Tag Archives: парламентские выборы в Израиле

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (118)

Шалом! Пазіраючы ўва двор на пышную квецень, не хочацца зноў «пырскаць жоўцю» разважаць пра перыпетыі грамадска-палітычных працэсаў… Але, відаць, трэба. Ну, чаго харошага – пазіцыі Ізраіля ў рэйтынгу эканамічнай магутнасці зніжаюцца, а кнэсэт прымае закон пра самароспуск праз няпоўных два месяцы пасля парламенцкіх выбараў 9 красавіка. 17.04.2019 я пісаў: «Бібі (Нетаньягу) заваліў-такі Бені (Ганца)», ды перамога выявілася Піравай. Шматвопытны прэм’ер-міністр за паўтара месяцы не здолеў сфармаваць кааліцыю з «жукоў і жаб», хоць раней з гэтым больш-менш спраўляўся. На жаль ці на шчасце, Нетаньягава эпоха мінае, і мала каго здзівіць, калі ў выніку восеньскіх (пера)выбараў прэзідэнт Ізраіля даручыць фармаваць урад каму іншаму…

У апошнія гады палітыкі «прасунутых» дзяржаў увогуле неяк развучыліся дамаўляцца. Здавалася б, век дыялога, мяккай улады, і ў распараджэнні высокіх чыноў знаходзяцца велізарныя аб’ёмы інфарматараў ды цэлае ко(д)ла канфліктолагаў, аднак… у ЗША адміністрацыя Трампа заўзята і без вялікіх дасягненняў бадаецца з Кангрэсам, у Францыі Макрон аніяк не дамовіцца з «жоўтымі жылетамі» (вынікі выбараў у Еўрапарламент, дзе першае месца заняла партыя Ле Пэн, паказалі, што попыт на простыя рашэнні самааднаўляецца), у Вялікабрытаніі Тарэза Мэй не вытрымала вочнай стаўкі перамоў з Еўрасаюзам наконт умоваў «Брэксіту» ды ціску з боку апазіцыі і сышла ў адстаўку, не адбыўшы на пасадзе і трох гадкоў. Што казаць пра Украіну, дзе пухне канфлікт паміж новывыбраным «слугой народу» і старавыбранымі дэпутатамі Рады.

Папраўдзе, Беларусь на фоне ўсяго гэтага кагосьці можа прывабіць як «востраў спакою» (альтэрнатыва «востраву Свабоды», які даўно страціў вабнасць). Прынамсі дыпламаты і афіліяваныя з імі прапагандысты апошнія пяць год накіроўваюць грамадскую думку на Захадзе менавіта ў гэтае рэчышча. Якім коштам даецца «спакой»? Каб задумацца над гэтым пытаннем, трэба пажыць у Сінявокай, хаця б некалькі месяцаў пабыць у скуры 90% звычайных жыхароў, чый штомесячны даход не дацягвае да 400$… Ясна, у 99% замежнікаў няма ні магчымасці такой, ні жадання – лягчэй канстатаваць прагрэс у тых ці іншых сферах, тым болей што тутэйшыя спікеры навучыліся прызнаваць «асобныя недахопы».

Зусім свежы прыклад – начальніца Цэнтрвыбаркама, «птушка паднявольная», ужо прызнаюшчая следам за сваім гаспадаром, што Канстытуцыя ў РБ далёкая ад дасканаласці, што варта было б выбіраць, а не прызначаць старшыняў сельскіх органаў улады, знізіць парог для кандыдатаў на выбарах прэзідэнта (не 100 тыс. подпісаў, а 1% ад колькасці выбаршчыкаў), і г. д. Дзе ж ты, заслужаная юрыстка, была 20 гадоў? Але, трэба меркаваць, гэткія «размовы на карысць бедных» няблага прадаюцца на знешнім рынку.

Іншая прадстаўніца Лукашэнкі нават «не пагрэбавала» выступіць перад цыганамі з чымсьці накшталт прабачэння за эксцэсы, дапушчаныя органамі МУС, – 23 мая спецыяльна прыехала ў Магілёў… Нехта пісаў, што Наталля Качанава не датычная да МУС, таму яе дэмарш быў недарэчны. Але ж галава адміністрацыі прэзідэнта таксама ўваходзіць ва ўрад і валодае там вагой не меншай, чым любы міністр, таму фармальна ўсё ў рамках нормы. Іншая рэч, як стыкуюцца, мякка кажучы, памылкі Ігара Шуневіча пасля (сама)забойства яго падначаленага з далейшым знаходжаннем Шуневіча на пасадзе міністра, пры тым, што гэтыя «касякі» – толькі вяршыня айсбергу… Пажывем-пабачым: калі ў бліжэйшыя тры месяцы І. Ш. пойдзе ў адстаўку, то, мажліва, прабачэнні ў Магілёве «ад імя прэзідэнта і ўраду» насамрэч былі не без шчырасці.

У бліжэйшы месяц нас чакаюць – замест еўрапейскіх заробкаў і еўрапейскага права – Другія Еўрапейскія гульні ў Мінску. Ірына Халіп дасціпна адзначыла, што іх талісман дужа нагадвае карцінку-мем «упораты ліс» (аптымісты ж даводзяць, што лісяня Лёсік прыйшло з казкі Сент-Экзюперы пра маленькага прынца). Вызваленне студэнцкіх інтэрнатаў ад студэнтаў у чаканні спартоўцаў і гасцей спарадзіла жарт пра Выселясіка…

Упораты ліс (2-і злева) гуляе з Леніным; Выселясік у Мінску-2019

Усё гэта, бадай, не настолькі б турбавала, калі б грамадства зарабіла на гульнях важкую капейчыну… Дык яшчэ ў лютым прэм’ер-міністр Беларусі канстатаваў, што сур’ёзных замежных спонсараў прыцягнуць не атрымалася.

Цяжар правядзення «мерапрыемства» – коштам у дзясяткі мільёнаў долараў – падае на беларускі бізнэс, у якога і так клопатаў хапае. Ці выдаткі, у рэшце рэшт, канвертуюцца ў «станоўчы імідж Беларусі»? Адказаць не так проста; асабіста я не ўпэўнены. Гістарычны досвед падказвае, што Алімпіяда ў СССР-1980 не дужа дапамагла брэжнеўска-андропаўскай уладзе, дый Сочы-2014 адно на кароткі час адцягнулі ўвагу ад злоўжыванняў расійскага кіраўніцтва.

Няблага, што кожнай краіне-удзельніцы гульняў арганізатары прысвяцілі ролік-вітанне. Але ж собіла ім наступіць на тыя ж граблі, што і Нацыянальнаму агенцтву па турызме ў 2017 г… Тады НАТ дало свайму роліку загаловак «Звыш за чаканні» (пасля маіх – і не толькі маіх – кпінаў летась памянялі на «Звыш спадзяванняў»). Дырэкцыя ж Еўрагульняў накасячыла з вітаннем на іўрыце, напісаўшы яго слушнымі літарамі, аднак злева направа. Атрымаўся «ПрЮвет волку»: «Лэарсі молаш» 🙂 Да таго ж карта Ізраіля была паказана без Галанскіх вышыняў, што выклікала пратэст міністаркі культуры і спорту Міры Рэгеў… Праўда, бракаваная замануха неўзабаве знікла з афіцыйнай старонкі гульняў.

Скрын з «інтэлектуальнага» сайта «Наше мнение», публікацыя 21.05.2019. І папярэджваў жа іх, і не раз...

Што ўзяць з Бел. федэрацыі шахмат, якая на афіцыйным сайце мянуе срэбнага прызёра чэмпіянату Беларусі 1924 г. «Дуз-Хотимировский» (меўся на ўвазе Дуз-Хацімірскі), а шахматыста, які ў 1932 г. падзяліў 2-3-е месцы з Антонам Касперскім, – «Подольский» (ідзецца пра палачаніна Рыгора Падольнага)…Добра, што хоць даўмеліся прымеркаваць чэмпіянаты Беларусі, якія цяпер ідуць, да стагадовых юбілеяў Ісака Баляслаўскага ды Кіры Зварыкінай.

Адносна дробныя памылкі зліпаюцца ў камяк, і ён цягне ўніз рэпутацыю краю, адразу паказваючы на тое, якое месца ў сістэме займаюць «інтэлектуалы» (падказка для тых, хто не дапяў – так сабе месца). А некаторыя «інтэлі» дадаюць куродыму сваімі неразумнымі заявамі.

Вось Віктар М., пісьменнік і д-р навук, «лідар думак». Летась я менаваў яго дылетантам у гісторыі і паліталогіі – магу паўтарыць, дадаўшы, што і ў літаратуразнаўстве М. плавае. Пачытаў ён Міхася Герчыка (1932–2008), ды так захапіўся, што назваў аўтара «забытым геніем». Дзе многа пафасу, там зазвычай няма месца для ісціны, хіба не?

Кнігі М. Герчыка суправаджалі мяне ўсё дзяцінства – і ўдома, і ў бібліятэках (школьнай, піянерлагерных), так што з яго творчасцю худа-бедна знаёмы. У верасні 2002 г. пазнаёміўся з М. Г. і асабіста – у час з’езду Саюза пісьменнікаў ён падпісаў прынесены мною зварот.

Далей у ацэнках – нічога асабістага, хоць і непрыемна здзівіў мяне М. Герчык у 2003 г., калі публікаваўся ў часопісе «Неман» (прыпамінаю, у «Мы яшчэ тут!» я пашкадаваў пажылога пісьменніка, маўляў, цяжкае жыццё падштурхнула яго ў бок гэткага адыёзнага выдання). Вось агульнае ўражанне – бойкі літаратар застаўся ў сваім часе, дзе кніжныя піянеры, пільнуючыся традыцый, закладзеных яшчэ Аркадзем Гайдарам, выкрываюць злых дарослых. Пры дапамозе правільных дарослых змагаюцца з сектантамі («Вецер ірве павуцінне»), спекулянтамі на жывёльным рынку («Аповесць пра залатую рыбку»), еtc. – дружба, у рэшце рэшт, перамагае ўсё. Ад графаманства Герчыкава проза далёкая, але называць яе геніяльнай?! У пяшчотным веку мне больш падабаліся, да прыкладу, творы Уладзіслава Крапівіна, а з «буржуйскіх» – Астрыд Ліндгрэн, дый цяпер не цягне перачытваць падсавецкага Міхася Навумавіча Герчыка, няхай насамрэч ён выявіўся Майсеем Беньямінавічам…

Аўтабіяграфічныя «Непрыдуманыя гісторыі» (2003-2005) Герчыка пра вайну і паваенны час – дыхтоўнае чытво з беларуска-яўрэйскім смехам скрозь слёзы, з багаццем трапных назіранняў, аднак і ў іх мнагавата журналісцкага скорапісу… Напрыклад, гаворка пра 1950-я гг.: «пазней з’явіўся часопісік “Саветыш Геймланд”, каб заткнуць рот замежжу, якое ўсё гучней папракала Савецкі Саюз у антысемітызме, але чытаць яго ўжо не было каму». У пачатку 1960-х наклад выдання сягаў 25 тыс. экз., дый на рубяжы 1960-70-х не быў мізэрным нават па тагачасных мерках (10 тыс.). Нямала жывых людзей – ані прапагандыстаў – цікавіліся часопісам, нягледзячы на яго ідэалагічныя забабоны, і дзякуючы «СГ» вучыліся чытаць на ідышы.

Да гонару Герчыка, «едучы з кірмашу», ён аб’ектыўна сябе ацэньваў: «Я ніколі не перабольшваў значэння сваёй творчасці – шараговы літаратар, якіх многа», «сваёй кнігай я міжволі ўнёс разлад у многія сем’і, яе выкарыстоўвалі не толькі для барацьбы з сектанцтвам, але і з рэлігіяй увогуле… Сёння я б не напісаў кнігу “Вецер ірве павуцінне” і, ва ўсялякім разе, не перавыдаў бы яе ні за якія грошы». Самакрытычна напісаў і пра тое, як у 1970 г. рэдагаваў «мёртвы» раман Кочатава: «канфармізму… ўва мне было куды больш, чым грамадзянскай мужнасці».

Запісаць напаўзабытага пісьменніка ў геніі – выгадная стратэгія, бо можна самасцвярдзіцца на фоне сваіх калег: зайздросьце, якую глыбу я адкапаў! Характэрная і выснова В. М., зробленая ім пасля чытання «Непрыдуманых гісторый»: «нічога ў гэтай краіне не змянілася. Цяпер усё роўна так, як было ў 1940-м, 1950-м, 1960-м. І, выглядае, гэтаксама ж будзе і ў 2040-м, і ў 2050-м». Няйначай дамарослы «Эклезіяст» натхніўся папулярным фільмам «Хрусталь», дзе гераіня – не ад вялікага розуму – кідае пра Беларусь падобныя словы («тут ніколі нічога не зменіцца!») Калі ж сур’ёзна, то ў параўнанні з 1940–50-мі гадамі ў нашых краях перамянілася амаль усё; ужо і 1970-80-я не руляць… І няма падставаў лічыць, што цяперашні лад праіснуе да 2030 г., а не тое што да 2040-х. Раней крыху  тлумачыў, чаму.

Не без самаедства выйшла і гутарка пра тутэйшых з яшчэ адным нібыта ліберальным аўтарам (дакладней, аўтаркай) – Вольгай Ш.: «Мы не выслухоўваем меркаванне іншага чалавека, не вучымся ўзаемадзейнічаць, а адразу ж абвінавачваем». Колькі я ўжо гэткага «інтэлектуальнага дыскурсу» наслухаўся! І той, хто кажа «мы», у думках-то аддзяляе сябе ад быдла агульнай масы, як быццам заўжды ёсць падставы… Неўзабаве інтэрв’юерка падкінула прыклад з жыцця беларускай школы: «Мае дзеці вучылі: “Мой валосік светла-русы, мама з татай беларусы”…», а доктарка Вольга адрэагавала: «Увогуле расісцкія інтэрпрэтацыі!» Што гэта, калі не галаслоўны закід(он)…

Прывяду без скажэнняў страфу верша, які належыць Леаніду Пранчаку: «Цік-так, ходзікі, / Мне чатары годзікі. / Чуб ільняны, светларусы, / Тата з мамай – беларусы». Можа, хто з чытачоў і захоча адшукаць тут расізм – дык шукайце без мяне. Дадам, што і ў астатніх строфах нічога пра непаўнавартасць чарнявых і/або небеларусаў не сказана.

Пакрыўджаныя чытачы пікетуюць рэзідэнцыю аффтара 🙂

Цытатнік

«Мудраванне, няхай нават самае вытанчанае, на тэму Халакоста, 11 верасня, ужо стамляе. Рэфлексіі на крыві трохі моташлівыя» (Дзмітрый Цёткін, 16.05.2019)

«Самая жорсткая жывёла – гэта час. Час – наша хвароба. Нараджаецца з намі і ахоплівае нас у маленстве, каб ніколі нас не пакінуць» (Эдуард Лімонаў, 23.05.2019)

«Сёння менавіта раз’яднанне сувязей (а не іх завязванне) з’яўляецца цэнтральным сацыяльным працэсам. Выхад з супольнасцей, драбленне груп… сёння стала не проста нормай, а асноўным рухавіком грамадскага развіцця». (Паліна Аронсан, 23.05.2019)

Вольф Рубінчык, г. Мінск

31.05.2019

wrubinchyk[at]gmail.com

***

От редактора belisrael.info

Я бы не делал однозначные выводы, что “эпоха Нетаниягу закончилась”. Действительно, прежде всего он допустил ряд ошибок из-за “политической целесообразности” в его контактах с одним персонажем, представляющим, как тот считает, “русскую улицу”. Началось все это много лет назад. Кончилось же печально и впервые в истории страны привело к повторным парламентским выборам.  Сложно сказать к чему они, назначенные на 17 сентября, приведут, но когда в последние дни встречаю в фейсбуке знакомые фамилии моих земляков из Нацрат-Иллита, наверняка есть и не только оттуда (про др. я не говорю, поскольку вижу ряд откровенных интересантов, приближенных к “мессии”, не вылазящих месяцами из сети, начиная с прошлой предвыборной кампании, а также новых, посчитавших, что на этот раз уж получится переворот), с их мнением о том, что сами мы такие “образованные” и надо чуть ли не уничтожить этих “нахлебников, паразитов, дармоедов”, имея в виду ортодоксов, при том, что именно религиозные с начала последней волны алии конца 80-х – начала 90-х, оказывали приезжающим наибольшую помощь, да и сейчас продолжают, то становится не по себе. Натравливание одной группы людей на др. в угоду политическим амбициям того, кто за 20 лет нахождения в израильском парламенте зарекомендовал себя другом белорусского и российского хозяев, др. одиозных персонажей, может закончиться очень печально.

И здесь я не могу хотя бы коротко не остановиться на самой громкой афере, связанной с именем Гриши Лернера, пострадавшими в которой, прежде всего по вине этих самых предводителей израильских “русских”, стали около 3 тысяч русскоговорящих семей.

Еще в 2006 году на изучение того, как она могла случиться, потратил несколько мес., собрав огромный материал.

В 2005 Либерман  выпустил книгу с говорящим названием: «Ничего, кроме правды» в которой 196-я страница посвящена Лернеру, где продолжил защищать афериста: “Братание полиции со СМИ достигло апогея в искусственно раздутой истерии против Цви Бен-Ари (израильское имя Лернера, о котором некоторые узнали во время суда 1997 г. по предыдущей его афере, за что получил 8 лет, но благодаря непрекращающейся шумихе, поднятой в русскоязычных СМИ с подачи его близкой подруги Софы Ландвер, имевшей деловые контакты с жуликом, др. русскоязычных депутатов, общественных деятелей, кормившихся от него и их ходатайствам, тот, “умирающий” в тюрьме, вышел по УДО на 2 года раньше и вскоре все та же Софа начала обделывать с ним новые гешефты в компании «Пасифик петролеум ЛТД», принадлежащей Московской нефтяной компании, израильский филиал которой расположился на 33-м этаже башен “Азриэли” в Тель-Авиве, в которой она входила в состав Совета директоров, а Лернер стал консультантом, и его ежедневно на такси привозили из Ашкелона, где жил – belisrael)… Ответственно заявляю, что все эти обвинения были лишены каких-либо оснований”. Но циничность того, что Лернер смог провести еще одну гнуснейшую аферу, состоит в том, как ряд журналистов, начиная с осени 2004, когда тот заявил об открытии очень выгодного бизнеса, прежде всего для своих дважды соотечественников, в компании Роснефтегазинвест, прославляли жулика и упорно толкавшие в основном пожилых людей из числа наименее защищенных в объятия прожженного афериста, так и правоохранительная система, в дальнейшем обвинили самих потерпевших, некоторые из которых не выдержали абсолютного безразличия и покончили с собой. Многие, вложившие накопления, приобрели новые болезни и раньше времени ушли в мир иной, др. страдают и по сей день. Часть из них уговорили еще и своих детей также отнести деньги Лернеру. Произошедшее могу сравнить с аферой  Бернарда Мэдоффа.

Что касается названных выше политиканов, на глазах которых происходила драма, то они сделали вид, что никакого отношения не имеют, отмахиваясь от неприятных вопросов ивритоязычных журналистов, а также абсолютно игнорируя пытавшихся к ним обратиться за помощью людей, представлявших инициативную группу пострадавших.  

Опубликовано 31.05.2019  22:31

Водгук
 
Нічога падобнага на Афган (гэта я пра параўнанні Еўрагульняў з Алімпіядамі) у нас няма і, будзем спадзявацца, і нешта падобнае на Крым нас міне. А калі так, – то ёсць падставы для спадзяванняў! (П. Рэзванаў, г. Мінск)  02.06.2019  21:13

Культурная ДНК. Возможности и перспективы для иммиграционной политики Государства Израиль

Предложения Арье Дери (среди прочего, имеются в виду ДНК-анализы на еврейство как средство борьбы с проникновением в Израиль неевреев – ред.), предназначенные прежде всего для решения практических религиозно-бытовых вопросов, взволновали широкое русскоязычное поле, включая диаспоры, не вовлеченные прямо в предвыборные схватки Родины-матери.

Разумную аудиторию заставляет задуматься долгосрочная проблема, явно выходящая за рамки предвыборных внутриизраильских разборок (несмотря на их судьбоносное значение). Речь идет об идентификации представителей диаспор, в том числе с точки зрения репатриации и абсорбции, на основе уже не ДНК-анализа, а определения культурно-исторического кода конкретных групп мирового еврейства.

Естественно, дискуссия опять вертится вокруг оппозиции «русскоязычные – прочие», причем подвергаются сомнению как истинность сионистского патриотизма постсоветских товарищей в первом, втором и третьем колене, так и экономическая эффективность выходцев из афро-азиатских диаспор, предположительно сохраняющих сильные традиции общинной жизни. Сложная экономико-культурная проблематика зачастую подменяется популистским обсуждением последствий различных волн иммиграции для фискально-бюджетной системы в рамках традиционной «лево-правой» тематики. С другой стороны, проблема может казаться в достаточной степени надуманной, поскольку человеческий ресурс (с точки зрения «Закона о возвращении») посткоммунистических государств, стран Юга и Востока, Западной Европы и обеих Америк в основном исчерпан, что бы ни говорили оппоненты. Тем актуальнее звучат вопросы идентификации потенциальных граждан и резидентов по признакам взаимопонимания с израильскими сообществами и принадлежности к широко понимаемым еврейским и израилефильским кругам. В перспективе такие связи могут дать больше в плане формирования, ретрансляции и лоббирования взглядов различных групп, чем официальная, а также псевдо- и антинародная дипломатия. Последние строятся на демонстрации любви, вины и «уклонения от объятий» конъюнктурно завязанных на ситуативном использовании электорально-пропогандистской заинтересованности различных и зачастую абсолютно несимпатичных фигур международной политики, включая представителей преступных, в том числе вполне кровавых режимов.

Вопрос стоит как об интеграции резидентов и репатриантов, так и о неизбежной дальнейшей интеграции самого Государства Израиль в мировое сообщество при сохранении национального своеобразия и «национального характера», что бы под этим ни понималось различными политическими силами. При этом предполагается возможность получения права на репатриацию и гражданство, между прочим, и на основе принадлежности к широко понимаемой «еврейской культуре».

Вызывает интерес позитивный и негативный опыт стран, использующих для приёма иммигрантов культурно-исторические критерии в дополнение к принципам «крови и почвы» и имеющих свои культурно своеобразные диаспоры. Кардинальное отличие от польской, российской, латвийской, испанской, немецкой, украинской и т.п. ситуаций состоит в постановке задачи. Задачей же должна заключаться не в проверке кандидата на знание определенных фактов национальной истории и культуры, их интерпретаций и на владение государственным языком, а в определении его причастности к культуре, погруженности в соответствующую проблематику, заинтересованность в решении актуальных политических проблем Государства Израиль. Вместе с тем должны учитываться, приниматься и даже приветствоваться различия культурного багажа, что важно для устойчивости и развития общества, парадоксально совмещающего на сегодняшний день толерантность и ксенофобию различных групп населения по отношению друг к другу.

Автор с супругой на презентации «еврейского» выпуска журнала «ПрайдзіСвет», Минск, 11.09.2018. Фото В. Рубинчика.

Позитивно оцениваться должны знания актуальных достижений современной исторической науки и библеистики, истории войн и катастроф, литературных источников и артефактов, составляющих культурное достояние всех еврейских диаспор. Отсюда вытекает неизбежность многообразных подходов, которые сложно реализовать при помощи бюрократических методов, характерных для миграционных служб.

Возможно, принятие таких подходов стимулирует разработки в сфере соответствующих экспертных систем «искусственного еврейского интеллекта», по определению независимых от чрезмерной политической ангажированности, субъективизма и хрестоматийной инертности неадекватной бюрократии госорганов и общественных учреждений. В то же время должна признаваться необходимой активная позиция репатрианта в отстаивании безусловного права государства на безопасное существование и признание им тех демократических ценностей, человеческих и гражданских прав, которые будут заложены в качестве базовых.

Система может быть выстроена достаточно сложно и включать проверочные вопросы и положения, не сводящие процедуры к повторению или выбору чисто декларативных положений и концепций. Сам процесс согласования подходов к построению такой системы призван активизировать общественную дискуссию по вышеуказанным вопросам с целью установления границ и пределов принятия «Иного». Дискуссия, тем не менее, не должна затянуться до бесконечности и похоронить на неопределенный срок переход к практической реализации пусть несовершенной, но способствующей решению указанных политических проблем системы.

Дмитрий Симонов

От ред. По-видимому, главное в идеях уважаемого минчанина (экономиста-исследователя, как он представлен здесь) резюмируется одним предложением: государству Израиль следовало бы ставить во главу угла не этническую и религиозную принадлежность человека, а культурную. Отчасти схожие мысли высказывались ещё несколько десятилетий назад, например, философом Григорием Померанцем (1918, Вильно, – 2013, Москва): «Даже Израиль я хотел бы видеть не чисто еврейским государством, а убежищем для каждого перемещенного лица, для каждого человека, потерявшего родину, центром вселенской международной диаспоры (которая растёт и ширится)».

Мы не уверены, что можно объективно оценить «погруженность в соответствующую проблематику, заинтересованность в решении актуальных политических проблем Государства Израиль», тем более у претендента на ПМЖ/гражданство, никогда ранее не жившего в Израиле. И поможет ли в такой оценке «искусственный еврейский интеллект»?

***

Здесь не лишним будет привести ряд высказываний, в том числе резких, в дискуссии в фейсбуке относительно и вброса в предвыборный период “ДНК-анализа”, после поста одного из пропагандистов НДИ в группе Выборы в Кнессет  

Леонид Ах (Леонид Авербух) для Выборы в Кнессет

10 апреля в 10:17

Во первых поздравляю нас всех.5 мандатоа успех,хотя и не победа.Ликуд с позиции силы делает ничью с генералами и Натаниягу будет формировать правительство.Осадок,что таки многие “русские”,особенно молодежь,не поняли,что НДИ это и их партия или вовсе проигнорировли свой гражданский долг и не пошли на избирательные участки.Что же 16 мандатов религиозных ортодоксальных партий позволит им “выкрутить руки” любой каолиции.Так что:кто-то будет служить и воевать,а кто-то только молиться и учить тору,кто-то получит огромные деньги для своего ректората,а кто-то будет влачить жалкое существование на социальное пособие,будет выбрасывать тысячи шекелей для заключения браков за границей,сдавать анализы ДНК,мечтать о транспорте в субботу и о некашерных магазинах.Ну что ж,каждый выбирает сам себе Женщину Религию Дорогу…

Зоя Циановская 10 апреля в 10:22
Вот только не надо обобщать. НДИ – ни разу не моя партия. Так что “не нас, а вас”©
И да, не поздравления, а соболезнования нормальным людям, что эта ублюдочная партия с ублюдком-партайгеноссе снова в Кнессете. Дебилизм русскоязычных бабушек неизлечим.  
27 
Изабелла Горбатов 10 апреля в 12:21
Леонид Ах А я одна из русскоязычных бабушек, которая не голосовала и не проголосует за НДИ, которой не мешает отсутствие транспорта по субботам, которая родилась и росла в еврейской семье и с радостью восприняла закон о еврейском характере нашего государства. А когда НДИ ОПЯТЬ войдет в коалицию с религиозными партиями, я посмеюсь над вами всеми, которые видели в этой партии последний оплот защиты от религиозного засилия.  10 
Алексей Сорокин  10 апреля в 10:25  особо поражен омерзительно антиизраильско – антисемитским кампейном и электоратом НДИ. Вы сумели достичь практически невозможного: я, абсолютно светский еврей, очень либеральных взглядов, готов поддержать инициативы ретроспективной проверки права на репатриацию из бывшего СССР, ужесточение Закона о Возвращении. Думаю что пора и мне одеть кипу

Anna Minevich 10 апреля в 10:25 НДИ развалил правительство . Либерман ничего не решает . Решает Биби . Так к чему нам такая партия ?  16 

Наташа Динерштейн 10 апреля в 10:42  Anna Minevich партия нужна Либерману и каждый раз его новым солдатам. Порядочные люди долго там не выдерживают и не задерживаются. Вечером, когда он вышел к журналистам у него было жуткое лицо! Но, как всегда, согласно своему ДНК, он будет пока сидеть на заборе, улетит заграницу, не будет отвечать на телефонные звонки! Все, чтобы набивать себе цену!
11 
Сани Спектор 10 апреля в 10:58  И что можно было сделать для «своего» электората в кресле Министра обороны? Дери, Лицман которые только и делают что заботятся о своём электорате ни разу не просили ни Минобороны и ни мининдел.  8
Mihal Marina Zorovski 10 апреля в 10:59  На фига Либерман увольнялся и устроил весь бардак с выборами.что бы вернуться туда же где и был?  14
 ·
Михаил Левин 10 апреля в 11:27  5=5 Это несомнено большой успех в понимании Либермана. Развалить правительство и остаться при своих – это успех ведь мог и вообще остаться за зиг-загом. Какое министерство он теперь намерен отжать?  19
Roman Sizjakin Либерман потерял один мандат. В прошлый раз он получил 6 мандатов, в этот раз – 5.
Наташа Динерштейн 10 апреля в 11:33  Русско еврейских бабушек становится все меньше и меньше, к сожалению, а вот чисто русские репатрианты прибывают к нам и тогда антирелигиозные лозунги и ДНК идут в ход по полной!   19
אמיליה מאיר  Да сколько ж можно! Почему , зачем русская партия? Почему нужна такая партия? Зачем молодежи эта фигня???? Ау, в в какой стране живете? В России, не дай бог? Каждый год одна и та же ерунда! Уф!  10 апреля в 11:54  21
Alexander Chernitsky  10 апреля в 12:00 Молодежь умнее вас, что радует. А успеху религиозных способствовала разнузданная ксенофобская на грани антисемитизма камания НДИ, с упоминанием Гитлера и черепомерок.
Вождя религиозных было очеь легко показать им образ врага. Так что своих политтехнолов хвалите.  19
Alexander Veksler Alexander Chernitsky там взаимопомощь была, кстати.

Alexander Chernitsky Alexander Veksler Да, во всяком случае они электорат друг у друга не оттягивали, так что скандал был на пользу обеим сторонам.

Интересно, что будет с иском в БАГАЦ про ДНК? Или его отзовут еще до рассмотрения, имли он окажется очень беззубым, касающимся пары запятых в инструкциях.

Andrey Luzgin  10 апреля в 12:45 20 лет хватило понять что НДИ – это коммерческий проект Либермана  12
Наташа Динерштейн 10 апреля в 13:53   Мне непонятно только одно: откуда вдруг это желание “русскоговорящих ” об’единиться? Для чего? Создать вместе что? Помочь друг другу? Поддержать старых и одиноких людей? Матерей одиночек? Или одиноких детей, приезжающих по разным проектам, дать им теплоту и дом хоть раз в неделю! Этому учит НДИ? Или дружно ненавидеть тех, кто раньше них приехали и еще выходцев из других стран? Ну и религию, естественно! Здесь вот, все получается , кстати, на удивление, очень сплоченно! Когда и где они последний раз об’единялись после 1917 года? Мы приехали из СССР 39 лет назад и такого желания ни у кого не было. Наоборот, хотелось примкнуть и быстрее стать частью уже живущих здесь людей, жить, говорить, читать, писать, думать, как израильтянин! Ведь мы же ехали в страну Израиля!!!!! А потом вдруг…. об’единяются, и кто? Случайные приезжие, не сумевшие получить визы в другие гос-ва и по безвыходности экономического и политического положения, вспоминающие или выдумывающие себе еврейских предков! Представляю, как им это противно внутри себя! Горький смех, да и только. Люди приехали из 15 республик, это как из 15 разных стран, с разной ментальностью, культурой, взглядами на жизнь, разными оценками семьи, еврейства, если таковое, вообще, имеется. Вы, что могли об’единиться на своём предыдущем месте жительства? Да вас всех об’единяет лишь то, что в силу навязанных обстоятельств русский язык, в разной степени владения, является вашим разговорным языком. И, главное, это желание получить от Израиля лечение, передвижение без виз, пособие по старости для пожилых людей, чьи дети зачастую просто оставляют их и уезжают в более благополучные страны. Вот на этом материале и построен проект Либермана и всей его компании. И будет еще долго существовать, пока не изменят закон о возвращении и мин. абсорбции будет не в из руках! Засчет мнимого об’единения- натравливание одних на других! Много, много людей кормятся за ваш счёт! Для них это только бизнес, ничего личного!  29
Irena Velikanov  11 апреля в 06:00 Одно слово «устроились» и все понятно про автора. Мы не «устраивались» Мы приехали 30-40 лет назад, и работали, жили и дом строили. И никому тогда не приходило в голову , что мы едем «устраиваться».  14
Наташа Динерштейн 10 апреля в 14:15   Все время пополняют, везут, тащат, поэтому им и нужно министерство абсорбции.  7
Arik Maizel  10 апреля в 14:26  Да, у вас была возможность. Но когда Либерман с одной стороны 48 часов уже четыре года ликвидирует Ханию, а с другой хлопает дверью и разваливает правительство низачто, то можно и помечтать – о транспорте, о магазине со свининой. О браках в ЗАГСе.  12
Sophia Kraitsberg  10 апреля в 19:28 Вопрос надо ставить иначе. Не ОТКУДА, а КУДА приехали. И вот вам ответ: в ЕВРЕЙСКОЕ государство.  7
Sophia Kraitsberg  10 апреля в 19:26 Выкручивать руки как раз таки будет Либерман со своими шаткими 5мандатами. А наши религиозные, дай Бог им здоровья, принесли 16 (!) мандатов. Это устойчивый, сильный сектор правого лагеря, который своей тяжестью помогает держать равновесие и перевешивать левых  9
Remez Olesya 10 апреля в 22:37  Мало того , что НДИ голосовали против светских браков, так они еще и проголосовали против уравнивания пособия по инвалидности к мин з.п…. Так о чем вы вообще говорите? Может о том, что в прошлый раз Либерман говорил, что если он станет министром обороны, то в течении 3 суток он разберется с Хамасом?  6
טלי ציון    Пока вы тут “влачите жалкое существование”, Либерман поехал в Вену отдыхать, притомился на выборах.  11 апреля в 00:39 12
Irena Velikanov 11 апреля в 06:09  Крепкие ребята. Никак не закончатся. Я уж думала, в этот раз бог милует, и мы их больше не увидим в Кнессете. Есть ещё порох в пороховницах. Жаль.  15
Виктор Корецкий  11 апреля в 15:36 Либерман уволился с поста министра обороны в критическое время, спровоцировав досрочные выборы обошедшиеся в четверть миллиарда (пенсионерам и не снились такие надбавки!) – чтобы с трудом набрать то же число мандатов, усилить Шас и снова требовать тот же пост.. классический признак идиота.
4 миллиарда шекелей стоили нам эти выборы. Досрочные на 1/8-ю срока выборы вынули у нас всех из кармана полмиллиарда шекелей. И эти полмиллиарда – целиком на совести Либермана, за которого проголосовали 173000 человек – разделить на них, получится почти по 3000 на каждого проголосовавшего за НДИ. Эти деньги он у вас украл, помните об этом. 12
 Женя Фердман Соколова  12 апреля в 00:53 У Либермана аппетиты на три министерских поста, включая оборону для себя, доблестного вояку. И это при пяти мандатах. Ну так хуцпы Либерману не занимать.  5
Сергей Баумштейн 12 апреля в 02:04  Но он в Кнессете, а его русскоязычные ненавистники в жопе!
Женя Фердман Соколова  12 апреля в 02:16 @Сергей Баумштейн Достижение! “Он в кнессете!” В кнессете 120 депутатов.  5
בוריס אפליצ’וק  Прочитал этот не замысловатый текст и лишний раз убедился какая жуткая помойка эта НДИ! Сборище циничных политиканов и дебилов обьеденившихся вокруг “великой” мечты о “транспорте в субботу и некошерных магазинах”!  13 апреля в 09:51 
Виктор Корецкий  17 апреля в 08:33  выборы прошли – и теперь о Либерман забыл о ДНК и побежал к своим друзьям из Шас. А его лохи-избиратели, которых в очередной раз надули, до следующих выборов все забудут из-за прогрессирующей деменции  3

Опубликовано 17.04.2019  12:24

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (111)

Дабрыдзень! «А што там на/ва Украіне?» – цікавяцца многія з нас/вас. Доктар гістарычных навук Юрась Гарбінскі, які цяпер выкладае паліталогію ў Люблінскім універсітэце, нават пайшоў у міні-заклад (на кубачак кавы), што выйграе П.А.П. Шчыра кажучы, зараз і мне інкумбент – сітуацыйна згаджаюся з «сонцападобным»! – здаецца крыху меншым ліхам. Асабліва пасля таго, як «слугу народа» падтрымалі такія вялікія чалавеказнаўцы, як выпускніцы журфаку БДУ Г. Айзенштадт, С. Алексіевіч. Дый «двойчы адстаўнік» С. С. Шушкевіч, каторы ў чэрвені 1993 г. ужо даў быў шанс «маладому і перспектыўнаму» дырэктару саўгаса: «Зяленскі ні ў якім разе не прарасейскі тып... Калі ўкраінцы яму давераць свае галасы, то, мяркую, разбярэцца з часам ён і з унутранай палітыкай, і са знешняй» (03.04.2019). Як там нехта казаў: «калі яны супраць, то я за…»? 🙂

З другога боку, нават пройгрыш Парашэнкі дзяржаву наўрад ці разваліць. Усё-такі за пяць постмайданных гадоў у палітыкуме нашых паўднёвых суседзяў коса-крыва, але пачала вымалёўвацца парадыгма з убудаванай «абаронай ад дурня». Прадстаўнік «Руху Салідарнасці “Разам”» Вячаслаў Сіўчык, які доўга жыў ва Украіне, песімістычна глядзіць на яе будучыню ў выпадку абрання шоўмена… Але во як на развагі з папярэдняй серыі «Катлет…» адгукнуўся няўтомны сацыял-дэмакрат Анатоль Сідарэвіч (допіс ад 06.04.2019).

Ва Украіне парламенцка-прэзідэнцкая сістэма. Абранне Зяленскага не азначае адстаўку Гройсмана і яго кабінета. Зяленскаму давядзецца ісці ў Раду, каб прызначыць міністраў абароны і замежных спраў (абарона, замежныя справы і нацыянальная бяспека – прэрагатывы прэзідэнта). А ў Радзе – блок Парашэнкі і яго саюзнікі. Вынікам можа стаць тое, што ва Украіне і міністр замежных спраў, і міністр абароны будуць з прыстаўкай “в. а.”. На прыкладзе в. а. міністра аховы здароўя Украіны мы бачым, да якіх скандалаў гэта прыводзіць. Далей: в. а. могуць стаць і шэф Службы бяспекі, і, здаецца, начальнік генштаба ды і сакратар Рады нацыянальнай бяспекі і абароны.

Не выключаныя канфлікты паміж кабінетам міністраў, на баку якога большасць Рады, і прэзідэнтам. Так, сапраўды пахне “шатдаўнам”.

Сабатаж таксама не выключаны. Каманды ў Зяленскага няма. Пасадзіць кампетэнтных людзей на ключавыя пасады нават Каламойскі з яго сувязямі не зможа. Ды калі адны людзі Каламойскага пачнуць тыя пасады займаць, гэта выкліча скандал і на рэпутацыю Зяленскага не спрацуе.

Не забывайма: наперадзе – выбары ў Раду. Інтэрвал паміж прэзідэнцкімі выбарамі і выбарамі ў Раду апаненты Зяленскага-прэзідэнта выкарыстаюць на ўсю катушку, каб паказаць яго некампетэнтнасць, каб атрымаць у Радзе большасць і звязаць яго па руках і нагах. Гройсман – граматны менеджар, гаспадарнік – можа выставіць Зяленскага дурнем. І яму дапамогуць дасведчаныя ў пытаннях эканомікі і фінансаў Парашэнка ды іншыя. Зняцце Турчынава з пасады сакратара РНБіА таксама не пойдзе Зяленскаму на карысць. Не ведаю, што з аўтарытэтнасцю ў арміі генерала Палтарака, але такое адчуванне, што Палтарак пад Зяленскім скакаць не будзе. І шэф МЗС Украіны Клімкін таксама. Усё-ткі прафесіяналы…

Таму будзем спадзявацца, што Зяленскі на пасадзе прэзідэнта Украіны не наламае дроў, што яму не дадуць гэта зрабіць. А калі пачне ламаць дровы, не выключаны трэці майдан. Зяленскі павінен узяць гэта пад увагу. Вядомы публіцыст Віталій Портнікаў нагадаў нядаўна: прэзідэнт Украіны, які не ішоў кампрамісы, на саступкі, апынуўся ў Растове.

Іншы наш паважаны аўтар у апошнія дні 2018 г. выпусціў кніжачку-білінгву… (Мінск, выд-ва Сіўчыкава, 99 экз.)

Не так маркотна ад выбару паміж Хлестаковым і Гараднічым, які маюць ажыццявіць украінцы 21.04.2019, як ад таго, што ў першым туры, 31.03.2019, ім выпала сартаваць ажно 39 кандыдатаў. Цікава, што і да ізраільскіх парламенцкіх выбарах 9 красавіка дайшлі 39 перадвыбарчых спісаў. «Супадзенне? Не думаю» (С). Нешта супольнае ў палітычнай культуры Украіны і Ізраіля такі ёсць, і вышэйпададзеныя лічбы гавораць, па сутнасці, пра няўменне кандыдатаў цвяроза ацэньваць свае магчымасці і/або пра нежаданне дамаўляцца, ісці на кампрамісы, каб стаць мацнейшымі. Так, адзін кандыдат & адна партыя – блага, але 39, калі балатуюцца «і жук, і жаба», не намнога лепей. Зразумела ж было заранёў, што на нешта ўплываць здатныя толькі сілы з першага тузіну… Зняверанне выбарцаў, якія, падтрымаўшы аўтсайдэраў, змарнавалі свае галасы, шкодзіць, урэшце, усёй сістэме.

Многія скажуць: «замежнікі самі разбяруцца, трэба думаць пра Беларусь». Дык я і думаю… Нават цяпер, у «замарожаным» грамадстве, калі быццам бы ёсць адзіная мэта (скінуць «самі-ведаеце-каго»), тузін тутэйшых партый & палітызаваных суполак не шукаюць паразумення, што чарговы раз засведчылі як адсутнасць уцямнай рэакцыі на мае «сакавіцкія тэзісы», так і разборкі вакол святкавання Дня Волі. Што ж будзе пасля «перамогі», калі, нібы тыя грыбы пасля дажджу, вылезуць новыя партыі й партыйкі?

Пётр Рэзванаў з Мінска скептычна паставіўся да аналогіі паміж «перабудовай» і цяперашняй эпохай у Беларусі і Расіі: «Як на мой густ, ёсць асноўная розніца (не толькі для ўсходняй суседкі, але для ўсяго СНД). У познім СССР, паводле Уладзіміра Мілова, можна было сустрэць мноства людзей, шчыра перакананых, што калі нешта паправіць і вярнуцца да ленінскіх каранёў, то сістэма можа выплыць. Зараз такіх людзей няма. Перабудова і тое, што было за ёй – унікальная гістарычная з’ява, і я не ведаю, ці паўторыцца яна калі-небудзь і дзе-небудзь».

Не адмаўляю таго, што «вяртацца да ленінскіх каранёў», як пры Гарбачову, зараз ніхто не плануе, але ж поўнай тоеснасці двух перыядаў у гісторыі не здараецца ніколі. Перабудову ў СССР канца 1980-х дапушчальна трактаваць і як змаганне кагорты «камсамольцаў» (умоўна – маладых цынікаў, якія ставілі на бізнэс, падтрымку «інтэлектуалаў», нацыяналістычных рухаў) з пакаленнем «ідэйных». У гэтым сэнсе «перабудова» ў Сінявокай не за гарамі: заўзятых лукашыстаў усё менш, і іх няўклюдныя крокі, здаецца, ужо замінаюць патэнцыйным наступнікам дзяліць/захоўваць/памнажаць маёмасць. Будуць, відавочна, і спробы падлабуніцца да тутэйшай (шм)інтэлігенцыі – дый ужо назіраюцца гэткія спробы, напрыклад, у форме «мяккай беларусізацыі».

Па-мойму, курапацкі выпадак упісваецца ў гэтую няхітрую схему. Калі прыняць яе, то выходзіць, што «новая хваля» чынавенства ішла на саступкі, ухваліла помнік, усталяваны ў лістападзе 2018 г., etc. «Старая» вырашыла адыграцца на шэрагу крыжоў вакол Курапацкага лесу – 04.04.2019 іх было дэмантавана сем дзясяткаў.

Cакратарыят арганізацыі, да якой належу (СБП), у той жа дзень прыняў заяву, дзе «выказвае абурэнне з прычыны зносу крыжоў на тэрыторыі народнага мемарыялу “Курапаты”. Замест належнага ўшанавання месца масавых расстрэлаў улада працягвае барацьбу з нацыянальнай памяццю і стварае глебу для канфрантацыі». З духам гэтай заявы я згодзен, а з літарай… не так усё проста. Па-першае, як няма іншых казыроў, апрача абурэння, то і яго, мабыць, лепей прыхаваць да лепшых часоў (небеспадстаўна заўважыла Наталля Сівіцкая ў фэйсбучных каментах: «Толку з вашага абурэння»). Падобна, пры зносе быў парушаны закон, дык няхай бы загаварылі найперш адвакаты. Па-другое… «улада» бывае розная, і мы дажылі да часу, калі міністэрскія чыноўнікі маюць адну пазіцыю, а група дэпутатаў парламента – іншую.

Пры ўсёй павазе да часткі пратэстоўцаў (перапрашаю, цяжкавата паважаць людзей, якія лепяць герояў з С. Булак-Балаховіча й Р. Шухевіча), не думаю, што 4 красавіка стане пераломнай датай у адносінах «грамадзянскай супольнасці» і дзяржавы. З паводзінамі ўладных органаў у Курапатах прыйдзецца лічыцца надалей, хоць асобныя гарачыя голавы ў час прыкрых падзей заявілі, што «гэтай уладзе няма месца на зямлі!» Усё ж летась шыльда з надпісам «Рэспубліка Беларусь. Гісторыка-культурная каштоўнасць. Месца згубы ахвяр палітычных рэпрэсій. 30-40-я гады ХХ ст. Прычыненне шкоды караецца па закону» з’явілася ва ўрочышчы, як і «міністэрскі» помнік (гл. здымкі тут).

Уваходы ў Курапаты з боку Мінскай кальцавой дарогі, 09.04.2019

Эмігрант Зянон 04.04.2019 выдаў наступны прагноз: «Наступны этап вайны варвараў – агараджэньне сеткай тэрыторыі магільніка, забарона доступу людзям на тэрыторыю Мэмарыяла і поўнае зьнішчэньне ўсіх памятных крыжоў над магіламі расстраляных. Чарговы этап – зьнішчэньне ўсіх масавых магіл…». Але тут непрыхаваны гандаль страхамі; прынамсі на сёння доступ у Курапацкі лес не закрыты, і сотні крыжоў «народнага мемарыяла» стаяць, дзе стаялі. Тым часам мінчукі Павел Севярынец, Мікалай Статкевіч і Макс Вінярскі зноў селі «на суткі» 🙁

На «Галгофе» (у цэнтры ўрочышча); адмыты ад свастыкі помнік з надпісам на ідышы. Здымкі 09.04.2019, 13:45.

Агароджа… а ці так гэта шкодна, (паспрабаваць) вызначыць дакладныя межы тэрыторыі? Яшчэ ў пачатку 2002 г. Марат Гаравы прапаноўваў: «Курапаты трэба агародзіць. Вакол брамы маглі б з’явіцца памятныя знакі розных канфесій, у тым ліку іудзейскай, а недалёка ад лесу – музей трагедыі беларускага народу ў ХХ стагоддзі».

Усё яшчэ – як і ў снежні 2018 г. – спадзяюся на тое, што кампрамісы магчымыя, і ўрад рана ці позна выдзеліць магутную апаратуру (цеплавізары?) для пошуку парэшткаў у Курапатах. Трэба ўсё ж даць рады з несамавітай «вілкай» у колькасці ахвяр – ад сямі тысяч да ста і болей. Пошукавая група, аснашчаная сучаснымі сродкамі, якіх не мелі даследчыкі 1980–90-х гадоў, магла б атрымаць наступнае заданне: устанавіць лік расстраляных з дакладнасцю +/-10–20%.

Ніна Багінская і Вячаслаў Сіўчык дзяжураць ля ўезду ў рэстаран «Поедем поедим», 09.04.2019, 14:20

Увосень 2018 г. парадыйная «Парція памяркоўных цэнтрыстаў» (нехта скажа, што яна створана true-змагарамі для «палявання» на апалітычнае насельніцтва, ды верыць не абавязкова) выступіла з ініцыятывай правесці рэферэндум дзеля выхаду Беларусі з «Саюзнай дзяржавы». Не прайшло і паўгода, як паліттусоўка «Уперад, Беларусь!», кіраваная памочнікам дэпутаткі Ганны Канапацкай, таксама прапанавала нешта падобнае… Па-дзеля мяне, не так памысна было б выйсці з той «СД», запачаткаванай у снежні 1999 г., як уступіць у саюз з морскімі суседзямі – Украінай, Літвой. Тым не менш я падпісаўся пад зваротам. Карысці ад «СД» ніколі не адчуваў; кажуць, пад ейным дахам раздаюцца літаратурныя прэміі, але ніхто з маіх таварышаў іх не атрымліваў. Празрыстая мяжа з Расіяй? Дык я і да снежня 1999 г. без праблем выбіраўся ў Маскву (восень 1995 г.) і Вяліж (лета 1999 г.)…

Ясна, з такімі тэмпамі, як тут, нерэальна набраць 450 тыс. подпісаў, нават віртуальных. Між тым арганізацыя «народнага рэферэндуму» вымагае адпаведнай колькасці аўтографаў на паперы… Лепей бы Канапацкая & Со. звярнулі ўвагу на план удасканалення канстытуцыі РБ, для рэалізацыі якога трэба ўтрая менш подпісаў. Аднак хто я такі, каб настойваць? Хай робяць хоць нешта – «не дагоняць, дык сагрэюцца».

* * *

Надышоў красавік, а з ім і традыцыйны для Беларусі «Фэст экскурсаводаў». Сёлета ён юбілейны = Х. Не магу не адзначыць тэматычныя экскурсіі, што мусяць адбыцца ў бліжэйшыя дні для шырокай публікі: 13.04.2019 – «Гісторыя вёскі Ленін» (збор каля мемарыяльнага комплекса «Ахвярам Ленінскага гета» апоўдні); 14.04 – «Стаўбцоўскае яўрэйства» (пл. Леніна ў Стоўбцах, з 11.00); «Як вучыліся яўрэйскія дзеці колькі стагоддзяў таму ў Мінску» (ст. метро «Няміга», з 12.00), «Халакост і яўрэйскае супраціўленне на Навагрудчыне» (Навагрудак, пл. Леніна, тадысама); «Гісторыя яўрэяў горада Гродна» (Вялікая Харальная сінагога, з 13.00), «Яўрэйская спадчына Віцебска» (тэатр «Лялька», з 15.00). Многа дзе нават рэгістрацыі не патрабуецца…

Дзіўна ці не, але нацыянальны прававы партал pravo.by выправіў памылкі ў тэксце Канстытуцыі РБ, адзначаныя ў «Катлетах & мухах» 11.03.2019. Рэспектую! 😉

«Вольфаў цытатнік»

«Такі праект, як каланізацыя Марса, найперш патрабуе вырашэння палітычных і эканамічных праблем на Зямлі» (Станіслаў Лем, 2004)

«У пачатку 1990-х адбылася рэстаўрацыя чынавенства старога рэжыму. Былыя партыйныя бонзы прыйшлі…» (Юрый Мамін, 06.04.2019)

«Палітычны працэс – не адладжаны будзільнік» (Павел Катаржэўскі, 08.04.2019)

Вольф Рубінчык, г. Мінск

09.04.2019

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 09.04.2019  23:41