Tag Archives: Иван Носкевич

В. Рубінчык. Безназоўнае-2

Дзень добры, для каго ён добры! Чарговы «так сабе» тэксцік. Магчыма, ён і глядзеўся б лепей у фармаце відэадыскусіі, але я, на жаль ці на шчасце, не даспеў да таго, каб стаць: а) медыягладыятарам; б) бясплатным медыягладыятарам.

Тым не менш дазволю сабе нагадаць інтарэсант(к)ам, што ўлетку 2019 г. зарэгістраваў ютуб-канальчык, дзе цяпер амаль 18 відэа рознай якасці і даўжыні. Яны чакаюць на вашы прагляды, каменты. Напрыклад – вось яна, рэальная Шчучыншчына:

Чытач(к)ам, упэўненым, што мінулым разам я напісаў нешта не тое пра 100-годдзе БНР і дзейнасць Паўла Белавуса. Прапаную цікавыя ўрыўкі з кнігі «Беларускі Данбас» (аўтары – Кацярына Андрэева, Ігар Ільяш, 2020) у перакладзе з рускай:

Жорсткае задушэнне пратэстаў недармаедаў [у 2017 г.] і сфабрыкаваная «справа патрыётаў» зусім не паставілі крыж на прымірэнчым курсе. Гэты курс набіраў папулярнасць, нягледзячы ні на што. Праз год пасля таго, як па Мінску гойсалі аўтаматчыкі і раз’язджалі армейскія бронемашыны, галоўнай імпрэзай у дзень стагоддзя БНР стане не акцыя пратэсту, а святочны канцэрт з фудкортамі. Канцэрт (які атрымае назву «Свята незалежнасці») будзе санкцыянаваны ўладамі, пройдзе каля Опернага тэатра і збярэ амаль трыццаць тысяч гасцей. Мерапрыемства, без аніякіх сумневаў, было вельмі паспяховым, насамрэч святочным і патрыятычным. Але паралельна больш за сто чалавек будуць стаяць тварам да сцяны – так скончыцца спроба правесці мітынг пратэсту ў Дзень Волі. Больш за тое, нават гасцей «Свята незалежнасці», якія пасмеюць пакідаць канцэрт з нацыянальнымі сцягамі, АМАП будзе адлоўліваць на вуліцы і кідаць у аўтазакі. Нічога незвычайнага для Беларусі ў гэтым, здавалася б, няма. За выняткам адной акалічнасці: ініцыятыва правядзення паралельнага несанкцыянаванага мітынгу была паддадзена масаваму цкаванню з боку прыхільнікаў канцэрту. А больш за сотню адвольных жорсткіх затрыманняў прайшлі амаль незаўважанымі – галоўнай падзеяй дня ўсё роўна стаў святочны канцэрт каля Опернага тэатра. Культавая для нацыянальна-дэмакратычных сіл дата – Дзень Волі 25 сакавіка – упершыню за 22 гады пазбавілася акрэсленых пратэстных аспектаў. І ў 2019-м гэтыя аспекты не вернуцца.

Усё гэта было сведчаннем глыбокіх тэктанічных зрухаў у свядомасці беларускага грамадства. Адгэтуль ледзь не кожная спроба несанкцыянаваных пратэстаў набывала кляймо маргінальнасці і правакатарства… Каб стаць вядомым як «радыкал», зусім не трэба было рыхтаваць рэвалюцыю і запасацца «кактэйлямі Молатава». Досыць было заклікаць на несанкцыянаваны (няхай і абсалютна мірны) мітынг, шэсце або хаця б пікет. «Памяркоўныя» ж сыходзілі з таго, што варта пазбягаць прамых канфліктаў з уладамі і дзейнічаць толькі ў дазволеных рамках, каб унікнуць бессэнсоўных ахвяр. Гэткі ход думак пасля 2014 года паступова запанаваў.

Ясная рэч, бальшыня прыхільнікаў канструктыўнай (я б узяў гэтае слова ў двукоссе – В. Р.) пазіцыі прытрымліваліся названых перакананняў цалкам шчыра. Але гэтак жа відавочна, што маргіналізацыя пратэстнага руху была на руку рэжыму Лукашэнкі.

Дарэчы, Кацярына Андрэева разам з аператаркай Дар’яй Чульцовай была кінута за краты за дзёрзкі лістападаўскі стрым з «Плошчы Перамен», а яе з мужам кнігу ўлады РБ, падобна, рыхтуюцца ўнесці ў спіс «экстрэмісцкай літаратуры»: журналіста Рамана Васюковіча цягнуць да судовай адказнасці за яе перавозку. Таму, дый не толькі таму, – спяшайцеся чытаць і/або замаўляць (напрыклад, тут). Адзначу, што да тэлеканала «Белсат» здаўна стаўлюся насцярожана, але некаторыя яго карэспандэнты – малойцы.

Ілюстрацыя адсюль

Колькасць палітзняволеных у Беларусі набліжаецца да 300; мінімум адзін з іх (Ігар Лосік) ужо, выглядае, ні на кога і ні на што не спадзяецца… У ліпені 2020 г. я падзяліўся назіраннямі не без прагнастычных матываў:

Заходнія эліты, як паказвае практыка, усё часцей імкнуцца да Realpolitik. Іначай кажучы, панаракаюць на «недэмакратычнасць» выбараў, пагрозяць пальцам, можа быць, увядуць палавінчатыя санкцыі (як у пачатку 2011 г.), але «ўсё» не будзе адсунута «на гады», а галоўнае, не закрыюцца рынкі збыту і крэдытныя ліні… Калі гаварыць пра Трампа і яго атачэнне, яны не будуць рабіць рэзкіх рухаў перад выбарамі ў ЗША (дамовіліся ў пачатку 2020 г. з Лукашэнкам пра абмен пасламі – дык дамовіліся). Агулам, праз COVID-19 і гарадскія бунты амерыканскаму ўраду зараз і ў бліжэйшы час – яўна не да беларускіх пытанняў.

Цяпер, праз 8 месяцаў, магу сцвярджаць, што прагнозы ў цэлым спраўджваюцца. Пасол ЗША у Беларусі быў прызначаны ў снежні 2020 г. (з Джулі Фішар на пачатку лютага 2021 г. сустракалася Святлана Ціханоўская; няясна, што вырашылі дзве шляхетныя дамы, апрача таго, што кантакты трэба працягваць). Украіна – нягледзячы на баявую рыторыку – супрацоўнічае з Беларуссю эканамічна, купляе электраэнэргію. Дый тая ж Германія не вельмі згортвае супрацу: «15 студзеня 2021 г. адбыўся Навагодні Прыём Прадстаўніцтва нямецкай эканомікі (ПНЭ) ў Рэспубліцы Беларусь».

Яшчэ пасольства ЗША ў РБ адзначыла ў твітары 04.02.2021: «Злучаныя Штаты прадоўжаць выступаць за тых людзей у Беларусі і ва ўсім свеце, якія сутыкаюцца з велізарнай жорсткасцю, рэалізуючы свае фундаментальныя свабоды» (тут я наўмысна імітую бюракратычны слэнг; «Еўрарадыё» пераклала словы пасольства больш літаратурна, але менш дакладна). Вось толькі пяць тыдняў, якія мінулі пасля векапомных сустрэч «Фішар-Латушка» і «Фішар-Ціханоўская», не прынеслі палёгкі апанентам рэжыму ў Беларусі… 🙁 Абвінаваўчымі прысудамі скончыліся справы Кацярыны Андрэевай & Дар’і Чульцовай, Кацярыны Барысевіч & Арцёма Cарокіна, шытыя збольшага «белымі ніткамі», пакінуты без змен у абласным судзе даволі жорсткі вырак смаргонскаму прадпрымальніку Рамуальду Улану. Днямі следства прадоўжыла (да 8-9 мая) тэрміны ўтрымання пад вартай Максіма Знака & Марыі Калеснікавай. І г. д.

М. Калеснікава і М. Знак 

Крыху пра іншае. Ад самага пачатку яго прэзідэнцкай кар’еры Лукашэнку закідвалі нелюбоў да яўрэяў. Учынкі «самога» (напрыклад, у 2007-м, 2015-м), замалоты яго прапагандыстаў у апошні год як бы намякаюць, што папрокі не былі зусім беспадстаўныя, і вось «Еўрарадыё» падрыхтавала матэрыял «“Гэты поц зламаўся”: беларуская прапаганда не грэбуе антысемітызмам» (09.03.2021). Усё б нічога, ды многія прыклады прыцягнуты за вушы… Асабліва праблематычным выглядае раздзельчык «Гешэфт як сімвал зла» («Асобная любоў як у афіцыйных прапагандыстаў, так і ў нібыта ананімных тэлеграм-каналаў — да слова гешэфт. Гэта слова з ідыш, якое азначае выгадную здзелкуГэта слова з відавочным падтэкстам выкарыстаў і памочнік Лукашэнкі Валерый Бельскі: У Telegram-каналаў, якія выраслі на публікацыі матэрыялаў правакацыйнага, антыдзяржаўнага зместу, цяпер выдатны гешэфт»).

Хоць рэжце, не скемлю, з якога перапуду ў апошнім сказе быў заўважаны «відавочны» падтэкст. Алена Ціхановіч паведамляла гадоў 20 таму ў «Слоўніку Свабоды»:

Гешэфты — асноўны занятак гандляроў, перакупшчыкаў. Зрэшты, гэта шырэй, чым гандаль — любыя зьдзелкі, у аснове якіх — асабісты інтарэс. Слова, якое апярэдзіла англамоўны «бізнэс», — запазычанае зь нямецкай і асвоенае найперш беларускімі габрэямі. Гешэфт мае адценьне сакрэтнасьці — дасьведчаныя дзялкі вядуць свае справы не афішуючы іх, негалосна, з хітрымі манэўрамі, з лабавой ці абходнай тактыкай. Прадаць за тое, за што купіў, — ня бізнэс. Зрабіць добры гешэфт — мастацтваНайбольш выгадныя гешэфты цяпер робяцца палітычнымі мэтадамі.

Cлова «гешэфт» (далёка не самае абразлівае ў беларускай мове) даўно не адсылае ў працэсе камунікацыі найперш да ідышу і яўрэяў… «Буферная РБ выгадная і Крамлю, і Захаду – і як дыпламатычная пляцоўка, і як своеасаблівая афшорная зона для розных гешэфтаў», – пісаў я ў кастрычніку 2018 г.; чамусь ніхто не ўбачыў у гэтым сказе прыхаванага антысемітызму 🙂 Як і ў прымаўцы, некалі запісанай Рыгорам Барадуліным: «Дзе шэпты, там і гешэфты».

Калі больш сур’ёзна, то з пачатку 2000-х заўважаю дзіўную тэндэнцыю: «эксперты» ўсё часцей корпаюцца ў сімвалічных «антыяўрэйскіх актах», часцяком надуманых, кшталту продажу маечак з надпісам «Holocoste» на Нямізе ў 2017 г. або дзейнасці капелы «Жыдовачка» ў Барысаве. Разам з тым рэальныя праявы юдафобіі ды іншых фобій адступаюць на задні план… Зрэшты, у «грамадстве-спектаклі» наўрад ці можа быць інакш; у любым разе, лягчэй бараніць яўрэяў ад слова «жыд» або цёмнаскурых людзей ад слова «негрыта», чым рэальна ўкладвацца ў развіццё яўрэйскай або афраамерыканскай культуркі. Беларусь не аддзелена ад свету «жалезнай заслонай»; даведзеная да абсурду паліткарэктнасць мае прыхільнікаў і ў нашых краях.

* * *

Сёння зволены начальнік Следчага камітэта Беларусі Іван Наскевіч – мажліва, за тое, што ў лістападзе 2020 г. дапамог сесці ў лужыну «галоўнаму начальніку» (спярша СК, а потым Лукашэнка заяўлялі на публіку, што збіты 11.11.2020 Раман Бандарэнка быў п’яны). На месца Наскевіча прызначылі выхадца з КДБ. Ракіроўкі вышэйшых чыноў мяне мала хвалююць, але, раз ёсць нагода, звярну ўвагу на кур’ёз. Савецкі раённы аддзел Следчага камітэта па г. Мінску знаходзіцца па адрасе вул. Крапоткіна, 47, на тэрыторыі раёна… Цэнтральнага.

Шо, так можна было? Не, напэўна, закон гэткую «інтэрвенцыю» не забараняе, але дзіўнавата ўсё ж, што кіраўнікі Савецкага раёна не адшукалі на двух дзясятках квадратных кіламетраў памяшкання для «асоба важнай» установы! На месцы адміністрацыі Цэнтральнага раёна я б, турнуўшы людзей у пагонах, вярнуў у будынак ля трамвайнай лініі дзіцячую паліклініку, дзе яна і змяшчалася гадоў 25-30 таму. Гэта праўда, што высяляць следчых – «хлопотное дельце» (С); прасцей, вядома, змагацца з ды-джэямі ды графіці…

Агулам, нялішне паразважаць, а ці патрэбны народу Беларусі Следчы камітэт, які зрабіў берасцейца Генадзя Шутава вінаватым у тым, што яго забілі 11.08.2020? Жылі ж мы да 2012 года без гэтага ведамства – неяк выстарчала МУС, КДБ, пракуратуры, камітэта дзяржкантролю… Калі ўсё ж дапусціць, што СК патрэбны, застаюцца сумневы ў тым, што ён не мог бы абысціся без раённых прадстаўніцтваў, прынамсі ў Мінску. Стваралася новае ведамства ў 2011 г. як «мазгавы штаб» сілавікоў; ergo, для яго важнейшая канцэнтрацыя сіл, а не шматлікасць офісаў (для спраў лакальнага маштабу існуюць раённыя аддзелы ўнутраных спраў з участковымі).

Вольф Рубінчык, г. Мінск

11.03.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 11.03.2021  20:53

Тёплая неустойчивая масса (В. Р.)

Всех – с осенними праздниками! Заголовок взят из сегодняшней метеосводки: «Тёплая неустойчивая воздушная масса окутала Беларусь». В какой-то мере подходит он и для характеристики общественно-политических событий… Многотысячные «воздушные» протесты против всего плохого и за всё хорошее больше полутора месяцев продолжаются в Беларуси. Россиянка Лилия Шевцова утверждала 2 октября, что «Белорусы продемонстрировали уникальное явление – стихийное, но осознанное единение народа и поразительную самоорганизацию. Не каждый народ на такое способен. Отказ отвечать насилием на насилие власти это скорее проявление выдержки, чем страх и безропотность». А вот житель Германии Вадим Зайдман считает, что в середине августа «Беларусь была близка к победе, оставалось сделать еще небольшое усилие — но усилие именно силовое — чтобы додавить ситуацию». У него своя правда…

 

Шевцова & Зайдман знают о нас больше, чем мы сами! 😉

Вчера, 4 октября, в районе «Стелы» (недалеко от минских синагог :)) произошёл прям-таки хармсовский случай: демонстранты «тормознули» водомёт, вынули из него гидрант и канистру, после чего машина стала пускать струи воды вверх, обливая самоё себя. Такое не каждый день увидишь…

Жаль только, что Никиту Игнатюка, сфоткавшегося с вынутым гидрантом, уже «закрыли» на 15 суток. Всегда был против «селфи» и прочих проявлений позёрства на массовых акциях

О печальном. В минской больнице скорой помощи 3 октября умер пациент, доставленный 29.09.2020 «с Окрестина», т. е. из тюрьмы на переулке имени лётчика-героя, куда был помещён за «мелкое хулиганство». Перед смертью 41-летний Денис Кузнецов успел сообщить медикам, что его избили. По версии сотрупников (это не опечатка) тюрьмы, Денис упал со 2-го яруса кровати.

Фото с сайта «Еврорадио»

Да уж, падение с полутораметровой высоты обычно ведёт к перелому одиннадцати рёбер… Объяснение сродни образцу чёрного юмора: «Жертва сама упала на нож, и так 25 раз». Конечно, будет судмедэкспертиза, и может, кого-то из «стрелочников» даже накажут (дежурного по этажу?), но после событий последних недель в беспристрастности следственного комитета и госкомитета судебных экспертиз имеются огромные сомнения.

Если уж напрямоту, «некрасиво подозревать, когда вполне уверен» (С. Е. Лец). Лично я уверен в том, что при теперешнем раскладе, когда верхушка «силовых» структур прогнила, а отдельные компетентные и субъективно честные работники среднего и низшего звена ничего не решают, не будет объективного расследования гибели граждан Беларуси – не только Дениса Кузнецова, но и Александра Тарайковского, застреленного 10 августа.

Для справки: СК c 2015 г. возглавляет генерал-майор юстиции Иван Носкевич. В руководстве ГКСЭ на сегодня, после перевода председателя Андрея Шведа на должность генпрокурора (09.09.2020), целых четыре заместителя, в т. ч. Юрий Овсиюк – главный государственный судебно-медицинский эксперт. Может быть, кто-то из этих людей всё же допетрит, что «отмазки» в стиле гоголевского персонажа малоуместны в ХХI в. – ну, либо проснётся совесть, а с ней и сила воли.

Пока что А. Швед предпочитает угрожать мирным демонстрантам: «Ни один организатор и участник несанкционированных акций не уйдет от ответственности» (24.09.2020), «Участники несанкционированных акций будут привлечены как минимум к административной ответственности» (02.10.2020). Не нравится ему и деятельность «так называемых дворовых чатов, где создается альтернативное информационное пространство и группы деструктивно настроенных граждан».

По-моему, новоявленный генпрокурор напрасно строит из себя Андрея Вышинского: таких «ретивых» не сильно любят и в администрации, там нужны пластилиновые. Как там у Оруэлла в «1984»? «В один прекрасный день… Сайма распылят». Дворовые чаты, если уж на то пошло, – полезный клапан для выпуска «пара» народного возмущения, и «наверху» должны это понимать. Недаром же глава Мингорисполкома Владимир Кухарев заявил, что его ведомство скоро запустит для минчан «свои», официальные телеграм-каналы, «где люди смогут высказывать проблемы, касающиеся ЖКХ, водоснабжения, отопления, капитального ремонта, а также обсуждать с местными властями способы их разрешения, в том числе с участием самих жителей». Может, прокурор и обер-чиновника обзовёт деструктивным? 🙂

Вообще говоря, любопытно, как Швед & Co. собираются привлечь по административным делам сотни тысяч граждан Беларуси, причём в ближайшие месяцы. По «засвеченным» на протестных маршах мобильным телефонам, обладатели которых уже получили SMS-ки от МВД, мол, «берегитесь»? Но ведь нахождение с мобильным на улице, где протестовали массы людей, – чересчур уж косвенное доказательство…

Моя гипотеза такова: «правосудие» если и будет осуществляться, то в упрощённом виде, заочно, даже без надлежащего уведомления «правонарушителей». Решение в таком случае, видимо, попадёт в некую базу, доступную лишь «узкому кругу ограниченных лиц», и до поры до времени будет лежать без движения. Зато при обращении гражданина в госорганы, при рассмотрении его кандидатуры на ответственную должность, да и при выезде за границу, это «досье» сработает. Указанная схема порадует китайских товарищей, которые в середине 2010-х годов запустили в своей стране систему «социального кредита»… Не исключено, что именно в Беларуси эта репрессивная система тестируется и шлифуется: надо же как-то благодарить «великого Си» (председателя КНР с 2013 г.) за плечо, неизменно подставляемое здешней правящей верхушке!

Очень уверенно о влиянии «китайского фактора» на политику Синеокой говорил в конце сентября Андрей Мисюра, бывший третий секретарь посольства РБ в Индии (2:29:30 – 2:30:40). Насколько полно был информирован 30-летний дипломат, не знаю, но то, что «передовой» опыт КНР давно перенимается не только в Беларуси, ни для кого не секрет. Даже для меня

 

А. Мисюра, выпускник МГИМО, разошедшийся во взглядах с МИДом РБ (сейчас он в Москве); фото отсюда

О карательных учреждениях, которые таятся в минском переулке имени героя, сгоревшего со своим самолётом в июле 1944 г., моя мама на днях написала горькое двустишие: «Был бы жив Борис Окрестин, / Он сгорел бы со стыда». Гордись, начальник ЦИП ГУВД Мингорисполкома майор Евгений Шапетько – попал (или вляпался) в историю 🙁

Интересны, но далековаты от реальности требования политических партий. В частности, сойм БНФ 03.10.2020 принял резолюцию с десятью требованиями: «1. Освобождение всех, кого белорусские правозащитники признали политзаключёнными. 2. Прекращение политически мотивированных уголовных дел, в том числе против членов Координационного совета по урегулированию политического кризиса в Беларуси… 3. Прекращение массовых и немотивированных задержаний и судов против участников мирных массовых акций» и т. п. Боюсь, БНФ, БСДП c её «дорожной картой» и иные альтернативные силы просто говорят на разных языках с МВД, СК, судьями… Вернуть в Беларусь «нормальный человеческий» язык вместо оруэлловского новояза и hate speech – та ещё задача.

Впрочем, нельзя сказать, что жернова системы совсем уж никого не выпускают. На днях вышел после трёхлетней отсидки Святослав Баранович, 1986 г. р., осуждённый за «нападение на милиционера» после «марша недармоедов» в Минске (март 2017 г.). Собственно, первыми на пассажиров троллейбуса напали как раз не обозначившие себя «силовики», а Святослав, как умел, отбивался… О том «героическом штурме» вкратце было здесь. И я рад, что начал сбываться мой прогноз от 3 августа с. г.: «После 9-го постепенно выйдут на свободку старые политузники».

Баранович

Многое в последнее время прояснилось – оно и к лучшему. Если раньше здешние власти пытались играть в «доброго» и «злого» полицейских («добрым» в 2016-2017 гг. слыл министр иностранных дел Макей, а «злым» – МВДшник Шуневич), то теперь маски в основном сброшены, и трудно будет натянуть их снова. Если вувузела МИДа заявляет, что посольствам соседних стран предложено сократить персонал, и эти предложения «обязательны к исполнению», а то как бы зарубежные дипломаты не стали «сакральной жертвой», то очевидно, что анекдот об Андропове («К вам посол Польши» – «Введите») воплощается в жизнь…

Караева и Макея уже можно менять местами – вряд ли многие почувствуют разницу. То же касается, к примеру, министра обороны Хренина и министра спорта Ковальчука, успешно «защитившего» страну от проведения шахматной олимпиады. Интересно, что два года назад сей Ковальчук летал в Грузию, дабы отстаивать заявку Беларуси на проведение шахматной олимпиады в Минске-2022, и явно не за свои деньги. Может, хоть командировочные в бюджет вернёт? 🙂

Cейчас многовато шума о том, что ФИДЕ отобрала право на олимпиаду у Беларуси, не выполнившей свои обязательства. Моя изначальная позиция: в 2018 г. Белорусской федерации шахмат и министерству спорта не стоило подавать заявку в ФИДЕ. К примеру, писал 17.10.2018: «Беларуси – в том числе и шахматной – не следует соревноваться с восточной соседкой в амбициозности и растрачивать ресурсы на цели планетарного масштаба. Cначала разрешить бы внутренние проблемы: нетерпимость к инакомыслию & правовой нигилизм, невнимание/неуважение к собственному прошлому, докучливое стремление всё контролировать». Но, раз уж заявка была принята, конкурс выигран и договор с ФИДЕ подписан (Аркадий Дворкович в январе 2019 г. прилетал в Минск и встречался с Лукашенко-старшим), отказ от олимпиады, а вместе с тем от Кубков мира и конгресса ФИДЕ, – худшее из зол.

Итак, ввиду безответственности президента Национального олимпийского комитета и министра спорта РБ, а также самонадеянности председателя БФШ, переоценившей свои связи в администрации президента, под удар попала репутация страны… Беларусь в шахматном мире – и не только шахматном – отныне могут воспринимать как недоговороспособную страну. Боюсь, это пятно сохранится даже после «Рыгорыча», который по сути есть преходящее явление, мелкий политический деятель эпохи Светланы Бень

Конечно, можно кивать на пандемию COVID-19, унёсшую жизни более миллиона человек во всём мире. На сегодня министерство здравоохранения Беларуси зафиксировало более 80000 случаев заражения и 862 смерти в стране (думаю, цифры сильно занижены – здесь объяснено, почему). Однако никто не может знать, что будет 2 года спустя, к тому же сейчас разрабатывается несколько более или менее эффективных вакцин. Далее, даже в жутковатую весну 2020 года белорусское правительство крупные мероприятия (в т. ч. спортивные) не отменяло. Что до Всемирной шахматной федерации, приостановившей турнир претендентов в марте с. г., она намерена возобновить его 1 ноября 2020 г., но уже с 5 октября в норвежском Ставангере играется «живой» международный супертурнир… Короче, ссылка на «корону» в данном случае работает плохо.

Несколько утешает выход очередной шахматной книги на белорусском языке. В этом сезоне отметился мастер Виталий Кочетков из Молодечно, бизнесмен и музыкант. У него трое детей, и он предлагает заниматься шахматами с трёх лет – см. выше. Ах да, вот ещё приятная новость: витебский чиновник, давивший на членов избирательной комиссии (о нём было здесь и здесь), районом больше не руководит…

Вольф Рубинчик, г. Минск

05.10.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 05.10.2020  21:47