Tag Archives: Зоя Хруцкая

ТАЙНЫ МЕЕРА АКСЕЛЬРОДА

Меер Аксельрод: какие тайны может раскрыть желтый шейный платок? И при чем здесь Ван Гог?

Зоя Хруцкая, 16 июня 2021 г.

Работа Меерa Аксельрода, которая хранится в Минском областном краеведческом музее. «Беларус».

Вместе с Минским областным краеведческим музеем мы знакомимся с художниками, которые родом с Молодечненщины и чьи работы хранятся в фондах учреждения. Начнем с творца, родившегося в Молодечно на улице Замковой.

О художниках, картинах и их особенностях рассказывает научный сотрудник Минского областного краеведческого музея Татьяна Березовец.

Меер Аксельрод, автопортрет, 1921 год.

Выгнали из Молодечно

Меер Аксельрод родился 5 июля 1902 года в Молодечно, дом семьи располагался на улице Замковой.

Михаил Яхилевич в издании «Вяртанне» отмечает: «Будущему художнику Мееру (Марку) Аксельроду шел тринадцатый год, когда в начале Первой мировой войны его семью вместе с другими еврейскими семьями выгнали из Молодечно.

Власти боялись, что из-за близости языков евреи могут сотрудничать с немцами».

Долгий период семья жила в Минске. Там молодой человек зарабатывал плакатами для кино, продолжал учебу. В 1921 году дебютировал на выставке белорусских художников в Минске с зарисовками еврейских кварталов и кладбищ. Там его заметил Давид Штеренберг и пригласил учиться в Москву.

Художник часто бывал на родине, в его творчестве много работ, где вспоминается жизнь в Беларуси. В поисках характерного типажа путешествовал по белорусским местечкам: «Надо жить в доме, среди людей. Видеть быт. Знакомиться с людьми. Постараться заслужить их доверие и… уговорить позировать», – делился он.

Аксельрод работал художником-постановщиком во многих спектаклях и фильмах. Оформил более сотни книг – в основном современных ему еврейских и белорусских писателей. Многих из этих авторов впоследствии репрессировали, отмечает Михаил Яхилевич.

Работы Аксельрода в музее

В постоянной экспозиции «Гісторыя Міншчыны» размещаются копии двух произведений Аксельрода, а оригиналы хранятся в фондах. Это «Цімох» и «Беларус» – два портрета, выполненные гуашью на картоне. Если их постоянно экспонировать, они придут в непригодное состояние.

Выставляют оригиналы на специализированных выставках, например, на персональной выставке Аксельрода.

В музее кроме двух портретов есть несколько экземпляров книжной графики Аксельрода, пейзаж «Беларуская вёска» и несколько эскизов. Именно книжная графика занимает большое место в творческом наследии художника. Две книжные иллюстрации Аксельрода в фонды добыл Геннадий Кохановский, как и слуцкий пояс, который он привез из Москвы.

Работа Меера Аксельрода, хранящаяся в Минском областном краеведческом музее. «Цімох».

На что намекает шейный платок

На картинах «Цімох» и «Беларус» герои отражают, как в начале 20 века выглядели люди, как одевались. На картине «Цімох» – мужчина с рыжей бородой. Если полистать работы Ван Гога, у него также много изображений мужчин с рыжими бородами. И «Цімох» напоминает произведения нидерландского творца. Научный сотрудник отмечает, что по работам видно, что Аксельрод ориентируется в том, что с искусством происходит на Западе.

– Его работы с натуры быстрые, темпераментные и острые, – отмечает Татьяна Березовец. – Аксельрод никогда не был импрессионистом. В его творчестве, безусловно, царило волевое, конструктивное начало. А в ранние годы и обозначено экспрессивное. Но с годами заметно усиливались живописные тенденции, желание строить пространство и форму цветом. Всегда плотным, но со сложным и тонким нюансом.

Работа сделана легко, эскизно. Общие черты четкие, но не прорисованная каждая волосинка.

– Для него характерны широкие, обобщающие форму мазки, – комментирует эксперт. – Его колорит нередко скуп и иногда довольно условен. Аксельрод проницательно видел натуру и умел подчеркнуть естественную характерность позы и черт лица. Его герои взяты, кажется, очень просто: крупным планом, приближенные к зрителю, в неглубоком пространстве, без лишних пояснительных подробностей. Но как по-разному живут на плоскости листа и как точно выбрано у каждой модели душевное состояние!

В работе «Беларус» головной убор немного сдвинут набок. У этого персонажа просматривается деталь, напоминающая шейный платок. Белорусская шляхта имела несколько уровней, и даже самые бедные представители стремились подчеркнуть происхождение. Шляхты в этот период уже не было, но люди, происходившие из этого сословия, пытались выделиться. Хранили либо желтые сапоги, либо желтый шейный платок. Их называли «шарачковай» шляхтой – потому что ходили во всем сером.

Вот и герой картины «Беларус» выглядит модником, который может иметь знатное происхождение.

– Отметим, что цвета Аксельрода, как и преимущественно в произведениях белорусского искусства, земляные. Эта особенность очень хорошо заметна в пейзажах белорусского художника Витольда Бялыницкого-Бирули. Он изобразил именно типичные белорусские цвета, показал нашу обычную погоду. Наши цвета – умбристые, рыжеватые, невзрачные зеленые. Как и у Аксельрода.

Зоя Хруцкая

Источник: «Рэгіянальная газета» (Молодечно)

Версия на белорусском

***

09 верасня 2021 г. а 6-й гадзіне вечара ў мінскім Купалаўскім музеі (вул. Я. Купалы, 4) адкрыецца выстава «Меер Аксельрод. У лёгкіх фарбах ажывае час». Мае працаваць некалькі тыдняў, па 21 кастрычніка. Больш падрабязна гл. тут.  Ад сябе дадамо: цалкам верагодна, што на адкрыцці будзе гучаць і мова ідыш, родная для мастака і яго брата, паэта Зэліка Аксельрода.

***

09 сентября 2021 г. в 18.00 в минском Купаловском музее (ул. Я. Купалы, 4) откроется выставка «Меер Аксельрод. В лёгких красках оживает время». Планируется, что будет работать несколько недель, по 21 октября.

От себя добавим: вполне вероятно, что на открытии зазвучит и язык идиш, родной для художника и его брата, поэта Зелика Аксельрода.

Опубликовано 08.09.2021  22:38

Об одной из семей белорусских Праведников народов мира.

27.01.2015 11:44 ,AЎТАР(Ы): ЗОЯ ХРУЦКАЯ

“Забілі б і нас, і іх”, − як беларускі хлопчык з Даўгінава дапамагаў ратаваць яўрэйскую сям’ю са спіса Кісялёва

Сын Праведніка свету Віктар Кур'яновіч выходзіць з дому, у якім ён дапамагаў хаваць яўрэйскую сям'ю

Сын Праведніка свету Віктар Кур’яновіч выходзіць з дому, у якім ён дапамагаў хаваць яўрэйскую сям’ю. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Сын Праведніка свету ўпершыню распавядае, як яго сям’я хавала сям’ю Хеўліных.

Юльян Кур’яновіч, што дапамог выжыць яўрэйскай сям’і, так і не ўбачыў высокую ўзнагароду: тытул атрымаў пасмяротна, ганаровы медаль і сертыфікат прыняў сын. А яго, які рызыкаваў жыццямі сваіх дзяцей, пасля вайны асудзілі на 25 год за садзейнічанне нямецкім акупантам.

З пяці тысяч яўрэяў з даўгінаўскага гета пасля дзвюх фашысцкіх чыстак засталося 278. Пад камандаваннем партызана Мікалая Кісялёва перайшлі праз фронт 218. Але каб і столькі сабралася, спатрэбілася рызыкаваць і хавацца, спадзявацца на дапамогу аднавяскоўцаў.

Сярод іх сям’я Кур’­яновічаў выра­тавала 12 жыццяў.

− Добра, што вёска была дружная, не выдалі, а так усё было б на­шай сям’і, − распа­вядае Віктар Юльянавіч. − Такая рызыка, ну, вы ж падумайце толькі!

Да вайны: не жыццё, а катарга

Кур’яновічы жылі ў вёсцы Замошша (карта), што ў двух кіламетрах ад Мільчы і ў васьмі ад Даўгінава. Яны месціліся побач з польска-савецкай мяжой.
У доме жылі бацька Юльян, два яго браты, сястра-калека, бабуля, жонка і Віктар з сястрой.

Пра даваенны час Віктар Юльянавіч гаворыць коратка: не жыццё, а катарга. Ніякай тэхнікі, за службу атрымлівалі малыя грошы.

Яўрэй Лейба Хеўлін меў магазін.

− Ён з бацькам сябраваў, часам начаваў у нас, − прыгадвае Віктар Кур’яновіч. − Некаторыя думалі, што бацька за золата іх ратаваў. У іх жа нічога не было! Лейбаў цесць рыззё збіраў па вёсках, мяняў на свае тавары. Якое там золата.

Віктар Кур'яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Віктар Кур’яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Віктар Кур'яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Віктар Кур’яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Кінуў дзіця назад у агонь

Першага немца ў 1941 годзе ў Замошшы Віктар Юльянавіч памятае добра:

− Прыляцеў на кані з Даўгінава. Ніхто ж слова не знаў па-нямецку, што яму трэба было. Балбоча, а што? Прывезлі з суседняй вёскі бабу, што знала па-нямецку і па-яўрэйску. Аказваецца, немец загадаў ці не тры быкі з калгаса ў Даўгінава завесці. Каб не яна, то хто яго ведае, як бы было.

Немцы зямлю пакінулі за тымі гаспадарамі, што былі пры Польшчы. Патрабавалі сплачваць падаткі прадуктамі, ды і проста адбіралі. Бацьку Віктара Кур’яновіча прызначылі солтысам.

У 1942 годзе фашысты знішчалі мясцовых яўрэяў. У першы пагром сагналі і спалілі 3,5 тысячы, у другі – 1,5 тысячы. Віктар Юльянавіч на свае вочы гэта не бачыў.

Але былі відавочцы, што расказвалі і пра тое, як прымушалі танцаваць аголеных дзяўчат, якіх пасля кінулі ў агонь, і пра тое, як адна маці выкінула з ахопленага полымем будынка дзіця, а фашыст узяў яго за нагу і ўкінуў назад.

− Гэта ж звяры! − выбухнуў мужчына. − Гэта людзей гнаць і паліць! І не толькі ж немцы былі ў паліцаях, былі і нашы. Хай бы з-за фронту болей падкінулі разведчыкаў. Ноччу ж можна было яўрэям сказаць, каб уцякалі ў кусты.

У доме Віктара Кур'яновіча. Фота Аляксандра Манцэвіча.

У доме Віктара Кур’яновіча. Фота Аляксандра Манцэвіча.

У доме Віктара Кур'яновіча. Фота Аляксандра Манцэвіча.

У доме Віктара Кур’яновіча. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Як ратавалі яўрэяў

Частка яўрэяў з даўгінаў­скага гета змагла ўратавацца − тыя, каму хапіла смеласці і шанцавання кінуцца ў кусты і схавацца. Ніводны з тых, каго сагналі ў пуню, уцячы не змог. Мужчына шкадуе, што яўрэі не накінуліся і не раззброілі паліцаяў, бо было шмат маладых і здаровых мужчын, якія маглі б адолець катаў.

Юльян Кур’яновіч змог у Даўгінаве пасадзіць на воз 12 чалавек сям’і Лейбы Хеўліна. Усю сям’ю схавалі дома на печы. Калі б іх знайшлі фашысты, забілі б і Хеўліных, і Кур’яновічаў.

У Замошша было дзве дарогі. Адзін пад’езд пільнавала сястра, другі – Віктар, якому тады было 12 год. Як дзеці ўбачаць немцаў, павінны былі папярэдзіць яўрэяў, каб тыя праз заднія дзверы пайшлі ў балота.

− Але знайшлі б іх і ў балоце, каб падказалі, − дадае мужчына.

Пазней Юльян пераправіў іх у большую вёску, Слабаду, дзе дамовіўся з сябрамі, сям’ёй Гараніных. Там Хеўліны жылі ў лазні. Гаспадыня насіла ім ежу ў вядры, нібыта свінням.

− Надта небяспечная работа, − прыгадвае Віктар. − Ганька Гараніна казала, што не бяда, калі немцы забілі б, шкадавала сына Федзю, гадоў дзесяць яму было.

Са Слабады яўрэяў на конях завезлі пад Ізбішча да кіраўніка партызанскага атрада “Мсціўца” Кісялёва.

Віктар Кур'яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Віктар Кур’яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Віктар Кур'яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Віктар Кур’яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

“Усе мы былі вельмі жорсткія”

Мікалай Кісялёў прыняў на сябе адказнасць правесці выжыўшых за лінію фронту. Поспех аперацыі быў малаверагодны, ісці давялося тры месяцы. Тыя, хто выжыў, і праз паўстагоддзя бачаць у Кісялёве звышчалавечую іскрынку. Ён нёс на руках дзяўчынку, якую мама ўжо завяла ў рэчку тапіць, бо яна ўвесь час плакала і магла падставіць усіх. Ён аддаў свайго каня аднаногаму чалавеку, якому цяжка было ісці.

Пра гэты паход сведкі падрабязна распавядаюць у дакументальным фільме “Спіс Кісялёва”.

З успамінаў сына Лейбы Шымона Хеўліна, якому тады было 14 год: “Я захварэў, з-за мяне ўсе пачалі марудна ісці. Лю­дзі пачалі гаварыць, каб пакінуць мяне ў лесе. Усе мы былі вельмі жорсткія ад жудаснага нашага жыцця, і многія не хацелі думаць пра іншых.

Тады мама сказала, хай яе таксама застрэляць разам са мной. Прыйшоў Кісялёў і сказаў, каб працягвалі ісці. У час нашага шляху было шмат страшных гісторый. Цяпер я разумею, што шмат хто проста губляў разуменне чалавека з-за ўсёй сітуацыі”.

Бабулі Шымона асколкам бомбы параніла нагу. І доктара не было, каб вылечыць. Лейба ўзяў яе на рукі, але колькі ж адзін пранясеш. Праз нейкі час вырашылі кінуць жанчыну. Яе напаткалі партызаны, выратавалі, яна ім усю вайну хлеб пякла. А пасля вайны першая з яўрэяў вярнулася ў Даўгінава.

Віктар Кур'яновіч са свайго двара ў Мільчы паказвае, ў якім баку месціцца Замошша. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Віктар Кур’яновіч са свайго двара ў Мільчы паказвае, ў якім баку месціцца Замошша. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Віктар Кур’яновіч распавядае, як яны з сястрой каравулілі. Ён глядзеў у адзін бок дарогі, яна ў іншы, каб, заўважыўшы немцаў і паспець папярэдзіць Хеўліных. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Віктар Кур’яновіч распавядае, як яны з сястрой каравулілі. Ён глядзеў у адзін бок дарогі, яна ў іншы, каб, заўважыўшы немцаў і паспець папярэдзіць Хеўліных. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Дом Кур'яновічаў у Замошшы. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Дом Кур’яновічаў у Замошшы. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Пасадзілі за спрэчку з кэгэбістам

Юльян пытаўся ў партызан пра лёс атрада Кісялёва, пытаўся пра Лейбу. Тыя нічога не маглі адказаць, і мужчына “аж злаваў”.

Пасля вайны ён паспрачаўся з адным службістам, які знайшоў таго, хто б падпісаў ілжывы данос. Будучага Праведніка свету прыгаварылі да 25 год за нібыта садзейнічанне нямецкім акупантам.

− Меў дакумент партызанскі, але знайшоўся адзін, набалбатаў кэгэбісту, што ў арміі не быў, падпісаў, што таму трэба было, − успамінае Віктар.

− Быў не страявы, бо кульгаў, таму не на фронце, а аж ва Уладзівасток у шахты загналі.

Юльян сядзеў пяць год. Калі памёр Сталін, прыслаў ліст: “Цяпер мы хутка ўбачымся”. У 1965 годзе яго рэабілітавалі.

Медаль з імем Юльяна Кур'яновіча. Аверс і рэверс. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Медаль з імем Юльяна Кур’яновіча. Аверс і рэверс. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Тая печ так і стаіць

Пасля вайны было цяжка, у калгасах не плацілі. Так што адной працай на зямлі пракарміцца было не проста. Віктар Юльянавіч майстраваў папулярныя ў ваколіцы шафы, валёнкі валіў, пазней пайшоў шафёрам.

Таму і пра тытул Праведніка свету разважае з погляду перажытага − ім пасля вайны была б дарэчы сустрэчная падтрымка. А цяпер што – толькі ўспамінаць. З усёй сям’і, што жыла ў вайну, застаўся ў жывых адзін ён.

Сын Лейбы Шыман ажаніўся з Таісай, дачкой Гараніных, што ратавалі яго сям’ю ў Слаба­дзе. Ён і падаў сведчанне, каб Юльяну Кур’яновічу далі тытул Праведніка свету. Імя Юльяна выбіта на дошцы гонару ў Садзе Праведнікаў у Іерусаліме каля імя Кісялёва.

Віктар мае двух сыноў, дзве ўнучкі. Жыве ў суседняй Мільчы.

Дом Кур’яновічаў у Замошшы стаіць і цяпер. Стаіць і печка, на якой беларуская сям’я цаной жыцця ратавала яўрэйскую.

Віктар Кур'яновіч паказвае печ, на якой ратавалася яўрэйская сям'я з 12 чалавек. Справа зробленая яго рукамі шафа. Злева на сцяне вісяць старыя здымкі.Фота Аляксандра Манцэвіча.

Віктар Кур’яновіч паказвае печ, на якой ратавалася яўрэйская сям’я з 12 чалавек. Справа зробленая яго рукамі шафа. Злева на сцяне вісяць старыя здымкі.Фота Аляксандра Манцэвіча.

Аднавяскоўцы: Пётр Цыгалка і Віктар Кур'яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Аднавяскоўцы: Пётр Цыгалка і Віктар Кур’яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Забілі за золата

Падчас размовы з карэспандэнтамі “РГ” жыхары Мільчы Віктар Кур’яновіч і Пётр Цыгалка прыгадалі гісторыю пра аднавяскоўца.

У той час, калі некаторыя, рызыкуючы жыццём сваім і сваіх родных, ратавалі ад Галакосту, адзін мясцовы жыхар прапанаваў двум яўрэйкам схавацца ў яго. Жанчыны нейкі час перабылі ў лазні.

З суседняй вёскі, што да вайны была ў Савецкай Беларусі, зламыснік паклікаў сваяка. Разам яны задушылі яўрэек і скралі іх золата.

Пасля вайны парэшткі іх цел знайшлі, але крымінальную справу не заводзілі. Аднак у вёсцы працуе свая пракуратура − пра той учынак гавораць і сёння.

Віктар Кур'яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Віктар Кур’яновіч. Фота Аляксандра Манцэвіча.

Праведнікі свету ў рэгіёне

33 чалавекі з нашага рэгіёна атрымалі тытул Праведнікаў народаў свету. У Беларусі іх 601 чалавек, у свеце − каля 25 тысяч.

АСТРАВЕЦ. Ян Сялевіч, Варняны. Ратаваў Цві Барадоўскага.

ВАЛОЖЫН. Іван і Антаніна Навадворскія, Валожын. Ратавалі сем’і Лавітаў і Годэсаў.

Аліма і Браніслаў Пажарыцкія, вёска Гіневічы. Ратавалі сям’ю Грынгаўзаў.

ВІЛЕЙКА. Анастасія і Андрэй Уладыкі, Саблінка. Ратавалі Раісу Баршчэву.

Пётр, Фёдар, Ганна Гараніны з Даўгінава. Ратавалі сям’ю Хеўліных.

Юльян Кур’яновіч, Даўгінава. Ратаваў Хеўліных.

Генадзь Сафонаў, Ілья. Ратаваў Ёхельмана, Саламянскага, Захаравых.

МЯДЗЕЛ. Баляслава, Ванда, Юзаф і Цаліна Анішкевічы, вёска Зосіна. Ратавалі сям’ю Славіных.

Іван Валай, вёска Кабыльнікі. Ратаваў Фрыдманаў, Эфраіма Краўчынскага.

Адольф Жалубоўскі, Нарач. Ратаваў Фрыдмана Юдзіта і Краўкера Ашара.

Ванда Скуратовіч, Зосіна. Ратавала сям’ю Славіных.

Ёзаф Тункевіч, Нарач. Ратаваў Каплана Чарнецкага.

МАЛАДЗЕЧНА. Аля­ксандра і Аляксандр Бельскія з Маладзечанскага раёна. Ратавалі сям’ю Бабкісаў.

Вольга, Анатоль і Іосіф Сарокі, Маладзечанскі раён. Ратавалі сям’ю Бабкісаў.

Антон Шніп, Мала­дзечанскі раён. Ратаваў сям’ю Бабкісаў.

Галіна і Уладзімір Імшэнік, Насілава. Ратавалі Алену Жодзінскую.

Антаніна і Іван Карповічы, вёска Сакольнікі. Ратавалі Валянціну Казакевіч.

Вольга Куліна, Радашкавічы. Ратавала Барыса Левітана.

Іван Крупіч, Радашкавічы. Ратаваў Марыю Боршч.

Іосіф Пясецкі, Радашкавічы. Ратаваў Марыю Боршч.

Даведка “РГ”. Міжнародны дзень ахвяр Галакосту прызначаны менавіта на 27 студзеня, таму што ў гэты дзень вызвалілі канцэнтрацыйны лагер Асвенцім, дзе загінула каля 1,4 мільёна чалавек, пераважна яўрэяў.

Дзе спалілі тысячы людзей у Красным, садзяць бульбу

На траіх з’елі скураны рэмень, каб выжыць. Расказывае сын былога вязня канцлагера

Оригинал

Размещено на сайте 28 января 2015