ВЕРШЫ ІЗІ ХАРЫКА (ІI)

Працягваем друкаваць вершы Ізі Харыка ў перакладах з ідыша. Пераклады ўзятыя з дзвюхмоўнай кнігі «In benkshaft nokh a mentshn / Туга па чалавеку» (Мінск: Шах-плюс, 2008), што была ўкладзена адным з нашых сталых аўтараў. Калі нехта пажадае і здолее падрыхтаваць новыя пераклады – з радасцю надрукуем.

* * * («Mejle – zog ikh, – s’iz mir tsajt shojn»)

Я сабе ўсё болей раю

Быць удумлівым як след,

Бо сталею і ўбіраю

У сябе вялізны свет.

 

Ціхім быць сябе прашу я,

А прыслухаюся –

жах:

Кроў вясёлая бушуе,

Сэрца грукае ў грудзях.

 

Рвуся ўперад, поўны моцы,

Неўтаймоўны, малады…

О хоць дайце шчасця хлопцу,

Неспакойныя гады!..

1925

(пераклад Генадзя Бураўкіна)

Кнігі Ізі Харыка: на беларускай (Мінск, 1969), ідышы (Масква, 1994), рускай (Мінск, 1998), ідышы і беларускай (Мінск, 2008)

 

* * * («Fajkhter farlorener vint…»)

Вецер прастуджаны дзьме,

Прамоклы хістае ліхтар

І дрэвы бязлістыя гне.

Вецер узрушаны дзьме,

Імчыцца праз сквер,

праз бульвар.

 

Горад змарыўся за дзень

І ў хатняй заснуў цішыні.

Іду я без жадных надзей,

Стомлены вельмі за дзень,

Свіст ветру лаўлю ў вышыні.

 

Выпаўз апошні трамвай

І спіць на хаду, нібы конь.

Крычу:

– Ты не спі, патрывай!

Цяжка нам,

дружа трамвай,

Асенняю слотай такой.

 

Скрыпнуў ён сонна і знік

За тым паваротам крутым.

…………………………………

Патухлі даўно ўжо агні.

Носімся толькі адны

Мы з ветрам –

Два родных браты.

1925

(пераклад Яўгена Шабана)

 

* * * («Ikh gej un gej – un s’ruft der veg alts vajter…»)

Іду, іду, а шлях удалеч кліча.

Плывуць лісты у восеньскай вадзе.

Здаецца, гэта нават не кастрычнік,

А самы ясны і вясновы дзень.

 

Іду, іду і не хачу спыніцца.

А восень у блакіце і агні.

І чую – нешта звоніць у зеніце,

А можа, сэрца ўласнае звініць?

 

Я не хачу і не магу згадзіцца,

Што будзе снег, і сцюжа, і імгла.

Іду, іду і не магу спыніцца

У гэтым свеце чыстага святла.

1926

(пераклад Сяргея Грахоўскага)

 

Вяртанне з кіно («Fun kino»)

Ноч пяшчотнаю вясной

Сее ў небе зоркі.

Я вяртаюся з кіно

Ціха, без гаворкі.

 

Я сачу, як горад мой

Гасіць вокан вочы.

Ахінуты цішынёй,

Я паціху крочу.

 

А ў вушах гучаць яшчэ

Водгаласы скрыпкі…

Я спяваю, і цячэ

Голас песні зыбкі.

 

На экране, нібы ў сне,

Высі гор каўказскіх

Прамільгнулі. Толькі мне

Ўсё здаецца казкай.

 

Стаў усход ужо яснець

Там, на небакраі.

Я іду. Здаецца мне…

Што? Я й сам не знаю…

1927

(пераклад Алеся Звонака)

Паштоўкі, якія Ізі Харык адпраўляў маскоўскім літаратарам у 1920-х гадах

* * * (A shtumer shternzeer blondzet iber shtern…»)

Блукае моўчкі ў небе сейбіт зорны

І тчэ на кветках ранішніх карункі,

А мае вочы, цяжкія, як жорны

Мядзведзямі равуць у промнях гулкіх:

– О, горад, горад!

Не пазней за 1922

(пераклад Вольфа Рубінчыка)

Апублiкавана 24.08.2017  00:28