Tag Archives: «Год народного единства»

Жыццё ідзе, кантора піша (В. Р.)

Прывітанне! Адразу папярэджу – «сенсацыйныя» гутаркі з удзелам сузаснавальніка «экстрэмісцкага» праекта «NEXTA» не глядзеў, бо не вельмі цікава, і наогул даўно не сачыў за целарухамі Пратасевіча, Пуцілы & Co. Пэўную ролю ў мабілізацыі пратэстнага электарату, асабліва сярод моладзі, праект адыграў у канцы 2019 – пачатку 2020 г.; далей куцця, здаецца, варылася ўжо сама па сабе. Важнейшым было абурэнне паводзінамі ўладаў у час першай хвалі COVID-19 (cакавік-чэрвень 2020 г.), – супярэчлівымі дзеяннямі і бяздзеяннямі, на якія наклаліся «перадвыбарныя» паскудствы, кшталту правакацыі ў Гродне 29.05.2020 з мэтай затрымання Сяргея Ціханоўскага.

Успомнім, як яно было

Маё кола зносінаў не ўключала ні людзей з «NEXTA», ні тых квазіпалітыкаў, што «ўпісваліся» за іх у Польшчы або Літве. Аддаю перавагу асобам, якія даводзяць свае справы – няхай сціплыя і малазаўважныя – да лагічнага завяршэння. Прынамсі, не сыплюць авантурнымі заклікамі кшталту «Даеш пяцігодку за тры гады усеагульную забастоўку ў Беларусі!».

Трапная заўвага ад Валерыя Забаўскага (15.06.2021): «Калi ты ябацька, то Пратасевiча няма чаго слухаць, бо ён тэрарыст. Калi ты “невераятны”, то Пратасевiча няма чаго слухаць, бо ён у заложнiках. Куды нi кiнь – усюды клiн».

На самай-та справе – нічога істотна новага. Андрэй Дынько ў 1999 г. напісаў эсэ «Дзе вы, Шапіра?», адштурхоўваючыся ад лёсу хлопца гадоў 25-ці, які на Брэсцкім абласным тэлебачанні ў сярэдзіне 1980-х «прасіў прабачэньня ў гуманнай савецкай дзяржавы за свае аблуды і злачынствы, за прапаганду чалавеканенавісьніцкага вучэньня сіянізму і павініўся ў сувязі з замежнымі спэцслужбамі. Твар у Шапіры быў зямлісты, пад вачыма — фіялетавыя мяшкі, а голас — зрэзыгнаваны». Хіба што, гледзячы па ўсім, у ХХІ ст., тутэйшыя нашчадкі Эдмундыча ўзялі на ўзбраенне чачэнскія прыёмы ды кітайскія тэхналогіі – можа, пры дапамозе Масквы, а мо і беспасярэдне.

Тое, што кадыраўшчына й кітайшчына больш-менш працуюць у рэпрэсіўна-каральнай сферы, стварае «наверсе» аблуднае ўражанне, што яны спрацуюць ва ўсім. І вось ужо «правая рука атамана Маруські» (выраз, які любіў ужываць св. пам. Якаў Гутман) «аўтарытэтна» заяўляе, што не трэба нам супрацоўніцтва з Захадам – народнай гаспадарцы хопіць таго, чым падзеляцца РФ і КНР.

Апыніся я там, дзе цяпер пан Галоўчанка, верагодна, таксама падтрымліваў бы стасункі з вотчынай Кітайскай камуністычнай партыі, нягледзячы на сістэматычныя парушэнні правоў чалавека ўрадам гэтай краіны; усё ж КНР – адна з найбуйнейшых эканомік свету, (патэнцыйны) фінансавы донар. Але ж адна справа – падтрымліваць, іншая – «прагінацца» і «класціся»… Нават аўтары аналітычнага дакладу «Беларусь – Кітай: дасягненні, праблемы і перспектывы стратэгічнага партнёрства» (верасень 2020 г.), якія мяркуюць, што пашырэнне кантактаў з Паднябеснай «ва ўмовах геапалітычнага ціску на Беларусь з боку Расіі» умацуе нашую незалежнасць (цуда-аптымісты, па-мойму), не адмаўляюць наяўнасці сур’ёзных праблем з кітайскімі праектамі на нашай зямлі. Трагікамічная гісторыя з заводам беленай цэлюлозы пад Светлагорскам у 2018 г. зрабілася пагалоскай. Выявілася (гл. с. 12-13 пазначанага дакладу), што недаправацалі кітайцы і ў Добрушы, дзе на 2018 г. планаваўся пачатак вытворчасці мелаванага кардону, а ўрэшце запуск завода перанеслі на 2020 г. «Накасячылі», вядома, і тутэйшыя… гэты казус разбіраўся на belisrael.info ў студзені 2021 г. Няйначай мае саркастычныя стрэлы прывялі да таго, што пару тыдняў таму шматпакутны завод на Гомельшчыне ўсё-такі быў здадзены ў эксплуатацыю 😉

Пяць год таму я разважаў пра «нястрашную Маскву». Мажліва, для вонкавых назіральнікаў яна і цяпер не надта страшная, але масквічам, асабліва тым, хто не гатовы моўчкі трываць свавольствы мэра, урада РФ і «вялікага Пу», наўрад ці стала больш утульна ў мегаполісе. Хтосьці за гэтую пяцігодку з’ехаў за мяжу – зусім або «напалову» (як Віктар Шэндэровіч, уладальнік ізраільскага грамадзянства з канца 2020 г.), кагосьці, як Дзмітрыя Быкава, труцілі агенты Крамля, хтосьці папаў за краты.

Яшчэ і звесткі пра захворвальнасць на COVID-19 у «золатагаловай» аніяк не цешаць:

Крыніца: ncov.blog

Пры тым, што ў [Заходняй] Еўропе пандэмія апошнім часам ішла на спад, а, напрыклад, у Ізраілі з 15 чэрвеня знята пераважная большасць абмежаванняў для жыхароў і прадпрыемстваў.

Выглядае, вакцына «Спутник V» («галоўная зброя» супраць каранавірусу ў Расіі, у тым ліку і ў Маскве) далёкая ад ідэальнай, пра што папярэджвалі спецыялісты. Ці нам ганарыцца тым, што Беларусь летась была адной з першых краін, куды паставілі пробныя партыі «Спадарожніка», што ў канцы лютага 2021 г. на прадпрыемстве «Белмедпрэпараты» ўзяліся разліваць менавіта гэтую вакцыну? Сумняюся.

На жаль, і ў пачатку лета 2021 г. узровень смяротнасці ад кавіду ў Беларусі не тое каб зніжаўся параўнальна з канцом зімы…

Таблічка з вікіпедыі

Агульная колькасць памерлых у краіне сёння перавысіла 3000 – паводле афіцыйных звестак. Па стане на 28.02.2021 было 1976 смерцяў.

Руская мова, безумоўна, вялікая-магутная, і многа ёсць талентаў у рускім народзе (ОК, сярод насельніцтва РФ). Але да суседскіх тэхналогій заўсягды, яшчэ з часоў ляскоўскага Ляўшы, былі пытанні. Там і ў ХХІ ст. чысцяць умоўныя ружжы «тоўчанай цэглай», і вось парачка вынікаў:

– у адным з буйных гарадоў Іркуцкай вобласці (Усолле-Сібірскае, каля 75 тыс. жыхароў) з 2018 г. дзейнічае рэжым надзвычайнай сітуацыі праз вусцішнае экалагічнае становішча. Тое, што два гады таму туды для святкавання 3 ліпеня з’язджаліся беларусы аж «з усёй Іркуцкай вобласці», не адмяняе таго факта, што камбінат «Усоллехімпром», закрыты ў 2017 г., пакінуў пасля сябе сотні тон небяспечных адкідаў, якія атруцілі глебу, рэкі, паветра;

– тэхнагенная катастрофа з выцечкай звыш 20 тыс. тон дызельнага паліва адбылася 29.05.2020 (няшчасны дзень і для Беларусі, і для Расіі) у Нарыльску. «Заяўлялася, што праблема з абсталяваннем на прадпрыемствах Уладзіміра Патаніна мае сістэмны характар». Паведамлялі таксама, што 3 чэрвеня 2020 г. Пуцін згадзіўся з прапановай свайго міністра абвясціць надзвычайную сітуацыю федэральнага маштабу, хаця гэтае абвяшчэнне павінна было адбыцца ў дзень аварыі, і адпаведна закону, а не са згоды службовых асоб. Ну дык, ёлы-палы: на Ўсходзе (хутчэй у Азіопе, чым у Еўразіі) традыцыйна «часам не да законаў» 🙁

Не забыліся і запампоўка ў Беларусь з Расіі няякаснай нафты ў красавіку 2019 г., і паўтары сотні крымінальных спраў, звязаных з будаўніцтвам расійскага касмадрома «Усходні» ў 2010-х гадах… Карацей, тутэйшыя гора-чыноўнікі могуць, вядома, казырыцца, кляймуючы Літву «дзяржавай-пігмеем», сварыцца з Украінай, Польшчай і Захадам увогуле, але прыярытэтная стаўка на цяперашнюю Расію, дзе «палюбляюць» даследчыкаў-інаватараў аж да здушэння ў абдымках – бадай, шлях у цывілізацыйны тупік.

Годны вершык напісаў мінскі аршанец Зміцер Дзядзенка (05.06.2021):

«За намі – рускія, кітайцы,

Мы з імі будзем заадно», –

Паспеў сказаць ён, перш чым яйцы

Сталёвыя пайшлі на дно.

* * *

Мінула дзевяць сутак, як «Белпошта» атрымала маё пісьмо наконт газеты «Новы час». Пазіцыя адрасаткі пасля таго ўшчування наўрад ці змянілася – яна адлюстравана ў камюніке на сайце арганізацыі:

Чаго вартае меркаванне «геніяльнай пракуратуры», было паказана амаль паўмесяца таму (belisrael, 03.06.2021). Але ж высокапастаўленых асоб, якія жывуць у сваіх інфармацыйных бурбалках, даволі цяжка адтуль выкалупаць… І во сёння прыйшоў э-адказ ад намесніцы гендырэктара РУП «Белпошта» па эксплуатацыйнай дзейнасці Алены Васільеўны Драздовіч. З няпрошанай парадай: «Адносна распаўсюджвання газеты “Новы час” Вы можаце звярнуцца да рэдакцыі, на якую ўскладзены функцыі па распаўсюджванні ў адпаведнасці з Законам».

Што ж, рэдакцыя «НЧ» не здаецца і насамрэч ужо тыдзень як збірае адрасы ахвотных для «альтэрнатыўнай падпіскі». А 15.06.2021 разрадзілася наступнай навіной:

У вольным доступе па-беларуску з’явілася кніга Тэадора Герцля «Яўрэйская дзяржава»

Поўная назва твора «Яўрэйская дзяржава. Спроба сучаснага вырашэння яўрэйскага пытання». Кніга была напісана ў 1896 годзе. Магчымасць чытаць яе па-беларуску з’явілася ўчора.

Учора ў публічны доступ быў выкладзены беларускі пераклад самай вядомай кнігі яўрэйскага літаратара і публіцыста, заснавальніка ідэялогіі сіянізму Тэадора Герцля.

Пераклад распачаўся некалькі гадоў таму, яго зрабіў Ігар Крэбс пры невялікай дапамозе Віталя Станішэўскага. Фрагменты перакладу друкаваліся ў часопісе «ПрайдзіСвет» у верасні 2018 года ў нумары «Габрэйскі акцэнт».

Цяпер поўны тэкст кнігі даступны на «Беларускай палічцы» ў вэб-фармаце і ў фармаце epub па спасылцы, а таксама на Google Дыску ў выглядзе PDF-файла.

Удакладню: пераклад з нямецкай з’явіўся ў вольным доступе ўжо ў нядзелю, 13 чэрвеня. Выклаў яго колішні госць Ізраіля, беларускі лінгвіст В. Станішэўскі, адрэкамендаваўшы твор Т. Герцля так: «Кніга, якая дэманструе волю і імпэт да стварэння нацыянальнай дзяржавы і настойлівасць у ажыццяўленні мары. Дзеля натхнення ўсім, хто верыць у сваю нацыянальную дзяржаву».

Герцль на ізраільскіх банкнотах 1960-70-х гг.

Тым часам тутэйшыя ідэолагі робяць выгляд, што вераць у «народнае адзінства». У пачатку чэрвеня на ўваходзе ў парк ля Камсамольскага возера (Нававіленскі завулак, 2) павесілі каравы білборд:

Падобныя ўзоры прапаганды сцябалі Ільф & Пятроў, паваенны пісьменнік Ілья Звераў… Пасля іх я б мо і пакінуў «крэатыў» без увагі, але кінулася ў вочы, што пітная крыніца ў парку стаіць бяздзейная (грошыкі, відаць, пайшлі на стэндзікі).

Сёння ў 8.00-8.15

Між тым у Мінску намячаецца спякотнае лета. Як патлумачыць шэфам гарвыканкама і адміністрацыі Цэнтральнага раёна, што народнае адзінства – гэта не марнаслоўе з білбордаў, а магчымасць для «левых», «правых» і цэнтрыстаў наталіць смагу? Баюся, у бліжэйшы час – ніяк (гл. вышэй тэзіс пра інфармацыйныя бурбалкі). З цягам часу, калі горадам будуць кіраваць пераможцы мясцовых выбараў, а не прызначэнцы, – можа быць, удасца.

Дапраўды народныя адказы на чынавенскі выклік. Даўгінаўскі тракт і «Арлоўка» (аўтары невядомыя; «не спрабуйце гэта паўтарыць» :)).

Думаю, што з расстаноўкай прыярытэтаў не памыляюся. Не памыліўся ж у ліпені 2020 г., калі ўзважваў будучыя крокі ўладаў у «поствыбарны» перыяд: «Верагодна, прадоўжацца спробы згуляць на полі “апазіцыі” – маю на ўвазе ўсялякія “Дні вышыванкі”, дый увогуле, працэс “мяккай беларусізацыі”». Так, у гэтым месяцы ладзіцца чарговы БРСМ-аўскі конкурс «Сэлфі & фота з вышыванкай», а ўчора ва Ўшачах былі ўсталяваныя помнікі-бюсты Васілю Быкаву (1924–2003) і Рыгору Барадуліну (1935–2014). Праўда, грошы на іх збіралі прыватныя асобы, але дазвол даваў райвыканкам… І што характэрна, падпісаны той дазвол быў 28.08.2020 – пасля «выбараў».

Крыніца фота

Чыноўнікаў не спыніла тое, што дзядзька Васіль і дзядзька Рыгор належалі да БНФ, крытыкавалі ўладу Лукашэнкі. «Мёртвыя не кусаюцца».

Вольф Рубінчык, г. Мінск

16.06.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 16.06.2021 22:41

В. Рубинчик. О том, что за окном

«Ой вы, дни весенние, первое цветение…» (C) Свежие апрельские тезисы предложил намедни Дима Быков, литературо(в)ед из России. Он исходит из предпосылки: «Больше всех преуспевает именно тот, кто ничего не делает, а если делает, то тайно. Любые явные действия приводят либо к аресту, либо к локальной войне, либо к высылке дипломатов». Потому, на быковский взгляд, есть «только один способ выбрать программу действий, которая по крайней мере не приведет к угрызениям совести… Прислушайтесь к тому, что советует наиболее противный вам человек, и сделайте наоборот – вот и вся программа. Тогда вам гарантировано по крайней мере моральное удовлетворение». Это Дм. Быков о своей стране писал, но Беларуси тоже касается. Во всяком случае, предложение нравится мне своим здоровым мизантропством… а возможно, здесь не обошлось и без эвдемонизма, дорогого нашему постоянному читателю Петру Резванову 😉

Впрочем, всё в Беларуси течёт и меняется – иногда независимо от намерений действующих лиц & исполнителей. Отнюдь не жалею о том, что малость посмеялся над спецагентами, захватившими в Москве Юрася Зенковича и Александра Федуту. Публицистов (это одна из их ипостасей, но, пожалуй, самая значимая; не в политологи же их записывать) обвинили в тяжких преступлениях – чуть ли не в подготовке к свержению власти и разграблению имущества. Якобы им помогало то ли ФБР, то ли ЦРУ, то ли оба ведомства сразу. Претензии серьёзные, и корячится «заговорщикам» от 8 до 12, но я почти уверен, что ни один из арестованных восемь лет не отсидит, не говоря уж о двенадцати.

Ох уж эти разговорчики-междусобойчики и прочие «косвенные улики»… Яков Сусленский, советский политзэк 1970–1977 гг., писал в Израиле (май 1978 г.): «Мне слишком хорошо известна кагэбистская кухня, на которой из совершенно незначащих слов и действий, словно на дрожжах, вырастает пышный каравай раздутой квазипреступности. Все советские политические процессы строятся на заданности, лжесвидетельствах и доносах». Только ли советские? Разумеется, кое-кому сейчас выгодно размазать ответственность за странное поведение двух-трёх персонажей на всех оппонентов власти, развязав себе руки, но…

Местные «силовики» и симпатизирующая им пропаганда изо всех сил стараются выглядеть всемогущими и страшными – между тем затяжное правление известного персонажа привело к деградации аппарата, к его внутреннему опустошению. Так, в 2000-х ещё довольно успешны были призывы к «великим стройкам» (Дворец республики, Национальная библиотека, «Минск-арена»…). В 2010-х стройки – даже в относительно зажиточной столице, даже опекаемые «царём» – всё чаще откладывались в долгий ящик. Уже рассказывалось о «суперпроектах» у цирка и на месте автовокзала «Московский», Национальном стадионе, зданиях для детского технопарка. Да и с Островецкой АЭС не очень «срослось»: летом 2016 г. кто-то вещал на «Всебелорусском народном собрании», что «в 2018—2020 годах начнут работать оба блока Белорусской АЭС», а тут в апреле 2021 г. и первый блок не могут запустить на полную мощность. Этот энергоблок до сих пор «находится на этапе опытно-промышленной эксплуатации, который предусматривает проведение необходимых испытаний, включая режим с отключением от сети и плановой остановкой». Может, оно и к лучшему.

Всё это наводит на мысль о невозможности в Республике Беларусь длительного массового террора с подлинным ГУЛАГом, подразумевающим экстенсивный путь развития страны: замах-то может быть на рубль, а удар всегда (ну, почти…) будет на копейку. МВД-КГБ-СК и иже с ними не в вакууме существуют.

Упоминал о том, как на сайте правительства «уважают» нового министра по чрезвычайным ситуациям – за 2 недели не внесли его фамилие в список (4 недели спустя воз и ныне там). Давайте глянем ещё на постановление Совмина РБ от 02.02.2021 под интригующим названием: «О республиканском плане мероприятий по проведению в 2021 году Года народного единства». По-моему, провести «год в году», к тому же с февраля – уже забавно. Разве что имелся в виду восточный календарь, по которому «год Быка» действительно начался лишь 12.02.2021.

В постановлении много всего намешано – более 100 пунктов… Обратил на себя внимание п. 18: «Круглый стол “Стварэнне беларускамоўнай заканадаўчай базы як фактар гарманічнага развіцця грамадства”». Круглый стол таки был проведён 22.02.2021 под эгидой академического института языкознания. Выяснилось, что на белорусском языке принимается, ни много ни мало, 5% законодательных актов. «Из 24 кодексов только один – Кодекс о культуре – был принят на белорусском языке. Тем не менее уже в этом году будет переведено еще шесть кодексов», – сказала Наталья Судиловская из Национального центра правовой информации. А директор указанного института Игорь Копылов добавил: «Не может быть ни патриотизма, ни историко-культурных ценностей, ни исторической памяти без базовой национальной ценности – языка. Поэтому в условиях независимости крайне важное значение должно придаваться белорусскому языку, который является фактором нашей самобытности».

Кажется, я не ошибся, предположив 9 месяцев назад, что после августовских «выборов» «продолжатся попытки сыграть на поле “оппозиции” – имею в виду всяческие “Дни вышиванки”, да и вообще процесс “мягкой белорусизации”». Перевод кодексов – занятие неплохое, по крайней мере безобидное. Здравый смысл, однако, подсказывает, что лучше бы госорганы сразу делали их по-белорусски – сэкономили бы время и прочие ресурсы.

Тем не менее за п. 18 – «плюсик» правительству. Наверное, неплох и п. 81: «Республиканская экологическая акция “Сцяжынкамі Бацькаўшчыны”». Правда, немного смутили сроки его реализации: с января по октябрь 2021 г. (подчинённые Совмина располагают машиной времени?) Но вот поручение для академии наук из п. 93: «Проведение социологических исследований “Народное единство как фактор укрепления белорусского государства”»… По идее, исследования как раз должны выяснить, есть в Беларуси «народное единство» или нет, а если есть, то в каких аспектах оно проявляется, но здесь чиновники заранее подсказывают результат. Печально, что академия наук по-прежнему видится в качестве идеологической ячейки, должной заниматься «мероприятиями по информационному сопровождению Года народного единства».

Решил узнать, реализован ли п. 103 «Размещение на сайтах органов государственного управления и государственных организаций баннера ”Год народного единства“». Эта сверхсложная задача была поставлена на февраль-март; «ответственные исполнители – органы государственного управления и государственные организации».

Министерство антимонопольного регулирования и торговли – есть баннер; минстройархитектуры – вкладка; министерство ЖКХ – нет баннера; минздрав – нету; МИД – нету, мининформ – есть; минкульт – нету, минобразования – есть, минтруда и соцзащиты – есть (выводит на графоманский стишок), минспорта – нету… Короче, кто в лес, кто по дрова, а ведь уже и апрель кончается 🙂

Людей, готовых работать не за страх, а за совесть, осталось «на том берегу» очень немного, да и те раз двадцать подумают, прежде чем выполнять любой приказ. Так что угрозы в адрес активных оппонентов власти вроде «бешеные от ненависти псы», «А вот таких бчбанутых мы теперь будем давить, как бешеных собак» от «лучшего аналитика» из «СБ» (15.04.2021) выглядят, скорее, смешно и глупо. Выражаясь его же словечками, «влажные мечты» о возвращении 1937 года.

И да, пущай будет ещё больше саморазоблачительных заголовков типа «Как же правы были предки: “Сегодня ты играешь джаз, а завтра родину продашь”» – так изданьице окончательно загонит себя в гетто.

Неплохо сказано у россиянки Екатерины Шульман: «Очень многое в современной политике, в том числе и внешней, состоит из деклараций, из произведений впечатлений. Может быть, вы на своем собственном примере видите, как легко современного человека, погруженного в информационный поток, запугать до умопомрачения. А после этого ничего особенного не происходит. Но эффект возбужденности остаётся» (20.04.2021).

Если уж и освежать в памяти 1937-й, то не в СССР, а в Испании. Тогда в стране шла гражданская война, перемежаемая периодами «затишья». В какой-то момент фронты стабилизировались; и республиканцы не могли вернуть себе контроль над всей страной, и мятежники не имели достаточно сил, чтобы задавить республику. Обе стороны лихорадочно перегруппировывались, рассчитывая на помощь извне, – сие ничего не напоминает?

Против республики яро выступала «Испанская фаланга», основанная в 1933 г. Фалангисты вроде как поддерживали Франко, но были «себе на уме». Их идеологи ратовали за контролируемую государством экономику, автаркию, корпоративизм и «социальную гармонизацию» (классовое сотрудничество). Фактически всё это в последнее время продвигали заядлые лукашисты – «радикалы с радикальными программами», согласно терминологии политолога Андрея Казакевича. Правящая группировка использует эти «говорящие головы», кучкующиеся на телеканалах, в мининформе, прокуратуре, ФПБ… но взгляды их на 100% всё же не разделяет. Не иначе как имитирует курс хитрого каудильо, который фалангистов, по большому счёту, «поматросил» и бросил.

Что характерно (и навевает некоторый оптимизм), 20.04.2021 Минский городской суд отклонил протест минской же прокуратуры на «слишком мягкий» приговор для журналистки tut.by Катерины Борисевич, в ноябре 2020 г. опубликовавшей информацию о том, что в крови у Романа Бондаренко не было алкоголя. Катерина якобы разгласила врачебную тайну и была 2 марта с. г. осуждена на шесть месяцев ареста. Учитывая то, что сидит журналистка с ноября, ей предстоит выйти на свободу уже в мае 2021 г. «Могли бы и полоснуть» (не сообщалось, что осуждённая признала свою вину – в отличие от врача, поделившегося информацией), но, по всей видимости, торговлю с «Западом» судьбами политзаключённых никто не отменял.

Милицейские машины благополучно съехали с пл. Перемен сколько-то дней назад. Местные вывесили портреты Р. Бондаренко и С. Латыпова (с ёжиком)

Тоже своего рода протест 🙂 Минск, ул. Червякова, 21.04.2021

Решение помиловать группу людей, взятых в плен после декабрьских событий 2010 г., вынашивалось около восьми месяцев. Сейчас колёсики системы крутятся медленнее… всё же есть шансы на то, что большинство «политиков» будут отпущены в течение года после 09.08.2020. Пока же, товарищи аборигены, давайте радоваться тому, что Европейский Союз поддержал хотя бы создание «космического» мурала в Дисне Миорского района Витебской обл.

Эскиз граффити с изображением Язэпа Дроздовича, как пишут здесь, создал Алесь Kontra, а расписал стену Евгений Сосюра. Всё это счастье – на улице Юбилейной, д. 27.

Вольф Рубинчик, г. Минск

21.04.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 21.04.2021 19:35