Tag Archives: Полина Капшеева

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (95)

Алэйхем-шолэм! Тут расіец Дзмітрый Быкаў, які скора завітае ў Сінявокую, нахвальвае пэўны сегмент чалавецтва: «Мне здаецца, што выхаваны і ветлівы мізантроп – гэта практычна ідэал чалавека. Таму што ён няшмат вымагае ад чалавечай прыроды». Значна раней адзін мінскі блохер блогер-мадэраліст настойваў, што «мізантропія – гэта прыўкрасна», а яшчэ раней Эдуард Кузняцоў казаў у інтэрв’ю Паліне Капшэевай, што ён чалавек «положительный» – у тым сэнсе, што «ложил» на ўсіх… Я сур’ёзна задумаўся – «а можа, так трэба», і мне абвясціць сябе мізантропам, хаця б «за кумпанію»?

Хто на гэты конт якія думкі мае, выказвайцеся. Адразу папярэджу: як мізантропусу-пачаткоўцу, мне, па вялікім рахунку, на іх ужо начхаць. Ці часта вы мяне слухалі на працягу трох з нечым гадоў? 😉

Тое, што на прапанову з 93-й і 94-й серый – бясплатна змясціць у сеціве твор Тодара Кляшторнага «У дарозе» (1927, пачатак тут) – прыйшло ўсяго 2 заяўкі з 3 чаканых, аптымізму не дадае. Усё ж неўзабаве перанабяру паэму – пакуль што пабуду мізантропам толькі на палову… Магло быць і горш – на маю новую кніжку «Выбраныя катлеты і мухі», паказаную тут, паквапіўся 1 (адзін) чалавек. А яна мне дарагая, магчыма, не меней, чым поўны збор твораў Тодара Тодаравіча, забітага сталінцамі.

Не хлусіць народная мудрасць – свая кашуля бліжэй да цела (пагатоў калі сам яе пашыў). Таму цяжка мне прыняць гіпотэзу ад юбіляра-2018 Рыгора Бярозкіна, з ягонай кніжкі «Чалавек напрадвесні». Р. Б. «дадумаў» за Максіма Багдановіча, які напісаў у перадсмяротным вершы «Я не самотны, я кнігу маю…»: «Багдановіч мог сказаць тыя ж самыя альбо падобныя па сэнсу і інтанацыі словы, калі б меў ён тады нават і не Вянок”, а іншую кнігу, дый наогул хоць якую кнігу на беларускай мове».

Побач з М. Багдановічам у Ялце ўвесну 1917 г. нас, вядома, не стаяла. Аднак уявіце сабе: нежанаты й бяздзетны паэт сыходзіць, у яго – адзін зборнік вершаў, і Максім-«Страцім-лебедзь» памяняў бы яго на нейкую іншую кнігу толькі дзеля ейнай мовы? Напрыклад, на «Як ратаваць уздутую жывёлу» К. Дулембы? Анягож! Перамудрыў тут Рыгор Саламонавіч…

* * *

Дзяржчыноўнікі, быццам бы адгукнуўшыся на папярэднюю серыю, дзе гаварылася пра недасканаласць спісу «экстрэмісцкіх матэрыялаў», вырашылі актывізаваць барацьбу (або яе імітацыю?) з праявамі неанацызму ў Беларусі. «Галоўны міліцыянт» заявіў 6 снежня, што ў Беларусі – звыш 3000 прыхільнікаў нацызму. Ён нават паказаў у «парламенце» іхні фотаробат тыповы партрэт – маўляў, у асноўным гэта выхадцы з неўладкаваных сем’яў і г. д.

Тое, што дзяржава прызнала наяўнасць хваробы – ужо крок наперад, бо раней праблема неанацызму ў Беларусі адмаўлялася (шмат гадоў, асабліва ў 2000-х, ідэолагі дзяўблі, што ў Сінявокай адсутнічаюць праявы міжнацыянальнай варожасці). Аднак многа хто ў грамадстве сумняецца, што новы закон і міліцэйскія захады вырашаць праблему…

Сацыял-дэмакрат Сяргей Спарыш з «Народнай Грамады» (кіраўнік – Мікалай Статкевіч) пракаментаваў намеры ўрадоўцаў так:

Міністр унутраных спраў вырашыў пачаць барацьбу супраць неанацыстаў. Ініцыятыва пахвальная. Быць нацыстам – нядобра, апраўдваць (і тым болей гларыфікаваць) нацысцкіх калабарантаў – нядобра.

Я нават магу падказаць, з якога неанацыста варта было б пачаць. З грамадзяніна, які ў 1995 г. даў інтэрв’ю нямецкай газеце «Handelsblatt», дзе, у прыватнасці, казаў: «Нямецкі парадак фармаваўся стагоддзямі, пры Гітлеру гэтае фармаванне дасягнула найвышэйшай кропкі. Гэта тое, што адпавядае нашаму разуменню прэзідэнцкай рэспублікі і ролі ў ёй прэзідэнта… Гітлер сфармаваў магутную Германію дзякуючы моцнай прэзідэнцкай уладзе…»

З таго часу гэты грамадзянін стараецца не хваліць свайго куміра публічна. Толькі часам зрываецца наконт «яўрэйскіх свінушнікаў». Але на практыцы нічога не змянілася. «Наша разуменне прэзідэнцкай рэспублікі» паводле сваёй сутнасці так і засталося фашысцкім.

Здавалася б, вось яно, дзяржаўны чыноўнік прапагандуе нацызм. Шукаць не трэба, бяры і арыштоўвай. Замест гэтага ўзбуджана адміністратыўная справа супраць антыфашыста Міколы Дзядка – за «дэманстрацыю нацысцкай сімволікі».

Барацьба з неанацызмам – занятак правільны. Але хіба можна даручаць яго самім неанацыстам?

C. Cпарыш (справа) разам з анархістам В. Касінеравым прынёс пахавальны вянок да статуі гарадавога, Мінск, 02.12.2018. Фота перформанса адсюль.

Павел Севярынец, сустаршыня іншай незарэгістраванай партыі (БХД), трактуе сітуацыю крыху іначай, але ж і ён не верыць у шчырасць урадавых намераў:

Беларусі патрэбны закон аб забароне прапаганды нацызму і камунізму. Для мяне гэта дзьве чумы, карычневая і чырвоная. І нацызм, і камунізм забралі мільёны жыццяў – з іх сотні тысячаў у Беларусі. 15 лідэраў хрысціянскіх дэмакратаў ХХ стагоддзя прайшлі засценкі гестапа ці былі забітыя нацыстамі, 32 – прайшлі ГУЛАГ альбо былі знішчаныя камуністамі. Дэнацыфікацыя была праведзеная пасля вайны, дэкамунізацыя не ажыццёўленая дагэтуль. І ў гэтым я бачу карані праблемы для Беларусі. Камунізм як злачынная ідэалогія павінны быць асуджаны нароўні з нацызмам.

На жаль, некаторыя сённяшнія беларусы, найперш маладыя, у сваім юнацкім максімалізме шукаюць радыкальных адказаў на пытанні жыцця – і «знаходзяць» іх у нацызме ды камунізме. Колькі такіх людзей – не бяруся меркаваць, але досвед падказвае, што лік і адных, і другіх ідзе на тысячы. Гэтыя маладыя людзі павінныя атрымаць дружнае і адназначнае пасланне ад грамадства і дзяржавы: прапаганда чалавеканенавісніцкай ідэалогіі «зігаў», чырвоных зорак, свастыкаў, сярпоў і молатаў гэта абсалютнае табу, і яна мусіць цягнуць за сабой непазбежнае пакаранне.

Разам з тым не магу падзяліць пафас міністра ўнутраных спраў РБ. Чалавек, які апранае на парады форму НКВД СССР і камандуе карнымі аперацыямі супраць мірных маніфестацыяў на беларускіх вуліцах, на мой погляд, заслугоўвае крымінальнай справы, і, магчыма, не адной. Ягоныя выказванні расцэньваю як спробу пераключыць увагу з уласных дзеянняў, блізкіх па духу і нацызму, і камунізму.

Сённяшнія ўлады паказваюць сваю пераемнасць не з тымі, каго расстрэльвалі ў Курапатах, Трасцянцы і ў Менскім гета а з тымі, хто страляў. Нягледзячы на мемарыяльныя знакі на могілках, мы добра памятаем пра «не всё плохое, связанное с Гитлером» і пра «Лінію Сталіна». Думаю, рэальнае змаганне з прапагандай нацызму і камунізму пачнецца толькі тады, калі гэты рэжым сыдзе.

П. Севярынец са сваёй кнігай «Беларусалім». Мінск, лістапад 2017 г. Фота В. Р.

Разумею боль актывістаў, якія шматкроць арыштоўваліся за пратэстную чыннасць, аднак не ва ўсім падзяляю іхнія меркаванні. Насамрэч, аўтарытарнае кіраўніцтва РБ мала цэніць жыцці суграмадзян, часам не грэбуючы спадчынай нацыстаў ды камуністаў. З другога боку, існы рэжым не ўсталяваў чалавеканенавісніцкую ідэалогію ды не ўтрымлівае канцлагероў для прадстаўнікоў «няправільных» класаў, нацый або рас. І – можа быць, галоўнае – за чвэрць стагоддзя не ўцягнуў краіну ў вайну. Між тым не так добра з мірам, як пагана без яго…

Калі ў Беларусі к часу сыходу Лукашэнкі не будзе вайны, «жалезнай заслоны», канцлагероў і маштабных тэхнагенных катастроф (а яны даволі верагодныя – зважаючы на дэградацыю навукі, прававы нігілізм, уцёкі кваліфікаваных кадраў…), то яму, дапускаю, многае даруюць як замежнікі, так і ўласныя грамадзяне. Хапае на планеце куды больш крыважэрных рэжымаў, на што намякае двайная карыкатура Маны Неестані (Mana Neyestani):

Крыніца: iranwire.com Іранскі ўрад, лагодна кажучы, не палюбляе прыхільнікаў веры бахаі. Год таму генасамблея ААН 30-ы раз асудзіла яго паводзіны (Беларусь разам з Расіяй галасавала супраць, Ізраіль побач з Саўдаўскай Аравіяй (!) – за).

* * *

Агулам, у апошнія дзесяцігоддзі назіраецца выразны каштоўнасны паварот: асабістыя свабоды не так цэняцца ў свеце, як у перыяд фукуямаўскага «канца гісторыі» (рубеж 1980-х–1990-х гадоў), і 70-годдзе Дэкларацыі правоў чалавека (сёння, 10 снежня 2018 г.) я ўспрымаю, хутчэй, як сумны юбілей. Кіраўнікі многіх краін, буйнейшых і больш уплывовых за Беларусь (Бразілія, Кітай, Філіпіны…), адкрыта плююць на заяўленае ў дэкларацыі. Практыка правапрымянення ў Францыі, «цытадэлі еўрапейскай дэмакратыі», таксама наводзіць на сумныя думкі.

Не апраўдваючы Лукашэнку, Шуневіча ды іншых тутэйшых «прыгажуноў», не хацеў бы і ўзрушэнняў любым коштам, такіх, калі мэта апраўдвае сродкі… Хутчэй за ўсё, гэта прывяло б да мены шыла на мыла. Пра тое, што гэтага «мыла» мнагавата сярод апанентаў рэжыму і ў трэцім сектары, не раз гаварылася ў «Катлетах & мухах». Вось яшчэ прыклад – дробны, ды куслівы.

На мінулым тыдні ў Мінску адбылася паэтычная вечарына «І жук, і жаба». Анонс на сайце Таварыства беларускай мовы выглядаў так: «Смелая назва для смелых аўтараў». З шасці меркаваных аўтараў сакратарка ТБМ, якая рыхтавала матэрыял, прадставіла дваіх, у тым ліку Ганну Д. (паэтку, журналістку і прафсаюзную дзяячку). «Для большага падагрэву інтарэсу» Юлія Бажок выбрала з твораў Ганны адзін, напісаны шмат гадоў таму, дзе ёсць такія словы: «Я не хачу вычварэнства і помсты, змовы вузкага літаратурнага кола няздатных габрэйскіх кацаў». Зміцер Дзядзенка 07.12.2018 зазначыў у fb: «“Антысемітызм — гэта нармальна! Асабліва калі ён у вершах”, — нібыта запэўнівае нас афіцыйны сайт арганізацыі, якая абвясціла сваёй мэтай абарону беларускай мовы».

Найчасцей я пагаджаюся з паліталагіняй Кацярынай Шульман – дарма што яна аналізуе найперш расійскія рэаліі, многія высновы прыдаюцца для нашых краёў… Але нядаўнія яе развагі (04.12.2018) напрошваюцца на дыскусію: «Павінны пераследавацца заклікі да гвалту. То бок няможна пераследаваць за выказванні тыпу Не люблю яўрэяў, вось проста ненавіджу, кушаць не магу”. Але павінны пераследавацца і спыняцца выказванні тыпу “А пойдзем і падпалім сінагогу” або “ўзарвем школу” – заклікі да гвалту, прычыненне шкоды канкрэтным людзям, грамадскім месцам і г. д. Усё астатняе – выражэнне меркавання, адмаўленне халакоста, а таксама перамогі Савецкага Саюза ў Другой сусветнай вайне — няхай адмаўляюць, няхай кажуць, што на самай справе Гітлер перамог... Гэта нікому не прычыняе ніякай шкоды».

Перакананы, шкода ад hate speech (мовы нянавісці) ды наўмыснага скажэння гістарычных фактаў існуе – іншая рэч, што пакаранне мае адэкватна суадносіцца з учынкам. Кідаць за краты, пазбаўляць права на прафесію за думкі і словы, вешаць на кожнага зласліўца ярлык «экстрэміста» – перабор, у т. л. і з прычыны, згаданай мінулы раз (сярод масы патэнцыйных «злачынцаў» схаваюцца сапраўдныя экстрэмісты). Мажліва, у пераважнай большасці выпадкаў дастаткова «грамадскага ганьбавання» або, на крайняк, штрафу ў адміністратыўным парадку.

«Вольфаў цытатнік»

«Ісціна – таямніца, заўсёды таямніца. Відавочных ісцін няма»; «Калі ён застаўся жыць і не звар’яцеў, то гэта – раскоша» (Андрэй Платонаў, канец 1920-х – пач. 1930-х).

«Свет даўно ўжо пераўтварыўся ў адну вялікую сметніцу, у якой ніхто нікому не цікавы, у якой няма аніякіх асобных мейсцаў» (Ігар Бабкоў, 2018).

«Куды б мы ні прыйшлі, нават пачынаючы з нашай доблеснай інтэлігенцыі, мы тут жа будуем вертыкалі. Адзін начальнік, усе астатнія павінны кланяцца і дзякаваць… Канстытуцыя працуе толькі тады, калі грамадства стаіць на варце і пастаянна прымушае яе выконваць». (Сяргей Цыпляеў, 07.12.2018).

Вольф Рубінчык, г. Мінск

10.12.2018

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 10.12.2018  20:35

«Радыё Свабода» и скелеты в шкафу

Как сотрудники «Радыё Свабода» Greencard получают

Одним из скелетов в шкафу «борцов за свободу и права человека» из числа сотрудников “Радыё Свабода” (Радио Свобода) является процедура получения ими сначала ГринКард, а потом и американского гражданства.

В отличие от обычных маглов, которым для получения вожделенной зеленой карточки, дающей право на жительство в сказочной стране Гарри Поттера, нужно пройти многие круги ада, штатные сотрудники американской радиостанции «Радыё Свабода» вне зависимости от языковой службы имеют льготную процедуру.

Такое право является своего рода бочкой варенья и ящиком печенья Мальчишу-Плохишу от буржуинов, на службу к которым он поступает. Ведь изначально «Радио Свобода» была подразделением ЦРУ. Поскольку русская Википедия клеймит называние этого факта (принадлежности к ЦРУ) советской пропагандой, я даю ссылку на сайт самого ЦРУ, где сей факт указан в числе славных свершений Конторы. Это, к слову, один из примеров того, что цитирование Википедии, мягко говоря, моветон.

Хоть РС давно уже считается самостоятельным подразделением (что-то вроде частной лавочки), финансируемой Конгрессом США, ЦРУшные уши там точат изо всех щелей. Об этом я напишу отдельно. Здесь речь о другом.

Исторически так сложилось, что поступление граждан иных государств на работу в ЦРУ в ряде государств считалось и до сих пор считается плеванием в колодец родины или типа того со всякими высшими мерами наказаний вроде расстрела. Поэтому ЦРУ в свое время разработало механизм защиты своих сотрудников в виде предоставления им вида на жительство в США с последующим получением гражданства. Уж американского гражданина ни один заглотный режим не растерзает. Естественно, при том условии, что облагодетельствованный Мальчиш-Плохиш не поедет к себе на родину.

Не буду вдаваться в детали, ниже приведу пару цитат из имеющихся у меня документов. Я пока не решил, нужно ли их выкладывать все целиком – вдруг их захочет выкупить взад (как говорил легендарный лингвист Дементей) то же ЦРУ из Лэнгли или кровавая гэбня с Лубянки. Впрочем, часть одного документа выложу. В качестве рекламного тизера. Там тоже хватает бочек с вареньем.

Я не знаю, каковы были формальные критерии при недоразвитом ЦРУ начала 1950-х или во времена развитого брежневского социализма начала 1980-х, но сейчас они следующие:

— начало копипасты —

Selection Criteria:

In priority order, the following principles will be applied:

  1. You compellingly appear to be personally at risk or have immediate family members at risk, due to your employment with RFE/RL, and/or where possible return to the country whose national documentation you hold is deemed to be risky.
  2. Your current national documentation is unlikely to be renewed because of governmental ill will.
  3. Your otherwise satisfactory national documentation may be at clear risk of revocation due to prolonged residence and employment with RFE/RL outside of the country of documentation or when you are unable to obtain citizenship for the same reason.
  4. You are from a country which might not clearly fall under categories A. B. or C. but where sufficient political uncertainty or instability exists as to cause doubt about your safe return.
  5. Exceptions and Special Cases if you feel your situation is not covered under categories A-D above, you may apply and be considered on an individual basis. Any such applications must show truly compelling circumstances.

Application Requirements:

If you believe you fall within the eligibility criteria outlined in categories “A” though “E” above, please prepare two documents that are written in English:

(1) A statement no longer than two pages identifying…

The category or categories you are applying under and why – give specifics;

Some personal background so we can learn about you; and

An explanation of why you want to be considered for American immigration – what does it mean to you to have a “Green Card”; it can include practical considerations but, must include how your personal values mesh with what you take to be American values;

(2) A detailed current CV or resume.

We do not provide any explicit guidance on how you should prepare these documents. As professional employees of RFE/RL we presume you know how to put together a focused and convincing story supported by evidence. It is likely your department director, your supervisor or colleagues will consult with you should you wish to review it with someone.

Each application will be reviewed and screened by a selection committee, so please keep in mind if you are not successful with your application it does not mean it was weak. We anticipate applications for this program to exceed the number of visa allocations we have available; therefore some very good applications will have to be rejected, as is the case with most competitions. After the review and screening of applications and if you are selected you may also be required to come for a personal interview with the selection committee.

конец копипасты —

Т.е. реально получить Гринкард можно только по первому пункту «Эй»: угроза сотруднику или его семье при возвращении на родину. Для тех, кто не врубился с первого раза: основным критерием выдачи Гринкард сотруднику и всем несовершеннолетним (до 21 года) членам его семьи является риск такого возврата на родину-уродину, где зверствует кровавый/людоедский режим. (Я специально интересовался, какой пункт указывают наши земляки — «Эй».) Именно с этой целью существует программа переселения (эвакуации) всей семьи такого сотрудника. Программа достаточно дорогая, ибо включает не только оплаченные американскими налогоплательщиками билеты на самолет, но и перевоз всей домашней утвари, включая собак и кошек – ведь домашних питомцев тоже может растерзать кровавая гэбня.

И вот здесь, уважаемый читатель, у вас в голове должен зазвенеть звонок, как в разных квиз-шоу («Поле Чудес» и прочие) – а как же тогда постоянные вояжи [в Беларусь] с презентациями книг в “Галереях Ў” сотрудниками той же белорусской службы Радыё Свабода? И не просто сотрудниками, а самим директором Александром Лукашуком. Который, к слову, в декабре 2010 года безнаказанно расхаживал «па Плошчы», где остальных зевак щедро потчевали дубиналом. И не просто расхаживал, а в сопровождении «топтунов», передававших по рации «этого не трогать».

Так ведь он американский гражданин! — скажете вы, — он под защитой орла с охапкой стрел в кипцюрах. Во-первых, есть у меня подозрение, мил человеки ((с) Горбатый), что въезжал этот гражданин не по американскому паспорту с туристической визой, а по капустастому белорусскому аки добры беларус. Во-вторых, даже если бы въезжал по американскому, для белорусского государства, не признающего двойного гражданства*, он остается белорусским гражданином – со всеми прывилеями первоочередного получения дубиналом по башке.

(*Статья 11. Непризнание за гражданином Республики Беларусь принадлежности к гражданству иностранного государства

За лицом, являющимся гражданином Республики Беларусь, не признается принадлежность к гражданству иностранного государства, если иное не предусмотрено международными договорами.

Граждане Республики Беларусь, имеющие также иное гражданство, не могут на этом основании быть ограничены в правах, уклоняться от выполнения обязанностей или освобождаться от ответственности, вытекающих из гражданства Республики Беларусь.

Закон Республики Беларусь от 1 августа 2002 года «О гражданстве Республики Беларусь»)

Впрочем, речь не о дубинале или топтунах, а о получении того самого американского паспорта. Так вот, как я уже упомянул выше, получить его можно лишь сначала получив Гринкард, который выдается сотрудникам РС взамен потерянной навек родины. А вот здесь и происходит нестыковочка: новую родину они обретают, но старую тоже не теряют. Беларусы и здесь верны себе: «разумнае цяля дзвюх матак сьсе». По моему индексу эС-эН-пи это тянет на все 500 пунктов. Ведь успешные (иных не бывает – об этом ниже) соискатели не просто обманывают американскую службу Иммиграции и Натурализации, а вовлекают в этот обман в качестве подельников и своих ЦРУшных и неЦРУшных американских боссов. С ЦРУшными боссами ладно — там регулярно всяких сомос и прочих своих сукиных сынов ублажают то оружием, то наркотрафиком. А вот как быть с чисто гражданскими боссами сугубо мирного пропагандистского подразделения Госдепа? Насколько я помню, при мне самым главным супервайзером на РС была Хиллари Свет Клинтон — тогда Госсекретарь США. Откуда я знаю об американских подельниках беларуских читеров? Спрашивал этих самых подельников. С ними я познакомился при иных обстоятельствах – когда они меня заставляли сдать отпечатки пальцев для картотеки ЦРУ. Впрочем, то отдельная достаточно веселая история.

Так вот, спросил я как-то одного их босса по безопасности (то ли смотрящий от Конгресса, то ли от Госдепа, то ли от ЦРУ — не знаю), как же так – сотрудники Радио вовсю дурят с гринкардами, а он и его «безопасники» и в ус не дуют. На что тот мне ответил: «Понимаешь, это своего рода бонус». Я сразу не понял. Но понял, когда увидал его жену-филиппинку, возрастом раза в три младше его — классика жанра. «Наши люди, — подумал я, — сами живут и другим жить дают».

Справедливости ради подчеркну, что было бы несправедливо всех огулом в эту читерскую бочку валить. Есть сотрудники беларускай Свабодки, у которых нет ни гринкарда, ни американского гражданства. Но при этом у них нет и белорусского гражданства. Честно посещают РБ в качестве секс-туристов (а разве другие сюда на 5 дней без виз приезжают?).

Да, чуть не забыл. Я, если бы и хотел, радзиму продать не смог бы. Мне под диктовку Лукашука плохую характеристику написал его зам Данчык. Есть в тех докУментах и такое условие.

Additionally, an applicant must have a performance record of at least “good” or above, except where otherwise indicated and have been an employee of RFE/RL for at least one year.

О той характеристике я буду писать отдельно, но частично я этот вопрос рассмотрел в моем опусе о Данчыке, написанном к 60-летию слыннага песьняра. Согласно той характеристике, мой перформанс был оценен на «уд», что автоматически вычеркивало меня из списка соискателей (изъяви я такое желание) и обрекало меня на муки в застенках кровавой гэбни, откуда, надо думать, я и пишу с приставленным к патылице наганом. А если отбросить зубоскальство, то подобный бонус является одним из главных инструментов директоров языковых служб в принуждению своих сотрудников к виртуальному анилингусу, известному в народе как совершение жополизательных действий по отношению к непосредственному начальству. Насчет языка каламбур я не планировал. Языковая служба – это калька с английского language service. Ибо без одобрения своего непосредственного начальства такое заявление попросту даже не будет рассмотрено. Насколько я знаю, срок такого лизания составляет несколько лет.

Еще раз напоминаю, что, хотя данный опус написан на примере белорусской языковой службы, он применим ко всем иным, особенно из тех, что вещают на бывший Совок. Чисто фактура, ничего личного.

Владимир Баранич

(Автор – бывший сотрудник белорусской службы «Радио Свобода», газет «Наша Ніва», «Белорусский рынок» и др.)

Источник

От ред. belisrael.info. Мы не за и не против «Радио Свобода», у которого когда-то «брали подержать» ряд материалов. Заметим, однако, что претензий к разным службам «РС» в последнее время накопилось немало, поэтому тему, затронутую В. Бараничем (см. также здесь), считаем довольно важной. Перепечатываем его статью в порядке обсуждения.

***

PSОтрывок из книги «Обнаженная натура» (Иерусалим, 1996):

– На «Свободе» [в 1980-х годах] было интересно?

– Честно говоря, не настолько, как многие себе представляют. Масса тяжелой, рутинной, ежедневной, зачастую – изнурительной работы. Работала ночным диктором, смена начиналась в четыре утра, стараясь постоянно быть в курсе дела… Несколько лет писала во все практически без исключения программы, начиная от самых серьезных реферативных работ и кончая задушевными женскими беседами, не говоря уже о еврейской передаче, размышлениях о свободе совести, архивных материалах, «самиздате»…

– Говорят, что моральная атмосфера была там поганой.

– «Свобода» странно сочетала худшие качества советского и западного учреждений. Западного – иерархические восхождения по карьерной лестнице с полным отсутствием обратной связи; советского – все люди из Союза, в маленьких группах, замкнутом окружении. Варились в собственном соку, начисто отключенные от того, чем, собственно, занимались. «Поганая атмосфера» – мягко сказано. Просто такой скорпионий дом. Подобного больше не встречала, хотя работала во многих других местах – напишу, когда стану старой.

(спрашивала Полина Капшеева, отвечала Лариса Герштейн)

Опубликовано 18.01.2018  15:07  Обновлено в 19:38