Tag Archives: Международный день шахмат

В. Рубинчик. Июльские картинки (3)

И снова шалом! Постоянные читатели могли заметить: в текстах на belisrael я старался рассказывать о конкретных феноменах культуры, попадавших в поле зрения и чем-то интриговавших меня. Разумеется, не проходил мимо тех содержательных проектов, в которых участвовал сам («(Не)расстраляныя», «Штетлфест»). Но, помимо качественного, важен и количественный аспект… Особенно если ты, подобно герою оруэлловского «1984», пытаешься сохранить за собой право утверждать, что 2Х2=4.

Невзначай вспомнилось совещание двадцатилетней давности по вопросам культуры и искусства, где первое лицо государства, как водится, сыпало прибаутками а-ля лектор общества «Знание», подстраиваясь под аудиторию: «Я встречаюсь с элитой нашего общества», etc. Немало говорилось о «разрухе» в Беларуси первых лет независимости (хотя именно тогда, в 1992 г., был учреждён приснопамятный «Славянский базар» в Витебске, а в 1993 г. — фестиваль белорусской песни и поэзии в Молодечно; число профессиональных театров в Беларуси выросло в 1990—1995 гг. с 21 до 24). А. Лукашенко «терзался», что за несколько лет своего правления не смог «сбалансировать зарплату», что в начале 2000-х работники культуры отставали по доходам от банкиров и производственной сферы…

Пассаж о мильоне (?) терзаний сохранился лишь в печатной версии отчёта

Может, хоть к концу 2010-х удалось преодолеть отставание «элиты общества»? В феврале 2020 г. тогдашний министр культуры РБ с гордостью рапортовал, что за 2019 г. «все ключевые показатели социально-экономического развития сферы не просто выполнены, а перевыполнены в разы». Ну, а средняя зарплата работников культуры достигла при этом аж 650 рублей. Названный размер, примерный эквивалент USD300, поражает воображение — судя по данным от Белстата, он составлял 60—65% от средней зарплаты по стране. В «лихие» 1991—1995 гг. cей показатель равнялся 69%.

Красноречива история «неполитического» эмигранта конца 2010-х:

Сергей Мурычин окончил Академию музыки в Минске, много лет проработал в отечественной филармонии, а еще в государственном симфоническом оркестре. Признается, что работу искренне любил: и само дело, и людей вокруг – именно здесь нашлись друзья и удалось получить опыт.

«К большому сожалению, не развита в Беларуси музыкальная культура. Не ценится ремесло, музыканты мало зарабатывают. Можно работать в нескольких местах, но молодому специалисту без жилья в Минске придется очень трудно. Меня в Беларуси ни что не держало кроме, конечно, родных и близких друзей. Два года я проходил распределение, жил в общаге. Потом еще год – готовился к чему-то, искал».

С. Мурычин

В итоге Сергей нашёл себя в… Эквадоре: «У оркестра [в Гуаякиле] отличное финансирование… Я решил: пока молод, незачем тратить свое время в Минске. Я проживу здесь минимум год – делая то, что умею, то же, что делал дома, только получая за это гораздо больше». Видимо, не ту страну назвали «банановой республикой». ¯\_(ツ)_/¯

Интересный фрагмент из монографии «Культура Беларусі: 20 год развіцця (1991—2011)» (Мн.: Інстытут культуры Беларусі, 2012, с. 48), изданной под эгидой соответствующего министерства. Интересно также, что «главный оратор» в 2001 г. внушал: «размеры ассигнований на культуру из республиканского бюджета возросли до почти двух процентов в 2000-м… Конечно, это еще невысокий уровень бюджетного финансирования». Ну, если 1,4 = «почти 2», то за преподавание арифметики в школах можно быть спокойным 🙂

Я не подписал «протестное» письмо деятелей культуры и искусства в октябре 2020 г. (почему, объяснил здесь), но во многом понимаю тех, кто пошёл путём, указанным «Белорусским фондом культурной солидарности» и лично Сергеем Будкиным. Среди полутора тысяч «рассерженных» оказалось множество работников государственных учреждений — уставших от недофинансирования, пустых обещаний обер-чиновников, да и от того, что ещё в 2000-х культура в РБ «легла» под т.наз. государственную идеологию, на что прозрачно намекает наличие в системе власти управлений/отделов «идеологической работы, культуры и по делам молодёжи». События лета-осени 2020 г. стали, похоже, лишь стимулом для желающих высказаться и что-то изменить в этой жизни.

Не счесть «культурников», покинувших Синеокую за последний год. С ходу назвал бы художника-дизайнера Владимира Цеслера, оперных певцов Маргариту Левчук и Илью Сильчукова, театрального режиссёра Владимира Ушакова, музыкантов из «Разбітага сэрца пацана» и «DaVinci», лидера группы «Стары Ольса» Дмитрия Сосновского, упомянутого продюсера Будкина, концертмейстерку Регину Саркисову, дирижёра Андрея Галанова, скрипачку Аллу Джиган, аккордеониста Егора Забелова, поэтессу Валерину Кустову, актрису и музыкантку Анастасию Шпаковскую… Теперь, в июле, — и координаторок кампании «Будзьма беларусамі!» Алену Маковскую & Нину Шидловскую. Отсутствие всех этих людей в Беларуси не обогащает здешний культурный ландшафт (и это очень мягко сказано). Разумеется, я не упрекаю уехавших, многие из которых могли бы сейчас разделить судьбу руководителей «Нашай Нівы»/«Нашай Гісторыі» или гродненского панка Игоря Банцера — лучше уж рисовать, петь и ставить спектакли за кордоном. Но длительный отрыв от родной земли нередко ведёт к истощению творческого потенциала. Посмотрел я пару-тройку выступлений «Красной зелени» (Левчук-Паук), и больше не хочется. При всём уважении к участникам тандема…

«Бренд года. Синим пальцам посвящается», «Сезон клещей в Беларуси затянулся» тоже так себе сатирка от В. Цеслера, в конце 2020 г. обосновавшегося на Кипре (май-июль 2021 г., отсюда и отсюда)

* * *

Не только ввиду переездов за границу и арестов примитивизируется местный пейзаж. Многие, слишком многие «просто» уходят из жизни. Сегодня стало известно о смерти моего старшего товарища по Союзу белорусских писателей, прозаика и издателя Владимира Сивчикова (1958—2021) — пишут, тяжело переносил заражение коронавирусом. C Владимиром Николаевичем беседовали в Минске; соглашались реже, чем нет, но человек был интересный. Пару раз он выступал в литераторских шахматных турнирах…

После турнира в офисе СБП, Минск, март 2019 г. В. Сивчиков 2-й справа. Фото Сюзанны Паукштелло

Предполагаю, новость про обыск в офисе 14.07.2021 с дальнейшим опечатыванием помещения творческой организации не прибавила здоровья В. Сивчикову, члену Рады (правления) СБП… да и никому из нас не прибавила.

На днях я узнал, что в июне умер герой одной из моих публикаций, вошедших в книгу «На шахматныя тэмы» (Минск, 2007), Виктор Никитич Гордеев. Было ему, ветерану комсомола, хорошо за 80. Встречались с ним в Щучине и в квартире на ул. Первомайской, и в доме культуры, где Гордеев много лет отвечал за шахматный и шашечный кружки. Впрочем, процитирую в переводе на русский ту публикацию из «Нашай Нівы» (2005), ведь теперь она малодоступна вследствие блокировки властями сайта nn.by:

В конце августа город между Лидой и Гродно живёт традиционным «праздником цветов» и поездками на дачи. Из 16 тысяч жителей шахматы тут мало у кого в голове. Тем не менее, нам удалось сыграть несколько партий со щучинскими шахматистами.

Главной опорой местных поборников Каиссы служит районный дом культуры. Там, из-за отсутствия своего клуба, они собираются чуть ли не ежедневно – в отдалённом закутке по соседству с «комнатой для новобрачных». Рядом ЗАГС, дискотека, ресторан.

Виктор Гордеев, чемпион города, агроном с военной выправкой, ведёт кружок для начинающих. Осенью ему приходится немало походить по школам, чтобы приманить учеников «на шахматы». Несколько лет подряд в Щучине устраивался фестиваль «Щучинская весна», где можно было выиграть радиоприёмник «Океан» или «Гродно», не говоря об изящных сувенирных изделиях лидского стеклозавода. Однако – что дальше?

Восемнадцатилетний Дмитрий Жватель, победитель «Весны-2005», признаётся, что после памятного турнира в апреле четыре месяца нигде не играл. Возможность участия в сентябрьской спартакиаде работников культуры его не прельщает: перспективный перворазрядник собирается грызть гранит науки в Гродно. Понемногу уезжают из местечка и другие молодые шахматисты. Г-н Гордеев говорит о «смене поколений», жалуется на утраты, невосполнимые для щучинских шахмат. В июне 2003 г. умер одержимый игрок Николай Будько, в августе 2004 г. – отличный организатор Андрей Сергей. Квалифицированных кадров в городке не хватает, поэтому выходит, что пенсионер Гордеев – и швец, и жнец… Шахматист с 55-летним стажем, лично знакомый с [Давидом] Бронштейном и [Марком] Таймановым, он играет по переписке в Кубке Беларуси, пишет в районную газету «Дзянніца» об организованных им самим соревнованиях, да ещё лоббирует в местном «Красном доме» открытие в Щучине настоящего шахматно-шашечного клуба. Без особого успеха: некогда богатый район теперь считается «дотационным».

К областной и национальной федерациям шахмат Гордеев относится сдержанно: мы, мол, и без них можем пригласить на наши мероприятия шахматистов из Гродно, Сморгони, Лиды, Волковыска. Самостоятельность – дело нужное, но подкреплена ли она материально? Хорошо ещё, что деньги на турнирные призы иногда подбрасывают знаменитый «Автопровод», [Щучинский] маслосырзавод, частные предприниматели.

Для райцентра в Щучине шахматы почти цветут. Для регионального флагмана – сил здесь маловато…

Мне кажется, за последнюю фразу В. Гордеев, руководивший также областным отделением шахматной ассоциации инвалидов и ветеранов «Шанс», чуть обиделся, но что поделать – я писал, что видел и как думал. Во всяком случае, был и остаюсь ему признателен за то, что осенью 2003 г. Виктор Никитич вместе с другими щучинскими игроками подписал петицию против моего увольнения из журнала «Шахматы» ( направленную в министерство образования РБ), пусть она и не помогла. Кстати, о шахматном клубе в Щучине более всего мечтал вышеупомянутый А. Сергей, которого летом 2003 г. я успел-таки назначить корреспондентом журнала по Гродненской области.

* * *

Вчерашний Международный день шахмат запомнился мне более всего тёплым поздравлением от поэта Василя ЖуковичаНовых перамог, бліскучых кампазыцыяў, паболей радасных падзеяў!»)… и неуклюжим материалом от «вотчины Жука».

На фото справа – никакие не шахматы, а попытка игры огнетушителями в шашки (оцените глубину творческих замыслов на «Славянском базаре»!). Впрочем, для малограмотных-то всё едино – шахматы, шашки, нарды, го, рэндзю…

Вольф Рубинчик, г. Минск

21.07.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 21.07.2021  23:51

Дополнение

В читальном зале Витебской областной библиотеки 20 июля открылась выставка «Многоликая Каисса», и на первом же фото с выставки почётное место нежданно заняла моя книжка 2012 г. «З гісторыі Беларусі шахматнай» (см. справа). Благодарствую, витебские библиотекари!

А выборная конференция Белорусской федерации шахмат, о коей рассуждал здесь, перенесена на неопределённый срок. Не иначе как лица, принимающие решения, решили прислушаться к моему совету и подыскать на должность главы БФШ авторитетного тренера 🙂

Умер на днях детский писатель, заметный журналист Виктор Лясковский (Иофик), когда-то переехавший в Минск из Биробиджана. Мне он известен как редактор «Авива» 2000-х гг., газеты, в которой, несмотря на все минусы, было что почитать. Сегодня Виктору исполнилось бы 75… R.I.P.

В.Р.

В. Рубінчык. Каляндар – не махляр!

Шалом. Тутэйшыя мудрацы баюць, што ў Беларусь прыйшла адно каляндарная вясна. Мяне ж першае сакавіка – сонечны, цёплы дзень – па-добраму ўзварухнула. І 2-е не расчаравала, дарма што дыхаць у нашай палітычнай атмасферы насамрэч нялёгка.

Любіў вясну Мойшэ Кульбак, чый 125-ы дзень народзінаў мы адзначым праз тры тыдні – ды нямала пісаў пра яе ў вершах і ў раманах. Як там у «Зельманцах» («Зэлмэнавічах»):

Вясна. Яна надышла з тлустымі начамі. Яна надышла як з павевам траў, так і з парай дзесяткаў чорных птушак на высокіх таполях каля электрастанцыі, так і з маладымі батанікамі, якія на дрэвах з гарадскога саду рэзалі адсохлае галлё…

Вясна. Яна надышла з новым пакаленнем маленькіх, вясёлых дзяўчынак, выспелых за гэтую зіму ў дамах. Яна прыйшла з хаткамі шпакоў на высокіх жэрдках, з яснымі водамі ў рэках, з коўдрамі на кіях і з першым белым цветам на яблынях.

Цёплая ноч. Чорная вясна, калі зямля яшчэ чорная, дрэвы – чорныя, напярэдадні ўзыходу першых зялёных колераў.

Перакладаў з ідыша Андрэй Дубінін. А я пад юбілей падзялюся мікразнаходкай: Майсей наш Саламоновіч аказаўся стыльрэдактарам «Лінгвістычных зборнікаў», якія выходзілі ў Менску на ідышы пад эгідай Акадэміі навук БССР (1933–1936 гг.). У выпусках 1 (1933) і 2 (1934) яго прозвішча пазначана, у вып. 3 – ужо не; мабыць, таму, што к 1936 г. М. Кульбак пакінуў АН з яе мізэрным (паводле Шпрынцы Рохкінд) заробкам і кінуў якар у часопісе «Штэрн».

Змест вып. 2 і звесткі пра людзей, якія рыхтавалі выданне да друку (адказныя рэдактары – Агурскі і Ашэровіч, стыльрэдактар – Кульбак, адказны карэктар – Душман)

Напрошваецца гіпотэза, што кульбакаўская «Зэльманіяда», напісаная ад імя «маладога навуковага работніка Цалела», асабліва ж раздзел «Філалогія», нарадзілася не без уплыву аўтараў «Lingvistishe zamlung». Мажліва, яна была пародыяй на іх (каля)навуковыя развагі, гумарыстычным (пера)асэнсаваннем «класавай барацьбы» і «савецкіх наватвораў» у ідышы. Зірнем на фрагменты «Зэльманіяды» ў перакладзе А. Дубініна:

Зэлмэнавічы замяняюць вінавальны склон другога роду на давальны склон. На Хайэлэву котку кажуць: выгані котцы з дому. Аб Тоньцы: я ёй ласку маю, як боль у вачох.

Асабліва навучальным ёсць факт, што зэлмэнавічы твораць наогул уласныя словы, на ўзор: нахабёл, фінціфлюш, трывалны, браджыдлэ і г.д.

Гэтая моўная дзейнасць шпарыць са двара з тупой упартасцю. Мова ёсць заразлівай справай і пашыраецца таксама па-за двору. Граніца зэлмэнавіцкай мовы цягнецца на сённяшні дзень ад Менску, Лагойску, Самахвалавіч, Смілавіч і Пагосту да Сяльца, што каля Молэва, і далей ва ўсходне-паўднёвым напрамку.

Але няможна выключаць і таго, што Кульбак быў знаёмы з п’есай Янкі Купалы «Тутэйшыя», дзе Янка Здольнік смешна адказвае «Усходняму Вучонаму» на пытанне пра тэрыторыю Беларусі: «О, наша тэрыторыя, пане вучоны, вельмі вялікая — і вокам не дастаць! Уся Менская Брахалка, на якой вы, як бачу, гэтай тэрыторыі шукаеце, ды яшчэ далей». Артыкул Міколы Хведаровіча «Шчыры сябра, самабытны пісьменнік» (1966 г.) ускосна пацвярджае гэткае гіпатэтычнае знаёмства.

Ёсць сэнс чытаць-перачытваць класікаў, але часам варта звярнуць увагу і на менш прыкметных пісьменнікаў. Адным з такіх быў ураджэнец Жлобіна Сямён Бытавой (сапраўднае прозвішча Каган; 1909–1985). Яго ў газеце «Літаратура і мастацтва» нядаўна па-добраму згадаў Алесь Сімакоў, краязнавец з Гомеля. Сямён пераехаў у Ленінград у 1925 г., потым нямала вандраваў… «Героі Бытавога-Кагана – орачы, удэге, ніўхі… Натуральна, што галоўны матыў – “савецкае будаўніцтва”, якое суправаджаецца прыездам да іх настаўнікаў і ўрачоў, стварэннем новых паселішчаў, барацьбой з шаманствам і “спіртаносамі”», – піша А. Сімакоў. І рэзюмуе сваю нататку пра Бытавога: «А пачалося ўсё яшчэ на Гомельшчыне, у Жлобіне і Рагачове, а таксама ў Бабруйску, дзе прайшло яго дзяцінства і пачатак сталення і пра якія ён чулліва ўспамінаў у “аповесці аб адным падарожжы” – “Ад снегу да снегу”».

Адна з кніг нашага земляка

Мінулае мінулым, але ж ад ХХІ cтагоддзя ніяк не ўцячэш. Нарабіла грукату гісторыйка з пераводам Віктара Ляксандрыча – старэйшага сына самі-ведаеце-каго – на пасаду прэзідэнта Нацыянальнага алімпійскага камітэта РБ. 26 лютага ён заняў месца бацькі, каторы грэў яго (месца) амаль 24 гады, з вясны 1997 г.

Чутак вакол матываў такога рашэння шмат, што не дзіўна ў закрытай сістэме, дзе «бульдогі» здаўна тузаюцца пад кілімамі. Дзве асноўныя версіі такія: 1) бацька адпрацоўвае пераход улады да сына ва ўсёй краіне; 2) рэжым пайшоў на дэманстратыўную саступку пад ціскам Міжнароднага алімпійскага камітэта (кіраўніцтву апошняга надакучыла, што палітыка мяшаецца ў справы НАК; таму новага прэзідэнта НАК пазбавілі пасады памочніка прэзідэнта РБ па нацыянальнай бяспецы).

Я схіляюся да другога варыянту. Больш за тое, цешуся, што Віктар адхілены ад вагароў рэальнай дзяржаўнай улады – прынамсі фармальна. Цяпер у іх з бацькам на дваіх усяго дзве кіраўнічыя пасады, а доўгі час было чатыры. Наступным крокам магло б стаць скарачэнне колькасці пасад яшчэ ўдвая, і…

Здаецца, развагі двухгадовай даўніны такі спрацавалі. Калі хто забыўся:

Маё пытанне да прамоўцы, адпраўленае 27.02.2019 («Чаму б Вам добраахвотна не сысці ў адстаўку з пасады прэзідэнта Нацыянальнага алімпійскага камітэта?»), агучана не было… Пытанне менш наіўнае, чым выглядае; калі «першая асоба» дэманструе кепскі прыклад сумяшчэння дзвюх адказных пасад, кожная з якіх вымагае пастаяннай працы, то іншым чыноўнікам таксама карціць… У выніку «сумяшчальнікі», як правіла, нідзе не працуюць з поўнай самааддачай, да таго ж губляецца сам сэнс грамадскай дзейнасці (калі яна – «даважак» да пасады, то пры чым тут грамадскасць?)

Кропля камень точыць 🙂

Зараз ва ўчорашняга памочніка па нацбяспецы паболее вольнага часу, адпаведна, можа ўзмацніцца ідэалагічны кантроль над федэрацыямі і вядучымі спартоўцамі. З другога боку, апошнія паўгода кантроль і так быў жэстачайшы… Што, калі сын першага прэзідэнта РБ, наадварот, вырашыць згуляць у «ліберала», проціставіўшы сябе нягнуткаму мінспорту? Дапусцім, спярша яго лібералізм будзе «пылам у вочы» для Міжнароднага алімпійскага камітэта, але няможна выключаць, што потым Віця прызвычаіцца да сваёй ролі 😉

Пакуль што зайшоў я на сайт Рэспубліканскага цэнтра алімпійскай падрыхтоўкі па шахматах і шашках (РЦАП) – сумнае відовішча… Праўда, тут мяне згадваюць ажно двойчы, але ўражанні псуе галоўная старонка, дзе пра шахматы менш, чым пра ўсё во гэта:

Там, дзе ад імя «калектыву цэнтра» гаворыцца пра Міжнародны дзень шахмат, які адзначаецца 20 ліпеня «ва ўсім свеце», пафасна заяўлена, што «Ніводзін іншы від спорту такой прывілеі не мае!» Падкажу: ёсць Міжнародны дзень спартовай барацьбы (World Wrestling Day, 23 мая), а з 2016 г. адзначаецца і Сусветны дзень бегу (Global Running Day, у першую сераду чэрвеня). Увесну 2018 г. ААН ашчаслівіла нас «Міжнародным днём ровара» (World Bicycle Day, 3 чэрвеня). Таму прымітыўны «піяр» шахмат б’е міма цэлі…

Цэнтр, які да рэканструкцыі, завершанай у 2020 г., я наведваў даволі часта, зняў яшчэ «прома-ролік» – шэры ў прамым і пераносным сэнсах, з няўцямным расповедам пра поспехі выхаванцаў (аўтары прымудрыліся не паказаць буйным планам ніводнага трэнера, затое ўціснулі малачытэльную інфу пра трэнажорную залу і пад.).

У чым сэнс «навіны» ад 26.11.2020, дзе рэпрадукуецца небезвядомы зварот «дзеячаў беларускага спорту», я таксама не зразумеў. Да гонару супрацоўнікаў РЦАП, на сёння, выглядае (можаце спраўдзіць самі), ніхто з іх не падпісаў «добраахвотна-прымусовы» зварот. Нават начальнік аддзела Яўген Мачалаў, які раней, будучы дзяржтрэнерам, нярэдка падпісваў розную лухту. Нагадаю, што кваліфікаваныя шахматысты ў канцы 2020 г. апынуліся збольшага на баку прыхільнікаў перамен у Беларусі; шашысты, напэўна, таксама.

Пасля таго як у 2019 г. змянілася кіраўніцтва Беларускай федэрацыі шашак, на шашачных імпрэзах стала часцей ужывацца беларуская мова. З нядаўняга:

Сайту міністэрскага РЦАП, аднак, да дзвюхмоўнасці далекавата. Непадзельна пануе бюракратычная руская.

Канец зімы стаўся часам наездаў на журналістаў і актывістаў, якія каардынавалі журналісцкую дзейнасць: «кропкавыя ўдары» не спыняюцца, месцамі пераходзячы ў дывановыя бамбардзіроўкі. Навіна, якая мяне крыху сагрэла: пасля 15-дзённай адседкі з турмы ў Жодзіна выпусцілі музыкаў (нават на пару гадзін раней, чым «па закону»). Увечары 28.02.2021 выйшлі ўдзельнікі гурта «Разбітае сэрца пацана» – Павел Гарадніцкі, Дзяніс Тарасенка, Андрэй Осіпчык, Аляксандр Кавалёў. Скончыўся тэрмін арышту таксама ў спявачкі Валерыі Суравіцкай, aka Lear (у верасні 2020 г. выступала ў наскім «Шахматным дворыку») і ў музменеджара Ўладзіслава Лепяшынскага. Дарэчы, быў такі рэвалюцыянер – Панцеляймон Лепяшынскі (1868–1944), з-пад беларускіх Клімавіч, гуляў у шахматы з Леніным. Няйначай «сілавікі» з ідэолагамі палічылі, што Ўлада можна арыштаваць за адно прозвішча… ¯\_(ツ)_/¯

Пакуль «пацаны» сядзелі, іх канцэрт, запісаны заранёў, быў паказаны ў межах анлайн-фэсту «Артысты Перамогі». Сам яшчэ толкам не слухаў, але – рэкамендую. Абедзве імпрэзы «РСП», на якіх прысутнічаў у кастрычніку 2020 г. (у згаданым дворыку і на «Плошчы Перамен»), былі для нашага раёна адметнай з’явай.

Тым часам у Беларусі прарэзаўся свой «Кунгураў» – блогер з Гомеля Віктар Нікіценка. Напрыклад, іранізаваў ён 21.02.2021: «Праз паўгода пасля пратэстаў “нацыянальны лідар” Беларусі Святлана Ціханоўская зразумела, што ў Лукашэнкі ёсць зброя. “Я павінна прызнаць, што мы прайгралі вуліцу”, – заявіла яна напярэдадні…» І далей гамельчанін піша: «Памахаць сцяжком – мала. Трэба ісці ва ўладу! Браць у рукі ўладу! Захопліваць уладу! Купляць уладу! Гінуць за ўладу! Трэба быць уладай ва ўсіх сферах дзейнасці дзяржавы!» Не дужа і запярэчыш 33-гадоваму блогеру, для якога Ціханоўская – «сімвал павярхоўнага фальшу», але што далей?

Згаджуся з Пятром Кузняцовым у тым, што «ў нас у глабальным сэнсе палітычная паўза». Ды сённяшні абвінаваўчы прысуд для супрацоўніцы тутбая Кацярыны Барысевіч і ўрача Арцёма Сарокіна даказвае, што дэградацыя працягваецца. Пракурорка Людміла Іваненка распавяла (0:12-0:17) пра вырак суда Маскоўскага раёна г. Мінска «2 марта 2020 года» – добра, што не «акцябра 45-чысла», як у «Пінскай шляхце». Мала што змянілася за паўтара стагоддзя ў тутэйшых судах… Кручкоў у Дуніна-Марцінкевіча падаецца нават больш сімпатычным за цяперашніх «праваахоўнікаў».

Аб’ектыўна, cілы пратэстоўцаў і адміністрацыі няроўныя, шансаў на тое, што ў бліжэйшы час (увесну 2021 г.) яны хаця б зраўнуюцца, няшмат. І як тут адкажаш? Можна займацца ўмацаваннем зубрызму, таемныя прыхільнікі якога дабраліся да Нацыянальнай бібліятэкі 😉

Або шукаць золата, якое нават у сталіцы часам валяецца літаральна пад нагамі: гісторык Павел Каралёў не дасць схлусіць.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

02.03.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 02.03.2021  21:49