Tag Archives: Александр Тарасов

В. Рубинчик. На прежней волне

Всем шаломчик! Cперва – свежее мнение Андрея Никулина о РФ (kasparov.ru, 23.07.2022):

Во всех сферах, от политики и экономики, до науки и культуры мы видим уже пару десятилетий непрерывное распространение бесталанных и посредственных личностей и целых коллективов, постепенно, по мере своего укрепления распространяющих и культивирующих вокруг себя максимально удобную для них среду конформизм, ханжество, неприятие критики и свободных дискуссий, бюрократизм и ненависть ко всяческой свободной конкуренции.

Логично, что изначальный посыл шел с самого верха, от главного “троечника” страны, но он был услышан и радостно подхвачен всеми, кто понимал, что только в такой душной и искусственной среде у них будет шанс потеснить столь ненавистных “умников”. И в итоге создалась идеальная система вечной дремы и серости…

Продолжение существования этой среды угрожает выживанию всей страны, которая не в состоянии долгое время содержать и обеспечивать мощный и постоянно растущий паразитический организм. Но паразиты об этом не думают, а страна спит под глубоким наркозом…

Во многом перекликается с моим недавним текстом «Посредственность на марше». Боюсь, в описанной ситуации действует уже не столько «наркоз», сколько наркотический дурман. (Впрочем, возвращаясь к другому моему фельетону – весеннему – в июле на стенах минских домов поубавилось объявлений, где «меф» и «шиш».)

В начале 2011 г. о «родине-не-уродине» интересно рассуждал российский левый аналитик Александр Тарасов. Его рассуждения многое объясняют в событиях 2014 и 2022 гг., в отношениях РФ с соседями:

Сейчас ситуация отличается от той, что была 10 и даже 5 лет назад. Сейчас страна заметно ближе, чем прежде, к понятной и очевидной классовой структуре. Мы уже видим контуры этой структуры – и видим, что это будет структура вовсе не Швейцарии и Швеции, а структура, типичная для стран капиталистической периферии, стран «третьего мира» – с огромным блоком нищего и бедного населения и тоненькой прослойкой богатых и столь же тоненькой прослойкой того, что называют «средним классом». И более того, видим, что формируется наряду с классовой структурой структура сословно-клановая, что тоже типично для «третьего мира» и, вообще-то говоря, является признаком докапиталистического общества, а если капиталистического – то мафиозного. У нас на глазах закрылись (или почти закрылись – то есть перестали быть массовыми, остались лишь для исключений) каналы вертикальной социальной мобильности для молодежи.

Изменение структуры в Беларуси происходило с некоторым запозданием, под танцы с бубнами вокруг «рыночного социализма», социального государства и т. п. А в итоге, похоже, имеем «те же яйца, вид сбоку». С примерно той же деградацией сферы образования, на которую сетовал Тарасов.

Казалось бы, что-что, а сайт «Первого» должны обслуживать первоклассные референты, редакторы & корректоры? Однако всё осталось, как было в начале 2021 г. (может, и хуже стало). Пара примерчиков из пересказа очередного интервью с представителем «вражьих СМИ», опубликованного 21.07.2022:

Попутали Малайзию с Индонезией

Надо бы «катавасию», не «котовасию» (почему – см. здесь)

Собственно, у собеседника Антуана Ламброскини и в риторических приёмах ничего нового: огульные обвинения, whataboutism… Возлагание на журналиста «Франс пресс» ответственности за реальные и мнимые грехи «коллективного Запада» (в прошлом году, когда приезжали британцы Мэтью Ченс и Стив Розенберг, игрались те же игры). А «взгляд историка» на события ХХ века таков, что хоть стой, хоть падай:

Во время мировых войн ни НАТО, ни американцы, ни французы на территории Беларуси с Россией не cталкивались (НАТО вообще было создано в 1949 г.)

Ещё забавная цитатка о современных политиках и медиа: «Когда Байден поднимался по трапу и упал, у нас в Беларуси никто над этим не смеялся. Всякое бывает. Я понимаю: бежал человек, упал. Не надо было бежать. Но споткнулся и споткнулся. А вы что творили и творите против Путина?» Принять бы за данность, но мы-то знаем, сколько раз на sb.by за последний год упоминался пресловутый трап:

«Для большей убедительности падающему с трапа Джо осталось лишь назвать товарища Си “убийцей” и квалифицировать как “военного преступника”» (18.03.2022).

«В 1999-м “ковбой Джо” не просто “предложил взорвать все мосты на Дунае” — он взорвал будущее Европейского региона. Ныне оно не более устойчиво, чем сам он на самолетном трапе…» (17.03.2022).

«“Надеюсь, Путин понимает, что он не в лучшем положении, чтобы доминировать в мире”пишут, сказал Байден. И упал с трапа» (24.01.2022).

И т. д., и т. п. Конечно, всегда ведь можно сказать, что «у нас – разведчики, у них – шпионы»: «наши-то шутили по-доброму, а те – по-вредному»… «Ну до чего бесстыжий народ: одно слово – арапы».

Зубоскалов-то в «СБ» хватает, вот с переводчиками & редакторами — беда

Местная пропаганда попыталась вышутить 100-страничный отчёт ICAO (специализированное учреждение ООН) о событиях 23 мая 2021 г., обнародованный на днях и не очень благоприятный для властей РБ… Да, ещё 05.05.2022 А. Л. привёл корреспонденту Associated Press пример с самолётом Ryanair и выдал свой прогноз: «Что-то я тему эту не слышу. Что же вы не перечисляете как претензию ко мне? Потому что это был с вашей стороны фейк. Там специалисты ICAO разобрались: нет причины нам предъявить претензии. И тишина. И скоро всё это развеется.»

Как видим, не «развеялось», и те самые специалисты 2,5 месяца спустя оказались какими-то «неправильными» 🙂 Их упрекнули, к примеру, в том, что долго возились: «Не прошло и двух лет, как Международная организация гражданской авиации ИКАО разродилась-таки окончательными результатами расследования о случае, когда в Беларуси экстренно сел самолет RyanАir из-за сообщения о бомбе» (sb.by). Хорошо, позволю себе и я минутку «какнасчётизма»: лишь в этом месяце следственный комитет РБ сообщил о выяснении причин попадания в столичный водопровод некачественной воды, хотя пошёл третий год со дня крупного ЧП в июне 2020 года… См. minsknews.by, 20.07.2022:

По словам представителя СК, должностные лица «Минскводопровода» понадеялись на так называемый авось. Один безосновательно полагал, что сооружения справятся с очисткой любой, в том числе застойной воды, и на месте работники очистной водопроводной станции разберутся. Второй принял единоличное решение о направлении грязной воды в распределительную сеть Минска. При этом он располагал результатами лабораторных испытаний воды и понимал, что до нормативных качеств ее не удалось очистить. Виновные лица привлечены в качестве обвиняемых.

При расследовании этого дела не было нужды в международных переговорах, запросах документов за рубежом, etc. – и всё равно оно затянулось. По-моему, 14 месяцев не являлись неприемлемым сроком, коли речь шла о подготовке полноценного доклада в ICAO – многоязычной организации, куда входят все страны, кроме Лихтенштейна.

Не скажет ли сейчас официальная Беларусь гордое (и неуместное) «фе» ООНовскому учреждению, как сказала неделю назад Орхусской конвенции? Это соглашение 1998 г. Европейской Экономической Комиссии ООН о доступе к информации, участии общественности в процессе принятия решений по вопросам, касающимся окружающей среды; его тоже подписало множество стран, пусть и меньше, чем устав ICAO. Через три месяца решение РБ о выходе из Орхусской конвенции вступит в силу; трудно сказать, много ли потеряем, т. к. на здешних просторах международное право всё равно (почти) не действовало… Sad but true.

Больше меня заинтриговала растущая популярность глагола «доносить»/«донести» на том же сайте издания администрации президента (sb.by):

«[Безвиз] – возможность для наших соседей отдохнуть и возможность донести правду о реальной ситуации, которая в Беларуси» (В. Караник, 19.07.2022).

«Они искренне считают, что это методы журналистики, которые позволяют объективно доносить ситуацию до потребителя информации» (В. Макей, 18.07.2022).

«Можно доносить до людей, в том числе до молодежи, что жизнь в глубинке интересная и насыщенная!» («ЗЮ», 14.07.2022).

«Два года назад стало ясно: абсолютно все нужно фиксировать и доносить до аудитории, раскрывать людям глаза» (В. Соколович из АТН, 14.07.2022).

«Пропаганда — страшное оружие. Когда знаешь, как этот механизм работает, понимаешь, насколько важно доносить правду людям» (К. Юрайтис, 08.07.2022).

Вроде и значение нейтральное, а режет глаз. Наводит на мысли о НЛП: не призвано ли навязчивое повторение того, что «доносить – это норм» облегчить задачу сборщикам доносов? У соседей же кляузы стимулируются сплошь и рядом… Прочитано на kasparov.ru (12-13.07.2022):

Одним из авторов доноса в Следственный комитет на депутата, осужденного на 7 лет по делу о «фейках» про российскую армию, оказался выпускник ВШЭ.

Как сообщает «Медиазона» со ссылкой на текст приговора, опубликованного соратниками Алексея Горинова, одним из свидетелей обвинения по делу выступил магистр финансового инжиниринга НИУ ВШЭ Филипп Лясота…

А. Горинов, фото отсюда

Житель Одинцовского района Подмосковья написал донос на свою жену за антивоенные высказывания, сообщает МК.

В своём доносе 37-летний мужчина пожаловался, что его жена «выражает антироссийские настроения, связанные с проведением СВО» и настраивает против правительства общего ребенка.

На Жанну П. из Гомеля, нелюбительницу ансамбля «Жыдовачка», атмосфера, поощряющая доносы, также повлияла: Ж. П. накляузничала властям на стоматолога Алексея, еврейского деятеля из Могилёва (не те флажки в фейсбуке и т. п.), за что и получила ответочку-розыгрыш от Андрея Паука из Литвы. Дальше пиарить эту не сильно изящную историю не буду – кому интересно, ищите подробности в сети по ключевым словам.

***

Хорошие новости. Некто небесталанный сотворил модель Холодной синагоги в Минске (само здание конца XVI в. исчезло в середине 1960-х; первую ссылку на видео попробуйте открыть в отдельном окне):

Также можете полюбоваться взращёнными у подоконника огурцами, длиной чуть ли не по 10 см.

Как заметил бы незабвенный Аркадий Аверченко: «Женитесь, господа, женитесь».

Вольф Рубинчик, г. Минск

24.07.2022

w2rubinchyk[at]gmail.com

От ред.belisrael

Белорусская тема, в которую вкладывается масса усилий и времени, мало кого интересует. Люди понимают, что плетью обуха не перебьешь. Это видно по тому, как поднялись и сматывают удочки те, кто имеет хоть какие-то шансы на репатриацию. Я обращаю внимание на профили приезжающих в Fb, и там, кроме вынужденных бежать от войны в Украине и массы ринувшихся из империи, часто встречаются минчане, гомельчане, витебчане, могилевчане…те, кто ранее не подумывал покидать синеокую. И это при том, что Израиль не готовился к приему массовой алии, потому и цены на съем прямо таки взлетели, да и по приезду надо хорошо потратиться, чтоб найти временное жилье на две-три недели, и не факт, что за это время  отыщется подходящее жилье, даже если обратишься к маклеру, который нередко заинтересован впихнуть откровенное дерьмо, да еще и содрать месячную плату. Как правило, необходимо значительно больше времени, усилий и нервов.

Ситуация тяжела также для многих из тех, кто годами жил на съеме и при продлении договора или поиске др. жилья, сталкивается с тем же, что и прибывающие. Закрытие же Сохнута в империи, а это, наверняка, случится после заседания Басманного суда, который “рассмотрит дело” 28 июля, еще более ускорит побег из мегаполисов и даст возможность нажиться в Израиле тем, кто имеет лишнее жилье, маклерам, “помощникам” олим, адвокатам, подписантам гарантий за немалую мзду, которые готовы это делать сотни раз. Эрец Исраэль возвращается в начало 90-х.

С др. стороны Сохнут не слишком уж и помогал. Ждать очереди на прием консула и получения визы после чего обращаться в Сохнут для бесплатного полета, когда можно взять вдвое больше багажа, для многих было невыносимо долго, потому летели как туристы за свой счет, а уже в Бен-Гурионе меняли статус. Также будет и сейчас, пока вообще не опустится железный занавес.

Я за последние два месяца помог пройти начальный этап, не платя за жилье и походах по инстанциям, одиночке и двум семьям, но основная масса вынуждена столкнуться с более суровыми испытаниями, и все равно будут уезжать.

Приглашаю уже оказавшихся в стране рассказать о себе, своей репатриации, в каких городах и как обустроились…и, в связи с ближайшими, намеченными на 1 ноября, которыми уже внеочередными кнессетовскими выборами, не попали ли еще в лапы тех, кто обещает вас “сильно любить”, прежде всего это касается трехбуквенной партии верного многолетнего дружбана обоих диктаторов.

Опубликовано 24.07.2022  21:53

Водгук
.
На жаль, невуцтва цяпер нават бравіруе сваім невуцтвам.
У ранні камуністычны час бонзы былі, як правіла, пісьменныя. Хоць і з пачатковай адукацыяй, але пісалі без арфаграфічных памылак (сам у НАРБ чытаў пісаныя імі тэксты). Гэты феномен тлумачыцца проста: у старой школе няздольныя не затрымліваліся. Практыкавалася другагодніцтва. Цяпер жа не важна, якія ў школьніка здольнасці. Паступіўшы ў першы клас, дзяўчынка і хлопчык ведаюць, што іх не пакінуць на паўторны курс у нейкім класе (школьнае начальства не дазволіць).
Якасць школьнага навучання падала. І ў позні камуністычны час бонзы трымалі пры сабе пісьменных сакратароў, рэферэнтаў, памочнікаў, бо баяліся асарамаціцца на публіцы. Гэтым тлумачыцца і тое, што прамаўлялі яны па паперцы. А цяпер і памочнікі, сакратары ды рэферэнты — троечнікі. І бонзы не баяцца паказаць сваё невуцтва, сваю непісьменнасць на публіцы. І нават бравіруюць сваім невуцтвам. І выступаюць супраць элітарнай адукацыі.
Анатоль Сідарэвіч, г. Мінск
.
Дадана 05.08.2022  10:28

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (121)

Шалом! У гэтай паліндромнай серыі – пра неабавязковыя, на першы погляд, рэчы & з’явы. Ды я пакуль што сам выбіраю, пра што выказвацца… пардон.

Чарговы няспраўджаны прагноз ад мінскага «фінансіста» Вадзіма І-ба выйшаў 08.07.2019 (пра ранейшы гл. тут): «Долар к канцу тыдня можа ўмацавацца, хоць і дастаткова сціпла – да 2,05 беларускага рубля». Хіба ва ўсім астатнім гэты спадар дужа ўніклівы, бо іначай няясна, чаму яго дагэтуль трымаюць за «старшага аналітыка»: з курсамі валют яму хранічна не шанцуе. Долар к канцу тыдня (12-14 ліпеня) не тое што не падняўся з 2,048 да 2,05, а ўпаў да 2,035… І ў панядзелак 15.07.2019 курс «зялёнага» ў РБ знізіўся. Каб я быў канспіролагам, то дапусціў бы, што заданне І-ба і рэсурсаў, якія штораз на яго спасылаюцца (Myfin, «Бел. партызан»), – падарваць у грамадстве будзь-які давер да незалежных прагнозаў. Але ж канспіралагічных версій і так замнога ў публічнай прасторы…

Кур’ёзны прыклад «зрывання покрыва» паказаў чалавек, які сваім нікам дыскрэдытуе старажытнага летапісца. У маі 2019 г. сучасны Нестар апалчыўся… на двухсерыйны савецкі фільм 1983 г. «Мэры Попінс, да пабачэння». Па-дзеля мяне, стужка не геніяльная, адметная найперш сваімі музычнымі ўстаўкамі, а не сюжэтам.. Але прыкмеціць у ёй прапаганду сатанізму (прычым галоўная прадстаўніца чорных сіл – сама Мэры, а «містэр Эй», падобны да Джона Ленана, ёй дапамагае!), экафашызму, антысаветчыны, нават украінскага нацыяналізму (аднойчы ў кадры мільгаюць жоўтыя і блакітныя паветраныя шарыкі…), трэ’ было даўмецца. Самае прыкрае, што, гледзячы па ўсім, тысячы людзей спажываюць і вераць: я-то спадзяваўся, што часы змагання з дэкаратыўнымі сняжынкамі на службе сіянізму (мясцовым «энтузіястам» 1970–80-х гг. а-ля Уладзімір Бягун яны нагадвалі шасцікутныя зоркі) незваротна мінулі.

Трэба прызнаць, што аўтары фільма, якія ўвялі ў яго булгакаўскія матывы – чалавека-кот, начны баль у гонар М. Попінс – далі-такі зачэпку аматарам эзатэрыкі ды пошукаў глыбінных сэнсаў… Але рэжысёр Леанід Квініхідзэ (Файнцымер; 1937-2018, хай яму спакойна спіцца) не хаваў, што арыентаваўся на дарослую публіку, таму і казка «паводле Памелы Трэверс» у яго атрымалася іранічна-змрачнаватая, у стылі некаторых «мультфільмаў для дарослых». І адсылкі да «Майстра з Маргарытай», культавай кнігі савецкай інтэлігенцыі, былі ў гэтым сэнсе лагічныя й дарэчныя. Што да песні пра вецер на словы Навума Олева, гэта класічная «дуля ў кішэні» (цэнзуру можна было супакоіць тым, што «ўсходні вецер», які меўся памяняцца, згаданы ў арыгінале Трэверс 1930-х гг.). У 1983 г., мяркую, перамен чакаў не адзін Віктар Цой, а 90% савецкіх грамадзян, у т. л. кінематаграфістаў… Гэта не магло не адбівацца на змесце іхняй прадукцыі.

О так, раз-пораз цягне мяне ў апошняе савецкае дзесяцігоддзе, калі дрэвы былі вялікія (C)… Нямала было паганага, але, умоўна, 80-90% мультфільмаў дагэтуль хочацца пераглядаць, яны былі не найгоршай часткай тагачаснай рэчаіснасці. Таму непрыемна ўразіў допіс яшчэ аднаго гора-канспіролага – блогера Аляксандра П-кі (які, здаецца, сам рабіў мульты; пра іх узровень меркаваць не бяруся). Гэты чэл атабарыўся ў Германіі ды лупцуе калегаў (Давыдава, Караваева, Курляндскага, Хайта) з антыСССР-аўскіх пазіцый: «У трылогіі пра Папугая Кешу змяшчаецца недвухсэнсоўная мараль: сядзі ў гаспадара, які цябе корміць, не бунтуй, не спрабуй уцячы ад свайго гаспадара, бо любыя перамены будуць да горшага… У другім фільме, куды рэжысёрам Курляндскі запрасіў А. Давыдава, аўтары не ўтрымаліся ад выпадаў на адрас подлых яўрэяў, якіх, бач, кормяць тут і кунежаць, ну, сама большае, не даюць тэлевізар глядзець (празрыстая метафара забароны на чытанне некаторых кніг і слуханне некаторых радыёканалаў, што замінаюць пабудове сацыялізму) і плэеры ім не купляюць, а яны намагаюцца ўцячы Пікантнасць гэтаму вытанчанаму антысеміцкаму анекдоту, які быў уганараваны прэміяй Ніка, надае тая акалічнасць, што амаль усе аўтары мультфільма былі яўрэямі».

Тэкст П-кі 2012 г. трапіў да мяне сёлета, і я паспрабаваў давесці аўтару, што ў 1987 г. (перабудова!) савецкай уладзе ўжо было не да кпінаў з эміграцыі пасродкам мультфільмаў, што ў другой частцы серыяла пра Кешу высмейваецца не эмігрант з «пятай графой», а заўзяты прыхільнік мас-культуры (так, персанаж слухае «Модэрн токінг», які ў 1986-87 гг. дапраўды гучаў «з кожнага праса»). Але, ясная рэч, разважны сэнс у зносінах з… апантанымі асобамі не заўжды працуе. І атрымаў я 03.05.2019 такі «дасціпны» адказ: «Ага, картавы гарбаносы прыхільнік масавай культуры, схільны да паразітычнага ладу жыцця, які з найвялікшай асалодай цытуе рэпрызы Аркадзя Райкіна. Ён толькі падобны да антысеміцкай карыкатуры, а на самай справе ён зусім не антысеміцкая карыкатура». Facepalm.

«Люцыфер-антысаветчык» з фільма «Мэры Попінс…» (1983) і «ўцёклы яўрэй» з мульта «Вяртанне блуднага папугая» (1987)

Як асэнсаваць трыумф «тэорый змоў» у сучасным свеце, яшчэ не вырашыў: тлумачэнняў шмат, але ўсе яны здаюцца фрагментарнымі. Дадам, бадай: калі ў пачатку 2010-х працаваў на «Белпошце», бачыў, як адміністрацыя (не паштовая…) пісьмова раіла ўстановам падпісвацца не толькі на «Сов. Белоруссию» ды розныя «Рэспублікі», але і на каляровы, дэ-юрэ прыватны часопіс «Планета», прысвечаны збольшага акурат «выкрыццю змоў». У гэтага выдання і слоган быў адпаведны: «Што прыхоўваюць палітыкі».

Пачытваю дзённікі Івана Шамякіна (1921-2004) – народнага пісьменніка, ардэнаносца, старшыні Вярхоўнага Савета БССР, etc. – i неяк лепей пачынаю разумець, адкуль вецер дзьме. Калі распавядае пра сваё дзяцінства і родзічаў, то ўсё добра, кранальна. Калі абмяркоўвае складаныя пытанні (палітычныя, гістарычныя, медыцынскія, дый нават літаратурныя) – хоць стой, хоць падай. Да прыкладу, шмат чаго напрыдумляў пра Рыгора Бярозкіна ў 1981 г.:

Учора пахавалі Бярозкіна. Уласна кажучы, пахавалі яго больш двух гадоў назад. Не мы. Жонка Ю. Канэ. Пасля інсульту засадзілі ў «Навінкі», тлумачачы ўсім, што, маўляў, ён зрабіўся агрэсіўным. Агрэсіўнасць была ў яго натуры і тады, калі ён быў здаровы…

У сталінскі час з ім расправіліся жорстка: тройчы садзілі – у 1937, 1940, 1949 гг. Я разумею: асабліва крыўднай для Бярозкіна была пасляваенная пасадка, бо ўсю вайну ён быў на фронце і супраць фашызму ваяваў, няхай сабе ў армейскай газеце, шчыра, з поўнай аддачай.

Але з усіх тых, хто быў рэпрэсіраваны і рэабілітаваны пасля ХХ з’езда, я не сустракаў другога такога, хто меў бы столькі злосці на ўладу. Калі ён зразумеў, што чацвёрты раз яго не пасадзяць – іншы час! – то не таіў гэтай сваёй злосці і нянавісці.

На маю просьбу гэтыя пасажы з кнігі 1998 г. «Роздум на апошнім перагоне», даступнай у сеціве, пракаментаваў гісторык Анатоль Сідарэвіч (11.07.2019): «Любіў Іван Пятровіч савецкую ўладу і гэтага патрабаваў ад іншых. Нават не задумваўся, што любіць сваіх катаў гэта мазахізм, або, як я разумею, хвароба. Рыгор Саламонавіч на мазахізм не захварэў. Ведаю, і Юлія Міхайлаўна [Канэ] мне казала, што Рыгор Саламонавіч ваяваў у франтавой (ці то дывізійнай, палкавой – я не надта ў гэтым цямлю) разведцы… Такое, як у Шамякіна, трэба публікаваць з грунтоўнымі каментарамі, паказваючы на фактычныя памылкі аўтара. А для гэтага патрабуюцца даследчыкі, якіх у нас вобмаль».

*

Трэцяга ліпеня споўнілася б 70 год Віктару Купрэйчыку (1949-2017). «Народная воля» нязменна піша пра яго як пра «першага ў гісторыі шахмат Беларусі міжнароднага гросмайстра», што вымагае ўдакладнення. Першым маэстрам, ураджэнцам беларускіх земляў, з’яўляецца Давід Яноўскі (1868-1927). Першым міжнародным гросмайстрам па шахматах, які пасяліўся ў Беларусі (1951) і выступаў за яе, стаў Ісак Баляслаўскі (1919–1977) – ён атрымаў званне ад ФІДЭ за паўтара года да пярэбараў у Мінск. Першым гросмайстрам, які здабыў гэтае званне, будучы жыхаром Беларусі, выявіўся Аляксей Суэцін (1965; праз 3 гады вярнуўся ў Расію). Такім чынам, В. Д. Купрэйчык – першы з ураджэнцаў Беларусі, які атрымаў званне мг (1980), не мяняючы месца жыхарства. Трохі складаная формула? Затое ніхто не пакрыўджаны…

З нагоды юбілею ўспомню, як В. Купрэйчык адказваў В. Казначэеву на пытанне «Хто для вас аўтарытэт?» у падзабытым цяпер мінскім часопісе «Кур’ер» (№ 3, верасень 2000):

Інтэлігентнасць, прыстойнасць, інтэлект, прафесіяналізм. Людзі, якія валодаюць гэтымі якасцямі, з’яўляюцца для мяне аўтарытэтнымі. Бяда нашага часу – у тым, што такія людзі не надта запатрабаваныя. Аляксандр Ткачонак, выдатны беларускі акцёр. Не кажучы пра ягонае майстэрства, я вельмі паважаю яго як найпрыстойнейшага і найсумленнейшага чалавека. Тое ж самае магу сказаць і пра рэжысёра Юрыя Хашчавацкага – ён аўтарытэт і як майстар, і як асоба. Сярод беларускіх палітыкаў вылучаю Станіслава Шушкевіча. Што б пра яго зараз ні гаварылі, ён інтэлігентны, адукаваны чалавек; наколькі я ведаю, як вучоны ён зрабіў не менш, чым у палітычнай дзейнасці. На жаль, нашае грамадства знаходзіцца ў тым маральным стане, калі такога чалавека магчыма было «здаць» за скрыню цвікоў…

Вядома, цешыць тое, што федэрацыя не забылася пра славутага шахматыста і ладзіць ужо другі турнір яго памяці (у сярэдзіне жніўня г. г.). Але, зноў жа, з дыскрымінацыяй беларускіх ігракоў – усе яны, каб удзельнічаць, павінны аплаціць членскі ўзнос у БФШ за 2019 год. Дзякуй, што не за тры апошніх 🙂

Ізноў пацвердзілася, што грошы для суполкі – галоўнае. На афіцыйным сайце БФШ 8 ліпеня павіншавалі старшыню папячыцельскай рады з 63-м годам нараджэння – няхай, але як было не павіншаваць шматразовага чэмпіёна Беларусі, заслужанага трэнера з 75-годдзем? Пры тым што ў сакавіку начальніца БФШ марыла «сабраць у Мінску на турнір і майстар-класы ўсіх нашых наймацнейшых шахматыстаў, якія разляцеліся па ўсім свеце: Барыс Гельфанд, Юрый Шульман, Ілья Смірын, Альберт Капенгут…» Ну-ну, цяпер «новы амерыканец» Альберт Зямавіч дакладна не адмовіцца… 😉

І пра харошае. Будучыня ў краіны ўсё-такі светлая, і ведаеце чаму? Тыдзень таму паступіла навіна пра тое, што намесніка старшыні Дзяржынскага райвыканкама абвінавачваюць у атрыманні хабару валторнай! (Для тых, хто не ведае, як тая валторна гучыць, – адмысловы ролік.)

Дзяржава, у якой чыноўнікі цягнуцца да музыкі, рызыкуюць дзеля яе – дальбог, не зусім прапашчая. Ну, а стан грамадства, на жаль ці на шчасце, шмат у чым залежыць ад стану дзяржавы.

Цытатнік

«Надзея – добры сняданак, але кепская вячэра» (Фрэнсіс Бэкан, дзесь паміж XVI i XVII стагоддзямі)

«Карнавал — не актыўная сацыяльная пазіцыя. Карнавал — гэта спажывецкая пазіцыя» (Аляксандр Тарасаў, 2010)

«Давер – найважнейшы нацыянальны рэсурс, аснова грамадства» (Дан Арыэлі, 2019)

«Чыноўнікі не любяць крытыкі. У кожнай крытыцы ім бачыцца частка сусветнай змовы. Замест нармальнай паліталогіі, пакліканай аб’ектыўна вывучаць перамены ў грамадстве, нам прапануюць аналізаваць тое, што зручна і бяспечна. Гэта, напрыклад, якая-небудзь лічбавізацыя і іншыя з’явы, якія да рэальнай паліталогіі маюць вельмі ўскоснае дачыненне». (Аляксандр Кынеў, 25.06.2019)

«Нельга ў іерархічнай сістэме быць “незалежным” і разлічваць на істотную долю эканамічнага “пірага” – гэта дэстабілізуе сістэму» (Андрэй Моўчан, 09.07.2019)

«Прынята лічыць, што жанчыны ўносяць у палітыку чалавечы пачатак і спачуванне. Але гэта толькі стэрэатып: міласэрнасці і спачування да блізкага ў жанчын-палітыкаў не болей, чым у мужчын» (Мор Альтшулер, ліпень 2019)

Вольф Рубінчык, г. Мінск

18.07.2019

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 18.07.2019  23:28

Водгук

“Пра тэорыі змоў. Калі чалавек не верыць у Бога, калі ў яго няма якой-небудзь тэорыі кшталту марксізму (а пасля марксізму такія тэорыі не з’яўляліся), калі ён не гатовы да агнастыцызму (простая апеляцыя да Волі Бога не вельмі далёка ад агнастыцызму, але я меў на ўвазе больш падрабязныя ўяўленні), то што чалавеку застаецца, як не верыць у такія тэорыі?..” (Пётр Рэзванаў, г. Мінск) 31.07.2019