Tag Archives: Пурим

Purim in Tel Aviv, February 7, 2023 / Пурим в Тель-Авиве, 7 февраля 2023

On February 7, I traveled to Tel Aviv and took a number of pictures on the pedestrian street of Nahalat Binyamin, which is very lively on Tuesdays and Fridays, the Carmel market and the beach.

7 февраля проехался в Тель-Авив и сделал ряд снимков на пешеходной улице Нахалат-Биньямин, на которой по вторникам и пятницам особо оживленно, рынке Кармель и набережной.

Angela Antonova

Adi Morag – Marimba Rasta

Sc Gutnik,  18 years old, Australia

David Deitcch, 19 y.o., Cleveland

Youth from America and Australia celebrate Purim by reading Megillat Esther (The Book of Esther)

Молодежь из Америки и Австралии отмечают Пурим, читая Мегилат Эстер (Свиток Эстер)

 

שובו ישראל

  

Dovi Lupskier                                                                            … … ?

Published on 09/02/2023 18:28 / Опубликовано 09.02.2023 18:28                                                               

Пурим в амуте Яд бэ-Яд (Лод) / (פורים בעמותת יד ביד (לוד

10 марта амута «Яд бэ-Яд», генеральным спонсором которой является известный фонд «Керен едидут» в помещении столовой организовала встречу Пурима для пожилых русскоязычных. Скорее всего из-за короновируса много мест оказалось свободными. Каждый также получил в подарок набор конфет от банка Леуми. Как это было можно увидеть на снимках и видео.
==============================================================================
ב -10 למרץ, עמותת יד-ביד, שבה נותנת החסות העיקרית הקרן לידידות הידועה, ארגנה מפגש פורים לקשישים דוברי רוסית בחדר האוכל. ככל הנראה, בגלל וירוס הקורונה, מקומות רבים היו פנויים.  כל אחד קיבל במתנה חבילת סוכריות מבנק לאומי. כפי שניתן היה לראות בתמונות ובסרטונים

Повар Зива и Менди Глойберман / טבחית זיוה ומנדי גלויברמן

Подарок от банка Леуми / מתנה מבנק לאמי

Генеральный спонсор Яд бэ-Яд фонд Керен Едидут / החסות העיקרית יד-ביד הקרן לידידות

Директор Яд бэ-Яд рав Яаков Глойберман / מנהל יד ביד הרב יעקב גלויברמן

Опубликовано 11.03.2020 14:25 / פורסם בתאריך 03/11/2020 14:25

 

Шутить иль не шутить? Вот в чём…

* * *

На днях один популярный журналист позволил себе выдать интервью популярному белорусскому интернет-ресурсу nn.by. Любопытная вышла беседа; правда, о ресурсе я ничего нового не узнал, а вот о журналисте и учреждении, где он много лет работал, кое-что узнал. Оказывается (кто бы мог подумать) на супермегапортале tut.by была самоцензура! ¯\_(ツ)_/¯

Слово самому Артёму Шрайбману:

Я не позволял себе анонсировать акции протеста, если они несанкционированные. Прямого запрета на это в белорусском законе нет… но все точно знают, что «прилетит»… Я не позволял себе сатиры над Лукашенко и его семьёй… если б я захотел это сделать, то, скорее всего, моя внутренняя самоцензура меня бы остановила, потому что есть понимание, что Лукашенко очень болезненно воспринимает шутки над собой и своей семьёй, если они не добрые… Всё то другое, что я писал для тутбая, и вообще работа в тутбае, важнее, чем иметь возможность пару раз пошутить.

А. Шрайбман и ведущая программы «Ток» А. Ровдо, скриншот с youtube.com

Невольно вспомнилась известная сказка «Проданный смех» – вернее, фильм по ней… Возможно, проблема журналиста заключалась в том, что хозяин корпорации «тутбай» слишком серьёзно себя воспринимает. Не то, чтобы Юрий Анатольевич подражал эльдар-рязановскому тов. Огурцовуи сам шутить не люблю, и людям не дам»), но чувство юмора у него специфическое, как это обычно бывает у самозваных «оракулов»… Одни «сельские клубы» чего стоят.

Пара новых (2020), но уже тухлых перлов от Ю. Зиссера

Ну, а мы никак не связаны с означенной корпорацией, хоть однажды, 3 года назад, и пытались ей помочь. Потому – шутили, шутим и будем шутить, в том числе над политиками, чиновниками и «народными героями». Во всяком случае, я сам решаю, когда вставлять шпильки «солнцеподобному», когда – «единой нобелевской», а когда – другим важным дядям и тётям. Министерства и ведомства мне в этом деле не указ; видимо, я родился слишком рано, в «рабском» 1977 году… Мои понятия о том, «что такое хорошо и что такое плохо», формировались до 1994 года (хорошо это или плохо).

Ниже – шутки-шмутки о президенте Национального олимпийского комитета в переводе с белорусского, добрые и не очень. Как любит говаривать одна весёлая борисовчанка, «этот праздник для вас» 🙂

И да, конечно, поздравляю с Пуримом всех, «кому релевантно» 😉 Картинки – от пинчука-идишиста Ромы Циперштейна; уже публиковались здесь, но тем не менее.

В. Рубинчик (зам. редактора belisrael.info в 2016–2018 гг.),

г. Минск, 10.03.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

* * *

Давно пора бы догадаться всем заинтересованным, что А. Лукашенко – друг самому себе, ну разве что ещё близким родственникам и паре-тройке доверенных лиц (если вспомнить, как он обходился с теми, кто помогал ему придти к власти, то и последнее выглядит сомнительно). Он сам признавался в 2005 г., что друзей не хватает, что «президентство – это колоссальное одиночество… С годами это больше и больше усиливается». Подозревать его в какой-то особенной юдофилии или израилефилии нет оснований: лукашенковские жесты в адрес израильских политиков (Авигдора Либермана, Шимона Переса…) объясняются либо требованиями дипэтикета, либо желанием получить дивиденды через «еврейское лобби» на Западе, либо попытками заманить израильских/международных предпринимателей в Беларусь. Не буду цитировать самую одиозную часть высказывания о Бобруйске (октябрь 2007 г.), а вспомню это: «Мы его привели в порядок и израильским евреям говорим – ребята, возвращайтесь обратно. Я им сказал – с деньгами возвращайтесь!» Иными словами, без денег вы здесь на… кому-то нужны (и тратить их будете, как подскажут)… «Остапа несло» и после 2007 г., например, в послании 2012 г.: «Борис Васильевич Батура приходит и говорит: вот это наши умные евреи из Израиля приехали, хотят 45 гектар земли. Я говорю, ты что, это поле хорошее возле Боровой. Батура говорит: ну такой проект! Говорю: передай евреям привет, я им завтра найду неудобицы, но там затраты больше.» Почти как Жорж Милославский из гайдаевского фильма: «Так что мне передать мой король? – Передай твой король мой пламенный привет!»

(из «Котлет & мух»-5, 05.11.2015)

* * *

Главный оратор «Всебелорусского народного собрания» по-фрейдовски проговорился, какое место отводит народу: «И запомните простую народную истину: «Не сено идет к корове, а корова к сену». И надо научить наш народ двигаться туда, где есть рабочее место». Впрочем, почти так же видит своих любимых бедненьких белорусиков Светлана Алексиевич: по Минску, оказывается, ходит какое-то безличное «народное тело». Возможно, в следующий раз один прямо будет говорить о «быдле» («В Западной Беларуси под Польшей национальноязыковые права белорусов топтались, их также обзывали и выставляли быдлом и хамами», отмечал лингвист Виталий Станишевский), а другая о «биомассе»: дурные примеры заразительны.

Ах, в Беларуси невысокая отдача от труда, и она не растёт уже три года, поэтому всем надо «раздеваться и работать»!.. Кинорежиссёр Юрий Хащеватский метко сказал о Лукашенко: «остановился, застрял в той матрице, которую создал для себя». Неудивительно: человек 22 года руководит, давно пересидел Брежнева на должности руководителя государства (тот лишь 18 лет продержался), а многие помнят, во что превратился Леонид Ильич к концу 1970-х – началу 1980-х годов…

(из «К&М»-16, 24.06.2016)

Коллаж Олега Минича, racyja.com

* * *

«Главный» над всеми музеями и прочими госучреждениями уже не намекнул, а попросту дал отмашку готовиться к референдуму в Беларуси. С моей точки зрения гражданина РБ, первый и главный вопрос должен касаться возвращения в Конституцию максимального количества президентских сроков (два). В 2004 г. ограничение было снято – жызня показала, что пора его восстановить… Бессрочное руководство одного чиновника приводит страну к состоянию, не на ночь будь сказано, Кемеровской области…

Если же такой поправки в Конституцию предложено не будет, то следует уж напрямую спросить у «электората»: «Поддерживаете ли преобразование Республики Беларусь в монархию?» Так себе вариант, но он лучше, чем существующий строй, когда «ни рыба, ни мясо», когда выборы устраиваются для проформы, оттягивают значительные матресурсы и де-факто лишь деморализуют «электорат» (ОК, выборщиков). Как кто-то сказал, в монархической династии может случайно вырасти и пристойный человек…

Ей-ей, «президент» мог бы переназвать себя в царя (великого князя, короля, султана) Луку І, и «именем революции», как он это любит, создать новую аристократию. Например, из людей, чья фамилия звучит похоже: Лукашонки, Лукашанцы, Лукашевичи… Заодно нейтрализовал бы Лукашука, директора зловредного «Радыё Свабода», хоть оно в Беларуси и так уже, кажется, на коротком поводке. Агитаторы с пропагандистами всегда между собой легко договаривались 🙂

(из «К&М»-70і, 03.04.2018)

Коллаж О. Минича, racyja.com

* * *

В прошлый раз я рассуждал о возможном возрождении монархии в Беларуси. Вполне вероятно, что утомлённому жизнью неомонарху не нужна ответственность за всякие там Белоозёрски и Кричевы. Что ж, дарю идею: объявить себя самодержцем только на территории, которая не будет превышать по площади Лихтенштейн (в Европе с её карликовыми государствами это воспримут на ура). Например, путём референдума можно было бы выделить товарищу и его придворным часть Минска – северо-западную, с Дроздами, «Белэкспо» и резиденцией у Комсомольского озера. Назвать предлагаю «Батикан»; «крепкие хозяйственники» типа Миши Мясниковича замутят там и офшорную зону, и майнинговые фермы, и турцентры, и блэкджек со шлюхами… «Цивилизованный мир» слегка офигеет, а потом понесёт в государство-анклав свои нячэсныя капиталы. Ну, а остальная часть Минска будет наслаждаться самоуправлением – Рим же давно не зависит от Ватикана. Более того, и остальная часть Беларуси отдохнёт от…

(из «К&М»-70j, 10.04.2018)

* * *

Полтора месяца назад президент НОК, известный также как первый президент РБ, не прислушался к призыву уйти в отставку… Тем не менее призыв имел неожиданное продолжение – Рыгорыч наконец-то появился на заседании исполкома своей любимой организации и «навёл шороху». Например, было сказано: «К сожалению, в последнее время НОК несколько сбавил обороты. Если раньше в этом здании кипела жизнь, проводились резонансные мероприятия по олимпийскому образованию, поддержке детско-юношеского спорта, то сейчас этой работы почти не видно и не слышно…».

Короче, а-яй, «кто это сделал?» Рыба гниёт с головы, нет?.. Наверное, посмотрели в руководстве белорусского НОК, что их шеф не стремится исполнять данное 30.05.2017 торжественное обещание – каждый квартал посещать расширенные собрания – и сами решили «сбавить обороты», а первый вице-президент НОК вообще сложил свои полномочия, не отработав после их получения и двух лет.

Писали, что к Андрею Асташевичу появились вопросы в правоохранительных органах. Наверное, заслуженный мастер спорта РБ (получил звание за участие в любительских хоккейных турнирах вместе с Рыгорычам) тот ещё «жук», но кто был выдвинут вместо него? Не более и не менее, как сам помощник президента РБ Виктор Александрыч Лукашенко, а поддержали его кандидатуру исполкомовские единогласно.

Не люблю tut.by, и есть за что, но они дают возможность высказаться «простым» людям в комментариях, а за это кое-что могу простить. «Народная социология» показывает, что реплика «Так вроде бы нельзя семейным кланам занимать руководящие должности в одной организации?» (vadimkarako, 15.04.2019) на сегодня имеет рейтинг +368–3, «А больше людей в Беларуси нет?» (matutka-2) = +280–2…

Да, и. о. царя в который раз выстрелил себе в ногу, совершив в спортивно-административной сфере минимум три серьёзные ошибки за два года: 1) в мае 2017 г. «переизбрался» президентом НОК и пообещал активно участвовать в его работе, хотя явно не собирался этого делать; 2) в 2019 г. не ушёл в отставку вслед за своим первым заместителем; 3) продвинул – или позволил продвинуть – на место Асташевича своего сына, который к тому же «будет совмещать эту деятельность со своей работой на должности помощника Президента»…

После этаких камуфлетов заявления А. Г. Лукашенко – мол, нельзя мириться с ситуацией, когда бездарный руководитель пересаживается с одного тёплого места на другое («Понятно, что непотопляемость этих горе-руководителей основывается на таких негативных явлениях, как кумовство, протекционизм и круговая порука», 12.08.2014) – будут восприниматься чиновниками, в лучшем случае, с булгаковской иронией: взял бы дедуля и себя по затылку дубинкой постучал… С другой стороны, назначение В. А. Лукашенко в исполком НОК, замаскированное под выборы, имеет свою логику и может восприниматься даже с оптимизмом: пожалуй, «лавка запасных» режима в кадровых вопросах уже совсем коротка, перемены назрели и перезрели. В деле подготовки «Европейских игр» на К. Маркса, 38 не доверяют ни знаменитым спортсменам, ни крупным правительственным чиновникам… Их вынужден контролировать целый «сын главнокомандующего», ведь нынешний спорт – он такой: «не просто увеселительное зрелище, а битва, если хотите – война»…

 

Коллаж О. Минича, racyja.com

На первый взгляд, руководить в спортивной сфере легче, чем, к примеру, в сельском хозяйстве: всегда можно свалить причины неудач на самих спортсменов, тренеров, судей, допинг-лаборатории… Однако, если кто-то видит в «вице-президентстве» Виктора в НОК ступеньку к высшей должности в государстве, то, полагаю, ошибается. Лет через 5 большинству избирателей неприятно будет слышать саму фамилию «Лукашенко», а тем временем неумолимо подрастают конкуренты «клана», проявляющие себя и в околоспортивных интригах… Одного я упоминал.

(из «К&М»-112, 17.04.2019)

Опубликовано 10.03.2020  17:54

==============================================================================

О коронавирусе пара «шуток» от резидентов Беларуси:

От обыкновенного гриппа в мире в год умирает более 2,5 млн человек. От коронавируса умерло 3000 человек. Умирают пожилые люди от 70 лет или глубоко сами по себе больные люди. Остальные выздоравливают, как от обычного гриппа. Жаль, что СМИ навеяли такую панику. (Юрий Зиссер, из фб, 10.03.2020). Ю. З., сам владелец СМИ (!), завысил смертность от  «обыкновенного гриппа» раз в 5, а количество жертв коронавируса в мире уменьшил на четверть. «Интересно, зачем ему это понадобилось?» (С)

«На деле же, обратившись к статистике и медикам, видим: до пандемии куда как далеко, при всей опасности заболевания оно даже близко несопоставимо ни с чумой, ни с гриппом, выкосившим в свое время треть населения Европы» (Ирина Овсепьян из «президентской газеты», 12.03.2020). За день до этих великоразумных рассуждений «борчихи с фейками» Всемирная организация здравоохранения как раз и объявила о пандемии… Кстати, самый опасный («испанский») грипп в 1918–1919 гг. выкосил не «треть населения Европы», а около 1%.

Добавлено 13.03.2020  22:30

*

И ещё одна шутка (спойлер: вряд ли вы обхохочетесь) от «первого лица»:

Александр Лукашенко рассказал анекдот о российском политике Владимире Жириновском, который недавно раскритиковал белорусского Президента за подобные рекомендации. «Раскритиковал он, что водку нельзя, какая сауна, Лукашенко неправ. Приходит домой и жене говорит: “Налей сто грамм, буду лечиться от коронавируса”. Жена ему отвечает: “Володя, ты же только что Лукашенко раскритиковал, что водка не помогает”.  “Это я для всех сказал, а мне налей. Лукашенко не дурак, если говорит”. Жена ему опять говорит: “Володя, по-русски же после бани сто грамм пьют”. Жириновский: “Это по-русски. А я по-еврейски: сто грамм до бани и сто грамм после. Наливай!” На анекдот похоже, тем паче, что близко к нашей теме. Извиняюсь перед Владимиром Вольфовичем, но не мог себе не позволить рассказать эту быль», – заключил Александр Лукашенко (источник – официальное информагентство Беларуси, 19.03.2020).

Добавлено 19 марта 13:43

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (110)

Каму – дзень добры, а каму і шалом! Спярша – дапаўненне да запісу Анатоля Сідарэвіча пра Пурым і слуцкую Эстэр, дачку Ізраіля (запіс быў апублікаваны 31.03.2019). А. С., 2 красавіка: «Ужо праз пару дзён згадаў, што ведаў і другую Эсфір – Эсфір Саламонаўну Гурэвіч з Інстытута літаратуры. Яна была маёй аўтаркай у газеце “Літаратура і мастацтва”. Шкада, мала кантактавалі. Паспрабую рэабілітавацца, бо ё такая задумка – напісаць рэдактарскія ўспаміны».

Ад Пурыма недалёка мы адышлі, і вось вам, чытацтва, фотка, вылаўленая ў сеціве. Подпіс я крыху дапілаваў – саўсім крыху 🙂

Дарэчы, 202 гады таму Дзяржаўны савет Расійскай імперыі дазволіў яўрэям, якія жылі ў Сібіры, «купляць або выменьваць жанчын калмыцкага роду нехрысціянскай веры, якія прывозяцца з-за мяжы, і, навяртаючы іх у яўрэйскі закон, уступаць з імі ў шлюб». Яўрэек-то ў Сібіры не хапала… 🙁

Будзеце смяяцца, але не я адзін бачу аналогію паміж сучаснасцю і канцом 1980-х у СССР. Расійскі калега Валер Салавей кажа, што «за апошні месяц чатыры разы выступаў перад бізнэсменамі… І параўнанне эпох – закату СССР і цяперашняй – сустракала ў іх поўную згоду, нават захапленне». Падабенства, паводле В. С., у тым, што існуе адчуванне «поўнай вычарпанасці і тупіковасці палітычнай і эканамічнай мадэлі».

Адносна «поўнай вычарпанасці» я б паспрачаўся – што ў Расіі, што ў Беларусі рэшткі веры ў «светлую будучыню» яшчэ захоўваюцца ў часткі чыноўнікаў (і бізнэсоўцаў, у якіх усё добра з GR). Але насамрэч, постсавецкая прастора ўступае ў паласу крызісаў і новай палітычнай мабілізацыі. У тым ліку і з названай прычыны мне не суздром абыякавыя выбары ва Украіне (хаця, здавалася б, якая мінчуку розніца, хто там пераможа – Парашэнскі альбо Зяленка?)

Вынікі працы «інкумбента», то бок дзеючага прэзідэнта, даволі сумныя: адзін усплёск захворвальнасці на адзёр чаго варты. Пачынаючы з 2014 г. менш за палову ўкраінскіх дзяцей былі прышчэплены ад адру, і па стане на 2018 г. краіна лідзіравала ў Еўропе па ліку хворых (23 тыс. з агульнай колькасці 41 тыс.). «Галоўны чыноўнік» зашмат увагі надаваў сімвалічным крокам, такім як здабыццё томасу для «нацыянальнай» праваслаўнай царквы, і ўзрасціў сабе цэлую сціжму непадкантрольных канкурэнтаў. Аналітык Ігар Тышкевіч небеспадстаўна сцвярджае: «Каманда Зяленскага магла дасягнуць куды большага. Яна проста шмат дзе яшчэ не дапрацавала».

Самазаспакоенасць Парашэнкі нагадвае паводзіны Вячаслава Кебіча перад беларускімі выбарамі 1994 г. Яго каманда, якая, выглядае, атабарылася ў сваёй рэальнасці, няслушна выбрала напрамак для асноўнага ўдару – «мачыла» найперш Юлю Цімашэнка. Прычым быў скарыстаны той жа смярдзючы трук, як у 2015 г., падчас давыбараў у Вярхоўную Раду ў Чарнігаве, – зарэгістравалі кандыдата-спойлера, Юрыя Цімашэнку, каб заблытаць выбарцаў, асабліва пажылых. Улетку 2015 г., каб забраць галасы ў Генадзя Корбана і прасунуць у Раду свайго стаўленіка Беразенку, рабяты з адміністрацыі прэзідэнта завабілі ў кандыдаты нейкага іншага Корбана (або Кірбана)… Сам бачыў яго ў спісе, вывешаным каля аднаго з участкаў.

Чарнігаў, ліпень 2015 г. Тады балатаваўся 91 чэл…

Калі дапусціць, што Уладзімір Зяленскі – крэатура Каламойскага, то трэба прызнаць, што «Беня» шмат чаго навучыўся пасля чарнігаўскай (ды кіеўскай) пстрычак па носе ў ліпені і кастрычніку 2015 г. У 2019 г. быў выстаўлены куды больш прахадны кандыдат, чым палітык-недарэка, які ў тым жа 2015 г. трапіў пад крымінальны пераслед. У Зяленскага нямала станоўчых рысаў, ён адносна малады, абаяльны… Відаць, «ужыўся» ў вобраз прэзідэнта, якога ствараў у серыяле пра «слугу народа», што ва ўмовах віртуалізацыі палітычнай прасторы, калі сціраецца мяжа паміж рэальнасцю і медыямі, толькі плюс.

Гладыятарскія дэбаты на стадыёне, якія плануюцца паміж кандыдатамі, – якраз тое, што трэба «медыясапіенсу»… Шансаў на тое, што акцёр пасля 21.04.2019 стане прэзікам, бадай, 60:40. Здавалася б, я мушу жадаць перамогі «Зя» – гэта была б і аплявуха юдафобам, і шпілька нашаму «Лу», каторы спрагназаваў, што ў другім туры Парашэнка адолее Зяленскага. Але… Усю «маліну» псуе некампетэнтнасць лідэра прэзідэнцкай гонкі ў эканоміцы (прадэманстраваная, у прыватнасці, тут) ды адсутнасць у яго дасведчанай каманды патэнцыйных чыноўнікаў вышэйшага і сярэдняга звенняў. Без гэтых перадумоў добрыя намеры будуць разбівацца ўшчэнт: або старая бюракратычная гвардыя падпарадкуе прэзідэнта, як у бессмяротным творы двух брытанцаў «Так, пан міністр», або пачнецца сабатаж, а потым розныя «шатдаўны». Тое, што здольныя перажыць ЗША, дзе стан грамадства і бяспека дзяржавы мала залежаць ад урадавых пертурбацый, будзе балючым – і як бы не фатальным – для Украіны.

Спрабую ўявіць сябе ў ролі грамадзяніна Украіны, які стаіць перад «лёсаносным» выбарам… Напэўна, сапсаваў бы бюлетэнь, упісаўшы ў яго, напрыклад, забітага ў красавіку 2015 г. пісьменніка Алеся Бузіну, нагадаўшы аб тым, што забойства дагэтуль не раскрытае. Агулам жа ад cітуацыі ў нашых паўднёвых суседзяў галава кругам… Як у таго вожыка ў тумане.

Кіеў, ліпень 2015 г.

Перамога Зяленскага станоўча паўплывала б на беларускі палітыкум у тым сэнсе, што заахвоціла б да перамен маладую тутэйшую публіку («комік здолеў, значыць, і мы здолеем…»). Аднак гэты эфект быў бы, хутчэй за ўсё, кароткатэрміновым. І непазбежныя факапы «Зя» багата каго дэмаралізуюць, адкінуць на зыходныя пазіцыі.

Так ці іначай, суцяшэнне будзе: адзін з самых адыёзных «стаўпоў стабільнасці», Ліда Я., што вяшчае, бы ў лужыну п… (ну, хай «плюе»), збіраецца сысці. З інтэрв’ю 02.04.2019: «У 2025 годзе я не буду працаваць старшынёй Цэнтрвыбаркама, я перакананая ў гэтым». Усё, як было прадказана ў сакавіку… А мо «дзе трэба» прачыталі тую серыю «Катлет…» і прыслухаліся? 🙂

Cайт Савета міністраў РБ – той прыслухоўваецца, другі раз ужо сёе-тое выправіў:

Як было 01.04.2019 і як стала ў той жа дзень, праз некалькі гадзін. Міністр – такі Крутой!

А «вядучы інтэрнэт-партал», з якога выпала пакпіць мінулым разам, так нічога й не пачуў… 🙁 Была ў 2000-х такая папулярная ў пэўных колах газетка – «Обозреватель»; таксама для зарабляння грошай ішла на многае, не рэагавала на заўвагі. Дзе яна цяпер? 🙂

Ёсць яшчэ адна арганізацыя, што прыкідваецца глухой, – о, вы здагадаліся, Бел. федэрацыя шахмат (гл. тут, тут…) Віктар Купрэйчык, памерлы ў маі 2017 г., у яе «вечна жывы» – не раўнуючы, як Ленін.

 

Скрыншот 04.04.2019

Камусьці няўцям, што так нябожчыка толькі прыніжаюць, выстаўляючы ў ролі неплацельшчыка ўзносаў… Праўда, надоечы сайт БФШ паведаміў, што В. К. яшчэ і ганаровы член федэрацыі – мабыць, у такім разе прадугледжана вызваленне ад платы?

Фішка ў тым, што, паводле Статута (п. 4.3.4), у ганаровыя члены прымае вышэйшы орган – Канферэнцыя. Апошняя ладзілася 07.07.2017 і прыняла толькі М. Рыжанкова – ні пра Гельфанда, ні пра Купрэйчыка гаворкі не было. Віктару Давыдавічу з пэўных прычын мо і ўсё роўна, дый жывы Барыс Абрамавіч наўрад ці ўчытваўся ў дакументы суполкі… А я адчуваю «іспанскі сорам». Пасля гісторыі з выгнаннем брэсцкага трэнера – бач ты, крытыкаваў рашэнні выканкама! – канчаткова пераканаўся, што ў БФШ пануе дух ільфа-пятроўскай «Варонінай слабодкі» («Как пожелаем, так и сделаем!»)

Дадатковае сведчанне таго, як у федэрацыі ставяцца да «сваіх», – адсутнасць у спісе «ганаровых» трэнера Леаніда Суднікава, ушанаванага яшчэ ў сярэдзіне 2000-х…

З часопіса «Шахматы» (Мінск), № 2, 2006

Пра знанага трэнера ці то забыліся, ці свядома не ўключылі праз тое, што яго погляды на педагогіку не ўпісаліся ў «бізнэс-трэнд» кіраўніцтва БФШ. У 2014 г. ён рэкамендаваў заняткі шахматамі з 6-7 гадоў, бо «малодшыя дзеці не валодаюць ні належнай увагай, ні працаздольнасцю, ні дысцыплінаванасцю».

Між іншым, не ўсё ў інтэрв’ю Л. Суднікава часопісу «Шахматы» варта браць на веру. Во лухта: «На жаль, усё прыйшлося пачынаць з нуля на новым месцы – у Мінскім гарадскім палацы дзяцей і моладзі. Хутка стварыў невялікі, але дружны трэнерскі калектыў, і пачалі працаваць». Запісаўшыся ў новаствораны шахматны клуб «Стратэг» пры згаданым Палацы (пачатак 1987 г.), я не бачыў там Суднікава, ён тады вучыўся ў Маскве. Пачыналі справу іншыя – напрыклад, Эдуард Мікалаевіч Андрэеў. Дый калі я першы і адзіны раз стаў чэмпіёнам Палаца па шахматах (1988), у турніры не гулялі суднікаўскія вучні.

Э. М. Андрэеў, фота 2017 г.

Трохі пра іншую «хведэрацыю». Месяц таму я разважаў пра тое, што М. Рыжанкоў, былы памочнік Лукашэнкі па спартовых пытаннях, можа стаць наступным прэзідэнтам Беларусі… ну а пакуль ён кіруе толькі Беларускай федэрацыяй баскетбола. Дакладней, праз яго «звышзанятасць» у адміністрацыі, у БФБ руліць генеральная сакратарка & выканаўчая дырэктарка Анастасія Марыніна (ой-вэй, зноў Анастасія…). Дакіравалася да таго, што большасць суддзяў міжнароднага роўню доўгі час не мелі магчымасці зарабляць у краіне, а ў сакавіку 2019 г. і ўвогуле падалі ў суд на Марыніну.

Рызыкну дапусціць, што ад выніку гэтага працэсу шмат у чым залежыць палітычная будучыня Рыжанкова. Прайграе ягоная пратэжэ – ён акажацца зломкам у вачах «зграі таварышаў», і яго паступова адціснуць ад рычагоў улады. Пераможа, нават коштам развалу баскетбола ў краіне – значыць, малойца, круты кіраўнік, які ўмее ставіць на месца розных там прафесіяналаў, прызнаных «за пагоркам»… «Чырвоны дом» на К. Маркса, 38 – у нейкім сэнсе Залюстроўе, дзе «вайна гэта мір», а «свабода гэта рабства». Зрэшты, на сваёй хвалі існуе пераважная большасць вышэйшых чыноўнікаў. Ці не найперш гэта датычыцца міліцэйскіх, якія скачуць вакол свайго ідала-гарадавога на вул. Гарадскі Вал (нядаўна за «непаважлівае» да яго стаўленне зноў пратрымалі чалавека за кратамі)…

Калі не Рыжанкоў, то хто?.. Мажліва, Заяц! Так-так, нядаўні міністр сельскай гаспадаркі, якога Лукашэнка аблаяў і выгнаў, а цяпер паставіў кіраваць Магілёўскай губерняй вобласцю. Зайцаў у Беларусі любяць, і цёзка сучаснага чыноўніка (Лявон Заяц) у 1918 г. служыў дзяржаўным кантралёрам БНР. А былі ж яшчэ ў нашай гісторыі старшыня КДБ Беларусі (2008–2012) Вадзім Зайцаў, міністр эканомікі Мікалай Зайчанка (2003–2009)… Віталь М. Воўк, праўда, міністрам таксама быў (2014–2018; ураджэнец Калінкавічаў), але ўсё ж Воўкі і Ваўковічы так густа ў палітычным лесе не пладзіліся.

Не выключана, што ўратаванне сіламі мінскіх Дзедаў Мазаяў ратавальнікаў зайца з Лошыцкага водасховішча 02.04.2019 – першы крок у будучай перадвыбарнай кампаніі Леаніда Канстанцінавіча! 🙂

Ілюстрацыя з акаўнта «Парціі памяркоўных цэнтрыстаў», 03.04.2019 (камент: «Во папёрла»); карыкатура Васіля Пачыцкага з «БелГазеты»

«Вольфаў цытатнік»

«Адзін садаміт узбуджаўся пры праглядзе падручніка заалогіі. Ці не трэба прызнаць тую кніжку парнаграфічным выданнем?». «Аднойчы я паглыбіўся ў аптымізм. Ледзьве мяне ўратавалі» (Cтаніслаў Ежы Лец у перакладзе з польскай М. Мірановіча; «Дзеяслоў», № 1, 2019)

«Наступаць на граблі – наш нацыянальны ўкраінскі спорт… Нашы палітыкі недаацэньваюць выбаршчыкаў, калі абяцаюць невыканальнае, не тлумачаць тое, што можна растлумачыць, і малююць пагрозы там, дзе іх няма. Людзі гатовыя многае зразумець і дараваць, калі гаворыш з імі сумленна. І гэта праблема не толькі дзеючага прэзідэнта, але і ўсёй украінскай палітыкі» (Юрый Хрыстэнзен, 02.04.2019)

«Гэта не варыянт – чыноўнік сказаў глупства, і ўсе на яго накінуліся. Як быццам ён Сакрат, ад якога чакаюць інтэлектуальнага прарыву» (Дзмітрый Быкаў, 03.04.2019)

Вольф Рубінчык, г. Мінск

04.04.2019

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 04.04.2019  19:53

Purim 2019 in Tel Aviv & Petah Tikva / פורים 2019 בתל אביב ופתח תקוה

Tel Aviv, March 21

Before the Carmel Market

near the store “Mind games” in Tel Aviv

 

Yeshivat Shuvu Israel / שובו ישראל 

***

Petah Tikva, Chaim Ozer str., March 21 

=============================================================================

Tel Aviv, March 22

published March 22, 2019 23:28

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (70е)

Пурымскі шалом! Выбары з жудкімі кулінарнымі інсталяцыямі адгрымелі. Не прамінаю адзначаць, колькі лухты вярзецца пра беларускі палітыкум.

Прачытаў у калегі Уcава панікёрскае: «Выбары ў мясцовыя саветы ясна паказалі, што беларускі аўтарытарны рэжым не збіраецца ні паслабляць палітычны кантроль, ціск на грамадства і маніпуляцыі, ні дзяліцца ўладай, няхай мясцовай, дробнай, нязначнай, нават з тымі, хто так заўзята ёй прыслугоўвае… Ліміт лібералізацыі рэжыму вычарпаны, беларуская сістэма ўступае ў перыяд унутранай мабілізацыі, у якім ужо не будзе месца для мяккага заляцання да апазіцыі і Захаду». Ну, я ўвогуле супраць таго, каб менаваць альтэрнатыўныя сілы ў Беларусі «апазіцыяй»; гэты ярлык прыляпіўся з 1990-х, калі дзеяла «апазіцыя БНФ у Вярхоўным Савеце», і дагэтуль не хоча адшкрабацца. Між тым само слова гістарычна, аж з 1920-х гг., адсылае да канфліктагеннай меншасці, і той, хто яго ўжывае, міжволі або сумысля намякае на тое, што людзі ва ўладзе карыстаюцца падтрымкай большасці. А наконт таго, што «рэжым» не збіраецца дзяліцца… Пагалоскай стаў прыклад Валерыя Білібухі, лесаруба з «Беларускай хрысціянскай дэмакратыі», які другі раз запар прайшоў у сельсавет Бярозаўскага раёна. Непадобна, каб кандыдаткай ад улады была Роза Стрэльчанка з Капліч Калінкавіцкага раёна, якая трапіла ў сельсавет, баронячы мясцовую школу. Маці траіх дзяцей, інвалід ІІІ групы, яна не цураецца зваротаў у няўрадавыя СМІ, таму, відаць, і атрымала па тэлефоне з Гомельскага аблвыканкама «віншаванне з перамогай» разам з пагрозай «у псіхушцы будзеце ляжаць, мы знойдзем падставу».

В. Білібуха і Р. Стрэльчанка, фота з racyja.com i tut.by

Гэткіх Валераў і Роз у прадстаўнічых органах па ўсёй краіне знойдзецца нямала, хай «энэрджайзеры» і не належаць да зарэгістраваных «апазіцыйных» партый, а тым болей да «Беларускага нацыянальнага кангрэсу». Хоча цэнтральная адміністрацыя або не, апошнім часам яна вымушаная аддаваць мясцовыя праблемы на «аўтсорсынг» бізнэсу, грамадскім суполкам або звычайным актывістам; татальны кантроль над грамадствам у Беларусі – ілюзія, у тым ліку і з названай прычыны.

У Мінгарсавет не трапілі вядомыя дзеячы АГП і БНФ, затое прайшоў, мяркуючы па прозвішчы, «наш» чалавек – адзін з самых уплывовых мясцовых прадпрымальнікаў Уладзімір Хейфец. Як бы ён ні ставіўся да «ветэранаў апазіцыйнага руху» (спойлер: ставіцца кепска), разумна гучаць яго развагі: «Сёння 70% бюджэту горада напаўняецца за кошт падаткаў бізнэсу. То бок бізнэс мае права нешта рэкамендаваць, ён вырас з кароткіх порткаў, і з яго меркаваннем неабходна лічыцца… Мінску трэба даць больш свабоды: вулічным музыкам, прыгожым шапікам з марожаным і сувенірамі». Ужо тое, што бізнэсмен (пасля сумных гісторый з Валерыем Кругавым, Андрэем Клімавым, Юрыем Даньковым…) пайшоў ва ўладу, трэба разглядаць як смелы крок – і ў прынцыпе вітаць. Канкрэтныя ж вынікі пасяджэнняў і дэпутацкіх запытаў з удзелам Хейфеца будуць, хутчэй за ўсё, скромныя.

Прыхільна я ставіўся да «Маладога фронту» ў пачатку 2000-х гадоў; не думаў тады, што выпадзе спрачацца з учынкамі-заявамі яго былых камандзёраў. Асабіста нічога не маю супраць Змітра Дашкевіча. Чуў яго жартоўны выступ на прэзентацыі кнігі Паўла Севярынца «Беларусалім» у лістападзе 2017 г., пацешыўся з таго, што экс-палітвязень такі дасціпны. Але ж яго меркаванне пра стан беларускамоўных у РБ – чад… Перадаю з захаваннем арфаграфіі арыгіналу:

Сучасная беларуская дзяржава дваццаць тры гады здзяйсьняе этнацыд беларускага народу. Адно тое, што ў Беларусі па-беларуску вычыцца 0,3% студэнтаў ВНУ – адно гэта прысуд кіраўніцтву краіны.

Прыклады этнацыду беларусаў «беларускай» жа дзяржавай можна прыводзіць бясконца. Чаму ніводны дакумент у дзяржустанове не дублюецца па-беларуску? Чаму ніводны чыноўнік не размаўляе са мной па-беларску, калі я да яго на мове зьвяртаюся? Чаму бацькі вымушаны ваяваць за беларускамоўныя садочкі? Чаму 10-мільённы беларускі народ ня мае ніводнай беларускамоўнай ВНУ? А вы чыталі сьведчаньні пра беларускамоўных дзяцей, сабраныя Вадзімам Пракопчыкам і Аляксандрай Баярынай? Як назваць такую палітыку? Давайце прызнаемся, гэта этнацыд.

Не маю вялікіх сімпатый да сучаснай РБ, але казаць, што яна 23 гады займаецца этнацыдам, г. зн. мэтаскіравана вынішчае беларусаў як народ – жорсткае перабольшванне. Прыклады не пераконваюць: дакументы ў дзяржустановах часам (усё часцей) дублююцца па-беларуску. Хоць і не без цяжкасцей, я дабіўся перакладу шэрагу судовых рашэнняў яшчэ ў 2001–2004 гг., а пазней сітуацыя змянілася да лепшага. У 2007 г. па просьбе прадстаўніка «Водаканалу» пераклаў узор дамовы з кліентам… Адзін з кліентаў настойваў, каб дамова была на «першай дзяржаўнай», яму пайшлі насустрач, успомнілі пра знаёмства з перакладчыкам 🙂

Белмоўныя пісулькі з дзяржустаноў

Мяркую, і поўнае нежаданне чыноўнікаў размаўляць па-беларуску, адзначанае З. Д., – у лепшым выпадку недакладнасць. Са мной дык размаўлялі ў камітэце па справах рэлігій і нацыянальнасцей, у міністэрствах культуры, інфармацыі… Пісьмовыя ж адказы з дзяржаўных арганізацый прыходзілі апошнім часам амаль заўжды па-беларуску.

Свежы прыклад – кур’ёзная перапіска з Нацыянальным агенцтвам па турызму… Помніце, у мінулай серыі я паўшчуваў НАТ за адсутнасць англамоўнай агучкі рэкламнага роліка «Belarus. Above expectations»? 26.02.2018 атрымаў адказ: «Сапраўды, адзін з нашых супрацоўнікаў напісаў, што ролік будзе пераведзены на англійскую мову ў тым ліку. Пераклад быў зроблены. Дасылаем Вам спасылку на англамоўны ролік:

Дзякуй за ўвагу да дзейнасці НАТ!» 27 лютага я адказаў: «Будзеце смяяцца, але па рэкамендаваным адрасе змешчаны той жа беларускамоўны ролік, які я бачыў у студзені 2017 г. і на які адгукнуўся тут: http://belisrael.info/?p=9337 :))) Нават без субтытраў па-англ.» НАТ, да гонару яго, адрэагавала праз е-mail у той жа дзень: «Ніжэй карэктная спасылка на англамоўны ролік. Гэта дакладна.

Праўда, пераклалі са скарачэннем амаль у 2 разы (2:40 замест 5:03), і ўцямнай тэкстоўкі не выйшла. Адылі ж фармальна абяцанка выканана – дзякуй і за тое.

І пра бацькоў беларускамоўных дзетак… Бацькі, як правіла, не хаваюць складанасцей жыцця ў сучаснай Сінявокай, ды многія з іх усё ж глядзяць у будучыню аптымістычна. Хіба разумеюць, што вечныя нараканні на гаротны лёс (або «этнацыд») могуць толькі пагоршыць становішча з мовай, бо тая будзе асацыявацца перадусім з «прыніжанымі і абражанымі», а такая асацыяцыя адштурхне люд паспаліты.

* * *

З. Дашкевіч прапанаваў, каб «мы рэчы называлі сваімі імёнамі». Што ж, назаву… Яго допіс – праява клікушаства, а таксама гіпербалізацыі моўнага фактару, уласцівай, зрэшты, цэлым пакаленням тутэйшых пратэстоўцаў. Згадайма экс-дэпутата Вярхоўнага Савета, намстаршыні КХП-БНФ Юрася Беленькага з яго супертэзісам 2014 г.: «Размаўляючы па-руску, ты пасіўна знішчаеш беларусаў». Цікава, што многія прадстаўнікі вышэйзгаданай апазіцыі БНФ у 1990-х гадах і размаўлялі па-руску, і выступалі з рускамоўнымі спічамі ў Вярхоўным Савеце.

Сам я ў 2000-х прайшоў этап, калі хацелася скрозь і ўсюды чуць беларускую, калі настойваў на гэтым. Зараз упэўнены, што для нацый прага свабоды і салідарнасць важнейшая за мову. У канцы 1920-х большасць жыхароў Беларусі размаўляла па-беларуску, але гэта не ўратавала іх ад сталінскага тэрору; гэтаксама распаўсюджанасць украінскай на пачатку 1930-х не стала перашкодай для галадамору. У Туркменіі і Паўночнай Карэі сітуацыя з тытульнымі мовамі, здаецца, куды лепшая за беларускую, аднак ці многія нашы суайчыннікі жадалі б там атабарыцца? З іншага боку, Ірландыя, дзе, як і ў Беларусі, ва ўніверсітэтах «тытульная» ніколі не дамінавала, жыве і ў вус не дзьме…

А вось вяшчае Мікола Статкевіч (не пра мову, але мо лепей бы пра мову…): «спроба падачы [заявы] на рэгістрацыю [палітычнай партыі] гэта платны данос. Вы даяце ўладам сьпіс сваіх сяброў зь месцам жыхарства, плаціце за гэта грошы і потым рэпрэсіўны апарат пачынае “працаваць” з гэтымі людзьмі». У той жа час сп. Мікола сцвярджае, што «ў нас застаўся зараз адзіны дзейсны палітычны рычаг гэта вуліца», і дакарае «апазіцыйныя партыі» за тое, што ў 2011–2015 гг., пакуль ён быў у зняволенні, яны не правялі ў цэнтры Мінска «ніводнага мітынгу». Дык прыйсці на несанкцыянаваны мітынг – а ў цэнтры сталіцы збірацца альтэрнатыўным сілам дазволу звычайна не даюць – больш апасна, чым падпісацца за стварэнне партыі! Мітынгоўцаў, удзельнікаў шэсцяў, як правіла, здымаюць на камеру. Яны рызыкуюць трапіць «на суткі» або дастаць вялізны штраф, між тым гэтыя карныя меры звычайна не ўжываюцца да падпісантаў розных папер… Ці во довад М. С. пра мітынг на маскоўскай Краснай Плошчы 25.08.1968: «У 1968 годзе пратэставаць супраць акупацыі Чэхаславаччыны выйшлі 5 чалавек. І гэта мела магутны эфэкт». Па-першае, не 5, а 7 (або нават 8), па-другое, расклад у брэжнеўскім СССР быў іншы, дысідэнцкіх выклікаў баяліся больш…

Выглядае, і гэты палітык перабольшвае значэнне – толькі не мовы, а вулічных пратэстаў. Апошнія маюць быць «дахам», а не падмуркам палітычнай чыннасці; пра тое, што мае быць падмуркам, не раз пісалася ўжо.

П. Усаў, З. Дашкевіч, М. Статкевіч – імпэтныя асобы, аўтарытэтныя ў сваіх колах. Іхная энергія магла б выкарыстоўвацца з большым ККД. На жаль, не… Тое ж датычыць і С. Алексіевіч, якая зараз дапамагае збіраць грошы на сваё «пяцікніжжа» ў перакладах на беларускую. Нобелеўская лаўрэатка падпісалася пад словамі: «Выданні на беларускай былі, але не было добрых»; як на мой густ, рэпліка непаважлівая адносна ранейшых выдаўцоў & перакладчыкаў. Між тым «інтэлектуальны клуб» пад крылом лаўрэаткі, адкрыты ў снежні 2016 г. з вялікай помпай, дыхае на ладан (пасяджэнняў не было 3 месяцы). Год таму пасяджэнне з удзелам Руты Ванагайтэ наведаў і я. Не тое каб на многае прэтэндаваў у гэтай сувязі – клуб жа прыватны, і С. А. мае права закрыць яго ў любы момант – аднак свае планы лепей бы тлумачыць… Усё ж слухачамі былі жывыя людзі, а не «народнае цела».

Экзотыкай падкормлівае мясцовых жыхароў пасольства Ізраіля з дапамогай мастацтвазнаўцы Яфы Меір: у Палацы рэспублікі адкрылася выстаўка… размаляваных пляжных тэнісных ракетак «Зроблена ў Ізраілі». Нічога супраць тэнісу не маю, але для святкавання юбілею дзяржавы можна было б прыдумаць нешта іншае… Пад Пурым прыпамінаю, што на вялікай выставе да 50-годдзя Ізраіля ў Тэль-Авіве паказваліся, сярод іншага, карыкатуры ізраільскіх мастакоў. Наведвальнікам выдавалі каталог – свой асобнік я потым некаму падараваў.

Карацей, чаму б, апрача ракетак, не паказаць штось больш актуальнае, блізкае жыхарам Беларусі? Пытанне шмат у чым рытарычнае: пасольства здаўна працуе паводле прынцыпу «абы ціха было».

Крэатывы Рамана Цыперштэйна з Пінска (патэнцыйныя налепкі на пляшкі з акавітай)

Такі вясёлага Пурыму!

Вольф Рубінчык, г. Мінск

wrubinchyk[at]gmail.com

01.03.2018

Апублiкавана 01.03.2018  06:51