Tag Archives: Киевский сквер в Минске

ЭТАПЧИК БОЛЬШОГО ПУТИ?

Шалом! Вторая годовщина знаменательного события – «выборов» 2020 года. Многие в ту пору надеялись на революцию в Беларуси… Я же и два года назад сомневался, что общественно-политические процессы в стране заслуживают громкого названья «революция», а теперь подавно. Справедливости ради, летом 2020 г., да и позже, человеку с дипломом политолога в Минске было интересно. Наблюдал, описывал, анализировал, где-то – как в Киевском сквере 06.08.2020 – волей-неволей создавал «массовку»… В отличие от некоторых «р-р-революционных» авторок & авторов, которые в 2022 г. стесняются своих прежних выступлений и подчищают следы участия в «бунте ботаников», мне за опубликованное не стыдно (разве что иллюстрации кое-где подобрал бы иные). Почитайте отрывки из того, что писал в августе 2020 г. – а вдруг что-то зацепит. В таком случае можно перейти по ссылкам и ознакомиться с полновесными материалами, давно затерянными в архиве belisrael.

Так начиналось то лето (у Комаровки в Минске)

10.08.2020:

Когда в детстве я читал сказки вроде «Приключений Чиполлино», «Джельсомино в стране лгунов», «Королевства кривых зеркал», вряд ли мог предвидеть, что в зрелом возрасте окажусь внутри описанного в них зазеркалья (всё же СССР середины-конца 1980-х гг. постфактум выглядит вегетарианским по сравнению с…) Кто-то над нами определённо издевается: «От усатого властолюбца тайно или явно плюются 80% жителей? Вот и запишем 80% за него!»

13.08.2020:

Призывы сплотиться вокруг «неполитика» (жены видеоблогера) не прельщали ещё в июле с. г. Во-первых, уважаю профессионализм, во-вторых, помнил о «казусе Романчука» 2010 г., да и о том, как раскручивали Алеся Милинкевича в 2006 г. Тогда авторитетный белорусско-польский поэт Янович, 1936 г. р. (правда, в эпоху ПНР он «постукивал», но это выяснилось годом позже), заявил: «Cкажите тем демократам, что пошли помимо Милинкевича, что они – дураки и диверсанты, потому что действуют на пользу режиму. Теперь можно играть только за Милинкевича». Любопытно, что Ф., «политтехнолог» и предсказатель цен на сахар, в августе 2020 г. фактически повторил на «Еврорадио» слова поэта – тоже обозвал конкурентов Тихановской «дураками».

В общем, на мой взгляд, «Саша + Света = теорема Эскобара», и чуть грустно, что сияние «троицы» стольких ослепило в июле-августе. Андрей Илларионов доверительно поведал в интервью Гордону о том, что уровень Тихановской «70, 72, 75%», а у Лукашенко – «от 10 до 15%». Вероника Цепкало предлагает подписать петицию: «По данным экзитполов, по официальным результатам на разных участках, а также по подсчетам реальных бюллетеней, которые сфотографировали беларусы мы говорим о том, что более 80% голосов были отданы за Светлану Тихановскую». Версия интересная, но… Когда мне говорят, что Тихановская уже победила (или победила бы в первом туре при честном подсчёте голосов) – извините, не верю. В последние месяцы очень многие граждане избавились от страха перед «вождём», но не настолько, чтобы 8, 7 или даже 6 из 10 на большинстве участков кинулись в неведомое.

16.08.2020:

Выяснилось, что сотрудники министерства внутренних дел РБ и поддерживающие их средства массовой дезинформации 11 августа соврали, утверждая, что накануне Александр Тарайковский сам себя убил, намереваясь бросить взрывное устройство в силовиков. 15 августа появилось видео, из коего следует: в момент гибели от выстрела возле станции метро «Пушкинская» у Тарайковского ничего не было в руках.

Не то чтобы указанные категории граждан (граждан ли?) прежде отличались правдивостью, но на сей раз их циничное враньё перешло все границы… Подлил масла в огонь замминистра МВД Александр Барсуков, который в ночь на 14 августа заявил о центре изоляции правонарушителей на переулке Окрестина: «Издевательств никаких не было». Затем уточнил: «Мне сказали, что в камере никого не избивали». Да уж, «мне сказали» – чудо как «убедительный» аргумент… И надо полагать, арестованным было легче от того, что их избивали НЕ в камерах?!

Не очень внятные извинения министра, принесённые вечером 13.08.2020, мало кого удовлетворили. Даже люди на «государевой службе» возмутились действиями силовиков (точнее, слабовиков, т. к. сильные люди на пленных злость не вымещают).

20.08.2020:

Не у меня одного были опасения, что «координационный совет при Тихановской» эволюционирует в сторону очередной говорильни (вспомнился «Национальный исполнительный комитет» – «теневое правительство» Беларуси 1998 г.). Как состав президиума совета, озвученный 19 августа, так и то, что президиум решил не выбирать себе председателя (все семь членов якобы равноправны), не убедили меня в обратном. Однако более предметной критики действий нового общественного органа не будет, поскольку генпрокурор Беларуси 20 августа пригрозил его участникам уголовным делом.

Николай Дедок считает, что «правильным ходом было включение в первый же выход в люди Павла Латушко. Это сигнал колеблющимся из номенклатуры: приходите, для вас есть место». Но по состоянию на 18 августа большинство «колеблющихся» уже заявили о себе.

19 августа Лукашенко-старший переназначил правительство, работавшее с 4 июня. Никого оттуда не исключил – как бы посылая сигнал, что «раскола элит» по существу не было, потому диалог возможен лишь «с позиции силы». На следующий день Сергей Пульша из «Новага часу» заметил: «Лишь кажется, что протесты утихли. На самом деле они переходят в другую плоскость – плоскость переговоров и долгосрочного противостояния. И этого не надо пугаться». Вряд ли кто-то пугается, но переговоры до освобождения политзаключённых – это игра по чужим правилам, а отпускать Павла Cеверинца, Николая Статкевича, Сергея Тихановского и других власти как будто (кто знает, что у них в голове) не готовы. Да и вообще не торопятся вступать в диалог – во всяком случае, на уровне администрации президента. В Гродно же некое подобие диалога получилось, горисполком прямо-таки душит протестующих в объятьях…

31.08.2020 (с бел.):

Итоги политических баталий подводить покамест рано, но я – независимо от российской пролукашенковской пропаганды, которую изобличал Максим Кац неделю назад – склоняюсь к мысли, что администрация РБ в целом отбила протестные волны. С другой стороны, большинство недовольных наконец-то начало осознавать, что оно – большинство, и после «работы над ошибками» будет способно реально изменить ход истории.

На этот раз успехи не были развиты, среди прочего, из-за неопытности лидеров. Да, у протестов были и должны были быть руководители; формула «каждый сам себе лидер» работает лишь до поры до времени. Отдельные эпизоды показали, что сила протестовавших недооценивалась (в том же Киевском сквере 6 августа можно было достичь большего), а некоторые – что она переоценивалась.

Слева В. Соколовский и К. Галанов. Справа – прибалдевший Воронко. Фото с udf.by

***

Не прошло и двух лет, как Роза Турарбекова (доцент, кандидат наук и «независимая экспертка») поделилась в «Салідарнасці» 04.08.2022 своими рассуждениями о проигранном «бое» 2020 г.:

Способность лидера совершить рискованный шаг, почувствовать настроение — это залог успеха. Все примеры из истории свидетельствуют о том, что решительность лидера, который противостоит диктатуре, — является необходимой чертой. При этом решительность, как качество – не дано с рождения, оно формируется. Вопрос о власти — нешуточное дело. Говорили о децентрализованном протесте — да, он таким был. Но борьба за власть не является децентрализованной. Она не может быть горизонтальной. Этот конфликт вертикальный.

Р. Турарбекова

Кто бы мог подумать! 🙂

Тем временем в столице Беларуси идёт-гудёт международный шахматный турнир по швейцарской системе, который нравится провластным (недо)СМИ. Редактор отдела спорта «СБ» разродился аж двумя хвалебными репортажиками… Процитирую свежий крайний (06.08.2022):

Несмотря на все санкции и ограничения, «Минск-2022» собрал под свое крыло полторы сотни мастеров из семи стран… «Минск-2022» уникален тем, что внести стартовый взнос и принять участие мог каждый — будь то любитель или профессионал… Пытаясь поставить нам шах и мат, международные шахматные организации загоняют в угол сами себя.

Состав турнира непритязателен, в чём каждый может убедиться здесь. Семь гроссмейстеров, менее двадцати мастеров (международных + FIDE) на 156 участников – заурядная «швейцарка». Нет ничего уникального в том, что записаться в неё могли как любители, так и профессионалы. Правда, отнюдь не все белорусские «гроссы» пожелали бороться за главный приз (7500 бел. рублей, т. е. менее 3000$, из которых ещё вычтут подоходный). Из России приехал один (!) гроссмейстер, малоизвестный Брякин, из Грузии – тоже один, Кекелидзе (ELO 2351). Подавляющее большинство участников не обладают и условно «кандидатским» рейтингом 2000… В общем, гордиться организаторам по большому счёту нечем, особенно если вспомнить о довольно мощном чемпионате Европы, устроенном в Минске-2017, где были «все флаги», в т. ч. израильтяне. И о том, что финиширующая в Индии Всемирная шахматная олимпиада с участием более 180 cтран изначально планировалась к проведению в Беларуси, но в июне 2020 г. правительство РБ разорвало подписанный в январе 2019 г. контракт.

Изгнание сборных РФ и РБ из мероприятий Всемирной шахматной федерации & Европейского шахматного союза после 24.02.2022 – шаг спорный (cм. моё мнение), но ясно одно: ни в какой «угол» международные организации себя не загнали. Не исключено даже, что «отряд не заметил потери бойца» (С). Под «бойцом» имею в виду прежде всего сборную РБ, которая в мире котируется… по среднему рейтингу в районе 40-го места, а по игре, наверно, претендовала бы на 25-30-е.

Вольф Рубинчик, г. Минск

08.08.2022

w2rubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 09.08.2022  10:59

В. Рубінчык. Азірнуўся не ў слязах

Шалом! Як пастаянныя чытачы ведаюць, мой дзень народзінаў — у канцы чэрвеня. З некаторых пор пачаў не так святкаваць яго, як падбіваць у гэты дзень прамежныя вынікі.

Ужо не рызыкую чотка размяжоўваць усё, што адбылося за год, на добрае і кепскае. Зразумела, што вайна ў суседзяў са шматтысячнымі чалавечымі ахвярамі — гэта пагана, а як наконт хваробы, перажытай увосень?.. Мaжліва, дзякуючы «цытакінаваму шторму» зарабіў імунітэт, якога не дала б ніякая прышчэпка.

Бадай, галоўнае – нікога не здрадзіў ды не падвёў праз уласнае раздзяўбайства. Паўдзельнічаў у цікавых праектах – «Штэтлфэст», рэдактура вялікага французска-беларускага слоўніка, падрыхтоўка фаліянта пра яўрэйскі Слуцк (вось-вось выйдзе друкам), агучка фільма пра ўцекачоў з гета. За «справаздачны» перыяд нашрайбаў з паўсотні фельетонаў — пра справы беларускія, яўрэйскія ды беларуска-яўрэйскія. Сёлета актывізавалася работа майго ютуб-канала (праўда, падпісчыкі па-ранейшаму пералічваюцца на пальцах аднэй рукі).

Тое, што бачыў навокал, энтузіязму не дадавала. Памерла мноства знаёмых: трэнеры па інтэлектуальных гульнях Уладзімір Лебедзеў (уладальнік «дыяментавай савы» з Пінска), Генадзь Лібаў, Аляксандр Паўловіч, Леанід Суднікаў. Таварышы ў літарацкіх шахматных турнірах: Яўген Бяласін, Яўген Кудраўцаў, Уладзімір Сіўчыкаў. Журналісты і даследчыкі: Уладзімір Ляхоўскі (з Ляхоўскім, праўда, толькі завочна быў знаёмы), Адам Мальдзіс, Уладзімір Пучынскі, Барыс Тасман. Авой, і пагаварыць не будзе з кім?..

Не тое каб з кожным часта камунікаваў, але – у прынцыпе, мог бы. Мяркую, год таму ніхто б не адмовіўся ад кантактаў, нават Сіўчыкаў і Суднікаў (каліва напружаныя з імі былі адносіны, ды я ніколі не «ляпаў дзвярыма»).

Досыць нечаканае віншаванне атрымаў 8 мая 2021 г. ад пісьменніка Кудраўцава, ён жа Травень:

Шаноўны дружа, віншую Вас з Сьвятам Перамогі нашых дзядоў і бацькоў. Таксама пасылаю Вам фота нашага ўдзелу ў спаборніцтве. У свой час Вы сваёй тактоўнасьцю, ветлівасьцю і добразычлівасьцю зьвярнулі маю ўвагу і я з ўдзячнасьцю гуляў з вамі чарговую партыю ў шахматы не клапоцячыся аб вынікаў самой гульні. Кастусь Травень.

Гэдак мы збіраліся 21.03.2021 – апошні раз перад фармальнай ліквідацыяй Саюза беларускіх пісьменнікаў. Адказаў я старэйшаму таварышу: «Спадзяюся, знойдуцца яшчэ магчымасці для сустрэч, абмену думкамі». Але больш пабачыцца з ім не выпала — у кастрычніку Я. Кудраўцаў адышоў у лепшы свет.

Баліць і тое, што за апошні год не былі вызвалены (напрыклад, па амністыі ў сувязі з прыняццем новай канстытуцыі) мае даўнія знаёмцы Алесь Бяляцкі, Павел Севярынец, Валянцін Стэфановіч, карэспандэнт belisrael Сяргей Спарыш ды іншыя. Больш за тое, пад раздачу трапілі іншыя людзі, з якімі так ці іначай перасякаўся, – менеджэрка Таццяна Кузіна, філолаг Андрэй Кузнечык, філосаф Уладзімір Мацкевіч. Кузнечыку тры тыдні таму прысудзілі 6 гадоў калоніі ўзмоцненага рэжыму, Мацкевічу на днях – 5 гадоў. Тое, што судовыя працэсы адбываліся кялейна, як бы намякае на хісткасць абвінавачванняў… Сярод мэтаў крымінальнага пераследу, выглядае, ці не асноўным было запалохванне моладзі, каб менш разважала і пярэчыла.

Шмат ужо было сказана пра закрыццё ў Беларусі грамадскіх аб’яднанняў, кіраўнікі якіх аблыжна абвяшчаліся «экстрэмістамі», «нягоднікамі», etc., і пра тое, што ажывіліся ідэалагічныя службы, прагныя перапісаць мінулае ды сказіць вобраз сучаснасці. Адзін «разумнік» з дэпутацкім значком дагаварыўся да таго, што Літвы як дзяржавы зараз не існуе…

Напэўна, Сяргей К. — і яго калегі з дзярждумы РФ — слаба вывучалі вялікую і магутную рускую літаратуру, прынамсі не чыталi казку Салтыкова-Шчадрына пра руплівага начальніка-самадура. Нават гэны карыкатурны персанаж, калі яму прапанавалі «зноў закрыць Амерыку», запытаўся: «Але ж гэта, здаецца, ад мяне не залежыць?»

Ды што шараговы дэпутат «палаткі» – тут чалавек, які ўважае сябе за міністра замежных спраў РБ, сустрэўся з Якавам Кедмі – медыяклёвунам, які, раздаючы пагрозы ад імя Расіі на адрас Украіны і Вялікабрытаніі, чамусьці лічыць сябе палітолагам. Нават калі б ізраільскі спецслужбовец, адстаўлены аж 23 (!) гады таму, сапраўды займаўся аналітыкай, кансультавацца з ім – узровень міністра? Між тым «СБ» паведаміла 20.06.2022, што суразмоўцы «зацікаўлена і падрабязна абмяняліся меркаваннямі па самых актуальных пытаннях сусветнага і рэгіянальнага парадку дня». Наступным крокам для Макея будзе, відаць, зацікаўлены дыялог з Амірам Мульнерам – вельмі ўплывовы ў Ізраілі чалавек, з харошай сям’і, мае сувязі міжнароднага характару! Яму, без сумневаў, ёсць што сказаць па «самых актуальных пытаннях» 🙂

Цешыць хіба тое, што публічная сустрэча чыноўніка з прапагандыстам ладзілася не па лініі міністэрства замежных спраў Ізраіля, прынамсі ў акаўнце ізраільскага пасольства ў РБ пра яе ніц няма.

Мнагавата цяпер у Сінявокай карузлікаў, якія лічаць сябе волатамі, лёгка дазваляючы сабе істэрычныя празмерныя рэакцыі… Пра тое ж і гісторыя ў жыллёвым комплексе «Каскад», дзе 48-гадовы палкоўнік міліцыі, немалы чын у сваёй міністэрыі, дастаўшы «люлей» ад падлетка ў двары, пачаў cтраляць па ім і параніў (на шчасце, не смяротна). Нешта падобнае здаралася на Новы 2017-ы год у іншым раёне Мінска, але там: а) міліцыянт быў усё-ткі нявопытны, 23-гадовы; б) супраціўляўся яму дарослы чалавек нападпітку. Паводзіны ж палкоўніка нагадалі пра іншы казус:

24 верасня 2001 года [Авігдор] Ліберман прызнаўся ў Іерусалімскім раённым судзе, што напаў на 12-гадовага хлопчыка з паселішча Тэкоа за тое, што той ударыў яго сына. Інцыдэнт адбыўся ў 1999 годзе ў паселішчы Накдым. Сын распавёў Ліберману, што яго збілі тры хлопчыкі. Ліберман адшукаў аднаго з іх і ўдарыў яго па твары. Хлопчык упаў і  атрымаў траўму. Ліберман схапіў дзіцёнка за руку і за каўнер, адвёў яго ў дом яго бацькоў у Тэкоа і прыгразіў, што нападзе на яго ізноў, калі той завітае ў паселішча Накдым. Ліберману выставілі абвінавачванне ў нападзе і пагрозах. Ён прызнаўся ў здзейсненым і пайшоў на юрыдычную здзелку. У выніку яму быў прысуджаны толькі  штраф у памеры 7500 шэкеляў на карысць дзяржавы і 10000 шэкеляў на карысць пацярпелага – у абмен на тое, што ён абяцаў суду не паўтараць падобнага ў будучыні.

З аднаго боку, Ліберман напаў на 12-гадовага хлопчыка, а не на 16-гадовага. З другога – яму ўсё ж хапіла глуздоў не ўжываць зброю. Пасля 2001 г. прыхільнік сілавога развязання дзіцячых канфліктаў пабываў міністрам транспарту, замежных спраў, абароны, і вось ужо год служыць міністрам фінансаў Ізраіля. Няйначай і тутэйшы ахвіцэр прагне стаць хаця б намеснікам міністра… Ну, я-то крыху супраць, але хто ў мяне зараз пытаецца?

Разам з тым, вяртаючыся да пазітыўных момантаў у ліпені 2021 г. – чэрвені 2022 г., нагадаю пра ўключэнне крыніцы з пітной вадой па дарозе на Камсамольскае возера (учора-сёння, праўда, крыніца зноў не фунцыкліравала, нягледзячы на спякотнае надвор’е). І пра адноўленую працу фантана ў Кіеўскім скверы, а таксама пра вяртанне ў гаспадарчы абарот каштоўных памяшканняў на бульвары Шаўчэнкі (і на вул. Веры Харужай). Але ўсё гэта – у параўнанні з тым, пра што я казаў у пачатку – толькі прыемныя дробязі, якія не мяняюць агульную карціну. Кшталту «мастацкай самадзейнасці» у якой-небудзь ГУЛАГаўскай установе.

Была ў нас каля названага фантана і самадзейнасць, анягож — сам чуў, прычым не далей як пазаўчора. Tам, дзе «ды-джэі Перамен» Кірыл і Ўлад у 2020 г. урубалі Цоя, ансамблі з дома ветэранаў (?) цяпер зайгралі «Рыя-Рыту» і старыя савецкія песні, напрыклад «Ідзе салдат па горадзе…» Публікі сабралося чалавек 20, таму агітпроп ад вядучай («Мы жывем у стабільнай краіне, дзе многае робіцца ў сацыяльнай сферы») развеяўся ў паветры.

Мо лепей перакінулі б рэсурсы на стадыён пры суседняй школе № 35… Абяцанка на стэндзе — рэканструяваць да 28.06.2022, аднак ужо ясна, што ні заўтра, ні пазаўтра стадыёна ў прыстойным выглядзе тут не будзе

Шматпакутны басейн на Кахоўскай, 74 — пісаў у жніўні 2021 г. пра яго «рамонт» з 2018 г., за 300+ дзён справа не зрушылася. Забраць бы яго ў клуба прафсаюзаў (чаго вартае кіраўніцтва ФПБ, яно паказала ўлетку 2020 г.) і аддаць за мінімальны выкуп тым, хто здолеў бы нармальна распарадзіцца пляцоўкай у Мінску-Цэнтральным, стварыўшы тузін-другі працоўных месцаў

Адказ на загадку, выстаўленую 15 чэрвеня г. г. На месцы дома па вул. Кахоўскай, 17 яшчэ 30 год таму было некалькі прыватных дамкоў Кахоўскага завулка. У ХХІ ст. знік завулак з карты горада М., і наўрад ці знойдзецца новы Мойшэ Кульбак (або рэжысёр Ігар Дабралюбаў, каторы «Белыя Росы» зняў), які абмалюе жыццё колішніх ягоных жыхароў.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

27.06.2022

w2rubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 27.06.2022  23:43

В. Рубинчик. Июльские картинки (2)

Всем привет! За три дня произошёл ряд событий, о которых считаю важным сказать хотя бы пару слов.

Во-первых, как и надеялся, покинула минскую тюрьму на Окрестина Катерина Винникова — выпускница юридического факультета БГУ, 29.06.2021 публично поблагодарившая опальных преподавателей, да ещё посмевшая выйти к микрофону в белом платье с красным пояском.

К. Винникова

Наверное, тоже «крамола» (cнято в Центральном районе г. Минска 1 июля с. г.). Проходи мимо Королева из «Алисы в стране чудес», не поздоровилось бы садовникам

Зато посреди Киевского сквера — правильные, идеологически выдержанные клумбы!

Об освобождении с Окрестина я не говорю — какая уж свобода здесь и сейчас… Грустно, что из жизни Кати изъяли 15 суток, но отчасти радостно, что на девушку «по ходу» не завели уголовное дело. Увы, ныне приходится радоваться и таким вещам, ведь несколько ровесников Кати были 16.07.2021 приговорены к двум-двум с половиной годам колонии, фактически, за попытку организации мирного студенческого сопротивления в Минске.

Коллаж отсюда. По этой же ссылке здесь) можно почитать о вопиющем «деле студентов»

Во-вторых, активизировался «Круглый стол демократических сил». От его имени политузникам рассылается такое…

Странная бумага. Политузникам и без неё «промывают мозги» все должностные лица в шаговой доступности; мол, за решёткой надо вести себя хорошо; тогда, может быть,… ха-ха… и помилуют.

Тут я отвлекусь на размышления Якова Сусленского (1929—2009), отсидевшего 7 лет в советских тюрьмах и лагерях. В Израиле он выпустил сборник «Перо моё — враг мой» (1999), который и преподнёс мне при личной встрече в Иерусалиме, 21 год тому назад.

Среди товарищей Я. Сусленского по судьбе в 1970-х гг. оказался Николай Будулак-Шарыгин (1926—?), британский подданный украинского происхождения, арестованный в Москве-1968 как «шпион» и «закрытый» на 10 лет по указанию самого шефа КГБ Андропова. Не без раздражения Я. Сусленский отмечал (с. 307):

Члены британского парламента, украинцы Запада и демократы всех стран не сделали всего от них зависящего для его досрочного освобождения. Вместо широкой и шумной кампании протеста, Николаю Александровичу писали [из Лондона] письма такого содержания: «Пожалуйста, Ник, веди себя как примерный заключённый. Я знаю, что у тебя решительный характер, но ты не можешь бороться с властями всю свою жизнь. Ты ничего не достигнешь, кроме продления заключения. Жизнь и свобода стоят больше, чем твоя гордость. Я действительно надеюсь, что, если ты будешь вести себя прилично и покажешь, что сожалеешь о преступлениях, инкриминированных тебе, то тебя выпустят».

В 2008 г. Я. Сусленский планировал провести международную конференцию на тему «Проблемы исторической памяти, негативные стереотипы в еврейско-украинских отношениях», но вскоре его состояние резко ухудшилось 🙁

Кстати, узникам РБ для того, чтобы стать объектами высочайшей заботы, совершенно необязательно к кому-то нижайше обращаться. Согласно пока ещё действующей версии Конституции (ст. 84, п. 19) президент «осуществляет помилование осуждённых». Никаких дополнительных условий в правовом акте, формально имеющем высшую юридическую силу, не предусмотрено. На практике, когда «припекало», Лукашенко миловал некоторых осуждённых безо всяких прошений. Например, Николая Статкевича летом 2015 года или Александра Козулина семью годами ранее.

Но даже если кто-то из нескольких сотен теперешних «политических» решит написать просьбу о помиловании, непонятно, зачем ему или ей посредник в виде «информационно-аналитического учреждения». Если бы Ю. В. Воскресенский действительно радел о скорейшем и безболезненном выходе людей из мест заключения, то обращался бы, пожалуй, не к сидельцам, а «наверх», ссылаясь на указанную статью Конституции. Возможно, его бы, как члена «конституционной комиссии», созданной в марте 2021 г., и послушали… Разумеется, «широкой и шумной кампании протеста» от горе-коллеги (по образованию Воскресенский политолог), изображающего «конструктивную оппозицию», я не жду.

Наряду с волной репрессий в последние месяцы поднялась волна каверов на произведения Беньки…

https://www.youtube.com/watch?v=lxbdCvyqkaQ

В чём прикол с умышленным замедлением песни, я пока не просёк

Один чел в 2020 г. перепел «Ангела» (Ag) аж по-галисийски, позаимствовав у «Серебряной свадьбы» и основную сюжетную линию знаменитого клипа 2015 г.

Как-то утешает это всё. Кабаре-бэнд Светланы Бень пять лет уж во «временном отпуске», а его не забыли. Может, и остальные полезные культурные инициативы, что родом отсюда, не канут в Лету.

Змитер Дяденко записал и 16.07.2021 выпустил «Балладу», которую представил так (пер. с бел.):

В последнее время мы все ощущаем этот горячий вонючий запах стаи, которая охотится на наших близких, наших друзей, наших знакомых и незнакомых соратников, единомышленников.

Кому-то счастливится убежать от этих клыков, этих разинутых пастей, из которых капает отвратительная жёлтая слюна. Кто-то остаётсяпо разным причинам.

Не все мы встретимся после Победы. Но Победа будет — это я точно знаю.

А ещё у барда появилась песня «Шарлотта Корде», и снова ироническая…

«Штетлфест», о котором я шрайбанул в прошлый раз, устраивался не только в Борисове и Беларуси, — на то и международный проект. Радио «Рацыя», к примеру, сообщило, что 14 июля в тыкоцинской синагоге (Восточная Польша) состоялась встреча, посвящённая еврейской культуре белорусско-польского пограничья. О важности сохранения еврейского наследия говорил исследователь Томаш Вишневский, который полагает, что на Белосточчине трудно разделить еврейско-польско-белорусскую культуру.

15 июля мастер-классы по еврейским танцам и песням на идише прошли в Кавказской синагоге в Крынках (тоже Белосточчина, ни разу не Кавказ). Томашу Вишневскому вторит Магдалена Домбровская, координаторка проекта «Shtetlfest» с польской стороны: «Когда поехала в Гродно два года тому назад на „Ночь танца”, то услышала мелодию своей группы с Подляшья… Нет вашей музыки или нашей, а есть общая музыка».

Воробей-скрипач это пять!

17 июля и на Польшу, и на Беларусь помимо ливней обрушилась танцевально-музыкальная вечеринка под эгидой «Штетлфеста»… в общем, нечто танцыбальнае. Словцо заимствовано у д-ра Владислава Гарбацкого ещё в тот период, когда он был не д-ром Гарбацким, а студентом Владиком Ивановым.

В тот же день (поначалу знойный, как обычно) я испытал некоторый шок, зайдя в парк у Комсомольского озера и обнаружив, что декоративно-питьевой источник у Орловской работает!

Фото 18.07.2021; то же наблюдалось и вчера близ полудня

После недавних материалов на belisrael о проблемах с питьевой водой, где фигурировал и ответ из администрации Центрального района, темой увлеклось информагентство «Минск-новости», подчинённое городским властям… «Честные журналисты» 16 июля сообщили, что по просьбам трудящихся вода в источнике появится к 21 июля (несмотря на отсутствие оборудования, констатированное замглавы администрации Фроловым ещё 6-го). Как видно, специалисты справились с опережением графика 🙂

Через пару дней — Международный день шахмат (20 июля), а через пару недель, в самом конце июля — отчётно-выборная конференция Белорусской федерации шахмат, на которой будет удовлетворено ходатайство Анастасии Сорокиной о досрочной отставке (вообще-то А. С. выбирали до 2023 г., но после событий лета 2020 г. она уехала из Беларуси и руководила федерацией, мягко говоря, без энтузиазма).

Не то, чтобы я глубоко вникал в дела БФШ — сейчас хватает своих. Но забавно было видеть, как образовались две группировки — сторонники «статус-кво» и поборники реформ… на основе безоговорочной лояльности к «линии партии». В конце июня с. г. обе попытались провести «свои» заседания исполкома.

По-моему, и доморощенные «гвельфы», и «гиббелины» в значительной степени себя дискредитировали. Не соглашусь с брестским тренером Владиславом Каташуком, изгнанным из БФШ в 2018 г., который 05.07.2021 заявил, что следует поддержать лидера «лоялистов» Николая Зарубицкого как меньшее зло. Стратегически избрание человека, осенью 2020 г. утверждавшего, в частности, что «в Орше 100 процентов все за “батьку Я был на соревнованиях и знаю, что Беларусь никому там (очевидно, на Западе.В. Р.) не нужна… И кто там что не обещает, это всё обещалки», будет серьёзной ошибкой. Ладно бы Зарубицкий не убедил меня, но ведь и топ-гроссмейстера Владислава Ковалёва тоже. При таком руководителе В. Ковалёв явно не вернётся под крыло национальной федерации (с недавних пор он выступает под флагом ФИДЕ).

Ребята, послушайте бывшего редактора двух шахматных журналов. Зачем обязательно делать главой федерации или «крутого» бизнесмена, или (отставного) чиновника? Выберите для разнообразия и ради компромисса уважаемого тренера — который бы реально болел за развитие людей шахмат, а не за свою фирму и не за абстрактные «интересы государства»… Возможно, денег такой председатель отыщет чуть поменьше — ну, так и растрачено впустую будет меньше; глядишь, то на то и выйдет. «Фишка» же в том, что шахматное сообщество постепенно избавится от пятен на своей репутации.

В другой БФШ, Белорусской федерации шашек, уже третий год председательствует детский тренер Виталий Анисько, и ничего страшного. Сфоткал его на своей родной ул. Каховской в апреле с. г.

Вот ещё любопытное фото с Каховской, но уже июльское

Завершу сей текст не на весёлой ноте. Прочёл намедни интервью с Владимиром Гостюхиным — и как в г… вступил. Такого позорного лизоблюдства я не встречал давновато.

Даже «Александр Григорьевич» не раз признавал вклад в становление независимой Беларуси Вячеслава Кебича, премьер-министра 1990—1994 гг. Собственно, в первые 2,5 года независимости основную, часто неблагодарную работу, по созданию и укреплению госинститутов, выполняли Кебич, Станислав Шушкевич, глава Нацбанка Станислав Богданкевич, генпрокурор и руководитель группы по подготовке Конституции Василий Шолодонов, некоторые БНФовцы и им сочувствующие, а на местах — такие люди, как Геннадий Карпенко… Лукашенко со своей братией 27 лет назад пришёл фактически «на готовое»; он не «создал государство из ничего», а взнуздал его, пользуясь, среди прочего, недостатками Конституции от 15 марта 1994 г.

О том, как жилось обычным людям в долукашенковской независимой Беларуси, читайте здесь и здесь (cпойлер: далеко не всегда плохо). Впрочем, орденоносный Гостюхин — известный трепач мастер агитпропа, за что, видимо, и ценится властями. В интервью россиянам в марте с.г. сравнил Василя Быкова (1924—2003) с «нациками»: «Когда писатель Василь Быков, очень важный и дорогой для меня человек, по чьей повести “Сотников” я снялся в судьбоносном для меня фильме, заявил, что “воевал не на той стороне”, то он перестал для меня существовать». Ccылки на закавыченное высказывание Быкова приведено, разумеется, не было, а в мае 2021 г. я приметил, что указанный вброс уже цитируется, как подлинные слова писателя. Жаль будет, если потомки В. В. Быкова проигнорируют гостюхинское «фейкомётство».

Вольф Рубинчик, г. Минск

18.07.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 18.07.2021  20:57

Водгукі / Отклики

«Дзякую за рэкламу маёй спеўнай творчасці. Яшчэ адну баладу, “Начны дажор“, я напісаў напярэдадні Новага года. Але спяваць яе можна круглы год — да канкрэтнага свята яна не прывязаная. Бліжэйшым часам новых песень не будзе — пакуль што я апублікаваў усё запісанае» (Зміцер Дзядзенка, г. Мінск)

«”Выберите для разнообразия и ради компромисса уважаемого тренера, который бы реально болел за развитие людей шахмат” — это мне нравится. Только не представляю, как технически подобное возможно?» (мг Сергей Каспаров, г. Могилёв)

КАРЦІНКІ ГОДА (2020)

Па-першае, мясціны, дзе бываў не раз і ў якія хацеў бы вярнуцца…(Шчучыншчына тут не згаданая – яна па-за канкурэнцыяй!)

Магілёў, жнівень 2014

Пінск, кастрычнік 2016

Гродна, кастрычнік 2018

Шмат дзе яшчэ хацеў бы пабываць, але ў 2020-м было амаль не да вандровак. Ніжэй вы знойдзеце суб’ектыўную падборку здымкаў з двух беларускіх гарадоў, пераважна з Мінска.

У Барысаве, 02.02.2020. Абмінуць такое дзіва ніяк не мог…

Прасп. Рэвалюцыі

На вул. ІІІ Інтэрнацыянала (!)

Дворык у старой частцы Барысава

Паэтка Ната Голава і каваль Алесь Панцялей у барысаўскім Цэнтры творчасці дзяцей і моладзі

З Юрам Тэперам каля яго дома па вул. Альшэўскага ў Мінску, 05.04.2020. У лістападзе Юры не стане 🙁

Дзьмухаўцы ў Кіеўскім скверы, апасаючыся каранавіруса, палічылі за лепшае разгрупавацца… 22.04.2020

«Курданёр» на мінскім бульвары Шаўчэнкі, 30.04.2020

Чарга ахвотных падпісацца за альтэрнатыўных кандыдатаў, якая збянтэжыла тутэйшых «застабілаў». Вул. В. Харужай, 31.05.2020

Палітык і пісьменнік Павел Севярынец паспрабаваў заступіцца за арыштаванага Сяргея Ціханоўскага, але і сам праз некалькі гадзін апынецца за кратамі. Вул. В. Харужай, 07.06.2020

Кіраўнік Аб’яднанай грамадзянскай партыі Мікола Казлоў нешта тлумачыць народу, 07.06.2020

Журналіст Віталь Цыганкоў вяшчае ад Камароўскага рынка, 14.06.2020

Яшчэ адна тагачасная гутарка… З мікрафонам – Арцём Лява

Пляцоўка перад домам, у якім паўстагоддзя таму жыў Уладзімір Караткевіч (вул. В. Харужай, 48; тут відаць дом № 46/2). Чэрвень 2020 г.

Мастак Андрэй Дубінін у тым жа квартале Каштанаўкі, cярэдзіна лета

Галубятня каля дома № 38 па вул. Кахоўскай (ліпень 2020)

У пачатку жніўня афіцыёзныя імпрэзы перад кінатэатрам «Кіеў» мала каго цікавілі – пакуль ды-джэі Кірыл Галанаў і Улад Сакалоўскі не «парвалі шаблоны»

Афішкі-«заманухі», каб людзі ўдзельнічалі ў «выбарах» 09.08.2020

Фантаны на Свіслачы, недалёка ад пл. Перамогі. 18.08.2020

Афішкі-«заманухі», каб людзі страйкавалі. Цэнтральны раён Мінска, жнівень 2020 г.

Стужкі на пл. Перамен (10.09.2020) – страшны вораг для нацыянальнай бяспекі! У канцы снежня кіраўнік раёна дастаў ад А. Лукашэнкі медаль «За працоўныя заслугі» – няйначай за іх упартае знішчэнне, якое ў лістападзе прывяло да смерці Рамана Бандарэнкі

Вынік аднаго з набегаў «пятрушак», верасень 2020 г.

Скарыстаўшыся адсутнасцю дзяжурных міліцыянераў, дзеці малююць на знакамітай будцы тое, што ім падабаецца. 13.09.2020

Праз плошчу Перамен праязджаў на ровары Павел Касцюкевіч, вялікі пісьменнік зямлі беларускай. 15.10.2020

Госці паэтычнай вечарыны ў «Шахматным дворыку» разбіраюць і падпісваюць паштоўкі палітвязням, 26.10.2020

На пл. Перамен выступае гурт «Leibonik» (Ганна Рэзнік і Сяргей Башлыкевіч), 26.10.2020

Прэзентую свае кніжкі 2018–2020 гг. на прыступках кінатэатра «Кіеў». Фота С. Рубінчык, 22.11.2020

«Галалёд на зямлі, галалёд…» (С) Выгляд «Шахматнага дворыка», 28.12.2020

***

З Новым годам усіх добрых людзей! Няхай сусветныя праблемы, якія пакінулі след і на гэтай cціплай падборцы, застануцца ў мінулым.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

30.12.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 30.12.2020  17:40

В. Рубінчык. Рэкапітуляцыя-2

От редактора belisrael

Сейчас, в начале 2024, а следовало значительно раньше,  я должен сказать, что сделал огромную ошибку, когда позволил тому, кто называет себя политологом, завалить сайт огромным количеством материалом о том, как он борется за улучшение синеокой, поливая всех, как во власти, так и сбежавших, да и не имеющих отношение к политике, в отличие от него, остающегося в Минске.

“Обезопасив” себя тем, что не имеет страниц в соцсетях, не выходивший протестовать, он свалился на израильский сайт, но никак не Беларусь-Израиль, как позволяли его называть еще некоторые из слишком разумных, решив, что можно превратить его в свою собственность, и за свои опусы, поскольку в Беларуси все дорожает и дорожает, начал выцыганивать финансы, которые достигли 5 тыс. баксов, не считая украденного  огромнейшего количества времени, в том числе оторванного ото сна, поскольку присылаемые материалы надо было поставить вовремя, а иной раз они поступали под ночь, к тому же в придачу рекомендуя для публикации выкопанные на разных сайтах заумные материалы, которые и вовсе мало кого могли заинтересовать, но нагружая меня прочтением их.

А сколько времени было потрачено на запощивание его статеек в фейсбуке, ответы на иногда случавшиеся комменты, а затем еще и пересылку ему того как реагируют. Чего только в голову ему не приходило. Забросить материалы в какие-то фейсбучные группы, отправить тем, кого он задевал и посмотреть как отреагируют, запостить на моей странице “радi прыколу” пришедшую в голову “умную” мысль. Хорошо помню, как просил отправить линк материала бывшему министру здоровья, а затем  губернатору Гродненской области Каранику и ждать реакцию на критику и т.д.  Мне, живущему в Израиле с 1990 года, редактору и основателю сайта, больше не о чем было думать, как о более чем странном белорусском еврее и выполнять его хотелки.

Для него главное было, чтоб не была пропущена ни одна запятая, ошибка или описка, и потому, иной раз, даже спустя пару лет, просил поправить, в том числе стилистику предложения. Вот такой перфекционист!

После того как я ему в середине 2022, и особенно в начале 2023, написал, что бесконечные публикации о Беларуси, и особенно, как он их подает, вредят сайту, тем более, что еще давно не раз предлагал ему репатриироваться, в крайнем случае пожить хотя бы год, к тому же была возможность бесплатно у меня, и при этом заработать значительно больше, чем он имеет в Минске, да и получить корзину абсорции, а это тысяч семь долларов, если не больше, и вернуться, слышал в ответ (все письма он мне писал на белорусском) сначала: “Трэба было гэта рабiть даўно, а цяпер не…я люблю Беларусь, тут i памру”. После августовских выборов 2020, когда начался массовый отъезд  из Беларуси: “Яшчэ не час, мо пазней”. Уж казалось бы 24 февраля 2022 должны были стать решающими, но нет.

А в начале 2023:

“Калі ў сайта зараз і ёсць перспектывы, то яны – у супрацы з блогерамі, якія пішуць пра сучасную Беларусь. Таксама можна было б пакласці з прыборам на “спіс экстрэмісцкіх матэрыялаў” і паціху публікаваць фрагменты, напр., з гэтых кніг. Думаю, многія чытачы былі б за гэта ўдзячныя – а заблакаваць belisrael улады РБ не наважваюцца (відаць, баяцца канфлікту з Ізраілем ;)) (22 января 2023)

“OK, далей тады – без мяне. Добрага дня і шчасліва заставацца! и вскоре продолжил:  “Карацей, Вы стаміліся. Я таксама стаміўся. Сайт мяне доўгі час цікавіў, але свет на ім клінам не сыходзіцца. Сем з нечым гадоў пісаў, як умеў, і многім падабалася. А што не ўсім – ну, я не купюра з партрэтам Франкліна.  Бывайце здаровы. (23 января 2023)

Все это брехня, поскольку сам писал, что посылает ссылки своим знакомым и из 10, в ответ получал 1 реакцию. Да и зачем ему Израиль, где надо было бы и поработать, когда можно сходить в библиотеку, на улице выискать непорядки и сфоткать, после чего сварганить статейки и за них еще вытаскивать немалые бабки.
.
А весной 2021 он открыл свой ютюб-канальчик и сообщил на нем в конце 2023, что достиг пусть не большого, но все-таки успеха – было 5 подписчиков, стало 22!
.
То, что он на нем пишет в своих постиках практически ежедневно, за исключанием шабата, говорит о том, что этот непризнанный гений, к тому же “смельчак”, продолжая покусывать белорусскую уладу, при этом не забывая ее хвалить за некоторые успехи, достойин помещения в закрытое отделение психушки  в Новинках. А возможно, кому-то во власти выгоден такой еврей.
.
Да еще тот, кто после трагедии 7 октября высказался: “несколько раз был в Израиле и не понравилось. Да и вообще знал, что не такая сильная израильская армия, как всегда говорили о ней, к тому же кругом бардак. А военную операцию в Газе нельзя начинать, если не поставить цель заняться образованием палестинцев, хотя это будет сделать очень тяжело”.
.
Это и есть минский  “политолог”, который вслед за израильскими и международными леваками жалеет  “мирных” палестинцев, в основной своей массе помогающим хамасовским террористам и желающим уничтожения Израиля.
.
К тому же, он никому не расскажет, что приехав ко мне на 3 недели на свое 40-летие в июне 2017, решил съэкономить на страховке, и уже на 2-й день все могло кончиться трагедией с его женой, которая была с ним. Помню, как тогда она плача говорила ему, что надо улетать назад. Хорошо, что все обошлось и ч-з 2 дня ожила, а если б пришлось обратиться в больницу, то никаких денег не хватило бы. Что смародерил многие тысячи долларов, а кроме этого писал, что уже совсем перестает работать комп и тогда я ему передал новый, который взял знакомый, летевший в Москву, а оттуда доставил в Минск.
.
Поскольку он никак не реагирует на мои письма по мэйлу, где настоятельно прошу вернуть все смародеренное, и оставляемые комменты на его канальчике, о котором давно забыл и натолкнулся в середине декабря прошлого года, где еще и рекомендует читать его статьи на сайте, то это превью помещу ко многим его опусам, или фельетончикам, как он их называет. Для меня он стал существом и когда его посадят, что будет более чем справедливо, не заслужит никакой жалости ни с чьей-либо стороны, поскольку подличал в отношении многих.
.
23 февраля 2024
.
_____________________________________________________________________________________________________
_____________________________________________________________________________________________________
.

Першая «рэкапітуляцыя» здарылася чатыры тыдні таму (каму цікава, зірніце, што я меў на ўвазе пад гэтым словам). Тады я віртуальна адхвастаў па шчаках «калектыўнага Рыгорыча», а ўпаасобку – твар цяперашняй сістэмы, Наталлю Качанаву.

Працэдура не дапамагла пацыентцы, чаго, у прынцыпе, можна было чакаць – і Полацк не адразу будаваўся… Качанава 04.12.2020 сустрэлася са студэнтамі журфака; сярод іншага, паказала ім відэа са злавесным «тэстаментам Далеса» – тым самым, дзе «мы кінем усё золата на абдурванне рускіх людзей», etc. Ну, калі амерыканскі нябожчык і прыпісаны яму СССР-аўскімі дэмагогамі план – апошні довад тутэйшага чынавенства, то можна канстатаваць: чарговае днішча прабіта. Далей – толькі «Пратаколы сіёнскіх мудрацоў»?!

У першае дзесяцігоддзе незалежнасці тэорыямі сусветнай змовы захапляліся народны пісьменнік Іван Шамякін, радыёістэрычка Ніна Чайка, адыёзны дэпутат Сяргей Касцян… Самым уплывовым канспіролагам быў, здаецца, Эдуард Скобелеў; ён пэўны час, бадай, з сярэдзіны 1990-х да сярэдзіны 2000-х гг., круціўся ў адміністрацыі прэзідэнта, а потым «выйшаў з даверу», страціў пасаду рэдактара казённага «Информационного бюллетеня» і нават у 2008 г. быў выключаны з чаргінцоўскага Саюза пісьменнікаў. Вось гэты палітінфарматар з грандыёзным досведам, набытым яшчэ ў ЦК КПБ, у 2004 г. вяшчаў студэнтам пра магутнасць масонаў, якім процістаіць самотная Сінявокая: «Сыдзе Лукашэнка — будзе страшна».

У 2010-х гадах тэорыі змовы быццам бы выйшлі з моды, але «ніколі не было – і вось ізноў». Часам думаю, што дарма тутэйшыя апазіцыянерчыкі «дзяўбуць і дзяўбуць» гэтую ўладу – яна сама сябе закопвае. Зрэшты… мо’ сярод высокіх службоўцаў і хапае параноідаў, аднак лыжкі міма рота яны ўсё-ткі не праносяць. I я па-ранейшаму лічу, што іх квазістратэгіям неабходна проціставіць Вялікую і Мудрую Народную Стратэгію («зубрызм» :)) Нямала спрэчнага нагаварыла Ганна Севярынец у чарговым інтэрв’ю, але ў тым, што «беларусы ўмеюць упірацца і стаяць як вол, як зубр, уперціся рогам», яна мае рацыю. Мабыць, Ганна – таемная зубрыстка 😉

Будка ў раёне вул. Гая. Мінск, 16.12.2020

Не паспеў адысці ў лепшы свет Вячеслав Кебіч, прэм’ер-міністр Беларусі ў 1990–94 гг., як адзін прыўладны чудзіла на вядомую літару (1977 г. нар. – мой раўналетак…) патаптаўся па яго памяці, выставіўшы Кебіча & Co. нейкімі паўдуркамі: «Як патлумачыць цяперашняй моладзі, што ўсяго 30 год таму не было ні-чо-га, што завецца самастойнай дзяржавай?.. Мы стартавалі з абсалютнага нуля, калі кіраўнікі дзяржавы стаяць на прывакзальнай плошчы з трыма капейкамі ў кішэні і не разумеюць, з чаго пачынаць» (11.12.2020). Ну, з такімі настаўнікамі гісторыі, як д-р Марзалюк, не дзіўна…

Добра, скажу некалькі слоў «для моладзі». У Беларусі 30 год таму былі больш-менш стабільныя крыніцы даходаў, ВУП, характэрны для сярэднееўрапейскай краіны, свая афіцыйная мова (Закон «Аб мовах», які замацаваў прыярытэт беларускай, Вярхоўны Савет БССР прыняў у студзені 1990 г.), Акадэмія навук і многія іншыя «задаткі» для самастойнага развіцця. Не апошнім паводле значнасці быў ганаровы статус краіны-заснавальніцы ААН. У 1991 г. Мінск зрабіўся каардынацыйным цэнтрам новастворанага СНД – каб быў тут поўны рэзрух, наш горад не выбралі б для «штаб-кватэры»!

Мядзведзі ў канцы 1990 г. па вуліцах сталіцы Беларусі (і нават «сталіцы Палесся», Пінска) не блукалі… Будучы юным першаразраднікам, нярэдка выступаў тады ў шахтурнірах, дык помню і цёплыя светлыя залы для гульні, і прымальны асартымент у сталоўках: на 2 р. 50 кап. сутачных можна было добра пад’есці, нягледзячы на ўсе гарбачоўскія дэфіцыты. «Беларусь шахматная» ўвогуле пачувалася, бадай, лепей, чым цяпер: мінчанін Барыс Гельфанд пастаянна перамагаў у буйных турнірах і меў то трэці (пасля Карпава з Каспаравым), то пяты рэйтынг Elo ў свеце. За апошнія 20 год ніводзін прадстаўнік РБ і блізка не падабраўся да такога выніку.

З рэпартажа пра дзіцячы міжнародны турнір у Пінску, адбыты ўвосень 1991 г. («64-ШО», №№ 23-24, 1991). Маскоўскі кар. паблытаў прозвішча будучага майстра Славы Чакурава, напісаўшы «Чепуров»

Калі б у пачатку 1990-х Беларусь рызыкнула і заявіла пра свае правы на Сусветную шахматную алімпіяду, то мела б не меншыя шансы на поспех сваёй заяўкі, чым у 2018 г. – у шахматным свеце свежыя былі ўспаміны пра паспяхова праведзеныя ў Мінску чэмпіянаты СССР 1979 і 1987 гадоў. Розніца ў тым, што «старыя кадры» дзяржаўных кіраўнікоў (ну, гэтыя, з «прывакзальнай плошчы» :)) пры ўсіх сваіх заганах і памылках разумелі: даўшы абяцанне, трэба яго датрымаць. Мяркую, Багданкевіч і Кебіч з Шушкевічам не дазволілі б сабе адклікаць заяўку, як тое зрабіў урад Лукашэнкі-Галоўчанкі ўлетку 2020 года… «Парваліся б», але знайшлі б эквівалент 13 мільёнаў USD.

This image was originally published on Onliner.by web site (http://www.onliner.by/). All rights reserved.

Яшчэ адзін дзівун – топ-менеджар Беларускай федэрацыі шахмат – у кастрычніку г. г., пасля скасавання імпрэзы ў Мінску-2022, суцяшаў сябе (і чытачоў «Трыбуны»): «Ва ўсім свеце ўсё адмяняецца, а спаборніцтвы пераносяцца на іншыя гады». Неўзабаве прыйшла навіна пра тое, што алімпіяду 2022 г. бярэцца правесці Расія…

З «лакальных» успамінаў: на пачатку 1990-х гадоў кожнае лета працаваў фантан ля кінатэатра «Кіеў» (станам на 2020 г. ён ужо колькі гадоў не дзейнічае), і яшчэ не былі скрадзены памятныя шыльды з галоўнай алеі Кіеўскага сквера. Зімою гарадскія ўлады прывозілі пад кінатэатр вялікую яліну, і жыхарам раёна было куды выходзіць на пагулянку. У снежні 2020 г. мясцовыя «дачакаліся» ад улады хіба што ўзброеных патрулёў па вуліцах Кахоўскай і Чарвякова.

З 15.11.2020 каля «плошчы Перамен» адноўлена пастаяннае дзяжурства «сілавікоў» (мела месца і ў сярэдзіне верасня) – звярніце ўвагу на шаломы за смеццевымі бакамі

Але вернемся да шахмат і шахматнай супольнасці. На тое, што перамены блізкія, як бы намякае адсутнасць подпісаў вядучых шахістаў Беларусі пад калектыўным лістом cупраць «некаторых незаконных псеўдаспартыўных структур». Нікога з гросмайстраў-мужчын за тры тыдні так і не ўдалося завабіць у «кумпанію» з тысячамі падпісантаў (на сёння cайт выдае 4257, але, ведаючы, як арганізоўвалася гэтая колькасць, лічбу можна зменшыць мінімум на чвэртку). З «сярэдняга звяна» бачу толькі мм Вячаслава Зарубіцкага – так сабе процівага міжнародным гросмайстрам Сяргею Азараву, Андрэю Жыгалку, Уладзіславу Кавалёву, якія падтрымалі «Свабоднае аб’яднанне спартоўцаў». Няма ў афіцыёзным спісе і Насты Зязюлькінай, Вольгі Бадэлька, Ланіты Стацко, Рахілі Эйдэльсон – ёсць гросмайстарка Генрыета Лагвілава (здаўна больш чыноўніца, чым шахматыстка) і, нечакана, майстарка ФІДЭ Кацярына Бейненсон, якая ў кастрычніку 2020 г. стала віцэ-чэмпіёнкай Беларусі. Сярэдні рэйтынг чэмпіянату быў 1940, што пра многае кажа…

Такім чынам, у цэлым шахматная супольнасць не падтрымала «праўладны» праект. Я не сцвярджаю, што кваліфікаваныя шахматысты разумнейшыя за астатніх, але пралічваць на колькі гадоў хадоў уперад яны ўмеюць. Напрошваецца вывад, несуцяшальны для цяперашняй «эліткі».

Сапсаваліся адносіны той «эліткі» не адно з ФІДЭ, а і з цэлым Міжнародным алімпійскім камітэтам… Сёмага снежня амаль усім членам выканкама Нацыянальнага алімпійскага камітэта РБ, уключна з прэзідэнтам, забаранілі ўдзельнічаць у мерапрыемствах МАК. Што самае крыўднае для тутэйшых чыноўнікаў ад спорту, грошы для беларускіх атлетаў МАК абяцае пераводзіць у абыход НАК РБ (праўда, не зусім ясны механізм гэтых выплат).

Эх, і папярэджваў жа я ў чэрвені 2017 г.:

Вясна пачалася з масавых пратэстаў у розных гарадах Беларусі, а завяршылася даволі ганебным «мерапрыемствам»: сходам Нацыянальнага алімпійскага камітэта 30 мая… Слушна заўважылі журналісты, што статут НАК прадугледжваў (пера)выбары кіраўніка арганізацыі кожныя 4 гады. Апошнія перавыбары адбыліся 9 красавіка 2010 г. – значыць, «прэзідэнт» к маю 2017 г. ужо не адзін год быў «ненастаяшчы»… Калі ўсчаўся шум, то нехта (пытаннечка да былога генсакратара НАК Анатоля Котава, хто менавіта – В. Р.) на сайце НАК хітрамудра пазначыў, што А. Лукашэнка перавыбіраўся не толькі ў 2010 г., а і ў 2012 г. Маю вялікія сумневы… Так, 26.10.2012 праводзіўся сход НАК з удзелам А. Л., ды ён быў прысвечаны іншым праблемам, у прыватнасці, не зусім удаламу выступленню беларусаў на Алімпіядзе ў Лондане. Нідзе ў справаздачах пра сход не фігуруе тэма выбараў прэзідэнта, дый навошта праз 2 гады пацвярджаць сваю легітымнасць, якую ніхто тады не аспрэчваў?.. Чалавек, які груба ігнаруе рэгламент, наўрад ці зможа «навесці парадак» у арганізацыі, колькі б гучных слоў ні вымаўляў.

А ў сакавіку 2019 г., пасля «Вялікай размовы з прэзідэнтам», напісаў прасцей:

Маё пытанне да прамоўцы, адпраўленае 27.02.2019 («Чаму б Вам добраахвотна не сысці ў адстаўку з пасады прэзідэнта Нацыянальнага алімпійскага камітэта?»), агучана не было, хоць я ведаю, што ў агенцтве БелТА, якое збірала «галасы народныя», яго атрымалі. Пытанне менш наіўнае, чым выглядае; калі «першая асоба» дэманструе кепскі прыклад сумяшчэння дзвюх адказных пасад, кожная з якіх вымагае пастаяннай працы, то іншым чыноўнікам таксама карціць… У выніку «сумяшчальнікі», як правіла, нідзе не працуюць з поўнай самааддачай, да таго ж губляецца сам сэнс грамадскай дзейнасці (калі яна – «даважак» да пасады, то пры чым тут грамадскасць?)

От паслухалі б мяне сваечасова Рыгорыч і яго атачэнне – не было б ім цяпер ганьбы на ўвесь свет, і не давялося б кідацца марнымі словамі: «Трэба нам звярнуцца ў суд. Няхай [Томас] Бах і банда раскажуць, у чым мая віна, што я сваю краіну абараняю?!» (08.12.2020). Ну, нават калі дапусціць «добрыя намеры» чалавека, які бароніць перадусім і збольшага сваю ўладу, карысна перачытаць развагі пра сумяшчальнікаў…

Драбнейшыя-то чыноўнікі, падобна, часам прыглядаюцца і прыслухоўваюцца да публікацый на belisrael. Прыводзіў прыклады са шчучынскім паказальнікам, будоўлямі на сталічнай вул. Прытыцкага, прывакзальнымі балконамі… Не выключаю, што і сёлета расповед пра cкульптуру, дзе бракавала кавалу мятлы, натхніў кагосьці на «подзвіг» – рэстаўрацыю аб’екта, што знаходзіцца ў Цэнтральным раёне Мінска.

Было 01.06.2020 і стала 15.12.2020

А тым часам кандыдат мастацтвазнаўства Яўген Малікаў, зволены з гомельскага ўніверсітэта транспарту за, як цяпер прынята казаць, «актыўную грамадзянскую пазіцыю», звяртаецца да тых, каму неабыякавая гісторыя Гомеля. Вырашыў абвясціць краўдфандынг і плануе па выніках падрыхтаваць «кнігу па гісторыі развіцця фотасправы ў Гомелі ў ХІХ – першай палове ХХ ст.» Без сумневаў, у такой кнізе будзе нямала яўрэйскіх імёнаў і прозвішчаў 🙂

Сёлета выйшла іншая каштоўная кніга, дакладней, нават альбом: «І рай і боль на Песеннай Зямлі… Беларусь вачыма мастакоў 1920 – 1930-х гадоў». Пад дзяржаўным «дахам» («Беларуская энцыклапедыя»), наклад 700 экз., укладальніца – Н. В. Мартынава.

У альбоме нямала і рэпрадукцый работ мастакоў-яўрэяў: Меіра Аксельрода, Льва Зевіна, Якава Кругера… Напрыклад:

Аксельрод М. М. Мястэчка (1926). Папера, аловак, вугаль, гуаш. 33,2X49,7

Зевін Л. Я. Мястэчка (1929). Папера, акварэль. 35,6Х52,8

Глядзіш і думаеш: многія рысы мястэчак не дужа-то і змяніліся… Таму, відаць, старая частка Барысава даволі арганічна ўпісалася ў «рэканструктарскі» фільм «Чароўныя нажнічкі» (2017), зняты паводле сцэнару Наты Голавай.

Між іншага, заўтра, 17.12.2020, фільм упершыню плануюць паказаць праз інтэрнэт – у рамках праекта «Штэтлфэст». Трансляцыя пачнецца прыблізна а 8-й вечара па мінскім часе. Даведацца болей можна па адрасе: https://www.facebook.com/shtetl.fest Або тут: https://www.instagram.com/shtetl.fest Сам я бачыў «Чароўныя нажнічкі» акурат год таму: няўрымслівая Н. Голава са сваёй капелай прыязджала ў бібліятэку імя Я. Купалы.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

16.12.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 16.12.2020  20:20

* * *
.
PS. Інфа ад чытача: «К. Бейненсон, 1998 г. нар., – супрацоўніца апарату мінспорту (пакінулі пасля ВНУ і практыкі). Яна не магла не падпісаць зварот». Ой, не ведаю… У свае 22 – і нават 32 – я не баяўся начальства.
.
17.12.2020  13:23

В. Рубінчык. Не да катлет з мухамі

І ўсё-такі шалом! Карціць скончыць сваю даўно задуманую кніжку № 9, але без набегаў на публічныя бібліятэкі справа гэта праблематычная – у інтэрнэце ё далёка не ўсе выданні 1920–30-х гадоў. Наогул цяжка будаваць планы, пакуль штодня колькасць невылекаваных хворых COVID-19 у Беларусі прырастае сотнямі. Таму – зноў назіранні за бягучымі «буйніцамі і драбніцамі» (пазычаю выраз у мастака Андрэя Дубініна, які ў 2018 г. назваў свой артыкул акурат «Буйніцы і драбніцы»).

Тутака прыводзіў я табліцу; з яе вынікае, што ў апошнюю дэкаду красавіка былі дні, калі згаданы прырост складаў 400–500 чалавек. На другое мая, паводле афіцыйнай статыстыкі, розніца паміж захварэлымі і ачунялымі за папярэдні дзень сягала 812 чалавек, на трэцяе – 798, на чацвёртае – 723, на пятае – 349. Разважаючы абстрактна, такое зніжэнне можа быць падставай для асцярожнага аптымізму, аднак доктаркам/дактарам, медсёстрам/медбратам, фельчаркам/фельчарам, каторыя на перадавой – і нясуць страты – ад яго зараз наўрад ці лягчэй.

Бадай усе людскія рэзервы ўжо мабілізаваны; лік медработнікаў у краіне не можа расці на сотні (і нават на дзясяткі) за дзень. Гэта якіх-небудзь намеснікаў па ідэалогіі можна падрыхтаваць на тыднёвых курсах, між тым нават сярэдні медычны персанал рыхтуецца цягам многіх месяцаў. А тут яшчэ звальненне галоўнага ўрача віцебскай бальніцы хуткай дапамогі Сяргея Лазара – без тлумачэння.

С. Лазар. Фота з адкрытых крыніц

Ёсць думка, што чалавека, злёгку нават падобнага да Лукашэнкі (!), наважыліся выкінуць з працы, каб іншыя начальнікі бальніц на фоне эпідэміі баяліся пушчаць «нячэсныя» CМІ да сваіх падначаленых. Вопытны ўрач-рэаніматолаг Раман Антоненка, які сам падхапіў COVID-19, у канцы красавіка сказаў для tut.by «лішняе» (з гледзішча тых самых ідэолагаў): «Вірус распаўсюджваецца па краіне… Шмат хворых на пнеўманію, і сярод іх не толькі пажылыя. Ёсць і 30-гадовыя без шкодных звычак… Каб гэта спыніць, патрэбны неардынарныя захады, адной самаізаляцыяй тут ужо не дапаможаш… Я не ведаю: або ў вышэйшай улады мала добрых дарадцаў па медыцыне, або да іх не прыслухоўваюцца».

Абвяржэнне ад міністэрства аховы здароўя РБ – маўляў, няма сувязі паміж публікацыяй на тутбаі і звальненнем Лазара – трошкі не пераконвае. Міністэрства ўжо не раз лавілi на хітрыках і недагаворках, не кажучы пра сумнеўнай вартасці прагнозы. Cёння ў абласным аддзеле міністэрыі паабяцалі, што зволены застанецца ў медыцыне… паглядзім. Спадзяваймася, не на пасадзе санітара.

31 сакавіка, у дзень, калі Галоўны Клюшкар аб’явіў пра «дасягненне піку» захворвальнасці згодна з яго, клюшкара, адчуваннямі, на Беларусі было 152 інфікаваных, каля 40 ачунялых і 1 памерлы, у Ізраілі – 4831 інфікаваны, 163 ачунялых і 17 памерлых. На 05.05.2020 Беларусь абагнала Ізраіль паводле першага паказчыка (18350 супраць 16237) i моцна адстала паводле другога (3771 супраць 10223). Праўда, памерлых у Беларусі покуль меней (107 супраць 237), але разрыў скараціўся… і, на жаль, будзе скарачацца далей – улічваючы, што звыш 200 пацыентаў у РБ знаходзяцца пад апаратамі штучнай вентыляцыі лёгкіх (у Ізраілі – толькі 66).

З абмежавальнымі захадамі, што каштавалі Ізраілю вялікіх грошай, таксама не ўсе ўрадоўцы згаджаліся, да таго ж ізраільцы – не самы дысцыплінаваны народ, аднак… тыдні за чатыры ўдалося пераламіць сітуацыю да лепшага. А скнары, для якіх «эканоміка галоўнае» і «важна не страціць рынкі», плаціцьмуць двойчы (зрэшты, ужо плацяць).

«Комс. правда в Бел.», 05.05.2020. Паводле «мэра» (у Мінску няма мэра, ёсць старшыня выканкама, якога паставіў «на горад» вышэйшы адміністратар), у выпадку каранціна з 1 сакавіка «мы» мелі б не 102% валавага прадукта, а 92% – ужосъ!

Але, як у незабыўнага Мендэле, «не тое хацеў я сказаць». Лупцуй не лупцуй «бюракратаў», у тым ліку і боса іхняга, апантанага суботнікамі, вайсковымі дэфіле ды «чысткай капытоў», відочнага плёну ў бліжэйшы час не будзе. Словы ў савецкай і постсавецкай Беларусі настолькі часта разыходзіліся са справамі, што абясцэніліся ўшчэнт – якая тут «парэсія», у нашых палестынах і для палітычнай сатыры прасторы малавата… Каб суцішыць тых, каторыя равуць «кароль голы», практыкуюцца ўніверсальныя адказы: «Спярша самі станьце каралём» або «вы яму проста зайздросціце». Як ні дзіўна, у 99% выпадкаў гэткія «досціпы» спрацоўваюць.

Дзевяностагадовы юбілей таленавітага Мая Данцыга (1930–2017) ў канцы красавіка сціпла адзначыла, як раней бы сказалі, «шырокая грамадскасць». З’явіліся новыя артыкулы, фільмы… Планавалася чарговая выстава ў Нацыянальным мастацкім музеі, ды праз эпідэмію яе адклалі. Затое выклалі ў сеціва відэазапіс, дзе супрацоўніца музея, мастацтвазнаўца Н. Сяліцкая, распавядае пра М. Данцыга. Усё б нічога, ды ў апошні час мастак паціху-патроху падганяецца пад чыесьці «хацелкі». Выпадак з Халоднай сінагогай, будынак якой Май Вольфавіч намаляваў на сваёй карціне 1972 г. нібы на знак пратэсту супраць разбурэння старога Мінска, я ўжо згадваў. Пра тое, што гэтая карціна не раздражняла ўлады, сведчыць, дарэчы, і наданне яе аўтару ў 1973 г. звання «Заслужаны дзеяч мастацтваў БССР».

«Данцыг ніколі не рабіў папярэдніх малюнкаў, эскізаў…», – смела заяўляе Наталля Сяліцкая (4:23). Ну, такое… Амаль адначасна выйшаў артыкул Ганны Вашчынчук, дзе дадаткам відаць якраз папярэднія малюнкі і эскізы Данцыга 🙂

«Май Вольфавіч Данцыг быў чалавекам з неверагодным пачуццём гумару…» (8:16). За сем гадоў зносінаў «неверагоднага пачуцця», на жаль, не заўважыў. Папраўдзе, творца быў не абы-якім эгацэнтрыкам, а такія з гумарам зазвычай не сябруюць. Дамінантай яго паводзінаў было падгрэсці пад сябе як мага болей усяго (рэсурсаў, улады), што, між іншым, пункцірна пазначана ў Адама Глобуса (2005). Не кажу, што эгацэнтрызм – заўжды кепска, але… на мой густ, мастак адносіўся да сябе задужа сур’ёзна. Разам з тым ён умеў пасміхацца і па-свойму жартаваць – «з пазіцыі сілы». Ну і, вядома, летуценіць: «Я ніколі не пісаў правадыроў, не здраджваў сваім прынцыпам» (2009); «Халтуру і я рабіў: пісаў партрэты Сталіна на нашым камбінаце мастацкім, але я не затрымаўся ў гэтым стане, тое было эпізодам» (2015).

М. Данцыг, партрэты А. Касыгіна і М. Суслава, сярэдзіна 1970-х. Хіба не халтура, а «покліч душы» 🙂

Знаёмы чытачам belisrael.info літаратар Зміцер Дзядзенка 24.04.2020 так адкаментаваў лагатып дрыбінскай раённай газеты: «Мазаічная псіхапатыя перыяду лукашызму. Назва “Савецкая вёска” спакойна суседзіць з магдэбургскім гербам».

З сайта dribin.by

Разумею пачуцці Змітра, але… не абавязкова гэткае суседства – праява «мазаічнай псіхапатыі». Аксюмараны, спалучэнне неспалучальнага характэрныя для самых розных краін/часоў; менавіта яны, як правіла, і ствараюць камічны эфект («Мешчанін у дваранах», «Пінская шляхта»…) Барадатая показка «або крыжык здыміце, або трусы надзеньце» – пра тое самае.

Тое, што асобныя прэзідэнты (nomina odiosa) паводзяць сябе «не па чыну», а як распешчаныя манархі, з’яўляецца невычэрпнай крыніцай для жартаў, але ж і значна больш сур’ёзнай праблемай, чым пастаўленыя побач «магдэбургскі» герб і назва з мінулага стагоддзя. Во ўзгадалася, што ў Шчучыне касцёл стаіць на вуліцы Савецкай, а ў Мінску музей Міхаіла Савіцкага (той яшчэ быў «аматар яўрэйшчыны»…) часцяком экспануе творцаў-яўрэяў, і нічога… Можа, тут і хаваецца славутая сярмяжная праўда «тутэйшая талерантнасць»? 🙂

Насамрэч усё мае свае межы, і, напрыклад, сабаччо на могілках (нават зачыненых) я, адрозна ад «прагрэсіўнай» журналіздкі Сашы Р-й, не гатовы талераваць…

Слушная пазнака на агароджы брацкіх могілак, дзе пахаваны ўдзельнікі Першай сусветнай, рог вул. В. Харужай і Чарвякова ў Мінску. Не бачыў падобных пазнак вакол «Яўрэйскага мемарыяльнага парка» па вул. Калектарнай/Сухой, дзе да 1970-х гадоў былі яўрэйскія могілкі (у канцы 1980-х, як распавядаў Якаў Гутман, пляцоўку збіраліся забудаваць, што канчаткова сцерла б пра іх памяць, а так… хоць асобныя магільныя пліты захаваліся).

Cабака пісьменніка Кды гойсае па плітах (фота 2015 г., гл. тут)

Надвор’е апошняга тыдня спрыяла шпацырам… Накоратка вярнуся да тэмы, якая турбавала летась, аднак адышла на задні план у пачатку 2020 г. – мінская тапаніміка, афармленне шыльдаў з назовамі вуліц. Пагатоў што тыдні з тры таму дызайнер Ігнат Плотнікаў выступіў з ідэяй візуальнай уніфікацыі тых аншлагаў (на свой капыл; адчуваецца натхненне «чалябінскім варыянтам» Іллі Бірмана).

Я не тое каб супраць такіх колераў, але з большай прыемнасцю акцэптаваў бы шыльды, дзе літары й лічбы крочаць «белым па зялёным»… Ці «белым па сінім», як тут:

Ды больш істотна для мяне – каб адваявана было месца для беларускай мовы. У жніўні-верасні 2019 г. звяртаў увагу на адсутнасць яе пры афармленні шэрагу шыльдаў; за паўгода наўрад ці многае ў Мінску змянілася да лепшага. Што ілюструюць і «Нововиленская», і «Каховская», і гэта:

 

Трэба прызнаць, на вул. Пархоменкi, 3 дошка з партрэтам героя выканана па-беларуску… I на доме № 17 па Кахоўскай з другога боку з’явіўся беларускамоўны аншлаг.

Прыкра, што адсутнічае белмова на гімназіі, дзе некалі (у 1990 г.) вучыўся 🙁

Тэксту на гімназічнай шыльдзе не відаць, ды паверце: там «Государственное учреждение образования», etc.

Аднак і беларуская мова, зразумела, не панацэя ад бесталкоўшчыны.

Гэтая таблічка на вул. Шчадрына, 90, з гібрыдам «Шчадрына» і «Скарыны» (=«Шчадрыны»), вісіць шмат год… ¯\_(ツ)_/¯

Тут, ля прыпынку «Кіеўскі сквер», бачым ваганне «зацікаўленых асоб», якую версію выбраць. Дапраўды, «Смаргоўскі» тракт або «Сморгаўскі»? Знянацку не кожны адкажа… Дэ-юрэ тракт і некалькі завулкаў побач з ім усё-такі «Смаргоўскія». Назва зафіксаваная ў «Приложении к решению Минского городского Совета депутатов от 26.10.12 № 259» – спісе элементаў вулічна-дарожнай сеткі горада Мінска. Яна паходзіць ад колішняга ўрочышча Смаргоўка…

Выходзіць, летась я памыляўся, калі следам за С. Харэўскім прасоўваў варыянт «Сморгаўскі» (трэ’ было арыентавацца на больш аўтарытэтнага знаўцу мінскай тапанімікі – гісторыка Івана Сацукевіча). Зрэшты, не адзін я такі шлімазл; «Сморгаўскі завулак» выкарыстоўваецца нават у дыпламатычным даведніку міністэрства замежных спраў РБ (2020; гл. с. 12). Дарэчы, там на с. 11 усплывае i «вул. Сабінава» – слушна «Собінава».

А нехта (не блытаць з блогерам Nexta) верыць, што назва «Смаргоўскі» – ад Смаргоні 🙂

Во яшчэ кур’ёз: пэўна, летась пад «Еўрапейскія гульні» і/або перапіс насельніцтва ўрад падкінуў грошай камунальнікам, і тыя прымудрыліся павесіць новыя шыльды там, дзе дубляванне адно рассейвае ўвагу… Як бы ні было, вешаючы новыя, варта было зняць старыя, дзе назоў вуліцы імя Паліны АсіпенкА пададзены з памылкай. Кур’ёзна, што і ў згаданым «спісе элементаў» 2012 г. фігуруе «вул. Асіпенкі». Але Мінгарсавет не меў паўнамоцтваў мяняць правапіс беларускай мовы.

Як скланяюцца жаночыя і мужчынскія прозвішчы на «-нка», было патлумачана ў 2014 г. ва ўрадавай газеце са спасылкай на экспертаў. Багата дзе ўсё напісана як мае быць… Разам з тым колькі аншлагаў на гэтай вуліцы Мінска – фактычна адной з цэнтральных – дагэтуль нясуць на сабе сляды непавагі да граматыкі.

Мазаічная псіхапатыя? Пры ўсёй павазе да Змітра, я так не думаю. Хутчэй – суцэльная апатыя…

Прагулка па «Арлоўцы» амаль непазбежна вядзе ў Кіеўскі сквер. У 1980-я і нават у «ліхія» 1990-я гады тут блішчэлі пазнакі, што сквер закладзены ў такім-та годзе такімі-та людзьмі ў гонар горада-героя Кіева…

Цяпер алея & камень – голыя; металічныя пліты даўно скрадзены або дэмантаваны. Аднавіць іх у век краўдфандынгу, бадай, рэальна, i «мытня дала б дабро» (гэта ж не шыльда ў гонар БНР, якую ў сакавіку Мінгарвыканкам чарговы раз не дазволіў павесіць на вул. Валадарскага). Але ж перапісвацца з чыноўнікамі мне паднадакучыла – мо такі вярнуся да кнігі.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

wrubinchyk[at]gmail.com

05.05.2020

Апублiкавана 05.05.2020  22:26

Водгук

Наконт «асобныя прэзідэнты… паводзяць сябе не па чыну, а як распешчаныя манархі» яшчэ класік трапна сказаў: «Няма горш, як з хама пана, a з дзярма пірага.»

Неяк прыйшло да галавы смелае параўнанне. Некаторыя беларусы — тыя, што ў гета — гэта як габрэі гадоў 150 таму на той самай тэрыторыі. А мовы размяркоўваюцца так:

Тое, чым быў у іх тады ідыш — адпавядае зараз рускай у беларусаў. Ведаем кепска (бачна па чатах), ужываем у побыце, хоць і крыху саромеемся, але, напрыклад, у мяне, дзіцяці менскай ускраіны 70-х — руская фактычна была засвоена першай, як ні круці.

Іўрыт — беларуская (сакральная, ведаюць не ўсе, у побыце размаўляюць рэдка, альбо размаўляюць у адмысловым асяроддзі).

Руская ў гэбраяў тады — ангельская ў беларусаў цяпер (каб выйсці з гета ў шырокі свет).

Ясна, што тут вялікая нацяжка, але, можа, вам мая хохма спадабаецца.

Віктар Сяргейчык (г. Мінск)   07.05.2020  14:21