Tag Archives: представительство ООН в Беларуси

В. Рубинчик. Первомайские тезисы

«Пандемия COVID-19 привела к нарушению основных социальных и бытовых привычек миллионов людей. С точки зрения нейробиологии, психологии, социологии это уникальный эксперимент, поставленный жизнью», – пишет блогерка verola. Я был бы рад включиться в серьёзное исследование перемен, заметных невооружённым глазом, но не имею полномочий… да и времени (переехал из Фрунзенского района столицы в Центральный, со всеми вытекающими). Потому – несколько обрывочных заметок о том, что происходило в апреле.

Если помните, 29 марта с. г. писал: «Пока в Беларуси вроде никто от COVID-19 не умер, но в конце февраля 2020 г. в США и Израиле тоже не было умерших. А сегодня в РБ вирусоносителей больше, чем тогда насчитывалось в двух странах, вместе взятых. Что наводит на грустные мысли о ситуации, которая может возникнуть у нас недели через четыре…» Вскоре появились первые умершие, а в конце апреля их число измерялось десятками даже по (вызывающим вопросы) официальным реляциям.

Апогей народной настороженности – во всяком случае, в Минске – пришёлся, похоже, на середину месяца… В двадцатых числах многие дети (если верить минобразования, чуть ли не половина) снова пошли в школу, a 25.04.2020 был проведен субботник, в котором (опять-таки согласно официальной инфе) участвовало свыше 2 миллионов жителей Беларуси. Погода улучшилась, и люди в масках/повязках попадаются на улицах реже, чем полмесяца назад. Тут ещё и «главный» отвлёк внимание своими аксессуарами на субботнике…

Кинотеатр «Киев» ушёл в «спящий режим»; расчётно-справочный центр на бульваре Шевченко тоже бережётся (фото 30.04.2020)

С другой стороны, в заявлениях «первого лица» всё чаще звучали тревожные нотки. Например, 23 апреля: «Если положение дел будет меняться в худшую сторону (я ничего не исключаю, уже переживаю за любой шорох), то мы подключим резервы…» Да уж, было из-за чего! Даже если умалчивать об умерших или списывать потери на сопутствующие заболевания, очевиден иной тревожный факт: в стране растёт число (ещё) НЕ выздоровевших, и временами значительно быстрее, чем количество выздоровевших и выписанных:

Дата Кол-во случаев Прирост за день Кол-во выздоровевших Прирост за день Разница
20.04 6264 +457 514 +20 5750
21.04 6723 +459 577 +63 6146
22.04 7281 +558 769 +192 6512
23.04 8022 +741 938 +169 7084
24.04 8773 +751 1120 +182 7653
25.04 9590 +817 1573 +453 8017
26.04 10463 +873 1695 +122 8768
27.04. 11289 +826 1740 +45 9549
28.04. 12208 +919 1993 +253 10215
29.04 13181 +973 2072 +79 11109
30.04 14027 +846 2386 +314 11641

Чтобы лечить – или хотя бы наблюдать – тысячи людей с активной формой COVID-19, болезни, последствия которой опасны и мало предсказуемы, необходимы не только маски и защитные костюмы, койки в больницах и проч., но и множество квалифицированных врачей/медсестёр. Медики же в Синеокой – давным-давно «на вес золота». Резервы – студенты медуниверситетов и т. д. – подключены, но что произойдёт, если и они исчерпаются?

«Весёлая картинка» на сарае у Комсомольского озера (фото 30.04.2020)

О карантинном или близком к карантинному режиме в Синеокой теперь уже поздновато говорить, но неделю назад мы с постоянным читателем belisrael.info поговорили, где-то даже поспорили… Переписка 24-26 апреля в переводе с белорусского:

Пётр Резванов: «Рыгорычу для имиджа нужно вести себя так, как он ведёт… в принципе, в его поведении больше резона, чем у агитаторов за карантин. Условно говоря, если завтра Рыгорыч умрёт / его заберутинопланетяне”, надо будет исходить из того состояния вещей, которое есть. И я не уверен, что будет найдена лучшая тактика».

Я: «Вы не можете этого знать; возможно, разумный (не как в Москве…) карантин сохранил бы больше жизней. Даже если бы умирало на одного человека меньше за каждый потраченный или недополученный миллион долларов – неужели оно того не стоило бы?»

П. Р.: «Вы где-нибудь в новостях видели “разумный” карантин? Знать, я, конечно, не могу (как и агитаторы за карантин). Но опять же: недополученные миллионы потом “аукнутся” выжившим (особенно в нашем положении: с Северной Осетией и Южной Италией я нас уже сравнивал). Так что здесь трудно подсчитать, но, скорее всего, он ближе к истине, чем некоторые».

Я: «О новостях. В Чехии с середины апреля положительная динамика выздоравливает больше, чем заражается. Похоже, что и в Австрии после (=в результате?) карантина произошёл перелом А мы всё ещё не на пике, да и вести из “родственной” Швеции не радуют»

Последнее слово я оставил за оппонентом. Но позволил себе вспомнить рассказ Бориса Лавренёва «Срочный фрахт» (1925) – очень уж поведение лавренёвского персонажа, который ради «интересной прибыли» пожертвовал мальчиком-чистильщиком, застрявшим в трубе парохода, смахивает на действия одного восточноевропейского политика…

Уже и чиновница Иоанна из сверхосторожного представительства ООН в РБ решила рассказать об угрозе COVID-19 «поверх барьеров», а лукашенковский официоз по-прежнему бичует «нытиков и паникёров». Одиозные высказывания расползаются и посредством сайта «президентской газеты», и в фейсбуке…

Спикер «борцов с паникёрами» Андрей М-к в начале апреля демонизировал оппонентов, приписывая им «кровожадность и беспощадность»: «Мы с ними, свядомымi, расходимся не в вопросах демократии. Не в организации процесса выборов. Не в списках политических друзей. Вот в чем: нам (мне и, уверен, вам) их жалко. Им нас – нет. И в критические моменты это вылезает наружу» К концу месяца выяснилось, что выражение «с больной головы на здоровую» по-прежнему актуально… Коллеги М-ка по «СБ» разродились откровениями о сотрудниках массовых негосударственных изданий и блогерах:

Дмитрий К. (28.04.2020 в 06:06): Знаете, а эти ребята реально трупоеды. Я уже перестаю удивляться тому, как они маньячно смакуют цифры официальной статистики по ковиду. Сидят утырки с калькулятором, чтобы выдать заголовок типа «919 зараженных за сутки. Новый печальный рекорд». И что из этого следует? Какой вывод должна сделать аудитория? Выкопать яму поглубже, залечь туда и забросать себя сырой землей? Почему нет заголовка: «253 выздоровевших и выписанных из больниц. Новый оптимистичный рекорд»? А всего уже почти 2000 на фоне 12 тысяч выявленных инфицированных. Которые очень далеко не все безнадежно тяжелые

Роман Р.: Ты так серьезно пытаешься воззвать к их морали, сказать о нравственности, упереть на стыд. Но там же нет ни первого, ни второго, ни третьего. И совести тоже. Только людоедский аппетит вместо совести. Разве мы с тобой не наблюдали, как они с горящими глазами носились по улицам на день воли, горячо надеясь, что где-то прольется кровь и они смогут запилить пару-тройку кликбейтных заголовков? Это обычные гниды и мрази, ничего человеческого в них нет, поэтому с ними надо разговаривать с других позиций. Как с нелюдями или нечистью.

Он же: Назовите меня радикальным или кровожадным, но я очень надеюсь, что по итогам всей этой истории мы соберем эмигрантский пароход. Как в свое время из Крыма в Константинополь. За спекуляцию на беде, за раздувание паники, за трансляцию пустых слухов, за заработки на благотворительности. Всех этих Наших нив и Тут.баев, Адарку Гуштын и Антошку Мотолько, всю эту никчемную грязь под ногтями, возомнившую себя прессой пинком в Польшу, в компанию со Степкой Путило и Наташкой Радиной. Они не нужны стране. Они паразиты на ее теле.

* * *

Раньше с гнидами людей сравнивал один М-к – теперь вскрылись новые м-ки (фамилии не пишу, чтобы не пиарить этих «чэсных» журналистов идеолухов).

Чуток удивило то, что вышеприведенные три поста, два из которых – явные кандидаты на рассмотрение в зале суда, поддержала Юлия Андреева – музкритикесса, член Союза композиторов (но после её недавнего панегирика о Мае Данциге, с которым она даже не была знакома, это не могло сильно удивить). Хорошо когда-то писал бард по другому поводу: «Мы не забудем этот смех / И эту скуку! / Мы — поимённо! — вспомним всех, / Кто поднял руку!..»

Тем временем часть политизированной публики не отпускают личность и деятельность Евгения Прейгермана – директора «Минского диалога», которого я обильно цитировал здесь (18.04.2020). Спустя несколько дней Е. П. дал очередное пояснительное интервью – и опять, по большому счёту, мимо. Сравнение Беларуси со Швейцарией и Бельгией, «странами с похожим опытом», говорит само за себя. Евгений – за «минимальный комфорт» в Беларуси, который означает: «Возможность для власти управлять и не находиться в постоянном напряжении по поводу того, что кто-то воткнет ей в спину нож. Возможность для оппозиции и гражданского общества развивать свои организации и не бояться, что в любой момент с ними могут что-то сделать».

Странно, что опытнейший журналист Александр Старикевич, редактор сайта «Салідарнасць», не задал собеседнику элементарный уточняющий вопрос: «А что значит нож в спину?» Похоже, для покровителей Прейгермана сей «нож» – не что иное как борьба за власть (или за сменяемость властных группировок) в Беларуси; они, в духе «просвещённого авторитаризма», готовы дозволить «всё, кроме политики». Собственно, ничего нового; припоминаю определённую «свободу развития организаций» 1996–1999 гг., когда в РБ имела регистрацию даже Всемирная ассоциация белорусских евреев 🙂 Но нельзя дважды войти в ту же реку, да и не всем оппонентам власти охота сидеть в «гетто», пусть и без «погромов».

«Аполитичному большинству вообще всё равно», – смело заявляет Е. П. о жителях Беларуси (мол, активное меньшинство в лице «власти» и «оппозиции» как-нибудь внутри себя договорится). Я слегка против; и диагноз так себе (большинство не такое уж «аполитичное», что показали, в частности, события начала 2017 г.), и «курс лечения» какой-то неубедительный, не основанный на демократических ценностях.

Вот и Николай Дедок возмутился, причём дважды. Сначала написал эмоциональную отповедь Прейгерману, затем выложил в сеть не менее эмоциональный ролик, где многовато личного, хотя Николай и оговорился, что старается не оценивать Евгения как человека. Н. Дедок упрекает политолога в самых разных грехах, вроде конфликта с «Белсатом» (по мне, это как раз не грех; думаю, со мной после cентября 2018 г. согласится Иван Шило). Ну, наверное, нужны и такие «разоблачения», как у газетчика-анархиста, бывшего политузника Дедка…

* * *

Чья-то карикатурка в связи с озвученными планами Рыгорыча в новой пятилетке одарить белорусов новой коснетуцией Конституцией:

А ещё анекдотец, придуманный то ли по случаю пятидесятилетия распада «Битлз», то ли просто так:

– Леонид Ильич, в Москву едет Пол Маккартни!

– Гм-гм, интересно… А в каком городе осталась другая половина товарища Маккартнева?

Вольф Рубинчик, г. Минск

01.05.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 01.05.2020  01:44

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (70j)

Шалом ці не шалом? Шалом!

Яшчэ раз – каторы ўжо? – пра Беларускую народную рэспубліку. Тут некаторыя альтэрнатыўна адораныя гісторыкі даводзілі, што пра яе стварэнне трэба ведаць, але не трэба ганарыцца, а мінскі яўрэйскі актывіст Ю-н ім падтакваў. Дык вось, я з тых, хто ганарыцца, хоць і не скача да столі. Малавопытныя палітыкі, у тым ліку і яўрэі, прадчуваючы контррэакцыю на свае ініцыятывы, амаль не маючы грошай, у 1918 г. не збаяліся супердзяржаў і голасна заявілі пра палітычныя прэтэнзіі беларускага народу. Далей касякамі пайшлі памылкі (тая ж тэлеграма кайзеру), але прынамсі зачын заслугоўвае павагі.

Флаер мінскай крамы – наіўная камерцыялізацыя БНР (прад’яўніку зніжка 15% :))

На пачатку красавіка «грымнула» (а папраўдзе, не – апублікавалі і забыліся) даследаванне амерыканскага Цэнтра П’ю аб антысемітызме ва ўсходняй і паўднёвай Еўропе. Згодна з гэтай картай, 13% беларусаў у 2015-2016 гг. не хацелі бачыць яўрэяў грамадзянамі сваёй краіны.

Не вывучыўшы метадалогію даследавання, цяжка ўзяць і цалкам згадзіцца з гэтымі звесткамі. Але ж мой досвед – і досвед майго кола – збольшага пацвярджае вынікі. Вядома, калі cлухаць заявы афіцыйных асоб, чытаць тутэйшыя газеты або проста хадзіць па вуліцах, то можна нічога не заўважыць… Насамрэч апошнім часам бадай у кожным калектыве мінімум кожны дзясяты (або дзясятая) будзе балбатаць пра шкоднасць яўрэяў, іхняе засілле ў органах улады. Большасць калегаў не пажадаюць з ім (ёй) спрачацца – ці то праз частковую згоду, ці то праз нежаданне «пэцкацца».

Здавалася б, 10% або нават 13% – не так многа; вунь колькі юдафобаў даследчыкі налічылі ў Польшчы і Літве… Ды жывучы тут і цяпер, не надта зважаеш на становішча ў суседніх краінах – баліць найперш сваё. Мільён антысемітаў на краіну, а сярод іх, напэўна, кожны дзясяты не супраць перайсці ад слоў да справы?! Пачынаеш лепей разумець яўрэяў-кансерватараў, якім хоць які, абы «парадак у краіне»: умоўна, 100 тыс. патэнцыйных агрэсараў на 10 тыс. яўрэяў заўсёды будуць адчувацца як пагроза.

Нехта скажа, што вірус латэнтнай юдафобіі блукае ў краіне праз асаблівасці цяперашняга рэжыму – прававы нігілізм, нягегласць ідэалогаў… Часткова, можа, i так, але даўно назіраю таксама схільнасць да перакладвання адказнасці на яўрэяў (то мясцовых, то расійскіх, а то на «сусветнае яўрэйства») у асяродках апанентаў рэжыму.

На казусе з «Белсатам» 2015 года не карціць ужо спыняцца. На жаль, ён вырас не на пустым месцы, як і сайт аднаго прафесара медыцыны, некалі – прыкметнага дзеяча БНФ, а цяпер шчырага змагара з «сацыяльнымі паразітамі». Вось праглядаю акаўнт «ВКонтакте» нейкага А. Літвінскага… Віншаванні са стагоддзем БНР, антыпуцінскія і антылукашэнскія пасты – і побач з імі паганства, узоры самай брыдкай юдафобіі. За месяц такіх набраўся хіба дзясятак.

Подпісы да калажу: «Дэмакратыя = яўрэйская дыктатура. Берлін-45. Перамога дэмакратыі». Гэта яшчэ не самы паскудны пост; бачыў таксама карыкатуры пра рытуальнае забойства на Песах і заклік распраўляцца з жыдамі за пажар у Кемерава.

Ізноў жа, хтосьці скажа: «Ну, правакатар або маргінал гэты А. Л…» Магчыма, але я не паленаваўся і праверыў, хто лайкае яго брыдоту – дзясяткі рэальных людзей з Беларусі, як мужчыны, так і жанчыны (ад 19 і да 50+). Сацыяльна адаптаваныя – сярод іх выпускнікі БДУ, універсітэта культуры, педунівера, тэхналагічнага ўніверсітэта, інстытута правазнаўства… Геаграфія: Барысаў, Брэст, Гомель, Гродна, Ліда, Магілёў, Мазыр, Мінск, Рагачоў, Стоўбцы… Некаторыя беларускамоўныя, а сёй-той лічыць сябе лібералам і мае (або меў) дачыненне да руху «Разам» ці АГП. Такая вось «вяршыня айсбергу» 🙁

Што з гэтым рабіць, пакуль не надта ведаю. Скардзіцца ў дзяржаўныя органы? Дык яны ўмеюць толькі ствараць пакараным «арэол пакутнікаў». Перавыхоўваць шляхам асветы? Па-першае, перавыхаванне дарослых рэдка працуе, а па-другое, асветай займаюся з пачатку 2000-х, шмат гадоў спрабаваў наладзіць дачыненні паміж яўрэямі і беларусамі; прызнацца, плён ад маёй дзейнасці даволі сціплы. Лакальныя поспехі – так, здараліся.

Мяркую, «халодная вайна» паміж Расіяй і «Захадам» не ідзе на карысць ані грамадству ў цэлым, ані беларускім яўрэям у прыватнасці. Пашыраецца тутака дыскурс варожасці/нянавісці, зашмат становіцца асоб, якія навязваюць свой «марсіянскі гуманізм» (чытайце пра яго ў Анатоля Кузняцова). Яшчэ пяць год таму я глядзеў на многае больш аптымістычна, хоць і тады адзначаў высокі ўзровень ксенафобіі ў РБ.

Эканоміка ў першым квартале 2018 г. быццам бы выйшла з піке, а між тым сістэма кіравання надалей дэградуе… Не так ужо памыляюцца тыя, хто прагназуе росквіт нацыяналізму пасля Лукашэнкі, прычым не ў грамадзянскай, а ў этнічнай версіі – з падзелам на «карэнных» і «некарэнных», «нашых» і «нянашых». Праўда, з новабудоўлямі тыпу Астравецкай АЭС усё можа скончыцца іначай і яшчэ больш сумна, колькі б не трындзеў адзін вядомы персанаж пра «дыктатуру тэхналогій».

 

«Хутка…» i беларускі Тытанік. Пазычана з акаўнта «Беларускія рагатулькі & коміксы»

Тутэйшая тэхналагічная дысцыпліна, пра якую не раз пісалася ў «Катлетах…», яскрава паказала сябе і на прадпрыемстве ў Белаазёрску. У свой час яно расхвальвалася як супольны ізраільска-беларускі праект, а скончылася ўсё тым, што крэдытор (дзяржаўны, па сутнасці, «Белаграпромбанк») страціў не адзін мільён долараў.

«Усіх вас у чувства прывяду!..»

Ды што мільёны! Тут і грамадскіх мільярдаў не шкадуюць. Калі верыць кіраўнікам саюзаў прадпрымальнікаў (у гэтым выпадку не бачу падстаў ім не верыць), «эканамічна правальнай аказалася мадэрнізацыя цэментнай галіны, што каштавала краіне 1,2 млрд дол.» Як грамадзяніна & пастаяннага жыхара Беларусі неяк мала суцяшае тое, што крывагаловыя чыноўнікі і гора-спецыялісты не скідваюць усё на яўрэяў… Пакуль?

* * *

Мінулым разам я разважаў пра магчымае аднаўленне манархіі ў Беларусі. Цалкам верагодна, што стомленаму жыццём неаманарху зусім не патрэбная адказнасць за ўсялякія там Белаазёрскі і Крычавы. Што ж, ахвярую ідэю: абвясціць сябе самадзержцам толькі на тэрыторыі, якая не будзе перавышаць па плошчы Ліхтэнштэйн (у Еўропе з яе карлікавымі дзяржавамі гэта прымуць на ўра). Напрыклад, праз рэферэндум можна было б вылучыць таварышу і яго прыдворным частку Мінска – паўночна-заходнюю, з Драздамі, «Белэкспа» і рэзідэнцыяй ля Камсамольскага возера. Назваць прапаную «Бацікан»; «крэпкія хазяйсцвеннікі» тыпу Мішы Мясніковіча замуцяць там і афшорную зону, і майнінгавыя фермы, і турысцкія цэнтры, і блэкджэк са шлюхамі… «Цывілізаваны свет» крыху афігее, а потым панясе ў дзяржаву-анклаў свае нячэсныя капіталы. Ну, а астатняя частка Мінска будзе цешыцца самакіраваннем – Рым жа даўно не залежыць ад Ватыкана. Больш за тое, і астатняя частка Беларусі адпачне ад…

Тым часам кіраўніцтва Беларускай федэрацыі шахмат не парылася над «пабочнымі» пытаннямі, а ініцыявала падачу заяўкі на правядзенне ў Мінску Сусветнай шахматнай алімпіяды 2022 года, балазе ў нашым горадзе прайшоў і прэзідэнцкі савет ФІДЭ (7-8 красавіка). Па-добраму зайздрошчу тым, хто плануе сваё жыццё на 4 гады ўперад. Праўда, на тое, што к 2022 году ў Беларусі не будзе радыкальных змен (гл. вышэй), я б шмат не паставіў. Мясцовы «куратар» федэрацыі Максім Рыжанкоў можа страціць ключавую пасаду ў адміністрацыі Лукашэнкі ды зноў з’ехаць за мяжу, забугорны куратар імем Кірсан сваё месца ўжо фактычна страціў… І наўрад ці тыя, хто ідзе яму на замену (Макропулас, Азмайпарашвілі…), істотна лепшыя. Адылі візіт шахфункцыянераў пацешыў ужо тым, што паказаліся загалоўкі кшталту: «На пасяджэнні ў Мінску запатрабавалі неадкладнай адстаўкі прэзідэнта». Сёння – Ілюмжынава, а заўтра – хто ведае? 🙂

Федэрацыя адным разам запрасіла і Барыса Гельфанда, ізраільскага супергроса, які хуценька падтрымаў ейную заяўку на Алімпіяду… Зараз Барыс Абрамавіч трэніруецца з беларускімі гросмайстрамі, 14 красавіка мусіць адбыцца «музейны» сеанс адначасовай гульні, які ўжо анансаваўся, а 15 красавіка «вельмі светлы і шалёна цікавы чалавек» правядзе «творчую сустрэчу» з усімі ахвотнымі (уваход – 10 рублёў). «Ізраіль становіцца бліжэй» 🙂

А вось і яшчэ добрая навіна: Рыгор Васілевіч, былы старшыня канстытуцыйнага суда (да 2008 г.) і генеральны пракурор (2008–2011), а цяпер сціплы загадчык кафедры ў БДУ, на «круглым стале» ў палаце прадстаўнікоў выказаўся за тое, каб сесіі «парламента» часам вяліся па-беларуску, каб суддзі і пракуроры былі абавязаны ведаць беларускую мову. Не прайшло і 15 гадоў, як спахапіўся «заслужаны юрыст»: ну, лепей позна…

З газеты «Новы час», люты 2004

Нагадаю: колькі год таму д-р Васілевіч гучна выступіў за ўвядзенне ў Беларусі пасады ўпаўнаважанага па правах чалавека (омбудсмена), напісаў канцэпцыю з 27 старонак, прадстаўніцтва ААН гэта ўсё ўхваліла… І цішыня. У прынцыпе, загадзя было ясна, што «першая асоба» не захоча дзяліцца паўнамоцтвамі з нейкім там омбудсменам нават пасля вернападданай прапановы адстаўнога чыноўніка. Карацей, калі б Гогаль пісаў свае «Мёртвыя душы» ў сучаснай РБ, я здагадваюся, хто стаў бы прататыпам Манілава 🙂 Горш тое, што замежныя ды міжнародныя арганізацыі – не толькі ААН – упарта заахвочваюць манілаўшчыну па-беларуску.

Маё адчуванне такое: валтузня з «беларусізацыяй заканадаўства», рэгістрацыяй-ліцэнзаваннем «нацыянальнага ўніверсітэта» скарыстоўваецца збольшага для таго, каб інфармацыйны шум у краіне забіваў больш важныя праблемы. Той жа наезд на «дармаедаў», з якіх чыноўнікі зноў спрабуюць стрэсці ламаныя грошы (гл. пастанову ўрада № 239 ад 31.03.2018). Ірына Халіп небеспадстаўна лічыць, што збор інфармацыі пра грамадзян у працэсе рэалізацыі «дэкрэта № 1» – чарговы наступ на таямніцу прыватнага жыцця.

Калі ўжо займацца «малымі справамі», то без лішняга шуму… Ідэя (пера)назваць адну з вуліц аграгарадка Быцень Івацэвіцкага раёна ў гонар ураджэнкі мястэчка Быцень Цыўі Любеткінай, гераіні паўстання ў Варшаўскім гета, мне сімпатычная. Пад такім зваротам я б падпісаўся незалежна ад рознагалоссяў з ягоным ініцыятарам – гісторыкам Алесем Белым – аднак мой асобна ўзяты подпіс зараз не мае вагі, яго і не просяць.

Ц. Любеткін (1914–1976) у розныя гады. Па вайне яна жыла ў Ізраілі, засноўвала кібуц «Лахамей а-Гетаот».

Напэўна, Белы мае рацыю, турбуючы яўрэйскія суполкі, каб яны зацікавіліся справай; людзі ва ўладзе больш лічацца з петыцыямі ад «грамадскасці». Ды ўвогуле… «Калі ў вас ёсць якая-небудзь мэта і які-небудзь інтарэс, стварыце арганізацыю. Арганізацыя перажыве вас, палітычную фармацыю, змену сезонаў…», – раіць расійская паліталагіня Кацярына Шульман. Парада небясспрэчная, бо замнога фармальнасцей вымагае ўтрыманне грамадскіх арганізацый у Беларусі і Расіі (падазраю, што і ў Ізраілі), але тое, што змагацца лепей не самотна, а гуртом, тое зразумела.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

wrubinchyk[at]gmail.com

10.04.2018

***

Рэд.: Мяркую, спадабалася? Жадаеце і далей атрымлiваць праўдзiвую iнфармацыю? Тады падтрымайце незалежны сайт.

Апублiкавана 10.04.2018  21:09