Tag Archives: «Народный референдум»

Обращение Зеленского к белорусскому народу (утро 27 февраля)

На 4-й день вторжения России в Украину и начала жестокой войны, появилось  заявление пресс-секретаря Путина Дмитрия Пескова, что российская делегация приехала в Гомель для переговоров с Украиной.

После этого Зеленский выступил с обращением к белорусскому народу.

Искренне желаю Беларуси снова стать такой же доброй и безопасной, какой ее еще недавно все видели. Сделайте правильный выбор – это главный выбор вашей жизни.

Конечно же, мы хотим мира. Мы хотим встречаться, мы хотим окончания войны. Варшава, Братислава, Будапешт, Стамбул, Баку – это все мы предложили российской стороне.

Да и любой другой город нам подходит – в стране, с территории которой не летят ракеты. Только так переговоры могут быть честными и могут действительно закончить войну”.

4 дня назад именно с белорусской территории пошли крылатые ракеты, самолеты, вертолеты, техника, били по нашим домам, били по нашим жизням. Пошла тяжелая техника. И это страшное дежавю. Киев атаковали в 4 утра, у кого-то такое чувство юмора, как в 1941 году. Вы спали, братья белорусы. А мы проснулись. Но вы и сейчас спите. А мы с этого момента уже не ложимся. Потому что мы боремся за свою страну, за свою свободу

Если бы с вашей территории не было агрессивных действий, мы могли бы говорить в Минске, в вашем городе. Когда вы были нейтральными, мы говорили в Минске

На войне, которая идет сейчас, вы с нами не на одной стороне, увы. С вашей территории войска Российской Федерации по Украине запускают ракеты. С вашей территории убивают наших детей, разрушают наши дома. Пытаются взорвать все, что было построено за десятилетия. Кстати, не только нами, но и нашим отцами и дедами

 

***

Посетив избирательный участок во время “народного референдума”, белорусский диктатор прокомментировал выступление украинского президента:

Он сегодня выходит, и начинает обращаться к белорусскому народу. Он пусть обращается к украинскому народу и отвечает за то, что происходит в Украине.

К кому он обращается? Мы же по-человечески всегда относились к украинцам. Мы все делали. Что мы получили? И он сегодня выходит в этой сорочке или в майке и начинает обращаться к белорусскому народу. Так к белорусскому народу есть кому обращаться. Он пусть обращается к украинскому народу и отвечает за то, что происходит сегодня в Украине.

Я бы даже сейчас это не назвал «война». Это конфликт. День-два – будет война. А через три дня – мясорубка.

Опубликовано 27.02.2022  11:20

Рэферэндум-2022. Як усё будзе

22-02-2022  Філіп Дымаў

Займальная футуралогія для чарговай электаральнай кампаніі ў Беларусі.
.

.

Рэферэндумы ў Беларусі праходзяць з такой зайдроснай рэгулярнасцю, што ўжо наездзілі глыбокую сюжэтную каляіну. Спадзявацца, што 27 лютага будзе неяк інакш, не даводзіцца, таму прадказаць сцэнар і элегантныя вынікі можна ўжо сёння.

Пакуль гэтага не зрабілі іншыя, зробім мы.

Як пройдзе плебісцыт-2022, сэнс якога мала хто разумее? Ці перашкодзяць праплачаныя ворагі свабоднаму волевыяўленню беларускага народа? Ці падтрымаюць простыя людзі звышдэмакратычную прапанову культываваць у Канстытуцыі ўлюбёны Усебеларускі народны сход?

Аб гэтым і іншым — у кароткіх тэзісах насустрач усеагульнаму галасаванню з рэкорднай яўкай і трыумфальным вынікам.

Датэрмінова — шчыльнымі радамі

Дзяржаўная свядомасць беларускіх выбаршчыкаў набыла такі касмічны ўзровень, што прэмію ім не давай на працы — толькі дазволь прагаласаваць за светлую будучыню датэрмінова. Па супадзенню, сутнасць якога яшчэ не спасцігнулі сацыёлагі, асабліва невыносную прагу да заўчаснага волевыяўлення маюць пэўныя катэгорыі грамадзян. Гэта супрацоўнікі бюджэтных устаноў, студэнты, што пражываюць у інтэрнатах, людзі ў пагонах самага рознага сілавога профілю.

Узорны імпэт да такога кшталту галасавання традыцыйна праяўляюць салдаты беларускага войска. Ужо колькі гадоў дасведчаныя «дзяды» перадаюць «салагам» у казармах спрадвечную электаральную мудрасць: служыш тэрміновую — галасуй датэрмінова.

На мінулых прэзідэнцкіх выбарах, ад якіх краіна дагэтуль не можа акрыяць, папярэдне — не чакаючы 9 жніўня — выбарчыя ўчасткі наведалі амаль 42 працэнты беларусаў. Няма аніякага сумневу, што цяпер адзіны парыў не будзе слабейшым. Памятаючы, як краіну спрабавалі разбурыць зламысныя і сквапныя англасаксы, нашы людзі пачэсна выканаюць і перавыканаюць свой грамадзянскі доўг. Нельга нават выключаць, што датэрміновая яўка на рэферэндуме-2022 складзе не менш за 50 працэнтаў.

Поўная празрыстасць

Каб менш плявузгалі паклёпнікі, наракаючы на нацыянальныя асаблівасці беларускага волевыяўлення, цяперашні плебісцыт пройдзе ў беспрэцэдэнтна адкрытым фармаце. Нічога не будзе перашкаджаць шчыраму галасаванню — ні сумнеўныя назіральнікі з дуляй у кішэні, ні нават фіранкі на кабінках для электаральнага інтыму. Адмыслова каляровыя бюлетэні ўвогуле ёсць прагрэсіўнае новаўвядзенне, якога няма нідзе, у тым ліку ў краінах хвалёнай заходняй дэмакратыі.

Як і раней, толькі з большым размахам, рэферэндум аточаць увагай супрацоўнікі ўнутраных спраў. Бяспека перш за ўсё, асабліва, калі навокал ворагі, таму ўжо абвешчана: міліцыя з народам на кожным выбарчым участку. А камісіі, якія потым сумленна палічаць галасы, пад пільнай аховай МУС і ветэранаў МУС, каб не было як тады. Спецыяльна для іх у патрэбным месцы ўсталююць кнопкі трывожнай сігналізацыі, і пасля гэтага ўжо дакладна любы ўчастак будзе непрыступны як сховішча золата-валютных рэзерваў.

Узровень асабістай бяспекі членаў гэтых самых камісій сягне на небывалыя вышыні яшчэ і за кошт эксклюзіўнага ноу-хау. Прозвішчы тых, хто пастаўлены забяспечваць арыфметыку на рэферэндуме, вырашылі засакрэціць. Слушна: абарона персанальных дадзеных прадугледжана законам, і хто там лічыць і падпісвае пратаколы, абывацеля тычыцца не павінна.

Любімую не аддадуць з вялікім працэнтам

Ці не галоўная інтрыга ўсенароднага волевыяўлення 27 лютага традыцыйная — з якім велізарным працэнтам пераможа новая рэдакцыя Канстытуцыі? У якіх лічбах то-бок знойдзе сваё адлюстраванне калектыўнае жаданне беларусаў жыць паводле новага Асноўнага Закона. Год народнага адзінства скончыўся, але ж рэха яго адназначна запланавана на бліжэйшую нядзелю, і любы сумленны грамадзянін гэта ведае дакладна.
У чым можна быць стопрацэнтна ўпэўненым, дык гэта ў карціне прагнага ўдзелу электарату ў рэферэндуме.
Нават калі датэрмінова прагаласуе адна палова паўналетніх беларусаў, то на асноўны дзень застанецца ж палова другая. І тэлекамеры дзяржаўных медыя беспамылкова зафіксуюць зашкальвальны ажыятаж, і ўжо пасярод нядзелі ні ў каго не застанецца сумневаў у чарговай аглушальнай перамозе дзеючага курса.

А выніковыя працэнты, якія трывала ўвойдуць у гісторыю беларускай дзяржаўнасці… Калідор элегантнасці аднолькава добра ведаюць і ў Мінску, і ў Пінску, і ў Валожыне, і ў вёсцы Малюкі Воранаўскага раёна. Гэта дзесьці паміж 75 і 80 адсоткамі, што заўсёды дэманструе ЦВК пасля ўдалага падліку бюлетэняў. Імаверна, у гэтых межах фінішуе і цяперашняе галасаванне, аднак розніца з мінулымі кампаніямі ўсё ж будзе — і вельмі адчувальная. Пераможныя лічбы гэтым разам агучыць не Лідзія Ярмошына, якая сышла на пенсію з пачуццём выкананага доўга, а новы старшыня ЦВК Ігар Карпенка — у яго яшчэ ўсё наперадзе.

Пратэсты — толькі за мяжой

Яшчэ адна прыкмета часу: як толькі дзе на гарызонце пачынае маячыць нейкае важнае галасаванне — сілавыя структуры пачынаюць рыхтавацца да выступаў разнастайных адшчапенцаў, якім заўсёды і ўсё не так. Зараз будзе тое самае, аднак ці вырашацца беларусы пратэставаць супраць загадзя вядомых вынікаў рэферэндуму, вялікае пытанне.

Ды што там: у сённяшніх умовах, калі будзь якая праява незадаволенасці прыраўноўваецца да злачынства, марна чакаць хаця б мінімальнай вулічнай актыўнасці. Выглядае, што ў выпадку чаго, пратэсныя настроі будуць падаўляцца на месцы, не адыходзячы ад выбарчых участкаў. Рэсурсу хопіць, добраахвотныя дружыны БРСМ пацвердзяць.

Да актыўнасці, зрэшты, ніхто і не заклікае. Штабы Святланы Ціханоўскай і Паўла Латушкі агітуюць за далікатны супраціў — тыя самыя два крыжыкі ў бюлетэнях. Віруе ў грамадзянскай супольнасці і іншая, даўно вядомая, ініцыятыва — не хадзіць ні на які рэферэндум, бо байкот. Абодва падыходы маюць як плюсы, так і мінусы, а як у выніку плюс на мінус накладзецца, пакуль сказаць складана.

А вось што немінуча адбудзецца 27 лютага, дык гэта пратэставае пікетаванне за мяжой, хутчэй за ўсё — каля беларускіх амбасадаў. Дэструктыўныя палітэмігранты і іншыя экстрэмісцкія экстрэмісты абавязкова пакажуць, як трэба не любіць радзіму. Іх шматлікасць і няўрымслівасць не выклікае пытанняў нават у патрыятычных прапагандыстаў, таму відовішча абяцае быць уражвальнае.

Але і тут улады прадугледзелі контрмеры ва ўстаноўленым парадку і ў межах дзеючага заканадаўства. Узялі ды пазбавілі права голасу беларусаў замежжа, юрыдычна замацаваўшы за імі статус «лішніх людзей». Сярод аргументаў згадваецца неспрыяльная эпідэміялагічная абстаноўка, то якія пытанні: усё дзеля вашай жа бяспекі. І дзеля светлай будучыні Беларусі, дзе няўгодным месца няма.
Апублiкавана 22.02.2022  09:20

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (70d)

Люты 2018 г. у Беларусі – месяц выбараў, што само па сабе смешна. Таму спецыяльна весяліць нікога намераў не маю… «Как мы тут живём / Великая тайна / Все кричат: “вира” / А выходит “майна”» (БГ).

…Справа «рэгнумаўцаў» 02.02.2018 завяршылася абвінаваўчым прысудам. Амбівалентным – усім публіцыстам выпісалі адтэрміноўку (тры гады) і выпусцілі на волю, як бы распісаўшыся ў непамыснасці ўтрымання іх пад вартай цягам 14 мес. З другога боку, за новыя «экстрэмісцкія» матэрыялы кожны з няшчаснай тройкі можа зноў надоўга адправіцца ў турму.

Шмат у чым не згодзен з асуджаным Cяргеем Шыптэнкам, аднак ён слушна пракаментаваў вырак: «Наша справа ўскрыла ўсю заганнасць сістэмы і асобных яе элементаў». Насамрэч, мінінфармацыі з яго «кішэннай» экспертнай камісіяй наскардзілася ў праваахоўныя органы, якія даверыліся «спецыялістам»… Беларускія выданні, як урадавыя, так і не, даверыліся «зліву» ад сілавікоў і пачалі «мачыць» арыштаваных задоўга да суда. Пракурор і суддзя не спрабавалі разабрацца ў справе, хоць фармальна і заслухалі «экспертаў» (цётачак няпэўнай кваліфікацыі, далёкіх ад праблематыкі міжнацыянальнай варожасці). Грамадства атрымала чарговы пасыл ад «сістэмы»: «менш думайце; калі думаеце – не запісвайце, калі запісваеце – не публікуйце».

У цэлым удумліва прааналізаваў сітуацыю перад прысудам калумніст tut.by Арцём Шрайбман, хаця мяне засмуцілі наступныя яго развагі: «Калі ўлада спадзявалася знайсці новых хаўруснікаў у дэмакратычным лагеры, то дарэмна. Усе разумеюць, што арсенал крымінальных захадаў, пад якія сёння трапілі трое прарасійскіх публіцыстаў, заўтра можа быць разгорнуты назад у бок празаходніх». Не варта вязаць у адзін вузел дэмакратычныя і «празаходнія» погляды, дый не ўсё «дэмакраты» разумеюць небяспеку прысуду. Многа ў іх «лагеры» было злой радасці, яна не зусім згасла. Праўда, пястун д-д-дэмакратычных сайтаў, «дарадца па нацбяспецы» Андрэй П. змяніў рыторыку; калі ў снежні 2016 г. ён падтрымліваў улады, толькі што нагамі не лупячы затрыманых і тых, хто сумняваўся ў іхняй віне, то цяпер, атрымаўшы новую «ўводную», заявіў 05.02.2018: «яны сядзелі год, хаця відавочна, што ніякай неабходнасці ў гэтым не было… думаю, што ад самага пачатку гэтая справа была не прававой з’явай, а выключна палітычнай». Але шквал інсінуацый у канцы 2016 – пачатку 2017 гг. не мог не пакінуць следу на мазгах жыхароў года 2018-га, і вось у каментах да артыкула пра вырак чытаю: «Позор предателям Беларуси!!! Надеюсь недолго будут на свободе» (+116-47), «Если всех таких писак отпускать – завтра Беларусь станет опять частью России...» (+91-26), «Теперь у этих колумнистов один путь – на Восток. Ибо отсрочку заменить как два пальца. Пусть прут в Ростов и оттуда пишут свои душещипательные тексты» (+35-13). З красавіка 1995 г., калі пабітыя дэпутаты дэманстравалі траўмы калегам па Вярхоўным Савеце, а Мікалай Дземянцей (кіраўнік Беларусі ў 1989-1991 гг., by the way) і яго паплечнікі сыкалі: «Мала далі!», ахвоты вырашаць канфлікты шляхам перамоў у палітызаванай публікі не пабольшала.

Cтарая сістэма, асабліва ідэалагічная, паціху ідзе ўразнос, а нічога новага з яе не вылупліваецца. Тыя «эксперты», якія заўважаюць у звальненнях міністраў, рэдактараў etc. пабудову «новай медыйнай вертыкалі», яўна кагосьці падманваюць (пачынаючы з сябе?) Хутчэй трэба чакаць закаснення старых мадэляў. Былыя кіраўнікі «Сов. Белоруссии» ды БТ рабілі свае адыёзныя справункі не без фанатызму, з прыцэлам на папулярнасць, і часам маглі кагосьці-там-мабілізаваць шляхам «паветрана-кропельнага заражэння» (ужо гучала прапанова ўзяць Якубовіча ў газету «Берега» спецкарам, гл. камент ад Iossi Schkr :)). «Новыя» ж твары больш выдаюць на ардынарных чыноўнікаў-прыставанцаў. Той жа Іван Эйсмант, пастаўлены кіраваць Белтэлерадыё, муж лукашэнкаўскай прэс-сакратаркі, – хіба ён, знітаваны са сваёй суджанай, наважыцца на нестандартныя, пагатоў рызыкоўныя крокі? Ну, а Дзмітрый Жук, які, прыйшоўшы на пасаду галоўнага ў «СБ», адразу абмежаваў магчымасць каментаў на сайце сваёй газеткі? «Новая вертыкаль», наадварот, па ідэі мусіла б стымуляваць зваротную сувязь. Сам я ніколі нічога на sb.by не пісаў – мне за дзяржаву тэндэнцыю крыўдна.

Адно цешыць – у беларускай цэнзурнай сетцы (і ў інтэрнэт-сеціве таксама) не бракуе прарэхаў – іх, бадай, нават больш, чым у расійскім аналагу. Вось зыркі прыклад – дазволілі ў тутэйшых сінематэках «Смерць Сталіна» (2017), і свет не перакуліўся. Водгукі ад гледачоў Мінска збольшага прыязныя.

Паглядзеў «крамольнае», са званіцы мінкульта РФ & РПЦ, кіно і я – не выходзячы з дома… Фільм як фільм; сатыра на Сталіна лепшая ў Салжаніцына («У крузе першым»), а гумар з удзелам Язэпа Вісарыёныча, бадай, не горшы ў Сяргея Салаўёва («Чорная ружа…», 1989). Мне цяжка згадзіцца ca Станіславам Бялкоўскім, маўляў, «першы раз, калі Сталіна ўдалося зрабіць смешным, гэта быў фільм “Смерць Сталіна”». Для камедыі твор Арманда Іянучы занадта сур’ёзны, для экскурсу ў мінулае – занадта павярхоўны і мітуслівы. Безумоўна, такія кіны маюць права на існаванне, але мне ўспомнілася, як да нас у ЕГУ (канец 1990-х) прыязджаў французскі лектар, спец па гісторыі СССР. Перад студэнтамі ён вымаўляў прозвішчы Ejov і Joukov так: «Еёў», «Юкаў». Небараку ніхто ў Францыі не расказаў, як называліся не апошнія па значнасці асобы ХХ ст.; зрабіць гэта выпала ў Мінску мне… Я к чаму: калі разглядаць замежны прадукт як спробу падштурхнуць нас, тубыльцаў постсавецкай прасторы, «смеючыся, развітацца з мінулым», то не, дзякуй. Калі ж «звышзадача» проста ў тым, каб дэсакралізаваць уладу і яе носьбітаў (на манер «Yes, Minister» Ліна & Джэя або ранейшыx фільмаў Іянучы, згаданых тут), то яна збольшага ўдалася. А дэсакралізацыя ўладных дачыненняў зараз насамрэч патрэбная; ужо дзеля яе тутэйшым пракатчыкам варта было, насупор меркаванню калумніста «Белгазеты», закупляць «вульгарны» фільм.

Дэсакралізацыя – не самамэта; я выступаю яшчэ і за «шахматызацыю» палітыкі ў РБ (мімаходзь расшыфрую – хочацца рацыянальнасці, мерытакратыі…) Дзе на ўсё набрацца кадраў-пасіянарыяў ва ўмовах «патрыярхальна-падданіцкай» палітычнай культуры, пытанне ледзь не касмічнага маштабу.

14 лютага з дапамогай рэдактара belisrael.info я запусціў у фортку у мордакнігу абяцанне з’есці ўласны гадзіннік, калі намстаршыні АГП Мікалай Казлоў 18.02.2018 праб’ецца ў Мінгарсавет. Гадзіннік застаўся цэлы. Абяцаў патлумачыць свой «песімістычны» прагноз – тлумачу.

Кейс М. Казлова, яшчэ 10 гадоў таму дзейнага падпалкоўніка міліцыі, у нечым унікальны – і ўадначас тыповы. Здаралася, што былыя прадстаўнікі «сістэмы» пераходзілі ў «апазіцыю»; аднак сярод старшых афіцэраў міліцыі такія трансферы ўсё ж рэдкасць. Ясна, адміністрацыя апрыёры не гарыць жаданнем пускаць у дэпутаты чалавека з досведам следчай дзейнасці, да таго ж такога, які ўспрымаецца ёй як «здраднік» (у 2008 г. сп. Казлоў намагаўся прадухіліць фальсіфікацыі на ўчастку, давераным яму для аховы, і атрымаў прачуханку ад начальства; у 2009-м зволіўся з «органаў»). Агулам, з сярэдзіны 1990-х выбары ў РБ ладзяцца не для таго, каб ставіць пад пагрозу «стабільнасць», г. зн. уладу лукашэнцаў. Гэта больш-менш аб’ектыўныя перашкоды, але існавалі і суб’ектыўныя.

М. Казлоў – адзін з кіраўнікоў партыі, якая разглядае сталічны гарсавет як трамплін для чагосьці больш сур’ёзнага… Але ж выбарцы – пераважная частка – трактуюць гарсавет усё ж як прыладу для вырашэння лакальных праблем. Ва ўлётцы Казлова, закінутай мне ў паштовую скрыню на Кахоўскай (дзён за пяць да 18-га), пра тыя праблемы амаль нічога не сказана – бракуе «зазямлення».

 

Здымак, на якім кандыдат нагадвае Пятра Машэрава, мелаваная папера – усё гэта няблага, але некаторыя з 4000 атрымальнікаў улёткі – сюрпрыз! – цікавяцца і кантэнтам… Цытаваць крэатыў не стану; паверце, ад яго няма ўражання, што кандыдат прагне перамогі. Асобныя чытачы, патэнцыйны электарат М. К. – я ў тым ліку – зусім не пайшлі на ўчасткі для галасавання.

Сёлета М. Казлоў разам з партыйным «шэфам» зноў абвясціў пра парушэнні ў акрузе; на іхнюю думку, ля гімназіі № 34 круцілася «карусель». Пераканаўчых доказаў таго, што жанчынкі на лябедзькавым відэа галасавалі па колькі разоў і/або на чужым участку, прадстаўлена, аднак, не было. Таптанне ўдзень 14.02.2018 ля гімназіі групы асоб («куратарка» трымала ў руках спіс) можа тлумачыцца «добраахвотна-прымусовым» датэрміновым галасаваннем, якое нярэдка практыкуецца ў дзяржаўных арганізацыях разам з навязлівымі рэкамендацыямі, каго выбіраць. З’ява таксама агідная (мякка кажучы, не робіць гонару «Белтэлекаму», калі ён гэтым займаецца), але ўсё ж не «карусель», не прамая фальсіфікацыя народнага волевыяўлення.

Cумна, але факт: АГП за апошнія …ццаць гадоў паказала сваю няздатнасць даваць адпор выбарчай машынерыі (як было ў 2004 г., пісаў тут). Зрэшты, не толькі АГП… Штораз прымаюцца гучныя заявы пра несумленныя выбары, «а Васька слушает, да ест».

Цяжка разлічваць на прагрэс у такой далікатнай сферы, як выбары, калі гражданы павязаны па руках-нагах на працоўных месцах. Многім актывістам, як мне здаецца, ямчэй паказваць дулю якой-небудзь Ярмошынай (не кажучы пра знакамітыя турнэ па Брусэлях і прочых Страсбургах), чым бараніць правы работнікаў у сябе пад носам.

Яшчэ многа дзе ў Беларусі заключаюцца калектыўныя дагаворы; амаль ва ўсіх выпадках яны не выконваюцца напоўніцу. Партыя, што абапіралася б на ячэйкі незалежных прафсаюзаў (або проста суполкі незадаволеных работнікаў), стала б рэальна масавай. Лідару такой партыі не прыйшлося б гойсаць з дыктафонам па Кіеўскім скверы ды крычаць «Воўкі!» «Злачынцы!»

Карціць азірнуцца на 4-5 гадоў… Тады актыўна форсілася ідэя «Народнага рэферэндуму». Aрганізатары – БНФ, pyx «За свабоду», «Гавары праўду» і інш. – збіралі подпісы за шэсць пытанняў: «кампанія “Народны реферэндум” мае намер сабраць 500 тысяч подпісаў грамадзян, ад якіх улада “адмахнуцца ўжо не зможа”» (дэкларацыя ад 29.01.2014). І не сабралі нават чвэрці ад заяўленай колькасці, і ўлада адмахнулася, і фінішавала кампанія ў снежні 2015 г. не без скандалу… Калі ўжо «альтэрнатыўныя сілы» ў Беларусі паразумнеюць, га?

А крыху вышэй можаце бачыць абяцанку ад Нацыянальнага агенцтва па турызму, арганізацыі мінспорту РБ. Звыш года таму з’явіўся ролік НАТ для патэнцыйных турыстаў. Тады ж, у канцы студзеня 2017 г., нехта з НАТ напісаў, абы напісаць: «відэа на англійскай… з’явіцца ў найбліжэйшы час, зараз працуем над перакладам 🙂» Падобна, года не хапіла, каб пераагучыць пяцімінутны ролік; прынамсі ён і цяпер на сайце Беларусі ў Вялікабрытаніі падаецца ў арыгінальным выглядзе, нават без субтытраў. Затое, напэўна, стымул для брытанцаў і «розных прочых шведаў» вучыць белмову!

Тым часам Вялікі тэатр Беларусі 25.02.2018 абяцае вечар яўрэйскай музыкі «Шалом», пра канцэпцыю чытайце на сайце тэатра. Маю спадзеў, што там-то ўсё будзе чык-чак.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

19.02.2018

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 19.02.2018  18:53