Tag Archives: Сергей Мусиенко

Белорусско-еврейское то да сё

COVID-19; «предвыборная гонка»; синагога в Слониме

Год странно начался, и странен он в июне. Чувствую себя участником эксперимента – если не в мировом, то в национальном масштабе. А крупнейшим семейным достижением за первые месяцы 2020 г. считаю то, что весной никто из нас не попал в больницу…

Число выявленных носителей коронавируса на 9 июня, когда жители Беларуси уже должны были «забыть» о нём, превысило очередной символический порог – 50 тысяч. Из них половина ещё не выздоровела. По официальным данным, 282 человека умерли – это заметно больше, чем в Латвии (25), Литве (71) и Эстонии (69), вместе взятых. Так что большой вопрос, для многих ли опыт Беларуси в борьбе с вирусами «может служить примером» (belta.by, 02.04.2020). И стоило ли «первому лицу» хамить литовскому президенту («Своим вирусом займись…»).

15 мая на одном из крупнейших предприятий (ОАО «Гродно Азот») было выявлено 25 случаев, 18 мая – 29, 19 мая – 34, а по состоянию на 8 июня коронавирус диагностирован у 75 сотрудников, и 28 из них ещё болели. В общем, рановато бить в литавры… Чуть обидно, что неглупые вроде бы люди – глава торгово-промышленной палаты Владимир Улахович, министр экономики Александр Червяков – в ситуации, когда ежедневный прирост по стране по-прежнему измеряется сотнями, вещают о верности «линии партии»: «Отказ Беларуси от ограничительных мер из-за пандемии COVID-19 полностью себя оправдывает» (29.05.2020). «То, что мы не закрылись, спасло нашу экономику. Это не кран с водой, который закрыл-открыл, и она точно так же будет течь. Если экономику закрыть, то восстанавливаться придется не один год» (07.06.2020). Что «не один год» – смело сказано. Да и теперешнее состояние белорусской экономики, «спасённой» отсутствием ограничительных мер, не очень греет: «Всемирный банк отмечает, что… экономику России, по прогнозам, в этом году ждет спад на 6%, Беларусь уйдет в минус на 4%, Украина – на 3,5%, Польша – на 4,2%. Украина… уже в следующем году практически полностью отобьет потерянные от пандемии позиции, показав рост ВВП на уровне 3%. Казахстан из потерянных в 2020 году 3% в 2021-м вернет 2,5%… Печальные перспективы у Беларуси… [она] в 2021 году сможет показать рост не более 1%» (ej.by, 09.06.2020).

Агентство БелТА, поставляющее правительству самых «отмороженных» чиновников вроде Луцкого – знатная клоака, и недавно там исказили выступление директора академического института социологии Геннадия Коршунова… Но увы, не думаю, что заявления Улаховича и Червякова не принадлежат этим образованным и упитанным людям, подхваченным мутным потоком социал-дарвинизма. Дай Б-г им и их близким избежать аппарата искусственной вентиляции лёгких… Как и внештатной корреспондентке «СБ» Юлии Андреевой, которая уже чуть ли не молится на «первое лицо государства»: «Спасибо Великому Человеку, который не запер меня в карантин, а наоборот, распахнул дверь в огромный мир…» (07.06.2020). Вспомнилось из оруэлловского «Скотного двора»: «Спасибо товарищу Наполеону за то, что под его руководством вода стала такой вкусной!»

В. Улахович, А. Червяков, Ю. Андреева. С двумя из трёх был когда-то я знаком 🙁 

Похоже, что серьёзность ситуации начинает доходить до «главного медиаисточника РБ», который долгое время обесценивал опасность коронавируса, да и сейчас забивает людям мозги всяким мусором (материал «Являются ли джентльменские манеры оскорбительными с точки зрения идеи равенства полов?» на sb.by 05.06.2020 – ну чисто газета «Большевистские темпы», отвлекавшая население в 1941 г., из романа Войновича о Чонкине!) Но вчера у Ольги Косяковой проскочило нечто разумное:

Не первую неделю медики призывают нас задуматься об отношении друг к другу и к самим себе, носить маски в общественном транспорте и местах большого скопления людей: в магазинах, банках, аптеках. Увы, но маску, по моим наблюдениям, надевают 5 из 25 пассажиров. Некоторые принципиально не носят средства противовирусной защиты…

Конечно, ни одно средство не защищает от вируса на сто процентов, но вирусную нагрузку снижает. Об этом говорят наши врачи. Может, все же стоит прислушаться к мнению профессионалов? Ведь если бы, даже исходя из этой позиции, каждый человек в транспорте добровольно носил маску, все мы гораздо быстрее вдохнули бы полной грудью чистый воздух.

Пару месяцев назад бы такую публикацию… Но и сейчас её не поздно распечатать-отправить «главному читателю», который, похоже, принципиально не носит маску на публике (и школьников от ношения отвращал).

Ирина Глинская из центра гигиены и эпидемиологии полагает, что летняя жара не сильно замедлит распространение коронавируса: «Медик призвала соблюдать масочный режим в общественном транспорте, в магазинах и других местах массового скопления людей, а также носить очки» (tut.by, 08.06.2020). Вот такая «инфодемия» 🙁

Пишет «Наша Ніва»: «Продолжаются спортивные мероприятия. На матче «Динамо» (Брест) — БАТЭ 20 мая присутствовали рекордные 4320 зрителей. После него в Бресте произошёл резкий рост числа пневмоний». Фото: Vera Eremova, Shutterstock.com.

Пока суд да дело, Беларусь вышла на 3-е место в Европе по числу заражённых коронавирусом на миллион человек (среди стран с населением свыше 100 тыс. чел.). Вирус «ослаб»? Ну, будем надеяться. Но что-то заставляет думать: идеолухи если ещё не рассказывают по своим каналам о связи между пикетами альтернативных кандидатов и распространением COVID-19 в Беларуси, то близки к этому. Как пить дать, перекинут ответственность с больной головы на здоровую… При том, что людей в защитных масках у Комаровки 31 мая и 7 июня в процентном отношении было куда больше, чем на заседаниях «парламента» и правительства. Сборщики подписей, как я видел, работали и в масках, и в перчатках.

После воскресного митинга 7 июня Павла Северинца – предоставлявшего желающим высказаться микрофон, а не мегафон – «оформили» на 15 суток. На «сутки» ранее посадили Николая Статкевича. Против сторонников Сергея Тихановского и самого Сергея заведено уголовное дело; «отбить» их пока не удаётся, несмотря на шитость обвинений белыми нитками.

  

П. Северинец, Н. Статкевич, С. Тихановский. Фото из открытых источников

Вообще, протесты в последние недели не шли по нарастающей; власти удаётся локализовать и гасить отдельные вспышки недовольства. Посмотрим, как оно повернётся, но пока шансы на то, что два месяца спустя мы проснёмся в новой стране с новым главой государства, я оцениваю не более чем в 20%. Гипотетически, поставил бы рубль против десяти (или даже семи) за то, что будет иначе – но не один к одному. Андрей Климов излучает больше уверенности: «Участь Лукашенко предрешена: либо он уйдёт по-хорошему, либо он уйдёт по-плохому, по-хорошему у него есть два месяца перевести семью и активы в одну из арабских стран, по-плохому — он не сможет физически присутствовать в избирательных бюллетенях 9 августа 2020 г.» Быть оптимистом – право бывшего политзэка.

Мне представляется, что кандидатуру Виктора Бабарико (ещё несколько месяцев не хотевшего идти в политику) поддержали – а может, и «слепили» – бодрые «ребята-комсомолята», выросшие в лукашенковской системе, но испытавшие на себе её минусы. В этом году они используют финансиста как «пробный шар», а уж в следующем цикле, учтя полученный опыт, во весь голос о себе заявят. Это не противоречит прогнозу 2019 г. об относительно мирной передаче власти, как случилось в России 1999 г.:

Вероятными кандидатами на роль «местного Путина» мне видятся экс-помощники Лукашенко Кирилл Рудый (в 2013–2016 гг.) и Максим Рыженков (2012–2016 гг.). Оба – не новички в политике, люди относительно молодые, работоспособные, способные на всякие хитрости. Например, К. Рудый со своими книгами в некоторых (квази)интеллектуальных кругах считается либералом, ибо верно диагностирует отдельные болячки белорусского общества.

Указанные круги подхватили слухи о «ссылке» экс-помощника по экономическим вопросам послом в Китай, хотя на самом деле эта должность отлично подходит для дальнейшей карьеры. М. Рыженков имеет репутацию «не-хапуги», открытого для контактов с любителями спорта (в начале 2010-х через «Прессбол» предлагал с проблемами обращаться на личный мэйл; защищал делал вид, что защищал от закрытия шахматные секции в регионах).

Лично не знаком ни с Рудым, ни с Рыженковым, но шансы второго считаю более высокими, и вот почему. Во-первых, в белорусском обществе важно, из какой ты семьи, а Максим – сын известного человека, куратора белспорта во времена перестройки и ранней независимости (Владимир Рыженков умер в 1996 г.). Во-вторых, политический опыт у Рыженкова-младшего [который даже в посольстве РБ в Израиле успел поработать] более богатый, чем у Рудого, который в 2000-х больше занимался наукой… Нельзя, кстати, исключать прорыва на самый верх сцепки, где доктор экономических наук Рудый занял бы должность премьер-министра.

О том, что перемены близки, говорит, в частности, тот факт, что лидскому фельдшеру Павлу Палейчику, разговорившемуся перед видеоблогером Сергеем Тихановским в мае с. г. и уволенному из райбольницы, люди скоренько собрали в качестве денежной помощи 20 тыс. рублей, в 10 раз больше, чем планировалось (было 1440 платежей!). В 2003 г. редактор журнала «Шахматы», изгнанный из госиздательства «за политику», не мог и мечтать о подобном, хотя человек 15 тоже протестовали против несправедливости… Остаётся подождать момента, когда потенциальная энергия перерастёт в кинетическую. Другое дело, что распределять эту энергию будут «проверенные кадры», и нескоро станет Беларусь «восточноевропейской Швейцарией», если вообще…

В начале июня сообщили, что отдел культуры Слонимского райисполкома выставил на продажу здание синагоги XVII в., находящееся в центре Слонима. Цена эквивалентна 50 тыс. евро, но реставрация потребует, по одним данным, 500 тыс., по другим – 5 миллионов «этих самых». Здание включено в Государственный список историко-культурных ценностей Республики Беларусь и прославлено за рубежом. Что не спасает его от постепенного разрушения, хотя в 2018-2019 гг. кое-какие восстановительные работы велись.

Не все знают, что в 2000 г. здание синагоги было передано на баланс Иудейского религиозного объединения в РБ. Тогдашний исполнительный директор ИРО Давид Абрамов писал в газете «Берега»: «У нашей общины праздник!» Увы, объединение не осилило реставрацию, и несколько лет спустя здание забрали местные власти. И вот сейчас готовы продать…

Вид слонимской синагоги отсюда (2018 г.)

В чём-то райисполком, которому надоело возиться с «чемоданом без ручки», понять можно (оправдана ли их позиция морально, другой вопрос). Допускаю, что в итоге здание приобретёт для самопиара какой-нибудь юркий привластный предприниматель – вроде Мусиенко, в 2008 г. купившего «дом Хаима Вейцмана». 137 тысяч бел. рублей – не так и много, это цена двухкомнатной квартиры в Минске… А реставрация и открытие музея будут отложены «до греческих календ», как это, собственно, и произошло в Мотоле.

Сомневаюсь, что наши евреи (и те, кто рядом с ними) «поднимут» затраты, составляющие несколько сот тысяч долларов, тем более миллионы. Хотел бы ошибиться, но… есть ещё, к примеру, и Воложин, и Радунь, которые тоже требуют внимания и денег. Слоним в смысле туризма и паломничества менее перспективен, поскольку находится дальше от Минска и от границы с ЕС. Не каждая иностранная делегация доберётся в этот райцентр.

В конце 1990-х – начале 2000-х я разделял иллюзии о том, что существует некое всемирное сообщество «белорусских евреев». Что в нашей стране дела так себе (у активистов нет «золотого запаса», они не умеют договариваться, каждый гребёт под себя…), но солидарность с евреями-выходцами из Беларуси в Израиле, США и пр. поможет вытащить местные организации из трясины и создать полноценную общину. Со временем выяснилось, что 95%, если не 99% «выходцев» или безразличны к происходящему в Беларуси, или поддерживают не тех, кого следовало бы, лишь усугубляя проблемы. И да, теперь всё чаще склоняюсь к солидарности по политическим взглядам либо профессиональным интересам, а не по этническому признаку.

Вольф Рубинчик, г. Минск

wrubinchyk[at]gmail.com

10.06.2020

Опубликовано 10.06.2020  13:38

ОТКЛИКИ (в пер. с бел.):

Пётр Резванов из Минска: «О продаже Слонимской синагоги. Когда-то я возмущался попытками продать музей-усадьбу И. БуйницкогоНо если у государства денег не хватает, может, действительно, лучше отдать тем, кто будет заинтересован в опеке над постройками?.. Другое дело, если продали не тому…:( »

Д-р Юрась Гарбинский из Польши: «Ещё один Холокост. Только на этот раз – Холокост памяти в сегодняшней Беларуси. Тут дело не только в “иллюзиях”. Ушло поколение белорусских евреевкоторые  как Меир Свирский из Хайфы, выходец из местечка Нарочь (когда-то Кобыльник) – ангажировались в конкретные дела. Он своим самоотверженным трудом не просто привёл кладбище в порядок, а сохранил его, тем самым сохранив присутствие памяти о евреях в Кобыльнике. А что сделала местная и “неместная” белорусская интеллигенция?!»

Опубликовано 14.06.2020  21:44

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (8)

Ёсць не дзве, а мноства навін – і добрыя, і кепскія. Няхай высокаразумныя чытачы самі аддзеляць мясныя вырабы ад насякомых…

Самая пазітыўная вестка апошніх месяцаў – у Мінску адкрыўся клуб сянцы! Гэта кітайскія народныя шахматы, калі хто не чуў. Не тое каб іх у Беларусі раней зусім ігнаравалі, але цяпер, калі за справу ўзяўся паэт Сяргей Карчыцкі (пачынаў як гулец у «класічныя» шахматы, потым доўгі час займаўся гексаганальнымі-«польскімі», а ў пачатку ХХІ ст. пераключыўся на японскія сёгі), яна кудысьці абавязкова пойдзе, і сотні сталічных аматараў інтэлектуальных гульняў пачнуць мружыцца, як у старым анекдоце. Пакуль жа на бліцтурнір у лістападзе 2015 г. сабралося аж чацвёра змагароў-сянцыстаў (не блытаць з сіяністамі). Японія, Кітай… Наступным захапленнем Карчыцкага & Со. стануць, мабыць, мангольскія шахматы «шатар».

На маю электронную скрынку паступаюць тэрабайты пытанняў, якія зводзяцца да наступнага: «ці ёсць плён ад тваёй пісаніны?». Кампетэнтна адказваю: «А няўжо ж не!» Да прыкладу, сталыя наведвальнікі помняць, што пакпіў я некалі з прафесара Ігнацішчава, які ў Магілёве выпусціў бязглуздую кніжулю і прэзентаваў яе як «навуковае выданне». У 2015 г. той жа таварыш выдаў брашурку з не менш кур’ёзнай назвай: «Заслуженный деятель науки Руслан Игнатищев: шахматы — массовость. Растеряли. Восстановите!», але ўжо не наважыўся пхаць у яе лухту на грані ідыёцтва, дый грыф гэтым разам менш амбіцыйны: «выданне для вольнага часу». Рэкамендую ўсім 🙂

Праўда, як казалі ў Ізраілі 1970-х, складаныя рэчы мы робім адразу, а дзівосы вымагаюць крыху большага часу. Прызнаю і каюся ў тым, што мой артыкулік, напісаны ў жніўні 2015 г. – калі толькі пачалі зюкаць пра закрыццё пасольства ў Мінску – не зрабіў уражання на ізраільскае знешнепалітычнае ведамства. Падобна, Бібі і яго каманда пакуль не вывучылі беларускай мовы; будзем спадзявацца, што ўсё наперадзе.

Дыпламаты заўсёды падпускаюць туману… Дайшлі да мяне чуткі, што пасольства Ізраіля ў Беларусі спыніць сваю дзейнасць у ліпені 2016 г. Вядома, «гаспадарчыя» довады не пераканалі: выдаткаваць мільён долараў за год для ўраду – усё роўна што адкласці долар за год нам з вамі, шаноўны чытач. Многае падказвае, што справа не ў грашовых выдатках, а ў атмасферы, што складвалася вакол дыпработнікаў у нашай краіне.

Дапускаю, што паслу і яго падначаленым у мясцовым «Чырвоным доме» даводзілі план па прыцягненні інвестыцый у беларускую эканоміку («вы ж яўрэі, грошы маеце»…). Праз выбрыкі Лібермана тутэйшыя ідэолагі трымалі Іосіфа Шагала на кароткім павадку; нездарма часам ён вяшчаў так, быццам чытаў перадавіцу «Советской Белоруссии». Не здзіўлюся, калі выявіцца, што пасольству на Партызанскім праспекце навязвалі «добраахвотна-прымусовую» падпіску на звышкаштоўнае для ўсяго прагрэсіўнага чалавецтва перыядычнае выданне, але тут ужо слова самому экс-паслу ці яго баявым памочніцам.

Што паробіш, не ўсе дыпламаты здольныя працаваць у нашай «сінявокай». Уявім сабе сітуацыю: Нетаньягу (або Цыпі, каторая Хатавелі, ягоная намесніца) склікае калегію міністэрства, запрашае патэнцыйных прэтэндэнтаў на ролю пасла ў Беларусі. Але высвятляецца, што адзін раптоўна захварэў, другі з’ехаў у камандзіроўку, трэцяга ніяк не могуць знайсці ў калідорах Кнэсета… Што застаецца начальству? Прызнаць, што ахвотных няма, а місія правалена.

Заслугоўвае права на існаванне і канспіралагічная версія. Яе, бадай, найлепей выразіў «Кэп Очевиднов» на форуме tut.by 12.01.2016: «Яўрэі ведаюць больш за нас, і калі яны нас больш за краіну не ўважаюць, то гэта вельмі і вельмі трывожны сігнал». Так, у апошні час штогадовы тавараабарот з Беларуссю складаў дзясяткі мільёнаў долараў (найперш – экспарт беларускіх тавараў у Ізраіль!), аднак, напэўна, спецслужбы, якія кансультавалі Нетаньягу, заўважылі спад у беларускай гаспадарцы (летась яго цяжка было не заўважыць) і далі негатыўныя прагнозы. У жніўні 2015 г. быў кінуты «пробны шар», а ў студзені 2016 г., калі стала ясным, што «курс дзяржавы не зменіцца», Ізраіль абвясціў пра закрыццё афіцыйна.

Дарэчы, невялікі крок убок. У Беларусі назіраецца сумная заканамернасць – чым горш становішча ў гаспадарцы, тым больш актыўна сябе паводзяць прапагандоны прапагандысты, хаця прыціхнуць бы ім… Хіба адзін штрых: у снежні 2010 г., калі cярэдні заробак у РБ ненадоўга дасягнуў-такі $500 за месяц, паштальёнаў «пераканаўча прасілі» раскідаць па скрынях агітматэрыял за аднаго з кандыдатаў (здагадайцеся з трох разоў, якога іменна). Тыраж тых «паштовак» сягаў 1 млн. Увосень 2015 г., калі сярэдні працаўнік у РБ не меў ужо і $400, адміністрацыя зрабіла аналагічны «фінт», але тыраж агітвырабаў павялічыўся… у 2,5 разы (пэўна, каб і немаўлятам хапіла).

2010 2015

«Паштоўкі ад Лукашэнкі», 2010 і 2015 гг.

Мінае сто дзён з часу «пераабрання» стара-новага «моцнага лідара». Навіны за гэтыя тры з лішкам месяцы – адна весялейшая за другую. Як і было прадказана, курс долара перакрочыў адзнаку 20000. У пачатку студзеня тысячы дробных прадпрымальнікаў не выйшлі на працу, бо душаць іх – цынічна, з прыказкамі кшталту «скончыліся вашы мядовыя гады». Колькасць стратных прадпрыемстваў за 2015 г. павялічылася бадай на 50%, як і лік беспрацоўных (многім з іх, у прынцыпе, няма куды дзецца – Расія ды Украіна перасталі вабіць). Ну і г. д.

Нехта скажа: калі ў Беларусі чакаюцца дэфолт і «вілы», то дыппрадстаўніцтва Ізраіля тым больш патрэбнае – каб абараніць яўрэяў, прынамсі падобныя довады высоўваліся ўлетку 2003 г., пасля першага закрыцця пасольства. Тады сярод «землякоў» збіраліся подпісы пад зваротам, дзе, сярод іншага, гаварылася: «грамадзяне Ізраіля, якія наведваюць родных у Беларусі, пазбавяцца абароны сваёй дзяржавы ад ураду дыктатуры». Ці то ў Ізраілі cур’ёзна лічаць, што зараз усе беларусы – «мірныя людзі» (як пяецца ў гімне), ці то ведаюць іншыя сродкі самаабароны, апрача наяўнасці пасольства… Пажывем-пабачым. У стратэгічным плане закрыццё выглядае памылкай, у тактычным Нетаньягу – які, пры ўсёй яго кампраміснасці, пакуль не паддаецца на ціск Лібермана, Ландвер і іншых інтарэсантаў – зразумець можна.

Наш чытач з Мінска Алесь Рэзнікаў піша пра былога пасла, і ў нечым мае рацыю: «Шчогалеў («дзявочае» прозвішча Шагала – В. Р.) зрабіў аграмадную шкоду дзяржаве Ізраіль і габрэйскаму народу. Калі чалавек зробіць нейкую пакасць, ён сам адказвае, а калі ён яшчэ і габрэй, аддуваецца ўся нацыя, так чамусці гістарычна склалася. А тут яшчэ і дыппрадстаўнік, які, наадварот, павінен згладжваць памылкі вялікіх палітыкаў. Магчыма, шмат у каго з дэмакратычных людзей Беларусі ў галовах пасяліліся пэўныя вірусы. А дзяржаве Ізраіль трэба назапашваць сяброўскі патэнцыял з будучай сапраўды незалежнай Беларускай дзяржавай…» (ліст ад 16.01.2016).

Пра тое, што дыппрадстаўніцтва ў Мінску працавала ў незвычайным рэжыме, і нешта трэ’ было з ім рабіць, гаворыць і рэакцыя беларускага афіцыёзу. Калі ў 2003 г. прадстаўнік РБ Панамароў выказваўся даволі стрымана («Зараз разглядаецца некалькі варыянтаў. Магчыма, прадстаўніцтва [Беларусі ў Ізраілі] будзе зніжана да консульскага ўзроўню»), то ў 2016 г. адказ быў хуткі і нервовы. Ужо 7 студзеня – назаўтра пасля заявы ізраільцаў – прэс-сакратар беларускага МЗС Мірончык паабяцаў, што «Беларусь, кіруючыся прынцыпам узаемнасці, таксама вымушана зрабіць комплекс захадаў па завяршэнні дзейнасці сваёй дыпламатычнай місіі ў Тэль-Авіве». І дадаў, што гэта, маўляў, звычайная практыка (не зусім так – мы з Ізраілем усё ж не ў стане вайны).

Яшчэ горш раздражненне беларускага боку завуалявана ў тэксце «палітолага» Сяргея М., які, нібыта, уваходзіць у першую сотню самых уплывовых людзей Беларусі (што зусім не так). «Аналітычны» цэнтр гэтага спецыяліста па музеях быў раскручаны з дапамогай спецслужбаў перад сумнавядомым рэферэндумам 2004 г. – дзеля альтэрнатывы празаходнім «фабрыкам думкі». Паводле звестак Ecoom-«Экаом» («Есоот», як прачытаў гэтую хітрую назву адзін супрацоўнік КДБ у 2005 г. :)), беларусы толькі і чакалі, каб даць Лукашэнку права пажыццёва кіраваць імі. Пазней кіраўнік цэнтра набыў «дом Хаіма Вейцмана ў Моталі», вырашыўшы падзарабіць на ізраілезнаўстве. Абяцаў «музейны комплекс», але за 6 гадоў (2008–2014) практычна нічога не зрабіў. Ну і ў 2015 г. бракавала часу – трэба ж было даць дыхту Нетаньягу.

Lapata

Падарунак беларускім ідэолухам ад «БелЦэнтраМашу».

Пра валоданне М. тэмай беларуска-ізраільскіх адносін нямала гаворыць пасаж, прысвечаны Шымону Перасу: «Упэўнены, што пры ім такога (рашэння аб закрыцці пасольства ў Мінску – В. Р.) не адбылося б». Але ж неспадзяванка – іменна Перас, калі ўлетку 2002 г. быў міністрам замежных спраў, і прыняў адпаведнае рашэнне! Тагачасны прэм’ер-міністр Шарон заблакаваў яго; тым не менш, амбасада была зачынена ў 2003 г. і зноў адчынена ўжо тады, калі Пераса змяніў Сільван Шалом…

Высер ад М. цікавы тым, што ў ім гучыць непрыхаваная пагроза: «А калі Беларусь сказала, што вымушана зрабіць комплекс захадаў, то не забудзе і на закрыцці пасольства не спыніцца». Мо тут і «самадзейнасць», але хутчэй за ўсё – праява інфармацыйнай вайны, якую так любяць распальваць тутэйшыя «спецы»… У кожным разе, каб я быў «прафесійным яўрэем», то паасцярогся б дапускаць у бліжэйшы год агрэхі на роўным месцы.

Ніяк не супакоіцца і іншы ваяка, «мудры» Авігдор Э. Здавалася б, самавіты чалавек – 55 гадоў, сямёра дзяцей, з барадой… 🙂 Паводзіць жа сябе, як дробны шахрай. Тут дэманстравалася, як крыва трактаваў ён жыццё ў Беларусі пад канец 2015 г. У студзені 2016 г. «галоўны ізраільскі русафіл» прыцягнуў за вушы даўнюю гісторыю, абы даць адлуп сучасным «жыдабандэраўцам»: «Недзе ў канцы 80-х гадоў да нас прыехала группа яўрэяў з Украіны, і яны ўсталявалі ў Іерусаліме помнік ахвярам галадамору… Ён прастаяў менш за суткі. У той жа вечар прыйшлі былыя партызаны і ліквідавалі яго». Пэўна, Э. думаў, што ўсе забылі, як было насамрэч… У маі 1985 г. (не ў канцы 80-х) на гары Сіён з’явіўся помнік пакутам яўрэяў і ўкраінцаў, ахвярам сталінізму і нацызму (а не толькі Галадамору). Групе выхадцаў з Польшчы згадка пра ўкраінцаў не спадабалася, і праз 4 месяцы (!) помнік, устаноўлены па ініцыятыве дзеяча ўкраінскай дыяспары з Канады (!), яны разбурылі. Даведацца больш можна з газеты «The Ukrainian Weekly» № 8, 1986, а яшчэ з бюлетэня «Диалоги» (№ 15-16, 1987), які выдаваў у Іерусаліме св. пам. Якаў Сусленскі (1929–2009).

Усё б нічога, аднаго Э. мы б вытрывалі… Але яго паслядоўнікі з’яўляюцца сярод маладзейшых. Шчыруе нейкі Меір Ю., які на «сусветным яўрэйскім партале» 2,5 месяцы таму зганіў удзельнікаў кіеўскага мітынгу ў падтрымку Ізраіля: «прыйшлі на майдан 300 яўрэяў, памахалі ізраільскім сцягам і зладзілі антырасійскую акцыю, што, у прынцыпе, і чакалася…» Ці во нядаўні перл: «Закрыццё пасольства ў сувязі са зніжэннем выдаткаў – скрайне абразлівая форма разрыву дыпламатычных адносін, але Нетаньягу нічым не грэбуе». Перш чым абвінавачваць замежнага палітыка ў «чарговай здрадзе», мальцу варта было б дазнацца, што такое разрыў дыпадносін, ці роўны ён закрыццю пасольства – ды навошта? «Прагрэсіўныя іўдзеі», выглядае, «з’ядуць» і не такое.

Не ўтрымаюся, працытую ўрыўкі са сваёй кніжкі «На ізраільскія тэмы» (Мінск: Шах-плюс, 2011). Тэзісы амаль пяцігадовай даўніны гучаць даволі актуальна:

Лёс Ізраіля і Беларусі мне баліць: гэта краіны, моцна расколатыя знутры, у якіх пануе дужа цьмянае ўяўленне аб правах чалавека і законнасці ўвогуле. Чым раней яны пераадолеюць свае мітрэнгі мірным шляхам, тым лепш. Здольнасць пераадолення расколаў залежыць ад якасці інтэлектуальных эліт. Хто і як будзе рэальна працаваць над кшталтаваннем эліт – вось у чым пытанне… Каб эфектыўна супрацоўнічаць, трэба ведаць адно аднаго; каб ведаць, патрэбныя праўдзівыя адмыслоўцы, а не ідэолагі «рынкавага сацыялізму» ці «навуковага (анты)сіянізму».

Мінск, 18.01.2016

rubinczyk[at]yahoo.com

Апублiкавана 18.01.2016