (яму за 90). А. Розенблюм адказаў мне ў той жа дзень, 23.08.2018: «Да згоды парламента прэм’ер можа быць прызначаны толькі з прыстаўкай “в. а.”». І прыслаў спасылку на сваю цікавую публікацыю 2011 г. пра гора-суддзю 1980-х гадоў Уладзіміра Сідарэнку: «Штрих к советскому правосудию». Прачытайце, яна кароткая.

Рыгор В-ч, 1955 г. нар., які разважае ў духу таго Сідарэнкі («Ён [Румас] прызначаны прэм’ер-міністрам, а Палата прадстаўнікоў выкажа ў далейшым сваю згоду. Тым больш, што прэм’еру і ўраду трэба выконваць свае абавязкі»), дапраўды быў выхаваны ў савецкі час, і яго ўжо наўрад ці выправіш. Але моладзь, што гадуецца на «ягоным» факультэце, шкада мне… Быў бы я галоўным – адправіў бы ўсіх студэнтаў юрфакаў на 5-7 гадоў павучыцца і папрацаваць у цывілізаваных краінах пры адвакацкіх бюро, у судах, пракуратурах… З умовай, каб вярнуліся і занялі ключавыя пасады ў тутэйшай юстыцыі. Тады, мажліва, і быў бы нейкі плён – і апраўдальных прысудаў пабольшала б, і Канстытуцыйны суд пачаў бы даказваць свайму статусу. Цяпер ён больш нагадвае юрканцылярыю пры адміністрацыі прэзідэнта, гатовую праштампаваць ледзь не кожны ягоны ўказ. Зараз хіба 90% юрыстаў у РБ падпішуць антызаконнае рашэнне, калі яго ім падкажа (або навяжа) «вялікі начальнік»… А трэба, каб доля такіх «паршывых авечак» не перавышала 10%.

Прыслалі мне выказванні Алёны К-й, якая лічыць сябе праваабаронцай і ўзначальвае суполку «Рэгіён 119». Каму яна рэальна памагла, я не ў курсе. Калі ў пачатку 2000-х у мяне здараліся праблемы юрыдычнага характару, то звяртаўся да праваабаронцаў Валянціна Стэфановіча і Мікалая Мякекі – яны дапамагалі, прынамсі прыходзілі на судовыя пасяджэнні. З супрацоўнікамі «Рэгіёна» не сутыкаўся, але дапусцім, што суполка працуе… Вось толькі яго дырэктарка яўна не адпавядае пасадзе. Летась яна казала, што ў Беларусі няма палітзняволеных – я прамаўчаў, бо падумаў: «А раптам гэта “фінт вушамі”, каб ямчэй бараніць вязняў?..» Сёлета яна пачала «троліць» пратэстоўцаў ля рэстарана Зайдэса – ну дапусцім, яны дапраўды часам рабілі абы-што. Але як вам падабаюцца свежыя заявы пра «шматкроць»: «я не разумею» і «такіх слоў у беларускай мове ніколі не было».

 

Дама – на хвілю, вучылася ў БДУ – не толькі недасведчаная, а і гультаяватая: ёй было ўлом залезці ў той жа google… Прыклады ад людзей, якія зналіся/знаюцца на беларускай:

«Такая была сьмешная норма, якую мы ўсё ж знаходзiлi магчымасьць перакрыць шматкроць» (Васіль Быкаў, «Доўгая дарога дадому»).

«Як шматкроць падымае ён цану літаральна кожнага слова, нават неабавязковага, уводнага, выпадковага!» (Андрэй Федарэнка, «Мяжа»).

«шматкроць паўтаральны (па сутнасці няспынны) і заўжды абнаўляльны “жыццёвы цыкл” літаратуры» (Таццяна Вабішчэвіч, кандыдатка філалагічных навук, «Роднае слова», № 8, 2010)

«Т. Дакутовіч шматкроць паўтарае пра контррэвалюцыйны лібералізм…» (Ганна Запартыка, дырэктарка БДАМЛМ, «Полымя», № 12, 2017)

Яшчэ, як выявілася, «праваабаронца» прапануе лічыць мацярок, што змагаюцца за змякчэнне выракаў для сваіх дзяцей, асуджаных па «антынаркатычных» артыкулах («Маці-328»), гэткімі ж злачынцамі… Ну, гэта поўны трэш і дно.

Калі мне раптам выпадзе cесці за краты (ад чаго ў стабільнай і працвятаюшчай ніхто не застрахаваны – нядаўна вунь кіраўніка віцебскай іудзейскай суполкі Леаніда Томчына «павязалі»), я б лепей без абароны застаўся, ніж з такімі «прыяцелькамі».

Антыгероі гэтай серыі. Здымкі: «Еўрарадыё» і «БелГазета»

Медыябізнэс у Беларусі – небяспечны занятак. Ва ўзросце крыху за 50, на маёй памяці, памірае ўжо чацвёртая постаць нацыянальнага маштабу. У 2002 г. не стала Ігара Гермянчука, у 2014 г. – Пятра Марцава, 24.09.2016 – Юрыя Базана, і вось 23.08.2018 – Алеся Ліпая… Цырымонію развітання падпсаваў адзін скандальны паэт-палітык, на фальш якога «купілася» колькі публічных асоб. Некаторыя паспяшаліся выплюхнуць сваю жоўць у бок праваслаўнай царквы; каму-каму, а Юрыю Зісеру гэтага не варта было рабіць (праўда, потым ён папрасіў прабачэння).

Каторы раз выпадае шкадаваць пра безадказнасць нашага «магната». Вось навошта было несці лухту, маўляў, «у евреев нет покаяния: что натворил, то за тобой и осталось навсегда» (25.08.2018)? Дарма што агностык, чалавек бываў у сінагозе – хоць бы навёў даведкі пра «ямім нараім», малітвы на Ём-Кіпур, тшуву ўвогуле…

Яшчэ ў ХІХ ст. Стэндаль пісаў, а як пра сённяшні дзень: «Пакуль Балівар вызваляў Амерыку… мой сусед, уладальнік папяровай фабрыкі, зарабіў дзесяць мільёнаў. Тым лепей для яго і ягоных дзетак. Але нядаўна ён займеў уласную газету, і цяпер штосуботу вучыць мяне, што менавіта я павінен любіць. Ён жа дабрадзей чалавецтва. Застаецца толькі паціснуць плячыма».

«Вольфаў цытатнік»

«Нашаe шахматнае ўладкаванне сёння ўяўляе з сябе палац з прыгожым фасадам, які так і цягне сфатаграфаваць і выкласці здымкі куды-небудзь у сацсеціва. І тады гэтыя фоты атрымаюць тысячы лайкаў. Але тыя, хто іх ставяць, не адчуюць смурод з далёкіх пакояў» (Уладзіслаў Каташук, 01.08.2018)

«[У параўнанні з брэжнеўскім СССР] якасць унутранай і знешняй палітыкі, якасць дзяржаўнага кіравання засталася ў цэлым на ранейшым узроўні, калі не пагоршылася. Зрабілі больш эфектным фасад, затое стала больш брыдка там, дзе наўпрост не відаць» (Аляксандр Бур’як, 24.08.2018).

«У доўгай перспектыве выйграе той, хто шмат не хлусіць. У кароткай перспектыве можны выйграць гэтыя канкрэтныя выбары, можна дабіцца гэтай канкрэтнай пасады, можна колькі-та часу ўседзець на гэтай пасадзе. Але ў цэлым палітычная тэндэнцыя перамагае тая, якой уласцівая блізіня да рэальнасці, якой уласцівая адказнасць» (Сяргей Пархоменка, 21.08.2018).

Вольф Рубінчык, г. Мінск

27.08.2018

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 27.08.2018  23:43

ВЕРА І ПЕРАМОГА ПІНХАСА ЦЫНМАНА

  1. ПІНХАС ЦЫНМАН ЗДЫМАЕ КАПЯЛЮШ (+АЎДЫЁ)

Ён набыў першую гітару у Нью-Ёрку, першы публічны посьпех зьведаў у Тэль-Авіве, а жыве і працуе ў Пінску. Пінхас Цынман дэбютуе ў чарце на Tuzin.fm зь песьняй «Дзякуй Б-гу».

Пінхас Цынман спалучае ў сваёй творчасьці рокавы біт, тонкія й шчымлівыя настроі традыцыйнай аўтарскай песьні, слабыя долі рэгі ды экспрэсію гіп-гопу і рагамафін. Для яго не зьяўляецца праблемай, як выступаць — самому з гітараю ці з бэндам музыкаў. І ў тым, і ў тым выглядзе можна атрымаць усю гамму адчуваньняў ад ягоных вясёлых, часам трохі сумных, часам іранічных, часам філязофскіх твораў. Народжаны ў Менску, сваю першую гітару ён набыў у Нью-Ёрку, а першы публічны посьпех зьведаў на тэлешоў у Тэль-Авіве. Тым ня менш, Пінхас абраў месцам свайго жыцьця ды існаваньня невялікі беларускі горад Пінск, дзе выхоўвае з жонкай двух дзяцей ды займаецца справамі мясцовай габрэйскай суполкі. Публічна выканаўца пачаў выступаць ня так даўно, але пляны ў яго вялікія — цяпер ідзе працэс фармаваньня поўнага канцэртнага складу групы. Пінхас Цынман выконвае свае аўтарскія творы на іўрыце, ангельскай, расейскай ды беларускай мовах. Таксама ён можа засьпяваць і традыцыйныя народныя габрэйскія песьні й нігуны, а ў якасьці кавэр-вэрсіяў можна часам пачуць у ягоным выкананьні колькі твораў з рэпэртуару ягонага фактычна старэйшага брата — таксама рэлігійнага габрэя, што спазнаў сусьветную камэрцыйную славу — Матасіяху. Сам Пінхас да сусьветнай славы не імкнецца, але нядаўна зладзіў тур па Расеі, Украіне, Ізраілю ды ЗША.

У чарце на Tuzin.fm Пінхас прадстаўляе свой новы твор, пад назвай «Дзякуй Б-гу!». «Чалавек мусіць быць удзячны. Ня толькі за нешта добрае, што нехта яму зрабіў. А найперш за дараваньне жыцьця, магчымасьць мець, што патрэбна, і магчымасьць дасягнуць таго, чаго хочацца», — так прадстаўляе песьню выканаўца. У запісе гэтай кампазыцыі ўзялі ўдзел вядомыя беларускія музыкі…

Слухаць на Soundcloud

Пінхас Цынман — Дзякуй Б-гу! (музыка і словы аўтара).

Я пачынаю свой дзень надта рана

Хутка ўстаю, чышчу зубы, п’ю каву

Зарадку зрабіць мне зусім нескладана

у добрым настроі штосьці сьпяваю

Усе атрымаў у жыцьці, што жадаў

У парку аднойчы я разважаў

І голас старога тут раптам спытаў:

Ці дзякуй я Б-гу за гэта сказаў

Пр.

Дзякуй Б-гу, што нясуць мяне ногі

За тое, што вядзе праз усе перашкоды

Мог я блукаць усё жыцьцё па дарогах

Дзякую Б-гу я за дапамогу!

І не пасьпеў я назад азірнуцца —

Зьнік той стары, пустой была вуліца

Можа позна заснуў, можа рана прачнуўся,

Можа стаміўся, ці проста пачулася?

Час праляцеў, але ж я ўспамінаў

Доўга яшчэ, што дзядуля спытаў.

Ды кожны раз, калі ранкам устаю

Б-гу вялікі свой дзякуй кажу!

* * *

Пінхас Цынман: вакал, тэкст, музыка. Сяргей Канановіч: аранжыроўка, гітары, бас. Зьміцер Харытановіч: бубны. Аляксандар Памідораў: вакал. Аляксандар «Рыба» Хаўкін: прадзюсаваньне, аранжыроўка, запіс, midi, звядзеньне. Сяргей «Szloma» Лабандзіеўскі: майстарынг. Студыі «RybaRecords» і «Stinger».

Паводле tuzin.fm, 18.10.2016

  1. ПІНХАС ЦЫНМАН: «САМАБЫТНАСЬЦЬ НАЦЫІ ЗАХОЎВАЕ МОВА»

З вынікам у 561 голас Пінхас Цынман зь песьняй «Дзякуй Б-гу» стаў пераможцам у другім туры аўдыёчарту на Tuzin.fm. Музыка зь Пінску распавёў пра сваё стаўленьне да рэйтынгаў, супернікаў і паразважаў пра габрэйскую і беларускую самабытнасьць.

Хачу пачаць з таго, што перамагаць заўсёды прыемна. А ў дадзеным выпадку гэта супольная перамога ўсіх, хто за мяне галасаваў. Ня буду хлусіць — я прыцягнуў шмат сваіх сяброў ды знаёмых. Сярод іх былі і тыя, каму здаўна падабаецца мая творчасьць, і тыя, хто пазнаёміўся зь ёй упершыню. Часьцяком яны ж выказваліся і наконт песень маіх сапернікаў. І даволі часта — даволі прыязна. Дапамагаў мой брат, які таксама прасіў шмат сваіх сяброў. Па якасьці былі і лепш за мяне, але ж кожны меў права папрасіць сяброў прагаласаваць.

Канечне, я сам галасаваў і слухаў песьні з чарту. Мне было цікава пазнаёміцца з творчасьцю розных беларускіх выканаўцаў. Шмат пра каго я чуў і раней, пра некаторых даведаўся толькі дзякуючы «Тузіну». Так сталася, што за першае месца мы змагаліся з гуртом «Голая Манашка», назва якога мне знаёмая здаўна. Фёдар Жывалеўскі быў сур’ёзным кандыдатам на перамогу ў гэтым туры. Да таго ж, ён перамог у папярэднім. Мне было цікава дазнацца пра ягоную творчую асобу і музычныя амбіцыі. Шмат у чым я зь ім згодны. Ня важна, які стыль ты абраў. Важна, каб твор меў сэнс, тое, што ты хочаш перадаць, распавесьці людзям. Рэйтынгі тут не заўсёды дадуць аб’ектыўную адзнаку. Але я лічу, што галоўнае — гэта імкнуцца заявіць пра сябе. Бяз гэтага складана займець сваю аўдыторыю. Мне здаецца, што ў гэтым чарце ішла барацьба нашых прыхільнікаў ды знаёмых. А пераможцу вызначыў час заканчэньня галасаваньня.

У апошніх клясах школы я сур’ёзна зацікавіўся беларускамоўнай музыкай. Слухаў N.R.M., памятаю набыў дыск «Народнага Альбому», што стаўся адным зь першых дыскаў маёй беларускай калекцыі. Я нарадзіўся і вырас у Менску. Зь дзяцінства засвоіў важную рэч. Абапіраючыся на гісторыю габрэйскага народу, можна зрабіць выснову, што самабытнасьць нацыі захоўвае яе мова. Я беларускі габрэй, і шчыра кажучы, вельмі рады таму, што нарадзіўся ў Беларусі. Можа гэта і падштурхнула мяне да беларускай мовы. Падзякаваць хачу сваёй школьнай настаўніцы беларускай мовы, Алене Аляксандраўне Восіпавай.

Цяпер я са сваёй творчай камандай, у складзе Аляксандра Хаўкіна, Сяргея Канановіча і майго добрага сябры і дарадцы, асабліва ў галіне беларускай мовы, Аляксандра Памідорава, рыхтуем да выданьня мой першы альбом. Назву пакуль трымаю пад таямніцай.

Вельмі хацеў як мага часьцей удзельнічаць у розных фестывалях, як на Беларусі, гэтак і ў іншых краінах. Спадзяюся, дзякуючы tuzin.fm у мяне цяпер зьявіцца больш магчымасьцяў, каб дамагчыся сваіх мэтаў. У мяне ёсьць натуральнае жаданьне, як і ва ўсіх творчых асобаў, дзяліцца творчасьцю зь людзьмі, каб цябе пачулі. Акрамя ўсяго, мая творчасьць нясе асобнае пасланьне — усьведамленьне свайго месца ў гэтым сьвеце, ды асобная падзяку Б-гу за тыя даброты, што ён нам шчыра дае.

Асобныя падзякі ўсім сябрам і прыхільнікам зь Пінску, Менску, Ізраілю, а таксама дзякуй маім украінскім сябрам. Дзякуй Б-гу і вам!

Пінхас Цынман, tuzin.fm, лістапад 2016 г.

Апублiкавана 12.01.2017  20:48