Tag Archives: Александр Курляндский

В. Рубинчик. Не итоги

В последние дни много вспоминали о декабрьской «Площади» 2010 года… Я-то до неё не добрался. Работал в ту пору, 10 лет назад, на почте, и доминантным желанием (особенно зимой) было отлежаться-отоспаться. Правда, осенью того года пересёкся в офисе БНФ – тогда ещё возле академии МВД – с партийным выдвиженцем Григорием Костусёвым и даже подарил ему свою книжку, а в декабре немного послушал Владимира Некляева у рынка «Ракаўскі кірмаш». Те встречи не вдохновили меня на подвиги, но я традиционно подписался за выдвижение нескольких «альтернативных» кандидатов. Помню, среди сборщиков подписей за Андрея Санникова был и Дмитрий Дрозд, известный ныне историк.

Что имеем десятилетие спустя? Декорации слегка поменялись, и куклы тоже, но местная публика в своей наивности особо не изменилась, кто бы ни опровергал… Театром рулит по-прежнему Карабас, где-то у Тортиллы прячется золотой ключик, Лиса Алиса играет роль морального авторитета, а разнообразные буратины всё пытают счастья на «полях чудес»… Кстати, одноименной передаче в октябре исполнилось 30 лет – с каким энтузиазмом относились минчане (и я тоже) к первым, «листьевским» выпускам! Четверть века уже не смотрел, даром что кроссвордист. А после того, как фронтмен «Поля чудес» намедни высказался об окружающем мире в духе «чернобыльского краника» («Каждый раз, если что-то там вякнули в какой-то стране, то до свидания, ребята, мы с вами больше не торгуем. Вот у нас вентиль, и мы сейчас закроем газ. И будете к нам относиться уважительно по любому поводу»), не очень-то и тянет.

Тянет же – дотянуть этот год, который не без оснований считается худшим (скажу аккуратнее: – одним из худших) в новейшей истории человечества. Конечно, у сказочного оптимиста из «Нашай Нівы», зачарованного «бело-красно-белым морем» на улицах Минска, может быть иное мнение, но… Почти 80 миллионов заразившихся SARS-CoV-2, свыше 1,7 миллиона умерших, в том числе не менее 1340 человек в Беларуси. Чего-то притихли те бодрячкИ и бодрЯчки, которые в начале года уверяли, что новая болезнь не cтрашнее «обычного гриппа»…

Плакат, висящий с ноября с. г. у продуктового магазина на бульваре Шевченко в Минске

Если весной власть предержащие упирали на частую санобработку рук, то осенью – на маски. Но журналист (?), публично отрицавший их полезность, всё равно получил наградку – «за стойкость в профессии». С одной стороны, организаторы премии опошлили образ могучего зверя своей говнопремией «Золотой зубр», с другой – есть в этаком словоупотреблении и позитивное зерно. Видимо, сила зубров и зубризма такова, что влечёт к себе даже шантрапу 🙂

Полный мартиролог-2020 вышел бы слишком длинным. Некоторые имена умерших, не обязательно от COVID-19, я упоминал в предыдущих текстах, а вот ещё: актёр Борис Плотников, режиссёр Ким Ки Дук, художница Светлана Каткова, сценарист любимых мультфильмов Александр Курляндский, писатель-фантаст Роман Арбитман, шахматный тренер из Гродно Григорий Шифманович… Версию от «Салідарнасці» найдёте здесь – в общем, наш мир существенно обеднел за этот «лучший год».

Отвлекаясь от мрачноватых мыслей, решил взглянуть на некоторые показатели Беларуси и Израиля, дабы сравнить, в каких направлениях развивались наши страны в 2010-х годах, при А. Лукашенко и Б. Нетаньягу. Нечто подобное уже делалось на belisrael четыре года назад, «однако за время пути собака могла подрасти» (С). Опираться будем, не мудрствуя лукаво, почти на те же критерии сравнения…

  Количество жителей, миллионов ВВП на жителя (по паритету покупат. способности) Продолжительность жизни, лет (в скобках – «здоровая жизнь») Место в мире по «индексу счастья»
Годы 2015 2019 2015 2019 2015 2018 2015 2017-2019
Беларусь 9,51 9,47 16621 19150 72,3 (65,2) 74,6 (66,1) 59-е 75-е
Израиль 8,35 9,05 31671 40162 82,5 (72,7) 82,8 (73,3) 11-е 14-е

* * *

Лишний раз подтверждается: Лукашенко не загнал экономику в полную ж…, но и особых достижений даже в «мирное время» (до пандемии) не было заметно. При недостатке прав и свобод «модернизация», «цифровизация» и прочие громкие слова не принесли белорусам счастья – правда, и Израиль во второй половине понемногу сдавал позиции в соответствующем рейтинге.

Cобственно, и пять лет назад писал: «В некотором смысле мы переживаем ранний капитализм – эпоху первоначального накопления капитала, со всеми её плюсами и минусами, большими контрастами в доходах и расходах». Следующая табличка – наверное, всё, что нужно знать о «социальном государстве» в Беларуси…

  Расходы на здравоохранение на душу населения, USD Прирост
Годы 2015 2016 2017 2018 2015-2018
Беларусь 363 299 334 356 -1,93%
Израиль 2670 2813 3213 3324 +23,37%

Впрочем, если верить тому же «Всемирному банку», то белорусским медикам удалось существенно снизить заболеваемость одной опасной болезнью… и даже улучшить показатель БССР 1990 г. (35 случаев на 100 тыс.).

  Число случаев туберкулёза на 100 тыс. жителей
Годы 2015 2016 2017 2018 2019
Беларусь 50 42 37 31 29
Израиль 4 3,5 3,3 4 2,9

Вывод напрашивается такой: несмотря на явное недофинансирование отрасли, медики до поры до времени терпели, работая при этом достаточно эффективно. Но бесконечно так продолжаться не могло. Всплески недовольства в самых разных учреждениях страны лишь частично объясняются усталостью от эпидемии COVID-19 и «поствыборным синдромом». И вот в ноябре 2020 г. Владимир Мартов, заведующий отделением анестезиологии и реанимации Витебской городской клинической больницы скорой медицинской помощи, многое объяснил:

Хорошо, когда система здравоохранения проявляет гибкость и адаптируется к новым вызовам. Наша же система здравоохранения архаична, она не работает, как часы. 15 лет назад в нашей больнице прошла выдающаяся реконструкция, мы получили шикарное по тем временам оборудование. Но к 2020 году, когда пришел коронавирус, оно где-то износилось, где-то устарело.

Очевидно, что медицина для государства — не главное. По большому счету врачи никому не нужны, кроме больных и их родственников. Но они не повлияют на то, чтобы в больнице появилась современная техника.

Показательно то, что в истории с фатальным избиением, госпитализацией и смертью Романа Бондаренко (11-12 ноября с. г.) власти пытаются «сделать крайними» врача и журналистку – подробнее см. здесь. Катерина Борисевич и Артём Сорокин сидят за решёткой до сих пор, и спустя 40 дней после гибели Романа уголовное дело против настоящих преступников не возбуждено.

А. Сорокин, К. Борисевич (отсюда)

Да уж, какой будет линия следствия, в первые дни после злодейства подсказывали как реплики первых лиц государства («он пьяный был»), так и высер небезызвестного М-ка в «главной президентской газете» 16 ноября: «Жалко Бондаренко… несчастный случай, которого, не полезь он куда не следует, просто не было бы». Какое совпадение, и об убийстве Михоэлса в Минске-1948 публике сообщалось, что произошёл «несчастный случайавтомобильная катастрофа» – а вскоре, в октябре 1948 г., убийц тайно наградили. В декабре 2020 г. награда нашла и «лучшего аналитика», упорно (пусть и неуклюже) отмазывающего негодяев из своего карасса. Не удивлюсь, если морального урода, попавшего на видео, тоже как-нибудь поощрят 🙁

Изображение Р. Бондаренко на будке у детского сада. Минск, Каштановка, 22.12.2020

И вновь вернусь к «терминологическому» спору о том, как именовать cобытия этого года в Синеокой. Полагал, после октября младший коллега и в то же время «старший аналитик Центра европейской трансформации» Егоров не будет возвращаться к своей версии, но нет, он настаивает на ней: «сегодня мы наблюдаем общественно-историческую ситуацию, которую можно назвать демократической революцией» (18.12.2020). «А можно и не называть», – возражу я… Если коротко, то и верхи пока «могут», и низы не то чтобы сильно «не хотят», что продемонстрировал провал общенациональной забастовки, анонсированной на 26 октября 2020 года…

Увы, с ноября «невероятные» перешли в глухую оборону. Им уже – или пока ещё – нечего противопоставить возбуждению дел против своих сторонников, да и «геттоизации» отдельных районов Минска. Сейчас приходится радоваться тому, что «мисс Беларусь» Ольга Хижинкова была отпущена 20 декабря, «всего» спустя шесть недель после ареста, а экономист Дмитрий Крук – спустя полмесяца (14 декабря)… Ведь при нынешнем гнилом раскладе, когда «не до законов», их могли закрыть по уголовному делу, как закрыли тех же Борисевич и Сорокина (последнему не помогло даже раскаяние на телекамеру).

О. Хижинкова, Д. Крук

Интенсивность контактов с «заграницей» снизилась (но это в чём-то и к лучшему – активисты, оставшиеся на свободе, лишний раз задумаются о том, как проявить себя на Родине), массовые собрания объективно затруднены из-за холодной погоды и разгула коронавирусной инфекции. Виртуальные площадки для общения более-менее плотно контролируются «органами». Цугцванг?

Горькая ирония от жителей минского Юго-Запада (ноябрь 2020 г.) – по-моему, признак слабости

Можно, как это делает писатель Андрей Жвалевский, бодро рапортовать: «Дворовые марши развиваются в правильном направлении. Они становятся более безопасными и более эффективными. Сегодня почти во всех районах Минска выходили колонны от нескольких десятков, до нескольких сотен человек… Причины такого оживления — грамотная организация акций. Теперь они не анонсируются в открытых чатах, проводятся внезапно для “правоохранителей” (мое Сухарево гуляло в полдевятого утра, а потом еще вечером), хорошо обеспечиваются наблюдением и поддержкой, отлично работает дезинформация, карателей часто пускают по ложному следу» (kasparov.ru, 21.12.2020; казалось бы, что мешало усвоить азы конспирации пораньше месяцев на пять, ведь о её необходимости говорилось ещё в марте 2017 г.?) Тем не менее к захвату власти такие «акции»-прогулки имеют весьма отдалённое отношение… как бы ни пугал ими своих бедных читателей вышеупомянутый М-к.

Бывший сотрудник посольства Беларуси в Индии Андрей Мисюра, уволившийся из МИДа РБ в августе, написал в фейсбуке (21.12.2020) так: «Пора называть вещи своими именами. В Беларуси бунта нет. Нет и революции». С этим не поспоришь, хотя дальнейшее утверждение А. М. («Никто не собирается менять власть») слишком уж категорично.

Происходившее летом-осенью и отчасти продолжающееся ныне я осторожно отнёс бы к разряду волнений. Возможно, аналогии уместно искать не с Москвой 1905 г., а с событиями в «панской Польше» (Коссовская манифестация в феврале 1927 г. и т. д.), наделавшими шуму, но не поколебавшими устои авторитарного государства. Белорусская крестьянско-рабочая громада, официально запрещённая в марте 1927 г., насчитывала в своих рядах около 120 тыс. человек (чуть поболе, чем нынешний Координационный совет), массовые аресты возмущали народ, однако революционная ситуация вызревала-вызревала, да не вызрела. Пришлось белорусским активистам ждать 1939-го, а там уже заварилась совсем иная каша.

Вольф Рубинчик, г. Минск

22.12.2020

wrubinchyk[at]gmail.com

Опубликовано 22.12.2020  21:15

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (121)

Шалом! У гэтай паліндромнай серыі – пра неабавязковыя, на першы погляд, рэчы & з’явы. Ды я пакуль што сам выбіраю, пра што выказвацца… пардон.

Чарговы няспраўджаны прагноз ад мінскага «фінансіста» Вадзіма І-ба выйшаў 08.07.2019 (пра ранейшы гл. тут): «Долар к канцу тыдня можа ўмацавацца, хоць і дастаткова сціпла – да 2,05 беларускага рубля». Хіба ва ўсім астатнім гэты спадар дужа ўніклівы, бо іначай няясна, чаму яго дагэтуль трымаюць за «старшага аналітыка»: з курсамі валют яму хранічна не шанцуе. Долар к канцу тыдня (12-14 ліпеня) не тое што не падняўся з 2,048 да 2,05, а ўпаў да 2,035… І ў панядзелак 15.07.2019 курс «зялёнага» ў РБ знізіўся. Каб я быў канспіролагам, то дапусціў бы, што заданне І-ба і рэсурсаў, якія штораз на яго спасылаюцца (Myfin, «Бел. партызан»), – падарваць у грамадстве будзь-які давер да незалежных прагнозаў. Але ж канспіралагічных версій і так замнога ў публічнай прасторы…

Кур’ёзны прыклад «зрывання покрыва» паказаў чалавек, які сваім нікам дыскрэдытуе старажытнага летапісца. У маі 2019 г. сучасны Нестар апалчыўся… на двухсерыйны савецкі фільм 1983 г. «Мэры Попінс, да пабачэння». Па-дзеля мяне, стужка не геніяльная, адметная найперш сваімі музычнымі ўстаўкамі, а не сюжэтам.. Але прыкмеціць у ёй прапаганду сатанізму (прычым галоўная прадстаўніца чорных сіл – сама Мэры, а «містэр Эй», падобны да Джона Ленана, ёй дапамагае!), экафашызму, антысаветчыны, нават украінскага нацыяналізму (аднойчы ў кадры мільгаюць жоўтыя і блакітныя паветраныя шарыкі…), трэ’ было даўмецца. Самае прыкрае, што, гледзячы па ўсім, тысячы людзей спажываюць і вераць: я-то спадзяваўся, што часы змагання з дэкаратыўнымі сняжынкамі на службе сіянізму (мясцовым «энтузіястам» 1970–80-х гг. а-ля Уладзімір Бягун яны нагадвалі шасцікутныя зоркі) незваротна мінулі.

Трэба прызнаць, што аўтары фільма, якія ўвялі ў яго булгакаўскія матывы – чалавека-кот, начны баль у гонар М. Попінс – далі-такі зачэпку аматарам эзатэрыкі ды пошукаў глыбінных сэнсаў… Але рэжысёр Леанід Квініхідзэ (Файнцымер; 1937-2018, хай яму спакойна спіцца) не хаваў, што арыентаваўся на дарослую публіку, таму і казка «паводле Памелы Трэверс» у яго атрымалася іранічна-змрачнаватая, у стылі некаторых «мультфільмаў для дарослых». І адсылкі да «Майстра з Маргарытай», культавай кнігі савецкай інтэлігенцыі, былі ў гэтым сэнсе лагічныя й дарэчныя. Што да песні пра вецер на словы Навума Олева, гэта класічная «дуля ў кішэні» (цэнзуру можна было супакоіць тым, што «ўсходні вецер», які меўся памяняцца, згаданы ў арыгінале Трэверс 1930-х гг.). У 1983 г., мяркую, перамен чакаў не адзін Віктар Цой, а 90% савецкіх грамадзян, у т. л. кінематаграфістаў… Гэта не магло не адбівацца на змесце іхняй прадукцыі.

О так, раз-пораз цягне мяне ў апошняе савецкае дзесяцігоддзе, калі дрэвы былі вялікія (C)… Нямала было паганага, але, умоўна, 80-90% мультфільмаў дагэтуль хочацца пераглядаць, яны былі не найгоршай часткай тагачаснай рэчаіснасці. Таму непрыемна ўразіў допіс яшчэ аднаго гора-канспіролага – блогера Аляксандра П-кі (які, здаецца, сам рабіў мульты; пра іх узровень меркаваць не бяруся). Гэты чэл атабарыўся ў Германіі ды лупцуе калегаў (Давыдава, Караваева, Курляндскага, Хайта) з антыСССР-аўскіх пазіцый: «У трылогіі пра Папугая Кешу змяшчаецца недвухсэнсоўная мараль: сядзі ў гаспадара, які цябе корміць, не бунтуй, не спрабуй уцячы ад свайго гаспадара, бо любыя перамены будуць да горшага… У другім фільме, куды рэжысёрам Курляндскі запрасіў А. Давыдава, аўтары не ўтрымаліся ад выпадаў на адрас подлых яўрэяў, якіх, бач, кормяць тут і кунежаць, ну, сама большае, не даюць тэлевізар глядзець (празрыстая метафара забароны на чытанне некаторых кніг і слуханне некаторых радыёканалаў, што замінаюць пабудове сацыялізму) і плэеры ім не купляюць, а яны намагаюцца ўцячы Пікантнасць гэтаму вытанчанаму антысеміцкаму анекдоту, які быў уганараваны прэміяй Ніка, надае тая акалічнасць, што амаль усе аўтары мультфільма былі яўрэямі».

Тэкст П-кі 2012 г. трапіў да мяне сёлета, і я паспрабаваў давесці аўтару, што ў 1987 г. (перабудова!) савецкай уладзе ўжо было не да кпінаў з эміграцыі пасродкам мультфільмаў, што ў другой частцы серыяла пра Кешу высмейваецца не эмігрант з «пятай графой», а заўзяты прыхільнік мас-культуры (так, персанаж слухае «Модэрн токінг», які ў 1986-87 гг. дапраўды гучаў «з кожнага праса»). Але, ясная рэч, разважны сэнс у зносінах з… апантанымі асобамі не заўжды працуе. І атрымаў я 03.05.2019 такі «дасціпны» адказ: «Ага, картавы гарбаносы прыхільнік масавай культуры, схільны да паразітычнага ладу жыцця, які з найвялікшай асалодай цытуе рэпрызы Аркадзя Райкіна. Ён толькі падобны да антысеміцкай карыкатуры, а на самай справе ён зусім не антысеміцкая карыкатура». Facepalm.

«Люцыфер-антысаветчык» з фільма «Мэры Попінс…» (1983) і «ўцёклы яўрэй» з мульта «Вяртанне блуднага папугая» (1987)

Як асэнсаваць трыумф «тэорый змоў» у сучасным свеце, яшчэ не вырашыў: тлумачэнняў шмат, але ўсе яны здаюцца фрагментарнымі. Дадам, бадай: калі ў пачатку 2010-х працаваў на «Белпошце», бачыў, як адміністрацыя (не паштовая…) пісьмова раіла ўстановам падпісвацца не толькі на «Сов. Белоруссию» ды розныя «Рэспублікі», але і на каляровы, дэ-юрэ прыватны часопіс «Планета», прысвечаны збольшага акурат «выкрыццю змоў». У гэтага выдання і слоган быў адпаведны: «Што прыхоўваюць палітыкі».

Пачытваю дзённікі Івана Шамякіна (1921-2004) – народнага пісьменніка, ардэнаносца, старшыні Вярхоўнага Савета БССР, etc. – i неяк лепей пачынаю разумець, адкуль вецер дзьме. Калі распавядае пра сваё дзяцінства і родзічаў, то ўсё добра, кранальна. Калі абмяркоўвае складаныя пытанні (палітычныя, гістарычныя, медыцынскія, дый нават літаратурныя) – хоць стой, хоць падай. Да прыкладу, шмат чаго напрыдумляў пра Рыгора Бярозкіна ў 1981 г.:

Учора пахавалі Бярозкіна. Уласна кажучы, пахавалі яго больш двух гадоў назад. Не мы. Жонка Ю. Канэ. Пасля інсульту засадзілі ў «Навінкі», тлумачачы ўсім, што, маўляў, ён зрабіўся агрэсіўным. Агрэсіўнасць была ў яго натуры і тады, калі ён быў здаровы…

У сталінскі час з ім расправіліся жорстка: тройчы садзілі – у 1937, 1940, 1949 гг. Я разумею: асабліва крыўднай для Бярозкіна была пасляваенная пасадка, бо ўсю вайну ён быў на фронце і супраць фашызму ваяваў, няхай сабе ў армейскай газеце, шчыра, з поўнай аддачай.

Але з усіх тых, хто быў рэпрэсіраваны і рэабілітаваны пасля ХХ з’езда, я не сустракаў другога такога, хто меў бы столькі злосці на ўладу. Калі ён зразумеў, што чацвёрты раз яго не пасадзяць – іншы час! – то не таіў гэтай сваёй злосці і нянавісці.

На маю просьбу гэтыя пасажы з кнігі 1998 г. «Роздум на апошнім перагоне», даступнай у сеціве, пракаментаваў гісторык Анатоль Сідарэвіч (11.07.2019): «Любіў Іван Пятровіч савецкую ўладу і гэтага патрабаваў ад іншых. Нават не задумваўся, што любіць сваіх катаў гэта мазахізм, або, як я разумею, хвароба. Рыгор Саламонавіч на мазахізм не захварэў. Ведаю, і Юлія Міхайлаўна [Канэ] мне казала, што Рыгор Саламонавіч ваяваў у франтавой (ці то дывізійнай, палкавой – я не надта ў гэтым цямлю) разведцы… Такое, як у Шамякіна, трэба публікаваць з грунтоўнымі каментарамі, паказваючы на фактычныя памылкі аўтара. А для гэтага патрабуюцца даследчыкі, якіх у нас вобмаль».

*

Трэцяга ліпеня споўнілася б 70 год Віктару Купрэйчыку (1949-2017). «Народная воля» нязменна піша пра яго як пра «першага ў гісторыі шахмат Беларусі міжнароднага гросмайстра», што вымагае ўдакладнення. Першым маэстрам, ураджэнцам беларускіх земляў, з’яўляецца Давід Яноўскі (1868-1927). Першым міжнародным гросмайстрам па шахматах, які пасяліўся ў Беларусі (1951) і выступаў за яе, стаў Ісак Баляслаўскі (1919–1977) – ён атрымаў званне ад ФІДЭ за паўтара года да пярэбараў у Мінск. Першым гросмайстрам, які здабыў гэтае званне, будучы жыхаром Беларусі, выявіўся Аляксей Суэцін (1965; праз 3 гады вярнуўся ў Расію). Такім чынам, В. Д. Купрэйчык – першы з ураджэнцаў Беларусі, які атрымаў званне мг (1980), не мяняючы месца жыхарства. Трохі складаная формула? Затое ніхто не пакрыўджаны…

З нагоды юбілею ўспомню, як В. Купрэйчык адказваў В. Казначэеву на пытанне «Хто для вас аўтарытэт?» у падзабытым цяпер мінскім часопісе «Кур’ер» (№ 3, верасень 2000):

Інтэлігентнасць, прыстойнасць, інтэлект, прафесіяналізм. Людзі, якія валодаюць гэтымі якасцямі, з’яўляюцца для мяне аўтарытэтнымі. Бяда нашага часу – у тым, што такія людзі не надта запатрабаваныя. Аляксандр Ткачонак, выдатны беларускі акцёр. Не кажучы пра ягонае майстэрства, я вельмі паважаю яго як найпрыстойнейшага і найсумленнейшага чалавека. Тое ж самае магу сказаць і пра рэжысёра Юрыя Хашчавацкага – ён аўтарытэт і як майстар, і як асоба. Сярод беларускіх палітыкаў вылучаю Станіслава Шушкевіча. Што б пра яго зараз ні гаварылі, ён інтэлігентны, адукаваны чалавек; наколькі я ведаю, як вучоны ён зрабіў не менш, чым у палітычнай дзейнасці. На жаль, нашае грамадства знаходзіцца ў тым маральным стане, калі такога чалавека магчыма было «здаць» за скрыню цвікоў…

Вядома, цешыць тое, што федэрацыя не забылася пра славутага шахматыста і ладзіць ужо другі турнір яго памяці (у сярэдзіне жніўня г. г.). Але, зноў жа, з дыскрымінацыяй беларускіх ігракоў – усе яны, каб удзельнічаць, павінны аплаціць членскі ўзнос у БФШ за 2019 год. Дзякуй, што не за тры апошніх 🙂

Ізноў пацвердзілася, што грошы для суполкі – галоўнае. На афіцыйным сайце БФШ 8 ліпеня павіншавалі старшыню папячыцельскай рады з 63-м годам нараджэння – няхай, але як было не павіншаваць шматразовага чэмпіёна Беларусі, заслужанага трэнера з 75-годдзем? Пры тым што ў сакавіку начальніца БФШ марыла «сабраць у Мінску на турнір і майстар-класы ўсіх нашых наймацнейшых шахматыстаў, якія разляцеліся па ўсім свеце: Барыс Гельфанд, Юрый Шульман, Ілья Смірын, Альберт Капенгут…» Ну-ну, цяпер «новы амерыканец» Альберт Зямавіч дакладна не адмовіцца… 😉

І пра харошае. Будучыня ў краіны ўсё-такі светлая, і ведаеце чаму? Тыдзень таму паступіла навіна пра тое, што намесніка старшыні Дзяржынскага райвыканкама абвінавачваюць у атрыманні хабару валторнай! (Для тых, хто не ведае, як тая валторна гучыць, – адмысловы ролік.)

Дзяржава, у якой чыноўнікі цягнуцца да музыкі, рызыкуюць дзеля яе – дальбог, не зусім прапашчая. Ну, а стан грамадства, на жаль ці на шчасце, шмат у чым залежыць ад стану дзяржавы.

Цытатнік

«Надзея – добры сняданак, але кепская вячэра» (Фрэнсіс Бэкан, дзесь паміж XVI i XVII стагоддзямі)

«Карнавал — не актыўная сацыяльная пазіцыя. Карнавал — гэта спажывецкая пазіцыя» (Аляксандр Тарасаў, 2010)

«Давер – найважнейшы нацыянальны рэсурс, аснова грамадства» (Дан Арыэлі, 2019)

«Чыноўнікі не любяць крытыкі. У кожнай крытыцы ім бачыцца частка сусветнай змовы. Замест нармальнай паліталогіі, пакліканай аб’ектыўна вывучаць перамены ў грамадстве, нам прапануюць аналізаваць тое, што зручна і бяспечна. Гэта, напрыклад, якая-небудзь лічбавізацыя і іншыя з’явы, якія да рэальнай паліталогіі маюць вельмі ўскоснае дачыненне». (Аляксандр Кынеў, 25.06.2019)

«Нельга ў іерархічнай сістэме быць “незалежным” і разлічваць на істотную долю эканамічнага “пірага” – гэта дэстабілізуе сістэму» (Андрэй Моўчан, 09.07.2019)

«Прынята лічыць, што жанчыны ўносяць у палітыку чалавечы пачатак і спачуванне. Але гэта толькі стэрэатып: міласэрнасці і спачування да блізкага ў жанчын-палітыкаў не болей, чым у мужчын» (Мор Альтшулер, ліпень 2019)

Вольф Рубінчык, г. Мінск

18.07.2019

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 18.07.2019  23:28

Водгук

“Пра тэорыі змоў. Калі чалавек не верыць у Бога, калі ў яго няма якой-небудзь тэорыі кшталту марксізму (а пасля марксізму такія тэорыі не з’яўляліся), калі ён не гатовы да агнастыцызму (простая апеляцыя да Волі Бога не вельмі далёка ад агнастыцызму, але я меў на ўвазе больш падрабязныя ўяўленні), то што чалавеку застаецца, як не верыць у такія тэорыі?..” (Пётр Рэзванаў, г. Мінск) 31.07.2019