Tag Archives: Владимир Милов

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (111)

Дабрыдзень! «А што там на/ва Украіне?» – цікавяцца многія з нас/вас. Доктар гістарычных навук Юрась Гарбінскі, які цяпер выкладае паліталогію ў Люблінскім універсітэце, нават пайшоў у міні-заклад (на кубачак кавы), што выйграе П.А.П. Шчыра кажучы, зараз і мне інкумбент – сітуацыйна згаджаюся з «сонцападобным»! – здаецца крыху меншым ліхам. Асабліва пасля таго, як «слугу народа» падтрымалі такія вялікія чалавеказнаўцы, як выпускніцы журфаку БДУ Г. Айзенштадт, С. Алексіевіч. Дый «двойчы адстаўнік» С. С. Шушкевіч, каторы ў чэрвені 1993 г. ужо даў быў шанс «маладому і перспектыўнаму» дырэктару саўгаса: «Зяленскі ні ў якім разе не прарасейскі тып... Калі ўкраінцы яму давераць свае галасы, то, мяркую, разбярэцца з часам ён і з унутранай палітыкай, і са знешняй» (03.04.2019). Як там нехта казаў: «калі яны супраць, то я за…»? 🙂

З другога боку, нават пройгрыш Парашэнкі дзяржаву наўрад ці разваліць. Усё-такі за пяць постмайданных гадоў у палітыкуме нашых паўднёвых суседзяў коса-крыва, але пачала вымалёўвацца парадыгма з убудаванай «абаронай ад дурня». Прадстаўнік «Руху Салідарнасці “Разам”» Вячаслаў Сіўчык, які доўга жыў ва Украіне, песімістычна глядзіць на яе будучыню ў выпадку абрання шоўмена… Але во як на развагі з папярэдняй серыі «Катлет…» адгукнуўся няўтомны сацыял-дэмакрат Анатоль Сідарэвіч (допіс ад 06.04.2019).

Ва Украіне парламенцка-прэзідэнцкая сістэма. Абранне Зяленскага не азначае адстаўку Гройсмана і яго кабінета. Зяленскаму давядзецца ісці ў Раду, каб прызначыць міністраў абароны і замежных спраў (абарона, замежныя справы і нацыянальная бяспека – прэрагатывы прэзідэнта). А ў Радзе – блок Парашэнкі і яго саюзнікі. Вынікам можа стаць тое, што ва Украіне і міністр замежных спраў, і міністр абароны будуць з прыстаўкай “в. а.”. На прыкладзе в. а. міністра аховы здароўя Украіны мы бачым, да якіх скандалаў гэта прыводзіць. Далей: в. а. могуць стаць і шэф Службы бяспекі, і, здаецца, начальнік генштаба ды і сакратар Рады нацыянальнай бяспекі і абароны.

Не выключаныя канфлікты паміж кабінетам міністраў, на баку якога большасць Рады, і прэзідэнтам. Так, сапраўды пахне “шатдаўнам”.

Сабатаж таксама не выключаны. Каманды ў Зяленскага няма. Пасадзіць кампетэнтных людзей на ключавыя пасады нават Каламойскі з яго сувязямі не зможа. Ды калі адны людзі Каламойскага пачнуць тыя пасады займаць, гэта выкліча скандал і на рэпутацыю Зяленскага не спрацуе.

Не забывайма: наперадзе – выбары ў Раду. Інтэрвал паміж прэзідэнцкімі выбарамі і выбарамі ў Раду апаненты Зяленскага-прэзідэнта выкарыстаюць на ўсю катушку, каб паказаць яго некампетэнтнасць, каб атрымаць у Радзе большасць і звязаць яго па руках і нагах. Гройсман – граматны менеджар, гаспадарнік – можа выставіць Зяленскага дурнем. І яму дапамогуць дасведчаныя ў пытаннях эканомікі і фінансаў Парашэнка ды іншыя. Зняцце Турчынава з пасады сакратара РНБіА таксама не пойдзе Зяленскаму на карысць. Не ведаю, што з аўтарытэтнасцю ў арміі генерала Палтарака, але такое адчуванне, што Палтарак пад Зяленскім скакаць не будзе. І шэф МЗС Украіны Клімкін таксама. Усё-ткі прафесіяналы…

Таму будзем спадзявацца, што Зяленскі на пасадзе прэзідэнта Украіны не наламае дроў, што яму не дадуць гэта зрабіць. А калі пачне ламаць дровы, не выключаны трэці майдан. Зяленскі павінен узяць гэта пад увагу. Вядомы публіцыст Віталій Портнікаў нагадаў нядаўна: прэзідэнт Украіны, які не ішоў кампрамісы, на саступкі, апынуўся ў Растове.

Іншы наш паважаны аўтар у апошнія дні 2018 г. выпусціў кніжачку-білінгву… (Мінск, выд-ва Сіўчыкава, 99 экз.)

Не так маркотна ад выбару паміж Хлестаковым і Гараднічым, які маюць ажыццявіць украінцы 21.04.2019, як ад таго, што ў першым туры, 31.03.2019, ім выпала сартаваць ажно 39 кандыдатаў. Цікава, што і да ізраільскіх парламенцкіх выбарах 9 красавіка дайшлі 39 перадвыбарчых спісаў. «Супадзенне? Не думаю» (С). Нешта супольнае ў палітычнай культуры Украіны і Ізраіля такі ёсць, і вышэйпададзеныя лічбы гавораць, па сутнасці, пра няўменне кандыдатаў цвяроза ацэньваць свае магчымасці і/або пра нежаданне дамаўляцца, ісці на кампрамісы, каб стаць мацнейшымі. Так, адзін кандыдат & адна партыя – блага, але 39, калі балатуюцца «і жук, і жаба», не намнога лепей. Зразумела ж было заранёў, што на нешта ўплываць здатныя толькі сілы з першага тузіну… Зняверанне выбарцаў, якія, падтрымаўшы аўтсайдэраў, змарнавалі свае галасы, шкодзіць, урэшце, усёй сістэме.

Многія скажуць: «замежнікі самі разбяруцца, трэба думаць пра Беларусь». Дык я і думаю… Нават цяпер, у «замарожаным» грамадстве, калі быццам бы ёсць адзіная мэта (скінуць «самі-ведаеце-каго»), тузін тутэйшых партый & палітызаваных суполак не шукаюць паразумення, што чарговы раз засведчылі як адсутнасць уцямнай рэакцыі на мае «сакавіцкія тэзісы», так і разборкі вакол святкавання Дня Волі. Што ж будзе пасля «перамогі», калі, нібы тыя грыбы пасля дажджу, вылезуць новыя партыі й партыйкі?

Пётр Рэзванаў з Мінска скептычна паставіўся да аналогіі паміж «перабудовай» і цяперашняй эпохай у Беларусі і Расіі: «Як на мой густ, ёсць асноўная розніца (не толькі для ўсходняй суседкі, але для ўсяго СНД). У познім СССР, паводле Уладзіміра Мілова, можна было сустрэць мноства людзей, шчыра перакананых, што калі нешта паправіць і вярнуцца да ленінскіх каранёў, то сістэма можа выплыць. Зараз такіх людзей няма. Перабудова і тое, што было за ёй – унікальная гістарычная з’ява, і я не ведаю, ці паўторыцца яна калі-небудзь і дзе-небудзь».

Не адмаўляю таго, што «вяртацца да ленінскіх каранёў», як пры Гарбачову, зараз ніхто не плануе, але ж поўнай тоеснасці двух перыядаў у гісторыі не здараецца ніколі. Перабудову ў СССР канца 1980-х дапушчальна трактаваць і як змаганне кагорты «камсамольцаў» (умоўна – маладых цынікаў, якія ставілі на бізнэс, падтрымку «інтэлектуалаў», нацыяналістычных рухаў) з пакаленнем «ідэйных». У гэтым сэнсе «перабудова» ў Сінявокай не за гарамі: заўзятых лукашыстаў усё менш, і іх няўклюдныя крокі, здаецца, ужо замінаюць патэнцыйным наступнікам дзяліць/захоўваць/памнажаць маёмасць. Будуць, відавочна, і спробы падлабуніцца да тутэйшай (шм)інтэлігенцыі – дый ужо назіраюцца гэткія спробы, напрыклад, у форме «мяккай беларусізацыі».

Па-мойму, курапацкі выпадак упісваецца ў гэтую няхітрую схему. Калі прыняць яе, то выходзіць, што «новая хваля» чынавенства ішла на саступкі, ухваліла помнік, усталяваны ў лістападзе 2018 г., etc. «Старая» вырашыла адыграцца на шэрагу крыжоў вакол Курапацкага лесу – 04.04.2019 іх было дэмантавана сем дзясяткаў.

Cакратарыят арганізацыі, да якой належу (СБП), у той жа дзень прыняў заяву, дзе «выказвае абурэнне з прычыны зносу крыжоў на тэрыторыі народнага мемарыялу “Курапаты”. Замест належнага ўшанавання месца масавых расстрэлаў улада працягвае барацьбу з нацыянальнай памяццю і стварае глебу для канфрантацыі». З духам гэтай заявы я згодзен, а з літарай… не так усё проста. Па-першае, як няма іншых казыроў, апрача абурэння, то і яго, мабыць, лепей прыхаваць да лепшых часоў (небеспадстаўна заўважыла Наталля Сівіцкая ў фэйсбучных каментах: «Толку з вашага абурэння»). Падобна, пры зносе быў парушаны закон, дык няхай бы загаварылі найперш адвакаты. Па-другое… «улада» бывае розная, і мы дажылі да часу, калі міністэрскія чыноўнікі маюць адну пазіцыю, а група дэпутатаў парламента – іншую.

Пры ўсёй павазе да часткі пратэстоўцаў (перапрашаю, цяжкавата паважаць людзей, якія лепяць герояў з С. Булак-Балаховіча й Р. Шухевіча), не думаю, што 4 красавіка стане пераломнай датай у адносінах «грамадзянскай супольнасці» і дзяржавы. З паводзінамі ўладных органаў у Курапатах прыйдзецца лічыцца надалей, хоць асобныя гарачыя голавы ў час прыкрых падзей заявілі, што «гэтай уладзе няма месца на зямлі!» Усё ж летась шыльда з надпісам «Рэспубліка Беларусь. Гісторыка-культурная каштоўнасць. Месца згубы ахвяр палітычных рэпрэсій. 30-40-я гады ХХ ст. Прычыненне шкоды караецца па закону» з’явілася ва ўрочышчы, як і «міністэрскі» помнік (гл. здымкі тут).

Уваходы ў Курапаты з боку Мінскай кальцавой дарогі, 09.04.2019

Эмігрант Зянон 04.04.2019 выдаў наступны прагноз: «Наступны этап вайны варвараў – агараджэньне сеткай тэрыторыі магільніка, забарона доступу людзям на тэрыторыю Мэмарыяла і поўнае зьнішчэньне ўсіх памятных крыжоў над магіламі расстраляных. Чарговы этап – зьнішчэньне ўсіх масавых магіл…». Але тут непрыхаваны гандаль страхамі; прынамсі на сёння доступ у Курапацкі лес не закрыты, і сотні крыжоў «народнага мемарыяла» стаяць, дзе стаялі. Тым часам мінчукі Павел Севярынец, Мікалай Статкевіч і Макс Вінярскі зноў селі «на суткі» 🙁

На «Галгофе» (у цэнтры ўрочышча); адмыты ад свастыкі помнік з надпісам на ідышы. Здымкі 09.04.2019, 13:45.

Агароджа… а ці так гэта шкодна, (паспрабаваць) вызначыць дакладныя межы тэрыторыі? Яшчэ ў пачатку 2002 г. Марат Гаравы прапаноўваў: «Курапаты трэба агародзіць. Вакол брамы маглі б з’явіцца памятныя знакі розных канфесій, у тым ліку іудзейскай, а недалёка ад лесу – музей трагедыі беларускага народу ў ХХ стагоддзі».

Усё яшчэ – як і ў снежні 2018 г. – спадзяюся на тое, што кампрамісы магчымыя, і ўрад рана ці позна выдзеліць магутную апаратуру (цеплавізары?) для пошуку парэшткаў у Курапатах. Трэба ўсё ж даць рады з несамавітай «вілкай» у колькасці ахвяр – ад сямі тысяч да ста і болей. Пошукавая група, аснашчаная сучаснымі сродкамі, якіх не мелі даследчыкі 1980–90-х гадоў, магла б атрымаць наступнае заданне: устанавіць лік расстраляных з дакладнасцю +/-10–20%.

Ніна Багінская і Вячаслаў Сіўчык дзяжураць ля ўезду ў рэстаран «Поедем поедим», 09.04.2019, 14:20

Увосень 2018 г. парадыйная «Парція памяркоўных цэнтрыстаў» (нехта скажа, што яна створана true-змагарамі для «палявання» на апалітычнае насельніцтва, ды верыць не абавязкова) выступіла з ініцыятывай правесці рэферэндум дзеля выхаду Беларусі з «Саюзнай дзяржавы». Не прайшло і паўгода, як паліттусоўка «Уперад, Беларусь!», кіраваная памочнікам дэпутаткі Ганны Канапацкай, таксама прапанавала нешта падобнае… Па-дзеля мяне, не так памысна было б выйсці з той «СД», запачаткаванай у снежні 1999 г., як уступіць у саюз з морскімі суседзямі – Украінай, Літвой. Тым не менш я падпісаўся пад зваротам. Карысці ад «СД» ніколі не адчуваў; кажуць, пад ейным дахам раздаюцца літаратурныя прэміі, але ніхто з маіх таварышаў іх не атрымліваў. Празрыстая мяжа з Расіяй? Дык я і да снежня 1999 г. без праблем выбіраўся ў Маскву (восень 1995 г.) і Вяліж (лета 1999 г.)…

Ясна, з такімі тэмпамі, як тут, нерэальна набраць 450 тыс. подпісаў, нават віртуальных. Між тым арганізацыя «народнага рэферэндуму» вымагае адпаведнай колькасці аўтографаў на паперы… Лепей бы Канапацкая & Со. звярнулі ўвагу на план удасканалення канстытуцыі РБ, для рэалізацыі якога трэба ўтрая менш подпісаў. Аднак хто я такі, каб настойваць? Хай робяць хоць нешта – «не дагоняць, дык сагрэюцца».

* * *

Надышоў красавік, а з ім і традыцыйны для Беларусі «Фэст экскурсаводаў». Сёлета ён юбілейны = Х. Не магу не адзначыць тэматычныя экскурсіі, што мусяць адбыцца ў бліжэйшыя дні для шырокай публікі: 13.04.2019 – «Гісторыя вёскі Ленін» (збор каля мемарыяльнага комплекса «Ахвярам Ленінскага гета» апоўдні); 14.04 – «Стаўбцоўскае яўрэйства» (пл. Леніна ў Стоўбцах, з 11.00); «Як вучыліся яўрэйскія дзеці колькі стагоддзяў таму ў Мінску» (ст. метро «Няміга», з 12.00), «Халакост і яўрэйскае супраціўленне на Навагрудчыне» (Навагрудак, пл. Леніна, тадысама); «Гісторыя яўрэяў горада Гродна» (Вялікая Харальная сінагога, з 13.00), «Яўрэйская спадчына Віцебска» (тэатр «Лялька», з 15.00). Многа дзе нават рэгістрацыі не патрабуецца…

Дзіўна ці не, але нацыянальны прававы партал pravo.by выправіў памылкі ў тэксце Канстытуцыі РБ, адзначаныя ў «Катлетах & мухах» 11.03.2019. Рэспектую! 😉

«Вольфаў цытатнік»

«Такі праект, як каланізацыя Марса, найперш патрабуе вырашэння палітычных і эканамічных праблем на Зямлі» (Станіслаў Лем, 2004)

«У пачатку 1990-х адбылася рэстаўрацыя чынавенства старога рэжыму. Былыя партыйныя бонзы прыйшлі…» (Юрый Мамін, 06.04.2019)

«Палітычны працэс – не адладжаны будзільнік» (Павел Катаржэўскі, 08.04.2019)

Вольф Рубінчык, г. Мінск

09.04.2019

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 09.04.2019  23:41

К 4-летию убийства Немцова (9.10.1959 – 27.02.2015)

Фильм Владимира Кара-Мурзы (мл.)

               НЕМЦОВ

«Немцов» — фильм-портрет. О Борисе Немцове вспоминают люди с разными взглядами и разным отношением к 1990-м и к нынешней власти: те, кто был рядом, когда он занимался наукой и делал первые шаги в политике, когда занимал высокие посты и считался преемником Бориса Ельцина, когда стал одним из лидеров российской оппозиции. В фильме представлена уникальная хроника, в том числе из семейных архивов. В этом фильме нет смерти. В нем — только жизнь одного из самых ярких политиков современной России.

Фильм был впервые показан 9 октября 2016 года на Форуме Бориса Немцова в Берлине. Российская премьера состоялась 30 ноября 2016 года в Нижнем Новгороде. Показы фильма прошли более чем в 30 российских городах, в других странах Европы и в Северной Америке.

Автор и режиссёр: Владимир Кара-Мурза (мл.)
Исполнительный продюсер: Ренат Давлетгильдеев.
66 мин. Россия, 2016.

Фильм снят при поддержке «Открытой России».

Смотрите также

https://www.youtube.com/watch?v=Zh0u9-PlxAI

Опубликовано 27.02.2017  22:22

 

На смерть Бориса Немцова

Гарри Каспаров: Немцова убили в двух шагах от Кремля

Гарри Каспаров: Немцова убили в двух шагах от Кремля

Гарри Каспаров, оппозиционный российский политик и чемпион мира по шахматам, в эксклюзивном интервью Фокусу о том, кто убил Немцова и чего хочет Путин

3687

Вы знали Бориса Немцова, что для вас означает это убийство?

– Сейчас тот редкий случай, когда я даже не совсем понимаю, что сказать. Эту трагедию еще придется осмыслить. Одно дело, когда говоришь, что режим неизбежно скатится к политическим репрессиям и убийствам, проводишь аналогии с историей, говоришь, что это неизбежно – превращение диктатуры одного человека в фашистскую диктатуру… Но все отвлеченно как-то получается. А когда происходит такое, когда убивают человека, которого я хорошо знал, с которым мы вместе боролись 10 лет, – это совсем другая история.

Борис был большим человеком – и физически, и колоритом, и характером, его всегда было много. Для путинской России это уже преступление

Каким вы запомнили Бориса Немцова?

– Борис был большим человеком – и физически, и колоритом, и характером, его всегда было много. Для путинской России это уже преступление. Когда человек такого калибра начинает активно бороться с режимом, он рискует всем. И понятно, что в какой-то момент этот риск становится смертельным.

Для меня это особенно тяжело, потому что мы с Борей много спорили в 2012–2013 годах. Я говорил, что перемены в России через выборы невозможны, что этот режим не уйдет без крови, а он убеждал меня в обратном. Он всегда говорил: «Нет, в России надо долго жить, мы увидим перемены, это тяжелый процесс, но надо понемногу двигаться». Он сохранял оптимизм, полагал, что этот жуткий режим может как-то трансформироваться.

Четыре пули в спину 55-летнему политику. Кто стрелял?

– Никто сейчас точно не может сказать, кто стрелял, но его убил режим. Я сомневаюсь, что Путин давал команду. Мне кажется, это обстановка, в которой самые отмороженные элементы, уже совершенно взбесившиеся, считают, что могут отстреливать неугодных людей.

Путин создал атмосферу, в которой такие политические убийства становятся возможными. Я всегда говорил, что каждый день пребывания Путина у власти будет множить кровь и страдания. Думаю, что говорить это вам, людям, живущим в Украине, бессмысленно, вы понимаете, что такое Путин. Даже Немцова, человека, который отстаивал методы ненасильственного сопротивления, который не хотел видеть в России кровопролития, повторения 1917 года, каких-то страшных потрясений, именно его убивают.

На ваш взгляд, это убийство связано с планами провести в Москве оппозиционный марш «Весна» 1 марта?

– Наверное, это как-то связано с маршем, который должен был произойти в Марьино, но… его же убили в двух шагах от Кремля! Со всеми этими путинскими силовиками, которые контролируют каждый сантиметр, человека застрелили просто на виду у Кремля.

Бандиты, вскормленные этим режимом, чувствуют себя безнаказанно, страна погружается в беспредел, это уже очевидные признаки тления

Это доказывает, что вся вертикаль власти занята не обеспечением безопасности страны и ее граждан, а именно защитой режима: Путина и его клики. Бандиты, вскормленные этим режимом, чувствуют себя безнаказанно, страна погружается в беспредел, это уже очевидные признаки тления. И вопрос не в том, чем это кончится, мы знаем итог. Вопрос в том, сколько жизней еще унесет это зло, зомбирующее людей и питающееся кровью. Каждый день пребывания Путина у власти, это продолжение эскалации, потому что по-другому режим жить уже не может.

Что стало фундаментом такой ситуации в России?

– Понимаете, вся эта истерика на телевидении, все эти совершенно безумные завывания, крики «больше ада!» – это на самом деле все материализуется. Когда создается такая атмосфера, надо посмотреть историю – это фашистская Германия, сталинский Советский Союз. Вы не можете требовать крови в телевизоре 24 часа в сутки, семь дней в неделю, а потом удивляться, что на улице происходит такое. Эта кровь результат тотальной паранойи и зомбирования людей, которые развернуты были в последний год. Наверное, это агония режима, результат того, что сейчас произошло тотальное зомбирование общества.

Что делать тем, кто остается в России и продолжает сопротивление?

– Политические убийства активистов России всегда были. Просто сейчас мы говорим об убийстве такого уровня. Но до этого было и убийство Политковской, и такие убийства в России не являются чем-то экстраординарным, то есть, у режима нет аллергии на кровь.

Путинский режим зарождался в огне и крови второй чеченской войны и во взрывах московских домов, о чем мы до сих пор не знаем всей правды. Методы подавления оппозиции варьировались, были аресты, уголовные дела. Я знал, что репрессии будут нарастать, но, видимо, у кого-то уже по-настоящему чешутся руки, и какие-то отморозки, безусловно, близкие к Путину, просто стреляют.

Сам президент РФ этот процесс уже не может контролировать, потому что эта ненависть, эта звериная сущность выплеснулась далеко через край. То есть, можно уже все. Есть враги, которых надо убивать, потому что они американские шпионы, потому что они работают в пользу Украины, и так далее. Дальше идет тотальный бред, который можно не обсуждать. Но если постоянно накручивать этот бред, то рано или поздно начинают происходить страшные вещи

Путин как в случае с Политковской, скажет, что смерть «нанесла больший большой урон власти, чем жизнь»?

– Ситуация существенно отличается от 2006 года, когда убили Политковскую. Для меня Путин всегда был тираном, но с точки зрения мирового сообщества он был уважаемым человеком. Он был принимающей стороной на «восьмерке», летом у него собирались все лидеры свободного мира, его репутация была более чем достаточна для того, чтобы подозрения в убийстве от себя отвести. Подозревать Путина тогда было дурным тоном.

Убийство Немцова в такой атмосфере переводит все это на качественно иной уровень, эта кровь уже на руках Путина

Сейчас другая ситуация, у него на руках уже столько крови, и это перестало быть тайной. Преступность режима, его лживость такова, что даже Джон Кэрри (госсекретарь США. – Фокус) вынужден признать, что Лавров постоянно лжет. Убийство Немцова в такой атмосфере переводит все это на качественно иной уровень, эта кровь уже на руках Путина. И тут не важно, насколько он связан с теми, кто организовывал и санкционировал это убийство.

Невозможно не спросить о Надежде Савченко, которой вы передавали письмо с просьбой прекратить голодовку. Ее отпустят?

– Ее не отпустят. Я боюсь, что эта трагедия, эта смерть неизбежна, потому что никаких реальных действий, которые заставили бы Путина хоть как-то двинуться, никто не предпринимает на Западе. Существует достаточно способов продемонстрировать, что эта смерть будет иметь тяжелейшие последствия, начиная с высылки семей, конфискации денег, закрытия SWIFT. У Запада есть много способов, и если бы они хотели послать месседж, они бы это сделали.

Но мы наблюдаем «страусиную» политику – голова из песка иногда высовывается, но все равно очевидно нежелание, как они говорят, допускать эскалацию. Это абсолютный бред, совершенно ясно, что эскалация вызывается одним человеком.

Я увидел недавно очень хороший комментарий, по-моему, у поляков: еще пять-шесть таких перемирий и Путин дойдет до Берлина

Что дальше, возможно просчитать действия Путина?

– Я увидел недавно очень хороший комментарий, по-моему, у поляков: еще пять-шесть таких перемирий и Путин дойдет до Берлина. Запад пытается откупиться, не понимая, что там нет предмета переговоров. Они пытаются, как Чемберлен откупаться территорией другой страны, но вопрос в том, что территории, которые получил сегодня Путин – Крым, Донбасс – не являются для него самоцелью. Его цель на сегодняшний день совершенно очевидна – развалить Украину, как независимое государство и создать абсолютно нетерпимую обстановку в Европе. Где НАТО и ЕС перестанут играть присущую им роль.

То есть, речь идет о тотальном разрушении системы континентальной безопасности, которая создавалась в 1945 году и послужила основой для мировой системы безопасности. Путин переводит игру в другой режим, и это для него вопрос выживания. Пойдет ли он завтра штурмовать Мариуполь, или начнет провокации в Харькове? Это вопрос времени, куда он двинется дальше. Он может неожиданно переключиться на Эстонию, но совершенно очевидно, что вопрос, как он говорит, расширения русского мира, а на самом деле вопрос тотального разрушения системы международной безопасности является для Путина приоритетом. И пока он не будет остановлен, сам не остановится.

Диктаторы сами не останавливаются. Я с омерзением читаю западных политиков, которые боятся отправить какое-то оружие в Украину. Государства, которые вынуждали Украину отказаться от ядерного оружия в 1994 году, сегодня никак не могут решиться продать ей противотанковое оружие. Это позор.