Tag Archives: Вера Полякова-Макей

В. Рубінчык. Сітуацыя пад кантролем

Шаломчык! Нейкія добрыя навіны патрэбны. Дапусцім…

У Мінску працягваецца будаўніцтва Нацыянальнага футбольнага стадыёна (не блытаць з Нацыянальным алімпійскім стадыёнам «Дынама») у паўднёва-усходняй частцы горада – каб бліжэй да КНР, значыць 🙂 Нагадаю, увесну 2019 г. Лукашэнка-старэйшы згойсаў да названай краіны, дзе старшыня Сі падарыў яму макет будоўлі, паабяцаў грошы. Па вяртанні шмат гукалася пра падарунак «кітайскага народа беларускаму» – маўляў, «мы гэта ў бліжэйшыя два гады зробім». Потым утапічныя планы былі скарэктаваны, і цяпер мяркуецца, што суперстадыён будзе адкрыты ў 2023-м. Як сцвярджаў анлайнер у сакавіку 2022 г., партнёры з Усходу нямала робяць дзеля свята на нашай вуліцы.

Праўда, тым часам футбольная зборная Беларусі зусім змарнела. «НН», 13.06.2022: «За чатыры летнія матчы [ў Лізе Нацый] каманда Георгія Кандрацьева ні разу не перамагла і адзначылася толькі адным голам. З-за гэтага беларусы рызыкуюць скаціцца ў самы Аід еўрапейскага футбола». Падобна, галоўны трэнер, калі дацягне на сваёй пасадзе да 2023-га, зможа перафразаваць прастаквашынскага мультгероя: «Гэта чаму я так слабавата працаваў? Таму што ў мяне стадыёна не было!» 🙂

На Смаргоўскім тракце, 10 рыхтуецца да адкрыцця паліклініка-не-паліклініка, а цэлы гарадскі цэнтр па стаматалогіі. Аднаўлення працы медустановы многія чакаюць з восені 2021 г. Фота 14.06.2022

Пасля двух адміністратыўных арыштаў днямі выпусцілі Насту Карнацкую, каторая не толькі ў краме «Кнігаўка» прадавачкай служыла, а і пераклады Дж. Оруэла калекцыянавала, і літменеджментам займалася (можа, адпачыўшы ад Акрэсціна, і будзе займацца). Яно-та файна; горай тое, што яе шэф Андрэй Янушкевіч дагэтуль сядзіць, пяты тыдзень ужо. Няскора ў мінчукоў і гасцей сталіцы з’явіцца шанс наведаць «Кнігаўку»…

Фота месячнай даўніны адсюль

Аднак ёсць меркаванне, пашыранае «Новым Часам» і «Будзьмай», што рэпрэсіі цяперака толькі спрыяюць папулярнасці незалежнай беларускай культуры:

«Грамадскія кантралёры» з вялікай дарогі дабраліся да Каліноўскага, а хутка пачнуць пляжыць і Купалу з Коласам. Яны апублічваюць тое, што раней было схавана. Яны падсвечваюць над беларускай мовай арэол пакутніцтва, а гэта заўсёды дае адваротны эфект. Як гэта некалі было з беларускай музыкай, наяўнасць якой у чорных спісах, мякка кажучы, не пашкодзіла яе папулярнасці… Карныя рэйды апантаных «хунвэйбінаў» па кнігарнях мацуюць і трэнд, і надзею.

Доля рацыі тут прысутнічае, ды я б не стаў паспешліва запісваць пагромшчыкаў у «карысныя ідыёты» беларускага адраджэння. Іх завадатары – не такія ўжо ідыёты, дзейнічаюць збольшага рацыянальна. Ведаюць, што «арэол пакутніцтва» ў наш час прываблівае далёка не ўсіх, што ладны сегмент «антылукашэнкаўцаў» жыве паводле аднолькавых з апантанымі лукашыстамі  сацыял-дарвінісцкіх правілаў («падштурхні таго, хто валіцца»).

Тут народ падбіраў беларускамоўныя эквіваленты да расійскага прыслоўя «На словах ты Лев Толстой, а на деле – х.. простой». Сярод іх трапляюцца аналагічныя, з нецэнзуршчынай («Ты на словах Іван Мележ, а на справе **йню мелеш»). А бываюць in usum Delphini, г. зн. прыдатныя для дзяцей сярэдняга школьнага ўзросту: «Выглядаеш як Адамчык, а па справах — наркаманчык!» Анягож, да гэтых бяскрыўдных гуляў далучуся і я: «Ты на словах Ізі Харык, а на справе – дзьмуты шарык! (варыянт: «дробны гаўрык»). «Ты на словах Аксельрод, а на справе абармот».  «Ты на словах Мойшэ Кульбак, а на справе — недакурак!» Па-мойму, актуальна з улікам таго, што ўвечары 22.06.2022 у мінскім яўрэйскім музеі пры абшчынным доме плануецца прэзентацыя перакладу эпічнай паэмы ў прозе «Зэльманавічы» на беларускую мову. Выступіць перакладчык, мастак Андрэй Дубінін; хто не зможа ці не захоча быць на В. Харужай, 28, паглядзіце ўрыўкі з яго працы па спасылках (раз, два, тры).

Тутэйшыя ўлады гэтак любяць беларускую мову («тое, што нас адрознівае»), што гатовыя здушыць у абдымках. Часам яшчэ заходжу на сайт урада government.by – радзей і радзей… Тамака тры моўныя версіі, «Бел», «Рус» і «Еng» – з гэткай паслядоўнасці нібыта вынікае, што самая важная беларуская. А вось не! Калі ў спісе па-руску фігуруюць усе міністры (за выняткам міністра лясной гаспадаркі Віталя Дрожжы, выгнанага за нейкі цьмяны ўчынак 05.05.2022 – цікава, што яму дагэтуль не знайшлі замену), то ў беларускамоўным на сёння, 15.06.2022, бракуе:

– міністра антыманапольнага рэгулявання і гандлю Аляксея Багданава (прызначаны 21.12.2021);

– міністра адукацыі Андрэя Іванца (прызначаны 10.02.2022);

– міністра па надзвычайных сітуацыях Вадзіма Сіняўскага (прызначаны 11.03.2021);

– міністра сельскай гаспадаркі Ігара Брыло (прызначаны 10.02.2022);

– міністра юстыцыі Сяргея Хаменкі (прызначаны 18.10.2021).

У варыянце «Еng» не хапае тых самых асоб + Ministеr of Architecture and Construction
(Руслана Пархамовіча, прызначанага ажно 04.06.2020). Гэтым разам не буду прапаноўваць прынтскрыны – схадзіце па спасылках або паверце так. Хіба што адзін…

Апошнія навіны ў беларуска- і англамоўнай версіях сайта адсылаюць да сакавіка 2022 г., між тым рускамоўная версія абнаўлялася і ў чэрвені. Таму ў раўнапраўе дзвюх славянскіх моў тут і цяпер цяжкавата паверыць. Лягчэй – у тое, што беларуская ў РБ мае статус замежнай.

Мінск, 2-гі Смаргоўскі завулак, д. 6 (фота 14.06.2022). Добра, што павесілі шыльду ў гонар выдатнага мастака і педагога, але подпісу на беларускай для Сяргея Каткова хтось пашкадаваў

Вязынка, побач з музеем Янкі Купалы, фота 2019 г. «Дарэчны» выбар мовы ў разгар «мяккай беларусізацыі», што тут скажаш

І разам з тым… Пераймаючыся праз тое, што ў рэпертуары Тэатра юнага гледача з прыходам на дырэктарскую пасаду Веры Паляковай-Макей паменела беларускамоўных спектакляў (нават «Альпійскую баладу» паводле Васіля Быкава ставяць на рускай), не варта браць за контрдовад тое, што «Васіль Быкаў пісаў свае творы выключна па-беларуску» («НН»).  Ранняе апавяданне Быкава «В первом бою» было напісана і надрукавана ў 1949 г. па-руску; дый кінасцэнарыі 1960-70-х гг. паводле сваіх твораў пісьменнік усё ж пісаў на гэтай мове. Каго-каго, а мяне прадукцыя дзяржаўных тэатраў зараз увогуле мала цікавіць, незалежна ад іхняй моўнай палітыкі – бо разняволенасці ва ўстановах, падпарадкаваных мінкульту РБ, даўно няма, пануе (сама)цэнзура.

Тое, што нас чакае? Стоп, яшчэ ў 2006 г. тутака раскручвалі песеньку «Слухай бацьку»… 🙁

Большасць актыўных творчых работнікаў у 2020-2022 гг. з’ехалі або змянілі прафесію. Некаторыя заўчасна памерлі, як паэт, перакладчык, бард, літаратуразнавец Сяргей Мінскевіч (12.02.1969 – 08.06.2022)…

Св. памяці Серж Мінскевіч, фота са старонкі СБП. Каліcьці я чытаў яго раннюю (самвыдатаўскую) кніжку «Абсурдэлькі», бачыў пару перформансаў. Мне падабалiся

***

Аёй жа, здаецца, мае заўвагі, зробленыя ў канцы мая 2022 г. («Тое, што Святлана і яе памочнікі ваяжыруюць па Ісландыі, Іспаніі, ЗША, а цяпер адкрылі прадстаўніцтва ў Кіеве, магчыма, не так бессэнсоўна, як бачыцца з Мінска, але да рэальнай палітычнай дзейнасці мае толькі аддаленае дачыненне»), часткова падзейнічалі. Прачытаў 8 чэрвеня ў fb: «Святлана Ціханоўская запрашае на асабістыя размовы з беларусамі ў гэтую суботу» (неабходна было зарэгістравацца праз zoom). Потым яна правяла рабочую сустрэчу з актывістамі дваровых супольнасцей (аказваецца, у Сінявокай ёсць КПД – «Кааліцыя пратэстных двароў»). Падобна да піяр-крокаў, але ў любым разе, гэтыя крокі – хутчэй у слушным кірунку, чым не.

Загадка пасярод «Года гістарычнай памяці» – што было ў 1990-х на месцы гэтага сталічнага дома? (Падказка – шэраг іншых дамоў.)

Колькі дзён таму побач, на вул. Ураджайнай, будаўнікі знайшлі некалькі мацэйвес (магільных пліт; фота аўтара і з fb-акаўнта souzevrei). Як мацэйвес апынуліся там, дзе па вайне былі прыватныя двары, – таксама загадка.

Вольф Рубінчык, г. Мінск

15.06.2022

w2rubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 15.06.2022  16:41

* * *
PS. Увечары 15.06.2022 выдавец Андрэй Янушкевіч такі выйшаў на “свабодку”, што не можа не цешыць. Але рэдактарцы “Новага Часу” Аксане Колб за няяснае парушэнне 2020 г. (!) прысудзілі 2,5 года “хіміі”, што цешыць ніяк не можа.
Дадана 15.06.2022  23:35

 

ИГРА С НУЛЕВОЙ СУММОЙ?

Шалом! Истекшие 10 дней запомнились вестью о празднике Швуэс и хорошей погодой в городе-герое Минске. Также тем, что вместе с другими минчанами поработал на озвучке художественного фильма с репликами на идише (приятно на пороге 45-летия испытать нечто новое). Еще понаблюдал за суетой вокруг неказенного фестиваля интеллектуальной книги “Pradmova” и казенного “Республиканского фестиваля национальных культур”, 13-го по счету. Но сначала – о прямом или косвенном воздействии моей писанины 😉
.
27 мая прозрачно намекнул на то, что польза от многочисленных визитов Светланы Тихановской & Co. к зарубежным чиновникам неочевидна, и оп-ля! Четыре дня спустя Светлана попробовала *реабилитироваться”, обратившись к евросоюзовским с просьбой угощать белорусов не только “кнутом” (санкциями), но и “пряниками” (безвизовым режимом, новым “планом Маршалла”). Правда, на эти же темы офис Тихановской периодически вещал, начиная с осени 2020 г. Тогда “невероятных” не очень-то слушали ввиду эпидемии COVID-19, сейчас – по причине наплыва беженцев из Украины (еще вопрос, как прокормить-интегрировать этих людей). Да и восстановление нашей южной соседки после нашествия рашистов, по скромным подсчетам, потребует сотен миллиардов евро, что “не семечки”. Договорятся ли западные правительства со своими избирателями, особливо с толстосумами? Наскребется ли после утверждения суперплана для Украины хотя бы пара-тройка мильярдов на проекты в Синеокой?
.

Пока для “прошаренных” белорусов какие-то деньжата находятся. По крайней мере, вышеупомянутая, уже стартовавшая “Прадмова” была задумана с размахом – десятки презентаций и дискуссий в Грузии, Литве, Польше. Однако незадолго до открытия приключился скандал: заявленные участники from Ukraine не пожелали смириться с присутствием в программе россиянина (Антон Долин). Похоже, их расстраивали и российско-израильские литераторы (Линор Горалик, Виктор Шендерович). В итоге украинцы “хлопнули дверью”; некоторые солидарные с ними белорусы (Алесь Плотка…) тоже. А. Долин, почувствовав себя неуютно, тихонько ушел следом..

Те, кто регулярно читает мои тексты, в курсе: организаторы “Прадмовы”, да и один из их “хедлайнеров”, составитель сборников поэзии Мойше Кульбака, малосимпатичны мне. Что называется, в разведку бы не пошел… Но (около)книжная деятельность – не совсем-таки война, а культура – не игра с нулевой суммой, где профит одного (к примеру, кинокритика из РФ) автоматически привел бы к потерям другого (к примеру, украинского поэта или белорусского культуролога). Проще говоря, ознакомившись с опубликованными планами “Прадмовы”, не заметил я проблемы с подбором участников. И, в отличие от Макса Жбанкова (fb, 30.05.2022), не сложилось у меня впечатления, что “русские блюда подают с особым восторгом и почтением”.

Не последняя минская литераторка Анна Янкута высказалась в том смысле, что белорусы на белорусском фестивале не должны “тесниться”, что российская культура – “вообще не наша проблема”. Ну, а мне мыслится, что всем, кто хочет лучшего будущего для этого грешного мира, нужно по мере сил поддерживать антифашистов и антирашистов, независимо от цвета их паспорта. Да и не следовало бы кой-кому быть “святее папы Римского”… в данном случае, Владимира Зеленского, демонстративно предоставившего гражданство Украины экс-петербуржцу Александру Невзорову.
Не могу не напомнить и о том, что во Вторую мировую войну немалый вклад в общую Победу внесли немцы-антинацисты. Некоторые из них ярко проявили себя на территории Беларуси.
.
.
Фриц Шменкель (1916-1944) – солдат вермахта, ставший Героем Советского Союза. И доска в его честь на пл. Свободы в Минске (фото из википедии)
.
Отталкивать людей по этническим признакам и/или по причине “неправильного” гражданства – дельце не столь хлопотное, сколь небезопасное. Не знаю, спасут ли мир красота/любовь (сомневаюсь), но фантазии о коллективной вине уж точно не спасут.
Кажись, уроки Короткевича В. С., точнее, его повести “Лicце каштанаў“, созданной аккурат полвека назад, не усвоены до сих пор. Как отставной библиотечный работник, все же порекомендую к прочтению  (есть и перевод на русский – “Листья каштанов”).
.

О гродненском фестивале “национальных культур”, на коем присутствовали и евреи. Лейтмотив его – “мир, дружба, жвачка” под сенью мудрого правителя, которому нет равных на Западе, Юге и Севере (ну, разве где-то на Востоке). С точки зрения идеологов, “нацмены” должны быть премного благодарны за то, что в РБ их не лишили базовых прав. Любопытно высказывание Тенгиза Думбадзе, осенью 2019 г. угодившего в палату представителей (sb.by, 04.06.2022): “Мои друзья, живущие в Грузии, часто спрашивают: как мне с грузинской фамилией удалось стать депутатом Парламента. Отвечаю им: в Беларуси не делят людей по национальному признаку”. А-яй, в Украине, выходит, тоже не делят – ведь там уроженец Кабула Мустафа Найем был в середине 2010-х не просто депутатом, а замглавы крупной фракции, и человек с грузинской фамилией Арахамия третий год рулит в Верховной Раде “слугами народа”? Как же тогда быть с “нацистской идеологией”, или “это другое”? 🙂

В Беларуси, взамен таких “плюшек”, как право раз в 2 года “на людей показать и себя посмотреть” (министр культуры: “подобных фестивалей национальных культур в мире нет”), “нацмены”, по мнению обер-чиновницы, должны “доносить людям правду о нашей стране… когда поляк, который живет в Беларуси, говорит о том, какая это страна на самом деле, его должны услышать” (sb.by, 03.06.2022). Очевидно, имеется в виду (дальнейшее) встраивание национально-культурных объединений в систему агитпропа РБ. Довольно унылая схемка: и не новая (еще не забыты “дрессированные евреи” начала 1970-х – середины 1980-х, дававшие отлуп “инсинуациям” об антисемитизме в СССР), и малоэффективная, поскольку предполагает использование лиц, не очень авторитетных за кордоном. Упоминание некоего образцово-показательного поляка получилось еще и циничным – не далее как в апреле с. г. сообщалось, что из “польских” школ Гродно и Волковыска вытесняют польский язык под тем предлогом, что уточненный кодекс об образовании не разрешает в Беларуси преподавание на языках “нацменьшинств” (прощай, традиционная методика “иврит на иврите”?..)
.
Раз уж речь снова зашла об “информационном фронте” – эхо слышится не только из штаба С. Тихановской 🙂 Первый президент, будто реагируя на “майские тезисы“, посокрушался 3 июня: “Плохо работаем… Пока мы недотягиваем”. Ну, здесь вряд ли что-то можно исправить. В мае 2021 г. процессы были еще обратимы – при некоторых условиях инакомыслящие сумели бы, пожалуй, заключить перемирие с администрацией, даже “вписаться” в ее проекты (напр., обновление конституции). После всего, что власти наворотили за последний год, трудновато вообразить подобный сценарий. Если уж издательства и книжные лавки видятся “наверху” как огневые точки… (Андрей Янушкевич и Анастасия Карнацкая после административного ареста, выписанного им в середине мая 2022 г., не вышли на свободу). Теперь вот бар “Kalinouski” пострадал, не иначе как из-за названия (чем “информационному спецназу” не по нраву повстанец XIX в., см. здесь).

Тем временем система продолжает грызть “своих”. Показателен фитиль, вставленный актрисе Вере Поляковой (aka жена министра иностранных дел), которую пару месяцев назад назначили аж директором ТЮЗа. Диалог, опубликованный 21.05.2022:

Юлиана Леонович: – В репертуаре по-прежнему значится спектакль “З нагоды мёртвых душ”, небезызвестные авторы которого не устают критиковать власть в соцсетях. Будете ли вы из-за этого снимать спектакль из репертуара?
Вера Полякова-Макей: – Давайте откровенно: спектакль великолепный… А что касается его авторов… Бог им судья. Они решили, что будут заниматься политикой, – значит, это их выбор… Я не считаю, что его нужно убирать из репертуара.
.
На днях главный М-к страны одернул “мягкотелую часть нашей интеллигенции”: “Довелось слышать, что “пьеса Жвалевского и Пастернак будет восстанавливаться, патамушта пусть они плохие, а пьеса хорошая”. Правда, что ли? Так и у Шикльгрубера картины были ниче так, и Гамсун вроде бойко писал… Еще Бахаревича тоже можно, наверное, поставить на государственной сцене?” Пардон, особенности стиля сохранены.
.
.
Пустое кривлянье или черная метка для Макея? Покамест у меня вместо комментов лишь картинка… 😉 Умникам достаточно.
Вольф Рубинчик, г. Минск
06.06.2022
w2rubinchyk(@)gmail.com
Опубликовано 06.06.2022  23:50