Tag Archives: Александр Радьков

«…Но давать героя – это брось!»

Всем привет, и не от Полонского! Покамест от Рубинчика.

18 июля Юрию Яковлевичу Теперу (1958-2020) исполнилось бы 64, a сегодня – международный день шахмат. Почитайте беседу с Ю. Тепером 2018 г., кто ещё не… там и о разных шахматных играх.

А вот, с позволения сказать, книгу А. Муковозчика «Революция мокрых штанов» издательства «Беларусь» (1500 экз.) я и врагам своим не рекомендую. Почему возвращаюсь к этому сборнику памфлетов, увидевшему свет в начале 2021 г., хотя год назад уже вышучивал и содержание, и автора? Потому, что кому-то хватило ума выдвинуть «Революцию…» на соискание Национальной литературной премии (вручение литпремии в разных номинациях состоится в Добруше через полтора месяца, во время «Дня белорусской письменности»). Значит, это книжное изделие может стать «маяком» для юных, обдумывающих житьё публицистов, и образчиком того, что приветствуется в Беларуси. Как хотите, а перед иностранцами неудобно… У Ильфа & Петрова есть адекватная фраза о тогдашнем аналоге М-ка из «совчинов»: «Объяснять начальнику [шведского] порта, что у нас наряду с достижениями имеется и Паник, было скучно и противно».

Начать с выходных данных. Материалы охватывают весь 2020-й год, а книга подписана в печать якобы 26.01.2020. Ну, пусть опечатка.

Из аннотации: «Авторский стиль непрост, отличается жесткостью, юмором и сарказмом. Любой материал при этом основывается исключительно на проверенных фактах и прямых цитатах…»

Не обнаружил я в книге юмора как отличительной черты авторского стиля; cарказм – куда ни шло, но чересчур однообразный. Оппоненты власти малюются либо дурачками, либо провокаторами, а заодно – трусами, лодырями, пьяницами… Уж такой «проверенный факт» фигурирует, к примеру, на с. 114, дальше некуда: «Х. с Ч. вообще одну печень на двоих пора лечить, а то ведь и ее не станет, а не “лучшим образом представлять народ республики”. Дирижировать они собираются, ещё круче Ельцина, что ли?» (В оригинале фамилии активистов даны полностью.) Не Джонатана Свифта уровень и не Аркадия Аверченко – скорее ворчанье одинокой бабки, собирающей сплетни у подъезда. Из той же оперы – «никто из бунтующих айти так и не смог объяснить, чего им-то не хватало» (с. 4). Интонация – туда же: «Мила-ай, может, и вправду включишь голову, а не фейсбук?» (с. 179). Утомляет сей «литературный приём», размазанный на две сотни страниц.

Ах да, порой попадаются прогнозы – пальцем в небо. Из текста на с. 69, датированного 17 июля [2020 года]:

По состоянию на июль 2022 года ни в какой Штутгарт Мария Колесникова не вернулась, а Светлана Тихановская не осталась здесь «в одиночестве». Первая попала в РБ за решётку в сентябре 2020 г. и год спустя была осуждена на 11 (!) лет колонии, вторую вытолкали за кордон почти сразу после «выборов» 09.08.2020.

Помимо прочего – пустопорожний пафос в духе «Мы – умы, а вы – увы!». Он проявляется уже в открывающем книгу тексте М-ка, датированном 31 декабря (опять-таки 2020 г.):

Пока одни в социальных сетях визжали, мол, я не вируса боюсь, а государства, наше Правительство молча, стиснув зубы от напряжения, работало. И коек у нас в итоге хватило, и больниц, и аппаратов, и врачей.

Кстати, пока пяток докторов умничали в фейсбуках, все тысячи остальных медиков ходили в красные зоны молча и ежедневно. Как в бой. И победили, это уже видно.

А вот как выглядит ситуация в тех странах, которые послушно выполнили психозный европриказ о карантине и локдауне: в Украине рост заболеваемости в 20-25 раз, в Литве — в 30-40, в Польше — в 40-50 раз. При гораздо большей, чем у нас, смертности.

Врачей в Беларуси не хватало и до весны 2020 г., а с наступлением COVID-19 «на передовую» были брошены студенты. Хватало ли снаряжения? Здесь процитирую медика с 30-летним стажем Владимира Мартова, уволенного из витебской больницы скорой помощи весной 2021 г. (с 2016 г. заведовал отделением анестезиологии и реанимации). Во время «первой волны» он рассказывал корреспондентке imenamag.by (21.04.2020):

Медработники, конечно, тоже заболели. И это — просто безобразие. Их не предупредили о рисках. Они были уверены, что принимают больных с обычной пневмонией и ОРВИ, которых в этот период много. Я сам 22 марта ездил в одну из больниц помогать коллегам — у нас не было никакой защиты… В больницах началась паника и дезертирство: кто-то увольнялся, кто-то уходил на больничный. Работать без защиты было нормой в советские времена, но для современного мира это — дикость.

Из интервью той же Ларисе Малаховой 16.03.2021:

И в первую, и во вторую волну было так: мне привозят пациента, я смотрю по сторонам и понимаю — всё, что мне нужно, я должен искать сам. В первую волну это были СИЗы, во вторую — расходники и оборудование… Больница, в которой я работаю, была главной коронавирусной больницей в Витебске во вторую волну: здесь принимали только пациентов с коронавирусом. Но в больнице никто не думал о второй волне, не готовился к ней, не проверял аппаратуру, работу служб. Мы экономили. А потом, как накрыло, как посыпалось всё. Оказалось, что оборудование изношено во всех смыслах, расходников не хватает, персонал устал.

Насчёт «победы» над коронавирусом в Беларуси к концу 2020 г. Не умаляя заслуг врачей, спасавших пациентов в труднейших условиях, очевидно, что не побеждена была эпидемия, и не могли медики-практики победить её усилиями лишь своей «корпорации» (в то время не было в Беларуси и малоэффективных вакцин). В последнюю декаду 2020 г. здешняя статистика ежедневно фиксировала по 1800-1900 случаев заражений в день, по 8-10 смертей от COVID-19. И если за апрель-декабрь 2020 г. минздрав РБ отчитался о 1432 умерших с «короной», то за следующие 9 месяцев 2021 г., по его сведениям, умерли ещё 2726 человек, т. е. почти вдвое больше. В общем, рано было 31.12.2020 трубить о победе, месяц спустя – тоже; даже теперь в минздраве опасаются новой волны коронавируса, что может захлестнуть Беларусь осенью с. г.

И – вот ещё вопрос, который задавался не раз, но пропаганда предпочитала его игнорировать… В начале 2020 г. население Синеокой составляло 9,41 млн. чел., год спустя – 9,35 млн. Т. е. «убыло» 60 тыс. человек, что необычно (в среднем население РБ снижалось в конце 2010-х на 20 тыс. в год). Как это объяснить, и так ли уж невысока у нас была в первые месяцы эпидемии смертность от ковида, по сравнению с европейскими соседями?

В начале сентября 2020 г. заслуженный деятель науки, академик Национальной академии наук Беларуси, доктор медицинских наук, профессор Александр Мрочек заметил: «Болезни системы кровообращения занимают 58% в статистике смертей в Беларуси, значительно обгоняя по этому показателю другие страны. Я предполагаю, и такие факты у меня есть, не скажу что по всем тысячам смертей, что можно ставить диагноз “ишемическая болезнь сердца”, не обращая внимания на то, что пациент умер от легочной недостаточности, связанной с ковидной инфекцией… С подачи экс-министра здравоохранения Владимира Караника появилась “белорусская модель” подсчета». Профессор Мрочек лишился должности (в его случае – директора РНПЦ «Кардиология») ещё раньше, чем заведующий Мартов, поскольку, по мнению нынешнего министра Пиневича, в сложной политической обстановке «от руководителя и коллектива требуется неукоснительное выполнение финансовой, трудовой и исполнительской дисциплины».

Муковозчик, с. 102: «У нас не было карантина, это так. Отчего и людей умерло на порядки меньше, чем по европам». О лукавости данных, по которым в РБ скончалось около 0,7% от числа зарегистрированных больных с коронавирусом, косвенно свидетельствует интервью Николая Чергинца из «Союза писателей Беларуси» («Звязда», 20.03.2022, перевод с бел.): «Выступаем перед людьми за год до 20 тысяч раз. Правда, и поплатились: более 300 наших членов переболели коронавирусом, т.к. были в гуще народа, более 50 человек умерли». Кстати, «по европам» – в ЕС – население сократилось за 2020 г. менее чем на 0,025% (на 101 тыс. человек при общей численности 447 миллионов), тогда как у нас – более чем на 0,5%. Отчего бы?

И о «прямых цитатах» в книге – мне хватило двух эпизодов… Текст от 16 окт. 2020 г. – вроде как полемика с интервью, которое кандидат исторических наук Владимир Ляховский (1964-2021) дал «Онлайнеру» в том же году.

Муковозчик, с. 20:

Из интервью Ляховского:

Очевиден манипулёж с цитатами: тезис «Бело-красно-белая символика в эмиграции оставалась главным атрибутом сторонников белорусской независимости» М-к переделал в «БЧБ-символика… оставалась главным атрибутом… в эмиграции», почувствуйте разницу. А к «фашистскому обозу» (т. е. к периоду после июня 1941 г.) было приплетен взгляд Ляховского на события до 1939 г. Члены жюри нацпремии, вы хотели бы, чтобы вас так цитировали? 🙂

Ещё квазицитата из «Ганны Северинец» (с. 136, текст М-ка от 21.09.2020): «Каждый, кто сейчас поддерживает действующего Президента, выводит себя за пределы человеческой морали».

Реальная Анна Северинец на «Радыё С.» (25.08.2020, пер. с бел.): «Каждый, кто сейчас поддерживает этот мультяшный персонаж, выводит себя за пределы человеческой морали».

Не говорю о том, права она была или нет, но – «мульцяшны пэрсанаж» переводится как «действующий Президент», неужели? 🙂 🙂

В. Ляховский, А. Северинец. Фото из открытых источников

Если я что-то понимаю в культуре, то книга Муковозчика имеет не нулевую, а отрицательную ценность. Буде победителя ведомственных конкурсов изберут «героем литературы» за прошлый год, это станет шагом назад даже по сравнению с опусом предыдущего лауреата (экс-главы администрации Александра Радькова, издавшего при помощи «Мастацкай літаратуры» мемуары под вычурным названием «Дискретный подход к наблюдению жизни»). Там хоть какие-то живинки мелькали…

Возможно, вопрос в денежной поддержке автора, недавно лежавшего в больнице (даже оттуда умудрился намекнуть, что не следовало бы «во всю мощь» лечить соседа по палате, напиравшего на роль ленд-лиза в победе над нацистской Германией). Ну, так давайте, в крайнем случае, скинемся по пять копеек на эквивалент премии для М-ка, только чтоб она ему не присуждалась. Ибо накипело «за державу обидно».

Скоро 42 года, как нет с нами Владимира Семёновича Высоцкого, благодаря которому (песня 1964 г.) появился заголовок этого материала. К слову, 25.07.2022 в минском Дворце ветеранов на ул. Я. Купалы намечается концерт памяти Высоцкого.

Аудиозапись с концерта Высоцкого в Минске (август 1979 г.)

Ещё одна новость культуры: до 31 июля с. г. принимаются книги на соискание премии им. Ежи Гедройца (иногда пишут «Гедройця»), присуждаемой с 2012 г. Радует, что свет на официозной «Национальной литературной премии» клином не сошёлся, что до сих пор есть альтернатива для белорусских авторов.

Вольф Рубинчик, г. Минск

20.07.2022

w2rubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 20.07.2022  16:38

В. Рубінчык. Выкрыццё за выкрыццём

Аніяк не адпускае 2020-ы. Данеслася рэха ажно з лета: ініцыятыва BYPOL 13.02.2021 прэзентавала публіцы відэаролік пра тое, як на рагу сталічных вуліц Веры Харужай і Крапоткіна затрымлівалі «дыджэяў перамен» Кірыла Галанава і Уладзіслава Сакалоўскага. Запіс, ажыццёўлены ўвечары 06.08.2020, – чарговы доказ таго, што хлопцы не супраціўляліся ды не перашкаджалі мінакам, а значыць, сведчанне АМАПаўца, агучанае ў судзе 7 жніўня, было хлуслівым.

Сімвалічная перамога, як і ў сітуацыі з медычнымі даведкамі пра стан жорстка збітага 11.11.2020 Рамана Бандарэнкі (у якога не знайшлі алкаголю ў крыві). Зразумела, што ў бліжэйшы час за лжэсведчанні ды вынесеныя на іх грунце судовыя рашэнні не прыцягнуць да адказнасці ні «сілавікоў», ні «суддзяў», бо рыба псуецца з галавы, а хлусня ў нашых умовах заахвочваецца зверху. У канцы вясны 2020 г. тым апанентам рэжыму, якія не паслухалі перасцярогі ад Яўгена Прэйгермана, была фактычна абвешчана вайна… праўда, не ўсе яе нават адразу заўважылі. Некаторыя дагэтуль вельмі селектыўна ўспрымаюць падзеі апошніх дзевяці месяцаў; мажліва, рэч у гібрыднасці гэтай вайны, а можа, на падсвядомасць уздзейнічае гімн краіны, дзе пяецца пра «беларусаў, мірных людзей».

У пачатку кастрычніка 2020 г. я крыху парадаваўся, дазнаўшыся, што віцебскага чыноўніка, які намаўляў падначаленых фальшаваць вынікі выбараў (гэта пацвердзіў, у прыватнасці, старшыня выбарчай камісіі – дырэктар школы), пазбавілі пасады. Рана я радаваўся… Па-першае, міліцыя «не выявіла» парушэнняў на ўчастку. Па-другое, Сярожу з Віцебска папросту перавялі ў Мінск, дзе ён не (ра)згубіўся: заняў пасаду намесніка начальніка Беларускага гідраметэацэнтра. Ну, у тым, што гэткае дабро не патоне, сумнявацца не выпадала. Вунь обер-чыноўніцу Лілю, якая ў 2000-х прагнула стаць валадаркай морскай аўтаркай кніжнай, а ў 2016 г. раздзьмувала пагрозу ад пісаніны траіх публіцыстаў-«рэгнумаўцаў» (іх надоўга закрылі), не выправілі на пенсію, а зрабілі «дэпутаткай»… Цяпер і начальніцай у «камісіі па экстрэмізму».

Як там у актуальнай казцы Яўгена Шварца трактаваў сваіх служак Дракон: «Дзіравыя душы, прадажныя душы, прапаленыя душы, мёртвыя душы». У нашым выпадку лекаванне мае зацягнуцца, бо «пан народ», вядома, паціху дае адпор, але канкрэтнага Ланцэлота на даляглядзе не відаць. Не лічыць жа супергероем Пал-Палыча… (пра яго крыху ніжэй).

Тут мушу перапрасіць за тое, што два месяцы таму мог увесці ў зман асобных чытачоў. Пісаў 10.12.2020: «Дабралася да мяне інфа і пра даведнік Уладзімір Караткевіч, які выйшаў да 90-гадовага юбілею пісьменніка ў дзяржаўным жа выдавецтве Беларуская энцыклапедыя»… Cпасылка вядзе да матэрыялу з sb.by ад 28.11.2020 («Энциклопедический справочник «Уладзімір Караткевіч» вышел к юбилею писателя») аўтарства нейкай Ірыны Васільевай. Я падумаў, што, раз кніга ёсць на фота, яна рэальна выйшла…

Але ж недаацаніў каварства тутэйшых «баявых лісткоў» – яны почасту маняць нават у «маргінальных» для іх пытаннях (успомніў, што падобнае здаралася ў снежні 2016 г., калі філія «СБ», газета «Голас Радзімы», пісала пра канферэнцыю, прысвечаную Максіму Багдановічу). Не выйшаў даведнік «Уладзімір Караткевіч» станам на 28 лістапада, а на фота ў той дзень паказалі макет або муляж. Тыдзень таму пагартаў даведнік у Нацыянальнай бібліятэцы – кніга, выдадзеная на замову міністэрства інфармацыі РБ, была падпісана да друку на месяц пазней, 28.12.2020…

Тут у выходных звестках няма апіскі: напрыклад, у энцыклапедыі паспелі пазначыць год смерці акцёра Барыса Плотнікава, якога не стала 02.12.2020.

У снежні зрабіў агаворку: «Хваліць гэтыя кнігі, не чытаўшы, не бяруся, але сам па сабе факт [іх выхаду] уцешны». Цяпер, у лютым, я ўжо не настолькі гатовы бараніць думку, што лепей такая кніга пра Караткевіча, чым ніякай. Шэраг недахопаў адзначыў на тутбаі 28.01.2021 кандыдат гістарычных навук Дзяніс Марціновіч, але… Як член Саюза пісьменнікаў Беларусі (СПБ), ён, пэўна, пасаромеўся крытыкаваць артыкул пра суполку, да якой належыць. Між тым названы артыкул – бадай, самы абуральны ў даведніку.

За такое варта натаўчы ў каршэнь – паясню, чаму. Пераемнікам Саюза пісьменнікаў БССР, куды Уладзімір Караткевіч быў прыняты ў 1957 г., з’яўляецца Саюз беларускіх пісьменнікаў (СБП), які не знікаў і не мяняў назву. У лістападзе 2005 г. невялікая група літаратараў на чале з Міколам Чаргінцом пакінула СБП і пры падтрымцы адміністрацыі прэзідэнта заснавала сваю, афіцыёзную суполку. Найбольш вядомыя пісьменнікі, у тым ліку таварышы Уладзіміра Караткевіча Рыгор Барадулін, Янка Брыль, Адам Мальдзіс, Сяргей Панізнік, Вячаслаў Рагойша, Васіль Сёмуха, засталіся ў Саюзе беларускіх пісьменнікаў, які, згодна з рыторыкай «чаргінцоўцаў», ішоў шляхам палітызацыі і барацьбы з уладай.

Няма ні маральных, ні юрыдычных падстаў лічыць новаўтвораны «Саюз пісьменнікаў Беларусі» пераемнікам таго, у які ўваходзіў Караткевіч. Піярыць СПБ з яго сервільным кіраўніцтвам («У Доме літаратара прайшоў збор подпісаў у падтрымку дзеючага Прэзідэнта Беларусі, вылучанага на наступны тэрмін у якасці кандыдата. На карысць пераабрання Аляксандра Рыгоравіча Лукашэнкі сведчыць многае…», 16.06.2020) пры дапамозе пісьменніка-вальналюба, памерлага ў 1984 г., – сапраўдныя «скокі на костках». Калі б «чаргінцоўцы» гэта рабілі на ўласным сайце – такой бяды, але энцыклапедыя, па ідэі, мусіла б кіравацца такімі прынцыпамі, як узважанасць, грунтоўнасць… Узважаны падыход характэрны для шэрагу іншых артыкулаў, аднак «лыжка дзёгцю» псуе ўвесь «мёд».

Да напісанага Дз. Марціновічам дадаў бы, што мне не хапае артыкулаў «Шахматы» (граюць найважнейшую ролю ў «Ладдзі Роспачы») і «Яўрэі» (пры тым, што «Цыганы» ў энцыклапедыю заслужана трапілі). Тое, што для Уладзіміра Караткевіча яўрэі былі не проста адной з «нацыянальнасцей CCCР», па-мойму, хутчэй аксіёма, чым тэарэма. Але дзеля-мадзеля: ён разумеў ідыш і ў Оршы хадзіў з сястрой на гастрольныя пастаноўкі яўрэйскага тэатра, цікавіўся іўрытам, меў багата сяброў-яўрэяў. Некаторыя з іх згаданы ў энцыклапедыі: Л. Крыгман, Д. Сімановіч…

Паводле Барыса Казанава, Караткевіч казаў яму ў сярэдзіне 1960-х гадоў, што «задумаў раман з яўрэямі, што гэта раманная тэма». Не зусім ясна, што мелася на ўвазе, але персанажы-яўрэі насамрэч фігуруюць ледзь не ў кожным буйным творы пісьменніка, а адзін з вершаў Караткевіча завецца «Яўрэйцы» (1957 г.). І назоў, і акрэсленая сімпатыя да яўрэйскага народу былі рэдкай з’явай у пасляваеннай савецкай літаратуры.

Выдавецтва «Беларуская энцыклапедыя», улічыце пры перавыданні.

Цяпер – чым «не дагадзіў» П. П. Латушка… Ну, тое, што ў жніўні 2020 г. і пазней ён выказваўся супраць гвалту ў краіне, можна толькі вітаць (лепей позна, чым ніколі), але насцярожвае, што ладная частка яго кар’еры прайшла ў парадыгме «падзяляй і пануй». У сярэдзіне 2000-х малады пасол РБ у Польшчы спрычыніўся да расколу Саюза палякаў у Беларусі, у канцы 2000-х, калі П. Латушка стаў міністрам культуры, узнялася новая хваля «наездаў» на Саюз беларускіх пісьменнікаў («звышмэтай» было яго поўнае падпарадкаванне вышэйзгаданаму СПБ). Членам СБП, якія працавалі ў дзяржустановах, ставілі ўльтыматумы; так зволілі з бальніцы хірурга, паэта Фелікса Баторына (Хаймовіча), пра што ў сакавіку 2010 г. распавядаў мне сам Фелікс Барысавіч.

Існавалі ў пачатку 2010-х і «чорныя спісы» для артыстаў, недастаткова лаяльных з пункту гледжання ўраду. У кастрычніцкім інтэрв’ю з Сяргеем Будкіным Латушка прызнаў іх існаванне, але перакінуў адказнасць на Ірыну Дрыгу, якая ў той час курыравала культуру ў адміністрацыі прэзідэнта, і на аднаго з тагачасных бонзаў адміністрацыі Аляксандра Радзькова. Аналагічна, віну за цкаванне «нелаяльных» пісьменнікаў ён мог бы перакінуць на Чаргінца… але ў такім разе Пал-Палыча давялося б уважаць за чалавека, які на пасадзе міністра выявіўся «пустым месцам». Куды яму ў прэзідэнты, як жадае праект NEXTA (відаць, не без маўклівай згоды самога кіраўніка «Народнага антыкрызіснага ўпраўлення»)?

Недзе – хіба ў кнізе савецкага дысідэнта Якава Сусленскага – бачыў радкі, якія даю ў перакладзе з рускай: «Гэта што – стаяць за праўду, / Ты за праўду пасядзі». Калі зараз і варажыць, хто будзе наступным кіраўніком Беларусі (па-мойму, не час), то выбіраць трэба з тых, каторыя сядзелі або дагэтуль сядзяць за кратамі. Няма чаго ўвішным уцекачам перацягваць медыйна-рэсурсную «коўдру» на сябе!

Збольшага спадабалася, прынамсі кранула спроба дэпутаткі Мінгарсавета 1995 г. нар. «расплюшчыць вочы» удзельнікам «Усебеларускага народнага сходу» 11-12 лютага. Паведамляе «Еўрарадыё» (12.02.2021):

Выступіць у Вольгі Цесаковай так і не атрымалася. Дэлегатка разлічвала падняць тры пытанні. Першае — чаму няма падрабязнай справаздачы Мінэканомікі аб тым, па якіх прычынах не выкананая праграма сацыяльна-эканамічнага развіцця на мінулую пяцігодку.

— Другое пытанне — па змяненні ў Канстытуцыю. Калі ўсё так добра, калі людзі, якія сядзяць там [ва ўладзе. — Еўрарадыё], уяўляюць сабой сілу, за імі праўда, то чаго ім баяцца? Я хацела прапанаваць правесці новыя выбары сумленна і адкрыта з дзеючай Канстытуцыяй.

Трэці не агучаны тэзіс тычыцца вызвалення палітвязняў. Акрамя таго, па некаторых пытаннях Вольга Цесакова галасавала супраць, але аказалася, што рашэнні па іх на УНС прынятыя аднагалосна.

В. Цесакова

Карацей, улады «паблыталі берагі»: нахабна ўтылізуюць што мёртвых (змагары з нацызмам, якія нібыта падтрымалі б Лукашэнку; Уладзімір Караткевіч…), што жывых (Уладзіслаў Каташук, Вольга Цесакова…) І па-ранейшаму баяцца творчых людзей: увечары 13.02.2021 сарвалі канцэрт на турбазе пад Смалявічамі. Цяпер у палоне, сярод іншых, выдатныя рабяты з гурта «Разбітае сэрца пацана», якія ў кастрычніку 2020 г. зайгралі з Бенькай у «Шахматным дворыку» для жыхароў нашага квартала.

Павел Гарадніцкі і Дзяніс Тарасенка

Адносна добрая навіна – змена шыльды на будынку гімназіі, побач з «караткевіцкім» домам.

Было ў траўні 2020 г. і стала ў лютым 2021 г.

Не выключаю, што мясцовым уладам захацелася штось зрабіць «у гонар Караткевіча» – хаця б перакласці шыльду з адрасам на беларускую мову, калі ўжо не знайшлі сродкаў на муралы і пад. Ну, рэжым з белмовай пераносіцца неяк лепей, чым рэжым без яе, аняж лепей бы рэжым сышоў, мова засталася. Мяркую, гэтак скора і будзе: усюдыісная хлусня дадзявае прыблізна ўсім «пластам насельніцтва».

Вольф Рубінчык, г. Мінск

14.02.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 14.02.2021  19:01