Tag Archives: Александр Лукашок

В. Рубинчик. Фейхтвангер отдыхает

Снова здорОво! Не знаю, как вам, а мне «первое лицо государства» где-то чуть-чуть и жаль. Его имиджмейкеры, как бы они ни назывались cогласно штатному расписанию, воленс-неволенс топчут репутацию «вождя».

Неужто всего 10 млн изъеденных молью инфляцией баксов было выделено на «госпереворот»? Выходит, стоило каждому из жителей Синеокой скинуться по три рубля, и?.. Гонорар снайперу – миллион долларов за убийство главы государства – вообще курам на смех. Я, конечно, не спец в пальбе по президентам, но, по-моему, для киллеров, особенно западных, это уже давно не деньги. Даже если допустить, что такая сумма где-то промелькнула в оперативных материалах, не стоило «главному» её озвучивать: обесценил он себя, обесценил. За убийство азербайджанского «вора в законе» в прошлом году обещали несколько миллионов американских денег…

Или что это за встреча – «президент vs. депутат Верховной рады Украины»? Если уж ты «и. о. царя», встречаться бы тебе со своим коллегой (заодно поучить его дипломатичности тет-а-тет, а не за глаза), в крайнем случае – с премьер-министром… Правда, Евгений Шевченко, один из 450 депутатов Рады, баллотировался от вроде как правящей в Украине партии «Слуга народа» – чем и интересен белорусскому агитпропу: визит, очевидно, призван был показать, что элита соседей неоднородна в своём отношении к здешнему режиму. Тем не менее касательно «гостей президента» вспомнился древний анекдот… Про «так мы скоро до мышей дое**мся».

И ладно бы сей Шевченко был столь же талантлив, как его однофамилец из XIX века, так ведь, судя по интервью, очередной наивняк или суперциник: «Вы уникальный народ, потому что вы ничего не разрушили и всё сохранили. А после всё это ещё и приумножили и модернизировали. У нас, к сожалению, была другая политика: где-то приватизировали, где-то просто останавливали предприятия».

Да, во время своих поездок в Украину середины 2010-х гг. я заметил – есть у части её жителей тяга верить, что у нас тут всё сохранилось с советских времён, цветёт, пахнет и неплохо работает. Но государственный человек должен сначала думать, а потом говорить, нет?..

Посмотрим для примера на один регион – Полоцкий. Там живёт предприниматель Александр Лукашок, с которым когда-то доводилось контактировать по шахматным делам. Ему под 40, он – большой босс в «Республиканской партии труда и справедливости», традиционно лояльной к власти. Всё-таки сей представитель РПТС три года назад возмутился тем, что происходило на его родине в XXI веке: «“Каждый год уничтожь один заводтаков лозунг местных руководителей». И составил таблицу в подкрепление своих слов:

Крупные промышленные предприятия, уничтоженные в г. Полоцке за последние годы:

Наименование предприятия Год основания / реорганизации Год уничтожения
Полоцкая мебельная фабрика 1956 2002
Полоцкий завод железобетонных изделий 1946 2003
Полоцкий комбинат строительных материалов 1929 2005
Полоцкий рыбозавод 1931 2005
Фариновский домостроительный комбинат 1990 2007
Полоцкий комбинат надомного труда 1974 2009
Полоцкий мясокомбинат 1931/1988 2010
Полоцкая фабрика художественных изделий «София» 1945 2012
Полоцкое производственное объединение по производственно-техническому обслуживанию сельского хозяйства (Сельхозтехника) 1961 2012
Полоцкий завод «Проммашремонт» (Авторемзавод) 1947 2013
Полоцкий льнозавод 1952 2014
Полоцкая универсальная база 1944 2017
Строительно-монтажный трест № 22 1989 Ликвидация с 2016
Полоцкий винодельческий завод 1929 Ликвидация с 2016

Каждый случай я не проверял, однако не имею причин не доверять сведениям о крахе региональных предприятий. Нечто подобное наблюдал в Щучине Гродненской области (закрытие хлебозавода, МПМК…), да и в Минске, где к концу 2000-х обанкротился и был ликвидирован, в частности, фарфоровый завод по ул. Кропоткина.

А. Лукашок приложил к своей статье «шокирующие» снимки, подчеркнув, что с сельским хозяйством в Полоцком районе тоже так себе. Вот с выводом о том, что виновата «декоммунизация», я вряд ли соглашусь…

В любом случае, не следовало Е. Шевченко корчить из себя Лиона Фейхтвангера, знающего подноготную лучше, чем обитатели страны, «осчастливленной» его визитом (ср. «Москва-1937»): «Лукашенко олицетворяет справедливость» и т. д.

В Минске живёт моложавый сталинист Иван Турлай – кандидат экономических наук, работал в министерстве иностранных дел и БГУ… Недавно опубликовал книженцию с характерным названием: «Нацистский путч 2020 года в Беларуси. Батька, держись!» Даже он, при своём пиетете к «Батьке» и вере в то, что на «выборах» А. Л. набрал 80%, ещё в 2018 г. усматривал в стране массу проблем:

лоббирование бизнесменами и инвесторами с большими капиталами своих коммерческих проектов на государственном уровне в ущерб интересам общества, влияние административного ресурса на успех приближенных частных предпринимателей;

факты коррупции и кумовства во властных структурах, а также крупных хищений в окологосударственной бизнес-среде;

использование некоторыми чиновниками своих полномочий не для служения народу, а в целях личного обогащения и карьеры, их отстраненность от необходимости решения насущных вопросов простых людей;

больший престиж в обществе (исходя из возможностей заработка и самореализации) банковско-финансовой и торгово-посреднической деятельности, а не науки, образования, культуры, здравоохранения;

формальное отношение к проведению государственной идеологической работы.

Симптомы в общем-то правильно описаны; другое дело, что автор предлагал «методы лечения», характерные для СССР 1930-х годов… За что и пострадал: похоже, его опусы отказывалась брать на реализацию «Академкнига», да и для госиздательств И. Турлай стал чересчур радикальным. Лишнее подтверждение того, что в современной Беларуси возможно лишь фрагментарное возрождение сталинизма: нет и не будет у него массовой поддержки.

Впрочем, и фрагменты выглядят отталкивающе. Акцент на признательных показаниях по делу о «покушении на президента» напоминает подготовку к пресловутым процессам с участием Андрея Вышинского… И мог ли я подумать лет 30 назад, когда приобрёл в букинистическом на проспекте Скорины сборник лауреата Сталинской премии III степени Платона Воронько и со смехом зачитывал из него отдельные перлы классным товарищам, что в 2021 г. нечто подобное снова будет публиковаться всерьёз, да ещё для чтения с компьютера?

Это Воронько! (Пер. с укр. П. Шубина)

А эти стихи жительницы Бобруйского района рекомендует журналистка sb.by Марина Кузьмич (09.04.2021)

«Словно бы ответ» землячке от бобруйчанина Дмитрия Растаева, который отнюдь не перестал публиковаться в масс-медиа (но этот стих я взял из fb-аккаунта Дмитрия, 26.04.2021):

Намёк мой и прозрачнее воды

и тоньше самых трепетных травинок:

как всё же символично, что Дрозды

стоят через дорогу от Новинок.

Бизнесмен Александр Малашко по-шахматному считает, что у главного «дроздуна» цугцванг: «Каждый шаг, все, что он делает, приводит его в худшую позицию. Чем он жёстче, чем больше издаёт сумасшедших законов, тем быстрее даже не сук пилит, на котором сидит, а выкорчевывает лес, который сам садил. С каждым событием всё больше и больше изменяется и сознание людей. Их отправляют за решетку, репрессируют… То есть власти продолжают гнуть ту же ветку, и рано или поздно она сломается» (gazetaby.com, 27.04.2021). Очень хочется верить вместе с Малашко, что «перемен осталось ждать совсем недолго», но я-то ждал их полжизни.

Д. Растаев и А. Малашко. Фото: shanson-e.tk и «Салідарнасць»

Режим ожидания не сильно мешает подмечать всякие курьёзы. Например, Взяткин – отличная фамилия для чиновника!

Возможно, Ляпкин-Тяпкин было бы ещё круче, но уж имеем, что имеем.

Влияние фамилии на судьбу – тема, которую нельзя недооценивать. Яков Сусленский, сидевший в советской тюрьме и рассылавший жалобы по разным адресам, знал в теме толк:

Как было обойти Марию Ивановну с такой выразительной фамилией – Поросенкова? Владимирская газета «Призыв», подавая список депутатов Владимирского областного совета депутатов трудящихся 18 июня 1975 года, сообщила, что М. И. Поросенкова является заведующей фермой. А какой именно, не указала. Пришлось домысливать.

Помнится, во времена Сперанского, когда шла кампания поголовной фамилизации, то фамилии многим давались в зависимости от их рода занятий: Кузнецов, Аптекарь, Учитель, Подметайлов. И я пошёл таким путём, но в обратном направлении: посчитал, что М. И. Поросенкова должна заведовать свиноводческой фермой. Но дал маху: она заведовала молочной.

Это из книги «Перо моё – враг мой» (Иерусалим, 1999). А ведь и правда, существует какая-то вербальная магия – случайно ли в сентябре 2020 г. Виталий и Владислав Кузнечики, отец и сын, гонимые здешними властями, перепрыгнули забор посольства Швеции в Минске? Вскоре Секретариат Управления Верховного комиссара ООН по правам человека прислал письмо от Комитета против пыток по ситуации с Кузнечиками, в результате чего их не выдали властям Беларуси. Кажется, прыгуны доселе живут на территории посольства.

Министр внутренних дел 2019–2020 гг. Караев сделал многое для того, чтобы оправдать свою грозную фамилию… Зато комично для тех, кто мало-мальски знаком с ивритом, прозвучала новость о недавнем визите посла РБ Евгения Воробьёва в израильский технопарк «Ципорит» (условно говоря, «Птичий»). Как сказал бы тов. Макробий, similis simili gaudet – «подобный подобному радуется».

Две недели назад рассказывал о позорных «жировках», рассылаемых в Минске. Мне такая тоже пришла, обратился к ответственным с вопросами… Не я один, как выяснилось. «Ответственные» ответить мне (пока) не соизволили, но кого-то из минчан таки заверили 27.04.2021, что «Текст предоставленной информации соответствует государственной политике по сохранению исторической памяти и правдивости развития белорусского государства». Окей, я давно подозревал, что «Джельсомино в стране лгунов» Джанни Родари – весьма актуальная для нас сказка.

Кстати, о бело-красно-белых нашивках, с которыми «жгли Хатынь» и проч. Аналитик Егор Лебедок отчитался об опыте переписки с Белорусским государственным архивом кинофотофонодокументов:

Написал запрос с просьбой составить список имеющихся в Архиве фото- и кинодокументов за период 1939-1946 годы с запечатленными на них людьми под бело-красно-белым флагом или гербом «Погоня» (или с аналогичной расцветки шевронами и иными опознавательными знаками), которые охраняют, конвоируют, пытают или убивают других людей. Оплатил эту услугу (всё-таки объем работ хороший) и получил ответ: «в фондах архива по интересующей Вас теме фото- и кино-документов не выявлено».

Е. Лебедок

Кому-то может показаться, что обращение было признаком слабости (вроде как «змагары оправдываются»), но в стратегическом плане кандидат наук Лебедок сделал верный ход.

Вольф Рубинчик, г. Минск

27.04.2021

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 27.04.2021  23:49

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (107)

Добры дзень, ён жа шалом. І – з месца ў кар’ер.

На ідэі наконт удасканалення Канстытуцыі ўхвальна адгукнуліся некалькі вядомых у Беларусі людзей (напрыклад, Кастусь Жукоўскі, Вольга Маёрава, Анатоль Сідарэвіч). Таццяна Севярынец – не апошняя ў «Беларускай хрысціянскай дэмакратыі» персона – 12.03.2019 напісала: «Я зацікавілася прапановай. Ау, кіраўнікі партый!»

Ніхто з адрасатаў Т. Севярынец на сувязь не выйшаў. І праўда, чаго мяне слухаць у справе паляпшэння тутэйшай сістэмы? Усяго-та 8 год вучыўся паліталогіі, 8 кніг выдаў (а іншыя ж выдаюць і па 28). ОК, гатовы лічыць «Катлеты & мухі»-106 эксперыментам, дзе адмоўны вынік – таксама вынік. З другога боку, за навуковыя доследы мне не плоцяць, таму я магу дазволіць сабе ўсялякія фокусы – напрыклад, пакпіць з паддоследных… Пастараюся быць лагодным, бы той дзед з анекдота, які, убачыўшы надпіс «Курыць сувора забараняецца!», закурыў мякка, па-добраму 😉

Сваё стаўленне да «Народнай грамады» Міколы Статкевіча і ацэнку перспектыў НГ выказваў у снежні 2018 г. Магчымасцей «зламаць сцэнар рэжыма» у кандыдата тэхнічных навук вобмаль, а шансаў наступіць на ранейшыя граблі – трохі болей. На міг засумняваўшыся (раптам усё ж я недаацэньваў патэнцыял экс-палітвязня?), 03.03.2019 адправіў «генсеку» ягонай партыі запыт – колькі нефармальных ячэек НГ з’явілася на буйных прадпрыемствах за апошні год, ці ва ўсіх раённых цэнтрах яна прадстаўлена…

З адказу Сяргея Спарыша, 18.03.2019: «Ячэйкі на дзяржпрадпрыемствах – добры жарт. Іх няма нават у прафсаюзаў, а вы патрабуеце, каб іх мела незарэгістраваная партыяСпісаў мы не вядзем. Магу толькі сказаць, што людзей у нас не менш, чым у іншых. Напрыклад, на з’ездах НГ і БСДП(Г), якія прайшлі амаль адначасова, была прыкладна аднолькавая колькасць удзельнікаў. Усе партыі перажываюць крызіс, таму што займацца палітыкай небяспечна, а фарбаваннем платоў – бессэнсоўна. Але ў нас ёсць Статкевіч, а ў іх няма».

Ды я не патрабую… Але без пярвічных суполак, створаных людзьмі, якія штодня бачаць працу адно аднаго, партыя рызыкуе прыпадобніцца да пятлюраўскага ўраду, калі «ў вагоне дырэкторыя, пад вагонам тэрыторыя». Пачынальнікі сацыял-дэмакратыі ў Расіі 1890-х, якія б ні былі, не грэбавалі чарнавой працай; той жа Ульянаў-будучы-Ленін пісаў лістоўкі для рабочых і каардынаваў страйкі, не ківаючы на прафсаюзы.

Мікола-палітык насцярожвае і тым, што ўсцяж крыўдуе на СМІ. Так, бываюць падставы, але вось як гэта прагучала тры месяцы таму на сайце НГ:

19 снежня 2010 году – гэта быў дзень годнасці, калі пад 100 тысяч беларусаў паказалі, што прагнуць свабоды, – кажа Мікалай Статкевіч. – Што датычыцца колькасці ўдзельнікаў пасля шэсця [ў цэнтры Мінска], то восем гадоў таму ў СМІ мінімальная ацэнка называлася ў раёне 85 тысяч чалавек. Але з кожным годам гэтая лічба ўсё больш і больш зніжалася ў так званай незалежнай прэсе. Навошта? Чаму?

Што 19.12.2010 паведамляла «Хартыя»: «21:39. Плошча Незалежнасці цалкам запоўнена людзьмі. Паводле розных ацэнак, тут ад 30 да 40 тысяч чалавек». «Радыё Свабода», 20.12.2010: «Каля 15-20 тысячаў чалавек (па іншых дадзеных да 40 тысяч) узялі ўдзел у акцыі пратэсту на Кастрычніцкай плошчы і плошчы Незалежнасьці ў Менску». Тутбай, 20.12.2010: «Увечары 19 снежня, пасля завяршэння галасавання на выбарах прэзідэнта Беларусі, у Мінску прайшла акцыя пратэсту прыхільнікаў апазіцыі, у якой узялі ўдзел каля 15 тысяч чалавек». Не помню СМІ, дзе «мінімальная ацэнка называлася ў раёне 85 тысяч». Калі ведаеце, дзе ў снежні 2010 г. публікаваўся такі лік, падзяліцеся 🙂

Іншы эпізод — пра (ня)ўменне расстаўляць прыярытэты. У студзені-лютым г. г. многія вадзіцелі мінскіх тралейбусаў публічна заяўлялі пра незадаволенасць умовамі працы; да сеціўнай петыцыі далучыліся і сотні пасажыраў. Свой тэрмін, кажа начальнік з Мінгарвыканкама, па стане на восень 2018 г. адпрацавалі 59% аўтобусаў і 43,5% тралейбусаў, што як бы намякае на абгрунтаванасць прэтэнзій… Нядаўняя, сакавіцкая навіна: «Кіраўніцтва “Мінсктранса” настойліва заклікае кіроўцаў тралейбусаў адклікаць свае подпісы пад калектыўнай петыцыяй са скаргай на ўмовы працы».

Здавалася б, каму, як не сацыял-дэмакратам, падтрымаць самаарганізацыю работнікаў? Але для М. Статкевіча 16.03.2019 важнейшым было распавесці, як яму дадзяваюць несамастойныя «лідары», і выпісаць агульныя рэцэпты: «Нам трэба быць больш актыўнымі, не глядзець на забароны, а крытыкаваць уладу, адкрыта змагацца супраць яе за правы людзей».

«Харашы» і канкурэнты НГ – Беларуская сацыял-дэмакратычная партыя Ігара Барысава. Абаронай вадзіцеляў, калі меркаваць паводле «сайта прыхільнікаў БСДП», тожа не зацікавіліся, затое ў партыі працуе цэлая «канстытуцыйная камісія»! Апошняе можна было б і вітаць, каб не ўзровень… Чытайма «Зварот БСДП да грамадзян краіны з нагоды 25-й гадавіны Канстытуцыі Рэспублікі Беларусь»: партыйныя мудрацы лічаць, што праўкі былі ўнесены ў Канстытуцыю тройчы, у 1995, 1996 і 2004 гг. (насамрэч двойчы; у 1995 г. – не).

«БСДП зыходзіць з таго, што Канстытуцыя 1994 года была і застаецца легітымным Асноўным Законам краіны, а папраўкі, якія былі ўнесеныя ў яе на рэферэндумах 1995, 1996 і 2004 гадоў, не маюць юрыдычных [sic] моцы ў сувязі з незаконнасцю згаданых рэферэндумаў…» Тут партыя трапляе ў пастку, якую я прыкмеціў яшчэ ўлетку 2001 г. Тады разаслаў усім патэнцыйным кандыдатам у прэзідэнты (за выняткам А. Лукашэнкі) электронны запыт наступнага зместу: «Ці прызнаяце Вы вынікі рэферэндуму 1996 г.? Калі не, то чаму ідзяце на гэтыя выбары?» Большасць адгукнулася, ніхто не сумеўся. Помню, М. Чыгір даў хітрамудры адказ тыпу: «Прызнаю на наступны дзень пасля Зянона». Нябожчык С. Домаш адрэагаваў так: «Не прызнаю, але ж дзеля перамен у краіне мушу ўдзельнічаць у гэтых выбарах – можаце прапанаваць нешта лепшае?» Кур’ёзна, але ў гэткім духу адказаў і С. Гайдукевіч.

Магчыма, дружная адмова палітыкаў ад удзелу ў «выбарчых кампаніях» і прывяла б на пачатку ХХІ ст. да ўнясення ў Канстытуцыю часткі тых карэктываў, якіх цяпер прагнуць БСДП і д-р М. Пастухоў… Але ж гульня паводле правілаў улады (у прыватнасці, масавы ўдзел «апазіцыянераў» у прэзідэнцкіх выбарах 2001 г., мясцовых 2003 г., парламенцкіх 2004 г.) легітымізавала версію, прынятую на рэферэндуме ў лістападзе 1996 г., ператварыўшы развагі пра незаконнасць таго рэферэндуму ў чыста інтэлектуальнае практыкаванне.

Перафразую тое, што пісаў 11.03.2019, нават падкрэслю: зараз трэба думаць пра тое, як захаваць лепшае з тэксту, прызнанага Лукашэнкам, дый пра тое, як перамагчы аўтакратаў на іхняй пляцоўцы. Марыць жа пра вяртанне на 25 год назад, як мінімум, бескарысна. Кажучы словамі Алеся Чобата, гэта «спроба вярнуць час, якога даўно няма, які страчаны бяздарна і па-пустому. Нібы ў дзіцячай гульні ў шахматы: “Дай мне перахадзіць, бо я ня так падумаў!”»

…Але зноў пра сацыял-дэмакратаў. Калі хто не ведаў, ёсць жа ў Беларусі і трэцяя «іхняя» партыя! У ёй (паводле партыйнага сайта) амаль 3000 членаў.

Летась БСДГ стварала інфармацыйныя нагоды дзякуючы свайму кіраўніку Станіславу Шушкевічу, 1934 г. нар., які то сыходзіў з пасады, то не сыходзіў. У лістападзе 2018 г. С. Ш. такі ператварыўся ў «ганаровага старшыню», а яго месца заняў бізнэсовец Сяргей Чэрачэнь, 1985 г. нар., які будзе казаць, што «многія выдаткі, якія нясе партыя – гэта траты з майго асабістага бюджэту». Мінула звыш 100 дзён з яго абрання; рэальнай актывізацыі БСДГ не заўважана. Праўда, у студзені партыйцы пастанавілі ўдзельнічаць у кампаніі па запаўненні палаты прадстаўнікоў, бо, як сцвярджае лідар, «калі мы не ўдзельнічаем у гэтых выбарах – нас проста няма». Відавочна, і гэтай групоўцы не да мінскіх вадзіцеляў… Навіна на сайце ад 16.02.2019: «Літва ўзнагародзіла Станіслава Шушкевіча медалём». Потым больш за месяц нічога не было.

Выявілася, што ў Цэнтральную раду БСДГ уваходзяць мой даўні знаёмец, аматар шахаў Міхась Булавацкі, і вядомы паэт Сяргей Законнікаў. Яго свежы артыкул з газеты «Свободные новости плюс» сёе-тое гаворыць пра стан суполкі.

С. Законнікаў крытыкуе інтэрв’ю Н. Эйсмант на АНТ (07.03.2019):

Прэс-сакратар заявіла: «Диктатура – наш бренд!»… У нармальнай краіне пасля такой правакацыі на вуліцу выйшлі б сотні тысяч грамадзян, а на службовую асобу, якая агучвае замах на Канстытуцыю, была б заведзена крымінальная справа.

Як быццам развагі (тут з 18:00 – «мне здаецца, мы так часта вымаўляем гэтае слова, што дыктатура – гэта ўжо наш брэнд!») страшнейшыя за саму дыктатуру… Не бачу прычын для крымінальнага пераследу за меркаванне, і чым болей будзе падобных прапаноў – заводзіць справы за выказванні, хай неразумныя і брыдкія – тым далей мы апынемся ад «нармальнай краіны», што б гэта ні значыла…

С. З.: «Магчымасць пратэставаць супраць здзеку над галоўным артыкулам Канстытуцыі, над незалежнасцю краіны, нашай нацыянальнай і чалавечай годнасцю ёсць. Скажам, не пашкадаваць грошай на канверт і выказаць сваю пазіцыю. Хай дыктатура захлынаецца ў папяровым віры так, як людзі ў несвабодзе і нястачы!»

Пераход, вядома, рэзкаваты: ад крымінальнай справы да пратэсту ў канверце. Няўжо за столькі гадоў не ўсе высветлілі, што эмацыйныя звароты ў «Чырвоны дом» не даюць плёну аўтарам (іх проста футболяць), затое адміністрацыя потым хваліцца зваротнай сувяззю як знакам даверу да «вышэйшай улады»? Апрача таго, з’яўляюцца падставы наймаць дадатковых клеркаў для апрацоўкі карэспандэнцыі – здагадайцеся з аднаго разу, за чый кошт.

Характэрна, што член Цэнтральнай рады не дабіўся ад сваёй партыі, каб тая асудзіла заявы Н. Эйсмант, не прапанаваў чытачам газеты, якім дадзявае дыктатура, мацаваць салідарнасць на мікраўзроўні… А мо спадзеў на «папяровы вір» – усё, на што здольная БСДГ тут і цяпер? 🙁

О так, ёсць у Сінявокай істотны запыт на сацыял-дэмакратычныя ідэі – ды цяперашнія партыі наўрад ці яго задаволяць. Каб жа ўсё жывое з трох названых арганізацый сабралося ў адну суперсуполку? Не выключаю і таго, што на грунце нізавых ініцыятыў паўстане новая палітгрупоўка – з частковым дубляваннем прафсаюзных функцый (як некалі Беларуская партыя працы).

Ні разу не блізкая мне пазіцыя «аналітыка» Валера К., якому не верыцца, што Рыгорыч сыйдзе ў 2025 г.: «Баюся, ня з нашым шчасьцем». Казаць так = недаацэньваць суайчыннікаў ды ігнараваць логіку падзей. Капіталізм у РБ напірае; многім бізнэсоўцам абрыдлі «кропкавыя пасадкі», і яны фінансуюць (пара)палітычныя «мерапрыемствы» ў большай ступені, чым у 2000-х. У 2020-х іх палітызацыя праявіцца яшчэ больш выразна.

Апрача паўналецця «нашчадка Туцці», у наступную пяцігодку сістэму чакае яшчэ адно выпрабаванне – адыход ад спраў вернай Ярмошынай. Гэтая дама апошнім часам брала на сябе мнагавата (выказванні тут і тут) – так бывае напярэдадні адстаўкі. У любым разе, як бы яна ні казырылася, гады-гады бяруць сваё, і ў 70 Лідзія Міхайлаўна не здолее выконваць сваю… ну, не зусім чыстую работу з такім жа імпэтам, як у 50.

* * *

Віктар Клімчук такі паставіў спектакль пра Шагала (Марка, а не экс-пасла Ізраіля) ў віцебскім лялечным тэатры. Назва – «Мастак. Вяртанне ў Віцебск», падзагаловак: «Рэмінісцэнцыі pro domo sua». Мудрагеліста…

Скрын з megavenue.by

Крыху болей пра задуму рэжысёра + эпізоды з пастаноўкі – на сайце «Радыё Рацыя».

«Вольфаў цытатнік»

«Рок-музыка ў Беларусі, дый у прынцыпе музыка ў гэтай краіне – гэта разменная манета. Ты часта не можаш проста пісаць і спяваць. Усім з усіх бакоў здаецца, што ты нешта павінен менавіта ім. Прытым што звычайна сітуацыя якраз адваротная» (Аляксандр Памідораў, 09.03.2019).

«Беларусы ні за якія тульскія пернікі не адмовяцца ад сваіх родных дранікаў» (Аляксандр Лукашок, 14.03.2019).

«Пра любы досвед улязання ў чужую скуру забываеш праз пяць мінут, калі жывеш у свеце, які перажывае крызіс чалавечнасці, у свеце, дзе кожны другі не хоча зразумець кожнага першага» (Марына Ярдаева, 16.03.2019).

Вольф Рубінчык, г. Мінск

19.03.2019

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 19.03.2019  20:06