Tag Archives: Igor Guberman

Interview with Alla Vainer from Ariel (2) / (ראיון עם אלה ויינר מאריאל (2

Regular readers of our site are already familiar with Alla Vainer, who gave an interview to the main editor in February 2019. As that conversation aroused a keen interest of readers, we decided to repeat 🙂 Not everyone knows how the feedback works in the Israeli Ariel municipality – we believe that it would be interesting for many.
Alla, how are things in your city?
Ariel is gradually “returning to life” after difficult elections. Residents can finally take a break from intrusive commercials, endless appeals of candidates and cross-overs on Facebook.
As I understand it, the victory in the fight for the mandate was not easy …
Yes, and now my main goal is to ensure that the voice of my voters sounded in the city council every day, and not just once every five years, so that the problems and needs of the city are not ignored.
We all love our city: those who see mostly good, and those who notice mostly bad. This is a personal view of everyone, but solving urban problems is our common cause. Therefore, I really believe that the activity of the residents of Ariel will help me to better fulfill my deputy duties. I am available to citizens by phone, on social networks, and always happy to meet in person.
The only difficulty is that are only 24 hours a day. 🙂 It is difficult for many residents to accept the fact that now I am not an employee of the municipality. My deputy work takes place on a voluntary basis, that means, is not paid. I work full time at Ariel University, and I have the opportunity to meet with residents mostly in the evenings.
I try very hard to be accessible to residents to the maximum in my free time. Social activity for me is not less important, otherwise I would not choose this path for myself.
What are you doing at Ariel University?
I am the head of the department of organization and methods, being in the framework of my job as a representative of management on quality issues, and also I manage all that is connected with the formation of the goals and objectives of the organization. In addition to the desire to fulfill my direct duties in the best possible way, I would like, using my experience in the municipal system, to strengthen cooperation between the university and the city, which can be useful to both parties and, of course, to the residents of the city.
 
February 2019, walking with family
My family suffers from my employment. In the morning, I am at work, and in the evening I devote almost all the time to deputy. But there is still the weekend, and then we love to take a walk,  the whole family, in the beautiful places of Israel, which our small country is so rich with.
As I try to involve citizens as much as possible in solving issues, I organized a group of residents (trying to have participants from different communities and ages) to plan summer city events together. I really hope that this group will take part in this kind of brainstorming games and in the future that other participants will join it.
On my official Facebook page I notify about each meeting of the City Council and meetings of the commissions that I’m head of. In the same place, I report on the decisions that was made, as I believe in transparency.
 
What are you responsible for as a deputy?
 
Tu Bi-Shvat, planting trees with the “Green Ariel” forum
Firstly, for any question concerning the city, residents and the work of the municipality, I accept appeals and support initiatives in various fields. For example, together with the residents of the “Green Ariel” forum, we organized a wonderful event for planting trees on the Tu Bi-Shvat holiday.
I continue to oversee the sphere of absorption – having passed the path of absorption myself, I understand how difficult this period is, and I know the importance of the right approach to this topic.
 
Old New Year in Ariel for New Repatriates. January 2019
 
February 2019, evening of Igor Guberman in Ariel
We were able to open new Hebrew teaching assistance projects in conjunction with the Ministry of Education in Ariel schools, we continue to personally support each newcomer, and we hold various cultural events for people from different countries.
 
with the veteran organization of Ariel, 23 of February
Also as a deputy, I am responsible for the affairs of pensioners. In the near future, we will begin work on the preparation of activities within the framework of the pensioner’s month and plan to create a “Council of Elders” in the city.
Questions of the younger generation (aged 18–35) and the youth center in the city are also under my deputy responsibility. This is a very difficult area, which is worth talking about separately later. By coincidence, the youth center was left without a leader, and first of all we began to search for a new one. Now, having found a suitable candidate, we will build together a work plan for the next three years. I have a sea of ideas, some of them I discussed with both residents and students. But for now these are ideas, not a concrete, clear plan, and I don’t want to talk about this much. My main principle – do not throw words to the wind.
Another area of activity that I decided to focus on over the next five years is youth issues. The first thing I asked myself was: “Do we know enough about these boys and girls? Do we listen to the voice of the future generation and do we relate with it? Do we know the needs of teenagers? How do we manage to satisfy them? ”
In the near future, we will conduct a comprehensive survey among teenagers to identify their real needs. The work plan for 2020 will be based on the results of the survey, and even if for one reason or another we cannot take into account all the issues raised by adolescents, I am confident that we will be able to draw up a more diverse and focused work plan.
I also drew attention to one phenomenon – the majority of municipal commissions today do not include youth representatives, and I consider this to be a big omission. We want teens to be active and caring, but do not provide a platform by which they can speak, hear and be heard. I am sure that they have something to say. With this idea, I turned to the Youth Parliament (representatives of the youth acting in the youth department of the municipality. The youth chooses the guys through democratic elections. They have their own page, as well an Instagram – noar.ariel) – it turns out that they would like very much to take an active part in the life of the city and will be happy to become members of city commissions. Mayor Eli Shviro supported the idea, and in the coming days, the guys will receive official appointments.
Another step towards improving urban services for adolescents is a smartphone application from the youth department that is already under development. We hope it will be launched soon.
interview by Aaron Shustin (Petach Tikva)
Translation from original in russian by Igor Shustin
=============================================================================
PS.
From the editor of belisrael.info
1. We invite other deputies of the municipal councils of Israel (Russian-speaking, Hebrew-speaking – it does not matter) to talk about their work on our website.
2. The picture with Igor Guberman, in which I recognized Mikhael Riskin on the right, reminded me of a very ugly story. Early on April 18, on Facebook, I received a long Hebrew text with a recommendation to check my account, for which I had to click on the link. First of all I decided to see who the sender was and came to his page. It turned out an Israeli musician, graduated from the Academy of Music, toured in Russia and other countries. I couldn’t assume in any way that the setup was carried out and, as soon as I followed the link, my page was hacked. That day I had to leave in the morning, and, returning home, after 3 hours. Received a message in Russian and English, that my page is blocked and in order to access it, you need to change your password. There were made numerous attempts within a few weeks, as well as sending my passport to the Facebook scan, were not successful, as well as requests for various mails that lasted a couple of months Facebook did not react. And then I began to search the Internet for more information about Riskin and why he sent me the message. Soon I discovered that he was not only a musician, but also a translator, and by the request of the famous functionary Leonid Litinetsky from the Liberman party “Israel Our Home” made a translation of the Guberman book into Hebrew. And then everything became clear, the destruction of my Facebook page was necessary first of all to such people as Sofa Landver, who had long-term business and friendly relations with the recidivist fraud Grigory Lerner, her sister Nona from the family fraudulent company opened by her in late summer 1994 “Dr. Nona”, which I had to face tightly from the beginning of 1995 and, having traveled a long way for a number of years, to understand the whole “charm of wonderful opportunities for international business for everyone”, which was spoken about many times in ancient times, then I spoke to Nona’s husband, the company’s president, Misha Schneerson, talks to which I received threats in response, and also periodically wrote about them in various forums and Facebook in recent years, Litinetsky and the entire IOH party, was nicknamed, after Liberman’s visit in late December 2011 to Putin, the Israeli branch of United Russia – the party of crooks and thieves, when he praised him for the “fair and democratic elections” in the State Duma.
***

  From founder and administrator of the site: Do not forget about the importance of supporting the site

 11:Published April 05, 2019 19

 =============================================================================
הקוראים הרגילים של האתר שלנו כבר מכירים את אלה ויינר, שהעניקה ראיון לעורך הראשי בחודש פברואר 2019. היות והשיחה הזו עוררה עניין רב בקרב הקוראים, החלטנו לחזור לעוד ראיון. לא כולם יודעים איך עובד המשוב בעיריית אריאל – אנחנו מאמינים שזה יעניין רבים.
אלה, אז מה נשמע בעיר שלך?
אריאל “חוזרת לחיים” בהדרגה לאחר בחירות קשות. התושבים יכולים סוף סוף לקחת הפסקה מהפרסומות הפולשניות, פניות אינסופיות של המועמדים והמריבות בפייסבוק.
כפי שאני מבין את זה, הניצחון במאבק על המנדט לא היה קל …
כן, ועכשיו המטרה העיקרית שלי היא להבטיח שהקול של הבוחרים שלי יישמע במועצת העיר כל יום, ולא רק פעם אחת כל חמש שנים, כדי שלא יתעלמו מהבעיות והצרכים של העיר.
כולנו אוהבים את העיר שלנו: אלה שרואים בעיקר טוב, ואלה שמבחינים בעיקר ברע. זוהי השקפה אישית של כולם, אבל פתרון בעיות עירוניות היא המכנה המשותף שלנו. לכן, אני מאוד מאמינה שפעילותם של תושבי אריאל תעזור לי למלא טוב יותר את תפקידי. אני זמינה לאזרחים בטלפון, ברשתות החברתיות ותמיד שמחה להפגש פנים אל פנים.
הקושי היחיד הוא שיש רק 24 שעות ביממה .. קשה לתושבים רבים לקבל את העובדה שאני עכשיו לא עובדת של העירייה. עבודתי בעירייה מתבצעת על בסיס התנדבותי, כלומר, ללא תשלום. אני עובדת במשרה מלאה באוניברסיטת אריאל, ויש לי הזדמנות להיפגש עם תושבים בעיקר בערבים.
אני משתדלת מאוד להיות נגישה לתושבים עד למקסימום בזמני החופשי. הפעילות החברתית שלי חשובה לא פחות, אחרת לא הייתי בוחרת בדרך הזאת לעצמי.
מה אתה עושה באוניברסיטת אריאל?
אני מנהלת את המחלקה לארגון ושיטות, במסגרת עבודתי אני נציגה של ההנהלה בנושאי איכות, ועליי גם לנהל את כל הקשור ליצירת מטרות ויעדים של הארגון. בנוסף לרצון למלא את תפקידי הישירים באופן הטוב ביותר, הייתי רוצה, באמצעות ניסיוני במערכת המוניציפלית, לחזק את שיתוף הפעולה בין האוניברסיטה לבין העיר, דבר שיועיל לשני הצדדים, וכמובן לתושבי העיר.
 
פברואר 2019, טיול עם המשפחה
המשפחה שלי סובלת מהעבודה שלי. בבוקר אני בעבודה, ובערב אני מקדישה כמעט את כל הזמני לעירייה. אבל תמיד יש את סוף השבוע, ואז אנחנו אוהבים, כל המשפחה לטייל במקומות היפים של ישראל, שבהם המדינה הקטנה שלנו כל כך עשירה.
בגלל שאני מנסה לערב אזרחים ככל הניתן בפתרון בעיות, ארגנתי קבוצה של תושבים (ניסיתי, שהמשתתפים יהיו נציגים מקהילות וגילאים שונים) לתכנן את אירועי הקיץ בעיר ביחד. אני מאוד מקווה שהקבוצה הזאת תשתתף בסיעור מוחות שכזה ובעתיד ישתתפו בה משתתפים אחרים.
בדף הפייסבוק הרשמי שלי אני מודיעה על כל פגישה של מועצת העיר ומפגשי פיקוח שאני בראשם. באותו מקום, אני מדווחת על ההחלטות, מפני שאני מאוד מאמינה בשקיפות.
על מה את אחראית במועצת העיר?
ט”ו בשבט, נטיעת עצים בפורום “גרין אריאל”
ראשית, על כל שאלה הנוגעת לעיר, לתושבים ולעבודת העירייה, אני מקבלת ערעורים ויוזמות תמיכה בתחומים שונים. כך, למשל, יחד עם פורום גרין אריאל של התושבים, אירגנו אירוע נפלא לנטיעת עצים לחג ט”ו בשבט.
אני ממשיכה לפקח על תחום הקליטה – לאחר שעברתי את תהליך הקליטה בעצמי, אני מבינה עד כמה קשה תקופה זו, ואני יודעת את החשיבות של הגישה הנכונה לנושא זה.
 
ראש השנה החדשה הישן באריאל. ינואר 2019
 
פברואר 2019, ערב איגור גוברמן באריאל
הצלחנו לפתוח פרויקטים חדשים של סיוע בלימוד עברית בשיתוף עם משרד החינוך בבתי הספר באריאל, אנו ממשיכים לתמוך אישית בכל אחד מהעולים, ואנו עורכים אירועים תרבותיים שונים לאנשים מארצות שונות.
 
23 בפברואר עם הארגון הוותיקים של אריאל
כחברה במועצת העיר, אני אחראית לענייני הפנסיונרים. בעתיד הקרוב נתחיל לעבוד על הכנת פעילויות במסגרת “חודש הפנסיונר” ותכנון להקים “מועצת זקנים” בעיר.

שאלות של הדור הצעיר (בגילאי 18-35) ומרכז הנוער בעיר נמצאים גם תחת אחריותי. זהו אזור מאוד קשה, שראוי לדבר עליו מאוחר יותר. במקרה, מרכז הנוער נשאר ללא מנהיג, ובראש ובראשונה התחלנו לחפש מנהיג חדש. עכשיו, לאחר שמצאנו מועמד מתאים, נבנה יחד תוכנית עבודה לשלוש השנים הקרובות. יש לי ים של רעיונות, על חלקם שוחחתי עם התושבים והתלמידים. אבל בינתיים אלה רעיונות, ולא תוכנית ברורה, ואני לא רוצה לדבר על זה הרבה. אני לא רוצה סתם לזרוק מילים לאוויר.

תחום פעילות נוסף שהחלטתי להתמקד בו בחמש השנים הקרובות הוא סוגיית הנוער. הדבר הראשון ששאלתי את עצמי היה: “האם אנחנו יודעים מספיק על הבחורים והבנות האלה? האם אנו מקשיבים לקולו של הדור הבא והאם אנו מעריכים אותו? האם אנו יודעים את הצרכים של בני נוער? כמה אנחנו מצליחים לספק אותם? ”

בעתיד הקרוב נערוך סקר מקיף בקרב בני הנוער על מנת לזהות את צרכיהם האמיתיים. תכנית העבודה לשנת 2020 תתבסס על תוצאות הסקר, וגם אם מסיבה זו או אחרת לא נוכל לקחת בחשבון את כל הסוגיות שהעלו המתבגרים, אני משוכנעת שנוכל ליצור תכנית עבודה מגוונת וממוקדת יותר.

הפניתי תשומת לב לתופעה אחת מסויימת – רוב הוועדות המוניציפליות כיום אינן כוללות נציגי נוער, ואני רואה בכך מחדל גדול. אנחנו רוצים שהנערים יהיו פעילים ואכפתיים, אבל לא סיפקו להם  פלטפורמה שבאמצעותה הם יכולים לדבר, לשמוע ולהישמע. אני בטוחה שיש להם משהו להגיד. עם הרעיון הזה פניתי לפרלמנט הנוער (נציגי הנוער הפועל במחלקת הנוער של העירייה, את החברה בוחר הנוער בבחירות דמוקרטיות, יש להם עמוד משלהם, וכמו כן גם באינסטגרם – noar.ariel) – התברר שהם היו מאוד רוצים לקחת חלק פעיל בחייה של העיר וישמחו להיות חברי ועדות בעיר. ראש העיר, אלי שבירו, תומך ברעיון, ובימים הקרובים יקבלו החבר’ה מינוים רשמיים.

צעד נוסף לקראת שיפור השירותים העירוניים למתבגרים הוא אפליקציית סמארטפון ממחלקת הנוער שכבר נמצאת בפיתוח. אנו מקווים שזה יושק בקרוב.

(ריאיין, אהרון שוסטין (פתח תקווה

תרגום מרוסית במקור מאת איגור שסטין

===========================================================================

נ.ב.

מעורך belisrael.info
1). אנו מזמינים נציגים אחרים של מועצת העיר (דוברי רוסית, דוברי עברית – זה לא משנה) לדבר על עבודתם באתר האינטרנט שלנו.
2). התמונה עם איגור גוברמן , שבה זיהיתי את מיכאל ריסקין מימין, הזכירה לי סיפור מכוער מאוד. בתחילת 18 באפריל בשנה שעברה,  בפייסבוק, קיבלתי טקסט ארוך בעברית עם המלצה לבדוק את החשבון שלי, בשביל זה הייתי צריך ללחוץ על הקישור. קודם כל החלטתי לראות מי זה השולח והגעתי לדף שלו, התברר שהוא מוסיקאי ישראלי, בוגר האקדמיה למוסיקה, ביקר ברוסיה ובמדינות אחרות. לא יכולתי להניח שזה עקיצה, וברגע שלחצתי על הקישור, הדף שלי נפרץ. באותו יום נאלצתי לצאת בבוקר, וכשחזרתי הביתה, אחרי 3 שעות. קיבלתי הודעה ברוסית. ובאנגלית, כי הדף שלי חסום ועל מנת לגשת אליו, אתה צריך לשנות את הסיסמה שלך. נעשו ניסיונות רבים בתוך כמה שבועות, כמו גם שליחת הדרכון שלי לסריקה לפייסבוק, ללא הצלחה, כמו כן, נעשו בקשות למיילים שונים שנמשכו כמה חודשים. פייסבוק לא הגיבה. ואז התחלתי לחפש באינטרנט, כדי לקבל מידע נוסף על ריסקין ומדוע הוא שלח לי את ההודעה. עד מהרה גיליתי שהוא לא רק מוסיקאי, אלא גם מתרגם, ועל פי בקשתו של לאוניד ליטינצקי, ממפלגתו של ליברמן, ישראל ביתנו, עשה תרגום לספר של גוברמן לעברית. ואז הכל התבהר, ההשבתה של העמוד שלי היה הכרחי קודם כל לאנשים כמו סופה לנדבר, שלה הייתה מערכת יחסים ארוכה של עבודה וידידות עם הרמאי גרישה לרנר, אחותה נונה מחברת ההונאות המשפחתית שנפתחה על ידה בסוף הקיץ 1994 “ד”ר נונה”, שאיתה נתקלתי מתחילת 1995, ולאחר שעברתי בה דרך ארוכה במשך מספר שנים, הבנתי את “קסם ההזדמנויות הנפלאות של עסקים בינלאומיים לכל אחד“, על זה התבטאתי פעמים רבות בימי קדם, דיברתי עם בעלה של נונה, נשיא החברה, מישה שנארסון, דיבורים שעליהם קיבלתי איומים בתגובה, וכתבתי עליהם מדי פעם בפורומים שונים ובפייסבוק בשנים האחרונות, ליטנצקי ומפלגת ישראל ביתנו כולה, שזכתה לכינוי, לאחר ביקורו של ליברמן אצל פוטין בסוף דצמבר 2011, הסניף הישראלי של רוסיה המאוחדת – מפלגת הנוכלים והגנבים, כאשר שיבח אותו על ” הבחירות הכנות והדמוקרטיות” בדומא.
***********************
ממייסד ומנהל האתר:
אל תשכחו את החשיבות של התמיכה האתר

 

פורסם ב אפריל 05, 2019 19:11

Беседа с Аллой Вайнер (2)

Постоянные читатели нашего сайта уже знакомы с Аллой Вайнер, давшей интервью главному редактору в феврале 2019 г. Поскольку та беседа вызвала живой интерес читателей, мы решили повторить 🙂 Не все знают, как работает «обратная связь» в муниципалитете израильского Ариэля – полагаем, многим будет интересно.

– Алла, что вообще слышно в вашем городе?

Ариэль постепенно «возвращается к жизни» после непростых выборов. Жители, наконец, могут отдохнуть от навязчивых рекламных роликов, бесконечных обращений кандидатов и перепалок в Facebook.

– Я так понимаю, победа в борьбе за мандат досталась нелегко…

Да, и теперь моей главной целью является то, чтобы голос моих избирателей звучал в горсовете каждый день, а не только раз в пятилетку, чтобы проблемы и нужды города не оставались без внимания.

Мы все любим наш город: и те, кто видит главным образом хорошее, и те, кто замечает в основном плохое. Это – личный взгляд каждого, но решение городских проблем – наше общее дело. Поэтому я очень верю в то, что активность жителей Ариэля поможет мне лучше выполнять мои депутатские обязанности. Я доступна для горожан по телефону, в социальных сетях, всегда рада личным встречам.

Единственная сложность это то, что в сутках всего 24 часа 🙂 Многим жителям сложно принять тот факт, что теперь я не являюсь работником муниципалитета. Моя депутатская работа проходит на добровольных началах, то бишь не оплачивается. Я работаю на полную ставку в Ариэльском университете, и возможность встретиться с жителями у меня есть в основном по вечерам.

Я очень стараюсь быть доступна для жителей по максимуму в свободное от работы время. Общественная деятельность для меня не менее важна, иначе я бы не выбирала для себя этот путь.

– А чем ты занята в Ариэльском университете?

Возглавляю отдел организации и методов, будучи в рамках своей работы представителем руководства по вопросам качества, а также заведую всем тем, что связано с формированием целей и задач организации. Помимо желания выполнять свои непосредственные обязанности наилучшим образом, мне хотелось бы, используя свой опыт в муниципальной системе, укрепить сотрудничество между университетом и городом, что может быть полезным обеим сторонам и, конечно же, жителям города.

Февраль 2019, гуляем с семьей

Страдает от моей занятости семья. С утра я на работе, а вечером практически все время посвящаю депутатству. Но ведь есть еще выходные, и тогда мы всей семьей любим погулять по красивым местам Израиля, которыми так богата наша маленькая страна.

Поскольку я стараюсь максимально привлекать горожан к решению вопросов, я организовала группу жителей (стараясь, чтоб участниками были представители различных общин и возрастов), чтобы вместе распланировать летние городские мероприятия. Очень надеюсь, что эта группа будет принимать участие в такого рода мозговых штурмах и в будущем, что к ней присоединятся и другие участники.

На своей официальной страничке в Facebook я оповещаю о каждом заседании горсовета и заседаниях комиссий, которые я возглавляю. Там же я отчитываюсь о принятых решениях, так как верю в прозрачность.

– За что отвечаешь как депутат?

Ту би-Шват, посадка деревьев с форумом «Зеленый Ариэль»

Во-первых, за любой вопрос, касающийся города, жителей и работы муниципалитета, поэтому принимаю обращения и поддерживаю инициативы в различных сферах. Например, совместно с форумом жителей «Зеленый Ариэль» мы организовали замечательное мероприятие по посадке деревьев на праздник Ту би-Шват.

Я продолжаю курировать сферу абсорбции – пройдя путь абсорбции сама, я понимаю, насколько это непростой период, и знаю важность правильного подхода к этой теме.

Старый новый год в Ариэле для новых репатриантов. Январь 2019

Февраль 2019, вечер Игоря Губермана в Ариэле

Мы смогли открыть новые проекты по помощи в обучении иврита совместно с министерством образования в школах Ариэля, продолжаем личное сопровождение каждого новоприбывшего, проводим различные культурные мероприятия для выходцев разных стран.

23 февраля с ветеранской организацией Ариэля

Также как депутат я ответственна за дела пенсионеров. В ближайшее время мы начнем работу над подготовкой мероприятий в рамках месячника пенсионера и планируем создание «Совета старейшин» в городе.

Вопросы молодого поколения (в возрасте 18-35 лет) и молодежный центр в городе также под моей депутатской ответственностью. Это очень непростая сфера, о которой стоит поговорить отдельно чуть позже. Молодежный центр по стечению обстоятельств остался без руководителя, и в первую очередь мы занялись именно поиском нового главы. Сейчас, найдя подходящую кандидатуру, мы вместе будем строить план работы на ближайшие три года. Идей у меня море, часть из них я обсуждала как с жителями, так и со студентами. Но пока это идеи, а не конкретный четкий план, и я не хочу об этом много говорить. Мой главный принцип – не бросать слова на ветер.

Еще одна сфера деятельности, на которой я решила сосредоточиться в течение следующих пяти лет, это проблемы молодежи. Первым делом я спросила себя: «Достаточно ли мы знаем об этих парнях и девушках? Слушаем ли мы голос будущего поколения и считаемся ли мы с ним? Знаем ли мы о потребностях подростков? Насколько у нас получается их удовлетворить?»

В ближайшее время мы проведем среди подростков развернутый опрос, чтобы выявить их реальные потребности. План работы на 2020 год будет основан на результатах опроса, и даже если по той или иной причине мы не сможем учесть все поднятые подростками вопросы, я уверена, что мы сможем составить более разнообразный и целенаправленный план работы.

Также я обратила внимание на одно явление – большинство муниципальных комиссий сегодня не включают представителей молодежи, и я считаю это большим упущением. Мы хотим, чтобы подростки были активными и заботливыми, но не предоставляем платформы, благодаря которой они смогли бы высказываться, слышать и быть услышанными. Уверена, что им есть что сказать. С этой идеей я обратилась в Молодежный Парламент (представителям молодежи, действующим при молодежном департаменте муниципалитета. Ребят выбирает молодежь города посредством демократических выборов. У них есть страничка, а также Instagram – noar.ariel) – оказалось, что ребята очень хотели бы принять активное участие в жизни города и будут рады стать членами городских комиссий. Мэр города Эли Швиро идею поддержал, уже в ближайшие дни ребята получат официальные назначения.

Еще один шаг к улучшению городских услуг для подростков – это приложение для смартфона от отдела по работе с молодежью, которое уже находится в разработке. Мы надеемся, оно будет запущено в ближайшее время.

Беседовал Арон Шустин (г. Петах-Тиква)

От редактора belisrael.info

1. В ближайшие дни обе части беседы будут переведены на иврит и англ. и опубликованы на сайте.

2. Снимок с Губерманом, на котором справа я узнал Михаила Рискина, напомнил мне об одной очень неприглядной истории. 18 апреля прошлого года рано утром в фейсбуке я получил длинный текст сообщения на иврите с рекомендацией проверки своего аккаунта, для чего надо было кликнуть на ссылку. Прежду всего решил посмотреть что из себя представляет приславший и зашел на его стр. Оказалось израильский музыкант, закончил академию музыки, гастролирует по России и др. странам. Никак не мог предположить, что была осуществлена подстава и, как только зашел  по ссылке, моя стр. была взломана. В тот день мне надо было с утра уйти, а, вернувшись домой, после 3 час.  получил сообщение на русск. и англ., что моя стр. заблокирована и чтоб зайти на нее, надо сменить пароль. Многочисленные попытки в течение нескольких недель, а также отправление в Фб скана своего паспорта, не имели успеха, также как и обращения по различным мэйлам, продолжавшиеся пару мес. Фейсбук никак не реагировал. И тогда я начал искать в интернете больше информации об Рискине и почему он мне прислал то сообщение. Вскоре обнаружил, что он не только музыкант, но и переводчик, и по просьбе известного функционера Леонида Литиницкого из либермановской партии НДИ сделал перевод книги Губермана на иврит.  И тогда все стало ясно: уничтожение моей стр. необходимо было прежде всего таким людям, как Софа Ландвер, имеевшей длительное время деловые и дружеские отношения с мошенником-рецидивистом Гришей Лернером, ее младшей сестре Нонне Кухиной (сейчас Шнеерсон) из открытой ею в конце лета 1994 семейной мошеннической фирмы “доктор Нонна”, с которой мне пришлось плотно столкнуться с начала 1995 и, пройдя немалый путь в течение ряда лет, понять всю “прелесть замечательных возможностей международного бизнеса для каждого”, о чем не раз высказывался в те давние времена как в интернете, так и говорил в лицо наглому и циничному мужу Нонны, президенту фирмы Мише Шнеерсону, на что в ответ получал угрозы с трехэтажными матами, а также периодически писал о них на различных форумах и в фейсбуке в последние годы; Литинецкому и всей партии НДИ, прозванной, после поездки Либермана в конце декабря 2011 к Путину, израильским филиалом Единой России – партии жуликов и воров, когда он похвалил того за проведенные “честные и демократические выборы” в госдуму.

Опубликовано 19.03.2019 10:47

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (61)

Быў перапынак. Часу не марнаваў – лётаў у адну маленькую, але гордую краіну, потым з тыдзень раздаваў кухталі прэзенты і прыходзіў у сябе. Прыйшоў. Зноў пагрузіўся ў справункі, пра якія ні разу не хацелася думаць у моры, дзе злева – Іярданія, справа – Егіпет, ззаду – «мы».

Невыпадкова пісьменнік Эдуард Топаль 40 гадоў думаў-думаў – і перасяліўся-такі ў Ізраіль. Цёпла, старым прынята дапамагаць. А яшчэ ж і культурку ізраільцы любяць (у сваёй справаздачцы ўсяго я не здолеў ахапіць, і нават забыўся, што наведаў горад Рышан з яго прыгожым паркам). Месяц таму назвалі пятачок у цэнтры Іерусаліма «Плошчай Шагала». Паводле прыкладу Беларусі (?) збіраюцца будаваць новую Нацыянальную бібліятэку – акурат насупраць Кнэсэта, відаць, для таго, каб народныя абраннікі прывучаліся да чытання. Кнігі на рускай прадаюцца…

Чароўныя графіці, зноў жа, скрозь і ўсюды.

 

Усё гэта на фоне спарадычных тэрактаў, ад якіх ізраільцы нярэдка «ўцякаюць» у прыватнае жыццё і прыватныя, нярэдка высмактаныя з пальца праблемы. Пясняр і сонца такіх новых грамадзян – вядома, не палітык там нейкі, а Этгар наш Керэт з яго міні-расказамі… Рэінкарнацыя расійца Аркадзя Аверчанкі.

Спахапіўся, што не толькі многія мае ўяўленні пра Ізраіль больш не спрацуюць, а і напісанае іншымі аўтарамі ў 1990-х гадах… Уладзімір Мехаў: «Салдат Арміі абароны Ізраіля – так тут войска называецца – вызначаецца годнасцю, патрыятычнасцю, усведамленнем, як ён патрэбен радзіме і як яна ім ганарыцца». Не ў крыўду нядаўна памерламу Мехаву, чытаў і пра тых, хто ўхіляецца ад службыВайсковая паліцыя рэгулярна праводзіць аблавы на ўхілістаў і дэзерціраў… У ходзе такой аблавы, якая ладзілася сёлета [артыкул 2012 г.], вайсковая паліцыя затрымала 474 чалавекі»), і пра тых, хто адмаўляўся выконваць загады, асабліва ў «працэсе размежавання» з Газай, – такіх былі тузіны…

Насцярожыла, але не здзівіла гісторыя з успышкай скураной хваробы на базе ЦАХАЛа «Шызафон» у чэрвені 2017 г. Дзясяткі салдат сапраўды захварэлі, а амаль столькі ж – 46, калі дакладней – сімулявалі хваробу, каб пазбегнуць удзелу ў навучаннях. Нагадала эпізод з кнігі Эфраіма Севелы «Моня Цацкес – сцяганосец», дзе навабранцы перадавалі адно аднаму вошку, каб «пакантавацца» ў казарме… Гісторыя як бы намякае, што ў ЦАХАЛе пасля прыходу на пасаду міністра абароны ўраджэнца былога СССР (год таму) райскага жыцця няма і не будзе ёсць што мяняць да лепшага.

Былы пасол Ізраіля ў Беларусі прачытаў байцам натацыю ў сваім блогу на «Рэхе Масквы»: «Няхораша і нехарактэрна для ізраільскай арміі. У рэшце рэшт, тыя, хто захварэў, вылечаны, тыя, хто сімуляваў, пакараны». Адчуваецца віртуозны стыль палеміста… Калі б не ведаць, што сам Зэеў Бен-Ар’е быў у 2012 г. пакараны ізраільскім судом і з ганьбай выгнаны з міністэрства замежных спраў (але з усяго відаць, хоча вярнуцца – ну, вярнуўся ж ва ўрад Ар’е Дэр’і, у 1999 г. прызнаны крымінальным злачынцам…), то яго натацыю на «маякоўскую» тэму «што такое добра і што такое блага» можна было б і прыняць.

Юрый Анатольевіч Зісер – не Зэеў Львовіч Бен-Ар’е, але таксама любіць паразважаць на тэмы маралі. Гучна выбухнуў яго пост у фэйсбуку, дзе Ю. А. паскардзіўся на сцюардэсу кампаніі «Белавія» (не дала яму і жонцы паспяваць украінскія песні ў самалёце…). Кампанія даволі годна адказала, што «Вас могуць папрасіць перастаць спяваць на борце, калі вы знаходзіцеся на «крытычным этапе палёта» (у час узлёту і пасадкі…), таму што ў гэты час важна быць максімальна ўважлівымі, як бортправаднікам, так і пасажырам». Медыямагнат застаўся пры сваім меркаванні – і спяваў ён ціха, і сцюардэса, аказваецца, не прасіла, а настойвала, «бы лейтэнант міліцыі»: «Вы парушаеце грамадскі парадак!»

Сам я не вялікі аматар нацыянальнай авіякампаніі – перш за ўсё праз цэны, якія яна традыцыйна запрошвае за свае паслугі (за рэйс з Беларусі ў Ізраіль і назад заплацілі значна больш, чым калі б ляцелі з Масквы або Вільнюса, а меню было… мякка кажучы, беднаватае). Крыху напружылі таксама памылачкі на абгортцы шакаладкі.

By the way: «яічных» – яечных, «меньш» – менш, «сухоа» – сухога, «кантоўнасці» – каштоўнасці, «энергітычная» – энергетычная, «ненасыччаных» – ненасычаных, «месацаў» – месяцаў. Хто чытаў ранейшыя серыі «КіМ» – напрыклад, 39-ю, 53-ю – той ведае, што да непісьменнасці ў публічных месцах я стаўлюся без энтузіязму. Праўда, і ў Ізраілі хапае «альтэрнатыўна адораных»: у Петах-Тыкве пішуць на шыльдах вуліцы Дубнава (наш зямляк, гісторык і грамадскі дзеяч з Мсціслава, 1860-1941) то «Dubnov», то «Dovnov». І, між іншага, афіцыйны часопіс «Белавія» «OnAir» з яго расказамі пра падарожжы ды перакладамі навел Міхаіла Зошчанкі на беларускую мне спадабаўся.

Вяртаючыся да тэмы спеваў: можа, сцюардэса і занадта рэзка «папрасіла» Зісера & Со. сціхнуць, мяне там не было. Але ж рабіць з гэтага далёкасяжныя высновы… «Падпсавалі настрой і нікому не зрабілі лепей, затое ПАРАДАК (у рускамоўным арыгінале гэтае слова напісана па-беларуску, а мо на трасянцы? – В. Р.). Ordnung. Будзь рэйс украінскі, упэўнены, нас бы не перапынялі». Яго aбараняла жонка, небезвядомая культуралагіня, аднак лепей бы не: «Карацей, я зразумела. Забаронена не толькі тое, што забаронена (і пра гэта сказана або напісана). Забаронена можа быць усё заўсёды – і ўсім, кім заўгодна… Не бывае паўсвабоды. Каб усё было дазволена, але пры гэтым усё можна было ў любы момант забараніць…». Так я даведаўся, што палёт – гэта не рызыкоўная, а «заўсёдная» сітуацыя, а бортправадніцы адносяцца да катэгорыі «хто заўгодна». Што не бывае паўсвабоды – ёлупы, знача, заканадаўцы розных кантынентаў, якія спрэс уводзяць у канстытуцыі ды іншыя важныя дакументы агаворкі пра «дзяржаўны інтарэс», магчымасць абмежавання правоў чалавека.

Яшчэ Ю. З. кінуўся вешаць цэтлікі тым, хто з ім не згаджаўся: «Сапраўдныя беларусы!», «Браво! Вы – сапраўдны беларус!». І далей: «…Маса асабістых абраз, хамства і выпадаў з боку ахоўнай часткі беларусаў – іншага я і не чакаў… Беларусы ў масе (нават тыя, хто лічыць сябе сур’ёзнымі) зусім нецярпімыя да альтэрнатыўных пунктаў гледжання, нават не спрабуюць разумець іншых і ўважаюць сваё асабістае меркаванне за меркаванне ўсяго або амаль усяго народа. Больш за тое, яны абажаюць ordnung, ён вышэй за асабістую свабоду» (нагадала слоўцы Лукашэнкі пра «народзец» і Алексіевіч пра «народнае цела»). Уразіла і тое, што Зісер лічыць: «парадак і свабода – узаемна процілеглыя рэчы». Іначай кажучы, для нас або казарма, або хаос – трэцяга не дадзена…

Нават няма ахвоты каментаваць, папярэджваць пра небяспеку гульні з этнічнымі стэрэатыпамі НЕ ў літаратурных творах або гумарыстычных газетках, асабліва калі гуляецца чалавек з яўрэйскім прозвішчам – настолькі ўсё далёка зайшло. Прагназую, што, калі пойдзе далей, то даволі скора Ю. З. пазбавіцца сваіх актываў на тэрыторыі Беларусі – на жаль, унутрана ён гатовы да гэтага.

Прызнаюся, і сам гадоў 10 таму напейсаў іранічнае двухрадкоўе пра беларусаў, звыклых да прымусу (не без уплыву Ігара Губермана з яго канстатацыяй «еврей, который всем доволен – покойник или инвалид»). Аднак яно фігуравала толькі ў самвыдатаўскім бюлетэні з тыражом 100 асобнікаў. Дый не стаў бы я адзін «жарт» паўтараць двойчы: тролінг тролінгам, але меру знаць неабходна.

* * *

Апошні месяц быў цяжкі. 3 ліпеня памёр беларускі яўрэй Міхаіл (Іехіэль) Звераў, якога я добра ведаў, 13 ліпеня – кітаец Лю Сяабо, якога асабіста ведаць не давялося…

Міхаіл Ісакавіч Звераў пару гадоў не дажыў да 90. Ён родам з Парыч пад Бабруйскам. Любіў ідыш, успомніў для маёй газеты «Анахну кан» колькі гумарных дрындушак даваеннага часу. Любіў шахматы і асабліва шашкі – да пачатку 2010-х гадоў кіраваў клубам «Белыя і чорныя» пры мінскім «Хэсэдзе». Прыводзіў у клуб экс-чэмпіёна свету па шашках Аркадзя Плакхіна, прывёў бы і гросмайстра па шахматах Давіда Бранштэйна, ды той у апошні момант адмовіўся.

У яго было няпростае маленства – як кажуць у падобных выпадках, апаленае вайной. У эвакуацыі трапіў у дзіцячы дом, уцёк адтуль, пасвіў калгасныя статкі. Потым вярнуўся ў Беларусь, служыў у войску, вывучыўся на інжынера, працаваў на трактарным заводзе. У 1990-х актыўна заняўся грамадскімі справамі – нейкі час уваходзіў у праўленне Мінскага аб’яднання яўрэйскай культуры. На Інтэрнацыянальнай, 6 мы з ім і пазнаёміліся (у 1994 г.).

 

М. Звераў (у белым) сярод актывістаў «Белых і чорных», злева ад яго А. Плакхін і І. Генадзіннік, справа Ю. Тэпер і Э. Рабіновіч; Лю Сяабо абдымае жонку.

Што да нобелеўскага лаўрэата Лю – літаратурнага крытыка, паэта, праваабаронцы – то ў 2010 г. я падпісваўся за яго вызваленне і за тое, каб кітайскія ўлады знялі хатні арышт з яго жонкі. «Спадзяюся, што буду апошняй ахвярай бясконцага пераследу літаратараў у Кітаі, і зараз ніхто ўжо не будзе асуджаны за слова. Свабода самавыяўлення – аснова чалавечых правоў, крыніца чалавечнасці, маці ісціны. Душыць свабоду слова значыць таптаць правы чалавека, нішчыць чалавечнасць, забараняць ісціну», – пісаў ён. Я цалкам згодзен з ім, калі свабодай не злоўжываюць, заклікаючы да гвалту і падобнага. Аднак у тых тэкстах Лю, што я бачыў, «экстрэмісцкіх заклікаў» няма. Адбрэхваючыся («гэта наша ўнутраная справа», «ён крымінальнік»), чыноўнікі КНР так і не змаглі даказаць, што Лю, з яго ідэямі негвалтоўнага супраціву, нанёс рэальную шкоду краіне. Як і чыноўнікі РБ не давялі, што аўтары «Рэгнума», пасаджаныя звыш сямі месяцаў таму, дапраўды «распальвалі».

Зараз у мяне няма ніякай ахвоты ехаць у Кітай – ні турыстам, ні па справах (лепей ужо ў Ізраіль з усімі яго тараканамі). Можа, калі рэабілітуюць дысідэнта, памерлага ў 61 год пасля дзесяці гадоў турмы і трох гадоў лагера, тады…

Харош і Азербайджан, які ўпаяў падарожніку-блогеру Аляксандру Лапшыну тры гады калоніі фактычна за наведванне Карабаха і расказ пра гэтую тэрыторыю як пра армянскую. Яшчэ Лапшын высмейваў чыноўнікаў розных краін і ўвогуле «вёў сябе вызываюшча», дзіва што Лукашэнка яго выдаў з Мінска, спаслаўшыся на фіктыўны «запыт Інтэрпола». Нават Эдуард Лімонаў, які чалавечае жыццё агулам у грош не ставіць, абурыўся.

На маю думку – не толькі на маю – варта было абмежавацца штрафам або ўмоўным тэрмінам. Блогерам апошнім часам увогуле цяжка жывецца, вось і Антон Носік памёр… Зрэшты, не магу згадзіцца з інтэрнэт-абаронцам Лапшына, што рашэнне Баку – гэта «канец»: прысуд можна абскардзіць, магчымая амністыя. Неяк усё ж не верыцца, што Ізраіль пакіне свайго ў нядолі.

Ёсць і добрыя навіны. Як і было прадказана, спынена справа супраць беларускага відэаблогера Максіма Філіповіча, які, паводле міліцыі, «падмяняў сабою СМІ» пры дапамозе канала ў ютубе. Кіеўскі апеляцыйны суд не развітаўся са здаровым глуздам і днямі пастанавіў, што гарсавет мусіць перагледзець сваё рашэнне ад 01.06.2017 аб наданні імя Рамана Шухевіча кіеўскаму праспекту Мікалая Ватуціна. Да таго ж за гэты перагляд было аператыўна сабрана звыш 10000 подпісаў грамадзян (не без удзелу яўрэйскіх арганізацый).

Гісторык Юрась Гарбінскі паведамляе: «У Польшчы на факультэце паліталогіі ўнівэрсітэта Марыі Кюры-Складоўскай у Любліне 26.06.2017 Ганна Бартнік паспяхова абараніла доктарскую дысертацыю “Яўрэйская нацыянальная меншасць у Беларусі пасля 1991 года” (”Mniejszość żydowska w Republice Bialoruś po 1991 roku”). Навуковы кіраўнік – прафесар Конрад Зялінскі». Парадуемся за Ганну: цікава было б пачытаць яе дысер.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

23.07.2017

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 23.07.2017  01:20

ДОПОЛНЕНИЕ (вспоминает Юрий Тепер):

М. И. Зверев старался делать для любителей интеллектуальных игр как можно больше – и когда мы собирались у станции метро «Восток», и на В. Хоружей, 28. Чтобы доказать, что шахматно-шашечный клуб организации «Хэсэд-Рахамим» лучше всех, в конце 1990-х он заявлял нашу команду на городcкие фестивали, ходил к начальству, добился, чтобы за нас заплатили турнирный взнос. Гордился, когда команда заняла 3-е место – попросил меня написать об этом статью в газету «Хэсэда» (я написал). Собирал фотографии.

Михаил Исаакович хотел, чтобы клуб «Белые и черные» имел свой гимн, однако большинство активистов воспринимало это скептически. Я нашел в советском журнале 1930-х годов стихи, которые редакция журнала раскритиковала. Cлова звучали примерно так: «Кто бы ты ни был, маэстро или пижон, надейся на первое место, пой песню и при на рожон». Я спросил (не без доли иронии): «Ну что, это подойдет?» Зверев подумал и говорит: «Вообще интересно, но, наверное, не подойдет».

Илья Генадинник вспоминал, как лежал в одном отделении больницы со Зверевым – Михаилу Исааковичу было много передач, он делился с Генадинником, жена Зверева это поощряла. Одно время я читал лекции о шахматах и шахматистах в клубе «Хэсэда», М. И. обещал найти деньги на «гонорар». Я сказал: «Если начальство Вам не платит, то мне не заплатит тем более». Когда я занял 2-е место в личном чемпионате Минска 2001 г., то Зверев очень гордился, говорил, что это успех всего «Рахамима»…

Добавлено 23.07.2017  23:18

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (30)

Напярэдадні ўрачыстага адкрыцця ў Мінску новага інтэлектуальнага клуба (запіс у яго пакуль не вядзецца, але рэгістрацыю дакляруюць распачаць у бліжэйшыя дні) раскідаю па маніторы жменьку згадак пра «далёкае-далёкае» мінулае.

У 1990-х гадах Еўрапейскі гуманітарны ўніверсітэт не раз наведвалі з публічнымі лекцыямі асобы… ну, калі не сусветнага, то кантынентальнага маштабу. У старым будынку на праспекце Скарыны (ля Дома афіцэраў) акадэмік Міхаіл Гаспараў прачытаў нават не адну, а дзве лекцыі пра рускую паэзію – прыпамінаю, што светлай памяці Гаспараў аналізаваў вершы ХІХ ст. з фармальнага боку. Гэта было ў 1997 ці 1998-м, а ў 1996-м там жа выступаў дарадца прэм’ер-міністра Францыі Гі Сарман, з ім можна было і падыскутаваць… Сарман падпісаў мне сваю кнігу «La solution libérale», перакладзеную на рускую ў пачатку 1990-х (выйшла ў Маскве-1992). На падзею адгукнуўся, у прыватнасці, «Вечерний Минск».

sorman sorman2

Агулам шанцавала на сустрэчы з аўтарытэтнымі французамі. Адзін з іх, дырэктар інстытута палітычных даследаванняў у Страсбургу (Рэно Дарандо; цяпер выкладае ў Парыжы), ацэньваў маю дыпломную працу… Найбольш запомніўся Дамінік Кала – аўтар падручніка «Палітычная сацыялогія». Чытаў ён свае лекцыі студэнтам франка-беларускага факультэта ЕГУ – нас было чалавек 10 – але, па вялікім рахунку, быў даступны для ўсіх. Журналістка «БДГ» пыталася ў мяне, ці мог бы я перакласці некалькі пытанняў для гэтага прафесара (пазней, здаецца, вырашыла праблему сама).

dorandeu2013 colas2009

Р. Дарандо і Д. Кала. Фота з адкрытых крыніц.

Усё гэта адбывалася ўжо ў лукашэнкаўскі час. Могуць запярэчыць, што тады, у канцы ХХ ст., «правадыр» яшчэ не падгроб пад сябе ўсё і ўсіх, таму заходнія інтэлектуалы не баяліся прыязджаць, дый ЕГУ быў важнай «кропкай прыцягнення». У пэўнай ступені яно так – тым не менш «зоркі» актыўна гойсалі да нас і ў ХХІ ст. Чамусьці «Еўрарадыё» не прыгадала, што «абсалютна легендарны» французска-швейцарскі славіст Жорж Ніва, якога зараз нібыта мерацца запрасіць адным з першых, ужо наведваў Мінск у 2002 г. Тады ён даў змястоўнае інтэрв’ю газеце «Белорусский рынок» (некалі эканамічныя выданні не шкадавалі плошчы на развагі пра Пастарнака і Салжаніцына)… Ніва яшчэ казаў: «Вельмі цікавы новы празаік Андрэй Дзмітрыеў». Накаркаў 🙂

Шмат разоў бываў у «сінявокай» брытанскі прафесар, даследчык беларускай літаратуры Арнольд Макмілін. У маі 2010 г. завітаў ён на «яўрэйскую секцыю» кангрэса міжнароднай асацыяцыі беларусістаў (на вул. Прытыцкага)… і пад псеўданімам «Макмілер» трапіў у гумарыстычна-фантастычнае апавяданне Паўла Касцюкевіча «Вайна з дзьмухаўцамі». Ізраілец Этгар Керэт – таксама той яшчэ знаны інтэлектуал, хоць і без навуковых ступеняў – сёлета выступаў у галерэі «Ў», лінгвістычным універсітэце і Нацыянальнай бібліятэцы. Па лініі Ізраільскага цэнтра некалі прыязджалі Фелікс Кандэль, Ігар Губерман, Міхаіл Хейфец – ніхто з іх не расчараваў публіку. Ну і г. д.

kandel

Аўтограф Ф. Кандэля на кнізе «Люди мимоезжие. Слово за слово»

Раз ужо памочніца С. Алексіевіч Юлія Ч. пералічвае прозвішчы кандыдатаў на выступленні ў новым клубе, дазволю сабе выказацца наконт кандыдатур і я (чыста як патэнцыйны слухач :)) Рэжысёр Сакураў, палітыкіня Хакамада, псіхалінгвістка Чарнігаўская, актрыса Ахеджакава, літаратуразнавец Ніва, пісьменніца Забужка… Няма сумневаў, што ўсе яны паважаныя людзі, але няможна не заўважыць у гэтым шэрагу элемент сумбуру. Пажадана, каб мелася канцэпцыя адбору, іначай будуць хадзіць не на лекцыі, а на саму Алексіевіч. Найперш аматарцы Герцэна і Дастаеўскага варта запрашаць або калег-літаратараў, або, умоўна кажучы, экс-дысідэнтаў – прынамсі тых, хто меў вопыт выжывання ў цяжкіх умовах і мог бы ім падзяліцца (напрыклад, вышэйзгаданыя Губерман, Кандэль, Хейфец так ці іначай дапасоўвалі, а пад канец 2002 г. выступаў у Абшчынным доме на вул. Веры Харужай, 28 і весялун Эдуард Кузняцоў, у 1970-м асуджаны да смяротнай кары…)

Калі ж пільна трэба запрашаць адмыслоўцаў з розных сфер, то не зашкодзіла б час ад часу даваць слова беларускім даследчыкам – у першую чаргу тым, каго выціснулі з універсітэтаў і навуковых устаноў па палітычных матывах (асобы прывет былому куратару Гродзенскага ўніверсітэта Сямёну Шапіру). Бальшыня з іх, наколькі ведаю, неяк адаптавалася, атрымала трыбуны і крыніцы даходаў у Літве або Польшчы, «маргіналамі» не з’яўляецца. Ды запросіны ў Мінск і ганарарчык наўрад ці калі будуць лішнімі.

Маралька. Не варта прыбядняцца, як гісторык Аляксей Братачкін, і абагульняць: «Крайне цяжка пераканаць каго-небудзь прыехаць сюды, з нашымі рэсурсамі і з адсутнасцю ў гасцей асабістай цікавасці да Беларусі… Беларусь дрэнна ўключаная ў інтэлектуальныя міжнародныя сеткі». Грошы і асабістая сувязь гасцей з краінай вырашаюць многае, аднак не ўсё, далёка не. Рыхтуйце глебу – штосьці вырасце.

Хітрымудрыя актывісты адной сямейна-клоўнскай палітычнай (?) партыі – той самай, што ў 2014 г. прапаноўвала назваць вуліцу ў Мінску імем тав. Левіна – глебу для сябе якраз рыхтуюць. Днямі закінулі ў СМІ ініцыятыўку: праз рэферэндум павялічыць тэрмін паўнамоцтваў прэзідэнта з 5 да 7 гадоў, а дэпутацікаў – з 4 да 5 гадоў. («Францыя, мы ўжо набліжаемся да цябе…» – праўда, там якраз на пачатку ХХІ ст. зменшылі прэзідэнцкі тэрмін з 7 да 5 гадоў :))

Новы рэферэндум праводзіць трэба, хто б спрачаўся, але першае пытанне ў ім павінна быць наконт будоўлі АЭС пад Астраўцом (замарозіць або не), другое – наконт судовай сістэмы. Нагадаю, што ў 2013 г. в. а. цара «імем рэвалюцыі» скасаваў гаспадарчыя суды, прадугледжаныя Канстытуцыяй, ды ўліў іх у агульныя. Да таго было паабяцана сфармаваць у Беларусі «суд прысяжных» – гл. перадвыбарную праграму гр-на Лукашэнкі А. Р. 2010 г. Не прайшло і пяці гадоў, як названы грамадзянін паабяцаў «падумаць» над пытаннем і прызнаўся, што не памятае сваёй абяцанкі… Можа, няхай бы крайняе слова сказаў-такі народ? Між іншага, цешу сябе спадзевам, што народ на рэферэндуме, нарэшце, адкіне прапановы-абяцанкі-цацанкі галоўнага чыноўніка, і той мужна падасць у адстаўку, як зрабіў Шарль дэ Голь у 1969 г., калі большасць французаў адкінула яго рэформы. І хто б мог падумаць? Францыя не развалілася, хаця так многа было ў яе гісторыі звязана з імпэтным генералам!

Пра матч на першынство свету Карлсен – Каракін, што адбываецца ў Нью-Ёрку з 11 лістапада. Абодва гульцы, народжаныя ў 1990 г., «машынападобныя»; поспех расійца тлумачыцца, сярод іншага, тым, што ён навучыўся «сушыць» пазіцыі лаўчэй за нарвежца… «Класічныя» шахматы хутчэй жывыя, чым наадварот, або, як дасціпна выказаўся народны каментатар з chessbomb.com, «If chess is dead, where is the body?» («Калі шахматы мёртвыя, то дзе ж труп?»). Аднак цягам матчу, які пачаўся з сямі (!) нічыіх, чуліся заклікі пераходзіць на фішэрэндам. Я б аддаў перавагу шахматам-5039, і ўсё ж за прыгожую канцоўку 8-й партыі, дзе чорныя фігуры дамінавалі на дошцы, гатовы многае дараваць… Эстэтычную асалоду атрымаў, бадай як ад «Балеро» Марыса Равеля. Няйначай у гонар гэтай перамогі магілёўскія прадпрымальнікі назвалі сваю прэмію, якую ўручаць 26.11.2016, «Неверагодны ферзь» 🙂 Паглядзеўшы на энтузіязм у рунэце, я не здзіўлюся, калі ў рускай мове з’явіцца новы сэнс у слова «закaрякать» – замучыць суперніка на роўным месцы… «Адказка» ад Карлсена ў 10-й партыі была куды менш відовішчная.

13 год таму я атрымаў па электроннай пошце артыкул М. Ковыцева (гэтае прозвішча мне нічога не казала), прысвечаны Сяргею Каракіну: «Шахматный Робертино Лоретти». Аўтар прапаноўваў апублікаваць артыкул у часопісе, аднак, параіўшыся з членам рэдкалегіі «Шахмат-плюс» Паўлам Макевічам, я вырашыў гэтага не рабіць, бо гутарка падалася мне занадта «газетнай» і далёкай ад беларускай праблематыкі. Трохі пазней тутэйшыя аматары ўсё адно даведаліся пра таленты юнага жыхара Украіны – інтэрв’ю падабраў часопіс «Шахматы» (гл. № 1, 2004). Ці шкадую пра «незабітага мядзведзя»? Не, не шкадую. Ці асуджаю пераезд Каракіна ў Расію 8 год таму і яго прапуцінскія погляды? Да гэтага я абыякавы, бо аддзяляю мух ад катлет. Пісаў пра тамтэйшых ігракоў, бываў «на ўсходзе», але жыву ў краіне, якая ўжо 25 год незалежная. На жаль, глебы пад нагамі так і не адчулі многія ўраджэнцы СССР, а сярод іх – і наша нобелеўская лаўрэатка. Іначай не падпісвала б зварот 18.11.2016 ад імя «расійскіх пісьменнікаў і журналістаў»…

А тут якраз і навіна культуркі падваліла. 8 снежня 2016 г. у мінскім клубе «Мулен Руж» плануецца рэдкі ў нашых краях спектакль-камедыя «Паліто з Бабруйска». Хачу спадзявацца, што не зусім папса, што выйдзе кранальна. Рэклама, па-мойму, вартая таго, каб прывесці яе цалкам – прама-такі бітлоўскі «бенефіс містэра Кайта»:

Упершыню ў Мінску! Адраджэнне жанру вадэвілю!!! Шмат гумару і песень па матывах яўрэйскага фальклору. А вы ведалі, што ўпершыню яўрэі з’явіліся на тэрыторыі сучаснай Беларусі яшчэ ў часы вялікага Княства Літоўскага? Не? А што ім асаблівыя граматы з прывілеямі ахвяраваў вялікі князь Вітаўт? Таксама міма? Дык запомніце і іншым перадайце, што толькі ў Бабруйску да рэвалюцыі 72 працэнты насельніцтва складалі яўрэі! Так, і па часці гумару адэсіты ў бабруйчан «падлогі мылі». Мяркуйце самі: гораду Адэсе 200 з чымсьці гадоў, а яўрэйскай абшчыне Бабруйска 500. І хто не ведае за анекдот пра паліто: «Сустракаюцца на «Сацыялцы» два яўрэі. – Абрам, дзе ты шыў такое паліто? – У Парыжы. – А гэта далёка ад Бабруйска? – 2000 кіламетраў. – Слухай, такая глухмень, а шыюць прыстойна!»

Шмат іншых анекдотаў, рэальных смешных гісторый з жыцця бабруйскіх яўрэяў і папулярныя музычныя кампазіцыі 30-х – 50-х гадоў мінулага стагоддзя вы зможаце пачуць у выкананні лепшых артыстаў і кіно! Смяяцца і спяваць дазваляецца!!!

У пастаноўцы занятыя: Ігар Пятроў, Таццяна Ружаўская, Бэла Шпінер, Сяргей Навіцкі, Жора Волчак, Наталля Якаўлева, Маша Возба, Ягор Найдовіч, Таццяна Жданава і інш.

У чаканні «рэальных смешных гісторый» пацешыла «вайна правак» на Магілёўскай, 32. Нагадаю, у чэрвені 2016 г. пад уплывам расійска-беларускай лалітыкі з’явіліся выявы дзяцей, адразу ж раскрытыкаваныя людзьмі з мастацкім густам; у кастрычніку дзецям нехта падмаляваў калючы дрот, але скора гарадскія ўлады аддалі загад яго замазаць, што і было выканана 23.11.2016. На наступны дзень нават выставілі ахову, ды як бы пасля восеньска-зімовай слаты фарбы не змыліся, і дрот не вылез на паверхню зноў 🙂 Пакуль жа наша сціплая фотка выглядае «гістарычнай» – нечакана выявілася, што альтэрнатыўная версія мурала дажывала ўвечары 22 лістапада апошнія гадзіны… Трапную заўвагу зрабіў чытач tut.by: «Cамы задаволены ў гэтай гісторыі – кранаўшчык. І адныя заплацілі за пад’ём, і другія, потым трэція». Я ўжо нават захацеў быць качагарам кранаўшчыком, але потым прыгадаў, што ў нашай краіне вежавыя краны часам захопліваюць тэрарысты нармальныя пацаны, якім недаплачваюць заробленыя грошы, і адмовіўся ад гэтай перспектыўнай ідэйкі…

Вольф Рубінчык, г. Мінск

25.11.2016

wrubinchyk[at]gmail.com

Кароткі змест папярэдніх дзесяці серый:

№ 29 (22.11.2016). Прызначэнне пасла Ізраіля ў Мінску. Місія МВФ у Беларусі, запазычанасць краіны, рэкамендацыі. Няпрошаныя парады «старшыні цэнтрвыбаркама» і прэс-сакратаркі міністэрства адукацыі. Пагрозы прадстаўніцы Мінгарвыканкама ў адрас ананімнага мастака, які зрабіў праўкі ў графіці ля вакзала. Забарона канцэрта гурта «Дзецюкі» галоўным ідэолагам Мінска. Новыя публікацыі пра братоў Бельскіх і Хатынь. Спектакль пра Другую сусветную ў Купалаўскім тэатры і цэнзура на «Хартыі-97». Памылкі на сайце мінадукацыі. Новы інтэлектуальны клуб, планы запрасіць Вольгу Седакову. Бязглуздыя развагі тутэйшых экспертаў пра Трампа і Ле Пэна.

№ 28 (18.11.2016). Прэс-канферэнцыя «галоўнага чыноўніка». Заява пра 90% вышэйшай адукацыі за кошт бюджэту, якая не адпавядае сапраўднасці. Успамін пра зборнік габраўскіх анекдотаў і «вясёлы цынізм» Л. Левіна. Развагі пра сярэднюю і мінімальную зарплату ў розных краінах. Казка пра Лукашэнку 1994 г. Смерць Меіра Дагана (сакавік 2016 г.). Бурчэнне беларускай наменклатуры і прапанова вылучыць у прэзідэнты С. Сідорскага, а ў прэм’ер-міністры – М. Кадырава. Крытыка. Артыкул пра «словы-паразіты» як адцягванне ўвагі ад рэальных праблем, згадка пра аналагічны эпізод у рамане Вайновіча пра Чонкіна. Табурэткавы гумар «афіцыйнай прадстаўніцы РФ» і меркаванне Дзмітрыя Быкава. Ацэнка матчу Карлсен – Каракін.

№ 27 (16.11.2016). Закон пра «ўзроставую» маркіроўку інфапрадукцыі, скандал у мінскім кінатэатры. Меркаванне А. Кудзіненкі пра цэнзуру ў кіно і развагі Э. Лімонава пра «дысцыплінарны санаторый». Прапанова перакласці на беларускую асобныя творы Лімонава. Юбілей «Нашай Нівы», артыкул І. Соркінай пра «НН» і яўрэяў у пачатку ХХ ст. Урывак з кнігі С. Дубаўца пра яго стасункі з яўрэем-п’яніцам у 1990-х. Асабістыя згадкі пра супрацу з рэдакцыяй «НН», пачынаючы з 2000 г. Прычыны цяперашняй абыякавасці да гэтага выдання. Кур’ёзная гісторыя, звязаная з амерыканскім прафесарам геаграфіі ў Мінску. Іншыя замежныя аматары стабільнасці, прапанова плаціць ім столькі ж, колькі плацяць тутэйшым.

№ 26 (11.11.2016). Перамога Трампа, беларускія карані яго зяця. Я. Гутман і Г. Каспараў пра Трампа, кнігі з яго ўдзелам, выдадзеныя ў Мінску. Як можа адбіцца яго перамога на «беларускіх справах». Псеўдаэксперты, якія прадказвалі перамогу Клінтан. «Інавацыйная Беларусь» Ю. Зісера і яе крытыка, параўнанне з «Еду ў Магадан» І. Аліневіча (на карысць апошняга). Няспраўджаны прагноз ад Зісера ў лістападзе 2015 г.

№ 25 (06.11.2016). Напад на людзей з бензапілой у кастрычніку. Патрэба ў інстытуце псіхалогіі. Забойства ў Петрыкаўскім раёне, неабароненасць работнікаў пошты. Развагі пра затрымку з прызначэннем пасла Ізраіля ў Беларусі. Кніга пра цэнзуру ў СССР, выдадзеная ў Ізраілі. Крытычныя заўвагі. Як К. Чорны адгукаўся пра «галоўную цэнзарку БССР» Ф. Дадзіёмаву. Кніга Я. Шумскага пра саветызацыю Заходняй Беларусі, яе плюсы. Памылкі на шыльдах у публічных месцах. «Шучын» на мінскім вакзале.

№ 24 (19.10.2016). Мова нянавісці, яе крыніцы. Паводзіны А. Носіка і суд над нім. Падзеі вакол Э. Пальчыса. Развагі пра «віртуальнае змаганне». Абраза на адрас паэта Барадуліна, патрэба ў судовым пераследзе. Караткаватая памяць жыхароў Беларусі. Абсурдныя версіі мінулага ў РФ і ў ЮНЭСКА. Прысуджэнне Нобелеўскай прэміі Бобу Дылану і яго ўкраінскія (беларускія?) карані. Беларусізацыя культурных герояў. Дэ Голь у Шчучыне. Маляўнічыя запалкі ад «Барысаўдрэва».

№ 23 (07.10.2016). Спрэчкі вакол прамовы прэзідэнта Ізраіля ў Кіеве. Украінска-яўрэйскія адносіны вачыма Я. Сусленскага і З. Бен-Ар’е. Цытаты з Р. Рыўліна, палеміка з І. Зісельсам. Апаненты Рыўліна, іх несамавітасць. Разумнае меркаванне П. Зуб’юка. Кніга Л. Рэйна пра беларускіх калабарантаў, недахоп дыскусій вакол заяўленай у ёй тэмы. Пазіцыя А. Белага. Спектакль паводле вершаў М. Алейнікава «З жыцця насякомых» у Мінску.

№ 22 (27.09.2016). «Дзень яўрэйскай культуры» ў Мінску і спрэчкі вакол пляцоўкі. Як улады з дапамогай святаў адцягваюць увагу ад праблем. Як «старое» змагаецца з «новым». Шыльды з гістарычнымі назвамі вуліц у Мінску. Памыснасць згадкі пра вул. Яўрэйскую. Сітуацыя з «домам Варбурга» ў Брэсце. Успамін пра разбурэнне мінскай сінагогі на Дзімітрава, 3 у 2001 г. Баязлівасць «прафесійных яўрэяў» пры наяўнасці ў іх арганізатарскіх жылак. «Адмазка» намесніка міністра пра слабасць інфраструктуры. Стан беларускай сацыялогіі, развагі пра А. Манаева і Д. Ротмана. «Ліцвінскі клуб» як навука іншым.

№ 21 (14.09.2016). Прапанова больш актыўна выказвацца на сайце і не забываць пра палітыку. Пра дам, якія прабіліся ў палату прадстаўнікоў. Крытыка выказванняў А. Анісім, ацэнка вагі Г. Канапацкай. Уласныя назіранні за ходам выбараў. Будучыя выбары старшыні руху «За свабоду», тлумачэнне, чаму Ю. Губарэвіч – больш прымальная кандыдатура. Зварот да Беларускай асацыяцыі журналістаў – зрабіць ганаровымі сябрамі арганізацыі В. Купрэйчыка і Д. Ноя. Эсэ Галкоўскага пра «12 крэслаў» і «Залатое цяля», расчараванне ў аўтары праз яго антыяўрэйскія забабоны. Шахматны «ўсенавуч» у беларускіх школах, яго ценявыя бакі.

№ 20 (05.09.2016). Вакантнасць пасады ізраільскага пасла ў Беларусі. Герантакратыя ў «яўрэйскім руху» Беларусі, прагноз 2015 г., які не збываецца. Дасціпнае асвятленне візіту соцень рабінаў у Беларусь на старонцы ІРА ў фэйсбуку. Памылачка з прозвішчам галоўнага рабіна. Пра баязліўцаў-перастрахоўшчыкаў і тых, хто не баіцца. Нявыкананая абяцанка прадстаўніка Рагачоўскага райвыканкама. Вынікі «Дня беларускага пісьменства» ў Рагачове. Карцінкі з фестывалю «Аўцюкі». Смяхоты перадвыбарнай кампаніі. Пра немагчымасць займацца сур’ёзным бізнэсам, ігнаруючы палітыку. Кпіны з парады масквіча выкарыстоўваць «яўрэйскі фактар», адрасаванай уладам РБ. Чалавечыя ахвяры на будоўлі беларускай АЭС.

Змест ранейшых серый гл. у № 20 🙂

Ад рэдакцыі. Мы не заўсёды згодныя з суб’ектыўнымі ацэнкамі нашых аўтараў, у тым ліку і В. Рубінчыка.

Апублiкавана 25.11.2016  19:00

Игорь Губерман о Лукашенко, Путине, России, Украине…

Весь разговор можно слушать на русском. 

Губэрман патлумачыў, чаму няма «гарыкаў» пра Лукашэнку

Накануне концерта в Праге в телестудию Свободы пожаловал Игорь Губерман, российский и израильский писатель, автор знаменитых «Гарриков».

Сергей Наумчик , Анна Соусь, 04.05.2015 19:01

Размещено 5 мая 2015

Пятая графа. Эмиграция. СССР – Израиль (видео)

Фильм ВГТРК, 2012 г.

Помещено на сайт 13 декабря 2014