Tag Archives: поздравления

Провожаем старый, встречаем новый 2018 год

Год для сайта был в целом успешен: разместили мы свыше 300 публикаций, из которых большинство оригинальных. Появились новые авторы из Беларуси, Израиля, России, США, Австралии. Посещаемость сайта выросла в среднем примерно на треть. Наши материалы перепечатывали коллеги с racyja.com, kavkaz-chess.ru, citydog.by, из газеты «Берега», а кое-что «забрала к себе» электронная библиотека coollib.net. Раза в полтора увеличилось число ссылок на нас в «Википедии». Особенно приятно и даже трогательно, что один из текстов belisrael.info пригодился учителям истории Борисовского района для подготовки тематической интернет-олимпиады.

С нами сотрудничали исследователи из самых разных областей знания: медицины, филологии, технических наук, искусствоведения, психологии, истории, экономики. Хотели бы выразить благодарность кандидатам наук, уделявшим сайту своё драгоценное время: Маргарите Акулич, Лявону Барщевскому, Борису Гольдину, Марии Гольцовой, Инессе Двужильной, Виктору Жибулю, Ольге Полянской (Мисюк), Людмиле Мирзаяновой, Инне Соркиной. Впрочем, мы рады всем авторам – наличие у них учёной степени, конечно же, не является решающим фактором для публикации. Много полезного для израильско-белорусского проекта сделали в 2017 году художники Александр (Алесь) Астраух, Андрей Дубинин, литераторы Инесса Ганкина, Змитер Дяденко, Павел Костюкевич, Этгар Керет, Леонид Лавреш, Владимир Лякин, Леонид Нузброх, Павел Северинец, Андрей Федоренко, Николай Шуканов, историки Тимофей Акудович, Анатоль Сидоревич, музыканты Борис и Галина Вайханские, Фёдор Живалевский, Евгений Магалиф, лингвисты Виталь Станишевский и Семен Гофштейн… Интерес у читателей вызывали материалы Михаила Гамбурга, Якова Горелика, Зиновия Кнеля, Циляны Кричмар-Горбуновой, Ильи Леонова, Михаила Митраховича, Шмуэля-Реувена Циперштейна, Регины Жданович… Из постоянных авторов отметим ещё библиотекаря Юрия Тепера, из спонсоров – Юрия В., Андрея П. и Наума Р. Интересные факты в своих посланиях к нам приводил старейшина израильских блогеров, бывший борисовчанин Александр Розенблюм (ему 91 год). Всем им – огромное спасибо. Простите, если кого-то забыли или не оправдали чьих-то ожиданий.

2018 год – юбилейный для государства Израиль, и поэтому направленность сайта, скорее всего, изменится. Мы планируем публиковать больше материалов об израильском прошлом и настоящем, интервью с интересными людьми, добившимися успехов в различных областях, семейные истории ивритоязычных семей с переводом на русский, но это не значит, что закрываются двери перед белорусами, желающими поведать миру правду о своей стране. Приглашаем к сотрудничеству и жителей Америки, и авторов с иных континентов. До встречи в Новом году, пусть он для каждого из нас окажется счастливым.

Новогодняя собака от художника Сергея Веремейчика (д. Залесье, Сморгонский район, Беларусь)

* * *

Письма в адрес главного редактора

Посмотрела ваш вебсайт и хочу сказать вам, что я просто снимаю шляпу! Вы огромный молодец! Желаю успеха! С Новым Годом! Берегите себя.

А. Ш. (Израиль)  27.12.2017

***

Дорогой Арон! Вы великий труженик. Уверен, что все авторы Вами гордятся. Вы творите настоящие чудеса. Мое мнение – Ваш сайт один из лучших в Израиле.

Хочу пожелать Вам в Новом году крепкого здоровья, много сил и энергии.

Пусть Собака всех врагов

Лаем распугает,

Только искренних людей

Рядышком оставит,

Пусть подарит вам она

Смелость, верность, дружбу,

Чтобы в жизни было все,

Что для счастья нужно!

Год Собаки к нам идет,

Ждите и встречайте,

А задиру-Петуха

Смело провожайте!

(строчки неизвестного автора)

С большим уважением,

Ваш автор Борис Гольдин (США) 30.12.2017

Опубликовано 31.12.2017  19:47

***

Из фейсбука:

Инесса Двужильная Дорогие друзья! С Новым годом Вас! Радости, творчества, интересных публикаций!!! Всем нам здоровья и счастья!!!

31 дек. 21:20

Людмила Мирзаянова С Новым годом, Арон! Спасибо Вам за встречи с интересными людьми, за открытия и совместные переживания! Пусть Новый год будет полон радости общения единомышленников!

31 дек. 22:01
 https://www.facebook.com/kedronpost/videos/703952699812819/

Свиатлана Иванова Поздравления из Мозыря!

31 дек. 22:19

Рэгіна Ждановіч С Новым годом!

31 дек. 22:29

Яков Перепелицкий Всех с Новым годом!!! ? ? ✌️ ? ? ?  ? ?

31 дек. 23:11

Ella Esfir Gatov С Новым Годом?⛷️????

31 дек. 23:16
Elina Svirydovich С Новым годом!  1 января 00:00
Татьяна Норицын Regards from Canada!  
Фото Татьяны Норицын.
1 янв. 00:02
Diana Kosciukowicz С Новым годом! С новым счастьем! 
Фото Diana Kosciukowicz.
1 янв. 00:32
Уладзь Рымша З Новым годам.
Люблю.
https://youtu.be/Dg_7mE6O7V0
YOUTUBE.COM
1 янв. 00:46

Faina Kosovsky

https://www.facebook.com/faina.gazmankosovsky/videos/2019807554899135/
1 янв. 1:51

Viktar Zhybul З Новым годам, Арон! Шчасця, поспехаў і новых цікавых публікацый!

1 янв. 2:24

Valer Verbitsky Беларусь далучаецца з віншаваннямі! Усім Кахання, Поспехаў і толькі Мірнага(!) Неба над хатай. Будзьце Шчаслівы!

1 янв. 2018 12:53
***
От редактора belisrael.info
Объяснение того, почему не отображаются аккаунты людей, оставившие свои комменты на моей стр. в фейсбуке.
Произошло это после того, как 18 апреля 2018 мой аккуант в фейсбуке был мерзким образом уничтожен. В этом особо постарались такие деятели либермановской партии НДИ, как проводник русского мира в Израиле Леонид Литинецкий, министр Софа Ландвер,  в течение ряда лет имевшая дружеские и деловые отношения с мошенником-рецидивистом Григорием Лернером, ее младшая сестра Нонна, открывшая в конце лета 1994 семейную мошенническую фирму под названием “доктор Нонна”, с которой мне вплотную пришлось столкнуться с начала 1995, пройти путь от веры в то, что уж эти “говорящие на одном языке, не обманут”, о чем она вместе с израильским мужем Мишей Шнеерсоном, любили говорить, до понимания, что это циничные мошенники, решившие использовать непростое положение многих новых репатриантов последней волны 90-х.
Открытый ч-з несколько недель мой новый аккуант, после того, как фейсбук никак не реагировал на мои обращения о восстановлени старого,  можно найти здесь
Обновлено 09.03.2019 

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (66)

Чытачам – шалом, нечытачам – паўшалому! Насоўваецца свята Ханукі, якое з года ў год нейк адметна грэе. Дрэйдла праз сваё савецкае дзяцінства круціць не давялося, аднак дранікі (бадай латкес) – наша кулінарнае ўсё. І перамога продкаў над прыгнятальнікамі – дужа сімпатычная з’ява, і прынцып «вялікае з малога», калі дзённай порцыі алею хапае на тыдзень з гакам – гэтак сама.

Акурат 10 год таму тэлефанавалі мне з радыё «С.», на Хануку выводзілі ў прамы эфір. А ў мяне ў той дзень скокнула тэмпература, язык не слухаўся, дык і плёў кашалі з лапцямі… З таго часу зносіны з супрацоўнікамі хітрамудрага радыё меў толькі па перапісцы, а цяпер, пасля брыдкага ўчынку аднаго з рэдактараў (пра іншых таксама ведаю сёе-тое малапрыемнае, хоць адмыслова не цікаваў), спыніў і ліставанне. Час ідзе, прыярытэты мяняюцца… Нікому сваёй думкі не навязваю, але парадак дня для Беларусі лепей бы вызначаць яе грамадзянам, незалежным ад замежных структур, тым болей (пры)ўрадавых.

Як бачна з віншаванкі ў газеце «Берега» (лістапад 2017), і афіцыйны прадстаўнік Ізраіля апынуўся пад Хануку «на сваёй хвалі». Арыгінальная трактоўка свята – гэта адно, а другое – трэба мець не абы-якое выабражэнне, каб убачыць у РБ яўрэйскую «абшчыну» (не блытаць з асобнымі арганізацыямі – яўрэйскімі, квазіяўрэйскімі і псеўдаяўрэйскімі). Да таго ж, па-мойму, ясна, што ніводная грамадская або рэлігійная суполка не цягне на ролю «моста» паміж яўрэямі і беларусамі, а пагатоў паміж Ізраілем і Беларуссю. Усе яны занятыя перадусім уласным выжываннем – вунь той жа выдавец «Берегов», Іудзейскае рэлігійнае аб’яднанне, штомесяц скардзіцца на фінансавыя цяжкасці.

Турысты, бізнэсоўцы, культурныя дзеячы, якія ездзяць туды-сюды-назад, як правіла, не маюць патрэбы ў паслугах тутэйшых «лідэраў»; іх контрагенты (гіды, арэндадаўцы, юрысты, прадзюсеры…) працуюць незалежна ад волі прафесійных яўрэяў. Гэта што да «народнай дыпламатыі», а афіцыйныя ізраільска-беларускія адносіны яшчэ менш завязаныя на маламоцным «трэцім сектары»; хто-хто, а пасол павінен пра тое ведаць. Адылі будзем лічыць, што ён проста хацеў зрабіць прыемнае яўрэям у «постсоветстких» (sic) краінах. У такім разе дзякуй яму ў капялюш кіпу.

Год 2017-ы характарызаваўся трампуцінскімі закідонамі і далейшай эрозіяй сістэмы міжнароднага права, што для невялікіх краін, у тым ліку Беларусі (найперш) і Ізраіля (у меншай ступені), стратэгічна нявыгадна. Але што паробіш, перажывем неяк. Абы ў жыхароў нашых краін часцей абуджаліся «пачуцці добрыя».

…Перачытваў «Легенду пра Уленшпігеля» Шарля-Тэадора-Анры дэ Кастэра – і ўсцяж лавіў сябе на думцы, што гэта не проста круцельскі раман з прагай помсты за «попел Клааса», а і прышчэпка ад каланіялізму ды цемрашальства, такая памысная праз 150 год пасля першага выхаду кнігі (у снежні 1867 г.). Аж крыху зайздросна, што саракагадовы Кастэр меў у актыве такі выдатны твор, і цяжка не згадзіцца з расійцам Змітром Быкавым, які мяркуе, што гэтую кнігу, нягледзячы на яе жорсткасць, трэба даваць чытаць ужо сямі-дзевяцігадовым дзецям: на прыкладзе нацыянальнага эпасу Фландрыі «чалавек пачынае разумець, як робіцца эпапея». Праўда, сам я прачытаў «Легенду…» гадоў у 12, а цяперашнія выдаўцы ставяць на яе пазнаку «16+», што ўвогуле абсурдна. Ну, перастрахоўшчыкаў ва ўсе вякі хапала…

А вось дохтур гістарычных навук Эмануіл І., які выдаў чарговую «цагліну» на 500 з лішнім старонак, прысвечаную гэтым разам крываваму Цанаве («Лаврентий Цанава. Его называли “Белорусский Берия”», Мiнск, 2016), Кастэра ў дзяцінстве яўна не чытаў, і ў спелым веку наўрад ці заглыбляўся ў творчасць Караткевіча («Хрыстос прызямліўся ў Гародні» – наскі аналаг «Уленшпігеля», няхай з пэўнай нацяжкай). Калі б І. чытаў «патрэбныя кнігі» ((С) Ул. Высоцкі), то не ўзяўся б адбельваць обер-ката з дапамогай ліслівых выразаў тыпу «таленавіты аналітык, храбры і вельмі камунікабельны чалавек… ненавідзеў паклёпнікаў, махляроў і падманшчыкаў, быў добрым сямейнікам і клапатлівым дзядулем». На гэтае адбельванне звярнуў увагу філолаг Міхась С. – і дастаў газетны адказ ад гора-гісторыка, маўляў, апанент мысліць як дылетант, закранае гонар «вучонага і выкладчыка», ды ўвогуле нічога не ведаў пра Цанаву да згаданай кнігі.

Міхась С., мой старэйшы таварыш па Саюзе беларускіх пісьменнікаў, насамрэч павёў сябе досыць наіўна. Як быццам не ведаў, хто такі І. – 78-гадовы прыстасаванец, які ўсхваляў яшчэ Лёніка Брэжнева, аматар падбіраць чужыя тэксты без спасылкі на іх… Колькі ўжо было публікацый, дзе паказваліся цынізм і некампетэнтнасць І., хоць бы ў «Анахну кан» (2002) і той жа «Народнай волі» (2003) – яму як з гусі вада.

Хіба адчуваючы, што выбраў не тую мішэнь, пад канец С. гукнуў: «Няўжо выдавецтву “Адукацыя і выхаванне” няма чым заняцца? Няўжо нашы школы і ўніверсітэты цалкам забяспечаны навучальнай літаратурай? Няўжо і далёка не аб’ектыўная кніга пра Цанаву, на думку міністэрскіх чыноўнікаў – таксама навучальная літаратура? Мне як падаткаплацельшчыку не дае спакою пытанне: чаму ў Мінадукацыі з’явіліся “дубы”, якія вырашылі “пашумець” яўна не “сваёй дуброве”?» Аднак і гэтыя пытанні – збольшага рытарычныя. Больш дарэчна было задаваць іх у 2003 г., калі згаданае выдавецтва было яшчэ ўстановай, г. зн. непасрэдна падпарадкоўвалася міністэрству ў сваёй дзейнасці. Тады намесніца дырэктара (якая кур’ёзна пісала рускае слова «гонорар»: «ганорар») красамоўнічала на судзе: маўляў, навошта расказваць пра сталінскія рэпрэсіі ў шахматным часопісе? (Сам я і не расказваў, але паставіў у нумар нарыс Вадзіма Жылко на тэму «шахматы і літаратура», там было пару радкоў пра Сталіна.) Дзяўчына маёй генерацыі, аматарка замежных паездак… Яшчэ на пачатку 2000-х гадоў я скеміў, што «пакаленне БРСМ» – часцяком яшчэ больш паскуднае, чым замшэлыя, карыкатурныя камунякі тыпу тав. Малафеева (не футбольнага трэнера, вядома ж). Апошнім часам пацвярджалася шмат разоў…

У сярэдзіне 2000-х «АіВ» набыло форму РУП – рэспубліканскага ўнітарнага прадпрыемства. Гэта значыць, яно ўладае самастойнасцю ў гаспадарчай дзейнасці, і фармальна мінадукацыі за яго рэдакцыйную палітыку не адказвае. Карацей, які б трэш ні выпускалі, заўсёды могуць адбрахацца: «Мы – прадпрыемства, павінны зарабляць грошы».

З ліста намесніка міністра працы і сацыяльнай абароны РБ, 2004 г. Намміністра адукацыі ў тым жа годзе паведамляў: «кіраўніцтву “Выдавецтва “Адукацыя і выхаванне” зроблена заўвага…»

Магу толькі паспачуваць шараговым супрацоўнікам; не думаю, што стаўленне да іх адміністрацыі з 2004 г. істотна змянілася ў лепшы бок, хутчэй наадварот.

…«Год навукі» ў Беларусі яшчэ не скончыўся, але выглядае, што найбольшым яго дасягненнем застанецца «ІІ з’езд навукоўцаў» у Мінску (12-13 снежня, для больш як 2000 дэлегатаў). Штопраўда, навуковыя адкрыцці робяцца не на з’ездах: імпрэза можа прыгадзіцца хіба што сацыёлагам (як прадмет для вывучэння). А добрых пажаданняў можна і без выдаткаў на пышныя мерапрыемствы накідаць цэлы мех… Што не раз і не два рабілася ў «Катлетах з мухамі». Зрэшты, у бюджэце РБ на 2018 г. доля выдаткаў на навуку па-ранейшаму складзе менш за 1% (і нават не дасягае сціплага паказніка 2011 г., 0,7%), то «нафіга папу баян»?

У нечым разумею і ўрадоўцаў з парламентарыямі: адшпіліш сур’ёзную суму такім «аўтарытэтам», як акадэмікі, апісаныя ў папярэдняй серыі, дык потым сам не будзеш рады. Але хто вінаваты, што створана сістэма, якая заахвочвае ў навуцы маўчалінскія «памяркоўнасць і акуратнасць», іначай кажучы, пасрэднасць – хіба не высокія чыноўнікі? Упэўнены, калі б незалежныя эксперты прааналізавалі дзейнасць Міхаіла М-ча на чале Акадэміі навук у 2001–2010 гг., то выявілася б нямала цікавага. Дый майса пра абарону М-чам, кіраўніком адміністрацыі Лукашэнкі, доктарскай дысертацыі па эканоміцы ў канцы 1990-х інтрыгуе не менш, чым расійскі «казус Мядзінскага».

Няма ў сінявокай свайго «Дысернета», а варта было б стварыць: дальбог, беларускай навуцы хоць трохі палягчэла б. Падобныя задачы ставіў перад сабой мінскі часопіс «Аrche» ў 2000-х гадах, асабліва ў «скарынаўскіх» выпусках, але «ніасіліў». Замежныя навукоўцы, патрыёты Беларусі, маглі б асіліць пры падтрымцы мясцовых кадраў… Мо і філосаф-выкладчык Пётр Р. перастаў бы наракаць, што «большасць студэнцкіх работ – плагіят»: «старых малпаў» не навучыш новым трукам, затое моладзь паціху прызвычаілася б да самастойнай даследніцкай працы.

Філолаг Аляксандр Ф. заявіў у «Народнай волі» (08.12.2017), што «краіна павінна ператварыцца ў адзіную каманду». Адным з «драйвераў», як ён лічыць, мае стаць памяць пра рэпрэсаваных, для захавання якой нямала зрабіў рэдактар партала tuzinfm.by Сяргей Будкін (куратар праекта « (Не)расстраляная паэзія»).

Пры ўсёй павазе да С. Будкіна – які, дарэчы, папулярызуе на сваім партале і «хасідскае рэгі» Пінхаса Цынмана – і згаданай у народнавольскім артыкуле Ганны Севярынец, памяць пра 1937 г. слаба яднае «дзяржаўнікаў» і «апазіцыянераў» (тэрміны Ф., я б такімі не карыстаўся), і ў бліжэйшы час не паяднае. Гаваркі факт: на краўдфандынгавай платформе праект сабраў менш за 10 тыс. рублёў з запрошаных 15 тыс., г. зн. усяго 64%. Выдатная лекцыя Андрэя Хадановіча пра Тодара Кляшторнага (між іншага, паэт пісаў і пра яўрэяў; пад канец Андрэй працытаваў адпаведныя радкі) за два тыдні прыцягнула ўвагу каля сотні інтэрнаўтаў.

Так уладкаваны сучасныя людзі: пераважнай большасці абыякава нават тое, што адбывалася летась, а не тое што 80 год таму. Можа, уплывае пастаянны перагруз інфармацыяй… Як бы ні было, уратаванне ў краіне навукі як апірышча рацыянальнасці – больш дарэчны драйвер. Гэткая тэма, звернутая ў будучыню, а не ў мінулае, насамрэч дазволіла б распачаць «паўнавартасны агульнанацыянальны дыялог у імя Беларусі». Аднак афіцыёзныя з’езды навукоўцаў, зразумела, збіраюцца з іншымі мэтамі.

Дужа спадабалася показка ад каманды электроннага слоўніка skarnik.by: «Сядзіць беларус у канцлагеры, і тут ахоўнік-акупант звяртаецца да яго па-беларуску. А БОЖУХНА, ЯКОЕ ШЧАСЦЕ, ДАВАЙЦЕ ЯШЧЭ ШЫЛЬДАЧКІ ПЕРАКЛАДЗЁМ!”». Тут я адразу ўспомніў, што беларусізацыяй бланкаў розных карных устаноў колькі год таму займаўся калега Л-ц. Зрэшты, хто я такі, каб кпіць з яго? Сам жа некалі «перавыхоўваў» міліцыянтаў, пракурораў і суддзяў, цешыўся, калі службоўцы пераходзілі на беларускую, абстрагуючыся ад іхніх намераў. Гэта пройдзены этап; зараз мне хочацца атрымліваць рэальныя перамогі, а не толькі маральныя/сімвалічныя.

В. Міхедзька заклікае «памятаць і разбірацца»

З пазітываў: музей гісторыі польскіх яўрэяў «Полін» «загаварыў па-беларуску», то бок беларуская стала мовай аўдыёгідаў у варшаўскай мемарыяльнай установе. Гомельскі гісторык Валянцін Міхедзька ў рамках адукацыйнага праекта «Краявід» запісаў грунтоўную лекцыю пра яўрэяў Гомеля і не толькі. Бліскучая Бенька з мужам-музыкам наведала Ізраіль з гастролямі – ужо другі раз (першы меў месца сёлета ў маі). Здаецца, усё прайшло паспяхова. Аўтар трылогіі «Беларусалім» Павел Севярынец, правёўшы пафасную прэзентацыю першай часткі рамана ў Мінску (16.11.2017, «Золак»), ездзіць з ёй па рэгіёнах. «Беларусь вынасіла пад сэрцам Ізраіль», – кажа адзін з герояў рамана.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

12.12.2017

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 12.12.2017  16:45