Tag Archives: сайт promise.by

Конца лета симптомы

Бодрый вечер! Сильно высказался 26.08.2022 сами-знаете-кто (1954 г. р.) о канцлере Германии Олафе Шольце (1958 г. р.): «Пацан, который ничего не понимает и понимать не хочет в политике». Спасибо, что хоть не «козёл» и не «вшивая блоха»…

Чем моложе человек, тем он чувствительнее к возрастным различиям. В детском саду немалое значение имеет, из старшей ты группы или из младшей – т. е. разница в год существенна. В школе – уже не так, однако восьмиклассник частенько держит четвероклассников за «детвору», может стрясать с них мелочь, etc. Годам к 25-30 разница в 4-5 лет практически нивелируется… но кой-кого после 60-65 лет детские впечатления/повадки, видимо, таки настигают заново. И вот уже 63-летний директор завода смотрит (либо делает вид, что смотрит) на 68-летнего «биг-босса» как на отца родного… А тот и не перечит.

Словечки вроде «пацан», «пацаньё» давно фигурируют в «президентском» лексиконе. Прежде они применялись в основном к соотечественникам… теперь, значит, попёрло наружу. Возможно, 64-летний Шольц – новичок в политике? Так ведь нет; лет 40 он в ней варится. Начинал с руководства молодёжной организацией западногерманских социал-демократов (СДПГ – в 1980-х), в 1990–2000-х руководил крупными региональными ячейками СДПГ, дорос до депутата бундестага, зампреда своей партии, бургомистра Гамбурга, федерального министра, вице-канцлера… С декабря 2021 г. – глава правительства страны, значительно опережающей РБ по численности населения и влиятельности. Несмотря на все разговоры о том, что Беларусь – единственная по-настоящему суверенная страна в Европе, и вообще «envy us».

Может, Олаф Шольц и «болтун» (в той мере, в какой «болтунами» являются все западные политики, вынужденные «окучивать» электорат перед выборами). Но что-то я не слыхал о его невыполненных обещаниях, и даже о нереализованных намерениях… Считать, что он переврал слова Путина о несостоятельности независимых Украины и Беларуси – лишь потому, что Путин, по информации Лукашенко, эти слова не подтверждает? Ну, я бы не спешил так считать… Как там говорилось у «имперца» Грибоедова, «а судьи кто»?

Человек, упрекнувший немца в болтовне, заявлял, к примеру:

1) что в Беларуси будет создан суд присяжных (предвыборная программа, ноябрь 2010 г.);

2) что в 2018-2020 годах начнут работать оба блока Белорусской АЭС, экспортная выручка сельского хозяйства РБ достигнет к 2020 г. 7,5 млрд USD, а минимальная глубина переработки нефти на Мозырском НПЗ будет равняться 90% (доклад от 22.06.2016);

3) что будет раз в квартал проводить расширенные заседания Национального олимпийского комитета РБ, который возглавлял почти 24 года, в 1997-2021 гг. («олимпийское собрание», 30.05.2017);

4) что нельзя перешагнуть двухмиллионный порог населения в Минске (совещание с «активом» столицы, 20.12.2018);

5) что электричка из столицы в аэропорт «Минск» будет пущена в 2019-м, самое позднее – в 2020-м году (реакция на доклад Сивака, 11.03.2019);

6) что в Минске же вместе с Си Цзиньпином «в ближайшие два года мы сделаем» плавательный бассейн мирового уровня и национальный стадион (беседа с журналистами, 11.05.2019);

7) что новый Национальный выставочный центр («вопрос неоправданно затянулся… надо сделать просто и красиво, добротно, качественно») будет построен к 2021 г. (реакция на доклад по вопросу строительства центра, 14.05.2019);

8) что через месяц забудем о коронавирусе (встреча 08.05.2020);

9) что он, «главный», организует референдум по вопросу строительства завода под Брестом (встреча с брестскими активистами, 22.06.2020);

10) что до конца 2020 г. профсоюзные организации будут созданы в Беларуси на всех частных предприятиях (встреча с Ордой, 10.11.2020).

Проверим, что же вышло из громадья всех этих планов – полезных и бесполезных, зафиксированных, в частности, на promise.by?

  1. Суд присяжных в РБ не появился.
  2. Физический пуск второго блока АЭС состоялся 26.04.2022 (по-моему, гордиться нечем – полноценный ввод в эксплуатацию намечен на конец 2022 г., а первый блок то и дело отключается на «плановый ремонт»). В удачном 2021 г. экспортная выручка сельского хозяйства составила лишь около 6,7 млрд «зелёных», а глубина переработки нефти на Мозырском НПЗ в 2020 г. – 84,4%.
  3. В заседаниях НОК «главный спортсмен» даже в 2017-2019 гг. (до свистопляски с коронавирусом и «выборами») далеко не каждый квартал участвовал.
  4. «Планку» в 2 миллиона население столицы брало в 2020-2021 гг., и, если будет реализован проект арабского застройщика Мохамеда Али Алаббара, одобренный тем же Лукашенко в мае 2021 г., то как бы не 2,5 млн человек оказалось в Минске 10 лет спустя (проект предусматривает возведение миллионов квадратных метров жилья в северной части столицы)!
  5. Электричку-«аэроэкспресс» в аэропорт «Минск» не пустили; в апреле 2022 г. представитель министерства транспорта заявил, что практическая реализация проекта «немного приостановлена» (вроде как «идёт проектирование»).

6-7. Ни бассейн, ни национальный стадион к середине 2021 г. не были готовы, а планируются к сдаче в 2023 г. (примерно то же с Национальным выставочным центром – упомянутый Алаббар в июне 2022 г. говорил, что ведутся лишь «земляные работы»).

8-9. В июне 2020 г. и позже коронавирус в Беларуси продолжал забирать жизни людей, а референдум на тему, волнующую брестчан, в том году так и не был проведен – аккумуляторный завод запустили без него.

  1. ФПБ Орды «поднялась» за счёт закрытия конкурентов – профсоюзов, независимых от правительства – но и в 2022 г. далеко не на каждом частном предприятии есть её ячейки.

Я специально взял десяток казусов разной степени сложности из разных сфер, чтобы показать – за отдельными примерами, увы, стояла система госуправления… Точнее, квазисистема или даже антисистема, пропитанная безответственностью. Что-то, конечно, выполнялось, но скорее «вопреки», чем «благодаря». И если уж выбирать между «зубром» и «пацаном», то хватает причин, чтобы поставить на «пацана» (нет, новой немецкой оккупации в придачу не надо, благодарю непокорно).

…С запозданием попала мне в руки книга 2012 г. «Белорусский путь», 500+ страниц. Под редакцией тогдашнего министра информации РБ Олега Пролесковского (том и выпущен под грифом мининформа как «научно-популярное издание», 3000 экз.) + лукавого профессора Льва Криштаповича.

Вроде как «раскрываются важнейшие особенности внутриполитического и международного развития Беларуси в постсоветский период». Чтиво скучноватое, но познавательное – можно понять, например, откуда растут ноги у событий 2020 г. и нынешних «фицияльных» заявлений о правах человека… В июле с. г. много чего интересного наговорил (сайт СБ не открывается в ряде стран, в том числе в Израиле – ред. belisrael) замминистра иностранных дел Юрий Амбразевич, например:

Попытка универсализировать концепцию прав человека через создание международных договоров фактически провалилась… Предлагается в дальнейшем вести речь о десакрализации концепции прав человека в международных отношениях как утопии, не поддающейся реализации на практике.

У Пролесковского & Co. всё проще, без лишних словесных кружев, чисто по Оруэллу («Свобода – это рабство»):

Собственно, человек, личность никаких прав не имеет. Человек, личность – это долг, обязанность. В реальной, бытовой жизни эта аксиома человеческого общежития подтверждается на каждом шагу. Другими словами, права человека, свобода личности заключаются в том, чтобы жить по долгу, по обязанности.

Кто же в светской Беларуси призван определять, что такое долг? Смешной вопрос; ясен перец, общество. Но общество в данном случае – псевдоним государства, «государство» – псевдоним «национального лидера», «лидер» – псевдоним… Ну, вы догадались.

Десять лет назад вовсю практиковался уже и «перевод стрелок» на соседние страны; вместо того, чтобы анализировать здешние сюжеты, доказывая, как у нас хорошо или перспективно, распрягали, как у них (было) плохо. Испытал определённый диссонанс, одолевая «Белорусский путь» – и будучи вынужденным долго читать о Литве 1990-х гг. (с. 26-30). Начиная с «За каких-то пять лет экономически процветавшая Литовская ССР оказалась полностью разорённой страной» ¯\_(ツ)_/¯

В 2012 г. тоже вставляли в цитаты отсебятину:

Разумеется, у М. Е. Салтыкова-Щедрина никакой не «олигарх», а «человек». Но хотелось же кому-то продолжить традицию охранительного фейкомётства, идущую от В. Бегуна к А. Муковозчику… 🙁

А вот это «чудо» берёт начало, пожалуй, не от Бегуна – от современных евразийцев. Их сторонник, брестчанин Юрий У. (иммигрант из Казахстана), подвизался в облисполкомовской «Мінскай праўдзе», откуда я и скопировал фрагмент его «статьи». Недавно Ю. У. предложил здешним «еврейским лидерам» отчитаться перед ним, ответив на сакраментальный вопрос: «почему евреи поддерживают нацистов». Подчеркнул, что сам не антисемит, т. к. любит стихи Пастернака и Блока (!)

Cейчас немного нейтральных новостей – может быть, и позитивных. Не первый месяц в центре Минска (на ул. Киселёва, недалеко от пивзавода) работает кафе с «еврейско-израильским» акцентом. Точный адрес не указываю, т. к. за рекламу мне не платят 🙂

Меню (кликните для увеличения)

А так внутри, 29.08.2022

И фото 28 августа, сделанное у кинотеатра «Киев».

Эти ребята не просто катаются на самокатах, а устроили конкурс, наподобие «кто лучше спрыгнет с фонтана». Потому паренёк слева (член жюри?) обзавёлся мегафоном. Фонтан же, заново открытый в мае, «пашет» четвёртый месяц.

Вольф Рубинчик, г. Минск

29.08.2022

w2rubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 30.08.2022  09:26

В. Рубінчык. ДА ЯКОЙ ПАРЫ?..

Добры дзень. За апошні год гайкі на абшарах «між Літвой і Украінай» настолькі закруціліся, што няпроста і прыдумаць, куды яшчэ лезці з развадным ключом. Але няма такіх крэпасцяў… авой, пардоньце, не зусім так. Няма такіх днішчаў, якія не маглі б прабіць лукашысты! Алесь Ш., былы чаляднік Алеся Мілінкевіча, а цяпер медыяперсанаж, апалчыўся на рэшткі недзяржаўнай журналістыкі і даследчага сектару: «Калі ўсе гэтыя людзі, псеўдаэканамісты, ліпавыя эксперты… пачнуць адказваць за свае словы? Яны падманваюць спажыўца. А рынак інфармацыі дакладна гэткі, як і кожны іншы. За падман спажыўца крама нясе адказнасць. Гэтак жа і аналітыкі, журналісты павінны несці адказнасць за падман спажыўца сваёй інфармацыяй» (sb.by, 14.12.2021, пер. з рус.).

Пацешныя прыклады «падману спажыўца» прывёў гэты Ш.:

– Гаварылі – [Лукашэнка] закопвае грошы ў лядовыя палацы, нам яны не патрэбны. Беларусь у 2014 годзе праводзіць найлепшы ў гісторыі чэмпіянат свету па хакеі, што афыйна прызнала Міжнародная федэрацыя хакея… Закопвае грошы ў сельскую гаспадарку, усё няправільна, трэба неяк па-іншаму. Цяпер высвятляецца: больш за 6 мільярдаў долараў нам прыносіць сельскагаспадарчы экспарт

Шэсць мільярдаў пасля 27 гадоў «асаблівай увагі» да галіны многа ці мала ў маштабе краіны? Даведачка: у 2019 г. экспарт сельгаспрадукцыі з Нідэрландаў дасягнуў 94,5 мільярдаў еўра, г.зн. перавысіў 100 млрд. USD. Тэрыторыя Нідэрландаў меншая за беларускую ў 5 разоў, насельніцтва ж перавышае РБ-шнае толькі ў 2 разы. Ну, і сувязь паміж лядовымі палацамі & арэнамі, пабудаванымі ў райцэнтрах кшталту Івацэвічаў, ды «найлепшым у гісторыі» (?) чэмпіянатам-2014, праведзеным на дзвюх пляцоўках у Мінску, невідавочная, кажучы асцярожна.

Анягож, няхай бы Алесь (член «канстытуцыйнай камісіі», не шышкі-дрышкі!) ды яго хаўрус прынялі свае «нарматыўныя акты» аб дадатковай адказнасці за выступы фактычна, як можна зразумець з прыкладаў, за меркаванні аб тым, куды лепей скіроўваць дзяржаўныя грошыкі.

Па-першае, не выключаю, што, чым меней у Беларусі будзе гучаць альтэрнатыўных думак пра палітыку, грамадства і эканоміку, тым хутчэй рэжым забранзавее ды страціць легітымнасць нават у сваіх апантаных прыхільнікаў… Адпаведна, тым скарэй ён адчэпіцца ад няшчаснай краіны.

Па-другое, тыя самыя акты мажліва будзе павярнуць супраць ідэолагаў-балбатуноў, чыноўнікаў і нават іх «непагрэшнага лідара» (з бальшавікамі – па-бальшавіцку!) Недзяржаўныя эксперты і журналісты, вядома, не заўсёды вылучаюцца высокім прафесіяналізмам. Аднак працэнтаў на 90 іх памылкі – вынік прэсінгу, стомленасці, дый проста абмежаванасці чалавечых ведаў, а не праява жадання ўвесці «спажыўцоў» у зман. Што да прадстаўнікоў улады, тут прапорцыя, бадай, адваротная. Прынамсі большасць няспраўджаных дэкларацый яўна рабіліся ды робяцца ў карыслівых мэтах: каб улагодзіць начальства, надурыць замежнікаў i/або нязгодных суграмадзян (гл. кейс неадбытага мясцовага рэферэндуму ў Брэсце-2020).

Уласна, сістэмка ад пачатку будавалася на хлусні, апранутай у шаты «ісціннай праўды»… Уладзімір Сямёныч (не-Караткевіч) як у ваду глядзеў.

Прымуць дэпутацікі яшчэ адзін жэстачайшы закончык – будзе на што абапірацца ў час дэканструкцыі/перазагрузкі. Нешта ж падказвае, што гэты час не за гарою…

Яскравыя ілюстрацыі таго, як чыноўнічкі розных узроўняў кідалі словы на вецер, можна знайсці на сайце promise.by – чытайце, пакуль рэсурс не заблакаваны. Не далей як у студзені я прыводзіў прыклады «абяцанак-цацанак» ад кіраўнікоў урада. Дык, ёлы-палы, сваім жа можна: quod licet Iovi, non licet bovi… Намеснік прэм’ер-міністра, у 2019–2020 гг. – старшыня аргкамітэта Сусветнай шахматнай алімпіяды ў Мінску-2022 (сарванай не без яго ўдзелу) – няблага пачуваецца, курыруе зараз распрацоўку «праграмы патрыятычнага выхавання насельніцтва» 0_0

Рыба псуецца… не з хваста. Хто абяцаў увесці ў Беларусі суд прысяжных, вырашыць праблему знешняй запазычанасці, і г. д., і да т. п., (амаль) усе добра ведаюць, дзякуючы і маім публікацыям 😉 Дадаткова рэкамендую гэты спіс. Але сёння хацелася б пагаварыць пра «лакальныя», хоць і вельмі важныя праекты – новую дзіцячую паліклініку ў Жодзіне (на рагу вул. Скарыны і прасп. Леніна), дзіцячы шматпрофільны корпус раённай бальніцы ў Барысаве (вул. 1812 года). Распачатыя ў 2019-м.

Для пачатку зацаніце пашпарты аб’ектаў, згодна з якімі будоўля ў Жодзіне мусіла быць скончана 12.08.2020, а ў Барысаве – 17.11.2020.

Далей – цытаткі з афіцыйных крыніц, у перакладзе з рускай:

«У Барысаве ў 2021 годзе адкрыецца бальніца, у Жодзіне – паліклініка» (belta.by, 30.12.2020).

«Завяршаецца будаўніцтва аднаго з самых значных аб’ектаў аховы здароўя – дзіцячай паліклінікі [ў Жодзіне] У красавіку, па завяршэнні будаўнічых работ, плануецца пачаць усталёўку мэблі, абсталявання. Сярод першачарговых паставак – тры рэнтгенаўскія апараты, астатняе – паэтапна ў чэрвені, ліпені, жніўні. Здача аб’екта папярэдне намечана на 1 верасня» (mlyn.by, 11.03.2021).

«Паводле Наталлі Сушко [першай намесніцы старшыні Жодзінскага гарвыканкама], будаўніча-мантажныя работы завершаны і будынак цалкам гатовы да здачы. Аднак першапачатковыя тэрміны адкрыцця ссунуты на снежань у сувязі з досыць доўгімі працэдурамі куплі абсталявання» («Жодзінскія навіны», 20.08.2021).

Верагодна, не запрацуе пазначаная медустанова і ў снежні 2021-га, іначай афіцыёз бы ўжо рэкламаваў дату адкрыцця… Шчэ меней шансаў на тое, што здзейсніцца «барысаўская» абяцанка буйнога чыноўніка:

«Сёння [ў Барысаве] будуецца дзіцячая бальніца. Як бы ні было складана, у наступным годзе мы яе абавязкова ўвядзем у эксплуатацыю» (Аляксандр Турчын, старшыня Мінскага аблвыканкама, 08.07.2020).

«Губернатар (меўся на ўвазе старшыня Мінскага аблвыканкама. – В.Р.) і міністр [аховы здароўя РБ] абмеркавалі час заканчэння будаўніча-мантажных работ корпуса і пытанні камплектавання абсталяваннем. Плануецца, што сродкі будуць вылучаны як з мясцовага (абласнога), так і з рэспубліканскага бюджэтаў» (прэс-служба міністэрства аховы здароўя РБ, 03.11.2021).

Тут бачна, што ў лістападзе яшчэ толькі планавалася вылучэнне сродкаў на камплектаванне шматпрофільнага дзіцячага корпуса бальніцы (да самога вылучэння і закупак – скарэй за ўсё, некалькі месяцаў). Ці папросіць Турчын адстаўкі 01.01.2022, калі выявіцца, што яго абяцанка 2020 г. «абавязкова ўвядзем у эксплуатацыю» не здзейснілася? А можа, хоць прабачэння ў барысаўцаў папросіць? Рыторыка, рыторыка… Напэўна, ідэолухі спішуць затрымкі на COVID-19 (каторы, зрэшты, і паўтара года таму лупіў па Беларусі) ды заходнія санкцыі.

Лірычная дыгрэсія наконт прабачэнняў. Прыгадаў, хто іх ў мяне прасіў за апошнія гады, і адразу ўявілася, што я – Рамзанка Дыраў 🙂 Фірма «Ладэ», Беларуская чыгунка, газета «Наша слова», журналіст Андрэй Д., філосаф Сяргей П., гісторыкі Алесь Б. і Алесь Ф., мастак Сяргей Х., літаратуразнаўца Зіна Г., грамадскі дзеяч Алег Р… Не, адмыслова не занатоўваў, але прычыны штораз былі сур’ёзныя, таму стрэмкі ў памяці сядзяць. А ў гэтым месяцы баранавіцкі шахматны трэнер Аляксандр Сідарэня мог, па-мойму, і не выбачацца ў сваім блогу… Ну, што зроблена, тое зроблена – цаню яго джэнтльменства.

Без энтузіязму адгукнуўся я на «выбары» новага старшыні Беларускай федэрацыі шахмат (30.11.2021) – зараз магу дадаць, што і каманда ў яго адпаведная. Пара дасведчаных і прыстойных людзей у выканкаме мала што вырашыць. Да гонару старшыні (Сяргея Сычука з «Белавія»), ён хаця б уступіў у БФШ і сплаціў унёскі ў поўным аб’ёме. Мяркуючы па інфе з афіцыйнага сайта, гэтага не скажаш пра супрацоўнікаў спартовай «вертыкалі», уведзеных у кіраўнічы орган разам з Сычуком (я-то ў кастрычніку меў спадзевы, што федэрацыя «адвяжацца» ад мінспорту…). Хто б сумняваўся, што ўсе роўныя, але некаторыя раўнейшыя?

Яшчэ адзін доказ слушнасці оруэлаўскага назірання – фотарэпартаж з першай лігі чэмпіянату РБ па шахматах (Мінск, 9–17 снежня). Напярэдадні гэтага масавага турніру быў апублікаваны рэгламент, падпісаны «галоўнай судзейскай калегіяй» – вісіць на сайце БФШ і сёння:

Галоўны суддзя ў гэтым выпадку – Ігар Стралец, ён жа старшыня рэвізійнай камісіі БФШ. На адкрыцці турніру прысутнічалі ўсе «бонзы» федэрацыі. А цяпер зірніце, колькі ўдзельнікаў рэальна знаходзяцца ў АБАВЯЗКОВЫХ ДЛЯ ЎСІХ БЕЗ ВЫНЯТКАЎ масках, што «закрываюць нос і рот».

Фота з той самай старонкі. No more comments

Тут 15.11.2021 кіраўнік адміністрацыі прэзідэнта Ігар Сяргеенка гукнуў: «Думаю, што к канцу лістапада пачатку снежня мы выйдзем на ўсенароднае абмеркаванне праекта Канстытуцыі». І паўтарыў 19.11.2021: «Я думаю, к пачатку снежня мы выйдзем на наступны этап усенароднае абмеркаванне». Думаць не забароніш – я вось, напрыклад, лічыў, што чыноўнік з першай дзясяткі самых уплывовых у краіне дарма казаць не будзе. Спадзяваўся пачытаць праект і выпрацаваць сваю пазіцыю ў перыяд паміж 8 і 15 снежня… Але дакумент пакуль так і не вынесены на «ўсенароднае абмеркаванне», і гэта замінае мне рэалізаваць свае планы, бо пачынаецца ўжо пераднавагодняя мітусня. У студзені, відаць, буду заняты, а ў лютым 2022 г. ужо і плебісцыт – вядома, калі анонс яго «першымі асобамі» не быў чарговым фэйкам. Дзякуй вам, дзяржаўныя «думаннікі», у капялюш!

Чарговыя драконаўскія прысуды (Сяргею Ціханоўскаму, Міколу Статкевічу ды інш.), павелічэнне колькасці палітзняволеных да 929 пракаментую праз адсылку да малавядомага савецкага мультфільма паводле апавядання Кіра Булычова

https://www.youtube.com/watch?v=zqfAgeoa2h8

Ён лялечны, але паглядзіце на ютубе, не пашкадуеце – дзякуй за наводку navimann’y. Дарэчы, агароджаная рэзідэнцыя на Камсамольскім возеры нават вонкава нагадвае жытло “свабоднага тырана” з аднайменнага мульціка 1990 г. 😉

І апошні на сёння кур’ёз – сумнаваты. Год таму нарабіла фурору «Шчучыншчына» ў выкананні Алены ЖалудОК. Падобна, дзяржаўныя СММ (сродкі масавай маніпуляцыі) вырашылі перахапіць тэму; у 2021 г. яны пісалі пра невялікі райцэнтр Гродзенскай вобласці часцей, чым звычайна, вось і на мінулым тыдні… Маўляў, 16-тысячны Шчучын – «горад для маладых». Права «СБ» так лічыць, але пры чым да расказу пра «росквіт» горада цытата з «правадыра»-2020: трэба зрабіць так, каб людзі адчувалі сябе ў аграгарадках не горш, чым у Мінску? На Шчучыншчыне ё буйныя вёскі, пераназваныя ў аграгарадкі, але многія квітнеюць не зусім… Або зусім не квітнеюць, зважаючы на тое, што насельніцтва раёна апошнія 10 гадоў пастаянна зніжалася. У 2019 г. яно ацэньвалася ў 38,5 тыс. чалавек, па стане на 1 жніўня 2021 г. – у 34,6 тыс. чалавек. Падзенне на 10% за 2 гады – такое сабе сведчанне росквіту.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

16.12.2021

w2rubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 16.12.2021  22:55

В. Рубинчик. ОТШЕЛЕСТЕЛО…

Отговорило, отшелестело «Всебелорусское народное собрание», вызвавшее массу язвительных комментариев: и делегатов выдвигали не так, и массу денег на обслуживание потратили, и «главный оратор» лажал, и резолюции не те. Почти со всем я готов согласиться, но! Сопровождалось убогое ВНС и положительными проблесками… Тут следует обратить внимание не столько на то, что делалось, сколько на то, чего не было сделано.

Во-первых, организаторы, похоже, отказались от идеи жесточайше осудить бело-красно-белый флаг и его аналоги – словно бы прислушались к моему предупреждению от 04.02.2021 (а почему бы и нет? :)) Более того, министр иностранных дел РБ, сделав реверанс в сторону тех, кто требует «запретить эту символику и объявить этот флаг экстремистским», высказал свою «личную» точку зрения: «полагал бы, что с учетом того, что этот год объявлен годом Всенародного единства, нам нужно очень внимательно отнестись к этой теме» (rbc.ru, 15.02.2021; интервью было взято 12 февраля). В переводе с дипломатического – министр хотел бы засунуть проблему в долгий ящик, о чём говорит и его предложение историкам «сесть и провести масштабное мероприятие, конференцию, обсуждение». У чиновников из топ-десятки «личного мнения» по политическим вопросам не бывает; похоже, «наверху» и впрямь решили не рубить сук, на котором сидят… Радоваться рано, штрафовать за сочетание белого и красного на массовых мероприятиях, наверное, будут («им» как-то же надо пополнять бюджетец), но хоть меньше будет базарного визга от пропагандистов… Да и мелких пакостей вроде прошлогодних, когда омоновцы заставляли задержанных топтать флаги. Даже если общественная атмосфера оздоровится на 10%, сие уже неплохо.

Покамест особо ударенные морозом «силовики» воюют против «подпольного производства предметов с незарегистрированной символикой» (БелТА, 13.02.2021), но, полагаю, вскоре даже они поймут, что это – сизифов труд. Ибо каждый в силе нарисовать –или нашить – красную полосу на белом полотнище, «всех не перебреешь» (С). «Как отметила пресс-секретарь [МВД], работа кипела не один месяц и ориентировалась на запросы покупателей… по названиям районов и населенных пунктов на растяжках и флагах можно изучить географию Беларуси». По-моему, неплохой пиар для бывших и будущих производителей «нехорошей» атрибутики – очередное доказательство того, что на продукцию есть спрос 🙂

Во-вторых, не засветились на собрании лица, которые можно было бы соотнести с евреями и Израилем. В отличие от прошлых лет, не видно было гостей вроде Михаила Альшанского, Светланы Гебелевой или Софы Ландвер, а рядом с православным экзархом не сидел какой-нибудь «главный хасид». Даже Семёну Шапиро или Павлу Якубовичу не хватило места в президиуме – непорядок 😉 Если чуть более серьёзно, то, по-моему, за последние пару лет «евреи в ливреях» вышли из доверия у местных балабосов, а черносотенцы снова вошли втёрлись в доверие. Думаю, оно и к лучшему: ни к чему евреям прикрывать дряхлеющий режим. Модель госкапитализма с примесью НЭПа ещё как-то держалась в 2000-х, но в 2010-х показала свою ограниченность… Короче, пусть экс-посол Китая вещает, что «Всебелорусское народное собрание – важная площадка для участия белорусского народа в политической жизни страны» (15.02.2021).

В-третьих, у авторов финальной резолюции ВНС хватило ума выкинуть из неё часть самодовольных фраз, отмеченных в моём позапрошлом текстике, таких как «Белорусы стали жить лучше». Не взяли из проекта «Основных положений» и то, что «ВВП на душу населения по паритету покупательской способности возрос на пятилетие на 16 процентов и достиг в 2020 году почти 21 тыс. долларов США» Взамен поведали, что «ВВП на душу населения по паритету покупательской способности возрос за пятилетие на 14 процентов и достиг в 2020 году 20,2 тыс. долларов США». Ну, это хотя бы чуть ближе к истине (напомню, по другим данным – вырос на неполных 10% и достиг 19759 USD). Вместе с тем ни 20, ни 21 тысячу долларов по ППС на хлеб не намажешь… И, как было отмечено в моём же послании к участникам собрания, не очень уместно гордиться тем, что «реальная заработная плата выросла более чем в 1,3 раза». Особенно с учётом того, что медианная месячная зарплата далеко не во всех регионах превышает 1000 рублей (385 USD), причём «грязными»!

Непонятно, за счёт чего будет происходить «укрепление традиционных семейных ценностей», если значительная доля населения Беларуси в «социальном государстве» по-прежнему работает «за еду» и, не видя просвета, опасается прибавления в семье. Впрочем, резолюция почти вся состоит из пустых словес вроде «развитие науки»… Конкретно, какой же должна быть наукоёмкость ВВП? Если не 1%, то 0,9%? 0,8%? И как увеличить затраты на исследования хотя бы на треть, т. е. с 0,6% ВВП до 0,8%? Риторические вопросы; ВНС – «не место для дискуссий», да и редкие голоса «против» там, как выяснилось, не учитываются 🙁

Чтобы закончить о ВНС. Очень правильным и логичным было предложение одного из делегатов, колоритного военного комиссара Гомельщины: «Постоянно развиваются разные фейсбуки, всякие тик-токи и телеграм-каналы. А где мы на том поле? Мы должны обязательно там присутствовать. Возможно, нас забанят… Следует развивать наш Белнет или что-то подобное. На нашем ресурсе мы сами будем хозяевами и руководителями. Можем кого-то ограничивать с призывами, кого-то наоборот — продвигать. Создавать такую диалоговую площадку, руководить которой будет государство». Действительно, если всякие там Дуровы с Цукербергами такие умные, то почему строем не ходят? И кроме того, в Беларуси есть эрзац-монарх, эрзац-парламент, эрзац-идеология, эрзац-журнал сатиры и юмора…

И даже эрзац-электромобиль – разработка института Академии наук!

Источник фото (29.01.2021)

Почему бы, в самом деле, не появиться и эрзац-интернету?

Есть, правда, пара нюансов. В «IT-стране» уже который год мусолится тема биометрических документов. Вновь окину взглядом цитаты, собранные на полезном сайте promise.by:

* * *

Первые биометрические паспорта появятся в Беларуси в конце 2018 года, сообщил начальник департамента по гражданству и миграции Министерства внутренних дел Алексей Бегун на пресс-конференции 16 декабря в Минске. «Предполагается, что в конце 2018 года мы уже получим биометрический паспорт для выезда за границу и ID-карту с соответствующими приложениями», — сказал Бегун. Начальник департамента подчеркнул, что в соответствии с планом по освоению биометрических технологий в Беларуси с 2014 года проводится комплекс мероприятий по внедрению биометрических технологий в национальные документы, пишет БелаПАН (naviny.online, 16.12.2016).

* * *

В этом году появится образец ID-карты, выдавать ее начнут с 1 января 2019 года. Об этом сообщил во время прямой линии начальник Департамента по гражданству и миграции МВД Алексей Бегун.

Образец будет в конце 2018 года, но персонализацию будут проводить с 1 января 2019 года. Любой гражданин сможет поменять внутренний паспорт на ID-карту, — рассказал Алексей Бегун (tut.by, 10.03.2018).

* * *

Министерство внутренних дел 1 января 2020 года начнет широкомасштабную выдачу ID-карт, а также биометрических паспортов гражданина Республики Беларусь для выезда за границу. Об этом заявил в эфире телеканала СТВ 13 марта глава департамента по гражданству и миграции МВД Алексей Бегун.

По его словам, как и ныне действующие, биометрические паспорта будут бумажные.

«То есть они схожи, в принципе, с национальным паспортом гражданина Республики Беларусь, который мы оформляем до настоящего времени. Они будут просто иметь электронный носитель информации. Есть уже решение президента по данному вопросу: с 1 января 2020 года Министерство внутренних дел начнет широкомасштабную выдачу гражданам Республики Беларусь, а также иностранцам, постоянно проживающим на территории Республики Беларусь, документов, удостоверяющих личность, в виде ID-карты с электронным носителем с соответствующей информацией, а также биометрического паспорта гражданина Республики Беларусь для выезда за границу», — рассказал Бегун (naviny.online, 13.03.2019).

* * *

Начало кампании по выдаче ID-карт и биометрических паспортов переносится с января 2020 года на январь 2021 года, заявил начальник департамента по гражданству и миграции МВД Алексей Бегун.

«Запуск кампании, планировавшийся на 1 января 2020-го, переносится на год»,сказал Бегун в интервью изданию «На страже» (Interfax.by, 17.12.2019).

* * *

Алексей Бегун уточнил, что с января 2021 года, как и планировалось, любой гражданин сможет обратиться и получить биометрические документы — ID-карту и биометрический паспорт (tut.by, 10.10.2020).

Итог: «В пресс-службе МВД Беларуси TUT.BY сообщили, что информации, когда все желающие смогут получить ID-карты и биометрические паспорта, у них пока нет» (tut.by, 05.01.2021).

Не выдаются чудо-паспорта «любому гражданину» и сейчас, в середине февраля. Ну как, дядя военком, не пропало желание устроить в Синеокой «чебурнет» без блэкджэка и шлюх? 🙂 А полковник милиции хорош… давно пора ввести локальный мем «обещал Бегун», по аналогии с российским «Нургалиев разрешил». Впрочем, каков поп, таков и приход.

Наверно, пластиковая карта с чипом – это очень сложно, как и суд присяжных. Но вот читаю новости из Пинска – и аж злость берёт. В начале 1980-х по инициативе Бориса Костина (позже клуб получил его имя) горожане построили уютный шахматно-шашечный клуб с винтовой лестницей, открытый в 1983 г. при участии экс-чемпиона мира Тиграна Петросяна. В начале 2010-х гг., т. е. уже в разгар лукашенковщины, двухэтажное здание было отремонтировано… а в 2019 г. на фасаде появились трещины, и клуб закрыли. Теперь власти пытаются продать его с аукциона.

Для справки: в Пинске пока ещё не провели метро, которое создавало бы вредные вибрации, и землетрясений там тоже не бывает.

«Эй вы, там, наверху» – уверены, что нам вообще нужны ID-карты? Лично я обойдусь, да и за границу в 2013–2017 гг. без проблем ездил/летал по обычному паспорту… Ваш босс утверждает, что «на данном этапе даже двойку вам нельзя поставить по защите персональных данных» (tut.by, 25.01.2021) – вряд ли вы, «коллективный Лукашенко», исправитесь в обозримом будущем. А чего ожидать от АЭС, если ваши подчинённые не сумели качественно отремонтировать небольшой двухэтажный домик в cердце крупного райцентра?

Как и в прошлом тексте, относительно хорошая новость из серии «было и стало». Было в августе 2019 г., стало в феврале 2021 г. (возможно, чуть раньше). Правда, точнее бы написать о тракте в Центральном районе г. Минска, что он Смаргоўскі, а не Сморгаўскі, но уж как есть.

Вольф Рубинчик, г. Минск

16.02.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

От ред. belisrael

Александр Фруман, побывавший в августе в трехдневном плену у лукашенковских слабовиков, не дает спуску новому израильскому послу Алексу Гольдману-Шайману:

А в это время посол участвует в мероприятии фашистской власти Беларуси, на котором не соблюдаются санитарные нормы и социальная дистанция, а фюрер Лукашенко прямо с трибуны заявляет, что болеет коронавирусом.
Посол должен самоизолироваться, иначе он может стать угрозой заражения других людей, в том числе работников посольства и по цепочке заражений посол может быть косвенно виновен в, не дай бог, смертях людей.

 

Опубликовано 16.02.2021  23:13

В. Рубінчык. Новы думкавы сумёт

Каго-каго, а мяне мінулы год не зусім адпусціў. Усё ж 11 дзён пасля бою гадзінніка – салідны тэрмін, каб падцягнуць «хвасты», прааналізаваць недааналізаванае… і кінуць пагляд у будучыя месяцы (на пяцігодкі цяпер планаваць-прагназаваць даволі рызыкоўна).

Па-першае, стараўся ўносіць разнастайнасць у зносіны з патэнцыйнай аўдыторыяй: напрыклад, апрача тэкставых публікаваў і гукавыя файлы. За апошнія 3 месяцы выклаў іх на Youtube куды болей, чым за папярэднія 15.

Прыклад «слайд-шоў» (зрабіце, як я, зрабіце лепей…)

Па-другое, 2020-ы многім чарговы раз паказаў, наколькі можна давяраць «калектыўнаму Рыгорычу» – дакладней, наколькі яму няможна давяраць – нават у сферах, дзе гэты квазікадаўр мусіў бы арыентавацца лепей, чым у «айфонах-плафонах» ды лабірынтах юрыспрудэнцыі. Гаваркі прыклад – на сайце promise.by:

У лістападзе 2017 г. намеснік прэм’ер-міністра Уладзімір Сямашка ў эфіры перадачы «Контуры» (АНТ) заявіў, што вытворчасць кардону на базе філіяла «Добрушская папяровая фабрыка “Герой працы”» будзе запушчана ў 2018 годзе. Ён жа ў сакавіку 2018 г. у эфіры тэлеканала «Беларусь 1» пацвердзіў, што завод кардону ў філіяле Добрушскай папяровай фабрыкі запрацуе да канца 2018 года.

Нагадаю (ну, раптам хто прапусціў) – 2018 год быў у Беларусі даволі спакойны. Ні пандэміі, ні падрыхтоўкі да прэзідэнцкіх «выбараў»… адзінае, прэм’ер-міністр змяніўся. Але хіба гэта перашкода для доўгайграючых праектаў? Не выключаю, што ў нас – так (пры Сяргею Румасу ўрад узяў на сябе абавязак правесці Сусветную шахматную алімпіяду, пры Раману Галоўчанкуадмовіўся, «растаптаўшы» ўрачыста падпісаны кантракт з ФІДЭ). Па стане на кастрычнік 2019 г. у абсталяванне завода было ўкладзена 265 мільёнаў USD, але справа рухалася марудна– спатрэбіўся візіт у Добруш тагачаснага старшыні Камітэта дзяржкантролю Леаніда Анфімава.

У пачатку лютага 2020 г. з «кардоннай праблемай» паспрабаваў даць рады «шэф» Анфімава і Румаса: «К канцу года фабрыка выйдзе на работу ў нармальным рэжыме. Мы цалкам запусцім вытворчасць, адладзім, створым сістэму кіравання і пачнем працаваць…» У старых карпусах Добрушскай папяровай фабрыкі планавалі арганізаваць вытворчасць упакоўкі з новага кардону. «Мы ўмеем гэта рабіць, у нас ёсць у друкарнях кампетэнцыі, – заўважыў кіраўнік дзяржавы. – Да канца года мы гэта пачнем рабіць ужо тут, на старых плошчах».

Тут аптымізм яшчэ больш хадульны, чым у гісторыі з пялетным заводзікам у Мазыры (чыноўнікі абяцалі яго к чэрвеню, адкрыты быў у верасні 2020 г.)… Першы намеснік прэм’ер-міністра Мікалай Снапкоў у ліпені таксама казырыўся («да канца года»), але ў кастрычніку 2020 г. «проста» намеснік прэм’ер-міністра Юрый Назараў распавёў, што першы мелаваны кардон на новым заводзе па вытворчасці мелаваных і немелаваных відаў кардону ў Добрушы плануецца атрымаць у I квартале 2021 года. На ніжэйшым узроўні – шчэ больш рэалізму: у навагоднім віншаванні (30.12.2020) Аляксандр Каляда, гендырэктар ААТ, якое кіруе Добрушскай папяровай фабрыкай, паведаміў, што запуск завода па вытворчасці кардону мае адбыцца ў 2021 годзе, не ўдакладняючы квартал… Дзіва што народ рагоча з выказванняў самі-скеміце-каго пра тое, што дзякуючы «таннай» беларускай электрычнасці можна «кляпаць» крыптавалюту: «Біткойны-та мы накляпаем. Але куды складваць? Упаковачнага кардону няма…». – «Будзем пакуль што складваць на грунт» (06.01.2021).

https://www.youtube.com/watch?v=FwDb0ThDxgA

Лірычная гераіня мінскай спявачкі Марыны Шугавай тры гады таму выпрошвала ў партнёра «адзін біткойн» – яна штосьці ведала 🙂

Ну і, вядома ж, усё лепшае – дзецям… Вестка ад 13.09.2018: «Нацыянальны дзіцячы навукова-тэхналагічны парк плануецца адкрыць к 2020 году ў Мінску. Пра гэта, адказваючы на пытанне карэспандэнта БЕЛТА, паведаміла галоўная спецыялістка ўпраўлення сацыяльнай, выхаваўчай і ідэалагічнай работы галоўнага ўпраўлення выхаваўчай работы і моладзевай палітыкі Міністэрства адукацыі Таццяна Драпакова». У красавіку 2019 г. А. Лукашэнка падпісаў указ № 145 «Пра стварэнне ўстановы адукацыі “Нацыянальны дзіцячы тэхнапарк”» (ужо не да 2020 г., а да 01.01.2021).

Надоечы мінадукацыі зрабіла хітры крок: загадам ад 21.12.2020 пераменавала Рэспубліканскі цэнтр інавацыйнай і тэхнічнай творчасці, які вёў радавод ад Цэнтральнай дзіцячай тэхнічнай станцыі 1929 г., у «Нацыянальны дзіцячы тэхнапарк» – не падкапацца! 🙂 Што ж паробіш, калі месяц таму высветлілася: з навамодным праектам, які спісваўся з адукацыйнага цэнтра «Сірыус» (Сочы, РФ), чарговы аблом… І вось ужо 06.01.2021 А. Лукашэнка выдае ўказ аб тым, што да 2022 г. працягваюцца тэрміны фінансавання будаўніцтва вучэбна-лабараторнага корпуса дзіцячага тэхнапарка… Таксама з 2020-га на 2022 год перанесены тэрміны будаўніцтва школы ды інтэрната пры тэхнапарку. Якая лёгкая справа, гэтае дзяржаўнае кіраванне – трэба проста час ад часу падпраўляць лічбы! 😉

Уявім сабе заапарк. Дырэктар вырашыў купіць буйвала і растрындзеў на ўвесь свет, што за год пабудуе адмысловы «прасунуты» вальер. Праз паўтара года вальер у дырэктара не гатовы і блізка, тады намеснік дырэктара цягне шыльду «буйвал» і прыбівае яе да клеткі са слонікам. Міма праходзіць Казьма Пруткоў і скрушна ўздыхае: «Калі на клетцы слана прачытаеш надпіс “буйвал”, не вер вачам сваім». За ім крочыць мізантроп-пачатковец (магчыма, я, а магчыма, ты) і развівае думку ў адзіна слушным сэнсе: «Калі на клетцы слана прачытаеш надпіс “буйвал”, пасадзі ў клетку таго, хто зрабіў гэты надпіс, і яго начальніка таксама».

Разлічваць на ўзлёт эканомікі пры апісаных вышэй раскладах не выпадае, і Беларусь выціскаецца на задворкі ў сістэме міжнароднага падзелу працы. Тым болей што выдаткі на даследаванні і развіццё – груба кажучы, «на навуку» – па-ранейшаму не дасягаюць нават 1% ВУП… Біў у званы гадоў з чатырох таму (напрыклад, тут), дый не я адзін, але хто слухаў?

Выглядае, Ізраіль – параўнальна з Беларуссю – цэніць новае разоў у восем вышэй… А можа, нашым галоўным ноў-гаў (know-how) будуць абеды з жывым сабачкам на стале? Раскруцім гэта як самы бяспечны і pet-friendly спосаб харчавання, прадамо патэнт элітным рэстаранам свету? 😉

Дзівяцца ўжо і вадзіцелі-дальнабойшчыкі, як актыўна з Беларусі вывозяцца сыравіна і палуфабрыкаты, а потым у злёгку апрацаваным выглядзе вяртаюцца ў выглядзе тавараў з высокай дададзенай вартасцю. Ці ператварыўся наш край канчаткова ў калонію, можна спрачацца, але пашыранасць каланіяльнага мыслення тут і цяпер відавочная. Толькі адныя шукаюць метраполію ў Маскве, іншыя – у Вашынгтоне, а нехта – у Варшаве і Берліне.

«Найцішэйшая ніва» з «самым пакорлівым» насельніцтвам прыцягвала і прыцягвае да сябе розных авантурнікаў, як пралукашэнскіх, так і «анты» (у час місіі арыентацыя можа мяняцца). Некаторыя з іх нават лічаць сябе журналістамі, беларусістамі, палітолагамі… але хопіць пра гэта. Калі «зубрызм» нешта значыць, яго неад’емнай часткай павінны быць антыкаланіяльны дух, беларусацэнтрычнасць – плюс, напэўна, адмова ад паходаў у інфармацыйнае залюстроўе. Адной з праяў «інфавайны» стаўся адкрыты ліст ад імя жыхароў сталічнага раёна да кіраўніка міжнароднай федэрацыі хакею Фазеля з патрабаваннем не праводзіць улетку 2021 г. чэмпіянат свету па хакеі ў Мінску. Чытаў – і паціскаў плячыма:

Кожны вечар, пачынаючы з дня выбараў прэзідэнта Рэспублікі Беларусь, у Цэнтральным раёне, як і ў іншых раёнах горада Мінска, адбываюцца затрыманні мірных жыхароў супрацоўнікамі спецпадраздзяленняў са зброяй у масках… У кожным двары Цэнтральнага раёна дзяжурыць АМАП са зброяй.

Апошнюю заяву дзясяткам тысяч жыхароў раёна лёгка абвергнуць, выйшаўшы ўва двор або на балкон. У кварталах вакол бульвара Шаўчэнкі, дзе бываю штодня, бачыў АМАПаўцаў двойчы: 06.08.2020 (у час масавага збору каля кінатэатра «Кіеў») і 15.11.2020 на «плошчы Перамен». Ведаю, што разганялі яны людзей на «Арлоўцы» і ў Лебядзіным, разам з тым у большасці двароў Цэнтральнага раёна АМАП не толькі не дзяжурыць, а ўвогуле не з’яўляўся. Тым не менш гратэскны – на мяжы правакацыі! – зварот «сумленных людзей» надрукавалі «Трыбуна», «Беларускі партызан», «Белсат»… Чым горай, тым лепей?

Пішучы гэтыя радкі, яшчэ не ведаю пра вынікі сустрэчы Лукашэнкі з Рэнэ Фазэлем (11.01.2021). Дапускаю, што пры пэўных умовах чэмпіянат свету па хакеі ўлетку 2021 г. мог бы прынесці больш карысці краіне і люду паспалітаму, чым кіруючай групоўцы.

Сапраўды, перад чэмпіянатам у Мінску-2014 спецслужбы наладзілі паляванне на «непрыяцеляў рэжыму» і многіх адправілі «на суткі» (што не зашкодзіла, напрыклад, Барысу Тасману знайсці ў падрыхтоўцы да міжнароднай імпрэзы мноства плюсаў). Але зараз, калі Украіна адышла ў цень, а да Беларусі прыкута ўвага буйных гульцоў, тутэйшы «правадыр», верагодна, устрымаўся б ад эскалацыі канфлікту… Мо і выпусціў бы некаторых палітвязняў дзеля «спартовага свята».

* * *

Абмяняліся мы з Пятром Рэзванавым колькімі рэплікамі наконт падзеяў лета-восені 2020 г., «рэвалюцыя» ў Беларусі была ці не. Пётр спярша, 09.01.2021, прапанаваў (магчыма, з нагоды 116-годдзя піцерскай «Крывавай нядзелі») «кінуць баяцца слова “рэвалюцыя». Але потым згадзіўся, што ў нас адбылося штось іншае… Другі даўні аўтар belisrael, Анатоль Сідарэвіч, прызнаў (08.01.2021), што палітычнай рэвалюцыі яшчэ няма, але сцвярджае, што «ідэалагічная», «рэвалюцыя свядомасці» такі надышла.

Разважаючы пра змены ў калектыўнай свядомасці пры ненадзейных або недаступных у Беларусі сацыялагічных доследах, мы ступаем на тэрыторыю метафізікі… Тое, што зрухі летась адбыліся, бясспрэчна, аднак наколькі яны: а) масавыя, б) незваротныя? А. Сідарэвіч лічыць, што і масавыя, і незваротныя, аргументуючы так: «Новыя інфармацыйныя тэхналогіі не дазволяць вярнуць грамадства ў ранейшы стан. Спажывальнікаў тэлевізійнай прадукцыі застаецца ўсе менш і менш. Людзей прымушалі і працягваюць яшчэ прымушаць выпісваць “Советскую Белоруссию”. Але колькі з іх яе чытае — вялікае пытанне».

Я б не перабольшваў ролю інфармацыйных тэхналогій у разняволенні грамадства; ёсць важкія падставы меркаваць, што запрыгоньваюць яны яшчэ мацней… Большасць тых, хто выпісваў «СБ», не чыталі яе і 10 год таму, але ж і на бок «светлых сіл» не пераходзілі (заплаціць за непатрэбшчыну – істотны ўдар па годнасці; гэта здаўна ўсвядомілі ідэолагі, таму і прасоўвалі «абсурдную» падпіску на «кантраляваныя выданні»).

Зрухі ў свядомасці не маюць значэння, калі не падмацоўваюцца ўчынкамі, няхай дробнымі. Дык і закарцела мне праверыць, як змяніўся наклад двух прапагандных газет – «СБ. Беларусь сегодня» (мэтавая група – «усе-ўсе-ўсе») і «Знамени юности» (мэтавая група – моладзь, перадусім актывісты БРСМ) – у пачатку 2021 г., параўнальна з першымі нумарамі 2020 і 2019 гг.

Газета / Год 2019 2020 2021
«СБ» 400094 355491 319650
«ЗЮ» 44907 50994 47892

Калі «СБ» стабільна губляе наклад, то пра «ЗЮ» гэтага не скажаш. Паводле маіх адчуванняў, маркерам кардынальных (дапраўды «рэвалюцыйных») зрухаў было б зніжэнне тыражоў абодвух выданняў у 2021 г. на 50%, г. зн. напалову. Ну, а падзенне на 10%, у прынцыпе, можна вытлумачыць наступам інтэрнэт-эпохі…

Адпачніце ад нудных лічбаў – зацаніце снежную Вільню, убачаную д-рам Гарбацкім.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

wrubinchyk[at]gmail.com

11.01.2021

От ред. belisrael

Хоккейный чемпионат в Минске, наверняка, будет пробойкотирован большинством стран, как бы не хотел его провести лукашенковский друг, “уходящая натура” Фазель, как его назвал один российский спортивный журналист. Если б не пришедшая пандемия, то в Швейцарии состоялся бы чепионат мира 2020, после чего чиновник от спорта заканчивал свою карьеру. А так он остался на еще один год, и очень хочет поиметь дивиденды от щедрого диктатора. Ну а показанное накануне часовое “интервью” российской пропагандистке Наиле Аскер-Заде, когда она еще и облачившись в форму вышла на лед, появившись в кадре, где был замечен также предфедерации Дмитрий Басков, особо ставший известным после убийства карателями в гражданском во дворе своего дома художника Романа Бондаренко, но умудрилась не задать ни одного принципиально вопроса, дало понять, что Лу страшно хочет этот чемпионат, хоть и сказал, сидя в любимой аммуниции за бортиком: “а мы не паримся, будет так будет, нет так нет”. Но сейчас не та ситуация, как в 2014, чтоб прокатило.

Опубликовано 12.01.2021 00:21

***

Водгук

Як заўсёды, з цікавасцю прачытаў чарговы матэрыял Вольфа Рубінчыка.

Як ні дзіўна, пачну з абароны «персанальнага» Рыгорыча ад «калектыўнага». Спярша — амаль інсайдэрская інфармацыя пра вытворчасць кардону. Выдавалі мы метадычку пра плесневыя грыбы, і аўтар(-ка) казала, што на згаданай [Добрушскай] фабрыцы планаваўся нейкі не той тэхналагічны працэс, на выхадзе якога атрымліваўся б шкодны для здароўя кардон. Пры гэтым яна нават паведаміла, што асабіста Рыгорыч пры свядомасці, яго сапраўды можна пераканаць.

Нягледзячы на «праколы» (кшталту даўно згаданага тым жа Рубінчыкам, з-за чаго пры дзеючай Канстытуцыі ў нас легітымнага Прэзідэнта быць не можа па азначэнні!), працытую выснову, якую зрабіў у 2016 г.: «У чым неацэнная карысць ад Рыгорыча, — пры ім у прававыя акты сталі больш-менш аператыўна (хоць і не заўсёды) уносіцца змяненні і дапаўненні».

Зноў паўтару старую прэтэнзію пра тое, што параўноўваць дзве краіны — замала. Калі даць веры гэтай табліцы (яна, праўда, толькі пра долю ВУП у адукацыі, і, на жаль, у дадзеных вельмі розныя даты), Сінявокая пакуль што ў пачатку другой трэці…

Наконт пераказу нашай дыскусіі 2021 г., што расцягнулася на два пасты, зраблю тры заўвагі: па-першае, «у нас» не «адбылося», а адбываецца «штось іншае» за рэвалюцыю; па-другое, гэтае «штось іншае» ў маім (цяперашнім) разуменні мае пэўную аналогію: «банкетныя кампаніі (што французскія 1848, што расійскія 1904)»; ну, і па-трэцяе, гэтая аналогія добра адпавядае «дробнабуржуазнай рэвалюцыі» ((с) Рыгорыч).

Для агітацыі і прапаганды / штодзённага ўжытку «рэвалюцыя» больш карысная/зразумелая, чым «падзеі, якія некаторымі сваімі аспектамі нагадваюць “банкетныя кампаніі”»…

Пётр Рэзванаў, г. Мінск

Увесь адказ Пятра гл. па спасылцы

Дадана 12.01.2021  16:31

КАПІТАЛІЗМ КАРАСКАЕЦЦА ЎГОРУ

Як усе ўжо начутыя, за дзень да «параду смерці» 9 мая (пасля якога ў Мінску быццам бы адбылося «значнае зніжэнне пнеўманій»; хай бы гэта не палітык заявіў, а тру-эпідэміёлаг) было абвешчана пра «выбары» 9 жніўня г. г. У гэтым месяцы прадугледжана рэгістрацыя ініцыятыўных груп.

Намячаецца рэкорд – чатыры вядомыя асобы з бізнэсу імкнуцца заняць прэзідэнцкі фатэль, і ўсе чатыры дыстанцыруюцца (прынамсі на словах) ад лукашэнкаўшчыны. Маю на ўвазе Віктара Бабарыку, Ганну Канапацкую, Валерыя Цапкалу, Сяргея Чэрачня. Крыху інакш убачыў «бізнэс-групоўку» нядаўні вязень Сяргей Сацук – яго права.

Такая во чацвёрка…

Не тое каб раней прадпрымальнікі не прэтэндавалі на «царскую» пасаду, але цягам ранейшых кампаній (патэнцыйныя) прэтэндэнты з ліку бізнэсоўцаў выглядалі непадрыхтаванымі. І часцяком адсейваліся ўжо на старце, хоць на «рэжым» асабліва і не наязджалі. Юрый Данькоў, калі быў дэпутатам Мінгарсавета, пасля «гарачай восені 1999 года» увогуле публічна шкадаваў, што ўлады занадта мякка абышліся з пратэстоўцамі (не нацкоўвалі на іх сабак, etc). Праз колькі год узнагарода знайшла героя

Ад Данькова (2001), яго цезкі Радзькова (2015) ды іншых чэмпіёнаў РБ па негалоўных відах спорту гэтак густа патыхала самапіярам, што яны не мелі б аніякіх шансаў, нават калі б сабралі подпісы за сваё вылучэнне. Крыху больш сур’ёзнай выглядала хіба кандыдатура Віктара Цярэшчанкі, зарэгістраваная ў 2010 г. (пан Цярэшчанка спрабаваў заявіць пра сябе яшчэ ў 1994 ды 2001 гг.). Але гэты чалавек з дыпломам эканаміста спецыялізаваўся хутчэй на прадстаўніцтве інтарэсаў прадпрымальнікаў, чым на прадпрымальніцтве як такім.

У 2020 г. «масоўка» таксама прысутнічае; во 12 мая прачытаў, што дакументы здалі індывідуальныя прадпрымальнікі Вераніка Мішчанка і Анатоль Грачышнікаў. Гэта «кандыдаты пратэсту» з атачэння Міколы Статкевіча, які жыве на вайсковую пенсію. Цікавае прозвішча ў кіраўніка ініцыятыўнай групы В. Мішчанка – Троцкі 🙂 Пры ўсёй павазе да гэтых людзей, да фермера Юрыя Ганцэвіча з Гомельскага раёна (які летась звярнуў на сябе ўвагу «жывёльным» перформансам) зразумела, што іхняе вылучэнне – або палітычны рамантызм, або гэст адчаю. (Ведаю і пра яшчэ аднаго ІП, які ўзважваў сваё вылучэнне, – былога сустаршыню «Беларускай хрысціянскай дэмакратыі» Міколу Арцюхова; ключавое слова тут «былога».) Таму – коратка пра «цяжкавагавікоў».

Кожны з вышэйзгаданай чацвёркі аб’ектыўна – г. зн. незалежна ад майго асабістага да іх стаўлення – мае свае моцныя і слабыя бакі. Віктар: дасведчаны банкір, фундатар шматлікіх культурніцкіх праектаў у Беларусі, «раскручаны» ў недзяржаўных СМІ (у апошнія месяцы гутаркі з ім трансляваліся ледзь не з кожнага праса). Ганна: «галоўная апазіцыянерка» палаты прадстаўнікоў у 2016-2019 гг., сувязі ў Заходняй Еўропе, гнуткасць. Валер: унікальны, як для супернікаў Лукашэнкі, досвед працы на высокіх пасадах у выканаўчай уладзе, схільнасць да філасофскіх пабудоў. Сяргей: за ім партыя (хоць і кволая, як усе палітычныя групоўкі РБ…), маладосць, адсутнасць грузу паражэнняў.

Слабасці кожнага таксама цяжка не заўважыць. У першым выпадку прэтэндэнт – навічок у рэальнай палітыцы, які не згуртаваў вакол сябе правераную каманду аднадумцаў; гэта выяўляецца нават у тым, што яго ініцыятыўную групу ўзначаліў сын. Два дзесяцігоддзі кіраўнічай працы ў банку з расійскім капіталам лёгка ператвараюцца ў «ахілесаву пяту», дый філантропія Бабарыкі выглядала часам навязліва (збор твораў С. Алексіевіч у перакладзе на беларускую, які раздаваўся правінцыйным бібліятэкам з не абы-якой медыятызацыяй працэсу…) Пані Ганна ў «парламенце» мала чаго дасягнула, дый, па-мойму, не надта прагнула… Цяперашнія яе заявы пра неканстытуцыйнасць новага склікання палаты прадстаўнікоў – маханне кулакамі пасля бойкі; яны б гучалі куды больш раскаціста год таму, калі Г. Канапацкая яшчэ засядала ў «палатцы» і мела пэўныя магчымасці, каб яе раскатурхаць… Не дадалі балаў імпэтнай кабеце скандалы ва ўласнай партыі (АГП) і ў асяродку ўдзельнікаў «праймерыз».

Хіба найбольшыя надзеі ў гэтым сезоне звязваюць з В. Цапкалам. Яго недахопы – бадай, працяг яго дадатных якасцей. Цапкалаву «філасофію» відаць з яго артыкулаў – на мой густ, яна залішне сінкрэтычная, быццам ідэалогія кітайскіх камуністаў (дарэчы, В. Ц. не аднойчы спасылаўся на апошніх). Залішняя самаўпэўненасць, каб не сказаць фанабэрыя, і шматгадовы погляд на краіну з Эйфелевай вежы фешэнебельнага квартала за Нацыянальнай бібліятэкай – тое, што выдатна спрацавала б у шоў-бізнэсе (на розум прыходзіць Ксенія Сабчак), але з цяжкасцю кладзецца на грэшную зямлю «ад Асвеі да Лунінца». Своеасаблівы стыль зносін з журналісцкім цэхам – у гэты ж кошык…

Пра «любоў у адказ». Шмат каго з «рэальнага сектару», асабліва на перыферыі з яе заробкамі ніжэй за сярэдні, апошнія пару гадоў раздражняў трындзёж пра «лічбавы ўрад», блокчэйн, біткойны, перспектыўнасць працы «кампутарных геніяў» з іх падатковымі прывілеямі, etc. Трэба дадаць, што і ў ІТ-сферы далёка не ўсе так удзячныя першаму шэфу Парка высокіх тэхналогій, як яму хацелася б, і не палезуць дзеля яго «у палітыку»; напрыклад, той жа Пракапеня, аматар падчышчаць мінулае, пасля адседкі ў турме яўна схіляецца да захавання status quo. Сам ён агучваў надоечы сервільны тэкст або яму «дапамаглі» (думаю, што «дапамаглі», як Раманчуку 20 снежня 2010 г.), не так істотна; тэкст апублікаваны, ПВТ-шная «супольнасць» моцна не пратэставала… Напрошваецца выснова, што ў ёй многія ў маральным плане на ўзроўні П.; менавіта пра такіх гора-інтэлектуалаў я і шрайбануў мінулым разам.

Хто там яшчэ? Чэрачань? Яго мінулае да 2017 г., у лаяльнай рэжыму кампартыі, – тлусты, але не вырашальны мінус. У прынцыпе, я быў бы рады, калі б у выбарчым бюлетэні фігураваў чалавек новага пакалення (Сяргею – 35), але пра палітычныя крокі гэтага актывіста проста мала вядома. Сяргеевы паўтара года на чале партыі БСДГ не прывялі ні да яе развалу, ні да выразнага абнаўлення. Выпадала прабягаць вачыма рад інтэрв’ю з Чэрачнем, што змяшчалі нейкія абяцанкі… Папраўдзе, нават лянота правяраць, выкананы яны альбо не – дэлегую гэтае пачэснае права сайту promise.by 🙂

Летась я звяртаўся са сваімі ідэямі наконт абароны канстытуцыйнасці да розных палітычных сіл. Рэакцыі ад Канапацкай і Чэрачня не паступіла; вось жа, Алена Анісім выявілася больш ветлай і адказала (ці задаволіў мяне той адказ, іншае пытанне).

Згаджуся з Арцёмам Шрайбманам, што заявы ад Цапкалы і Бабарыкі – сімптом неспакою «наверсе». Аднак, ці хочуць гэтыя двое працаваць на «раскол у элітах», могуць адказаць толькі яны самі – журналісцкія дадумкі тут бессэнсоўныя… Я б на месцы Б. і Ц. працаваў не на «раскол», а на яднанне «ўсіх-усіх-усіх» вакол сябе, пагатоў да радыкалаў ні Віктар, ні, асабліва, Валер не падобныя. Даспехі Аляксандра Казуліна або Міколы Статкевіча ім не пасуюць – няма чаго і прымяраць.

Развагі пра шансы кандыдатаў тут і цяпер у мяне збольшага абстрактныя. Хто ўважліва сачыў за тутэйшым соцыумам і палітыкумам, той даўно ўцяміў: «не так важна, як галасуюць, важна, як падлічаць галасы» (Бабарыка ўжо і вымаўляў знакамітую напалеонаўска-сталінскую формулу). Дый колькасць хворых на COVID-19 расце ў Сінявокай не па днях, а па гадзінах, што ставіць пад сумнеў нармальнае правядзенне якой бы ні было палітычнай кампаніі. Тым не менш марыць можна (і варта). Што, калі заўтра Ліда-«птушка паднявольная» зляціць у вырай адстаўку, а паслязаўтра ў свеце знойдуць эфектыўны сродак для прафілактыкі і/або лячэння каранавіруснай хваробы? Тады, напэўна, і «чэсных выбараў» зможам дачакацца…

Як для каго, а для мяне інтэлектуальная перазагрузка Сінявокай з’яўляецца важнейшай нават за выкананне духу і літары дэмакратычных працэдур – дакладней, першая абумоўлівае другое. А то чытаеш «разумнікаў», якія ўсцяж прымітывізуюць Лукашэнку, мяркуючы, што яго ідэал – СССР-1984 («улада збірае нацыю паводле старых лекалаў»…), а потым займаюцца самаедствам («сёння нашай калгаснай неда-рэтра-нацыі касіць пад чырвоную імперыю – як Урупінску здуру назначыцца Венецыяй»), мімаходзь cтавячы «гібрыднаму» рэжыму на нашых землях дыягназ «таталітарызм», і думаеш: калі гэта лепшыя кадры, то якія ж горшыя?

Слоўца «неда-рэтра-нацыя» з той жа оперы, што «краіна паліцаяў» у вуснах заснавальніцы «інтэлектуальнага клуба» і «недачалавек» (на адрас расійскага журналіста Аляксея Кручыніна) у «галоўнай прэзідэнцкай газеце». Дарэчы, пра гісторыю з журналістамі «Першага канала», высланымі з Беларусі, якіх борзда падтрымала Г. Канапацкая ў імя свабоды слова; іх рэпартажык на 4 мінуты (выйшаў 6 мая) не ідэальны, і ўсёй праўды там не сказана, аднак высылаць за яго значыла распісацца ва ўласнай нягегласці. Калі чыноўнікі жадалі адцягнуць увагу ад сітуацыі з COVID-19 на «даручанай ім тэрыторыі», у тым ліку ў Стоўбцах, то ім гэта не ўдалося, дый «эфект Стрэйзанд» ніхто не адмяняў.

Тутэйшы «галоўны тэлеканал», вотчына Івана Эйсманта & Co., прысвяціў расійскім вісусам 18 мінут дарагога эфірнага часу, налічыўшы ў іх сюжэце ажно сем фэйкаў (большасць з якіх зусім не фэйкі; напрыклад, «геаметрычная прагрэсія» не абавязкова значыць падваенне колькасці хворых кожны дзень). Карацей, зноўку спрацаваў вірус… не той, што з каронай, а ВІПР – вірус істэрычных празмерных рэакцый, надта пашыраны ў межах РБ.

Калі караць за паўпраўду, то прыйшлося б выганяць з краіны, або прынамсі з прафесіі, большую частку адказных (насамрэч безадказных) супрацоўнікаў «СБ. Беларусь сегодня» і БТ. З нядаўніх казусаў – развагі Мукавозчыка пра Расію (06.05.2020): «ужо трэці дзень запар выяўляюць звыш 10 тыс. захварэлых у суткі; за ўчора зарэгістравана 10.102 новых выпадкі. На ўчорашні дзень у Расіі ўсяго зарэгістравана 155.370 захварэлых на каранавірус (у арыгінале «заболевших короновирусом»; вірус не роўны хваробе, а правакуе яе, але дапусцім. – В. Р.), і гэта нягледзячы на каранцін…» Развагі – нічым не лепшыя за «пужалкі» расійскага тэлеканала, бо аўтар «забыўся», што насельніцтва Расіі ў 15 разоў больш за нашае… Тое, што на 5 мая ў РФ налічвалася ўсяго ў 8,5 разоў больш заражаных COVID-19, чым у Беларусі, можа сведчыць якраз пра пэўную эфектыўнасць захадаў каранціннага характару. Нават з раздзяўбайствам, звыклым «за парэбрыкам», у красавіку расіянам, выглядае, удалося крыху запаволіць распаўсюд інфекцыі. Больш разумна абмежавальныя меры прымяняліся, напрыклад, у Аўстрыі, Грузіі, Чэхіі; з нашых непасрэдных постсавецкіх суседзяў – у Латвіі і (з агаворкамі) у Літве. Не згадаў яшчэ В’етнам з Тайландам, дзе своечасова і жорстка адрэагавалі на эпідэмію; ды там усё ж дамінуе «не наша», «нееўрапейская» палітычная культура.

І вось гэты… аўтарок эсбэшны, які абзывае сваіх апанентаў «гнідамі», падбіраючы псеўдацытаты, а COVID-19 нават у канцы красавіка 2020 г. трактуючы як грып, другі год запар перамагае ў конкурсе міністэрства інфармацыі «Залатая літара»; то ён найлепшы аглядальнік, то выдатны аналітык… Не, да М-ка ў мяне пытанняў няма; ёсць да пазначанага міністэрства і да яго кіраўніка, А. Карлюкевіча, якога гадоў …ццаць таму я ўважаў за прыстойнага чэла.

Бывае, што прыстойныя дэградуюць, а здараецца, што нягоднікі здзяйсняюць тшуву. Усё складана 😉 Даруйце, калі што не так, шалом вам усім і легітраот у шапку. Пажывем-пабачым, да чаго разаўецца капіталізм «паміж Польшчай і Расіяй».

Вольф Рубінчык, г. Мінск

wrubinchyk[at]gmail.com

13.05.2020

Апублiкавана 13.05.2020  20:25

PS (14.05.2020). Крыху памыліўся: як выявілася, пасля cпрэчнага рэпартажу турнулі з Беларусі не «журналістаў», а аднаго А. Кручыніна. Учора ён якраз пракаментаваў абвінавачанні з боку БТ і дадаў пра сваіх калег з «Першага канала»: «Я ў Маскве, рабяты пакуль у Мінску, буду забіраць скора». Яго адказ «па пунктах» у цэлым слушны, але настойваць, што «exponentionally» у вуснах прадстаўніцы СААЗ перакладаецца як «в геометрической прогрессии», не варта было… Зрэшты, і тутэйшыя ідэолухі перакладаюць не лепей: напрыклад, на sb.by упарта мянуюць свайго заакіянскага «брата па розуму» «профессор Рэдфордского университета Григорий Иоффе», дарма што «professor» у гэтым выпадку – выкладчык, «преподаватель».

Пра свае прэзідэнцкія амбіцыі заявіла ў фэйсбуку барысаўчанка Н. Голава (Anna Avota), яна ж аўтарка шэрагу матэрыялаў на belisrael.info . І шо тут сказаш? Ведай нашых!

В. Р.

Дадана 14.05.2020  11:01