Tag Archives: Сергей Лысенко

О шахматах, о том, что рядом…

Шалом! Как ни крути, а в прошлый раз чуток недоговорил; это касается и «нестандартных» шахмат, и отношения в Синеокой к «стандартным». И да, тянутся кое-какие нити с прошлого года – завязать бы на них узелки.

Во-первых, почему вдруг Сергей К-ц из «СБ» в этом январе «наехал» на гроссмейстера Владислава Ковалёва, которого 5 лет назад нахваливал? Да потому, что беспозвоночные извиваются вместе с линией партии, а линия требует «мочить» эмигрантов, принижая их достижения и потенциал. Сию милую беседу, произошедшую в середине декабря 2022 г., я выпустил было из виду:

Значит, и В. Ковалёва, 1994 г. р., решили списать со счетов; он-де с рейтингом 2623 не нужен в Грузии, где у всей национальной сборной рейтинги не превышают 2600… Смело, товарищи, в ногу ничего не скажешь. Да не облажаться бы так, как ваши невеликие предшественники при Брежневе, ась? Напомню – тогда из СССР эмигрировал 45-летний Виктор Корчной (1931–2016), и в советской прессе тоже хорохорились, кобыле-де легче… А немолодой гроссмейстер, метавшийся между Нидерландами, Германией и Швейцарией, прихлопнул в матчах претендентов Т. Петросяна, Л. Полугаевского, Б. Спасского, дошёл до матча на первенство мира 1978 г. и чуть его не выиграл, переполошив «группу поддержки» Анатолия Карпова (1951 г. р.).

Я к чему это пишу: то, что в конце декабря 2022 г. 16-летний минский гросс Денис Лазавик обошёл Влада Ковалёва на чемпионатах мира по рапиду и блицу, мало что значит, спады бывают у всех. Но если теперь на каком-нибудь важном турнире «второсортный» и «истеричный» Ковалёв общёлкает ведущих шахматистов РБ c иx «господдержкой», кому-то в минспорта, да и в Дроздах, станет оч-ч-чень неудобно. При всём уважении к участникам чемпионата PБ (средний рейтинг ~2340; для сравнения – 2406 в чемпионате Азербайджана, 2482 в грузинском, 2530 в армянском), что завершается в Минске на К. Маркса-10, качество многих партий оставляет желать лучшего; пожалуй, это уровень первой лиги первенства БССР 1980-х годов.

«Шахматный дворик» между улицами Каховской и Осипенко в Минске. В доме слева до начала 1990-х работал детский клуб «Проходная пешка», а перед домом с 1986-87 гг. стояли гигантские шахматные фигуры (постепенно разрушаясь, дотянули до середины 2010-х). В 2023 г. здесь мало что напоминает о славном прошлом

Бойкот «беглого» Корчного советская федерация могла себе позволить, а Белорусская федерация шахмат, даже вкупе с россиянской, не в том состоянии, чтобы диктовать свои условия на международной арене… Что, кабы силы и время, потраченные на слежение за «бывшими», пошли на что-то полезное – на те же сборы для юных шахматистов? Но тогда была бы то иная, не лукашенская система.

Насчёт «альтернативных» шахмат. Оказывается, «русскими» называется не одна их разновидность, о чём я узнал благодаря ролику минчанина Сергея Лысенко, пропагандиста сёги (японских шахмат) в Беларуси:

В этом ролике с обычными шахматами, сянци, сёги и таврелями сравнивается «Intellector» – игра, которой не исполнилось и 10 лет. Обучающее видео:

Придумал петербургский психолог Михаил Львов… Почитать об «интеллекторе» можно на официальном рекламно-информационном сайте; пишут, игра запатентована в 30 странах (за что купил…). Абзац, который заставил усмехнуться:

Игра русская, потому что придумана в России, но ее корни уходят в мировую культуру и традиции научного познания и многовековой истории развития интеллектуальных игр в том числе. Именно поэтому названия фигур на латыни — всемирном языке ученых — специально подобраны таким образом, чтобы они отражали «характер» фигур и были понятны носителям разных языков, в том числе итальянского, немецкого, английского и, конечно же, русского. Кстати, наши американские коллеги назвали эту игру «Russian chess», а теперь и мы называем игру «Русские шахматы», хотя если быть точным, то надо говорить «новые русские шахматы».

Шахматы для «новых русских»? 🙂 Я сочувственно трактую новые подвиды интеллектуальных игр, сам чегой-то пытался усовершенствовать – то расстановку, то набор фигур… Но гибриды шахмат и шашек (к числу коих, на мой взгляд, относятся таврели), обычных шахмат и гексагональных («Intellector»!), мне не заходят. Уж не говорю о сугубо этноцентристской подаче «русских шахмат» (а-ля Суворов: «Мы –русские, какой восторг!») Евреи тоже немало играли в шахматы, и многие из них (нас) считали себя «пупами земли», но ведь не додумались осчастливить мир собственной версией, к примеру, с доской в форме магендовида – адаптировались к международным… Особые «еврейские шахматы» существовали только в юдофобской риторике ХХ в., к которой, увы, приложил руку великий игрок Александр Алехин.

Когда-то еженедельник «Бесэдер?» иронизировал над израильско-арабскими «играми». Переснято из газеты «Авив» (Минск, октябрь 1995 г.)

В определённых кругах спрос на «русскость» таков, что в ХХІ в. развивался и третий вариант русских шахмат – «на троих»! 🙂 Десять лет назад в Харькове был открыт одноимённый клуб:

26 февраля 2013 г. по инициативе Общественной Организации «Центра гражданских инициатив «Восточная звезда» в городе зарегистрирован Харьковский Клуб «Русские шахматы», презентация, которого прошла 31 октября 2013г. в интеллектуальной столице Украины- г. Харьков, проспект Правды, 2, Харьков Палас…

Необычность и специфика нашего клуба состоит в том, что речь идет о принципиально новой Игре, получившей название, «Русские шахматы», в которых «обычные шахматы» содержатся как частный случай. «Русские шахматы» являются интеллектуальным тренажером, для лиц желающих развить способность принимать результативные решения в сложных жизненных ситуациях. Автор и инициатор Философии «Русских шахмат» — доктор философских наук, системолог, геополитик, активный гражданский деятель, автор современной философии «Новый Универсум», Малюта Александр Николаевич.

Орфография оригинала сохранена. Судя по интервью с президентом(-кой?) краматорского клуба «Русские шахматы» Маргаритой Запорожец 2015 г., шахматы от Малюты (спасибо, что не Скуратова) появились в 2000-х годах, т. е. позже таврелей, но раньше «интеллектора».

Выглядит эта игра так, как на фото (с презентации на седьмой «Спортивной ярмарке» в харьковском парке им. Горького, 12.09.2020). Уже год сайт клуба не обновляется… не иначе как по техническим причинам. ¯\_(ツ)_/¯

Существуют также «белорусско-литвинские шахматы» на доске с 81 полем, посреди которой «трон», – придуманные около 2000 г., доработанные в конце 2000-х. Но зона их распространения в Минске ограничивается в основном кофейней «9Х9», открытой в 2021 г.; во всяком случае, упомянутый С. Лысенко до января 2023 г. о них и не слышал.

Извиняйте, господа изобретатели, все ваши более или менее остроумные виды шахмат я связал бы верёвочкой и отдал за ютуб-канал «Шахматное ретро», основанный и ведомый жителем Украины Станиславом Суханицким. Не потому, что три года назад Станислав брал интервью у меня, а затем организовал содержательные беседы с несколькими выходцами из Беларуси. А потому, что на вопрос об условиях работы он 12.01.2023 ответил так: «В ноябре и декабре с электричеством и интернетом была беда. Отключали по многу часов в сутки. Один раз даже не было 30 часов подряд. Потом в конце декабря и на новогодние праздники перестали отключать. С этой недели отключают примерно на 8 часов в сутки (4 часа электричество есть, а потом на 2 часа отключают). А с отоплением всё хорошо. Но это в нашей Полтавской области. В каждой области по-разному».

С. Суханицкий, фото отсюда

Могучим человеком нужно быть, чтобы не только оcтаться в Украине, постоянно подвергаемой варварским обстрелам сами-знаете-откуда, но и продолжать своё занятие, нужное для мира (в обоих смыслах слова)!

Предновогоднее интервью С. Суханицкого с гроссмейстером Виктором Михалевским (г. Беэр-Шева), выходцем из Гомеля, которому 8 июля 2022 г. исполнилось 50. Собеседник «Шахматного ретро» и о своём тёзке Корчном вспомнил… 🙂

И «узелки». Украинский спутник «Сич-2-30», запущенный год назад, о котором тогда же кратко рассказал, по-прежнему летает и работает, пусть и в ограниченном режиме. Белорусский университетский спутник «BSUSat-2», запустить который здешние официальные лица обещали в 2021 г., а затем в 2022-м, не вышел на орбиту, зато весь конец года нам ополаскивали мозги новостями о «первой белорусской космонавтке», которую вот-вот выберут из шести претенденток. В апреле 2022 г. утверждалось, что представитель(-ница) Беларуси сможет полететь на корабле «Роскосмоса» осенью 2023 г.; месяц назад россияне сообщили о разгерметизации системы охлаждения корабля «Союз МС-22»… Короче, повторю то, что писал 02.02.2022: «Может, ну его, этот “Роскосмос”»?

Введение в эксплуатацию первой очереди гродненского онкодиспансера, тоже запланированное сперва на 2021-й, затем на 2022-й, перенесено на 1-е полугодие 2023 г. Главврач городской клинической больницы № 3 Гродно Владислав Фролов объяснил в ноябре 2022 г.: «Степень готовности первой очереди строительства онкодиспансера – около 95%. На данном этапе мы проходим процедуры закупки оборудования. Это довольно сложный процесс. В настоящее время в связи с изменением логистических и транспортных потоков, изменением подхода многих организаций – производителей оборудования к поставкам в Беларусь незначительно отодвигаются сроки… Если раньше сроки поставки оборудования были от 60 до 90 дней, то теперь фирмы-производители просят передвинуть сроки до 120 дней. Вследствие этого, естественно, затягивается и пуск данного комплекса». Как мыслите, откроют хотя бы к 1 июля 2023 г.?

Недоступен для посетителей и бассейн в Минске на Каховской, 74, который пятый год «мучают» реконструкцией… (в последний раз обещали сдать до 31.12.2022):

Но забор частично убран, какие-то работы внутри ведутся – так что, может, уже скоро.

Год назад крупнейшего успеха в своей недолгой жизни достиг перебежчик из Польши Эмиль Чечко, поселившийся в Беларуси в декабре 2021 г., – на его «откровения» сослался первый президент Беларуси в послании к «белорусскому народу и Национальному собранию»! Увы, в марте 2022 г. Чечко был найден в минской квартире то ли повесившимся, то ли повешенным (всю правду мы в ближайшее время вряд ли узнаем, даром что летом ратовали за это).

Разницу между ожиданиями от Синеокой и здешней реальностью неплохо отражают две картинки:

Обложка минского журнала «Алеся», № 1, 2023; героиня обложки в июле 2022 г. (отсюда)

В 2023-м продолжилось давление на «умеренных», отмеченное ещё в 2021-м. Под вопрос поставлено существование всебелорусского общества охраны памятников (основано в 1966 г.; с 2007 г. возглавляется Антоном Астаповичем), закрывается Белорусский фонд культуры, недавно отметивший 35-летие. Во втором случае, помимо идеологии, могло сработать и местоположение офиса БФК в центре Минска; наверняка приглянулись кому-то несколько комнат на берегу Свислочи, в Троицком предместье, и главе БФК Тадеушу Стружецкому – бывшему замминистра культуры РБ – сделали предложение, от которого трудно было отказаться.

А. Дмитриев, Ю. Бубнов

Теперь даже политика Андрея Дмитриева, о деятельности которого я давно не слышал, «закрыли», и 67-летнего доктора социологических наук Юрия Бубнова из Могилёва 🙁 Остаётся лишь надеяться, что в новом году выйдут и они, и все политзаключённые 2020-2022 гг.

Вольф Рубинчик, г. Минск

15.01.2023

w2rubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 15.01.2023  20:20

PS. Уточню для тех, кто задаёт вопросы: общественное объединение “Белорусский фонд культуры” не ликвидируется, а закрывает офис в удобном месте, где обреталось десятилетиями, и меняет юр. адрес, что здесь и сейчас не так просто. Считаю БФК важным для страны учреждением, хотя Сергей Тихановский в конце 2010-х резко критиковал его руководство (конфликт вышел в публичную плоскость – в частности, на страницы газеты “Народная воля”).
Добавлено 20.01.2023  21:44

 

Канец канікул на тутэйшы лад

От ужо дапраўды «цоеўскі» месяц… Увага да Віктара Цоя (1962–1990) і яго песень як бы пацвярджае думку Данііла Хармса (1905–1942) пра тое, што нябожчыкі – так сабе народ: «Их зря называют покойники, они скорее беспокойники».

Плакат у Мінску, 30.08.2020

22 мая 2020 г. Сяргей Чэрачань вырашыў быў утылізаваць славутую песню Цоя:

Атрымалася не надта (мажліва, «Чэ» забыўся, у якім годзе не стала В. Цоя; а мо нешта ведае пра яго зямное жыццё ў 1990–2000 гг., тады чаму не падзяліўся? :)). Але палітык-пачатковец не закінуў свае спробы і зрабіў «Хачу перамен» гімнам сваёй кампаніі. Прынамсі так яна ў пачатку жніўня прэзентавалася на яго афіцыйным сайце cherechen.by – цяпер ужо не…

Дыджэяў Галанава & Сакалоўскага, якія ўключалі «Перамен!» ля мінскага кінатэатра «Кіеў» 06.08.2020, здаецца, такі выціснулі з краіны – больш за тыдзень яны знаходзяцца ў Літве. Аднак гэта не замінае жыхарам квартальчыка, што мяжуе з нашай Каштанаўкай (гмахі па вул. Чарвякова, 62, Смаргоўскі тракт, 1 і 3), рупліва аднаўляць мурал, прысвечаны смеламу ўчынку. Першы раз выява з’явілася ў раёне 17 жніўня і была знішчана на ранку 19-га. Другі раз – 22-га, пратрымалася да 27-га. Зноў убачыў яе на ранку 30.08.2020, i сцяг над будкай пакуль што лунае.

Фота 31.08.2020; гэта не першы жарт з разбуральнікаў

Як дасціпна пазначыла «Хартыя», лік цяпер 3:2 на карысць жыхароў квартала. Я паставіў бы на канчатковую перамогу Смаргоўкі ў гэтым «матчы», які інтрыгуе болей, чым усе будучыя заявы «Каардынацыйнай рады».

Тым часам прэм’еру кінафільма «Цой» (рэжысёр – Аляксей Учыцель), якая планавалася на 27 жніўня, а потым на 3 верасня г. г., перанеслі на нявызначаны тэрмін. Добра, што хоць «Канец канікул» Сяргея Лысенкі застаецца з намі…

https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=oj5ITBQMYxc

Фільм здымаўся ў Кіеве-1986. Цешыць, што сёлета кіеўскія дэпутаты надалі статус батанічнага помніка дрэву, якое шматкроць трапляла ў кадр і сталася культавым для фанатаў гурта «Кіно».

Кіеўская вярба і мінскі каштан

Меў бы паўнамоцтвы – надаў бы ахоўны статус конскаму каштану, што перад «караткевіцкім» пад’ездам па вул. В. Харужай, 48. Дрэву каля 50 год (каштаны жывуць па 200-300), і Уладзімір Караткевіч калі не адпачываў у яго цені, то як мінімум глядзеў на саджанец з балкона. Няйначай гэтае дрэва натхняла пісьменніка ў час працы над аповесцю «Лісце каштанаў» (1972)!

Вынікі палітычных баталій падводзіць пакуль што рана, але я – незалежна ад расійскай пралукашэнскай прапаганды, якую выкрываў Максім Кац тыдзень таму – схіляюся да думкі, што адміністрацыя РБ у цэлым адбіла пратэстныя хвалі. З другога боку, большасць нездаволеных нарэшце пачала ўсведамляць, што яна – большасць, і пасля «работы над памылкамі» будзе здольная рэальна змяніць хаду гісторыі.

Гэтым разам поспехі не былі развітыя, сярод іншага, праз недасведчанасць лідараў. Так, у пратэстаў былі і павінны быць кіраўнікі; формула «кожны сам сабе лідар» працуе толькі да пары, да часу. Асобныя эпізоды паказалі, што сіла пратэстоўцаў недаацэньвалася (у тым жа Кіеўскім скверы 6 жніўня можна было дасягнуць большага), а некаторыя – што яна пераацэньвалася.

Адным з пабочных вынікаў пераацэнкі сіл была ўтапічнасць мэтаў. Як ужо адзначалася, «агульнага страйку» з 11 жніўня не выйшла.

Улёткі, зафіксаваныя 10.08.2020 (вул. Чарвякова) і 18.08.2020 (вул. Ракаўская)

Няясна, адкуль «обер-аналітык» Пётр Р. 25 жніўня ўзяў звесткі пра спробу супраціву «з боку тысячы дзяржаўных прадпрыемстваў, каб такім чынам паўплываць, каб у Беларусі вярнуць вяршэнства закона». Намаганні супрацоўнікаў пары дзясяткаў буйных прадпрыемстваў (можа, мелася на ўвазе, што супрацоўнікаў былі «тысячы»?) прагнаць «вялікага боса» выглядалі эфектна, але чыноўнікам пакрысе ўдалося здушыць іх – дзе ўгаворамі, дзе кропкавымі рэпрэсіямі… Старшыню страйкавага камітэта на «Гродна Азоце» Юрыя Рававога, не раўнуючы тых дыджэяў, выціснулі за мяжу; яго калегу з Мінскага трактарнага завода Сяргея Дылеўскага ў той жа дзень (24.08.2020) кінулі за краты на 10 сутак… Мінуў тыдзень, але дабіцца яго вызвалення таварышы не здолелі.

Улады паказалі, што членства ў «Каардынацыйнай радзе», і нават у яе прэзідыуме, не бароніць ад пераследу… 🙁 Уразіла і сама Рада, якая ціха ператварылася з органа «па забеспячэнні трансферу ўлады» (мэту абвясціла Святлана Ціханоўская 14 жніўня, і гэта гучала цягам некалькі дзён) у орган для «арганізацыі працэсу пераадолення палітычнага крызісу» – гэткае грувасткае і цьмянае мэтавызначэнне з’явілася на сайце КР у апошняй дэкадзе жніўня.

Зразумела, што члены КР меліся падстрахавацца, асабліва пасля ўзбуджэння «вялацякучай» крымінальнай справы 20 жніўня… Аднак змена цэтліка сведчыць і пра тое, што дарэчны момант для змены ўлады пасля 9 жніўня быў, аб’ектыўна кажучы, упушчаны. Меў рацыю былы часовы павераны Беларусі ў Швейцарыі Павел Мацукевіч:

Трэба было б засяродзіцца на рабоце з працоўнымі калектывамі буйных дзяржпрадпрыемстваў. Мы бачым, што нават на [вулічныя] акцыі з удзелам соцень тысяч чалавек улады не рэагуюць. Але варта было супрацоўнікам МТЗ выказаць пазіцыю, як Качанава паспяшалася заявіць, што голас рабочых пачуты.

Дык чаму не рухаць пратэстны рух у гэтым кірунку? Тым, хто прэтэндуе на лідарства, варта было б наладзіць «поўны» кантакт з рабочымі буйных прадпрыемстваў і ўнікнуць у іх праблемы ды страхі, якія перашкаджаюць страйку. Каб людзі не баяліся звальненняў, каб мелі гарантыі не дэклараваныя, а рэальныя – каб дэклараваная дапамога пачала паступаць.

П. Мацукевіч сышоў з дзяржслужбы ў гэтым жніўні. Фота адсюль

Са школьнай праграмы памятаю, што ледзь не галоўнай прычынай паразы рэвалюцыі 1905 г. у Расіі быў брак дамоўленасці паміж рабочымі і сялянамі. У Беларусі, выглядае, гісторыя паўтараецца ў выглядзе фарсу – «белыя каўнерыкі» і самазанятыя, што складаюць рухаючую сілу нашай «рэвалюцыі», не дамовіліся як след з «сінімі каўнерыкамі»… Мажліва, усё яшчэ наперадзе, але прызнайма, што за апошні тыдзень рэакцыянеры скарысталі з памылак «прагрэсіўных колаў» і адваявалі сабе нямала прасторы.

Сярод яўных абмылаў – выказванне «старэйшыны» Каардынацыйнай рады аб тым, што Пуцін мае весці перамовы з Лукашэнкам, каб той пайшоў на саступкі. Сумнеўную ідэю наконт адклікання дэпутатаў мясцовых саветаў і палаты прадстаўнікоў (які сэнс марнаваць высілкі выбаршчыкаў, пакуль не адпраўлены ў адстаўку цяперашні Цэнтрвыбаркам?) раскрытыкаваў і П. Мацукевіч. Апошняя па ліку, але не па значнасці, памылка – заява 25.08.2020 пра тое, што статус цяперашняга беларускага ўрада спрэчны; маўляў, пасля выбараў не адбылося інаўгурацыі, «аднак ужо 19 жніўня прэзідэнт прызначыў новы ўрад». Гэтая «крытычная» прамова ў выкананні Марыі К. фактычна значыла згоду з перамогай Лукашэнкі, названага «прэзідэнтам»; тое, што Рада не абвергла заяву сваёй спікеркі, навявае сум…

Уладны «наезд» на недзяржаўныя СМІ, у прыватнасці, на «Комсомольскую правду», спярша маскіраваўся пад паломку друкарскага абсталявання, з-за якой газета 18.08.2020 быццам бы не дайшла да чытачоў. Ну, чыста гісторыя з невыданнем «Чукокалы», апісаная ўнучкай Карнея Чукоўскага Аленай (і Уладзімірам Вайновічам у «Іванькіядзе») – «у друкарні абвалілася столь». Хоць бы праз паўстагоддзя штось новае прыдумалі!

Неўзабаве, пасля некалькіх нявыхадаў «КП», а таксама «Народнай волі», «Cвободных новостей» і «БелГазеты», паводзіны «Беларускага дома друку» – «флагмана паліграфічнай прамысловасці Беларусі» – зусім праясніліся. Для даведкі, генеральным дырэктарам прадпрыемства, якое ўзяло на сябе цэнзарскія функцыі ды запусціла «дурачку», у канцы жніўня 2020 г. быў Раман Сцяпанавіч Алейнік. Ці давераць яму кіраўніцтва хаця б капіравальным апаратам пасля «змены дэкарацый»?

«КП» і «Народная воля» знайшлі выдаўца ў Маскве, але прадпрыемства «Белсаюздрук» (гендыр – Ігар Віктаравіч Дудзіч) адмовілася браць тыраж у продаж. У Мінску я сам на мінулым тыдні сутыкнуўся з адсутнасцю патрэбных газет у кіёсках. Друкаваная прэса і так ледзь ліпіць у Беларусі, а тут яшчэ спецаперацыя, выканаўцамі якой сталіся «галоўная друкарня» і «галоўныя распаўсюднікі» (далучылася «Белпошта»). Замоўцаў, вядома, трэба шукаць у «Чырвоным доме» па вул. К. Маркса, 38; многае пра новы «наезд» на СМІ, які ўключае і блакіроўку сайтаў naviny.by ды nn.by, маглі б расказаць таксама чыноўнікі міністэрства інфармацыі на чале з Луцкім.

У выніку пазапланавай праверкі, з якой дзяржкантроль прыйшоў у рэдакцыю «Камсамолкі» 26 жніўня, газета праз колькі дзён была вымушана змяніць рэдактара… Суцяшае хіба тое, што «крамольныя» нумары (з расповедамі пра жудкія наступствы першага «паслявыбарнага» тыдня) у электронным выглядзе можна знайсці тутака. Ды не ўсім зручна чытаць з камп’ютара.

Часам проста дзівуешся, колькі ж дрэні сабралося ў Сінявокай за апошнія 25 год. Крыўдна, што гэтая дрэнь, хоць яна і ў меншасці, адкрыта плюе ў вочы большасці, практыкуючы прынцып «сваім – усё, чужым – закон» (прычым закон тут бачыцца не як шматбаковы рэгулятар грамадскіх адносін, а як прылада для пакарання).

У нечым разумею «галоўнага палітыка» – ён прынамсі чалавек паслядоўны, і ад самага пачатку дэманстраваў, што мэтазгоднасць для яго вышэйшая за крымінальны кодэкс (збіццё трактарыста ў 1989 г. як бы намякала). Але нязменна шакіруюць «галоўныя юрысты» – стойкія абаронцы ладу, пры якім зневажаецца сама сутнасць права. Гаворка перадусім пра старшыню Цэнтрвыбаркама, генеральнага пракурора, старшыню Канстытуцыйнага суда і старшыню Вярхоўнага суда.

Даўно не маю ні ілюзій, ні павагі да «мадам Ярмо» і генпракурора, які заплюшчваў вочы на дзеянні садыстаў з МУС (але 20 жніўня кінуўся з крымінальнай справай на толькі што створаную каардынацыйную раду, якая нібыта выношвала «захоп дзяржаўнай улады і шкоду нацыянальнай бяспецы Рэспублікі Беларусь»). А што ж двое вопытных суддзяў, якія дасягнулі ўзросту, калі час ужо думаць пра вечнае?..

Пётр Міклашэвіч не пасаромеўся заявіць 25.08.2020, што стварэнне каардынацыйнай рады «неканстытуцыйна», бо «Канстытуцыя не прадугледжвае магчымасці стварэння грамадскіх органаў і арганізацый, правамоцных пераглядаць вынікі прэзідэнцкіх выбараў». Паводле гэтай жа логікі «неканстытуцыйна» хварэць на COVID-19, купляць газеты ў кіёсках і назіраць за захадам сонца – усяго гэтага Канстытуцыя «не прадугледжвае». Харош і «Інтэрфакс» з загалоўкам: «КС Белоруссии признал совет оппозиции неконституционным» – у двух радках мінімум тры памылкі (ну, па-першае, тут меркаванне старшыні суда, а не судовае рашэнне…).

Некаторыя пасля 14 жніўня (дзень абвяшчэння «канчатковых вынікаў выбараў») спадзяваліся яшчэ на Вярхоўны суд і на яго старшыню Валянціна Сукалу – ох, наіўнасць… Суддзі Вярхоўнага суда, прызначаныя Лукашэнкам, разгледзелі скаргі экс-кандыдатаў у прэзідэнты на дзеянні Цэнтральнай выбарчай камісіі, склад якой прызначыў той жа Лукашэнка… Рашэнні суддзяў, прынятыя 25.08.2020, зводзяцца да таго, што, раз ЦВК не лічыць выбары неадбытымі, яны адбытыя. Як у тым анекдоце: «Падсудны, прызнаяце сябе вінаватым? – Нэт! – Што ж, на нэт і суда нэт… Aпраўданы». Затое 31 жніўня Сукала пахваліўся: «Судовая сістэма выконвае тыя канстытуцыйныя абавязкі, якія на яе ўскладзены».

Сістэма настолькі дэградавала, што я не здзіўлюся, калі ў новым варыянце Канстытуцыі будзе сказана: «Забараняецца абскарджваць у судзе рашэнні, прынятыя органамі, што падпарадкоўваюцца Прэзідэнту» (мо ўставяць «Горача Любімаму»). Яшчэ прасцей было б суздром ліквідаваць суды, перадаўшы іх функцыі Лукашэнку ды пешкам з яго «вертыкалі». Тады першы прэзідэнт мог бы адчуць сябе не толькі аўтаматчыкам, як у канцы жніўня 2020 г., але і царом Саламонам. Праўда, яшчэ пытанне, ці ведае гэты нябога, ад якога паціху адплывае ўжо і амерыканскі прыхільнік Грыша Іофе26 гадоў ва ўладзе – мнагавата ў любым выпадку»), хто такі Саламон…

Вольф Рубінчык, г. Мінск

31.08.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 31.08.2020  20:42