Tag Archives: Сергей Дылевский

Очередной «взгляд со стороны»

Очень редко соглашаюсь с публицистом от философии (или философом от публицистики) Владимиром Мацкевичем, но 02.09.2020 он высказался вполне здраво, даром что в фейсбуке:

Беларусы привыкли читать и слушать российские благоглупости, пренебрегая интеллектом в своей стране. До сих пор оценку наших событий и положения дел в стране многие вычитывают из российских источников. Кто-то слушает Жириновского с Соловьёвым, а кто-то Шульман с Кацем. От всего белорусского просто отмахиваются. Ну, хоть Шрайбман с Чалым начали становиться авторитетами, хорошие ли они интеллектуалы, я говорить сейчас не буду… Хочет Колесникова создавать партию, кто ж её остановит? Я точно не буду… Партии в условиях диктатуры – одна видимость. Я уже несколько лет говорю, что все зарегистрированные партии нужно распустить. Нам нужен единый фронт. Партии – это институт демократии. Сначала демократия, а партии потом.

Анна Канопацкая в конце июля 2020 г. тоже заявляла, что намерена создать «национально-демократическую партию». Покамест энтузиазм в обществе по поводу этого замысла, мягко говоря, неочевиден. Судя по тому, что доверенное лицо cами-знаете-кого, «палаточник» Олег Г. на днях заговорил о перспективности создания новых партий (и о том, что желательно упростить их регистрацию), подобные проекты сейчас действительно на руку системе.

Вряд ли кто-то, кроме пропагандистов из обоих лагерей, может сказать со стопроцентной уверенностью, что и как следует делать в общебелорусском масштабе. Вышеупомянутый Максим Кац в августе с. г., сразу после создания «Координационного совета», предлагал (18:25 и далее) учредить бесплатную газету «на восьми или шестнадцати полосах» для раздачи тем жителям Беларуси, кто ещё недостаточно информирован о событиях в стране, «чтобы она попадала в каждый почтовый ящик в городах». По-моему, это была странноватая идея: главная проблема у нас не в недостатке информации на политические темы – за 25 лет все, кто хотел, узнали об этой системе всё, что хотели – а в недостатке солидарности и воли граждан.

Способны ли бумажные издания, тем более бесплатные, переубеждать, объединять и мобилизовывать граждан в масштабах города, а тем паче страны? Весьма сомнительно! Если речь о «газете-листовке», то она лучше работает на местном уровне, будучи адаптированной под проблемы подъезда, района или предприятия. Если о периодическом издании для «всех-всех-всех», то оно в наших условиях выдыхается и «желтеет», как выдохлись популярные в своё время «Народная воля» и «Свободные новости» (но даже им с конца августа не дают печататься в Беларуси – видимо, по старой памяти). «Несколько тысяч» читателей, собирающихся вместе и требующих «вернуть тираж» (Кац, 20:50 – 20:59) – увы, маниловщина.

Новая бумажная газета – почти как новая политическая партия; в теории неплохо, на практике же овчинка не стоит выделки. Априори, на макроуровне куда более эффективны интернет-порталы, а может, и телеграмм-каналы (последними не пользуюсь, но признаю их эффективность в краткосрочном периоде). На микроуровне – «сарафанное радио» плюс чаты/закрытые группы конкретных сообществ. Предполагаю, именно свой чат помогает жителям трёх двадцатиэтажных домов по ул. Червякова и Сморговскому тракту (микрорайон «Дом у озера») координировать действия и отбивать натиск администрации района.

Третьего сентября утром во двор приезжали «силовики» с помощниками: замазали краской мурал с диджеями, посрезали бело-красно-белые ленточки с забора, сбросили с будки табличку. Очень скоро жители восстановили мурал (я видел его отмытым уже к 12:30). К вечеру повесили новые ленточки, теперь и с зелёными «прожилками», а к утру вернули табличку с надписью «Площадь Перемен».

Фото 04.09.2020

Народное творчество. Обратите внимание на значок с человечками в касках, появившийся после вчерашнего рейдика

В общем, счёт в матче, который длится почти месяц, – 5:4 в пользу «широких народных масс». Вчера между 21 и 22 часами во дворике собралось около ста человек, танцевавших и распевавших песни под баян. Сегодня о креативности «Дома у озера» снова написал поворотливый (этого не отнимешь) тутбай.

Вчера же, 3 сентября, произошла «рокировочка» в КГБ, КГК, Совете безопасности и Мингорисполкоме. Хочется думать, что новые руководители силовых/идеологических ведомств перестанут заниматься ерундой вроде срезания ленточек и сбивания табличек. Понятно, заслуженному вырывателю шнура, а по совместительству главе Центрального района, обидно, что его до сих пор не изобразили на будке вместе с диджеями Галановым и Соколовским… Но ведь у него есть «собственное» здание на ул. Мельникайте, 6, так почему бы г-ну Петруше не разукрасить его по-своему?

Администрация Центрального района г. Минска

На месте милицейского начальника (Артур Владимирович Шахлай) я бы в следующий раз призадумался, прежде чем выделять бойцов для охраны лентосрезателей. Полагаю, в районе с населением в 120 тысяч душ у милиции имеются дела поважнее, и пора бы уже гражданским начальникам самим искать взаимопонимания с жителями «бунтующих» домов. Не хотят? Ну, в таком случае недолго они останутся при должностях. Вот госсекретарь Совбеза Андрей Равков 24.08.2020 открыто советовал тем, кто «умилён заграничными подпрыгиваниями» в поддержку протестующих, покинуть страну – со вчерашнего дня он не госсекретарь. Может быть, и сам куда-то уедет, «освободив рабочее место и очередь к врачу», как уехал один из его предшественников Урал Латыпов.

Снова входят в моду рассуждения о диалоге! Видный деятель «палатки» Валерий Воронецкий громко заявил о себе, проведя 03.09.2020 встречу с избирателями в Минском районном доме культуры. Характерны выдержки из его речи:

Законодательство о выборах должно быть кардинально изменено и должно соответствовать тем требованиям, которые предъявляются к выборам международными организациями и нами с вами… Люди имели право возмутиться тем, как были организованы выборы, и люди имеют право на мирный протест… Люди имеют право своё возмущение предъявить государству. К сожалению, вместо того, чтобы с пониманием подойти к этому, выйти на диалог, власти показали силу. Был перейдён Рубикон, та красная черта, за которую переходить было нельзя. Конституция гарантирует нам уважение к нам, гражданам. И категорически не допускает насилия, пыток.

Неужто и этот человек прозрел? Ещё год назад фактически оправдывал антиконституционное решение cократить срок депутатских полномочий на 10 месяцев тем, что «любое общество имеет то, что заслуживает». ¯\_(ツ)_/¯

Воронецкий обещал вести диалог и с членами Координационного совета. Правда, их на свободе остаётся всё меньше, и давление на президиум не ослабевает. Вчера (3 сентября) должны были выпустить Ольгу Ковалькову и Сергея Дылевскогоне выпустили. Судьи Татьяна Оковитая и Виктория Шабуня выписали активистам по 15 суток в довесок к отбытым десяти.

С. Дылевский и О. Ковалькова

Мне представляется, что членам координационного совета, заявляющим о необходимости выхода Беларуси из политического кризиса, следовало бы:

– во-первых, не допускать таких ошибок, как «попытки связаться» с послами зарубежных стран, тем более с представителями Кремля: «Мы несколько раз делали попытки связаться с послом РФ в Беларуси. Мы пока не получили никакого ответа. Но мы ждем. Мы готовы свою ситуацию каким-то образом наше видение объяснить и нашу позицию. Писали емейл, да…» (Мария Колесникова, 02.09.2020);

– во-вторых, поддерживать полную дееспособность своего президиума: всякий раз, когда из него кто-то выбывает – выбирать или кооптировать новых членов;

– в-третьих, перейти от резолюций с протестами (или тщетными приглашениями администрации РБ к диалогу) к более ощутимым действиям, несмотря на то, что время упущено.

Требуется не наскок, а планомерная «осада крепости». Несколько десятков человек из основного состава КС могли бы собраться вместе и, как минимум, обсудить альтернативный проект Конституции для вынесения на будущий референдум. Ещё лучше, с моей субъективной колокольни, – поклясться не выходить из здания или собираться до тех пор, пока этот проект не будет принят (см. историю «клятвы в зале для игры в мяч», принесённой депутатами французского Учредительного собрания в 1789 г.)

Допускаю, что большинство членов КС не захочет возвращаться к тексту Конституции, принятому Верховным Советом 15.03.1994. Это дёшево, но не эстетично (второй раз в ту же реку?), да и не очень-то практично. В обществе имеется серьёзный запрос на парламентскую республику, в которой президент либо вообще отсутствует, либо выполняет преимущественно церемониальные функции.

Любопытна параллель, проведённая отставным послом Игорем Лещеней:

По количественному составу (70 человек) Координационный совет напоминает мне Великий Синедрион – высший орган власти и одновременно высший судебный институт иудеев времен господства Древнего Рима на Ближнем Востоке. Это интересный формат, это действительно возможность охватить все слои общества.

Я бы не зацикливался на числе «70»… Так или иначе, нужен некий представительный орган, работающий независимо от «выборов», митингов и арестов. Скептически оцениваю координационный совет «при Светлане Тихановской», образованный в середине августа, но ничего лучшего пока не просматривается.

Наклейка-переделка картины Казимира Малевича «Девушки в поле» (1932). Замечена в Минске на бул. Шевченко месяц назад. Ныне в Синеокой – лишь одна героиня из трёх, да и та мечтает о несбыточном…

Собираться «координаторам» в одном месте небезопасно – их могут сразу же схватить. Впрочем, как показала практика, и поодиночке активисты в Беларуси легко становятся «добычей», так что вряд ли массовое собрание усугубит их ситуацию.

Не утверждаю, что уличные митинги и демонстрации больше не нужны, но сами по себе в нынешнем виде они не создают вокруг себя «центра силы» и (в отличие от Украины 2004, 2014 гг.) не представляют собой серьёзной угрозы для режима. Очевидно, что их следовало бы использовать как дополнительное или крайнее средство в борьбе за свои права, но не как основное. Забастовки, конечно, более сильное средство… с другой стороны, право на призыв рабочих к политической забастовке, как выясняется, нужно ещё завоевать.

Ну, а так-то градус недовольства и сопротивления не спадает. Возмущена арестом своих (и не только своих) журналистов когда-то аполитичная «Комсомолка»:

Завтрашний номер. Тираж из-за репрессий упал вдвое, но «комсомольцы» не сдаются 🙂

В сети опубликованы открытые письма выпускников Белорусской государственной академии искусств и филфака БГУ, осуждающих насилие и требующих новых, честных выборов. В сумме там почти две тысячи подписей, по крайней мере три из них принадлежат авторам belisrael 🙂 Поддержал кампанию даже академик-языковед – вот уж от кого не ожидал… Ещё раньше высказывались выпускники Лицея БГУ, юрфака БГУ, факультета международных отношений и т. д. Устраиваются «цепи солидарности»; не только в белорусских городах и Вильнюсе, но и, к примеру, 3  сентября в израильской Хайфе.

фото Olena Shevchenko

Всё это внушает… да, определённый оптимизм. Трудновато будет «верхам» править с таким своеволием, как раньше.

Вольф Рубинчик, г. Минск

04.09.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 04.09.2020  22:20

Канец канікул на тутэйшы лад

От ужо дапраўды «цоеўскі» месяц… Увага да Віктара Цоя (1962–1990) і яго песень як бы пацвярджае думку Данііла Хармса (1905–1942) пра тое, што нябожчыкі – так сабе народ: «Их зря называют покойники, они скорее беспокойники».

Плакат у Мінску, 30.08.2020

22 мая 2020 г. Сяргей Чэрачань вырашыў быў утылізаваць славутую песню Цоя:

Атрымалася не надта (мажліва, «Чэ» забыўся, у якім годзе не стала В. Цоя; а мо нешта ведае пра яго зямное жыццё ў 1990–2000 гг., тады чаму не падзяліўся? :)). Але палітык-пачатковец не закінуў свае спробы і зрабіў «Хачу перамен» гімнам сваёй кампаніі. Прынамсі так яна ў пачатку жніўня прэзентавалася на яго афіцыйным сайце cherechen.by – цяпер ужо не…

Дыджэяў Галанава & Сакалоўскага, якія ўключалі «Перамен!» ля мінскага кінатэатра «Кіеў» 06.08.2020, здаецца, такі выціснулі з краіны – больш за тыдзень яны знаходзяцца ў Літве. Аднак гэта не замінае жыхарам квартальчыка, што мяжуе з нашай Каштанаўкай (гмахі па вул. Чарвякова, 62, Смаргоўскі тракт, 1 і 3), рупліва аднаўляць мурал, прысвечаны смеламу ўчынку. Першы раз выява з’явілася ў раёне 17 жніўня і была знішчана на ранку 19-га. Другі раз – 22-га, пратрымалася да 27-га. Зноў убачыў яе на ранку 30.08.2020, i сцяг над будкай пакуль што лунае.

Фота 31.08.2020; гэта не першы жарт з разбуральнікаў

Як дасціпна пазначыла «Хартыя», лік цяпер 3:2 на карысць жыхароў квартала. Я паставіў бы на канчатковую перамогу Смаргоўкі ў гэтым «матчы», які інтрыгуе болей, чым усе будучыя заявы «Каардынацыйнай рады».

Тым часам прэм’еру кінафільма «Цой» (рэжысёр – Аляксей Учыцель), якая планавалася на 27 жніўня, а потым на 3 верасня г. г., перанеслі на нявызначаны тэрмін. Добра, што хоць «Канец канікул» Сяргея Лысенкі застаецца з намі…

https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=oj5ITBQMYxc

Фільм здымаўся ў Кіеве-1986. Цешыць, што сёлета кіеўскія дэпутаты надалі статус батанічнага помніка дрэву, якое шматкроць трапляла ў кадр і сталася культавым для фанатаў гурта «Кіно».

Кіеўская вярба і мінскі каштан

Меў бы паўнамоцтвы – надаў бы ахоўны статус конскаму каштану, што перад «караткевіцкім» пад’ездам па вул. В. Харужай, 48. Дрэву каля 50 год (каштаны жывуць па 200-300), і Уладзімір Караткевіч калі не адпачываў у яго цені, то як мінімум глядзеў на саджанец з балкона. Няйначай гэтае дрэва натхняла пісьменніка ў час працы над аповесцю «Лісце каштанаў» (1972)!

Вынікі палітычных баталій падводзіць пакуль што рана, але я – незалежна ад расійскай пралукашэнскай прапаганды, якую выкрываў Максім Кац тыдзень таму – схіляюся да думкі, што адміністрацыя РБ у цэлым адбіла пратэстныя хвалі. З другога боку, большасць нездаволеных нарэшце пачала ўсведамляць, што яна – большасць, і пасля «работы над памылкамі» будзе здольная рэальна змяніць хаду гісторыі.

Гэтым разам поспехі не былі развітыя, сярод іншага, праз недасведчанасць лідараў. Так, у пратэстаў былі і павінны быць кіраўнікі; формула «кожны сам сабе лідар» працуе толькі да пары, да часу. Асобныя эпізоды паказалі, што сіла пратэстоўцаў недаацэньвалася (у тым жа Кіеўскім скверы 6 жніўня можна было дасягнуць большага), а некаторыя – што яна пераацэньвалася.

Адным з пабочных вынікаў пераацэнкі сіл была ўтапічнасць мэтаў. Як ужо адзначалася, «агульнага страйку» з 11 жніўня не выйшла.

Улёткі, зафіксаваныя 10.08.2020 (вул. Чарвякова) і 18.08.2020 (вул. Ракаўская)

Няясна, адкуль «обер-аналітык» Пётр Р. 25 жніўня ўзяў звесткі пра спробу супраціву «з боку тысячы дзяржаўных прадпрыемстваў, каб такім чынам паўплываць, каб у Беларусі вярнуць вяршэнства закона». Намаганні супрацоўнікаў пары дзясяткаў буйных прадпрыемстваў (можа, мелася на ўвазе, што супрацоўнікаў былі «тысячы»?) прагнаць «вялікага боса» выглядалі эфектна, але чыноўнікам пакрысе ўдалося здушыць іх – дзе ўгаворамі, дзе кропкавымі рэпрэсіямі… Старшыню страйкавага камітэта на «Гродна Азоце» Юрыя Рававога, не раўнуючы тых дыджэяў, выціснулі за мяжу; яго калегу з Мінскага трактарнага завода Сяргея Дылеўскага ў той жа дзень (24.08.2020) кінулі за краты на 10 сутак… Мінуў тыдзень, але дабіцца яго вызвалення таварышы не здолелі.

Улады паказалі, што членства ў «Каардынацыйнай радзе», і нават у яе прэзідыуме, не бароніць ад пераследу… 🙁 Уразіла і сама Рада, якая ціха ператварылася з органа «па забеспячэнні трансферу ўлады» (мэту абвясціла Святлана Ціханоўская 14 жніўня, і гэта гучала цягам некалькі дзён) у орган для «арганізацыі працэсу пераадолення палітычнага крызісу» – гэткае грувасткае і цьмянае мэтавызначэнне з’явілася на сайце КР у апошняй дэкадзе жніўня.

Зразумела, што члены КР меліся падстрахавацца, асабліва пасля ўзбуджэння «вялацякучай» крымінальнай справы 20 жніўня… Аднак змена цэтліка сведчыць і пра тое, што дарэчны момант для змены ўлады пасля 9 жніўня быў, аб’ектыўна кажучы, упушчаны. Меў рацыю былы часовы павераны Беларусі ў Швейцарыі Павел Мацукевіч:

Трэба было б засяродзіцца на рабоце з працоўнымі калектывамі буйных дзяржпрадпрыемстваў. Мы бачым, што нават на [вулічныя] акцыі з удзелам соцень тысяч чалавек улады не рэагуюць. Але варта было супрацоўнікам МТЗ выказаць пазіцыю, як Качанава паспяшалася заявіць, што голас рабочых пачуты.

Дык чаму не рухаць пратэстны рух у гэтым кірунку? Тым, хто прэтэндуе на лідарства, варта было б наладзіць «поўны» кантакт з рабочымі буйных прадпрыемстваў і ўнікнуць у іх праблемы ды страхі, якія перашкаджаюць страйку. Каб людзі не баяліся звальненняў, каб мелі гарантыі не дэклараваныя, а рэальныя – каб дэклараваная дапамога пачала паступаць.

П. Мацукевіч сышоў з дзяржслужбы ў гэтым жніўні. Фота адсюль

Са школьнай праграмы памятаю, што ледзь не галоўнай прычынай паразы рэвалюцыі 1905 г. у Расіі быў брак дамоўленасці паміж рабочымі і сялянамі. У Беларусі, выглядае, гісторыя паўтараецца ў выглядзе фарсу – «белыя каўнерыкі» і самазанятыя, што складаюць рухаючую сілу нашай «рэвалюцыі», не дамовіліся як след з «сінімі каўнерыкамі»… Мажліва, усё яшчэ наперадзе, але прызнайма, што за апошні тыдзень рэакцыянеры скарысталі з памылак «прагрэсіўных колаў» і адваявалі сабе нямала прасторы.

Сярод яўных абмылаў – выказванне «старэйшыны» Каардынацыйнай рады аб тым, што Пуцін мае весці перамовы з Лукашэнкам, каб той пайшоў на саступкі. Сумнеўную ідэю наконт адклікання дэпутатаў мясцовых саветаў і палаты прадстаўнікоў (які сэнс марнаваць высілкі выбаршчыкаў, пакуль не адпраўлены ў адстаўку цяперашні Цэнтрвыбаркам?) раскрытыкаваў і П. Мацукевіч. Апошняя па ліку, але не па значнасці, памылка – заява 25.08.2020 пра тое, што статус цяперашняга беларускага ўрада спрэчны; маўляў, пасля выбараў не адбылося інаўгурацыі, «аднак ужо 19 жніўня прэзідэнт прызначыў новы ўрад». Гэтая «крытычная» прамова ў выкананні Марыі К. фактычна значыла згоду з перамогай Лукашэнкі, названага «прэзідэнтам»; тое, што Рада не абвергла заяву сваёй спікеркі, навявае сум…

Уладны «наезд» на недзяржаўныя СМІ, у прыватнасці, на «Комсомольскую правду», спярша маскіраваўся пад паломку друкарскага абсталявання, з-за якой газета 18.08.2020 быццам бы не дайшла да чытачоў. Ну, чыста гісторыя з невыданнем «Чукокалы», апісаная ўнучкай Карнея Чукоўскага Аленай (і Уладзімірам Вайновічам у «Іванькіядзе») – «у друкарні абвалілася столь». Хоць бы праз паўстагоддзя штось новае прыдумалі!

Неўзабаве, пасля некалькіх нявыхадаў «КП», а таксама «Народнай волі», «Cвободных новостей» і «БелГазеты», паводзіны «Беларускага дома друку» – «флагмана паліграфічнай прамысловасці Беларусі» – зусім праясніліся. Для даведкі, генеральным дырэктарам прадпрыемства, якое ўзяло на сябе цэнзарскія функцыі ды запусціла «дурачку», у канцы жніўня 2020 г. быў Раман Сцяпанавіч Алейнік. Ці давераць яму кіраўніцтва хаця б капіравальным апаратам пасля «змены дэкарацый»?

«КП» і «Народная воля» знайшлі выдаўца ў Маскве, але прадпрыемства «Белсаюздрук» (гендыр – Ігар Віктаравіч Дудзіч) адмовілася браць тыраж у продаж. У Мінску я сам на мінулым тыдні сутыкнуўся з адсутнасцю патрэбных газет у кіёсках. Друкаваная прэса і так ледзь ліпіць у Беларусі, а тут яшчэ спецаперацыя, выканаўцамі якой сталіся «галоўная друкарня» і «галоўныя распаўсюднікі» (далучылася «Белпошта»). Замоўцаў, вядома, трэба шукаць у «Чырвоным доме» па вул. К. Маркса, 38; многае пра новы «наезд» на СМІ, які ўключае і блакіроўку сайтаў naviny.by ды nn.by, маглі б расказаць таксама чыноўнікі міністэрства інфармацыі на чале з Луцкім.

У выніку пазапланавай праверкі, з якой дзяржкантроль прыйшоў у рэдакцыю «Камсамолкі» 26 жніўня, газета праз колькі дзён была вымушана змяніць рэдактара… Суцяшае хіба тое, што «крамольныя» нумары (з расповедамі пра жудкія наступствы першага «паслявыбарнага» тыдня) у электронным выглядзе можна знайсці тутака. Ды не ўсім зручна чытаць з камп’ютара.

Часам проста дзівуешся, колькі ж дрэні сабралося ў Сінявокай за апошнія 25 год. Крыўдна, што гэтая дрэнь, хоць яна і ў меншасці, адкрыта плюе ў вочы большасці, практыкуючы прынцып «сваім – усё, чужым – закон» (прычым закон тут бачыцца не як шматбаковы рэгулятар грамадскіх адносін, а як прылада для пакарання).

У нечым разумею «галоўнага палітыка» – ён прынамсі чалавек паслядоўны, і ад самага пачатку дэманстраваў, што мэтазгоднасць для яго вышэйшая за крымінальны кодэкс (збіццё трактарыста ў 1989 г. як бы намякала). Але нязменна шакіруюць «галоўныя юрысты» – стойкія абаронцы ладу, пры якім зневажаецца сама сутнасць права. Гаворка перадусім пра старшыню Цэнтрвыбаркама, генеральнага пракурора, старшыню Канстытуцыйнага суда і старшыню Вярхоўнага суда.

Даўно не маю ні ілюзій, ні павагі да «мадам Ярмо» і генпракурора, які заплюшчваў вочы на дзеянні садыстаў з МУС (але 20 жніўня кінуўся з крымінальнай справай на толькі што створаную каардынацыйную раду, якая нібыта выношвала «захоп дзяржаўнай улады і шкоду нацыянальнай бяспецы Рэспублікі Беларусь»). А што ж двое вопытных суддзяў, якія дасягнулі ўзросту, калі час ужо думаць пра вечнае?..

Пётр Міклашэвіч не пасаромеўся заявіць 25.08.2020, што стварэнне каардынацыйнай рады «неканстытуцыйна», бо «Канстытуцыя не прадугледжвае магчымасці стварэння грамадскіх органаў і арганізацый, правамоцных пераглядаць вынікі прэзідэнцкіх выбараў». Паводле гэтай жа логікі «неканстытуцыйна» хварэць на COVID-19, купляць газеты ў кіёсках і назіраць за захадам сонца – усяго гэтага Канстытуцыя «не прадугледжвае». Харош і «Інтэрфакс» з загалоўкам: «КС Белоруссии признал совет оппозиции неконституционным» – у двух радках мінімум тры памылкі (ну, па-першае, тут меркаванне старшыні суда, а не судовае рашэнне…).

Некаторыя пасля 14 жніўня (дзень абвяшчэння «канчатковых вынікаў выбараў») спадзяваліся яшчэ на Вярхоўны суд і на яго старшыню Валянціна Сукалу – ох, наіўнасць… Суддзі Вярхоўнага суда, прызначаныя Лукашэнкам, разгледзелі скаргі экс-кандыдатаў у прэзідэнты на дзеянні Цэнтральнай выбарчай камісіі, склад якой прызначыў той жа Лукашэнка… Рашэнні суддзяў, прынятыя 25.08.2020, зводзяцца да таго, што, раз ЦВК не лічыць выбары неадбытымі, яны адбытыя. Як у тым анекдоце: «Падсудны, прызнаяце сябе вінаватым? – Нэт! – Што ж, на нэт і суда нэт… Aпраўданы». Затое 31 жніўня Сукала пахваліўся: «Судовая сістэма выконвае тыя канстытуцыйныя абавязкі, якія на яе ўскладзены».

Сістэма настолькі дэградавала, што я не здзіўлюся, калі ў новым варыянце Канстытуцыі будзе сказана: «Забараняецца абскарджваць у судзе рашэнні, прынятыя органамі, што падпарадкоўваюцца Прэзідэнту» (мо ўставяць «Горача Любімаму»). Яшчэ прасцей было б суздром ліквідаваць суды, перадаўшы іх функцыі Лукашэнку ды пешкам з яго «вертыкалі». Тады першы прэзідэнт мог бы адчуць сябе не толькі аўтаматчыкам, як у канцы жніўня 2020 г., але і царом Саламонам. Праўда, яшчэ пытанне, ці ведае гэты нябога, ад якога паціху адплывае ўжо і амерыканскі прыхільнік Грыша Іофе26 гадоў ва ўладзе – мнагавата ў любым выпадку»), хто такі Саламон…

Вольф Рубінчык, г. Мінск

31.08.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 31.08.2020  20:42