Tag Archives: Пётр Миклашевич

«Референдум»? Спасибо, без меня

Коллективный Рыгорыч долго тужился-пыжился, но 27.12.2021 выдал-таки «проект Конституции». Официально сие зовётся «Проект изменений и дополнений Конституции Республики Беларусь для всенародного обсуждения», где изменения и дополнения для «удобства восприятия» выделены цветом. Есть на русском релиз, есть на белорусском (второй, вопреки reform.by, выложили в тот же день, чуть позже).

Сразу же выяснилось, что проект не объединяет «весь народ». Идеологи, т. наз. депутаты/сенаторы и прочие «государственные люди» предсказуемо пели документу осанну. А граждане, которые считали вперёд на пару-тройку ходов, указывали на несуразности в тексте, формально подготовленном «конституционной комиссией» из 36 человек (образовалась в марте с. г.).

«Депутатка» Светлана Любецкая из этой самой комиссии заявила, что предложенное – «фундамент даже не завтрашнего дня. Это документ, который на дальнюю перспективу создает образ Беларуси, образ будущего». И, мол, «в проекте обновленной Конституции сделаны акценты на интеллектуальное общество, инновационное развитие» Но я всё-таки усомнюсь, аки платоновский «член государства» Макар. Нынешняя версия конституционного текста (ст. 51) об «интеллектуализации общества» толкует нижеследующее:

Свобода художественного, научного, технического творчества и преподавания гарантируется.

Интеллектуальная собственность охраняется законом.

Государство содействует развитию культуры, научных и технических исследований на благо общих интересов.

В новом варианте после слова «исследований» поставлена запятая и добавлены слова «внедрению инноваций» – ай да рука помощи «яйцеголовым»! Если вспомнить о снижении затрат на R&D в Беларуси 2018–2020 гг., то вставленные слова смотрятся чуток лицемерно…

Источник: сайт Белстата (belstat.gov.by)

Кстати, «содействует развитию и внедрению» – это даже не «обязуется развивать и внедрять». Последний вариант хоть как-то подчёркивал бы важность инноваций для государства и общества, притом что он тоже декларативен. Уж лучше было бы вписать в Конституцию норму о выделении минимум 1% ВВП на указанные цели. Знающие люди давно твердят, что, если систематически выделять меньше 1%, то экономическая безопасность страны оказывается под вопросом. Да и наука постепенно загибается, добавлю от себя.

Намерен ли я, прислушавшись к г-ну Сергеенко из «администрации президента», внести соответствующее предложение в «любой госорган» (может, в министерство спорта и туризма написать, или в государственный пограничный комитет)?! Что-то не тянет. Во-первых, размер финансирования R&D – критерий необходимый, но недостаточный; во-вторых, уже ведь поделился осенью 2020 г. несколькими идейками с той самой г-жой Любецкой, и ни ответа, ни привета. «Для истории» – то, что было в моём электронном письме (пер. с бел.).

Считаю целесообразным, чтобы в действующую Конституцию были внесены следующие изменения:

Ст. 74, где говорится о республиканских референдумах, ныне звучит так: «назначаются по предложению Палаты представителей и Совета Республики, которое принимается на их раздельных заседаниях большинством голосов от установленного Конституцией состава (полного состава) каждой из палат, либо по предложению не менее 450 тысяч граждан, обладающих избирательным правом, в том числе не менее 30 тысяч граждан от каждой из областей и города Минска». Следует уменьшить количество подписей, необходимых для организации референдума в Беларуси, дабы вместо 450 тысяч было написано «300 тысяч», а вместо 30 тысяч – «20 тысяч». Одна из причин, по которой необходимо это сделать, заключается в том, что жителей Беларуси в 1996–2020 гг. стало значительно меньше – примерно на 800 тыс. человек.

Ст. 86: «Президент приостанавливает членство в политических партиях и других общественных объединениях, преследующих политические цели, на весь срок полномочий». Следует удалить слова «преследующих политические цели», т.к. неясно, кто и как определяет эти цели. Должность Президента страны достаточно ответственна сама по себе, чтобы сочетать её с членством в каких бы то ни было общественных объединениях (например, в Национальном олимпийском комитете). Более того, когда «первое лицо» дeмонстрирует пример совмещения двух ответственных должностей, каждая из которых требует постоянной работы, то иные должностные лица тоже считают это допустимым, а в результате «совместители», как правило, нигде не работают с полной самоотдачей.

Согласно ст. 121, к исключительной компетенции местных Советов депутатов принадлежит назначение местных референдумов. После «назначение» следует добавить «и организация». Выборный орган, каким является совет депутатов, не должен в таком деле, как выявление народной воли, зависеть в организационных вопросах от «вертикали».

В ст. 126 о генпрокуроре следует дописать: «Генеральный прокурор назначается из числа лиц, имеющих высшее юридическое образование». И, по аналогии с членами Конституционного суда, указать его граничный возраст (70 лет).

Аналогичных правок требует ст. 130. После «Председатель Комитета государственного контроля назначается Президентом» следует добавить: «из числа лиц, имеющих высшее юридическое или экономическое образование», опять же, указав граничный возраст (70 лет). Смысл правок – в том, чтобы не пропускать дилетантов на ключевые контрольные должности и не делать из этих должностей синекуры для пенсионеров.

Дополнение напрашивается и в ст. 136: «Председатель и члены правления Национального банка назначаются из числа лиц, имеющих высшее экономическое или финансовое образование и опыт соответствующей работы не менее чем 10 лет».

B cт. 135 есть кургузая норма: «Отчёты об исполнении республиканского и местных бюджетов публикуются». Предлагаю дополнить: «не позже шести месяцев со дня окончания отчётного финансового года, в том числе на общедоступных электронных ресурсах». Если все отчёты будут вывешиваться в интернете – а не только печататься в малодоступных бумажных изданиях – это многим поможет. Вероятно, и органы власти начнут обходиться с бюджетом более ответственно.

***

В чём я осенью 2020 г. был не прав? 😉 B проекте от 27.12.2021 перечисленные «гомеопатические» правки, однако, не нашли отражения. Остались и 450, и 30 тысяч, даром что за год население РБ лишь уменьшилось. Абзац из ст. 86 теперь звучит так: «Президент приостанавливает членство в политических партиях на весь срок полномочий». В руководстве общественных объединений, даже политизированных (вроде «Белой Руси»), значит, можно будет находиться… 🙁 А верхняя граница по возрасту в черновике, выставленном на обсуждение, не только не введена для крупных чиновников, но и отменена для судей Конституционного суда. Ну, возглавил-то «конституционную комиссию» председатель КС Пётр Миклашевич, которому в октябре 2021 г. исполнилось 67, – это многое объясняет… И не потому ли в проекте раздулась роль «совета республики», что зампредом комиссии служила небезызвестная Наталья Кочанова? 😉

Нету в черновике нормы о суде присяжных, так и не перешедшей из разряда предвыборных обещаний А. Лукашенко (2010) во что-то существенное. Общее впечатление таково, что проект конституции (пардон, в данном случае рука не поднимается написать это слово с большой буквы) подготовлен пожилыми людьми при власти для сохранения своих полномочий. Они называют это «стабильностью»… Я же – и не пожилой, и не при власти, потому игра в кальмара референдум не очень интересна мне.

Правда, в проект попала статья о молодёжи (32-прим: «Государство способствует духовному, нравственному, интеллектуальному и физическому развитию молодежи, создает необходимые условия для ее свободного и эффективного участия в общественной жизни, реализации потенциала молодежи в интересах всего общества»). Но всё это, как и в вышеупомянутой статье 51 с «внедрением инноваций», очень абстрактно и, опять-таки, ни к чему госорганы не обязывает. Зато минимальный возраст для избрания на должность президента увеличен с 35 до 40 лет, к тому же сделана оговорка о необходимости для кандидата 20 лет постоянного проживания в Беларуси непосредственно перед выборами. Выходит, далеко не каждый адекватный 40-летний сможет претендовать на высшую власть – многие совершеннолетние граждане РБ лет до 25 подолгу жили и живут за границей (учёба, работа, путешествия…)

Текст, опубликованный 27 декабря, по объёму превышает нынешнюю версию процентов на 15, и даже после редактуры включает такие перлы, как «социально справедливое общество» («социальное» вроде бы и значит «общественное», нет?) Любопытна коллизия между статьями 109 («Судоустройство в Республике Беларусь определяется Конституцией и законом») и 110 («Судьи при осуществлении правосудия независимы и подчиняются только закону» – а что с их подчинением Конституции?).

Всё бы ничего, но проект сугубо амбивалентен, умножает сущности сверх меры. Впрочем, я не отношусь к тем, кто пророчит крах системы в результате столкновения интересов президиума «Всебелорусского народного собрания» и администрации президента. Возможно, и даже весьма вероятно, что эти две «башни Дроздов» как-нибудь договорятся… за счёт обычных граждан. Придти в феврале на участок, проголосовать против? Так ведь нынешний вариант с его «Высшим Хозяйственным судом», не существующим с 2013 г., реально устарел. ¯\_(ツ)_/¯

Никого ни к чему не призываю, но в ситуации, напоминающей об «аксиоме Эскобара», я, скорее всего, выберу путь минимальной затратности, то бишь просто проигнорирую «мероприятие». Наверное, это (до слёз) расстроит Игоря Марзалюка, который, агитируя за официальный проект, процитировал даже старый польский слоган «Не будь дурны, идзь до урны!» Что же, придётся мне побыть «дурным» в глазах этого… некогда уважаемого историка. Могу добавить, что смешон и жалок манипулёж в стиле «я глубоко убежденне просто должны, а обязаны его [конституционный референдум] поддержать! Если у вас белорусское сердце, белорусская душа. И если вы видите Беларусь суверенной мощной страной в центре Евразийского континента, а не маргинальной колонией, граждане которой подрабатывают на чужих клубничных плантациях и выставляют своих женщин с протянутой рукой на европейские трассы». Подобным образом запугивают пенсионеров бродячие торговцы, впаривающие им газоанализаторы и т. п. Да, и в Могилёве встречаются мошенники, кто бы мог подумать? 🙂

Вольф Рубинчик, г. Минск

28.12.2021

w2rubinchyk[at]gmail.com

От ред. belisrael

рекомендую также послушать

Дмитрий Щигельский: Итоги года и куда идет Беларусь.  Ответы на вопросы беларусов

Опубликовано 29.12.2021  01:37

Канец канікул на тутэйшы лад

От ужо дапраўды «цоеўскі» месяц… Увага да Віктара Цоя (1962–1990) і яго песень як бы пацвярджае думку Данііла Хармса (1905–1942) пра тое, што нябожчыкі – так сабе народ: «Их зря называют покойники, они скорее беспокойники».

Плакат у Мінску, 30.08.2020

22 мая 2020 г. Сяргей Чэрачань вырашыў быў утылізаваць славутую песню Цоя:

Атрымалася не надта (мажліва, «Чэ» забыўся, у якім годзе не стала В. Цоя; а мо нешта ведае пра яго зямное жыццё ў 1990–2000 гг., тады чаму не падзяліўся? :)). Але палітык-пачатковец не закінуў свае спробы і зрабіў «Хачу перамен» гімнам сваёй кампаніі. Прынамсі так яна ў пачатку жніўня прэзентавалася на яго афіцыйным сайце cherechen.by – цяпер ужо не…

Дыджэяў Галанава & Сакалоўскага, якія ўключалі «Перамен!» ля мінскага кінатэатра «Кіеў» 06.08.2020, здаецца, такі выціснулі з краіны – больш за тыдзень яны знаходзяцца ў Літве. Аднак гэта не замінае жыхарам квартальчыка, што мяжуе з нашай Каштанаўкай (гмахі па вул. Чарвякова, 62, Смаргоўскі тракт, 1 і 3), рупліва аднаўляць мурал, прысвечаны смеламу ўчынку. Першы раз выява з’явілася ў раёне 17 жніўня і была знішчана на ранку 19-га. Другі раз – 22-га, пратрымалася да 27-га. Зноў убачыў яе на ранку 30.08.2020, i сцяг над будкай пакуль што лунае.

Фота 31.08.2020; гэта не першы жарт з разбуральнікаў

Як дасціпна пазначыла «Хартыя», лік цяпер 3:2 на карысць жыхароў квартала. Я паставіў бы на канчатковую перамогу Смаргоўкі ў гэтым «матчы», які інтрыгуе болей, чым усе будучыя заявы «Каардынацыйнай рады».

Тым часам прэм’еру кінафільма «Цой» (рэжысёр – Аляксей Учыцель), якая планавалася на 27 жніўня, а потым на 3 верасня г. г., перанеслі на нявызначаны тэрмін. Добра, што хоць «Канец канікул» Сяргея Лысенкі застаецца з намі…

https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=oj5ITBQMYxc

Фільм здымаўся ў Кіеве-1986. Цешыць, што сёлета кіеўскія дэпутаты надалі статус батанічнага помніка дрэву, якое шматкроць трапляла ў кадр і сталася культавым для фанатаў гурта «Кіно».

Кіеўская вярба і мінскі каштан

Меў бы паўнамоцтвы – надаў бы ахоўны статус конскаму каштану, што перад «караткевіцкім» пад’ездам па вул. В. Харужай, 48. Дрэву каля 50 год (каштаны жывуць па 200-300), і Уладзімір Караткевіч калі не адпачываў у яго цені, то як мінімум глядзеў на саджанец з балкона. Няйначай гэтае дрэва натхняла пісьменніка ў час працы над аповесцю «Лісце каштанаў» (1972)!

Вынікі палітычных баталій падводзіць пакуль што рана, але я – незалежна ад расійскай пралукашэнскай прапаганды, якую выкрываў Максім Кац тыдзень таму – схіляюся да думкі, што адміністрацыя РБ у цэлым адбіла пратэстныя хвалі. З другога боку, большасць нездаволеных нарэшце пачала ўсведамляць, што яна – большасць, і пасля «работы над памылкамі» будзе здольная рэальна змяніць хаду гісторыі.

Гэтым разам поспехі не былі развітыя, сярод іншага, праз недасведчанасць лідараў. Так, у пратэстаў былі і павінны быць кіраўнікі; формула «кожны сам сабе лідар» працуе толькі да пары, да часу. Асобныя эпізоды паказалі, што сіла пратэстоўцаў недаацэньвалася (у тым жа Кіеўскім скверы 6 жніўня можна было дасягнуць большага), а некаторыя – што яна пераацэньвалася.

Адным з пабочных вынікаў пераацэнкі сіл была ўтапічнасць мэтаў. Як ужо адзначалася, «агульнага страйку» з 11 жніўня не выйшла.

Улёткі, зафіксаваныя 10.08.2020 (вул. Чарвякова) і 18.08.2020 (вул. Ракаўская)

Няясна, адкуль «обер-аналітык» Пётр Р. 25 жніўня ўзяў звесткі пра спробу супраціву «з боку тысячы дзяржаўных прадпрыемстваў, каб такім чынам паўплываць, каб у Беларусі вярнуць вяршэнства закона». Намаганні супрацоўнікаў пары дзясяткаў буйных прадпрыемстваў (можа, мелася на ўвазе, што супрацоўнікаў былі «тысячы»?) прагнаць «вялікага боса» выглядалі эфектна, але чыноўнікам пакрысе ўдалося здушыць іх – дзе ўгаворамі, дзе кропкавымі рэпрэсіямі… Старшыню страйкавага камітэта на «Гродна Азоце» Юрыя Рававога, не раўнуючы тых дыджэяў, выціснулі за мяжу; яго калегу з Мінскага трактарнага завода Сяргея Дылеўскага ў той жа дзень (24.08.2020) кінулі за краты на 10 сутак… Мінуў тыдзень, але дабіцца яго вызвалення таварышы не здолелі.

Улады паказалі, што членства ў «Каардынацыйнай радзе», і нават у яе прэзідыуме, не бароніць ад пераследу… 🙁 Уразіла і сама Рада, якая ціха ператварылася з органа «па забеспячэнні трансферу ўлады» (мэту абвясціла Святлана Ціханоўская 14 жніўня, і гэта гучала цягам некалькі дзён) у орган для «арганізацыі працэсу пераадолення палітычнага крызісу» – гэткае грувасткае і цьмянае мэтавызначэнне з’явілася на сайце КР у апошняй дэкадзе жніўня.

Зразумела, што члены КР меліся падстрахавацца, асабліва пасля ўзбуджэння «вялацякучай» крымінальнай справы 20 жніўня… Аднак змена цэтліка сведчыць і пра тое, што дарэчны момант для змены ўлады пасля 9 жніўня быў, аб’ектыўна кажучы, упушчаны. Меў рацыю былы часовы павераны Беларусі ў Швейцарыі Павел Мацукевіч:

Трэба было б засяродзіцца на рабоце з працоўнымі калектывамі буйных дзяржпрадпрыемстваў. Мы бачым, што нават на [вулічныя] акцыі з удзелам соцень тысяч чалавек улады не рэагуюць. Але варта было супрацоўнікам МТЗ выказаць пазіцыю, як Качанава паспяшалася заявіць, што голас рабочых пачуты.

Дык чаму не рухаць пратэстны рух у гэтым кірунку? Тым, хто прэтэндуе на лідарства, варта было б наладзіць «поўны» кантакт з рабочымі буйных прадпрыемстваў і ўнікнуць у іх праблемы ды страхі, якія перашкаджаюць страйку. Каб людзі не баяліся звальненняў, каб мелі гарантыі не дэклараваныя, а рэальныя – каб дэклараваная дапамога пачала паступаць.

П. Мацукевіч сышоў з дзяржслужбы ў гэтым жніўні. Фота адсюль

Са школьнай праграмы памятаю, што ледзь не галоўнай прычынай паразы рэвалюцыі 1905 г. у Расіі быў брак дамоўленасці паміж рабочымі і сялянамі. У Беларусі, выглядае, гісторыя паўтараецца ў выглядзе фарсу – «белыя каўнерыкі» і самазанятыя, што складаюць рухаючую сілу нашай «рэвалюцыі», не дамовіліся як след з «сінімі каўнерыкамі»… Мажліва, усё яшчэ наперадзе, але прызнайма, што за апошні тыдзень рэакцыянеры скарысталі з памылак «прагрэсіўных колаў» і адваявалі сабе нямала прасторы.

Сярод яўных абмылаў – выказванне «старэйшыны» Каардынацыйнай рады аб тым, што Пуцін мае весці перамовы з Лукашэнкам, каб той пайшоў на саступкі. Сумнеўную ідэю наконт адклікання дэпутатаў мясцовых саветаў і палаты прадстаўнікоў (які сэнс марнаваць высілкі выбаршчыкаў, пакуль не адпраўлены ў адстаўку цяперашні Цэнтрвыбаркам?) раскрытыкаваў і П. Мацукевіч. Апошняя па ліку, але не па значнасці, памылка – заява 25.08.2020 пра тое, што статус цяперашняга беларускага ўрада спрэчны; маўляў, пасля выбараў не адбылося інаўгурацыі, «аднак ужо 19 жніўня прэзідэнт прызначыў новы ўрад». Гэтая «крытычная» прамова ў выкананні Марыі К. фактычна значыла згоду з перамогай Лукашэнкі, названага «прэзідэнтам»; тое, што Рада не абвергла заяву сваёй спікеркі, навявае сум…

Уладны «наезд» на недзяржаўныя СМІ, у прыватнасці, на «Комсомольскую правду», спярша маскіраваўся пад паломку друкарскага абсталявання, з-за якой газета 18.08.2020 быццам бы не дайшла да чытачоў. Ну, чыста гісторыя з невыданнем «Чукокалы», апісаная ўнучкай Карнея Чукоўскага Аленай (і Уладзімірам Вайновічам у «Іванькіядзе») – «у друкарні абвалілася столь». Хоць бы праз паўстагоддзя штось новае прыдумалі!

Неўзабаве, пасля некалькіх нявыхадаў «КП», а таксама «Народнай волі», «Cвободных новостей» і «БелГазеты», паводзіны «Беларускага дома друку» – «флагмана паліграфічнай прамысловасці Беларусі» – зусім праясніліся. Для даведкі, генеральным дырэктарам прадпрыемства, якое ўзяло на сябе цэнзарскія функцыі ды запусціла «дурачку», у канцы жніўня 2020 г. быў Раман Сцяпанавіч Алейнік. Ці давераць яму кіраўніцтва хаця б капіравальным апаратам пасля «змены дэкарацый»?

«КП» і «Народная воля» знайшлі выдаўца ў Маскве, але прадпрыемства «Белсаюздрук» (гендыр – Ігар Віктаравіч Дудзіч) адмовілася браць тыраж у продаж. У Мінску я сам на мінулым тыдні сутыкнуўся з адсутнасцю патрэбных газет у кіёсках. Друкаваная прэса і так ледзь ліпіць у Беларусі, а тут яшчэ спецаперацыя, выканаўцамі якой сталіся «галоўная друкарня» і «галоўныя распаўсюднікі» (далучылася «Белпошта»). Замоўцаў, вядома, трэба шукаць у «Чырвоным доме» па вул. К. Маркса, 38; многае пра новы «наезд» на СМІ, які ўключае і блакіроўку сайтаў naviny.by ды nn.by, маглі б расказаць таксама чыноўнікі міністэрства інфармацыі на чале з Луцкім.

У выніку пазапланавай праверкі, з якой дзяржкантроль прыйшоў у рэдакцыю «Камсамолкі» 26 жніўня, газета праз колькі дзён была вымушана змяніць рэдактара… Суцяшае хіба тое, што «крамольныя» нумары (з расповедамі пра жудкія наступствы першага «паслявыбарнага» тыдня) у электронным выглядзе можна знайсці тутака. Ды не ўсім зручна чытаць з камп’ютара.

Часам проста дзівуешся, колькі ж дрэні сабралося ў Сінявокай за апошнія 25 год. Крыўдна, што гэтая дрэнь, хоць яна і ў меншасці, адкрыта плюе ў вочы большасці, практыкуючы прынцып «сваім – усё, чужым – закон» (прычым закон тут бачыцца не як шматбаковы рэгулятар грамадскіх адносін, а як прылада для пакарання).

У нечым разумею «галоўнага палітыка» – ён прынамсі чалавек паслядоўны, і ад самага пачатку дэманстраваў, што мэтазгоднасць для яго вышэйшая за крымінальны кодэкс (збіццё трактарыста ў 1989 г. як бы намякала). Але нязменна шакіруюць «галоўныя юрысты» – стойкія абаронцы ладу, пры якім зневажаецца сама сутнасць права. Гаворка перадусім пра старшыню Цэнтрвыбаркама, генеральнага пракурора, старшыню Канстытуцыйнага суда і старшыню Вярхоўнага суда.

Даўно не маю ні ілюзій, ні павагі да «мадам Ярмо» і генпракурора, які заплюшчваў вочы на дзеянні садыстаў з МУС (але 20 жніўня кінуўся з крымінальнай справай на толькі што створаную каардынацыйную раду, якая нібыта выношвала «захоп дзяржаўнай улады і шкоду нацыянальнай бяспецы Рэспублікі Беларусь»). А што ж двое вопытных суддзяў, якія дасягнулі ўзросту, калі час ужо думаць пра вечнае?..

Пётр Міклашэвіч не пасаромеўся заявіць 25.08.2020, што стварэнне каардынацыйнай рады «неканстытуцыйна», бо «Канстытуцыя не прадугледжвае магчымасці стварэння грамадскіх органаў і арганізацый, правамоцных пераглядаць вынікі прэзідэнцкіх выбараў». Паводле гэтай жа логікі «неканстытуцыйна» хварэць на COVID-19, купляць газеты ў кіёсках і назіраць за захадам сонца – усяго гэтага Канстытуцыя «не прадугледжвае». Харош і «Інтэрфакс» з загалоўкам: «КС Белоруссии признал совет оппозиции неконституционным» – у двух радках мінімум тры памылкі (ну, па-першае, тут меркаванне старшыні суда, а не судовае рашэнне…).

Некаторыя пасля 14 жніўня (дзень абвяшчэння «канчатковых вынікаў выбараў») спадзяваліся яшчэ на Вярхоўны суд і на яго старшыню Валянціна Сукалу – ох, наіўнасць… Суддзі Вярхоўнага суда, прызначаныя Лукашэнкам, разгледзелі скаргі экс-кандыдатаў у прэзідэнты на дзеянні Цэнтральнай выбарчай камісіі, склад якой прызначыў той жа Лукашэнка… Рашэнні суддзяў, прынятыя 25.08.2020, зводзяцца да таго, што, раз ЦВК не лічыць выбары неадбытымі, яны адбытыя. Як у тым анекдоце: «Падсудны, прызнаяце сябе вінаватым? – Нэт! – Што ж, на нэт і суда нэт… Aпраўданы». Затое 31 жніўня Сукала пахваліўся: «Судовая сістэма выконвае тыя канстытуцыйныя абавязкі, якія на яе ўскладзены».

Сістэма настолькі дэградавала, што я не здзіўлюся, калі ў новым варыянце Канстытуцыі будзе сказана: «Забараняецца абскарджваць у судзе рашэнні, прынятыя органамі, што падпарадкоўваюцца Прэзідэнту» (мо ўставяць «Горача Любімаму»). Яшчэ прасцей было б суздром ліквідаваць суды, перадаўшы іх функцыі Лукашэнку ды пешкам з яго «вертыкалі». Тады першы прэзідэнт мог бы адчуць сябе не толькі аўтаматчыкам, як у канцы жніўня 2020 г., але і царом Саламонам. Праўда, яшчэ пытанне, ці ведае гэты нябога, ад якога паціху адплывае ўжо і амерыканскі прыхільнік Грыша Іофе26 гадоў ва ўладзе – мнагавата ў любым выпадку»), хто такі Саламон…

Вольф Рубінчык, г. Мінск

31.08.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 31.08.2020  20:42