Tag Archives: Игорь Петришенко

И куда же пришла федерация шахмат?

Всем привет! На сколько-то минут забудем об угрозах тоталитаризма с инанекратией. Сделаем вид, что Беларусь — великая шахматная держава, где многое зависит от того, кто именно руководит соответствующей федерацией. Месяца полтора назад писал своё «Quo vadis», пора теперь подвести некоторые итоги. Ну, не всем же матч Карлсен-Непомнящий комментировать…

Напомню, что в 2017 г. председателем Белорусской федерации шахмат выбрали репатриантку из Австралии — относительно молодую (1980 г. р.) и энергичную Анастасию Сорокину, учредительницу «Школы шахмат ФИДЕ» в Минске. Однако прежний председатель (в 2009—2017 гг.), начальник госпредприятия «Белаэронавигация» Леонид Чуро, не пропал из околошахматной жизни — сделался первым лицом в попечительском совете федерации.

В избрании Сорокиной, знакомой с детских лет, я видел и плюсы, и минусы — больше минусов, если уж честно. Но поначалу всё вроде шло неплохо — чемпионаты Беларуси прибавили в зрелищности, в страну с мастер-классами зачастили гроссмейстеры: Борис Гельфанд, Сергей Тивяков, Владимир Тукмаков… И даже президентский совет ФИДЕ весной 2018 г. состоялся в Минске. Тогда же было решено, что БФШ будет добиваться права на проведение Всемирной шахматной олимпиады 2022 г. Учитывая связи, налаженные Сорокиной с «большими боссами» из ФИДЕ и администрации Лукашенко, план казался выполнимым.

Тревожные звонки прозвучали в середине 2018 г., когда: 1) Сорокина во главе исполкома БФШ изгнала из федерации брестского тренера, сотрудника СДЮШОР Владислава Каташука; 2) спортивный сайт «Трибуна» изменил в пользу Сорокиной уже опубликованный материал на эту скользкую тему; 3) Анастасия попыталась усложнить педагогу жизнь, поддавив начальство в Бресте. Ладно бы дело ограничилось исключением Владислава из БФШ, но всё остальное выглядело как-то мелко и гадко… Подробнее см. здесь и здесь.

Справедливости ради, были на внутренней «кухне» федерации и светлые стороны. Так, сочувствовавший Каташуку минчанин Леонид Шетько из комиссии заочных соревнований писал мне 08.08.2018: «Я довольно часто сталкиваюсь с деятельностью работников БФШ и должен положительно оценить многие их действия. Мария Тамкович [исполнительный директор] в этом году решила вопрос заочников, “висевший” многие годы, оперативно и квалифицированно». Правда, лично я ничего от БФШ не получил — может, недостаточно был включён в шахматную жизнь страны конца 2010-х. Поигрывал в турнирах Союза белорусских писателей, вёл рубрику «Беларускія шахматы» в журнале «Роднае слова», ну и тексты для интернет-изданий готовил иногда. Кто-то, наверно, помнит наши с Юрием Тепером диалоги на belisrael (например).

…Осенью 2018 г. руководство федерации совместно с министерством спорта и туризма РБ добилось-таки своего. На Конгрессе ФИДЕ в Батуми Минск утвердили как столицу олимпиады-2022, а г-жу Сорокину выбрали вице-президентом ФИДЕ (одним из нескольких). В конце 2018 г., весь 2019-й и даже в начале 2020-го чуть ли не из каждого утюга Синеокой звучали рассказы о том, какой она будет классной, Всемирная Шахматная Олимпиада в Минске.

Казалось, Анастасия обезопасила себя со всех сторон. Минск дважды (в январе и октябре 2019 г.) посещал президент ФИДЕ Аркадий Дворкович. В первый раз ему устроили встречу с Лукашенко-старшим, после чего главный шахфункционер планеты заявил, что Беларусь может стать примером по развитию шахмат для других стран, а «Президент Беларуси на сегодняшней встрече подтвердил, что все шахматные международные соревнования пройдут на самом высоком уровне».

Прямо идиллия какая-то!

Ко времени второго визита распоряжением премьер-министра РБ от 26.08.2019 был создан оргкомитет по проведению Олимпиады, возглавленный вице-премьером Игорем Петришенко. Зампредами оргкомитета стали Сорокина & министр спорта и туризма Сергей Ковальчук, секретарём — вышеупомянутая Мария Тамкович. Осенью 2019 г. Дворкович обсуждал подготовку к олимпиаде именно с Петришенко.

Ещё в июне 2019 г. на очередной конференции БФШ 24 делегата вновь проголосовали за избрание А. Сорокиной председателем — уже не на два, а на четыре года (очевидно, устав был изменён, чтобы руководство федерации перед Олимпиадой чувствовало себя комфортнее).

Но во втором квартале 2020 г. что-то пошло не так. На мир обрушилась пандемия COVID-19, на Беларусь — ещё и «предвыборная кампания». В июне 2020 г. в стране сменился премьер-министр, и новое правительство отказалось выделять миллионы (если в рублях, то 30-35, если в долларах — около 13) на «какие-то там шахматы». Разумеется, Роман Головченко сам, без консультаций с шефом, который в 2019 г. ручкался с Дворковичем, вряд ли принял бы такое странное решение, повлекшее ко всему прочему штрафные санкции со стороны ФИДЕ.

Похоже, глава БФШ почувствовала себя «кинутой» государством, чем отчасти объясняется подписание ею в августе 2020 г. письма против насилия и за честные выборы. «Школе шахмат ФИДЕ» вскорости пришлось переехать из центра города на «выселки», а пару месяцев спустя, в октябре 2020 г., милиция потянула Сорокину на допрос. По открытым источникам, силовики несколько часов интересовались работой федерации, после чего участница процесса уехала из страны. Вскоре нарисовалось и уголовное дело, однако на выдаче подозреваемой из Латвии власти РБ, насколько я знаю, не настаивали.

В мае 2021 г. Анастасия изъявила желание покинуть должность председателя БФШ, но тогда её вывели только из попечительского совета федерации. В июне 2021 г. этот самый совет, обладающий широкими правами, наметил внеочередную конференцию с выборами председателя на 31.07.2021. Почему-то летом с конференцией не заладилось, и народ занервничал. Тем временем следственный комитет РБ с санкции прокуратуры приостановил полномочия А. Сорокиной как председателя БФШ (14.07.2021). Таким образом, формально в июле 2021 г., а фактически раньше, обязанности председателя взял на себя первый зам, Александр Шамко. Бывший министр спорта, не обременённый глубокими знаниями о шахматах, но сохранявший некоторое влияние в чиновничьих кругах.

С 11 октября 2021 г. Андрей Малюш, руководитель гродненского отделения БФШ, опасаясь, что «смутное время» затянется, собрал около 270 подписей членов федерации за срочный созыв конференции… Cей сбор имел скорее демонстративный характер («не догоним, так согреемся»), т.к. по уставу необходимо было куда больше подписей.

Опускаю нюансы, разногласия между ревизионной комиссией и попечительским советом по поводу времени и места созыва (см. здесь/здесь)… Как бы ни было, конференция 30.11.2021 в помещении Национального олимпийского комитета состоялась, да ещё с участием: а) министра спорта и туризма РБ; б) президента НОК РБ, «по совместительству» — сына А. Лукашенко. Столь «высокий» уровень почётных гостей говорит, пожалуй, не о важности шахмат для государства, а о том, что шахматисты вызывают подозрение; они, с точки зрения министерств и ведомств, подлежат особому контролю. Из той же оперетты — выбор нового председателя (отнюдь не авторитетного тренера по шахматам, как мечталось в июле), но о нём чуть позже.

На сайте минспорта — поразительная цитата из «ихнего начальника», министра Ковальчука…

Да ладно, «каждого»! Не слыхал я о том, что Эдуард Малофеев перед матчами «золотого» для минского «Динамо» чемпионата СССР 1982 г. занимался с подопечными шахматами – «науке это неизвестно»… Действительно, в ХХI в. экспериментируют, ищут точки пересечения между разными видами спорта (шахбокс, уроки шахмат для футболистов…) — может, и не зря, но зачем историю-то переписывать? Риторический вопрос; к прошлому на наших просторах очень часто относятся, как в романе «1984» вечнозелёного Оруэлла.

О «свежеизбранном» председателе БФШ я до вчерашнего дня тоже слыхом не слыхивал. Свидетельствует делегат конференции, барановичский тренер Александр Сидореня, представлявший Брестскую область: «На безальтернативной основе единогласно был избран Сергей Сергеевич Сычук (основной претендент на эту должность Николай Николаевич Зарубицкий взял самоотвод в пользу нового Председателя)». Не только у меня возник вопрос, отличает ли начальник отдела кадров кампании «Белавиа» Сергей Сычук ладью от пешки. Зато, видимо, он до мозга костей предан администрации — полковник, в 2000-х заведовал отделом в службе охраны Лукашенко. По состоянию на осень 2021 г. состоял в президиуме Белорусской федерации парусного спорта, и это наводит на мысль, что г-ну Сычуку всё равно, чем руководить… 🙁

А. Сидореня (на переднем плане) — большой оптимист:

Давно пора наводить порядок в том бардаке, куда скатилась федерация шахмат в нашей стране за последний год, а новый Председатель показался мне толковым специалистом, а как оно будет на самом деле, время покажет. Хочется верить в хорошее, очень хочется…

Да уж, «казаться» эти красавцы научились.

Барановичскому делегату не понравилось, как он выразился, «поливание грязью прежнего Председателя». Тут с ним сложно спорить. Не пошёл бы я в разведку с людьми, которые пару лет назад дружно голосовали за Сорокину, соглашаясь со всеми её выкрутасами (см. выше о Каташуке), а теперь столь же бодро опускают «беглую» ниже плинтуса, даже в ФИДЕ на неё наябедничали. Бандерлоги какие-то… Или, в лучшем случае, персонажи миниатюры Михаила Мишина «Одобрям-с» (1987):

Издать Сыроежкина – Одобрям. Изъять Сыроежкина – бурно Одобрям. Главным в нашем Одобряме было его единогласие и единодушие – причем в обстановке полного единства! Вопрос «Кто воздержался?» вызывал улыбки. Вопрос «Кто против?» считался вообще чем-то из английского юмора. Реакция на вопрос «Кто за?» была похожа на выполнение команды «Руки вверх!».

Снести церковь – Одобрям! Снести тех, кто ее снес, – сердечно Одобрям! Реставрировать и тех и других – Одобрям посмертно!..

Между прочим, В. Каташука исключали в июле 2018 г. единогласно, и восстановили в федерации спустя 3 года и 4 месяца тоже единогласно – хорошо хоть, что не посмертно, как он допускал в январе. Не иначе как новому руководству хочется на первых порах завоевать доверие «народца» (С). Владислав, к его чести, отреагировал очередной иронической сказочкой, где припечатал всех.

На сайте РЦОПа по шахматам и шашкам А. Сорокину скорее хвалят…

И вот ещё о чём подумал. C теми или иными скандалами уходили три председателя шахфедерации из четырёх, работавших в нашем веке: Владимир Полей (в 2001 г.), Константин Иванов (в 2009 г.), теперь вот, в 2021 г., — Анастасия Сорокина. Кто следующий? 😉

Вольф Рубинчик, г. Минск

01.12.2021

w2rubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 02.12.2021 01:12

Из откликов

Вы не правы. Сергей Алейников в своей знаменитой книге «И жизнь, и слёзы, и футбол» писал, что Малофеев часто устраивал шахматные баталии:

«Он не любит уступать даже в мелочах. Скажем, в поединке за шахматной доской… Эдуард Васильевич порой по-детски расстраивается, получая мат. Но тут же находит в себе силы отдать должное партнёру:

– Ничего не поделаешь, ты был сегодня сильнее.

Несть числа сыгранным между нами партиям. Завершались они с переменным успехом, а потому, смею думать, мы были достойными друг друга соперниками.

Шахматные турниры – это ещё не всё, что устраивал Малофеев в Стайках. Дабы разнообразить наш вечерний досуг на уютной, но опостылевшей своей изолированностью от окружающего мира базе, тренер организовал соревнования по бильярду, настольному теннису, домино. И мы с радостью променяли на них бдения у телевизора и киноэкрана».

Ответ В. Р. Я буду не прав, когда мне предъявят хотя бы один план подготовки футболистов минского «Динамо» начала 1980-х гг., утверждённый спорткомитетом, где упоминалась бы польза шахмат. Из книги С. Алейникова следует, что Э. Малофеев играл с футболистами в шахматы для отдыха, в свободное время, а не в рамках подготовки к очередному матчу, и не выделял шахматы среди прочих игр. Давайте ещё вместе с министром объявим, что в БССР программа подготовки футболистов включала домино! 😉

Кстати, готов биться об заклад, что Ренальд Кныш с гимнасткой Ольгой Корбут (тоже ведь советская спортсменка) даже для разрядки в шахматы не играл…

Добавлено 02.12.2021 13:41

PS. В связи с репликой почтенного А.Сидорени (02.12.2021) замечу, что не являюсь журналистом, тем более израильским. Я гражданин Беларуси, постоянно живу в Минске, занимаюсь в основном переводами, редактурой и наблюдениями за жизнью. Иногда эти наблюдения трансформируются в тексты, публикуемыe в т. ч. на сайте belisrael А.Шустина. И, к слову, лишь один номер минского журнала «Шахматы» (№1, 2003) вышел под моим «чутким руководством». Спасибо всем, кто помнит о «Шахматах» – это была неплохая попытка, вскоре, увы, затоптанная «шэрымі быкамі», как и многое в РБ.

Добавлено 04.12.2021 19:54

***

От редактора belisrael

Жду отклики на Калинковичи. Чемпионат Союза среди сельских шахматистов 1967

Два месяцы пасля «выбараў»

Спецаперацыя 9 жніўня г. г. стала кропкай адліку для многіх грамадзян Беларусі – на жаль ці на шчасце, я не вынятак. Цягам двух месяцаў нашрайбаў паўтара дзясяткі тэкстаў, у якіх і роспач, і надзея. А таксама «светлы сум», як у напісаным па гарачых слядах (там, тут і тут).

Другога чэрвеня 2020-га злёгку пахваліў тутэйшую ўладу за тое, што ў Мінску даволі добра цыркуляваў грамадскі транспарт. Як бы не выпала мне ўзяць свае словы назад – старшыня гарсавета Андрэй Б. ужо тлумачыць народу, што «жыць стала лепей», большасць перасоўваецца на аўтамабілях, таму колькасць аўтобусаў і тралейбусаў можна мінімізаваць («разгрузім дарогі», «перанакіруем сродкі на іншыя мэты»). «Анлайнер» задаў пытанне, якое ляжала на паверхні: «Ці адпавядае павелічэнне колькасці пасажыраў у асобна ўзятым аўтобусе або тралейбусе тым [эпідэміялагічным] рэкамендацыям, якія нас заклікаюць выконваць?» Дый вожыку зразумела, што ўскосны прымус жыхароў Мінска да набыцця аўтамабіляў (метро дасягае не ўсіх раёнаў) адно ўскладніць сітуацыю на сталічных дарогах. І ў дварах…

Наймаладзейшая дэпутатка гарсавета Вольга Цесакова, 1995 г. нар., ужо колькі тыдняў просіць выбаршчыкаў, каб яны яе адклікалі, бо не бачыць сэнсу ў сваім чыне. Думаю, сэнс у любым разе ёсць – блакаваць (прынамсі спрабаваць блакаваць) ініцыятывы старшыні, якія, верагодна, ідуць «згары», ад тых, каторыя мянуюць нас «народцам», «чалавечкамі», а часам нават «авечкамі» ды «пацукамі». Ад тых, каторыя з мінулага стагоддзя не дабіраліся на працу ў грамадскім транспарце. Так, шаноўная Вольга, «інфармацыйны парадак дня з гвалтам, здзейсненым над мірнымі грамадзянамі, немагчыма перабіць рамонтам лавачак або адкрыццём новага дзіцячага садка», але, як казаў тав. Марк Аўрэлій, «калі не ведаеш, што рабіць, рабі тое, што можаш, а там хай будзе, што будзе» (merci шахтрэнеру з Брэста за напамін пра афарызм).

В. Цесакова. Фота ўзятае адсюль

Палата прадстаўнікоў (частка «парламента» РБ) абвясціла, што да 25.10.2020 збірае прапановы ад беларусаў, каб удасканаліць Канстытуцыю – такая гульня ў дэмакратыю… Неўзабаве тамтэйшы начальнік паблажліва паляпаў «простых грамадзян» па плячах, маўляў, даслалі каля 350 прапаноў за 3 дні, але сфармуляваць іх пісьменна не ўмеюць… Тым не менш я, нездаволены працэсам і прадчуваючы, якім будзе вынік, вырашыў не адмаўляцца ад «апошняга слова»… Не разважаючы доўга, 3 кастрычніка даслаў на адрас «парламентарыяў» прапановы, што публікаваліся ў «Катлетах & мухах» у сакавіку 2019 г. Тыя касметычныя, па вялікім рахунку, праўкі ў шэсць артыкулаў Канстытуцыі дагэтуль актуальныя – так ці іначай, ад іх горш не будзе.

Ёсць і яшчэ адна норма, якую варта змяніць. Маю на ўвазе арт. 86: «Прэзідэнт прыпыняе членства ў палітычных партыях і іншых грамадскіх аб’яднаннях, якія дамагаюцца палітычных мэт, на ўвесь тэрмін паўнамоцтваў». Трэба выдаліць словы «якія дамагаюцца палітычных мэт», бо няясна, хто і як вызначае гэтыя мэты. Пасада прэзідэнта краіны досыць адказная і працаёмкая, каб спалучаць яе з членствам у якіх бы то ні было грамадскіх суполках. Да таго ж апошнія праз членства ў іх першай асобы «аўтаматам» набываюць палітычны характар; яскравы прыклад – Нацыянальны алімпійскі камітэт… Лукашэнка сам прызнаў 22.09.2015: «Спорт – гэта найвялікшая палітыка». Выходзіць, арт. 86 шмат гадоў (з 1997-га) парушаўся, ды каго тое хвалявала? 🙁

Была б сапраўдная альтэрнатыва, мо і не марнаваў бы час на зносіны з «палаткай». Але грамадская «канстытуцыйная камісія», прызнаная Святланай Ціханоўскай (утварэнне пад кіраўніцтвам Мечыслава Грыба, якое існуе з сакавіка 2019 г.), не выклікала даверу яшчэ летась, бо кялейная, засяроджаная на мінулым… Вядома, я супраць затрымання 08.10.2020 аднаго з кіраўнікоў камісіі Анатоля Лябедзькі, разам з тым наконт яго падрыхтаванасці да працы над Канстытуцыяй мог бы паспрачацца.

Пра настойлівыя спробы «адматаць стужку» да сакавіка 1994 г., як у апавяданні Аркадзя Аверчанкі, пісаў ужо не раз; што ні кажыце, той варыянт Канстытуцыі быў супярэчлівы… Згодзен з Юрыем Чавусавым, што можна (і варта) прыдумаць нешта лепшае, г. зн. выбраць «трэці шлях». Ну, а пакуль ён не працярэблены, віртуальна падшліфаваў тое, што ёсць.

«Не дасылайце яму [Лукашэнку] ніякіх прапаноў, акрамя адной: Лукашэнка павінен сысці», – заявіла 08.10.2020 С. Ціханоўская. Але ж я не прысягаў гэтай даме-палітыку, дый увогуле не звяртаўся да названага ёй «чалавека з ружжом»: шмат гадоў з ім не перапісваюся і не бачу карысці турбаваць яго парадамі… Праблема ў тым, што і да «неверагодных» мае опусы даходзяць, як да пчолаў.

Сумняваўся быў у дарэчнасці разваг пра «нараджэнне», або дафармаванне нацыі ў Беларусі-2020 – выявілася, што не адзін я такі скептык… Мінскі філосаф Іван Новік напісаў 04.10.2020: «Сёння казаць пра “нараджэнне нацыі” азначае ізноў упісаць нашую гісторыю і сучаснасць у аблудную парадыгму “даганяючага нацыяналізму”. Ізноў беларусам кудысьці ў прыхапкі пнуцца, таўкацца, бегчы за зніклым за даляглядам цягніком… “Нараджэнне нацыі” – занадта абстрактна, адцягнута і пафасна». Але тое, што сп. Новік сцвярджае далей, мне цяжэй прыняць: «Беларусы не “абуджаюцца”, не пратэстуюць і, нават, не “дэманструюць” сябе. Яны вучацца давяраць. Давяраць адзін адному і сваёй будучыні».

Можа, беларусы (у т. л., вядома, беларускія яўрэі) і вучацца, аднак эмпірычна і «на сваёй скуры» пакуль што гэтага не адчуваю. Хто давяраў мне пару год таму як палітолагу, перакладчыку ды чалавеку, зацікаўленаму ў захаванні/развіцці ідыш-культуры, тыя і давяраюць – за апошнія месяцы «зваротная сувязь» не ўзмацнілася. Аўтар гэтых радкоў нікуды не хаваўся і (быццам бы) не псаваўся маральна – значыць, фокус у іншым…

Ён, бадай, у тым, што размовы пра давер і салідарнасць застаюцца шмат у чым размовамі; грамадства змянілася істотна, але не радыкальна. Гэта адна з прычын, з якой падвіслі ў паветры годныя ідэі, выказаныя ў 2017–2020 г.: дошка ў памяць менскага ідышнага часопіса «Штэрн», скульптурныя кампазіцыі для ўшанавання дачасна памерлых медыяменеджараў і палітычных аналітыкаў, муралы і/або фотаабоі ў гонар пісьменніка Уладзіміра Караткевіча ды яго сяброў… За падабайкі-перапосты ў сеціве дзякуй, але, пры ўсёй павазе, чакаў-такі трохі большага.

Уважлівыя чытачы прыкмецілі, што ў апошніх маіх блогерскіх тэкстах паменела згадак пра яўрэйства – асноўнае месца аддаецца «агульным» cюжэтам. Дапраўды, у Беларусі адбываліся – і адбываюцца – даволі цікавыя культурніцкія падзеі, але, паколькі арганізатарам зазвычай «не да мяне», не дужа хочацца траціць на тыя падзеі ўвагу. Усё ж згадаю «Беларуска-яўрэйскі фестываль» (Мінск, 5-11 кастрычніка 2020 г.), у межах якога прайшоў (?) спектакль пра Мойшэ Кульбака. Сябра творчай суполкі, які ў другой палове 2010-х выдаў і прэзентаваў кніжку вершаў Кульбака, чытаў пра яго публічную лекцыю ў цэнтры Мінска і перакладаў яго прозу, даведаўся пра ініцыятыву беларуска-брытанскага тэатру «HUNCHtheatre» ледзь не апошнім, прычым выпадкова, з ведамкі афіцыёзнага агенцтва БелТА ¯\_(ツ)_/¯ ОК, пэўна, «скінуць інфу» на мой e-mail або ў fb-акаўнт рэдактара belisrael.info выявілася для сяго-таго (сёй-той) непасільнай задачай… 🙁

Дарэчы, год таму мы паведамлялі пра канферэнцыю, якую з тутэйшага боку планаваў наладзіць у чэрвені 2020 г. якраз «Цэнтр беларуска-яўрэйскай культурнай спадчыны», створаны ў красавіку 2019 г. Што паробіш – «не ў каня корм». Тым не менш я, нягледзячы на пэўную схільнасць да мізантропіі, меруся і далей падтрымліваць тых, каму гэта насамрэч трэба, дарма што магчымасці мае абмежаваныя, а падтрымка найчасцей будзе сімвалічнай. Зрэшты, Андрэй Малюш з гродзенскага аддзялення федэрацыі шахмат і такую ацаніў…

А. Малюш – чэмпіён Беларусі па шахматах 2004 г. Крыніца

Прывяду тыя абзацы з ліста дзеячаў культуры і мастацтва Рэспублікі Беларусь, з якімі на 100% згодзен (cпасылку мне прыслалі на мэйл – пад зваротам ужо звыш 1200 подпісаў). Ад вышэйшых чыноўнікаў патрабуецца:

Неадкладна спыніць запалохванне, ціск і рэпрэсіі ў дачыненні да работнікаў сферы культуры з боку сілавых структур і іншых службовых асоб. Ліквідаваць інстытут «чорных спісаў» як ганебную з’яву, недапушчальную ў еўрапейскім грамадстве ў XXI стагоддзі.

Аднавіць на працоўным месцы ўсіх работнікаў сферы культуры, якія былі звольненыя за сваю грамадзянскую пазіцыю. Спыніць усялякі ціск на супрацоўнікаў культурных устаноў.

Вызваліць і рэабілітаваць усіх палітычных зняволеных, а таксама ўсіх грамадзян, затрыманых падчас мірных акцый, незаконна аднесеных да праяў супрацьпраўнай дзейнасці.

Спыніць супрацьпраўную дзейнасць супрацоўнікаў сілавых органаў і правесці праверкі законнасці іх дзеянняў, пачынаючы з моманту збору подпісаў для вылучэння ў кандыдаты ў прэзідэнты Рэспублікі Беларусь.

Распачаць справу (тут лепей пасаваў бы множны лік: «справы» – В. Р.) па факце збіцця і зверскіх здзекаў з грамадзян, затрыманых падчас мірных дэманстрацый. Прыцягнуць да адказнасці кіраўнікоў сілавых структур, адказных за гвалт, расправы і пагрозы, за ўмяшанне ў прыватнае жыццё грамадзян.

Няхай гэта ўсё зараз падобна да ўтопіі, аднак арыенціры зададзены слушныя.

Пра тое, што ўтрымала ад падпісання адкрытага ліста. На мой погляд, выбараў прэзідэнта 9 жніўня 2020 г. не праводзілася, таму няма сэнсу прызнаваць іх «несапраўднымі» ды настойваць на правядзенні «паўторных» выбараў «у адпаведнасці з усімі міжнароднымі стандартамі» (удакладніць бы, якімі?). Што такое «адкрыты грамадскі дыялог улады з прадстаўнікамі народа», станам на сёння дакладна не ведаю; хто і як будзе яго арганізоўваць «на прадмет правядзення сумленных, празрыстых і справядлівых выбараў у Рэспубліцы Беларусь», таксама не зусім ясна. Адстаўка Цэнтравыбаркама – умова абавязковая, але невыстарчальная.

І вось яшчэ абзац: «У выпадку з’яўлення інфармацыі пра спробы ціску, пагроз звальнення або пра парушэнні правоў работнікаў сферы культуры, якія падпісаліся пад гэтым лістом, усе мы будзем дзейнічаць салідарна, ажно да адмовы ад прадстаўлення нацыянальных інтарэсаў краіны або адмовы ад арганізацыі міжнародных і нацыянальных культурных мерапрыемстваў». Цяжкавата ўявіць сабе салідарнасць 1200 людзей з розных мясцін, мала (або зусім не) знаёмых адно з адным i не згуртаваных у партыю, або хаця б у грамадскае аб’яднанне… Прынамсі я не адчуваю сябе настолькі вольным і магутным, каб абавязацца рэагаваць на кожнае з парушэнняў правоў кожнага з падпісантаў. Sorry.

Яшчэ пара слоў пра скасаваную шахматную алімпіяду «Мінск-2022» і спадарожныя з ёй імпрэзы (не плаціць ФІДЭ, напляваўшы на падпісаны ў студзені 2019 г. кантракт, было вырашана ў чэрвені 2020 г.). Аказваецца, 26.08.2019 старшынёй аргкамітэта быў зроблены аж цэлы намеснік старшыні ўрада РБ Ігар Петрышэнка, які займае гэтую высокую пасаду і цяпер. Чыноўнік такога рангу за 9 месяцаў не здолеў «нарадзіць» 13-15 мільёнаў долараў? Адна вулачка ў Драздах, па-мойму, каштуе даражэй – заклалі б яе, на крайняк, у ламбард якому сербскаму ці арабскаму госцю…

Найменшае, што можа пагражаць тутэйшым віцэ-прэм’еру і міністру спорту, – няпоўная службовая адпаведнасць. З іншага боку, прырода не церпіць пустэчы: «накрылася» алімпіяда – вярнуўся «Шахматны дворык» на вул. Паліны Асіпенка! 🙂

Такія афішкі з’явіліся на пад’ездах Каштанаўкі 25.09.2020

З пачатку 1980-х у доме № 19 дзеяў клуб «Прахадная пешка» і, дзякуючы намаганням Русланы Мачалавай, суседняя пляцоўка была разбітая на квадраты (з сярэдзіны 1980-х дзе-нідзе стаялі двух-трохметровыя фігуры з цэглы і бетона, якія трывалі амаль 30 год, хоць «Прахадная пешка» даўно пакінула раён). Потым тэма шахмат падзабылася, а цяпер нейкія энтузіясты згадалі яе.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

09.10.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 09.10.2020 13:39