Tag Archives: Андрей Макаревич

Проклятие «Машины времени»?

ПРОКЛЯТИЕ КЛАВИШНИКОВ «МАШИНЫ ВРЕМЕНИ». ПОЧЕМУ ОНИ ПОКИДАЛИ КОЛЛЕКТИВ СО СКАНДАЛАМИ?

Из живого журнала ygashae-zvezdu.livejournal.com

12 февраля гулял день рождения клавишник Петр Подгородецкий, чье главное свершение игра в группе «Машина времени».

П. Подгородецкий

Вспоминая клавишников группы, Макаревич ударился в несложные подсчеты:

«Мы не раз замечали, что самые надежные люди в группе бас-гитаристы, потому что в их распоряжении всего четыре струны и голова не страдает. У гитаристов шесть струн, что уже сложнее. Ну, а у клавишников столько черных и белых клавиш, что крыша порой съезжает…»

У Подгородецкого, как водится, мнение противоположное:

«Я считаю, что не коллективу с клавишниками не везло никогда, а наоборот, что клавишникам не везло с коллективом. Это проклятие Машины времени».

Да, почти все клавишники покидали группу со скандалом и держали обиду, не в силах начать без «Машины…» новую творческую жизнь.

О Подгородецком ниже.

До него был Сергей Кавагоэ.

Кавагоэ

Японец Кавагоэ числился сооснователем группы и играл не только на клавишных. Начинал он с бас-гитары, закончил ударными. Клавишные занимали у проработавшего в «Машине…» десять лет Кавагоэ, так сказать, средний период с 1971 по 1974 год.

Создается впечатление, что Кавагоэ нужен был Макаревичу лишь как бесперебойный поставщик дефицитной аппаратуры. Отец Сергея был выездным, имея доступ к заграничным музыкалкам. Что говорить, если уже в 1969 году у Кавагоэ наличествовал японский электроорган.

Вспоминая о разрыве с Кавагоэ, Макаревич во всем винил свои творческие удачи. Что поделать, песни получались у него, лидером группы стал он.

Как говорил Макаревич:

«Никаких усилий для роста своей персональной популярности я, конечно, не прилагал, скорее, наоборот. Но Сережа страдал ужасно».

Кавагоэ стоял также у истоков группы «Воскресение», но и там долго не продержался. Уехал за границу, бедствовал, всё чаще обращался к дням молодости, обвиняя Макаревича в предательстве. Он, мол, группу создал, а его ушли. В итоге Андрей перестал отвечать на звонки бывшего друга.

Умер Кавагоэ в 2008 году, не старым еще человеком.

П. Подгородецкий

На место ушедшего в 1979 году Кавагоэ и пришел клавишником Подгородецкий. Его сотрудничество в «Машине времени» проходило в два этапа: 1979-1982 и 1990-1999.

Первый раз он покинул группу после фильма «Душа», объясняя это так:

«Финансовые дрязги, взаимное недоверие, а также определенная разница в творческих подходах, связанная с тем, что мне было не совсем интересно репетировать и работать с музыкантами значительнее более низкого уровня, послужили основными причинами того, что я покинул Машину».

Но конфликт был не такой уж острый, если в 1990 году Подгородецкий счел возможным вернуться вновь.

Уволили его после юбилейного концерта, посвященного тридцатилетию группы.

Подгородецкий никогда не отрицал пристрастия к игромании и кокаину, «машинисты» же навешали на него еще и безответственность, не товарищеские поступки, срывы концертов. Сам клавишник рассматривал увольнение как политическую акцию, устроенную спонсорами ансамбля, людьми из «СПС».

Какое-то время Подгородецкий держался на волне популярности, приобретенной в «Машине времени», вел интересное шоу «История сбитого летчика».

Пытаясь поддержать гаснущий к себе интерес, выпустил мемуар «“Машина” с евреями», где всё, начиная с названия, было ориентировано на скандал. Подгородецкий вывалил кухню «Машины…», дрязги коллектива, газеты радостно перепечатывали его откровения.

Но как заметил Евгений Маргулис: «Видно, что Подгородецкий обозлен и что он не писатель».

Макаревич рассказывал об уходе Подгородецкого так:

«Петя был нашим товарищем, в связи с чем мы закрывали глаза на его специфическую исполнительскую манеру, которая обусловлена просто недостатком вкуса. То есть, кабак из него периодически вылезал. Но со временем Подгородецкий превратился в совершенную свинью, и общаться с ним стало бессмысленно. То, что с Петром надо расставаться, понимали все машинисты, и решение о его увольнении было общим».

А. Зайцев

После первого ухода Подгородецкого из «Машины времени» в 1982 году его место занял Александр Зайцев. У него до «Машины…» опыт был также небогатый. Он проработал клавишником года четыре в двух не добившихся широкого признания ВиА.

Зайцев, как и Подгородецкий, нашел свою фишку. Если Петр любил показать народу пузо, то эффектный Зайцев выходил на сцену в военной шинели, за что заслужил прозвище «Полковник».

Зайцев проиграл в «Машине…» восемь лет и даже породнился с Макаревичем, став крестным его сына.

Дальнейшему его творческому продвижению помешал алкоголь.

Как и в случае с Подгородецким, взрыв пришелся на юбилейные торжества. В 1990 году планировались выступления в честь двадцатилетия группы, а Зайцев забил на репетиции, исчезнув в самый ответственный момент.

Максим Капитановский говорил:

«Заяц поступил тогда, как настоящий дурак. Запил, закололся, исчез, а потом вернулся, чуть ли не за полчаса до первого концерта во Дворце спорта, розовый, чисто выбритый, да ещё и нахамил Макаревичу, считая, что ничего плохого не сделал. И это после того как группа, разыскивая его, целую неделю обзванивала больницы, морги и т. п. Конечно, его сразу уволили».

И, так же как с Петром, Макаревич не счел нужным с Зайцевым даже разговаривать. Его увольнение произошло через директора группы.

Никакими творческими занятиями Зайцев больше не прославился, медленно спиваясь.

В 2008 году его убили квартирные риелторы.

А. Державин

После второго и окончательного ухода Подгородецкого место клавишника занял Андрей Державин. Честно говоря, не совсем понимаю, зачем Андрею это понадобилось. Он был самодостаточным артистом, с такими хитами в загашнике как «Не плачь, Алиса», «Чужая свадьба». Да, к нулевым популярность Державина просела, но не до такой степени, чтобы он не мог самостоятельно выступать в рамках ретро-волны.

А он пошел клавишником к Макаревичу, сопровождаемый ехидными замечаниями Подгородецкого о том, что, мол, его место в коллективе попсовому музыканту не занять.

Державин проработал в «Машине времени» 17 лет и уход его сопровождался скандалом, скорее раздутым, нежели реальным.

Державин не поехал с «Машиной» на гастроли по Украине. Сие трактовалось в том плане, будто парень поддержал присоединение Крыма к России, войдя с Макаревичем в конфликт. Ни сам Державин, ни Макаревич эту версию серьезной не сочли.

Державин реанимировал группу «Сталкер», с которой некогда добился популярности и, наконец, вернулся к поклонникам, ждущим от него старых песен. На «Машину времени» просто не осталось временных резервов.

Сейчас у «Машины времени» новый клавишник – Александр Левочкин.

Пока вроде работает.

Пожелаем ему удачи.

Источник (13.02.2021)

dom_pod_goroy 14 февраля 2021, 05:40:41 UTC

Позволю себе отметить небольшую неточность. Кавагоэ на клавишных играл, он был мультиинструменталист, но основная его роль — барабанщик. Так что после развала «Машины» в 1979 году Кавагоэ сменил Ефремов (кстати, играющий до сих пор), а не Подгородецкий.

* * *

От belisrael. Мы бы не сказали, что всё-всё в книге П. Подгородецкого (вышла в 2007 г.) было ориентировано на скандал. Есть в ней познавательные сведения о жизни в позднем СССР, остроумные байки. Например:

* * *

Власти не любили «Машину времени», скорее всего, потому, что не понимали. Макс Капитановский в свое время вспоминал анекдотом, как Макаревича пригласил к себе высокий чиновник. Ну а у Макара в то время была песня, скажем, про дождь. Типа, проснулся я утром, вставать не хочется, дождь идет и прочая нудятина. Но все почему-то задумывались о тайном смысле песни: про кого она — про Сталина или про Хрущева? В общем, высокий чин сдержанно похвалил «Машину», сказал, что ему нравятся песни, пожелал успешной работы. А когда Макар уже шел к двери, остановил его вопросом: «Андрей, но все-таки скажите мне, про что ваша песня, ну та, с дождиком, про Сталина или про Хрущева?»

* * *

В 1976 году я окончил музыкальное училище. Несмотря на мои тройки мне, единственному с курса, дали рекомендацию в консерваторию. Но мне несколько надоела академичность, и я решил добровольно отдать долг родине, то есть пойти в армию. Единственное, чем мне смогло помочь горюющее по этому пововоду руководство училища, — это тем, что меня с подачи директрисы взяли в Ансамбль Внутренних войск МВД СССР под руководством Елисеева, который можно сейчас видеть на всех торжественных концертах государственного масштаба.

Продержался я там полгода. Первое, что я там обнаружил — это то, что командир моего отделения — этой мой корефан и собутыльник по училищу Петька Лаврищев, учившийся на год старше. И первое, что он сделал, — дал мне пачку подписанных увольнительных с печатями. Так что я часто сваливал из расположения к молодой жене. Затем меня несколько раз ловили, прощали и снова ловили.

В общем, кому интересно, вам сюда.

Опубликовано 14.02.2021  18:18

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (103)

Эвенкі, шалом-алейхем! Але ж я не пра Эвенкію, я пра Тутэйшыю. На словах культура – найважнейшы стратэгічны рэсурс і бла-бла-бла. На справе… Cёлета дзяржаўную ўстанову «Гродзенскі гарадскі цэнтр культуры» ўзначаліў нядаўні намеснік начальніка УУС Гродзенскага аблвыканкама – і праўда, не мастаку ж А. Сураву яе давяраць! $-)

Гэтая вестка – не толькі аб тым, як жывецца лаяльным «сілавікам» у сучаснай РБ (часам яны ператвараюцца ў медыябосаў), а і пра заробкі ў сферы дзяржаўнага кіравання культурай. Загадчыку цэнтра сёлета абяцалі плаціць «ад 370 бел. рублёў», г. зн. ад 175$ на месяц; насамрэч, прафесіянальны менеджар з мінімальнай самапавагай наўрад ці пойдзе на гіпатэтычныя 250-300$, а экс-міліцыянту з пенсіяй «па выслузе гадоў» акурат нармальны прыварак. Ну, а памерці культурцы ў абласным горадзе – паводле задумы стваральнікаў гэтай сістэмы – не дадуць энтузіясты… :-<

Забяспечыўшы сабе апору ў выглядзе вайсковай пенсіі (праўда, палову яе абяцае аддаваць на развіццё раптоўна збяднелай «Хартыі»), упарта хоча зрабіцца прэзідэнтам краіны Мікола Статкевіч, дарма што яго, скарэй за ўсё, не зарэгіструюць перад наступнымі «выбарамі» праз непагашаную судзімасць. Аблом ужо адбыўся ў ліпені 2015 года… Перад тым я дзякуючы Марыне Адамовіч запісаўся быў у Статкевічаву ініцыятыўную групу – больш для таго, каб падтрымаць палітвязня, чым для дасягнення рэальных палітычных мэт.

Рэдка згаджаюся з аўтарамі сцёбна-скандальнай «БелГазеты» («нам хуліганаў не трэба, мы самі хуліганы»), але тут Янка Грыль слушна адзначыў: «Так, падпалкоўнік заслужана любімы радыкальна-апазіцыйным электаратам, але ён – акцёр адной ролі: сабраць у цэнтры Мінска 200-300 пратэстоўцаў на несанкцыянаваную акцыю, сказаць што-небудзь гучнае, потым звесці ўсіх куды-небудзь далей. Усё гэта можна зрабіць і без рэгістрацыі кандыдатам». Альтэрнатыўнае меркаванне – на сайце «Народнай грамады» (незразумела, праўда, як адсутнасць выбараў спалучаецца з наяўнасцю «перадвыбарнай сітуацыі», якая быццам бы прывядзе да «найвышэйшай палітызацыі грамадства»).

Пра тое, як беларусаў цікавяць без-пяці-хвіляў кандыдаты Алена Анісім, Сяргей Скрабец, Мікалай Статкевіч, ускосна можна даведацца паводле адной дэталі – дынамікі наведвання іхніх старонак у беларускай «Вікіпедыі» за апошні месяц. Адноснае падвышэнне цікавасці (пасля амбітных заяў А. А. і М. С. – ажно да 18-32 наведванняў на дзень! :)) – і зноў стагнацыя… Нейкія шансы ў іх меліся б, калі б назіраўся ўстойлівы рост штодня, ці прынамсі штотыдня.

Так, напоўніцу ўключыўшы сучасныя медыятэхналогіі (каб не сказаць «медыязброю»), у прынцыпе, і пустое крэсла за год можна «раскруціць» да прэзідэнцкага фатэлю – успомнім аднаго расійскага ФСБ-шніка на рубяжы вякоў – ды хто з названых беларускіх актывістаў мае да той медыязброі доступ? Таму ў выпадку рэгістрацыі як Анісім, так і экс-вязень Скрабец (хацеў вярнуцца ў парламент, дзе шчыраваў у 2000–2004 гг., аднак летась не трапіў нават у дэпутаты гарсавета), а тым болей Мікола з АГП або «засвабодавец» Юрась вырачаны будуць граць ролю падтанцоўкі… Зрэшты, Алена Мікалаеўна нават не хавае таго, што на перамогу не разлічвае. Яе мэта – чарговы раз папіярыць сваё таварыства белмовы… напрыклад, у эфіры тэлеканала АНТ надоечы прагучала, што ў ТБМ 6000 сяброў, маўляў, далучайцеся. Дапамагаюць ёй з піярам тутэйшыя русафілы русацяпы, якія ўсё спрабуюць нацягнуць на цётку Алену адказнасць за публікацыі ў газеце «Новы час» (фармальна – выданні мінскай суполкі ТБМ), дзе нібыта праслаўляліся чачэнскія тэрарысты. І гэты феерычны наказ тутэйшага «палітолага» (?) Алеся Ш. пад загалоўкам «Анісім павінна пакаяцца!»: «Анісім як народны абраннік з аднаго боку, як чалавек і жанчына з другога боку, павінна была заявіць пазіцыю» :0)

Чытаў я тыя артыкулы Міколы Дзядка. Ён не ўсхваляў небезвядомых чачэнцаў, ён паказваў розныя аспекты іхніх лёсаў – больш складаных, чым падаецца ў прапагандных мэтах. Каментуючы біяграфію Шаміля Басаева, Дзядок напісаў: «Безумоўна, забойства мірных грамадзян і захоп у закладнікі бяззбройных не могуць быць апраўданыя нічым: ані барацьбой за веру, ані нацыянальна-вызваленчымі матывамі». Праўда, тут жа агаварыўся: «Стварыць з чалавека пудзіла — лёгка. Разабрацца ў матывах яго ўчынкаў — нашмат цяжэй. У жорсткім і крывавым канфлікце, дзе абодва бакі дазваляюць сабе забіваць бяззбройных і прыкрывацца грамадзянскімі асобамі, пошук больш вінаватага і менш вінаватага — справа маральна няўдзячная». От няма ў мяне ахвоты разбірацца ні ў тым, хто ў 1990-х больш злачынстваў нарабіў на войнах, расійцы або чачэнцы, ні ў іхніх матывах… Галоўнае, канстатую, што скандал вакол публікацый інтэрнэт-выдання быў раздзьмуты на пустым месцы; Дзядок і «Новы час» не заклікалі да гвалту/варожасці, гэтаксама як у свой час – «рэгнумаўцы», а на ўласнае бачанне кожны мае права.

Паслухаў інтэрв’ю, якое Жанна Нямцова зрабіла з Дар’яй Жук. Паслясмачча так сабе, але рэжысёрка – якая, нагадаю, з 1996 г. жыве ў ЗША, а ў Беларусі бывае набегамі наездамі – даволі трапна злавіла перамены ў настроі беларусаў, асабліва маладых. Людзі гойсаюць па ўсім свеце, авалодваюць заходнімі мовамі, і расійская культурна-палітычная прастора ім ужо не настолькі вабная, як тое было ў 1990-х.

Не шмагла не адгукнуцца на гутарку Галіна Айзенштадт, жыхарка Ізраіля, згаданая ў 101-й серыі: «Лукашэнка пасля нядаўняй сустрэчы з Пуціным сказаў, што трэба будзе спытацца ў рускіх і беларусаў, ці хочуць яны аб’ядноўвацца. З гэтага можна зрабіць выснову, што разглядалася пытанне і аб правядзенні адпаведнага рэферэндуму. І няўжо ў Беларусі народ выступіць супраць?… Беларусь жа толькі знешне незалежная, але эканамічна цалкам залежыць ад Расіі. Так што практычна яна ўжо з’яўляецца яе часткаю».

Гэта другі раз, калі згадваю ў «Катлетах & мухах» допісы Г. А., і, хутчэй за ўсё, апошні (бо аўтарка занадта прадказальная, дый няма яе ў Сінявокай амаль 20 год). Проста закарцела паказаць, да чаго даводзіць шматгадовая праца на беларускую службу «Радыё Свабода» і рэгулярнае спажыванне інфатрэшу ад расійскіх дзяржаўных каналаў. Дзеці! Не рабеце ні таго, ні другога.

Але, на жаль, у РФ не толькі тэлепрапагандысты малююць Беларусь як цалкам залежную, «практычна частку». На днях са здзіўленнем даведаўся, што на два мае артыкулы ў расійскім часопісе «Диаспоры» за 2002 г. спасылаюцца і ў навуковых зборніках сярэдзіны 2010-х гадоў… З аднаго боку, прыемна; з другога, вядучая супрацоўніца інстытута ўсходазнаўства Расійскай акадэміі навук магла б і ведаць, што даследчыка з Беларусі не варта адносіць да «айчынных» (дарэчы, ніколі не вучыўся я ў Расіі – толькі ў Мінску). З трэцяга… можа, спадарыня Насенка-Штэйн мела на ўвазе, што мы суайчыннікі па дахадзяжнай «Саюзнай дзяржаве» Расіі і Беларусі, нібыта заснаванай у 1999 г.?

Пані Чысцякова з Уральскага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта проста назвала мяне «расійскім сацыёлагам» (?! – у часопісе было ясна пазначана: «аспирант Республиканского института высшей школы Белорусского государственного университета, г. Минск») Дый сваім артыкулам пра яўрэяў Беларусі канца ХХ – пачатку ХХІ стагоддзяў я, здаецца, не даваў падстаў сцвярджаць, што многія з іх (нас) былі «рускія паводле культуры». Паводле перапісаў насельніцтва 1999 і 2009 г. рускую мову большасць беларускіх яўрэяў сапраўды ўважала за родную, ды мова – далёка не ўсё для этнакультурнай ідэнтыфікацыі. Дадам: пагатоў для палітычнай…

Між іншага, улетку 2013 г. ад трохдзённага візіту ў Смаленск з яго «Еўраоптамі» ў мяне засталося ўражанне, што Беларусь менш залежыць ад Расіі, чым наадварот 😉 Але давайце зараз па… зюкаем пра менш спрэчныя рэчы.

150 гадоў таму ў Калінкавічах нарадзіўся, а 100 год таму памёр Іосіф-Хаім Дарожка, пісьменнік і настаўнік. «З імем Дарожкі звязана арганізацыя новай яўрэйскай школы ў Калінкавічах, дзе вывучаўся іўрыт». – пісала І. Герасімава пазалетась (можна пачытаць тут). Цікава, ці адзначаць яго юбілей у родным горадзе? У тым жа 1869-м годзе ў Беразіно з’явіўся будучы рэвалюцыянер Аляксандр Гельфанд, aka Парвус… Апрыёры гэта менш сімпатычны чалавек – настолькі хітрамудры, што «двойчы народжаны», мог з’явіцца і ў 1867-м – але таксама зямляк і заслугоўвае памяці.

 

I.-Х. Дарожка, А. Гельфанд. Здымкі з іўрыцкай кнiгi, прысвечанай Калінкавічам, i wikipedia.org

Цікавы пісьменнік нарадзіўся 140 год таму ў Слуцку і пражыў доўгае, напружанае жыццё (17.01.1879 – 01.10.1971) – Залман Вендраў, ён жа Давід Вендраўскі. Жыў і ў Польшчы, і ў Вялікабрытаніі, і ў ЗША – а памёр у СССР, за Сталіным паспеўшы і ў лагерах пасядзець. Ягоныя апавяданні перакладаліся з ідыша на рускую – прачытайце, калі знойдзеце. Таксама ёсць сумневы ў годзе нараджэння – некаторыя пішуць «1877». Яго параўноўвалі з «ветэрынарам», добрым доктарам яўрэйскай літаратуры…

А вось яшчэ 150-гадовы юбілей, ужо такі адсвяткаваны, – другога чэмпіёна свету па шахматах Эмануэля Ласкера (24.12.1868 – 11.01.1941), які хоць і нарадзіўся па-за межамі Беларусі (на «польскай» тэрыторыі Германіі), але заязджаў да нас не раз… Хочаце больш падрабязнасцей, прачытайце мой артыкул «Эмануіл Ласкер і Беларусь» – у часопісе «Роднае слова», Мінск, № 1, 2019. На часопіс з яго рубрыкай «Беларускія шахматы» можна падпісацца – або на папяровую версію, або на электронную. Альбо, гэта опцыя для самых крутых, на абедзве.

Кніга выбраных апавяданняў З. Вендрава, кніга выбраных партый Э. Ласкера (з партрэтамі герояў). Крыніцы: amazon.com & oz.by

Пасля мінулай серыі з залы паступіла пытанне, хто такі «мізантраполаг»? У першым набліжэнні – той, хто вывучае мізантропаў або проста цвердалобых мудакоў, гэткая трактоўка сустракалася ў літаратуры. Аднак я не паважаў бы сябе, каб не паспрабаваў развіць паняцце… Карацей, гэта мізантроп, які займаецца антрапалогіяй. Дапускаю, што такіх у навуцы большасць, што вывучэнне чалавекаў у масе так ці іначай вядзе да мізантропіі. Разам з тым не магу пагадзіцца з калегам Макарэвічам, які следам за Эдгарам По заявіў, што на Зямлі мінімум 80% насельніцтва – ідыёты… Я думаю, толькі 78%; у крайнім выпадку – 79,5.

«Вольфаў цытатнік»

«На гісторыю глядзім праз акуляры літаратуры, мастацтва… У нас як упруцца ў нейкае прозвішча, дык будуць яго скланяць на ўсе лады, хоць за ўвагай застаюцца вартыя большай увагі». (Максім Танк, 1990-я гг.)

«Я ўмею маляваць, перамаўляцца і чытаць, а апрача гэтага, не ўмею практычна нічога. У крайнім выпадку магу адкрыць халадзільнік… Калісьці, у маладыя гады, я хацеў стаць карыкатурыстам. А ў выніку стаў карыкатурай» (Карл Лагерфельд, 1933–2019)

«Карыснае практыкаванне – спачатку боль, потым асалода. Бескарыснае практыкаванне – спачатку асалода, потым пустэча» (mankubus, 11.02.2019)

«Магчыма, ва ўрадзе і ёсць людзі, знаёмыя з матэматыкай, але яны, ствараецца ўражанне, добра маскіруюцца. Відаць, апасаюцца, што выганяць са словамі нам вялікія матэматыкі не патрэбны”» (Юрый Пшоннік, 18.02.2019).

«Украіне патрэбны непалітычны прэзідэнт. То бок патрэбны ўкраінскі Гавел. І нават калі Зяленскі з’яўляецца пародыяй на Гавела, усё роўна гэта лепей, чым бізнэсовец постсавецкага ўзору» (Станіслаў Бялкоўскі, 19.02.2019).

«21 лютага адзначаецца Міжнародны дзень роднай мовы… Толькі і размоваў у беларускім сеціве, што пра мову родную! Што каму баліць, той пра гэта і кажа. Было б здорава перанесці моўнае пытанне са сферы абароны ў сферу актыўнага ўжывання» (Дар’я Ліс, 20.02.2019).

Вольф Рубінчык, г. Мінск

23.02.2019

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 24.02.2019  01:17

***

Водгукi

На жаль, у нашай усходняй суседкі «фантомныя болі» не праходзяць. Я гатовы з Вамі згадзіцца, што ў бліжэйшыя пару гадоў няма падстаў хвалявацца наконт пагроз незалежнасці Сінявокай, але Расія – па-ранейшаму той шчупак, які патрэбны, каб карась не спаў (у шапку). Прынамсі, уявіць, што ў 2091 г. расійскія афіцыйныя асобы будуць удзельнічаць у святкаванні стагоддзя нашай незалежнасці, як у 2005 г. шведскія ўдзельнічалі ў святкаванні нарвежскага юбілею, – даволі цяжка.

П. Рэзванаў, Мінск

Дадана 26.02.2019  13:31

***

Siarhei Sparysh , 27 февраля в 17:13

Несколько комментариев:

” Мікола Статкевіч, дарма што яго, скарэй за ўсё, не зарэгіструюць перад наступнымі «выбарамі» праз непагашаную судзімасць”
Ну, это будет отличной демонстрацией того, что в стране нет честных выборов и отличным дополнительным стартом для протестной кампании. Нормальный вариант. Как будто, если соизволят не нарушать закон и зарегистрируют, то внезапно соизволят и посчитать голоса.

“ён – акцёр адной ролі: сабраць у цэнтры Мінска 200-300 пратэстоўцаў на несанкцыянаваную акцыю, сказаць што-небудзь гучнае, потым звесці ўсіх куды-небудзь далей. Усё гэта можна зрабіць і без рэгістрацыі кандыдатам”
Автор паксвиля почему-то “забыл” о крупных акциях, организатором или одним из организаторов которых был Н. Статкевич. Интересно, почему?

“(незразумела, праўда, як адсутнасць выбараў спалучаецца з наяўнасцю «перадвыбарнай сітуацыі»”
Всё довольно просто: готовится очередной цирк с целью оставить у власти надоевшего всем придурка. Это напрягает многих. Кроме того, не забываем про фон: экономические/социальные проблемы
и угроза независимости.

“Пра тое, як беларусаў цікавяць без-пяці-хвіляў кандыдаты Алена Анісім, Сяргей Скрабец, Мікалай Статкевіч, ускосна можна даведацца паводле адной дэталі – дынамікі наведвання іхніх старонак у беларускай «Вікіпедыі» за апошні месяц.”
Посмотрите статистику посещений сайта Н. Статкевича, например. Посмотрите любой интернет-опрос о том, за кого люди будут голосовать на “выборах” или какого кандидата поддерживают. Даже если опрос проводится каким-нибудь Лебедько, единственный альтернативный луке кандидат с заметным положительным рейтингом – это Н. Статкевич. Остальные – в границах арифметической погрешности.

Да, эти опросы могут говорить только о внутреннем ранжировании в среде “альтернатив” луке. Но они говорят весьма однозначно.
Есть большой спрос на альтернативу. И есть одна реальная альтернатива – Н. Статкевич.

Поэтому умоляю: не говорите “Анисим, Статкевич, Лебедько, Птибурдюков и пр.”. Есть Статкевич и есть все остальные, которых нет.

Siarhei Sparysh,  27 февраля в 17:18

Добавлю личные наблюдения. Когда работал на заводе, то в разговорах о политике часто звучал такой рефрен: “оппозиция – кучка пидорасов”. Но если разговор длился больше минуты, люди начинали вспоминать: но Статкевич – нормальный мужик. Потом могли вспомнить Некляева, изредка кого-то другого. Часто путали их. Бывало, что Статкевич оказывался поэтом (“нормальный мужик, но он поэт, поэтому президентом не станет”), а Некляев – бывшим офицером милиции. То есть далеко не все в народе достаточно информированы (ВНЕЗАПНО в стране, где СМИ под плотным колпаком ГБ).

Но имя Статкевича – в ряду первых всегда.

 

В. Рубінчык. КАТЛЕТЫ & МУХІ (84)

Яблычны Спас шалом! І грушавы таксама!

Толькі днямі я натрапіў на песню «Кампраміс» гурта «Бі-2», хоць адпаведны кліп убачыў свет у 2016 г. Мне, аўтару чатырох кніг пра шахматыстаў, павінна было спадабацца: як жа, шахматота ў творчасці вядомых расійскіх музыкаў беларускага паходжання (мо іх натхнілі «жывыя шахматы» ў Мінску-2015?)… Да таго ж гэтыя музыкі ў 1990-х нейкі час жылі ў Ізраілі, значыцца, «нашы людзі»… Але не, зусім не спадабалася 🙁

Мінск, чэрвень 2015 г. (фота С. Рубінчык); кадр з кліпа гурта «Бі-2».

У некласічнай аўтарскай музыцы – якую не падзяляю жорстка на папсу, джаз, рок ці там бардаўскае выкананне – цаню інавацыйнасць, шчырасць, гумар і/або іронію. Праказалі Лёва & Шура ў сваёй песні нешта новае? Не-а; максімабагдановіцкая сентэнцыя, маўляў, «няма таго, што раньш было», мільгала ўжо 100500 разоў, у тым ліку і ў расійскіх рокераў. З ходу, у БГ: «Когда ты был мал, ты знал всё, что знал…» У Макарэвіча: «И жизнь его похожа на фруктовый кефир…» І, вядома, у Цоя: «Когда-то ты был битником, уу-уу…», «Раньше в твоих глазах отражались костры…» Песня пра бітніка з ранняга альбома «Кино» («45», 1982) падабаецца мне найбольш, бо яна шчырая і канкрэтная, і досціпы з першых радкоў, і няма ні безвыходнасці, ні просталінейнасці.

А ў «Бі-2»? «Друг дорогой» відавочна не быў гатовы аддаць душу за рок-н-рол – ён «пил и курил, зажигал и тусил», а потым, пасля «ўзросту Хрыста», бач, нейкая «мара» павярнулася спінай… І цяпер жыццё – «сплошной проклятый компромисс». Пададзена прыгожа, гламурненька, з камп’ютарнымі спецэфектамі, а падмурак гнілы. Кампраміс як узаемныя саступкі – у прынцыпе, зброя моцных, плата за джэнтльменства і жыццё ў сучаснай цывілізацыі. Лямант пра «кляты кампраміс» – па сутнасці, чарговы заклік да прымітывізацыі, архаікі, у якую і так ужо шмат гадоў скочваецца няшчасная Расія, цягнучы за сабою суседнія краіны…

Скажаце: як песня не спадабалася, навошта ёй ахвяраваць свой час? Дык гурт усё ж небезвядомы – сёлета яму 30 год, быў заснаваны ў Бабруйску-1988. І 15 з нечым мільёнаў паглядзелі кліп… Вельмі многія лічаць, што гэта песня – з «глыбокім філасофскім тэкстам». Як тут не збянтэжыцца і не адрэагаваць? 🙂

З таго, што выканана былымі ізраільцамі, я б аддаў перавагу, як ні дзіўна, простай песеньцы «Круто ты попал на ТV» – хаця б з той прычыны, што 20 год назад пазнаёміўся з яе аўтарам, Сашам Еліным. Пару разоў сустракаліся ў іерусалімскім абшчынным доме на вул. Яфа, 36; ён там меў свой кабінецік як супрацоўнік ірыі (муніцыпалітэта), здаецца, адказваў за культуру і PR. Нават браў у яго, актывіста партыі «Ісраэль ба-алія», інтэрв’ю для сваёй дыпломнай работы пра палітычныя сілы рускамоўных у Ізраілі. Запомнілася з яго вуснаў: «Я апазіцыянер, штэрнавец» (мелася на ўвазе – прыхільнік Юрыя Штэрна, олеў а-шолем). Чаму? Таму што ішоў у партыю з канкрэтным праектам, які людзі Шчаранскага спачатку паклалі пад сукно, а потым прысабечылі. Пра стаўленне сабраў да імігрантаў: «Нас любяць, пакуль мы бедныя».

Карацей, займальная выйшла гутарка: скончылася яна распіццём віна з пластыкавых чарачак, акурат напярэдадні Рош-а-Шонэ (на працоўным месцы майго суразмоўцы, але зараз пра гэта ўжо можна казаць :)).

Пазней Елін перайшоў у партыю «Наш дом Ізраіль», а ў пачатку 2000-х, пэўна, расчараваўшыся ў блізкаўсходняй кар’еры, вярнуўся ў Расію і нанова праявіў сябе як «поэт-плесенник» (яго словы). Штораз, выпадкова чуючы «Круто ты попал…» – у 2000-х гэты матыўчык гучаў ледзь не з кожнага праса – я ўспамінаў хітраватую елінскую фізіяномію, і настрой мой паляпшаўся. Слуханём?

Прынамсі няма тут пустых прэтэнзій на філасафічнасць, а ёсць гульня слоў (пачынаючы з назвы) і гумарок.

А. Елін, 2001 г. Фота адсюль.

22 жніўня г. г. Еліну Аляксандру Міхайлавічу, аказваецца, споўнілася 60. Набівацца ў прыяцелі цярпець ненавіджу, але тое даўняе знаёмства 1998 г. для мяне, як мінімум, не перашкода ў жыцці. Нават крыху грэе…

* * *

Зараз пра менш прыемных асоб, якія доўгі час сядзелі не ў сваіх санях, а некаторыя сядзяць і дагэтуль… Хто сачыў за серыялам, помніць, як скептычна я выказваўся пра колішняга старшыню БНФ і экс-начальніцу Беларускага Хельсінскага камітэта. Зараз – чарга былога старшыні Канстытуцыйнага суда, які заняў гэтую пасаду ў 1997 г., пасля дужа сумніўнага рэферэндуму, а ў 2008–2011 гг. служыў генпракурорам.

«Еўрарадыё» ахвотна дае гэтаму чалавеку (самому Рыгору В-чу!) трыбуну – вось і 22.08.2018 ён заявіў, што «Прэзідэнт прызначае прэм’ер-міністра са згоды Палаты прадстаўнікоў, але ў Канстытуцыі не сказана, што гэта згода павінна быць папярэдняй… Таму, калі будзе праходзіць бліжэйшая сесія, тады і будзе разгледжанае гэта пытанне — ніякіх адступленняў ад Канстытуцыі тут няма». Паводле загадчыка кафедры канстытуцыйнага права юрфака БДУ, «Сяргея Румаса цалкам карэктна ўжо цяпер, да разгляду яго кандыдатуры ў парламенце, называць менавіта прэм’ер-міністрам, а не выконваючым абавязкі».

Рэдкая казуістыка… Паводле арт. 106 Канстытуцыі, якую гэты юрыст быццам бы некалі рыхтаваў (няпроста паверыць): «Прэм’ер-міністр назначаецца Прэзідэнтам Рэспублікі Беларусь са згоды Палаты прадстаўнікоў. Рашэнне па гэтаму пытанню прымаецца Палатай прадстаўнікоў не пазней як у двухтыднёвы тэрмін з дня ўнясення прапановы па кандыдатуры Прэм’ер-міністра». Па-мойму, ясна: пакуль няма згоды ніжняй палаты парламента – няма прэм’ер-міністра.

Дзеля-мадзеля вырашыў спытаць у Аляксандра Розенблюма – не доктара навук, але юрыста з велізарным стажам, не зацікаўленага хлусіць (яму за 90). А. Розенблюм адказаў мне ў той жа дзень, 23.08.2018: «Да згоды парламента прэм’ер можа быць прызначаны толькі з прыстаўкай “в. а.”». І прыслаў спасылку на сваю цікавую публікацыю 2011 г. пра гора-суддзю 1980-х гадоў Уладзіміра Сідарэнку: «Штрих к советскому правосудию». Прачытайце, яна кароткая.

Рыгор В-ч, 1955 г. нар., які разважае ў духу таго Сідарэнкі («Ён [Румас] прызначаны прэм’ер-міністрам, а Палата прадстаўнікоў выкажа ў далейшым сваю згоду. Тым больш, што прэм’еру і ўраду трэба выконваць свае абавязкі»), дапраўды быў выхаваны ў савецкі час, і яго ўжо наўрад ці выправіш. Але моладзь, што гадуецца на «ягоным» факультэце, шкада мне… Быў бы я галоўным – адправіў бы ўсіх студэнтаў юрфакаў на 5-7 гадоў павучыцца і папрацаваць у цывілізаваных краінах пры адвакацкіх бюро, у судах, пракуратурах… З умовай, каб вярнуліся і занялі ключавыя пасады ў тутэйшай юстыцыі. Тады, мажліва, і быў бы нейкі плён – і апраўдальных прысудаў пабольшала б, і Канстытуцыйны суд пачаў бы даказваць свайму статусу. Цяпер ён больш нагадвае юрканцылярыю пры адміністрацыі прэзідэнта, гатовую праштампаваць ледзь не кожны ягоны ўказ. Зараз хіба 90% юрыстаў у РБ падпішуць антызаконнае рашэнне, калі яго ім падкажа (або навяжа) «вялікі начальнік»… А трэба, каб доля такіх «паршывых авечак» не перавышала 10%.

Прыслалі мне выказванні Алёны К-й, якая лічыць сябе праваабаронцай і ўзначальвае суполку «Рэгіён 119». Каму яна рэальна памагла, я не ў курсе. Калі ў пачатку 2000-х у мяне здараліся праблемы юрыдычнага характару, то звяртаўся да праваабаронцаў Валянціна Стэфановіча і Мікалая Мякекі – яны дапамагалі, прынамсі прыходзілі на судовыя пасяджэнні. З супрацоўнікамі «Рэгіёна» не сутыкаўся, але дапусцім, што суполка працуе… Вось толькі яго дырэктарка яўна не адпавядае пасадзе. Летась яна казала, што ў Беларусі няма палітзняволеных – я прамаўчаў, бо падумаў: «А раптам гэта “фінт вушамі”, каб ямчэй бараніць вязняў?..» Сёлета яна пачала «троліць» пратэстоўцаў ля рэстарана Зайдэса – ну дапусцім, яны дапраўды часам рабілі абы-што. Але як вам падабаюцца свежыя заявы пра «шматкроць»: «я не разумею» і «такіх слоў у беларускай мове ніколі не было».

 

Дама – на хвілю, вучылася ў БДУ – не толькі недасведчаная, а і гультаяватая: ёй было ўлом залезці ў той жа google… Прыклады ад людзей, якія зналіся/знаюцца на беларускай:

«Такая была сьмешная норма, якую мы ўсё ж знаходзiлi магчымасьць перакрыць шматкроць» (Васіль Быкаў, «Доўгая дарога дадому»).

«Як шматкроць падымае ён цану літаральна кожнага слова, нават неабавязковага, уводнага, выпадковага!» (Андрэй Федарэнка, «Мяжа»).

«шматкроць паўтаральны (па сутнасці няспынны) і заўжды абнаўляльны “жыццёвы цыкл” літаратуры» (Таццяна Вабішчэвіч, кандыдатка філалагічных навук, «Роднае слова», № 8, 2010)

«Т. Дакутовіч шматкроць паўтарае пра контррэвалюцыйны лібералізм…» (Ганна Запартыка, дырэктарка БДАМЛМ, «Полымя», № 12, 2017)

Яшчэ, як выявілася, «праваабаронца» прапануе лічыць мацярок, што змагаюцца за змякчэнне выракаў для сваіх дзяцей, асуджаных па «антынаркатычных» артыкулах («Маці-328»), гэткімі ж злачынцамі… Ну, гэта поўны трэш і дно.

Калі мне раптам выпадзе cесці за краты (ад чаго ў стабільнай і працвятаюшчай ніхто не застрахаваны – нядаўна вунь кіраўніка віцебскай іудзейскай суполкі Леаніда Томчына «павязалі»), я б лепей без абароны застаўся, ніж з такімі «прыяцелькамі».

Антыгероі гэтай серыі. Здымкі: «Еўрарадыё» і «БелГазета»

Медыябізнэс у Беларусі – небяспечны занятак. Ва ўзросце крыху за 50, на маёй памяці, памірае ўжо чацвёртая постаць нацыянальнага маштабу. У 2002 г. не стала Ігара Гермянчука, у 2014 г. – Пятра Марцава, 24.09.2016 – Юрыя Базана, і вось 23.08.2018 – Алеся Ліпая… Цырымонію развітання падпсаваў адзін скандальны паэт-палітык, на фальш якога «купілася» колькі публічных асоб. Некаторыя паспяшаліся выплюхнуць сваю жоўць у бок праваслаўнай царквы; каму-каму, а Юрыю Зісеру гэтага не варта было рабіць (праўда, потым ён папрасіў прабачэння).

Каторы раз выпадае шкадаваць пра безадказнасць нашага «магната». Вось навошта было несці лухту, маўляў, «у евреев нет покаяния: что натворил, то за тобой и осталось навсегда» (25.08.2018)? Дарма што агностык, чалавек бываў у сінагозе – хоць бы навёў даведкі пра «ямім нараім», малітвы на Ём-Кіпур, тшуву ўвогуле…

Яшчэ ў ХІХ ст. Стэндаль пісаў, а як пра сённяшні дзень: «Пакуль Балівар вызваляў Амерыку… мой сусед, уладальнік папяровай фабрыкі, зарабіў дзесяць мільёнаў. Тым лепей для яго і ягоных дзетак. Але нядаўна ён займеў уласную газету, і цяпер штосуботу вучыць мяне, што менавіта я павінен любіць. Ён жа дабрадзей чалавецтва. Застаецца толькі паціснуць плячыма».

«Вольфаў цытатнік»

«Нашаe шахматнае ўладкаванне сёння ўяўляе з сябе палац з прыгожым фасадам, які так і цягне сфатаграфаваць і выкласці здымкі куды-небудзь у сацсеціва. І тады гэтыя фоты атрымаюць тысячы лайкаў. Але тыя, хто іх ставяць, не адчуюць смурод з далёкіх пакояў» (Уладзіслаў Каташук, 01.08.2018)

«[У параўнанні з брэжнеўскім СССР] якасць унутранай і знешняй палітыкі, якасць дзяржаўнага кіравання засталася ў цэлым на ранейшым узроўні, калі не пагоршылася. Зрабілі больш эфектным фасад, затое стала больш брыдка там, дзе наўпрост не відаць» (Аляксандр Бур’як, 24.08.2018).

«У доўгай перспектыве выйграе той, хто шмат не хлусіць. У кароткай перспектыве можны выйграць гэтыя канкрэтныя выбары, можна дабіцца гэтай канкрэтнай пасады, можна колькі-та часу ўседзець на гэтай пасадзе. Але ў цэлым палітычная тэндэнцыя перамагае тая, якой уласцівая блізіня да рэальнасці, якой уласцівая адказнасць» (Сяргей Пархоменка, 21.08.2018).

Вольф Рубінчык, г. Мінск

27.08.2018

wrubinchyk[at]gmail.com

Апублiкавана 27.08.2018  23:43

Травля Земфиры началась незамедлительно

Николай Подосокорский (philologist) wrote,

Примечательно, что информационная кампания против певицы Земфиры развернулась незамедлительно. Одним и первых к травле подключился глава международного комитета Госдумы Алексей Пушков, взявшийся доказать, что поступок Земфиры не вызвал сочувствия у россиян. Затем в бой вступил продюсер и муж певицы Валерии Иосиф Пригожин, назвавший действие Земфиры “людоедским пиаром”. Телеведущий Отар Кушанашвили оценил поведение Земфиры как “неприемлемое и отвратительное”. Дмитрий Аграновский написал в твиттере: “Земфира всегда была отвратительна – пропаганда наркомании, депрессии, чернухи. Плюс еще просто некрасивая и мужеподобная тетка”. Прозвучали обвинения, что Земфире заплатили за этот омерзительный акт и т.д. и т.п. И вот уже и организаторы концертов в Крыму отказались сотрудничать с Земфирой, – сообщает Lifenews.

Разумеется, это только цветочки, и демоническая машина российского Левиафана попытается сорвать все последующие выступления певицы на территории России, а ее имя втоптать в грязь. То, как это будет происходить, мы уже видели на примере травли Андрея Макаревича в прошлом году. Все холуи и лизоблюды, вся профашистская рать начнет вопить и проклинать Земфиру после данной сверху отмашки на ее травлю. А всё почему? Она посмела взять в руки украинский флаг! При этом она ничего не говорила о войне, Майдане, Путине и Порошенко, ополченцах Донбасса, присоединении Крыма, Новороссии, русском мире, она вообще не делала никаких политических заявлений, а просто взял флаг Украины в руки. При этом даже ее концерт был не в Киеве и не во Львове, а в Тбилиси. Ах да, забыл, грузины ведь стали нашими “врагами” еще за 6 лет до украинцев…

Также примечательно, что Земфира не сама вынесла этот флаг на сцену из-за кулис и не снялась с ним в заранее заготовленном ролике, но ей протянул его кто-то из пришедших на ее концерт. То, что она его взяла, – скорее всего было чистой импровизацией с ее стороны. Она просто почувствовала особый момент, мгновение настоящей, подлинной жизни и решилась взять протянутый флаг как знамя человеческого страдания (ведь именно на Украине сейчас идет война), передав тем самым привет украинской части своей аудитории. Навряд ли в это время она думала о тяжелых последствиях этого шага для себя лично, но и нельзя сказать, что она к ним совсем не была не готова. Все-таки за последние годы можно было понять, в каком мире мы живем и сколько в нем живет злобных зомби, готовых на любую подлость и низость.

Но все-таки Земфира – это Земфира, а не Кобзон, Валерия, Газманов или Надежда Бабкина, главная цель которых быть как можно ближе к действующей власти, что бы эта власть не вытворяла. Земфира поет для свободных, живых, сомневающихся людей, способных на нестандартные шаги и имеющих собственное мнение. Понятно, что тем, кто поддался на дурман кремлевской пропаганды, непривычно сознавать, что украинцы – это не сплошь “уроды” и “каратели”, и что среди них также есть поклонники Земфиры и Макаревича, а те, в свою очередь, не делят своих слушателей строго по национальному признаку, для них люди – это, прежде всего, люди, а не солдаты отдельной нации и электорат определенного вождя. Точно такое же неприятие у многих, опьяненных патриотическим угаром, недавно вызвал и Борис Гребенщиков, который критически высказался о милитаристских призывах деятелей РПЦ. Еще несколько лет назад в сети пытались шельмовать Юрия Шевчука за его поддержку протестующих россиян… Увы, но сегодня каждый, кто осмелится выделиться из 89%-ной толпы и попытается снизить агрессию госпропаганды, может стать объектом травли. Земфира этого не испугалась.

Сам факт того, что такой шквал ненависти обрушивается сегодня на известную исполнительницу за вполне невинный поступок, – четкий показатель фашистских настроений в определенных кругах и их украинофобии. Дальнейшее раздувание этого скандала силами государственных СМИ – еще одно свидетельство того, что военная эскалация на Украине в ближайшее время будет продолжена.

Оригинал и комменты здесь

Размещено 5 июля 2015, 15:54

40 дней со дня убийства Бориса Немцова

Жанна Немцова: “Путин политически виноват в смерти отца” (текст и видео)  12 марта 2015

Размещено на сайте 3 апреля 2015

В марафоне памяти Бориса Немцова на телеканале “Дождь” приняла участие и украинская группа “Океан Эльзы” во главе с певцом Святославом Вакарчуком, которые трогательно исполнили песню “Надежда” на русском языке. Перед тем как исполнить песню, Вакарчук отметил, что последний раз, когда он видел погибшего Бориса Немцова, тот был в украинской вышиванке и он приехал на концерт украинской группы услышать украинские песни. “Сейчас мне бы хотелось спеть русскую песню в знак о нашей дружбе, в знак того, что есть вещи, которые важнее, чем расстояние, важнее, чем время. Одна из моих любимых песен детства”, – сказал лидер коллектива Святослав Вакарчук.

«Если бы он был президентом, мы могли бы гордиться нашей страной». Виктор Шендерович, Сергей Алексашенко и Виктор Ерофеев о Немцове

Сюжет: Марафон «Немцов Мост»
На сороковой день со дня убийства Бориса Немцова, 7 апреля, на телеканале «Дождь» проходит марафон его памяти под названием «Немцов Мост». В студию «Дождя» приезжают музыканты, а также родственники Бориса Немцова, друзья и люди, которые работали с ним и знали его.
Павел Шеремет, фейсбук 7 апреля, 19 час.
Сегодня впервые в жизни вышел на пикет. 40 дней назад в Москве убили моего товарища Бориса Немцова. В Москве люди собрались на мосту, где все произошло, а по всей России провели МинутуНемолчания. Не Бог весть какая акция, но по нынешним временам и это – поступок.
Я не знал, как мне в Киеве это сделать, все-таки Борис был российским политиком и давить на автомобильный клаксон в украинской столице было бы странным.
Я решил выйти к российскому посольству с пикетом. Купил в магазине канцтоваров лист ватмана, 2 маркера, в соседнем кафе написал «Смерть Немцова – позор России» и поехал.
В Киеве выйти с плакатом не страшно. В Минске забирают людей в участок, даже если они выходят с пустыми листами бумаги. В Москве могут подослать тихарей, чтобы сорвать одиночный пикет и арестовать дерзких активистов. В Киеве к гражданскому протесту относятся спокойно.
Но раньше я никогда не выходил с пикетами и сейчас переживал, уместно ли это, не выглядит затея как-то глупо – стоит человек один с плакатом, чего-то требует.
Я не успел ровно к 11 утра, приехал на 5 минут позже, и увидел мужика, который к ограде посольства крепил небольшой букет цветов. Мне стало легче, потому что вдвоем всегда легче. Мы познакомились, соратником по пикету оказался Владимир, он киевлянин, работает адвокатом. Он не знал Немцова лично, но принес цветы, чтобы почтить его память.
Мы простояли у посольства около часа. Было не очень понятно, к кому мы обращали наш протест. Прохожих не было, да и заботят киевлян сейчас другие проблемы. Напротив, через дорогу у входа в Апелляционный суд Киева митинговали жители какого-то микрорайона против вырубки леса.
Посольство России ощетинилось железными защитными пластинами на окнах и колючей проволокой по периметру. Широкие железные жалюзи превращали здание посольства в железную бочку. Даже если кто-то и наблюдал за нами из нее, то явно считал нас безумными и нанятыми мировой закулисой врагами.
Журналистов тоже не был. Ни я, ни адвокат Владимир о походе к посольству никому не сообщали, поэтому прокричать «Убийство Немцова – позор России» можно было только в небеса.
Наверное, Боря нас видел. Он бы меня похвалил, смеясь и растягивая по слогам напевно слова: «Павлушка, ну ты молодеееец, ты ж не лююбишь этого всего, ходить по пикетам…».
Да я никогда и не ходил как активист, исключительно как журналист. Я писал резкие статьи, разоблачал негодяев, но не рисовал плакатов, не вступал в партии и устраивал пикетов, особенно одиночных.
Я убежден, что Россия неизбежно катится к серьезным потрясениям, возможно, к катастрофе. Остановить запущенную программу саморазрушения системы почти невозможно. Пережить без последствий разливающееся повсюду мракобесие нереально. Если ненависть разжигают ко всему окружающему миру, значит это кому-нибудь нужно. И лучшим решением для каждого конкретного человека было бы бежать, укрыться от надвигающейся катастрофы. Но куда бежать? И как бросить все нажитое непосильным трудом? А вдруг пронесет…
Нормальные люди не рождаются для войны, революций и одиночных пикетов. Мы рождаемся для любви, радости и созидания. Но приходит время, когда нельзя устоять в сторонке. Спокойная совесть – единственная радость в тяжелые времена.
Как Борис Немцов покорял Эльбрус
Добавлено 7 апреля 2015
Еще материалы о Борисе Немцове здесь  и здесь
Обновлено 27.03.2017  09:25