Tag Archives: Борис Плотников

В. Рубінчык. Выкрыццё за выкрыццём

Аніяк не адпускае 2020-ы. Данеслася рэха ажно з лета: ініцыятыва BYPOL 13.02.2021 прэзентавала публіцы відэаролік пра тое, як на рагу сталічных вуліц Веры Харужай і Крапоткіна затрымлівалі «дыджэяў перамен» Кірыла Галанава і Уладзіслава Сакалоўскага. Запіс, ажыццёўлены ўвечары 06.08.2020, – чарговы доказ таго, што хлопцы не супраціўляліся ды не перашкаджалі мінакам, а значыць, сведчанне АМАПаўца, агучанае ў судзе 7 жніўня, было хлуслівым.

Сімвалічная перамога, як і ў сітуацыі з медычнымі даведкамі пра стан жорстка збітага 11.11.2020 Рамана Бандарэнкі (у якога не знайшлі алкаголю ў крыві). Зразумела, што ў бліжэйшы час за лжэсведчанні ды вынесеныя на іх грунце судовыя рашэнні не прыцягнуць да адказнасці ні «сілавікоў», ні «суддзяў», бо рыба псуецца з галавы, а хлусня ў нашых умовах заахвочваецца зверху. У канцы вясны 2020 г. тым апанентам рэжыму, якія не паслухалі перасцярогі ад Яўгена Прэйгермана, была фактычна абвешчана вайна… праўда, не ўсе яе нават адразу заўважылі. Некаторыя дагэтуль вельмі селектыўна ўспрымаюць падзеі апошніх дзевяці месяцаў; мажліва, рэч у гібрыднасці гэтай вайны, а можа, на падсвядомасць уздзейнічае гімн краіны, дзе пяецца пра «беларусаў, мірных людзей».

У пачатку кастрычніка 2020 г. я крыху парадаваўся, дазнаўшыся, што віцебскага чыноўніка, які намаўляў падначаленых фальшаваць вынікі выбараў (гэта пацвердзіў, у прыватнасці, старшыня выбарчай камісіі – дырэктар школы), пазбавілі пасады. Рана я радаваўся… Па-першае, міліцыя «не выявіла» парушэнняў на ўчастку. Па-другое, Сярожу з Віцебска папросту перавялі ў Мінск, дзе ён не (ра)згубіўся: заняў пасаду намесніка начальніка Беларускага гідраметэацэнтра. Ну, у тым, што гэткае дабро не патоне, сумнявацца не выпадала. Вунь обер-чыноўніцу Лілю, якая ў 2000-х прагнула стаць валадаркай морскай аўтаркай кніжнай, а ў 2016 г. раздзьмувала пагрозу ад пісаніны траіх публіцыстаў-«рэгнумаўцаў» (іх надоўга закрылі), не выправілі на пенсію, а зрабілі «дэпутаткай»… Цяпер і начальніцай у «камісіі па экстрэмізму».

Як там у актуальнай казцы Яўгена Шварца трактаваў сваіх служак Дракон: «Дзіравыя душы, прадажныя душы, прапаленыя душы, мёртвыя душы». У нашым выпадку лекаванне мае зацягнуцца, бо «пан народ», вядома, паціху дае адпор, але канкрэтнага Ланцэлота на даляглядзе не відаць. Не лічыць жа супергероем Пал-Палыча… (пра яго крыху ніжэй).

Тут мушу перапрасіць за тое, што два месяцы таму мог увесці ў зман асобных чытачоў. Пісаў 10.12.2020: «Дабралася да мяне інфа і пра даведнік “Уладзімір Караткевіч”, які выйшаў да 90-гадовага юбілею пісьменніка ў дзяржаўным жа выдавецтве “Беларуская энцыклапедыя”»… Cпасылка вядзе да матэрыялу з sb.by ад 28.11.2020 («Энциклопедический справочник «Уладзімір Караткевіч» вышел к юбилею писателя») аўтарства нейкай Ірыны Васільевай. Я падумаў, што, раз кніга ёсць на фота, яна рэальна выйшла…

Але ж недаацаніў каварства тутэйшых «баявых лісткоў» – яны почасту маняць нават у «маргінальных» для іх пытаннях (успомніў, што падобнае здаралася ў снежні 2016 г., калі філія «СБ», газета «Голас Радзімы», пісала пра канферэнцыю, прысвечаную Максіму Багдановічу). Не выйшаў даведнік «Уладзімір Караткевіч» станам на 28 лістапада, а на фота ў той дзень паказалі макет або муляж. Тыдзень таму пагартаў даведнік у Нацыянальнай бібліятэцы – кніга, выдадзеная на замову міністэрства інфармацыі РБ, была падпісана да друку на месяц пазней, 28.12.2020…

Тут у выходных звестках няма апіскі: напрыклад, у энцыклапедыі паспелі пазначыць год смерці акцёра Барыса Плотнікава, якога не стала 02.12.2020.

У снежні зрабіў агаворку: «Хваліць гэтыя кнігі, не чытаўшы, не бяруся, але сам па сабе факт [іх выхаду] уцешны». Цяпер, у лютым, я ўжо не настолькі гатовы бараніць думку, што лепей такая кніга пра Караткевіча, чым ніякай. Шэраг недахопаў адзначыў на тутбаі 28.01.2021 кандыдат гістарычных навук Дзяніс Марціновіч, але… Як член Саюза пісьменнікаў Беларусі (СПБ), ён, пэўна, пасаромеўся крытыкаваць артыкул пра суполку, да якой належыць. Між тым названы артыкул – бадай, самы абуральны ў даведніку.

За такое варта натаўчы ў каршэнь – паясню, чаму. Пераемнікам Саюза пісьменнікаў БССР, куды Уладзімір Караткевіч быў прыняты ў 1957 г., з’яўляецца Саюз беларускіх пісьменнікаў (СБП), які не знікаў і не мяняў назву. У лістападзе 2005 г. невялікая група літаратараў на чале з Міколам Чаргінцом пакінула СБП і пры падтрымцы адміністрацыі прэзідэнта заснавала сваю, афіцыёзную суполку. Найбольш вядомыя пісьменнікі, у тым ліку таварышы Уладзіміра Караткевіча Рыгор Барадулін, Янка Брыль, Адам Мальдзіс, Сяргей Панізнік, Вячаслаў Рагойша, Васіль Сёмуха, засталіся ў Саюзе беларускіх пісьменнікаў, які, згодна з рыторыкай «чаргінцоўцаў», ішоў шляхам палітызацыі і барацьбы з уладай.

Няма ні маральных, ні юрыдычных падстаў лічыць новаўтвораны «Саюз пісьменнікаў Беларусі» пераемнікам таго, у які ўваходзіў Караткевіч. Піярыць СПБ з яго сервільным кіраўніцтвам («У Доме літаратара прайшоў збор подпісаў у падтрымку дзеючага Прэзідэнта Беларусі, вылучанага на наступны тэрмін у якасці кандыдата. На карысць пераабрання Аляксандра Рыгоравіча Лукашэнкі сведчыць многае…», 16.06.2020) пры дапамозе пісьменніка-вальналюба, памерлага ў 1984 г., – сапраўдныя «скокі на костках». Калі б «чаргінцоўцы» гэта рабілі на ўласным сайце – такой бяды, але энцыклапедыя, па ідэі, мусіла б кіравацца такімі прынцыпамі, як узважанасць, грунтоўнасць… Узважаны падыход характэрны для шэрагу іншых артыкулаў, аднак «лыжка дзёгцю» псуе ўвесь «мёд».

Да напісанага Дз. Марціновічам дадаў бы, што мне не хапае артыкулаў «Шахматы» (граюць найважнейшую ролю ў «Ладдзі Роспачы») і «Яўрэі» (пры тым, што «Цыганы» ў энцыклапедыю заслужана трапілі). Тое, што для Уладзіміра Караткевіча яўрэі былі не проста адной з «нацыянальнасцей CCCР», па-мойму, хутчэй аксіёма, чым тэарэма. Але дзеля-мадзеля: ён разумеў ідыш і ў Оршы хадзіў з сястрой на гастрольныя пастаноўкі яўрэйскага тэатра, цікавіўся іўрытам, меў багата сяброў-яўрэяў. Некаторыя з іх згаданы ў энцыклапедыі: Л. Крыгман, Д. Сімановіч…

Паводле Барыса Казанава, Караткевіч казаў яму ў сярэдзіне 1960-х гадоў, што «задумаў раман з яўрэямі, што гэта раманная тэма». Не зусім ясна, што мелася на ўвазе, але персанажы-яўрэі насамрэч фігуруюць ледзь не ў кожным буйным творы пісьменніка, а адзін з вершаў Караткевіча завецца «Яўрэйцы» (1957 г.). І назоў, і акрэсленая сімпатыя да яўрэйскага народу былі рэдкай з’явай у пасляваеннай савецкай літаратуры.

Выдавецтва «Беларуская энцыклапедыя», улічыце пры перавыданні.

Цяпер – чым «не дагадзіў» П. П. Латушка… Ну, тое, што ў жніўні 2020 г. і пазней ён выказваўся супраць гвалту ў краіне, можна толькі вітаць (лепей позна, чым ніколі), але насцярожвае, што ладная частка яго кар’еры прайшла ў парадыгме «падзяляй і пануй». У сярэдзіне 2000-х малады пасол РБ у Польшчы спрычыніўся да расколу Саюза палякаў у Беларусі, у канцы 2000-х, калі П. Латушка стаў міністрам культуры, узнялася новая хваля «наездаў» на Саюз беларускіх пісьменнікаў («звышмэтай» было яго поўнае падпарадкаванне вышэйзгаданаму СПБ). Членам СБП, якія працавалі ў дзяржустановах, ставілі ўльтыматумы; так зволілі з бальніцы хірурга, паэта Фелікса Баторына (Хаймовіча), пра што ў сакавіку 2010 г. распавядаў мне сам Фелікс Барысавіч.

Існавалі ў пачатку 2010-х і «чорныя спісы» для артыстаў, недастаткова лаяльных з пункту гледжання ўраду. У кастрычніцкім інтэрв’ю з Сяргеем Будкіным Латушка прызнаў іх існаванне, але перакінуў адказнасць на Ірыну Дрыгу, якая ў той час курыравала культуру ў адміністрацыі прэзідэнта, і на аднаго з тагачасных бонзаў адміністрацыі Аляксандра Радзькова. Аналагічна, віну за цкаванне «нелаяльных» пісьменнікаў ён мог бы перакінуць на Чаргінца… але ў такім разе Пал-Палыча давялося б уважаць за чалавека, які на пасадзе міністра выявіўся «пустым месцам». Куды яму ў прэзідэнты, як жадае праект NEXTA (відаць, не без маўклівай згоды самога кіраўніка «Народнага антыкрызіснага ўпраўлення»)?

Недзе – хіба ў кнізе савецкага дысідэнта Якава Сусленскага – бачыў радкі, якія даю ў перакладзе з рускай: «Гэта што – стаяць за праўду, / Ты за праўду пасядзі». Калі зараз і варажыць, хто будзе наступным кіраўніком Беларусі (па-мойму, не час), то выбіраць трэба з тых, каторыя сядзелі або дагэтуль сядзяць за кратамі. Няма чаго ўвішным уцекачам перацягваць медыйна-рэсурсную «коўдру» на сябе!

Збольшага спадабалася, прынамсі кранула спроба дэпутаткі Мінгарсавета 1995 г. нар. «расплюшчыць вочы» удзельнікам «Усебеларускага народнага сходу» 11-12 лютага. Паведамляе «Еўрарадыё» (12.02.2021):

Выступіць у Вольгі Цесаковай так і не атрымалася. Дэлегатка разлічвала падняць тры пытанні. Першае — чаму няма падрабязнай справаздачы Мінэканомікі аб тым, па якіх прычынах не выкананая праграма сацыяльна-эканамічнага развіцця на мінулую пяцігодку.

— Другое пытанне — па змяненні ў Канстытуцыю. Калі ўсё так добра, калі людзі, якія сядзяць там [ва ўладзе. — Еўрарадыё], уяўляюць сабой сілу, за імі праўда, то чаго ім баяцца? Я хацела прапанаваць правесці новыя выбары сумленна і адкрыта з дзеючай Канстытуцыяй.

Трэці не агучаны тэзіс тычыцца вызвалення палітвязняў. Акрамя таго, па некаторых пытаннях Вольга Цесакова галасавала супраць, але аказалася, што рашэнні па іх на УНС прынятыя аднагалосна.

В. Цесакова

Карацей, улады «паблыталі берагі»: нахабна ўтылізуюць што мёртвых (змагары з нацызмам, якія нібыта падтрымалі б Лукашэнку; Уладзімір Караткевіч…), што жывых (Уладзіслаў Каташук, Вольга Цесакова…) І па-ранейшаму баяцца творчых людзей: увечары 13.02.2021 сарвалі канцэрт на турбазе пад Смалявічамі. Цяпер у палоне, сярод іншых, выдатныя рабяты з гурта «Разбітае сэрца пацана», якія ў кастрычніку 2020 г. зайгралі з Бенькай у «Шахматным дворыку» для жыхароў нашага квартала.

Павел Гарадніцкі і Дзяніс Тарасенка

Адносна добрая навіна – змена шыльды на будынку гімназіі, побач з «караткевіцкім» домам.

Было ў траўні 2020 г. і стала ў лютым 2021 г.

Не выключаю, што мясцовым уладам захацелася штось зрабіць «у гонар Караткевіча» – хаця б перакласці шыльду з адрасам на беларускую мову, калі ўжо не знайшлі сродкаў на муралы і пад. Ну, рэжым з белмовай пераносіцца неяк лепей, чым рэжым без яе, аняж лепей бы рэжым сышоў, мова засталася. Мяркую, гэтак скора і будзе: усюдыісная хлусня дадзявае прыблізна ўсім «пластам насельніцтва».

Вольф Рубінчык, г. Мінск

14.02.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 14.02.2021 19:01

В. Рубинчик. Не итоги

В последние дни много вспоминали о декабрьской «Площади» 2010 года… Я-то до неё не добрался. Работал в ту пору, 10 лет назад, на почте, и доминантным желанием (особенно зимой) было отлежаться-отоспаться. Правда, осенью того года пересёкся в офисе БНФ – тогда ещё возле академии МВД – с партийным выдвиженцем Григорием Костусёвым и даже подарил ему свою книжку, а в декабре немного послушал Владимира Некляева у рынка «Ракаўскі кірмаш». Те встречи не вдохновили меня на подвиги, но я традиционно подписался за выдвижение нескольких «альтернативных» кандидатов. Помню, среди сборщиков подписей за Андрея Санникова был и Дмитрий Дрозд, известный ныне историк.

Что имеем десятилетие спустя? Декорации слегка поменялись, и куклы тоже, но местная публика в своей наивности особо не изменилась, кто бы ни опровергал… Театром рулит по-прежнему Карабас, где-то у Тортиллы прячется золотой ключик, Лиса Алиса играет роль морального авторитета, а разнообразные буратины всё пытают счастья на «полях чудес»… Кстати, одноименной передаче в октябре исполнилось 30 лет – с каким энтузиазмом относились минчане (и я тоже) к первым, «листьевским» выпускам! Четверть века уже не смотрел, даром что кроссвордист. А после того, как фронтмен «Поля чудес» намедни высказался об окружающем мире в духе «чернобыльского краника» («Каждый раз, если что-то там вякнули в какой-то стране, то до свидания, ребята, мы с вами больше не торгуем. Вот у нас вентиль, и мы сейчас закроем газ. И будете к нам относиться уважительно по любому поводу»), не очень-то и тянет.

Тянет же – дотянуть этот год, который не без оснований считается худшим (скажу аккуратнее: – одним из худших) в новейшей истории человечества. Конечно, у сказочного оптимиста из «Нашай Нівы», зачарованного «бело-красно-белым морем» на улицах Минска, может быть иное мнение, но… Почти 80 миллионов заразившихся SARS-CoV-2, свыше 1,7 миллиона умерших, в том числе не менее 1340 человек в Беларуси. Чего-то притихли те бодрячкИ и бодрЯчки, которые в начале года уверяли, что новая болезнь не cтрашнее «обычного гриппа»…

Плакат, висящий с ноября с. г. у продуктового магазина на бульваре Шевченко в Минске

Если весной власть предержащие упирали на частую санобработку рук, то осенью – на маски. Но журналист (?), публично отрицавший их полезность, всё равно получил наградку – «за стойкость в профессии». С одной стороны, организаторы премии опошлили образ могучего зверя своей говнопремией «Золотой зубр», с другой – есть в этаком словоупотреблении и позитивное зерно. Видимо, сила зубров и зубризма такова, что влечёт к себе даже шантрапу 🙂

Полный мартиролог-2020 вышел бы слишком длинным. Некоторые имена умерших, не обязательно от COVID-19, я упоминал в предыдущих текстах, а вот ещё: актёр Борис Плотников, режиссёр Ким Ки Дук, художница Светлана Каткова, сценарист любимых мультфильмов Александр Курляндский, писатель-фантаст Роман Арбитман, шахматный тренер из Гродно Григорий Шифманович… Версию от «Салідарнасці» найдёте здесь – в общем, наш мир существенно обеднел за этот «лучший год».

Отвлекаясь от мрачноватых мыслей, решил взглянуть на некоторые показатели Беларуси и Израиля, дабы сравнить, в каких направлениях развивались наши страны в 2010-х годах, при А. Лукашенко и Б. Нетаньягу. Нечто подобное уже делалось на belisrael четыре года назад, «однако за время пути собака могла подрасти» (С). Опираться будем, не мудрствуя лукаво, почти на те же критерии сравнения…

	Количество жителей, миллионов		ВВП на жителя (по паритету покупат. способности)		Продолжительность жизни, лет (в скобках – «здоровая жизнь»)		Место в мире по «индексу счастья»
Годы	2015	2019	2015	2019	2015	2018	2015	2017-2019
Беларусь	9,51	9,47	16621	19150	72,3 (65,2)	74,6 (66,1)	59-е	75-е
Израиль	8,35	9,05	31671	40162	82,5 (72,7)	82,8 (73,3)	11-е	14-е

* * *

Лишний раз подтверждается: Лукашенко не загнал экономику в полную ж…, но и особых достижений даже в «мирное время» (до пандемии) не было заметно. При недостатке прав и свобод «модернизация», «цифровизация» и прочие громкие слова не принесли белорусам счастья – правда, и Израиль во второй половине понемногу сдавал позиции в соответствующем рейтинге.

Cобственно, и пять лет назад писал: «В некотором смысле мы переживаем ранний капитализм – эпоху “первоначального накопления капитала”, со всеми её плюсами и минусами, большими контрастами в доходах и расходах». Следующая табличка – наверное, всё, что нужно знать о «социальном государстве» в Беларуси…

	Расходы на здравоохранение на душу населения, USD				Прирост
Годы	2015	2016	2017	2018	2015-2018
Беларусь	363	299	334	356	-1,93%
Израиль	2670	2813	3213	3324	+23,37%

Впрочем, если верить тому же «Всемирному банку», то белорусским медикам удалось существенно снизить заболеваемость одной опасной болезнью… и даже улучшить показатель БССР 1990 г. (35 случаев на 100 тыс.).

	Число случаев туберкулёза на 100 тыс. жителей
Годы	2015	2016	2017	2018	2019
Беларусь	50	42	37	31	29
Израиль	4	3,5	3,3	4	2,9

Вывод напрашивается такой: несмотря на явное недофинансирование отрасли, медики до поры до времени терпели, работая при этом достаточно эффективно. Но бесконечно так продолжаться не могло. Всплески недовольства в самых разных учреждениях страны лишь частично объясняются усталостью от эпидемии COVID-19 и «поствыборным синдромом». И вот в ноябре 2020 г. Владимир Мартов, заведующий отделением анестезиологии и реанимации Витебской городской клинической больницы скорой медицинской помощи, многое объяснил:

Хорошо, когда система здравоохранения проявляет гибкость и адаптируется к новым вызовам. Наша же система здравоохранения архаична, она не работает, как часы. 15 лет назад в нашей больнице прошла выдающаяся реконструкция, мы получили шикарное по тем временам оборудование. Но к 2020 году, когда пришел коронавирус, оно где-то износилось, где-то устарело.

Очевидно, что медицина для государства — не главное. По большому счету врачи никому не нужны, кроме больных и их родственников. Но они не повлияют на то, чтобы в больнице появилась современная техника.

Показательно то, что в истории с фатальным избиением, госпитализацией и смертью Романа Бондаренко (11-12 ноября с. г.) власти пытаются «сделать крайними» врача и журналистку – подробнее см. здесь. Катерина Борисевич и Артём Сорокин сидят за решёткой до сих пор, и спустя 40 дней после гибели Романа уголовное дело против настоящих преступников не возбуждено.

А. Сорокин, К. Борисевич (отсюда)

Да уж, какой будет линия следствия, в первые дни после злодейства подсказывали как реплики первых лиц государства («он пьяный был»), так и высер небезызвестного М-ка в «главной президентской газете» 16 ноября: «Жалко Бондаренко… несчастный случай, которого, не полезь он куда не следует, просто не было бы». Какое совпадение, и об убийстве Михоэлса в Минске-1948 публике сообщалось, что произошёл «несчастный случай – автомобильная катастрофа» – а вскоре, в октябре 1948 г., убийц тайно наградили. В декабре 2020 г. награда нашла и «лучшего аналитика», упорно (пусть и неуклюже) отмазывающего негодяев из своего карасса. Не удивлюсь, если морального урода, попавшего на видео, тоже как-нибудь поощрят 🙁

Изображение Р. Бондаренко на будке у детского сада. Минск, Каштановка, 22.12.2020

И вновь вернусь к «терминологическому» спору о том, как именовать cобытия этого года в Синеокой. Полагал, после октября младший коллега и в то же время «старший аналитик Центра европейской трансформации» Егоров не будет возвращаться к своей версии, но нет, он настаивает на ней: «сегодня мы наблюдаем общественно-историческую ситуацию, которую можно назвать демократической революцией» (18.12.2020). «А можно и не называть», – возражу я… Если коротко, то и верхи пока «могут», и низы не то чтобы сильно «не хотят», что продемонстрировал провал общенациональной забастовки, анонсированной на 26 октября 2020 года…

Увы, с ноября «невероятные» перешли в глухую оборону. Им уже – или пока ещё – нечего противопоставить возбуждению дел против своих сторонников, да и «геттоизации» отдельных районов Минска. Сейчас приходится радоваться тому, что «мисс Беларусь» Ольга Хижинкова была отпущена 20 декабря, «всего» спустя шесть недель после ареста, а экономист Дмитрий Крук – спустя полмесяца (14 декабря)… Ведь при нынешнем гнилом раскладе, когда «не до законов», их могли закрыть по уголовному делу, как закрыли тех же Борисевич и Сорокина (последнему не помогло даже раскаяние на телекамеру).

О. Хижинкова, Д. Крук

Интенсивность контактов с «заграницей» снизилась (но это в чём-то и к лучшему – активисты, оставшиеся на свободе, лишний раз задумаются о том, как проявить себя на Родине), массовые собрания объективно затруднены из-за холодной погоды и разгула коронавирусной инфекции. Виртуальные площадки для общения более-менее плотно контролируются «органами». Цугцванг?

Горькая ирония от жителей минского Юго-Запада (ноябрь 2020 г.) – по-моему, признак слабости

Можно, как это делает писатель Андрей Жвалевский, бодро рапортовать: «Дворовые марши развиваются в правильном направлении. Они становятся более безопасными и более эффективными. Сегодня почти во всех районах Минска выходили колонны от нескольких десятков, до нескольких сотен человек… Причины такого оживления — грамотная организация акций. Теперь они не анонсируются в открытых чатах, проводятся внезапно для “правоохранителей” (мое Сухарево гуляло в полдевятого утра, а потом еще вечером), хорошо обеспечиваются наблюдением и поддержкой, отлично работает дезинформация, карателей часто пускают по ложному следу» (kasparov.ru, 21.12.2020; казалось бы, что мешало усвоить азы конспирации пораньше месяцев на пять, ведь о её необходимости говорилось ещё в марте 2017 г.?) Тем не менее к захвату власти такие «акции»-прогулки имеют весьма отдалённое отношение… как бы ни пугал ими своих бедных читателей вышеупомянутый М-к.

Бывший сотрудник посольства Беларуси в Индии Андрей Мисюра, уволившийся из МИДа РБ в августе, написал в фейсбуке (21.12.2020) так: «Пора называть вещи своими именами. В Беларуси бунта нет. Нет и революции». С этим не поспоришь, хотя дальнейшее утверждение А. М. («Никто не собирается менять власть») слишком уж категорично.

Происходившее летом-осенью и отчасти продолжающееся ныне я осторожно отнёс бы к разряду волнений. Возможно, аналогии уместно искать не с Москвой 1905 г., а с событиями в «панской Польше» (Коссовская манифестация в феврале 1927 г. и т. д.), наделавшими шуму, но не поколебавшими устои авторитарного государства. Белорусская крестьянско-рабочая громада, официально запрещённая в марте 1927 г., насчитывала в своих рядах около 120 тыс. человек (чуть поболе, чем нынешний Координационный совет), массовые аресты возмущали народ, однако революционная ситуация вызревала-вызревала, да не вызрела. Пришлось белорусским активистам ждать 1939-го, а там уже заварилась совсем иная каша.

Вольф Рубинчик, г. Минск

22.12.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 22.12.2020 21:15