Tag Archives: депортации из аэропорта «Бен-Гурион»

«Этот безвизовый режим с Израилем на практике — лотерея»

Ехали в Израиль подлечиться, а попали в камеру и под депортацию

«Этот безвизовый режим с Израилем на практике — лотерея».

Елена СПАСЮК /  /

Предприниматель из Минска Андрей Белясов с отцом 9 апреля были депортированы из Израиля, куда ехали подлечиться на Мертвом море. В аэропорт их сопровождал конвой, а документы отдали через полтора часа после взлета. Ежегодно Израиль депортирует несколько сотен белорусов.

Андрей Белясов. Фото из соцсети

 

Причина депортации — «соображения предотвращения нелегальной миграции»

Андрей Белясов ехал в Израиль не в первый раз — он уже был на лечении на Мертвом море, знал его эффективность. На этот раз отправился туда вместе с отцом, 69-летним Валентином Белясовым. Обратились в турфирму, которая забронировала гостиницу прямо на берегу — Hodhamidbar Resort & Spa Hotel, трансфер из аэропорта, оформила страховку.

В паспорте Андрея были шенгенская и турецкая визы. Он не ездил в страны, с которыми у Израиля напряженные отношения и посещение которых может стать причиной отказа во въезде в Израиль. В самом Израиле он уже бывал и был уверен, что въезду ничего не будет препятствовать.

Андрей Белясов на реке Иордан во время посещения Израиля в 2014 году. Фото из соцсети

 

Андрей и его отец прилетели в Тель-Авив, прошли, как им показалось, благополучно первый контроль. Затем была еще одна проверка документов, и вот уже там к отцу и сыну появились дополнительные вопросы, вызвали переводчицу.

Представители погранконтроля говорили, что у них есть основания не верить Белясовым, что они едут на отдых. Главный вопрос был такой: «Зачем везете с собой столько денег, если у вас оплачена гостиница?»

«Столько денег — это по тысяче долларов на 11 дней, — рассказал Андрей корреспонденту Naviny.by. — Гостиница оплачена, но мы же на курорт ехали, планировали покупать курсы лечения, которое там очень дорогое. И почему я, много работающий, хорошо зарабатывающий человек, не могу взять с собой столько денег, сколько считаю нужным? В результате заявили, что не верят, что мы едем отдыхать. И повезли нас в какой-то пункт для задержанных недалеко от аэропорта. Никакого обыска не было, правда, телефоны забрали. Сказали, что можно взять сигареты, но следует отдать зажигалки. Багаж остался где-то в аэропорту».

В решении об отказе в разрешении на въезд написано, что его причина — «соображения предотвращения нелегальной миграции». Надо сказать, что существует около 20 оснований, по которым могут запретить въезд в Израиль. Например, им может стать ложь на границе или убежденность погранслужб, что им лгут.

«Мне плюнули в душу»

Андрей Белясов и его отец впервые в жизни оказались в камере с решетками на окнах и нарами в два этажа.

«В камере было 12 человек из разных стран. Грузины, молдаване, итальянец. К слову, к этому итальянцу предъявили претензию, что у него было с собой 600 евро, то есть слишком мало, чтобы провести какое-то время в такой дорогой стране, как Израиль. Не знаю, был ли у него оплачен отель. На стенах камеры были надписи на многих языках, в том числе о том, что были здесь и белорусы. Я насчитал пять надписей типа здесь был Вася из Слонима. Были в камере два туалета с не закрывающимися на замок дверями», — рассказал Андрей Белясов.

Кормили три раза в день. Утром и вечером давали бутерброды и чай, а в обед — тушенку, овощи, рис. Воды было достаточно.

В качестве постельного белья была одноразовая простынь из нетканого материала, но, судя по цвету, она использовалась многими людьми, сказал Андрей. Подушек не было, зато было много синтетических пледов. В этой камере Белясовы ночевали две ночи.

Дали позвонить, и Андрей набрал жену Марину. Белорусского консула не требовал.

«Я больше не звонил никому, хотя теоретически это было возможно, людям давали позвонить, — рассказал Андрей. — Я исходил из того, что жена свяжется, с кем необходимо. К слову, охранник там был родом из Орши. В любом случае, мы поняли, что отдыха не будет, и что нам надо только ждать следующего рейса Белавиа в Минск. Им надо было время для согласования, чтобы найти свободные места. Когда нас посадили на самолет, документы отдали через полтора часа после взлета».

Мужчина говорит, что вся эта ситуация его оскорбила, он считает, что оснований полагать, будто он хотел остаться в Израиле, у пограничников не было, ведь он хорошо зарабатывает (занимается грузоперевозками) и у него в Беларуси семья.

Андрей возмущен тем, что кто-то может по своему усмотрению решить, что он гастарбайтер, поместить его в камеру, а потом депортировать из страны, где он хотел потратить свои честно заработанные деньги.

«Мне плюнули в душу, оскорбили. Этот безвизовый режим с Израилем на практике — лотерея. Хочу — впущу, хочу — не впущу. Они мне сказали, что срок депортации — 10 лет. Знаете, у меня навсегда отпало желание ехать в эту страну», — сказал Андрей в комментарии для Naviny.by.

За весь пакет услуг Андрей и его отец заплатили около 3600 долларов. Авиабилеты, обошедшиеся на двоих в сумму около 800 долларов, использованы. Турфирма вернула им сбор за услуги, деньги за страховку тоже вернут — но это копейки по сравнению с основной потерянной суммой, составившей около 2800 долларов.

Белясовы обращались в отель и просили вернуть деньги, однако безрезультатно, отель им отказал.

«Хорошо, что муж и свекор вернулись, что здоровы, — рассказала Марина Белясова, жена Андрея. — Однако мы действительно пострадали и морально, и материально в результате этого инцидента. Нам говорили в турфирме, что мой муж и его отец — идеальные туристы. Есть заработок, есть семья в Минске, оплачен билет туда-обратно, есть оплаченная бронь гостиницы. Однако всё закончилось депортацией и потерей внушительной суммы».

После звонка Андрея Марина и представитель турфирмы «Анита», через которую покупался тур, поехали в посольство Израиля в Беларуси. Их не пропустили, секретарь консула сказал по телефону, что Андрей и его отец, а также Марина не являются гражданами Израиля, поэтому им следует обращаться в посольство Беларуси в Израиле, а не Израиля в Беларуси.

«Я понимала, что их депортируют, — пояснила Марина, — но хотела, чтобы кто-то из официальных лиц поинтересовался их самочувствием, свекра, прежде всего. Хотела, чтобы они не чувствовали себя брошенными. Поэтому после отказа в посольстве Израиля начала звонить в МИД на горячую линию. Там также посоветовали звонить в посольство Беларуси в Израиле. Мне удалось связаться с советником по политическим и консульским вопросам Андреем Садовским. Он оказал нам информационную и моральную поддержку. От него я и узнала, что мужа и свекра подозревали в том, что они приехали в Израиль с целью иммигрировать».

В Израиль не впускают сотни белорусов ежегодно

Надо сказать, что Белясовы не единственные, кто попал в такую ситуацию. Более 400 граждан Беларуси в прошлом году не смогли въехать в Израиль.

Посольство Беларуси в Израиле 10 апреля направило ноту в МИД Израиля в связи с участившимися случаями отказов на въезд белорусских граждан, сообщил Naviny.by Андрей Садовский.

«В органы власти и СМИ Беларуси все чаще поступают обращения туристов, ставших жертвами немотивированных запретов во въезде в аэропорту Бен-Гурион при наличии у них всех подтверждающих документов. При этом пострадавшие белорусские граждане несут не только материальные, но и моральные издержки, вызванные непрозрачными процедурами отказов и некорректными действиями со стороны представителей израильских иммиграционных служб. Такая практика вступает в противоречие с духом и буквой соглашения о взаимной отмене виз. Посольством одновременно запрашиваются разъяснения о причинах последних эпизодов с отказами во въезде белорусским туристам, включая ситуацию с отцом и сыном Белясовыми, следовавшими на Мертвое море с медицинскими целями», — сказал Садовский.

Посол Беларуси в Израиле Владимир Скворцов в эфире телеканала ITON.TV на днях выразил обеспокоенность по поводу отказа во въезде в страну гражданам Беларуси. Он констатировал, что пока ситуация в сравнении с прошлым годом не улучшается.

«Масштаб настораживает и вызывает озабоченность», — сказал Скворцов.

 

Беларусь уважает право Израиля не пускать на свою территорию тех или иных граждан, отметил Скворцов, однако его «настораживает», когда не впускают граждан, имеющих на руках все необходимые для пребывания в Израиле документы, включая оплаченную бронь гостиницы.

Посольство не может гарантировать разрешения на въезд

Соглашение между Беларусью и Израилем о взаимных безвизовых поездках граждан действует с 26 ноября 2015 года.

Посольство Израиля в Беларуси сообщает, что при въезде желательно иметь при себе: авиабилет с датами въезда и выезда; полис медицинского страхования; подтверждение о бронировании гостиницы (если цель поездки — туризм); письмо из медицинского учреждения (если цель поездки — лечение); документы, подтверждающие платежеспособность.

Для посещения израильских родственников, друзей или организаций — приглашение, полученное в оригинале или по факсу, или электронной почте, копию удостоверения личности приглашающего.

В посольстве Израиля в Беларуси пояснили, что безвизовый режим не обязывает страны пропускать на свою территорию граждан данных стран.

Например, для работы в Израиле необходима рабочая виза, въезд граждан Беларуси для вступления в брак с гражданами Израиля оформляется отдельным порядком.

Если гражданин Беларуси хочет убедиться в том, что его ситуация не подпадает под ограничения на въезд, он может заранее обратиться за консультацией в посольство Израиля в Минске. Однако следует иметь в виду, что окончательное решение принимает пограничная служба Израиля, и посольство не может гарантировать разрешения на въезд.

Если депортированные из Израиля граждане Беларуси могут доказать необоснованность депортации, тоже могут обратиться в консульский отдел израильского посольства. Однако это также не означает, что вопрос решится.

Оригинал

От ред. belisrael

Предлагаем семье Андрея Белясова, а также др. туристам из Беларуси, которых завернули в Бен-Гурионе, связаться с нами. Если кто-то из израильтян имел проблемы при пересечении белорусской границы, также пишите на адрес сайта.

Опубликовано 16.04.2019  22:45

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (80)

Ізноў-такі шалом! Час бяжыць, нештачкі мяняецца да лепшага, нешта – да горшага, нешта зусім не мяняецца. Вось і серыял у 2015–2018 гг. прэтэндаваў быў на тое, каб быць выспачкай стабільнасці. Удала ці не, вырашаць чытачам-гледачам.

Бянтэжыць апошнім часам раз… гільдзяйства па-ізраільску, калі левая рука не ведае, што робіць правая. У сакавіку свет абляцела навіна пра тое, што загадчыца гаспадаркі ізраільскага пасольства ў Паўднёва-Афрыканскай рэспубліцы пазбавілася ад металічнай скульптуры, якая каштавала мінімум 100 тыс. долараў, без згоды кіраўніцтва… Шмат у чым расчароўвае і якасць працы пасольства ў Мінску: Алон Шогам, які працуе тут паўтара года, наўрад ці горшы за свайго папярэдніка Шагала (цяжкавата быць горшым…), аднак і ён дапусціў нямала, мякка кажучы, спрэчнага.

Сёлета, дый летась, нямала беларусаў, ахвотных трапіць у Ізраіль, каб наведаць сваякоў ці проста пабачыць блізкаўсходнія цікавосткі, атрымалі «халодны душ». Некаторыя нават сядзелі ў «малпоўніку» аэрапорта Бен-Гурыёна не адны суткі, перш чым іх адправілі назад. Гэта ценявы бок бязвізавага рэжыму: зараз рашэнне, пускаць або не пускаць турыстаў у краіну, спехам прымаецца афіцэрамі пагранічнай службы.

У маі беларускія дыпламаты мелі, здаецца, сур’ёзную размову з ізраільскімі, нейкі пратэст быў заяўлены на ўзроўні віцэ-прэм’ера РБ… І вось надоечы пасол Ізраіля ў Мінску вымушаны быў даць тлумачэнне: «У Ізраіль едзе нямала людзей, зацікаўленых там працаваць. Таму ізраільская памежная служба часам забараняе ўезд. Нават, прызнаюся, памылкова, людзям, якія не хацелі туды ехаць працаваць. Але што рабіць… Падалося службоўцам, што так і было» (tut.by, 09.07.2018). Натуральна, такія меланхалічна-адстароненыя развагі не задаволілі ні дэпартаваных, ні большасць патэнцыйных турыстаў. Наведвальнікі пачалі кідаць кпіны кшталту: «Трэба і нам пры ўездзе кожнага другога яўрэя на Акрэсціна завозіць, правяраць на тэрарызм» (рэйтынг камента: +106-10), «Што значыць падалося? Калі падаецца – маліцца трэба. На такіх пасадах павінны працаваць прафесіяналы» (+74-1). Рэзюмаваў «Цар» з Беларусі: «Заўсёды лічыў Ізраіль разумнай дзяржавай, з развітай прававой сістэмай, а тут такое. Ну дык трэба туды і не ездзіць…» (+72-1).

Міжведамасныя канфлікты (у гэтым выпадку – паміж міністэрствамі замежных спраў і турызму, з аднаго боку, і ўнутраных спраў, з другога) – звычайная справа ў Ізраілі. І падобна, што нават прэм’ер-міністр не мае паўнамоцтваў, а мо жадання, каб іх развязаць. Свежая інфа пра кіраванасць краіны: 9 ліпеня Нетаньягу заяўляе, што разам з Ліберманам вырашыў неадкладна закрыць КПП «Керэм Шалом» (паміж Ізраілем і сектарам Газа); назаўтра пункт працуе, як нічога ніякага.

Няўзгодненасць дзеянняў, што вынікае з не(да)кампетэнтнасці службовых асоб, можа мець і трагічныя вынікі. Адна з трагедый адбылася не ў сутычках з палесцінцамі, а ў «мірнай» пустыні Арава. Нагадаю: інструктар курсаў перадармейскай падрыхтоўкі не меў ліцэнзіі, і кіраўніцтва пра гэта ведала. Старшакласнікаў, пераважна дзяўчат, не папярэдзілі пра рэальную небяспеку паходу па рэчышчы Нахаль-Цафіт і пра зменлівае надвор’е, 26.04.2018 яны трапілі ў пастку… Паводка ўнесла 10 маладых жыццяў.

17-гадовы Цур Альфі мог бы выбрацца са смяротнага рэчышча, аднак ратаваў іншых і спазніўся… Ён загінуў як герой; зрэшты, краіну, якая «на роўным месцы» мае патрэбу ў героях, шчаснай не назавеш.

Звонку выглядае, што Біньямін Нетаньягу, 1949 г. нар., пры ўсіх яго станоўчых якасцях, усё ж «заседзеўся» на сваёй пасадзе, якую займае з сакавіка 2009 г. Тое, што ён не толькі прэм’ер-міністр, а і міністр замежных спраў (з 2015 г.), наўрад ці ідзе на карысць тым самым справам. Гэтая георгіеўская стужка 9 мая, «вась-вась» з Пуціным… Ужо даўнавата, відаць, дзейнічае прынцып Пітэра.

Іншы палітычны доўгажыхар нядаўна адзначыў 24 гады ва ўладзе. Дакладней, «Рыгорыч» у ёй акурат чвэрць стагоддзя: калі дэпутата Лукашэнку з падачы старшыні Вярхоўнага Савета ў чэрвені 1993 г. выбралі старшынёй часовай камісіі, ён атрымаў рэальныя рычагі ўплыву на чыноўнікаў, да яго пацягнуліся актывісты з КДБ, МУС… Задачай той камісіі было змаганне з карупцыяй, пад гэтым жа сцягам яе старшыня выйграў выбары 1994 г. Наколькі паспяхова змаганне вялося ўвесь гэты час, можна скеміць нават з апошніх навін. Бяруцца пад варту кіраўнікі сярэдняга звяна і «крыху вышэйшага за сярэдняе» (дырэктар Палаца спорту, старшыня райвыканкама, намеснік міністра, а то і экс-міністр), не кажучы пра бізнэсоўцаў, і канца-краю гэтаму не відаць. Напрошваецца выснова – у Беларусі, нягледзячы на ўсе пагрозлівыя варушэнні вусамі, за 20 з гакам гадоў так і не створана сістэма эфектыўнага падбору кадраў ды іхняга стымулявання.

Рыба псуецца з галавы. Калі Канстытуцыя перапісваецца пад аднаго чалавека, калі дзеці адной службовай асобы заранёў маюць прывілеi ды лезуць шпунтамі пад усе бочкі, то цяжка чакаць самаадданасці ад падначаленых. Які сэнс потым жаліцца, што нават у адміністрацыі прэзідэнта нейкі начальнік аддзела «злоўжываў службовым становішчам»… У 2005 г. я атрымаў паперку аб заканчэнні першых «антыкарупцыйных» курсаў у Рэспубліканскім інстытуце вышэйшай школы, так што ведаю, пра што разважаю 🙂

Калі сур’ёзна, то не пераацэньваю вартасці тых сумбурных курсаў. І без іх наступствы адмоўнага адбору ў дзяржаўнай сістэме – а таксама ў «трэцім сектары» – кідаліся б у вочы.

…Некаторыя будуць дзівіцца, адкуль «растуць ногі» ў падвышэння(ў) пенсійнага ўзросту і ў «антыдармаедскіх» дэкрэтаў. Ну, трэба ж кімсьці заткнуць дзіркі, якія вылазяць у бюджэтах, не? 🙁 Дапускаю, нехта даўмеўся ўжо і да хітрай схемы: падштурхнуць сотні тысяч беспрацоўных – пад пагрозай занясення ў спіс «дармаедаў» – да рэгістрацыі ў якасці індывідуальных прадпрымальнікаў. Потым можна паказаць графік з ростам долі малога бізнэсу ў Беларусі экспертам з МВФ і Сусветнага банка, дастаць новыя крэдыты… Няўжо забугорныя эксперты пойдуць правяраць, працуюць насамрэч тыя ІП або не? 😉

Нямала ў свеце й пазітываў. Кітайскія ўлады выпусцілі з-пад хатняга арышту ўдаву нобелеўскага лаўрэата Лю Сяабо, якую зваць Лю Ся, і дазволілі ёй выехаць за мяжу (у час арышту бедная Люся зарабіла сабе масу хваробаў). Яе вершы – «сумесь шоўка і жалеза» (С).

У Віцебску па вуліцы Шагала, 5а, адкрылі выставу «Осіп Цадкін. Вяртанне», якая прадоўжыцца да 18 ліпеня, у Барысаве, як нагадвае Аляксандр Розенблюм з Ізраіля, пяць год ужо дзейнічае экспазіцыя «Барысаў яўрэйскі» (арганізатар – мецэнат Уладзімір Слесараў). У Бабруйску пенсіянеры вывучаюць – або ўспамінаюць – ідыш, а рабін Шауль гатуе макарону і ратуе сцены старой сінагогі.

Памяркоўны гумар: «Пагонi» з макароны і бульбы, створаныя нейрасецівам. Фота адсюль.

Ёсць неблагія шансы на тое, што ў кастрычніку 2018 г. на будынку музея ў Мсціславе за кошт фундатараў будзе ўсталявана мемарыяльная дошка ў гонар земляка, мастака Ізраіля Басава (1918–1994). Калі за справу ўзяўся сам дырэктар Магілёўскага абласнога мастацкага музея Аляксандр Хахракоў, яна, дальбог, проста не можа не скончыцца поспехам!

Праславіліся і Калінкавічы – у горад на Гомельшчыне завітала група акцёраў з Купалаўскага тэатра, паказалі спектакль па кнізе «Радзіва “Прудок”» Андруся Горвата. Між іншага, у гэтай кнізе ёсць і «яўрэйскія» згадкі: «У 1920 годзе Прудок быў уцягнуты ў савецка-польскую вайну, і мой прадзед схаваў у пограбе сям’ю габрэяў… Каб даведацца, што габрэяў, якіх хаваў у пограбе мой прадзед, звалі Зэльдай і Ізыкам, мне давялося сёння выпіць сто грам самагонкі з інфарматарам», etc.

У Мінску Андрэй Хадановіч апублікаваў новы пераклад з Мойшэ Кульбака – гэты верш даступны ў «Нашай Ніве» (дадам, за саветамі яго перакладаў Генадзь Кляўко). Выдавец Раман Цымбераў задумаў «габрэйскую серыю», дзе першым пунктам – Кульбакавы «Зельманцы» ў новым, завершаным ужо перакладзе Андрэя Дубініна.

А вось мінская прэзентацыя кнігі французска-брытанскай даследчыцы Клер Ле Фоль у канцы чэрвеня 2018 г., лекцыя гэтай доктаркі навук пад эгідай пасольства Францыі, яе інтэрв’ю выклікаюць змяшаныя пачуцці. З аднаго боку, кажуць, кніга 2017 г. напісаная паводле дысертацыі, якую я чытаў у 2006 г. і збольшага ўпадабаў. З другога… бясспрэчна таленавітая аўтарка, нягледзячы на мае з ёй дыскусіі (напрыклад, тут), так і не пазбавілася ад фанабэрліва-паблажлівага стаўлення да калегаў, і гэта псуе ўвесь «кампот». У інтэрв’ю: «Беларусь проста ігнаруе праблему [датычнасці беларусаў да Катастрофы яўрэяў], нібыта яе няма. Гэта яшчэ савецкі падыход. Былі і праведнікі, якія ратавалі габрэяў падчас вайны, і былі калябаранты — і ў Беларусі, і ў Літве, і ў Польшчы. У Беларусі, напэўна, у меншай ступені, але ніхто гэтага не вывучаў». Так ужо і «ніхто»? Таксама не спецыяліст у гісторыі Другой сусветнай вайны, з ходу (à brûle-pourpoint) згадаю, аднак, тутэйшых гісторыкаў Аляксея Літвіна, Ігара Сервачынскага, Алеся Белага… Шчэ ў пачатку 1990-х гадоў падрабязна распавядаў пра юдафобію ў калабаранцкіх выданнях Сяргей Жумар.

Даволі павярхоўна трактуе даследчыца з Саўтгемптана і больш знаёмыя ёй праблемы: «Я вывучала спадчыну Зьмітрака Бядулі, гэта клясык, і гэта ён стварыў ідэю дружбы паміж габрэямі і беларусамі, міт аб талерантнасьці беларусаў». Можа быць, тут цяжкасці перакладу або наўмыснае спрашчэнне ад «Радыё Свабоды»… Насамрэч ідэя «дружбы народаў» закладвалася ў беларускіх нацыянальных колах перад першай расійскай рэвалюцыяй – сярод іншага, з мэтай больш эфектыўна процістаяць імперскаму ўціску. З першых выпускаў газета «Наша Ніва» (заснаваная ў 1906 г.) усцяж прапагандавала, калі ўжываць сучасную тэрміналогію, талерантнасць беларусаў да яўрэяў, пра што пісалі Іна Соркіна… і мая жонка Святлана Рубінчык. Змітрок Бядуля, пры ўсёй да яго павазе, пазнаёміўся з газетай толькі ў 1909 г., пачаў жа рэальна ўплываць на грамадскую думку прыкладна ў 1912 г. – так што не стварыў ён ідэю, а падтрымаў і зрабіўся ейным «жывым увасабленнем».

На жаль, для К. Ле Фоль, як і для многіх іншых замежных госцяў, сімвалы/жэсты часцяком апынаюцца важнейшымі за рэальнасць («грамадства спектаклю» руліць 🙁 ). Іначай мне цяжка сабе патлумачыць, чаму яна лічыць «самым высокім момантам у беларуска-габрэйскіх стасунках» пачатку ХХ ст. дэкларацыі Самуіла Жытлоўскага 1921 г. На той час міністр нацыянальных меншасцей Беларускай народнай рэспублікі прадстаўляў хіба купку сваіх знаёмцаў, дый сама БНР перайшла ў разрад эмігранцкіх летуценняў. Рэальна пік названых стасункаў выпаў на перыяд з лета 1917 г. да вясны 1918 г., калі яўрэі і беларусы стварылі адзін спіс перад выбарамі ў Менскую думу, калі ва Усебеларускім сходзе ўдзельнічалі і яўрэйскія дэлегаты, калі ў протаўрад БНР (Народны сакратарыят) увайшлі даволі ўплывовыя прадстаўнікі «абшчыны», Белкінд і Гутман, калі ўстаўныя граматы БНР рэдагаваліся і па-беларуску, і на ідышы…

Няма сувязі паміж малапаспяховымі міжнароднымі захадамі Жытлоўскага (1921–1923 гг.) і тым, што «ідыш быў прызнаны дзяржаўнай мовай у БССР». Калі каму і дзячыць за афіцыйнае прызнанне ідыша ў 1920–30-х гадах, дык падпісантам Дэкларацыі аб абвяшчэнні незалежнасці ССРБ (31 ліпеня 1920 г.), дзе гаварылася пра роўнасць чатырох моў, – у прыватнасці, бундаўцу Арону Вайнштэйну, старшыні Менскай гарадской думы ў 1917–1918 гг.

«Вольфаў цытатнік»

«Гламурызацыя вайны часта правакуе яе пачатак, таму што людзі не вельмі разумеюць, што такое на самай справе вайна» (Ірына Прохарава, 11.04.2018)

«Бясконцая множнасць крыніц абясцэньвае інфармацыю як такую, а таксама абнуляе маральнае ўздзеянне любой падзеі». (Дзмітрый Быкаў, 10.07.2018)

 

Вольф Рубінчык, г. Мінск

11.07.2018

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 11.07.2018  15:49

Водгук д-ра Ю. Гарбінскага (12.07.2018):
Чарговы выдатны тэкст. З глыбокай – і таму «жывой»  аналітыкай.