Tag Archives: Александр Подрабинек

«У ботах гумовых ідзе сакавік…»

Ізноў палітбложак – ні галавы, ні ножак. А хто абяцаў, што я буду маўчаць? 🙂

Здзейснілася! Філосафка Таццяна Шчытцова распрацавала курс «Беларуская рэвалюцыя. Пачатак». Прапануе задумацца над пытаннем: «Якія структурныя перадумовы вызначаюць ключавыя рысы і ўнікальнасць Беларускай рэвалюцыі?» У сямі тэмах – многа мудрых слоў, напрыклад: «Структурныя фактары грамадзянскай консалідацыі: кантынгенцыя, гегемонія, антаганізм». Што, на жаль, не адмяняе відавочнай з’явы: спярша заяўляецца, што пачалася «рэвалюцыя» («падзеі ў Беларусі пасля абвяшчэння вынікаў выбараў набылі рэвалюцыйны размах»), потым пад гэтую спрэчную тэзу падганяюцца факты…

Т. Шчытцова

У снежні 2020 г. тлумачыў, чаму падзеі апошніх месяцаў – НЕ рэвалюцыя (магчыма, найбольш адэкватны тэрмін – «хваляванні»). У студзені падкінуў яшчэ парачку аргументаў – усё як гарохам аб сцяну. ОК, палітык, якому 2 сакавіка споўнілася 90, у 1987-м таксама верыў сам і іншых пераконваў, што «рэвалюцыя працягваецца». Напэўна, большасці з нас некалі хацелася апынуцца ў 1917-м і паказаць продкам, «як трэба» – адсюль цяга да гучных слоў у сумным 2021-м, годзе, што кідаецца на плечы, бы той ваўкадаў мандэльштамаўскі.

Многае робіцца ясней, калі даведацца, што д-р Шчытцова ўваходзіць у «Каардынацыйную раду» пры Святлане Ціханоўскай (пашыраны склад). З месяц таму была прынята заява «з нагоды Усебеларускага народнага сходу», у тым ліку і ад імя шаноўнай лектаркі: «Мы, 56 прадстаўнікоў асноўнага складу і 5534 удзельнікаў і ўдзельніц пашыранага складу КР, супраць маналога і прадстаўлення сходу лаяльных уладам дэлегатаў як народнага». Я таксама зусім не фанат УНС, але ці была сярод пяці з паловай тысяч удзельнікаў КР згода з тым, што праўладную імпрэзу трэба раздраконьваць ажно ў цэлай заяве – сумняюся. Дый што прапаноўвалася як альтэрнатыва? «Заміж удзелу ў фіктыўным працэсе рэгіструйцеся на платформе народных прадстаўнікоў “СХОД” і абмяркоўвайце лёс Беларусі з абранымі большасцю беларусаў дэлегатамі».

Віртуальны «Сход» я згадваў на пачатку лютага. У прынцыпе, дадатковая платформа, дзе выказваюцца актывісты, не шкодзіць, але выдаваць яе за нешта супер-пупер легітымнае?.. Планавалася, што «народныя прадстаўнікі» будуць вылучацца ад 328 участкаў па ўсёй краіне; вылучыліся толькі ад 151. Агулам за іх прагаласавала 89335 чалавек – калі гэта «большасць беларусаў», то я султан Брунэя.

Між іншага, рэкламуючы (піярачы?) «Сход», КР секанула па суку, на якім сядзела. На галоўнай старонцы ейнага сайта сказана: «Каардынацыйная Рада з’яўляецца адзіным прадстаўнічым органам беларускага грамадства». Як з адзінкавасцю не выйшла і спатрэбілася «памнажэнне сутнасцей», то прасцей, пэўна, было самараспусціцца…

Яшчэ заява з разраду «калі рэчаіснасць не падпарадкоўваецца нашым схемам, тым горай для рэчаіснасці». Святлана Алексіевіч павіншавала Міхаіла Гарбачова з днём народзінаў (няма пярэчанняў) і дадала: «колькі б новых пакаленняў ні прыйшло і з чым бы яны ні прыйшлі, Вы для ўсіх будзеце галоўным чалавекам ХХ стагоддзя» (тут ужо намячаецца лёгкая нязгода). Мо-такі не варта прамаўляць за ўсе пакаленні? У гэтым стагоддзі я згадваў Міхаіла Сяргеевіча разоў 10 – нават не кожны год. Маладзейшым увогуле трэба доўга тлумачыць, у чым заслугі генеральнага сакратара ЦК КПСС 1985-1991 гг.

Стаўлюся да Гарбачова неадназначна. У час «перабудовы» мне было 8-14 гадоў, што, натуральна, пазбаўляла многіх клопатаў. Але цяпер, праз 30 год, не магу не разумець, што былы палітвязень Аляксандр Падрабінек шмат у чым меў рацыю, выкрываючы міф пра Гарбачова як «рэфарматара, міратворца і аўтара дэмакратычных пераўтварэнняў». Напэўна, «Горбі» сапраўды найчасцей кіраваўся добрымі намерамі, аднак ляпіў памылку за памылкай, і некаторыя з іх каштавалі жыццяў.

Васіль Стус (1938–1985) і Анатоль Марчанка (1938–1986), якія памерлі ў зняволенні ўжо «за гарбачоўскім часам»

Змітру Дзядзенку ў жніўні 1991 г. было 19, ён належаў да руху БНФ – і разам з настаўніцай Галінай Сініцынай выступіў супраць ГКЧП на пікеце ў Оршы. «За Гарбачова?» – спытаўся я. Зміцер удакладніў:

Ні тады, ні пазней я ні за якога канкрэтнага палітыка не ўпісваўся і не ўпісваюся. Прынцыпы дэмакратыі, свабоды слова, свабоды думкі — важнейшыя за канкрэтную асобу. Гарбачоў узору 1991-га — гэта асоба, якая страціла аўтарытэт як у вачах партакратаў, так і дэмакратаў (Тбілісі, Баку, Вільня, Рыга — гэта тое, што на той час было свежым). Да таго ж, Гарбачоў тады праштурхоўваў «Нова-Агарова», якое было відазмененым Савецкім Саюзам… Але без яго (як ні круці!) камуністы маглі яшчэ дастаткова доўга пратрымацца. Відавочна, што дэмантаж «сацлагера» ён не планаваў, але запусціў працэсы, якія далей ужо дзейнічалі без яго і насуперак ягоным жаданням.

Заўважу – Гарбачоў, атрымаўшы Нобелеўскую прэмію міру 1990 г., заклаў непамысную традыцыю… Пасля яго «героямі» у вачах сусветнага бамонду ўсё часцей лічыліся кіраўнікі, якія зрабілі крок-два ў бок «мірнага суіснавання» (як быццам рабіць такія крокі не ўваходзіць у абавязкі прэзідэнтаў і прэм’ер-міністраў). У выніку прэмія фатальна абясцэнілася – пазней яе сталі прысуджаць нават «авансам», як тое здарылася з Баракам Абамай у 2009 г.

Не ведаю, ці сэнсоўна вылучаць «галоўнага чалавека» ХХ стагоддзя, але калі яго вылучаць, то, вядома, Андрэй Сахараў (1921–1989; лаўрэат Нобелеўскай прэміі міру за 1975 г.) на дзесяць галоў вышэйшы за Міхала Сяргеіча… Былі памылкі і ў Сахарава, ды ён адказваў за сябе сам, не прыкрываўся ЦК, Палітбюро, «прэзідэнцкім» і «дзяржаўным» саветам. І быў гатовы сядзець за праўду, а не толькі стаяць.

Баюся, «галоўны чалавек стагоддзя» Гарбачоў – з той жа оперы, што і галоўны апякун дзяцей-беспрытульнікаў Фелікс Дзяржынскі. Зрэшты, ад нашай лаўрэаткі можна было чакаць нечага падобнага: яна і Аляксандра Лукашэнку год таму трактавала як «моцнага лідара», адзінага з палітыкаў, хто ў Беларусі здольны супраціўляцца «Маскве». Дальбог, мудрыя людзі падказалі ў жніўні 2020 г. уключыць яе ў прэзідыум «Каардынацыйнай рады» – іх мудрасць з кішэняў вывальваецца…

Абгаварылі мы з панам Дзядзенкам і навіну пра адлучэнне колькіх прыватных часопісаў ад урадавай сістэмы распаўсюду (часопісы – частка «холдынгу» «Наша Ніва»). Успомнілася гісторыя, як у канцы 2006 г. кіраўніцтва «НН» выціснула з офісу на Залатой Горцы распаўсюдніка беларускай літаратуры Алеся Яўдаху, а потым падначаленых, якія пратэставалі супраць гэткага рашэння… Акурат Зміцер пра тыя эпізоды ў 2006 г. і пісаў – на мой одум, праўдзіва. «Праца над памылкамі праведзеная не была, бо самі памылкі за памылкі не прызнаныя», – канстатаваў аўтар у 2021 г.

Выснова: некаторыя бумерангі лётаюць 14 год, а ўрэшце вяртаюцца. Ніяк не радуюць паводзіны міністэрства інфармацыі ды яго ўстаноў, якія перашкаджаюць чытаць на паперы «Камсамолку», «Свободные новости плюс», «Народную волю», «Новы час»… Разам з тым з 2007 г. я фільтрую заклікі да салідарнасці, што перыядычна чуюцца з боку «прафесійных беларусаў» (да «прафесійных яўрэяў» астыў раней), і іншым раю.

Тое, што крамы пад цэтлікам symbal.by «канчаткова спынілі працу на нявызначаны тэрмін», таксама навявае сум. Але Паўлу Белавусу (гаспадару прадпрыемства) будзе ўрок: у 2018 г. ён быў адным з тых, каторыя саступілі «грамадскай думцы» і прадстаўнікам улады, згадзіўшыся на канцэрт да 100-годдзя БНР замест шэсця. Тры гады таму большасць суполак у аргкамітэце пастанавіла, што варта праводзіць перадусім шэсце, але хтось палічыў, што можна мяняць правілы ў працэсе гульні, і пайшоў на сепаратныя перамовы з Мінгарвыканкамам… А чыноўнікі – яны такія: даеш палец, прагнуць руку адкусіць. Ну во, у 2020–2021 гг. «пакусалі» мяккіх беларусізатараў, для якіх бізнэс быў важнейшы за прынцыпы… і нават за разлік на пару гадоў хадоў уперад.

Чым думалі ў амерыканскім Дзярждэпартаменце, калі прысуджалі «Міжнародную жаночую прэмію за адвагу» Марыі Калеснікавай (даме, якую паўгода таму тутэйшыя ўлады кінулі за краты), цяжка сказаць. У турэмным ларку Марыя прэмію ўсё адно не атаварыць, а сувязь з дзярждэпам, няхай гіпатэтычная, можа пашкодзіць абвінавачанай па справе аб «захопе ўлады». Чаму было не пачакаць, пакуль Марыя вызваліцца, і тады ўжо ўзнагароджваць?

Скажаце, прэмія – нагода, каб пашырыць веды пра палітвязня ў свеце… Але ж пра нашых смелых жанчын летась і так даведаліся, хто мог і жадаў. Я хацеў бы верыць, што, напрыклад, прэмія імя Сахарава (яе лаўрэаткай у канцы 2020 г., сярод іншых, стала Калеснікава) наблізіла вызваленне палітвязняў, ды на сёння гэта невідавочна. Алесь Бяляцкі, шэф праваабарончага цэнтра «Вясна», у канцы 2020 г. таксама дастаў «кавалак» той прэміі Еўрапарламента, што не зашкодзіла адміністрацыі РБ завесці супраць «вясноўцаў» шэраг крымінальных спраў (апошняя – колькі дзён таму). У кітайскіх таварышаў, чый досвед пераймаюць тутэйшыя, Лю Сяабо, лаўрэат Нобелеўскай 2010 г., так і не ўбачыў заслужанай прэміі – застаўся ў турме і памёр у 2017 г. Быў яму 61 год.

Рэзюмэ? Яго не будзе. Хіба ўстаўлю свае пару капеек наконт «дня народнага адзінства», які можа быць усталяваны ў Сінявокай. Ідэолагі прапануюць выбіраць паміж 17 верасня і 14 лістапада – абедзве даты адсылаюць да ўз’яднання Беларусі ў 1939 годзе. Першую дату помняць больш, яна зафіксаваная і ў назовах вуліц (Шчучын…). Але падзеі той даўняй восені не прывялі да народнай еднасці… І цяпер «вызваленчы паход» 1939 г. Чырвонай Арміі людзі трактуюць па-рознаму, пагатоў жывых сведкаў ужо амаль не засталося.

І 25 сакавіка, і 1 студзеня (як дзень абвяшчэння беларускай савецкай рэспублікі ў 1919 г.) выклікаюць замнога дыскусій. Калі «дзень адзінства» і патрэбны, то лепей бы з’яднаць яго з Днём Канстытуцыі (15 сакавіка). Лукашысты і антылукашысты згадзіліся б з тым, што прыняцце Канстытуцыі 1994 г. было паваротным актам у сучаснай гісторыі краіны. Другім паводле «вагі» днём з’яўляецца 25 жніўня 1991 г., калі Вярхоўны Савет БССР у час надзвычайнай сесіі, скліканай не без удзелу дэпутата Лукашэнкі, надаў Дэкларацыі аб дзяржаўным суверэнітэце БССР ад 27.07.1990 статус канстытуцыйнага закона. Гэта адкрыла шлях да незалежнасці Беларусі, а ён пэўны час задавальняў і камуністаў (тагачасную парламенцкую большасць), і антыкамуністаў.

Выйшла кніга мінскага гісторыка Аляксея Шалахоўскага – зборнік яго газетных публікацый за 2005-2020 гг., у т. л., напрыклад, пра прэзентацыю «габрэйскага нумару» часопіса «ПрайдзіСвет» у 2018 г. Асобныя нататкі з рэфрэнам «Было вельмі цікава» могуць выглядаць састарэлымі, але, узятыя разам, яны ствараюць сваеасаблівы летапіс культурнага жыцця… Зборнік «Сцежкамі гісторыка» (Мінск: «Ковчег», 2021; 215 с., 99 экз.) мае быць прэзентаваны 10.03.2021 у галоўнай сядзібе Таварыства беларускай мовы, з 18.00. Уваход вольны – то ўваходзьце.

PSЗагаловак – словы з песні Сяргея Верамейчыка, aka W. RamejkaZaleski. «Усіх у Залессі віншуе яна, ўсімі жаданая пані-вясна»

Вольф Рубінчык, г. Мінск

08.03.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 08.03.2021  13:13

З водгукаў

Выдаваць «Сход» за нешта «супер-пупер легітымнае» (ужо) няма сэнсу (сам яго ў свой час назваў «дзіўнай ініцыятывай»). Быў бы ён масавым — стаў бы легітымным. Але, вядома, яшчэ адзін калі і не правал, то ня-поспех…

На момант стварэння КР яна была «адзіным прадстаўнічым органам беларускага грамадства»; калі б «Сход» атрымаўся, — быў бы яшчэ адзін (абодва, праўда, неканстытуцыйныя). Але пры чым тут «памнажэнне сутнасцей»: хто сказаў, што «прадстаўнічы орган» мусіць быць адзін?..

Наконт адносін да Гарбачова… Сказанае Аляксандрам Падрабінекам нагадвае сказанае раней Уладзімірам Букоўскім («Маскоўскі працэс»), Навадворскай (шмат дзе), Зямцовым (у кнігах пра перабудову і Гарбачова) і г. д. У іх – прынцыповае адрозненне ад «шасцідзясятнікаў», вяршыняй ідэалу якіх быў «сацыялізм з чалавечым тварам» (магчымы і іншыя прычыны для «цёплага» стаўлення да Гарбачова).

А пра Дзяржынскага, напрыклад, добра адзываўся Н. Валянцінаў: шматгранным чалавекам быў Фелікс Эдмундавіч!..

Пётр Рэзванаў, г. Мінск (08.03.2021)

* * *

Чытала спачатку ўважліва, а потым пайшла па дыяганалі. Аўтару вельмі хочацца пра ўсё паспрачацца: столькі тэмак накідаў )))

Як тэкст так сабе, але з гэтага атрымалася б пара-тройка працяглых і вельмі цікавых жывых гутарак – вось іх бы паглядзела-паслухала.

Кацярына Барысенка (fb, 08.03.2021)

А. Подрабинек vs. М. Горбачёв

Моя лента в Фейсбуке полна слащавых и приторно-восторженных поздравлений Михаилу Горбачеву с его 90-летием. Читать это тошно и грустно, потому что становится понятно, какой выбор сделают даже, казалось бы, трезвомыслящие люди, доведись им снова оказаться перед таким же выбором, как в перестройку. Один либеральный публицист в качестве поздравления даже разместил на один день кроваво-красный советский флаг на обложке своей страницы в Фейсбуке. Добровольно, заметьте, разместил, по зову сердца.

А. Подрабинек

Вот что я думаю о Горбачеве. Это глава из неопубликованной пока моей книги «Третья жизнь» ‒ воспоминаниях о днях грандиозных перемен и неиспользованных возможностей.

Михаил Горбачев

В нашей истории властвуют мифы. Мы живем ими, наслаждаемся ими и не слишком хотим знать правду. Один из таких мифов – о Горбачеве, как реформаторе, миротворце и авторе демократических преобразований. А он просто едва поспевал за событиями. Уже трещала по швам советская экономика, а он всё еще говорил о преимуществах социализма и прочил стране ускорение реформ. Уже открыто распространялся самиздат, а он бубнил о гласности, как новой примете социалистического общежития. Уже разваливался под напором национально-освободительных движений Советский Союз, а он всё мечтал о сохранении империи и посылал танки на усмирение гражданских протестов в союзных республиках. Он затыкал Сахарову рот на Съезде народных депутатов и, струсив избираться всенародным голосованием, стал президентом СССР, избранным на Съезде Советов. Он упирался как только мог любым подвижкам в сторону демократии, но, будучи опытным аппаратчиком, никогда не шел до конца, чтобы не потерять власть. Он вовремя отступал и принимал изменения, как данность.

Без сомнения, у него был первоклассный аппаратный нюх и чудная интуиция. Он благополучно пересидел в Форосе ГКЧП, чтобы потом прийти на победу – неважно чью. Он бы и дальше мог оставаться на коне, если бы широту маневра не сковывало партийное сознание. Коммунистическая биография не позволила ему ни порвать с КПСС, ни содействовать распаду советской империи. Он до последнего спасал советскую власть, но когда понял, что спасти ее уже невозможно, успешно спас свою собственную репутацию.

Оказалось, что идти в фарватере политических событий в личном плане очень выгодно. Ни жертв, ни риска и легко выбирать правильное направление. Он увидел, к чему клонится дело, и разумно не стал препятствовать неизбежному, как безумный Чаушеску или недальновидный Милошевич. За это ему многие сейчас и благодарны: от лакейского «он дал нам свободу» до признательного «он не дал случиться гражданской войне». Стоит ли быть благодарным тирану за то, что он не растерзал всех подданных? Это дело личное. У нас принято кланяться в пояс. По этому поводу есть замечательная советская притча про человека на Красной площади, увидевшего, как Сталин во время демонстрации берет на руки девочку и целует ее. Восторженно глядя на вождя, демонстрант молитвенно шепчет: «А ведь мог бы и бритвой по глазам!»

Похожим образом вел себя и Запад. Европа благодарит его за разрушение Берлинской стены. Я смотрел эти замечательные кадры. Горбачева там не было. Стену разрушала берлинская молодежь. Горбачев принял это как данность и не стал посылать танки. И, без сомнения, он поступил правильно, как и должен был поступить на его месте любой здравомыслящий политик. Так это и есть тот героизм, за который его любит Запад? «Стокгольмский синдром» западной цивилизации!

Коммунизм рухнул не благодаря Горбачеву и даже не вопреки ему – он был слишком незначительной фигурой, несмотря на свои, казалось бы, большие возможности. Тирания дряхлела, разваливалась и была обречена. Горбачев ничего не мог с этим сделать. Он всеми силами пытался спасти социализм – безрезультатно. Он пробовал склеить осколки расползающейся империи – у него не получилось. Он посылал танки в непокорные города, но потерпел фиаско. Оно обошлось в сотни человеческих жизней. После этого он стал корчить из себя оскорбленную невинность, а холопская российская интеллигенция начала славословить ему, не имея ни сил, ни желания отказаться от многовековой лакейской привычки целовать барину ручку. Та самая советская образованщина, которая и хотела бы свободы, да боялась к ней прикоснуться; которой мечталось говорить во весь голос, но страх позволял им лишь шептаться на кухнях; которая грезила о честности и достоинстве, но не хотела ради этого пожертвовать даже толикой благополучия – эта трусливая советская поросль 60-х так прониклась к Горбачеву благодарностью за то, что он позволил им ничем не рисковать, что они до сих пор поют ему дифирамбы и превозносят его как своего кумира.

Большинство у нас в стране и на Западе испытывают к Михаилу Горбачеву чувство великой благодарности за то, что он не залил страну кровью. Популярен тезис о том, что на совести каждого руководителя страны есть подобные грехи, это как бы общая беда. Да разве? На нашем европейском континенте правительства каких стран, кроме социалистических и фашистских, подавляли гражданские протесты танками? Нет, это не общечеловеческая беда, это характерный признак тоталитарных режимов.

Напомню для тех, кто не знает или не помнит. Речь идет о трагических эпизодах последних лет СССР, когда против мирного населения использовалась армия. О подавлении народных протестов в апреле 1989 года в Тбилиси и штурме Баку советскими войсками в январе 1990 года. Об использовании армии против гражданского населения в 1990 году в Душанбе и в 1991 году в Вильнюсе и Риге. Жертвами армейского и милицейского насилия стали тогда гражданские лица. В Тбилиси погибло 19 человек и 250 было ранено; в Баку – около ста погибших и более тысячи раненых; в Душанбе – 25 убитых и 565 раненых, в Вильнюсе – 15 убитых и 600 раненых, в Риге – пятеро погибших. За всеми этими операциями Советской армии, МВД и КГБ СССР стоял генеральный секретарь ЦК КПСС и президент СССР Михаил Горбачев. Он был Верховным главнокомандующим и первым лицом уже дышащего на ладан, но всё еще опасного тоталитарного государства. Кто, как не он, должен был бы в первую очередь ответить за эти преступления советского режима?

Напомню и о тех политзаключенных, которые погибли во времена правления Горбачева. Украинскому поэту и политзэку Василю Стусу было 47 лет, когда в сентябре 1985 года он погиб в карцере 36-й пермской политзоны. Российскому писателю и диссиденту Анатолию Марченко было 48 лет. Он умер в декабре 1986 года после многомесячной голодовки в Чистопольской политической тюрьме. Кровь этих людей на руках Горбачева. У него было сто возможностей освободить их, и они остались бы живы; он не воспользовался ни одной из них. О тех, кто безвинно погиб в лагерях, когда Горбачев карабкался вверх по партийной лестнице и был членом ЦК и Политбюро (тоже, кстати, не последние должности в государстве) я уж напоминать не буду.

Без сомнения, Горбачева следовало бы судить. На суде ему, может быть, зачлись бы его заслуги – мог перестрелять всех, а перестрелял только некоторых. Зачлись бы награды – Нобелевская премия мира и многочисленные ордена и звания. Хорошие адвокаты нашли бы смягчающие обстоятельства. Возможно, суд даже оправдал бы его, решив, что это действительно «тот парень, который не стрелял». Но это вряд ли – слишком много доказательств вины. А возможно, гуманный суд ограничился бы наказанием, не связанным с лишением свободы. Неважно. Важно, чтобы человек, управлявший в свое время страной, ответил за массовые убийства своих сограждан. Какие бы заслуги, реальные или мнимые, у него ни имелись. Но мы живем в странном мире, где мифы важнее правды, а преступники, при всей очевидности совершенного, получают общественное признание и холопскую любовь государственных подданных.

Александр Подрабинек

Источник (04.03.2021)

Иные мнения о М. С. Горбачёве

Исполнилось 90 лет со дня рождения первого и последнего президента СССР Михаила Горбачева. Его личность и деятельность вызывают споры, иногда — весьма ожесточенные. Далеко не все согласны с тезисом «он дал людям свободу». Тем не менее, даже самые резкие критики Михаила Сергеевича Горбачева признают: в отличие от нынешней генерации авторитарных правителей он не держался за власть.

Кирилл Лятс:

«Сегодня день рождения у одного из величайших людей нашей страны, да и всего мира — 90 лет Михаилу Горбачеву. Каждый год в этот день я снова и снова повторяю слова благодарности за то, что сделал этот человек. Я был счастлив в эпоху Перестройки, Гласности и Ускорения. Еще в 10-м классе я уже мечтал создать кооператив (создал на втором курсе)…»

Егор Седов:

«Основное качество вчерашнего юбиляра — его “черно-белость”, любимо-ненавистность.

Причем разговор о Горбачеве характеризует не столько самого Горби, сколько говорящего: за что он его любит? За что ненавидит? И всё сразу становится ясным. Лакмус такой.

Ненавистность: Вильнюс, саперные лопатки в Тбилиси, слишком медленный вывод войск из Афгана, разгоны митингов, антиалкогольная кампания (печально, что эта история вообще никого ничему не научила…). Было такое? Да.

И это — одна позиция.

И вторая: этот предатель (ставленник мировой закулисы) развалил СССР. (Что, кстати, совершеннейшая неправда: развалили СССР обстоятельства.)

И это — вторая позиция. И в одном, и во втором случае всё понятно. С говорящими — не с эпохой и не с самим Горбачевым.

Однако и восторженные посты многих блогеров меня радуют. Понятна их основная причина: они были юны тогда, а тут еще такая движуха началась! А это значит, что общественное отношение к 90-м очень-очень скоро резко поменяется — с “лихих” на примерно “благословенные”.

А Михаилу Сергеевичу желаю жить да здравствовать».

Он же:

«Ненавистники Горбачева иногда потрясают.

Вот один охранительский ТГ-канал:

“Мы обязаны официально чествовать юбиляра, пока он жив, и мемориально отметить после кончины.

Потому что он — законный глава Российского государства, один из равных в тысячелетней череде эпох и правителей. Никто не вправе изъять его из пантеона, где есть Иван Великий и Николай II, Сталин и Керенский, Путин и Хрущёв. По должности, без всяких фанаберий.

Он и так страшно наказан…”

Ну, и понятно, что они дальше погнали. Но каковы! Должность — это всё! Преклоните колени перед Ее Величеством Должностью, перед верхушкой имперского айсберга, даже если вам люто ненавистен носитель должности!

Вот эти лоялистские роботы нам противостоят. Но такой лоялизм заканчивается коррозией и полной непригодностью, так что шансы у нас очень неплохие.

Вот они и подтвердили: кто говорит про Горби, говорит не о нем, а о себе.

Да, кстати, никаким “главой Российского государства” Горбачев, разумеется, не был. По причине несуществования до 1991 года независимого российского государства».

Александр Скобов:

«Михаил Сергеевич Горбачев для меня — это человек, который сначала лично распорядился прекратить возбуждение новых уголовных дел по политическим статьям, а затем пробил через Политбюро решение об освобождении политзаключенных. И мне плевать, чем он это мотивировал и в каких формулировках. Блаженны освободившие узников.

Я не думаю, что у него был какой-то план. Я не думаю, что он понимал, что он делает и что происходит. Мне кажется, он искренне любил советскую империю и хотел ее улучшить, соединив несоединимое: империю и свободу. Он честно пытался сохранить империю. Вплоть до крови. До первой крови. Как только проливалась первая кровь, он отступал. У него была аллергия на кровь. Он не стал спасать свою любимую империю ценой большой крови. И не стал цепляться за личную власть. Он был один, который не стрелял.

Спасибо Вам, Михаил Сергеевич, и с днем рождения!»

Тимур Ханов:

«Горбачева сегодня свободно облаивают те, кому он дал свободу».

Шарж с kasparov.ru

Виталий Иванищев:

«Михаил Сергеевич Горбачев сегодня в больнице, и больших празднеств не планируется. В свои 90 он обогнал Керенского и стал самым долгоживущим правителем России. А долгоживущие — это хорошо, это даже лучше, чем долгоправящие.

Михал Сергеич сделал немало ошибок, но всегда умел их признавать. Но, главное, удалось не допустить так называемого “Югославского” сценария. Горбачев безусловный миротворец.

Давайте уж до 120!»

Источник (03.03.2021)

Опубликовано 06.03.2021  23:36